Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

Στο αγκίστρι η κτηνοτροφία: Χιονοστιβάδα ερωτήσεων στο Κοινοβούλιο για προϊόντα και ζωονόσους



Την αναγκαιότητα περαιτέρω νομοθετικών πρωτοβουλιών και θεσμικών αλλαγών για την κτηνοτροφία διαπιστώνει, σύμφωνα με πληροφορίες, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, καθώς οι αγελαδοτρόφοι διαμαρτύρονται για τιμές – επενδυτικά προγράμματα – αδειοδοτήσεις, οι αιγοπροβατοτρόφοι μιλούν για κατάρρευση τιμών και ελληνοποιήσεις, η γαλακτοβιομηχανία καταγγέλλει ότι οι τιμές είναι χαμηλές στα σούπερ μάρκετ, γιατί δεν υπάρχει ρευστό στους Έλληνες καταναλωτές. Διαρκής, δε, είναι η γκρίνια, κοινοβουλευτική και μη, και ζητείται μεταφορά της εποπτείας των Διευθύνσεων Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής (ΔΑΟΚ) στο ΥΠΑΑΤ.
Ανάμεσά τους και ο Β’ αντιπρόεδρος της Βουλής, Γιώργος Βαρεμένος, υποστήριξε από το βήμα της Βουλής ότι εδώ και έναν χρόνο προσπαθεί να βρει άκρη για να φτιαχτεί ένα κτηνοτροφικό πάρκο στην Αιτωλοακαρνανία, όπου εκλέγεται. Το θέμα έθεσε ευθέως και η κυβερνητική βουλευτής, Παναγιώτα Βράντζα. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, ΒαγγέληςΑποστόλου δέχτηκε απανωτές επίκαιρες ερωτήσεις για την κτηνοτροφία και από βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το χαρτοφυλάκιο της γεωργίας (Φωτεινή Αραμπατζή, Γιώργος Στύλιος), τον πρώην αν. υπουργό Γεωργίας, Μάξιμο Χαρακόπουλο, αλλά και από βουλευτές του Κινήματος Αλλαγής, με επικεφαλής τον Μιχάλη Τζελέπη.

Β. Αποστόλου: Εντατικοποιούνται οι έλεγχοι

Ζητήματα, που καίνε τους κτηνοτρόφους, τέθηκαν στο συνέδριο της Ένωσης Φυλής Χολστάιν Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη, από τον επίτιμο και τον νυν πρόεδρο της οργάνωσης, Θανάση Βασιλέκα και Ηλία Κοτόπουλο, από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας, Παναγιώτη Πεβερέτο και τον πρόεδρο του ΣΕΒΓΑΠ, Χρήστο Αποστολόπουλο, για τιμές, γάλα, γιαούρτι, φέτα, αδειοδοτήσεις, ράφι.
Ο κ. Αποστόλου υποστήριξε πως εντατικοποιούνται οι έλεγχοι, ενώ ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιάννης Τσιρώνης, εξήγγειλε άμεσα αλλαγές στις αδειοδοτήσεις σταβλικών εγκαταστάσεων, καθώς οι αγελαδοτρόφοι διαμαρτυρήθηκαν πως οι άδειες καθυστερούν 2-4 χρόνια.
Παραγωγοί της ΕΦΧΕ ζήτησαν αλλαγή θεσμικού πλαισίου, για τη δημιουργία γιαουρτιού αποκλειστικά από ελληνικό γάλα και καθιέρωση ειδικού ραφιού για τα ελληνικά γαλακτοκομικά προϊόντα στα σούπερ μάρκετ, όπως συμβαίνει και σε ξένες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς δεν αντιβαίνει την κοινοτική νομοθεσία.
Πολιτικές πηγές θεωρούν ότι μπορούν να επιλυθούν ζητήματα θεσμικά και εμπορικά, αλλά όχι οικονομικά, καθώς η χώρα είναι δεμένη με μνημόνια έως τον Αύγουστο του 2018. Η κυβερνητική πλευρά αφήνει να εννοηθεί πως ωφελημένη από τα νέα μέτρα, που επίκεινται προς θεσμοθέτηση μετά το καλοκαίρι, θα είναι η «μεσαία τάξη» όλων των επαγγελματιών. Ο κ. Αποστόλου σημείωσε πως χρειάζεται και να οργανωθούν οι παραγωγοί για το θέμα των τιμών, αλλά από την πλευρά του υπουργείου καταβάλλονται προσπάθειες ώστε να καταστεί πιο αποτελεσματικό το σύστημα «Άρτεμις».

Πληθώρα Αλβανών περνούν παράνομα τα ελληνοαλβανικά σύνορα της Θεσπρωτίας!


Πληθώρα Αλβανών περνούν παράνομα τα ελληνοαλβανικά σύνορα της Θεσπρωτίας! Τα καθημερινά περιστατικά. Τα τελευταία αφορούν στη σύλληψη, στον  Αμπελώνα Θεσπρωτίας, από αστυνομικούς του Α΄ Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Φιλιατών, ενός 42χρονου υπήκοος Αλβανού, γιατί σε βάρος του εκκρεμούσε καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, ποινής φυλάκισης οκτώ μηνών, για σωματική βλάβη από αμέλεια και παραβάσεις του ΚΟΚ.
 Ακόμη συνελήφθησαν από αστυνομικούς της Ομάδας Πρόληψης και Καταστολής Εγκληματικότητας  (ΟΠΚΕ) της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Ηγουμενίτσας, δύο 25χρονοι Αλβανοί, οι οποίοι είχαν μπει παράνομα στη χώρα, ενώ σε βάρος τους εκκρεμούσαν μέτρα απαγόρευσης εισόδου σε έδαφος Schengen. Επιπρόσθετα, σε βάρος του ενός αλλοδαπού εκκρεμούσε καταδικαστική απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Καστοριάς, για παραβάσεις της νομοθεσίας περί αλλοδαπών.

