Γιατί, από Αλέξης Τσίπρας, εφεξής Αλεξάκης.

Δουλειές του Μεφιστοφελή
Η Βαρουφιάδα επιμένει να μας λερώνει την καθημερινότητά (είναι τόσο μάικρο το ότι ο κ. Τσίπρας καλύπτει τον κίνκυ γκιεράπη που είχε ορίσει Υπουργό Καταστροφής.). Εν τούτοις, υπάρχει πάντα ένα μεγάλο κάδρο που κυριαρχεί κατάφατσα και μας θυμίζει πού βρισκόμαστε.
Είμαστε με τράπεζες κλειστές και κάπιταλ κοντρόλ για πρώτη φορά, κάτι τρομακτικά πρωτόγνωρο για όλους τους ζώντες Έλληνες. Μένουν ζωντανές μόνο οι επιχειρήσεις που φεύγουν για Βουλγαρία ή Κύπρο. 
Η οικονομία καταρρέει, παρά την στήριξη των εταίρων (που τους χρωστάμε και δεν μας χρωστάνε), η οποία από μόνη της δεν φτάνει. Είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή η εξωτερική βοήθεια για ένα πολύ σοβαρό λόγο, που δευτερογενώς εξηγεί γιατί και το πρόβλημά μας ΔΕΝ είναι το χρέος (που η ακατανόμαστη Φράου Μπλύχερ εντελώς επονείδιστα αποκαλεί απεχθές)...
Ο λόγος αυτός είναι, λοιπόν, ότι η άρρωστη κοινωνία μας αρνείται να ξελαμπικάρει και να μπει πρωτοπόρα και ενεργά στην υπερπροσπάθεια της εθνικής ανασυγκρότησης, της οποίας μόνο εμείς μπορούμε να είμαστε το υποκείμενο. Όλοι οι άλλοι θα είναι συνεργοί και συμπαραστάτες, αλλά η δουλειά αυτή είναι δική μας, από μας για μας.
Αντάρτικο Χρόνου; Ορθοπεταλιά ή GROLLAPSE!
Νταξ, το GROLLAPSE, για το οποίο μιλάμε εδώ και μήνες (αφότου οριστικοποιήθηκε η καλαμπουρτζίδικη ανικανότητα της Πρώτη Φορά «Αριστεράς»), τελικά δεν θα 'ρθει μονομιάς. Έγινε και επίσημα η κωλοτούμπα, αφού. Αυτή δεν σημαίνει, όμως, ότι ντε και καλά θα γλιτώσουμε την τρομακτική κατάρρευση.
Γιατί μετά την κωλοτούμπα, την οποία η κυβέρνηση θεωρεί ένα κακόγουστο αστείο που θα περάσει γρήγορα, πρέπει να έρθει και η εφαρμογή του Τσιπνημονίου. Ποιος θα την κάνει; Αυτοί που ολοένα ψάχνουν δικαιολογίες, για να πουν ότι είναι αντίθετοι με όσα επιτάσσει το Τσιπνημόνιο;
Αυτοί, εκτός από άεργοι και ανίκανοι, ανάγκα και μνημονιακοί εγένοντο, αλλά, όπως λέει ο κ. Βούτσης, δεν είναι δα και μνημονιακής λογικής. Πάρ' το αβγό και κούρευ' το, δηλαδή. Αυτοί οι διαταραγμένοι άνθρωποι, που τους έφτανε ο σαματάς για να αρπάξουν με εξαπάτηση την εξουσία, αλλά τώρα πανικόβλητοι ψάχνουν να βρουν τι θα την κάνουνε, είναι δύσκολο να κυβερνήσουν.
Τώρα χρειάζεται στιβαρός τιμονιέρης και σοβαρά στελέχη, που θα ξέρουν τι να κάνουν, χωρίς να επιτρέπουν να χάνεται η παραμικρή στιγμή. Ετούτοι εδώ, όμως, αδιαφορούν για τις στιγμές που χάνονται, μόνο εσωστρέφονται νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος είναι η μικρότητα της ενδοκοσμάρας τους.
Και συνεχίζουν το Αντάρτικο Χρόνου που ήδη μας κατέστρεψε. Η επιβίωσή μας, όμως, είναι σαν το ποδήλατο. Δεν γυρίζεις τα πετάλια; Πέφτεις. Ανίκανοι και ιδεοληπτικοί μουζίκοι, συνεχίζουν να παίζουν Μονόπολυ και να επιδίδονται στο ζημιογόνο Αντάρτικο Χρόνου. Ο κόζμος χάνεται και το ΣΥΡΙΖΑ χτενίζεται.
Πώς θα μας οδηγήσουν με την αναγκαία ανάντη ορθοπεταλιά αυτοί οι τύποι, ώστε να βγούμε εκτός του νέου καθοδικού σπιράλ, όπου μας έριξαν με δυο τρεις κατάντη κινήσεις ματ; Πώς να δράσουν αυτοί οι ατάλαντοι κομισσάριοι γραφειοκράτες, που δεν ξέρουν τίποτε άλλο, πάρεξ κομματικοσυνδικαλιστικές κουμουνιζμένες ίντριγκες;
Δουλειές του Μεφιστοφελή
Βέβαια, ο κ. Τσίπρας δεν καταρρέει επειδή τάχα ατύχησε απέναντι στους κακούς δανειστές, που του έκαναν κάποια ανέντιμη λαβή απαρατήρητη από την διαιτησία. Θα κατέρρεε ούτως ή αλλέως, αφού είχε επιλέξει την θέση της ανωμαλαρίας, αυτήν που ποτέ των ποτών δεν βγαίνει αληθινή.
Είχε ποντάρει στο άλογο που λέγεται «Ποτέ». Είχε κάνει το άθλιο αλλά σύνηθες έγκλημα των λαϊκιστών, που σαν να ψαρεύουν με δυναμίτη σε ένα κολπίσκο, σηκώνουν όλο το ψάρι της περιοχής. Ξέρουν καλά, όμως, ότι μαζί σκοτώνουν και τον γόνο και εκεί για δεκαετίες δεν πρόκειται να ξαναβγεί ζωντανός οργανισμός, κάτι που είναι εναντίον των απογόνων τους.
Άλλως ειπείν, ο κ. Τσίπρας πούλησε τον εαυτό του στον Μεφιστοφελή και έπαθε ό, τι κι ο Φάουστ, όπως ποθούσε. Και αφ' ότου κατάλαβε πού έμπλεξε, πλέον ήταν αργά. Ο Λαϊκισμός είναι ο Μεφιστοφελής της Πολιτικής ο ίδιος.
Πουλιέσαι για να κερδίσεις την εξουσία, αλλά, ακόμα κι αν πρόσκαιρα γλιτώσεις, γιατί τα γίδια τον μασάνε τον ταραμά, η κακιά η ώρα για το λαό και για σένα δεν θα αργήσει. Και μετά σε κατατρώει η Ιστορία και αυτό δεν το γλιτώνεις με κανένα κόλπο.
Το «νέο» που ήταν εντελώς παλιό
Το είπε πάλι ο κ. Τσίπρας. Κανονίστε εσείς οι αντιμνημονιακοί, που είστε τόσο ευαίσθητοι σε θέματα συνέπειας και αξιοπιστίας, να καθίσετε φρόνιμα, αλλιώς θα πέσει η Πρώτη Φορά «Αριστερά». Και αυτό θα είναι κρίμα, λέει, μια κυβέρνηση που εκφράζει το νέο, να πέσει τόσο άδοξα, ενώ καιροφυλακτεί το παλιό που βρίσκεται σε σήψη.
Εδώ ας αντιπαρέλθουμε ότι τα παιδιά τα «αριστερά», ειδικά μετά την ξενοφοβική αντιμνημονιακή εμπειρία (όχι μόνο λόγω των κακών χνώτων του Αμνήμονος Ανεξυριζαυγιτισμού) είναι μάλλον ακροδεξιά παρά αριστερά.
Και όχι μόνο γιατί το λένε πια πολλοί Ευρωπαίοι (Γκάμπριελ, ΚονΜπεντίτ, Φερχόφστατ κλπ). Άλλωστε δεν νοείται Αριστερά, που δεν επιδιώκει ανατροπές στο στάτους κβο. Ακόμα λιγότερο αν, αντίθετα, κατακτά την εξουσία επαγγελλόμενη να επαναφέρει ΤΟ Άθλιο Χρεωκόπο Καθεστώς 2009, με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Και όμως, πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι Αριστερά, αν πέσει η κυβέρνηση, πάλι για τον ίδιο λόγο που έπεσαν και οι άλλοι θα πέσει. Για την αφόρητη πάγια αναξιοπιστία των ηγετών μας. Γιατί και οι άλλοι ήταν ψεύτες, εξ ίσου λαθροαντιμνημονιακοί, που στην στροφή ανακάλυψαν ότι «Ουδείς αναμάρτητος κυρ Αντωνάκης».
Μόνο που τούτοι εδώ, εκτός από ψεύτες, όπως ξανάπαμε πρόσφατα, είναι και ανίκανοι. Επί πλέον, με την παρανοϊκή τους παρλαπίπα, έχουνε εκδιώξει ως «ξενόδουλο» από την πιάτσα κάθε τεχνοκρατικό στοιχείο, άνευ του οποίου δεν προχωράει τίποτε, αφού ως γνωστόν, με αερολογίες δεν βάφονται αβγά.
Τα μεγάλα ψέματα που ξεδιπλώνονται αποκαλύπτουν πόσο παλιό είναι το «Νέο» του κ. Τσίπρα, πάνω στο οποίο στηρίζει την παραμύθα του ακόμα. Το «Νέο» είναι εντελώς παλιό, τόσο όσο τα λαϊκιστικά ψέματα που μας αμόλησαν τόσον καιρό. Τόσο παλιό. Τόσο σύνηθες, τόσο το ίδιο με όλες τις άλλες σάπιες εκδοχές του παλαιοκομματικού λαϊκισμού.

Υπάρχει βέβαια και η ερμηνεία Φίλη «Ο λαός (παρά τα τελευταία προβλήματα) επιμένει με ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι το Νέο». Τα έχουμε πει τρία χρόνια τώρα. ΤΟ Σύστημα έχει ισχυρά δεμένο εντός της δομής του τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και μέσα σε τόσο λίγο χρόνο έχει χαρακτηριστικά Καθεστώτος. Για τρεις λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακόμα εκδοχή του παλαιού.
Και γιατί ως συνδικαλιστικό κατεστημένο διόριζε πελάτες εδώ και δεκαετίες. Και διότι ως βασικός πιεστικός μοχλός του εξωγήινου διεκδικητισμού των συντεχνιών φέρει κορυφαία ευθύνη για την χρεωκοπία, κι ας μην είχε κυβερνήσει. Και ως αντιπολίτευση των «μνημονιακών» κυβερνήσεων στην ύστερη πενταετή φάση της Μεταπολιτευτικής περιόδου, εξακολούθησε να είναι αφόρητα πιεστικός θεματοφύλακας του Παλαιού Πελατειακού Παρακράτους.
Γι' αυτό και βοήθησε την μη επίτευξη της εφαρμογής των μνημονίων, υπαίτια της ακόμα συντελούμενης καταστροφής. Επίσης, γι' αυτό και στα τέλη Ιανουαρίου αποκαλέσαμε την φρέσκια κυβέρνηση πφ«Α» ΣΥΡΙΖΑ «Αλλαγή Πελατειακής Φρουράς».
Μείζον πρόταγμα το «Σκίσιμο», Αλεξάκη!
Και μην μας πει κανείς ότι εδώ τα παιδιά δεν είναι ψεύτες. Ένας ένας αρχίζουν και τα λελεύουν τα φουντούνια. Νταξ, την αρχή την έκανε ο αρχηγέτης, που είπε ότι δεν είπε πως θα σκίσει τα μνημόνια. Λες και όλοι είμαστε γίδια και εθελοτυφλούντες έχουμε διαγράψει την εικόνα του να λέει ότι θα τα σκίσει και θα 'ναι μέρα μεσημέρι (κάτι που παρέλκει ακόμα και να υπομνησθεί μέσω των χιλιοπαιγμένων λινκ στο διαδίκτυο.

Και δεν ντρέπεται που αυτό «το σκίσιμο του μνημονίου» δεν ήταν κάτι άσχετο, αλλά ήταν το μείζον πρόταγμά του, ο πυρήνας της ρητορικής του. Τόσο μείζον που γι' αυτό και μόνο τα 'φτιαξε με το ακροδεξιό ψεκαζμένο κόμμα. Ακόμα ανέχτηκε να βρίσκεται από την ίδια μεριά και με τους ναζί, στο πλαίσιο του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού.
Και τώρα κάνει πως δεν είπε αυτό το μείζον σκιτζήδικο πρόταγμά του, ο θλιβερός κ. Τσίπρας. Μετά από αυτή την αναίσχυντη ψεματάρα, ο κ. Τσίπρας κόντυνε τόσο, έγινε και αυτός πλέον ένας ακόμα πολιτικός νάνος. Όπως παλιότερα είχαν ξεπέσει και ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης. Δεν είναι πια ο κ. Τσίπρας, με το σπαθί του έγινε ο Αλεξάκης της καρδιάς μας. Πιο λίγος πεθαίνεις, κυρ Αλεξάκη.
Τώρα ξεθαρρεύουν και οι υπόλοιποι, όχι από κρίση ειλικρίνειας, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η αιτιολόγηση της κωλοτούμπας. Είπε ο κυρ Σκουρλέτος, σε κυνική ομολογία: «Θα ήταν πολύ δύσκολο να δώσουμε τη 13η σύνταξη, ακόμα και αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά. .Δυο λέξεις στροβιλίζουν το μυαλό μου. Αφέλεια και βεβαιότητα».
Και όμως, ηλίθιος δεν είναι κανείς τους. Ούτε αφελής, ούτε και βέβαιος για το αδύνατον που (υποτίθεται ότι) καρτερούσαν να συμβεί, εκθέτοντας σε κίνδυνο τη χώρα. Αφελείς, λοιπόν; Όχι! Ψεύτες!
Διαταραγμένοι Ψεύτες, Κατεστραμμένη Κοινωνία
Άντε, το πολύ πολύ να εντάξεις σε άλλη διακριτή κατηγορία την περίπτωση των «συνεπών» αντιμνημονιακών. Αυτοί απαλλάσσονται λόγω «αριστερής» ευηθείας. Λέει ο κ. Λαφαζάνης ότι έχουμε Δικτατορία του Ευρώ. Όχι! Εάν υπάρχει μια Δικτατορία, αυτή είναι η Δικτατορία της βλακώδους αντιμνημονιακής ιδεοληψίας. Αυτή κλιμακωτά, εδώ και πέντε χρόνια, μας έφερε στη σημερινή χαώδη καταστροφή.
Όποιος τολμά να μπει σε επ' αυτού σχετικό διάλογο, ας κοπιάσει. Εξ ίσου και ο κ. Μπαλτάς, που διέκοψε το Πρόγραμμα του Ψηφιακού Σχολείου αποτελεί την άλλη πτυχή της «αριστερής» παράνοιας, που ΔΕΝ θα αφήσει τον τόπο να ανορθωθεί.



Όπως, παρομοίως, η βλακεία ΤΟΥ Καθεστώτος δεν αφήνει πουθενά να γεννηθεί δημιουργία («Γιατί δεν δίνουν άδεια στην εταιρεία που κατασκευάζει τα Pony;)
Ας βγάλει, όμως, κανείς το κεφαλάκι έξω από τη χαβούζα, όπου είμαστε όλοι στοιβαγμένοι. Και ας συλλογιστεί π.χ. τι ξεστόμιζε ο στόμας των υπερδιακοσίων κορυφαίων Συριζαίων στη συνεδρίαση της Κ.Ε τους. Τότε θα καταλάβει γιατί είμαστε τόπος πονεμένος και καταδικασμένος.
Όλοι αυτοί οι χαρούμενοι άνθρωποι ήρθαν να μας σώσουν, ο κατά δήλωσή του γιος της ακροδεξιάς τρομοκράτισσας (άλλοτε αποδιοπομπαίος και άλλοτε κολακευτέος, ανάλογα με τους υπολογισμούς.), η ακατανόμαστη Φράου Μπλύχερ, Πασιονάρια και ιδρύτρια των απεχθών και επονείδιστων Επιτροπών Αλήθειας εις βάρος της Αλήθειας, κ.ά.

Στην απόλυτη κοζμάρα τους παραμένουν τα παιδιά, ενώ η πατρίδα βυθίζεται αργά και σταθερά προς το σκοτεινό έρεβος της άτακτης χρεωκοπίας. Οι σοβαρότεροι από αυτούς νομίζουν ότι, επειδή τώρα έκανε την κωλοτούμπα ο αρχηγός, γι' αυτό και θα σωθούμε. Αμ δεν αρκεί τώρα η κωλοτούμπα, πρέπει και να ξεφορτωθεί άμεσα τα βαρίδια και να αρχίσουμε όλοι μαζί να τρέχουμε προς την ανασυγκρότηση. Όμως, αυτό ακριβώς ΔΕΝ γίνεται. Έτσι δεν είναι;
Η κατάρρευση της ασταθούς ψευδοδομής
Μόλις ο Αλεξάκης συνειδητοποίησε ότι δεν αντέχει άλλο ο τόπος την αντιμνημονιακή ψευδοκατασκευή του, άρχισε η υπαναχώρηση και η οριστικοποίηση της κωλοτούμπας. Γιατί έγινε αυτό που λέμε «τέλειωσαν τα ψέματα». Και η ασύντακτη χρεωκοπία δεν ήταν μόνο ένα σενάριο στο «αθώο» παιγνίδι για τους μπέμπηδες, αλλά κάτι που στο τσακ αποφεύγουμε και μόνο με επιτακτικά / δραματικά άμεσες κινήσεις.
Έτσι έπεσε με πάταγο απ' τα ψηλά που ήτανε και γκρεμοτσακίστηκε ο ηγέτης μας. Και με πεσμένο το τουπέ και καψαλισμένη την αυτοπεποίθησή του, τώρα προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές και πάλι να κερδίσει χρόνο. Όχι από περιέργεια και χαβαλέ όπως πριν, όμως, τώρα από ανάγκη. Τώρα κατάλαβε ότι μπορεί να του μείνει η χώρα στα χέρια και θα 'ναι μέρα μεσημέρι.
Ο πρωθυπουργός ψάχνει να βρει καθαρό από σαπίλα στοιχείο στα ικριώματα, όπου να στηρίζεται με ασφάλεια που δεν έχει πιο κάτω, αλλά δεν βρίσκει. Και πέφτει ολοένα και πιο κάτω, πασχίζοντας να βρει κάτι στέρεο να πιαστεί και επάνω του να χτίσει καινούργιο ικρίωμα, αλλά πάλι δεν βρίσκει και πάλι καταρρέει. Έτσι αποκαλύπτει πράγματα αδιανόητα για τον αντιμνημονιακό οχολοπολτό, τον οποίο ο ίδιος έπλασε με τα χεράκια του και που εκείνος τώρα τσιγκλάει εξαπατημένος και σαστισμένος.
Ας δούμε κάποια από όσα είπε προχτές στην Κ.Ε. ο κ. Τσίπρας, αυτός που έλεγε μόλις λίγο πριν γίνει Πρωθυπουργός ότι «είμαστε υπέρ του ευρώ, όχι όμως πάση θυσία»: «Η έξοδος από ευρώ χωρίς καμία δυνατότητα στήριξης σε φίλιες δυνάμεις, θα σήμαινε ραγδαία υποτίμηση σκληρή λιτότητα και προσφυγή εκ νέου στο ΔΝΤ για τη στήριξη του νομίσματος. Όποιος δεν το παραδέχεται αυτό είτε εθελοτυφλεί είτε κρύβει την αλήθεια» . «Το δίλημμα ήταν: δύσκολος συμβιβασμός ή άτακτη χρεωκοπία. Και η δεύτερη προφανώς δεν αποτελεί επιλογή κανενός σε αυτή την αίθουσα».
Όμως, αυτό ακριβώς ήταν το μόνιμο κρίσιμο εθνικό δίλημμα από το 2010. Αυτό υπηρετούσαν όλοι οι «μνημονιακοί» πρωθυπουργοί ανελλιπώς από τότε έως σήμερα και κακώς απέναντι σε αυτό ήταν η εκάστοτε αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Αυτή είναι η αθλιότητα Σαμαρά - Τσίπρα, που δεν θα πάψουμε ποτέ να υπενθυμίζουμε, ώσπου να καταλάβει ο αντιμνημονιακός οχλοπολτός, πόσο κορόιδο είναι. Και πόσο πάνω στην πλάτη του καταστραφήκαμε ΠΑΛΙ όλοι μαζί.
Για αυτό το λόγο οι πολιτικοί νάνοι, που εξαπατούν τον προσφερόμενο οχλοπολτό για κάποιες (πολλές) ψήφους παραπάνω, χάνουν το κύρος τους. Και φτάνει ο κόσμος από «κ. Τσίπρα» να αποκαλούν «Αλεξάκη» ένα πρωθυπουργό.
Εμείς, παρά αυτή την ανάλυση, επειδή παραμένει εν ενεργεία πρωθυπουργός, θα ενεργούμε μεν προς την κατεύθυνση της καθαίρεσής του, αλλά θα τον αντιμετωπίζουμε θεσμικά ως κ. Τσίπρα. Θα θυμίζουμε, όμως, πάντα γιατί έχει χάσει το κύρος του. Και γιατί η κυβέρνηση πολιτικών καλικάντζαρων, που καταστρέφει τον τόπο πρέπει να φύγει, όταν αυτό καταστεί εφικτό.
Δεν θα μας φτάνει που φεύγουν ένα ένα τα στελέχη του που άναψαν φωτιές και έφεραν καταστροφές. Θα θυμόμαστε και τη ρήση του Τζορτζ Κάρλιν: «Το ότι διώξαμε τη μαϊμού από το σβέρκο μας δεν σημαίνει ότι ξεφορτωθήκαμε και το τσίρκο».

Σακελλάρης Σκουμπουρδής



www.athensvoice.gr