Το έθιμο του Λαζάρου στο χωριό Κερασώνα Πρεβέζης



Γράφει ο Δημήτριος Κολιός

Μέσω του παρόντος άρθρου και με τη βοήθεια των μεγαλύτερων κατοίκων του χωριού Κερασώνα Πρεβέζης-διαμέσου της προφορικής τους μαρτυρίας-γίνεται προσπάθεια, ώστε να καταγραφεί η παράδοση του εθίμου του Λαζάρου. Τα τραγούδια του Λαζάρου είναι ένα σύνολο τραγουδιών, που αναφέρονται στο Λάζαρο, την κάθοδό του στον Άδη και την ανάστασή του από τον Ιησού. Το έθιμο ανάγεται από πολύ παλιά. Συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα έθιμο της άνοιξης, που προέρχεται από την εκκλησιαστική παράδοση, καθώς αναφέρεται στα γεγονότα της ανάστασης του Λαζάρου. Το έθιμο κρατάει χρόνια, ωστόσο συντονιστής ως προς την οργάνωση και πραγματοποίηση του συγκεκριμένου εθίμου είναι ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού, ο 'Απόστολος Παύλος' και ειδικότερα, ο πρόεδρός του Γάκης Λάμπρος.
Πρόκειται για μία καθιερωμένη συνάντηση, η οποία πραγματοποιείται κάθε χρόνο, όπου συμμετέχουν παιδιά, νέοι, ενήλικες, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα. Η συνάντηση αυτή ορίστηκε για το απόγευμα της Παρασκευή 30 Μαρτίου και ώρα 20:00 στο καφενείο του Χαράλαμπου Γούμενου και άπαντες ήταν όλοι εκεί. Ανέκαθεν, όπως μαρτυρούν οι παλαιότεροι κάτοικοι, η συνάντηση αυτή πραγματοποιείται την παραμονή της γιορτής του Λαζάρου, την Παρασκευή δηλαδή, πριν του Λαζάρου και των Βαϊων.
Οι ''Λαζαραίοι'', όπως αποκαλούνται αυτοί που συμμετέχουν, αφού συναντηθούν εκεί, αρχίζουν και τραγουδούν τους στίχους των τραγουδιών του Λαζάρου. Αρκετοί ήταν και φέτος οι ''Λαζαραίοι'' που συμμετείχαν στο έθιμο αυτό. Ειδικότερα, πρόκειται για τους: Γούμενο Λάμπρο, Γούμενο Δημήτριο, Κοντογεώργιο Φώτιο, Γάκη Χρήστο, Γούμενο Κώστας, Πρέντζα Νικόλαο, Αθανασόπουλο Δημήτριο, Αγγέλη Χαράλαμπο, Ευαγγέλου Γεώργιο, Σιντόρη Ευθύμιο, Γάκη Λάμπρο, Τσίντζο Δημήτριο, Παππά Δημήτριο, Ζάψα Ευάγγελο, Γάκη Χαράλαμπο, Γούλα Αλέξανδρο, Τσίντζο Ιωάννη, Τσίντζο Αναστάσιο, Ζάψα Σωτήριο, Παππά Χρήστο, Παππά Φώτιο, Ζάψα Σωτήριο και Κοντογεώργιο Βασίλη.
Εν συνεχεία με τον ίδιο τρόπο περνούν όλα τα καφενεία του χωριού. Συγκεκριμένα, σχηματιζόμενοι κατά μικρές ομάδες πέρασαν το καφενείο του Σιντόρη Ευθυμίου, κατόπιν του Ζάψα Γεωργίου, έπειτα του Ζάψα Ελευθερίου και τέλος του Ζάψα Ευθυμίου. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια, όπως μαρτυρούν οι παλαιότεροι κάτοικοι, ότι τα παλαιότερα χρόνια οι ''Λαζαραίοι'' περνούσαν απ' όλα τα σπίτια του χωριού ή τουλάχιστον στα περισσότερα και εν συνεχεία κατευθύνονταν προς τα καφενεία. Όμως, με την πάροδο των χρόνων καθιερώθηκε ως τόπος συνάντησης και πραγματοποίσης του εθίμου μόνο τα καφενεία.



Η ανάμνηση των τραγουδιών αυτών και η διάσωσή τους στις επόμενες γενιές ήρθε τραγουδώντας. Ειδικότερα, οι Λαζαραίοι σχηματίζοντας μικρές ομάδες και κρατώντας γκλίτσες και ένα καλάθι με αυγά, αρχίζουν και περνούν τα καφενεία του χωριού, τιμώντας το έθιμο. Η καταγραφή και η διάσωση των τραγουδιών αυτών γίνεται μέσω ενός συγγράματος (Ζάβαλης, 1982) και έτσι, όταν οι νεότεροι σε ηλικία επιθυμούν να συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο έθιμο, τότε αρχίζουν τη μάθηση των στίχων των τραγουδιών. Έτσι, αφού ευχηθούν στον οικοδεσπότη του καφενείου και σε όλους όσους παρευρίσκονται εκεί, εν συνεχεία αρχίζουν και τραγουδούν τους στίχους των τραγουδιών, λαμβάνοντας στο καλάθι αυγά, αλλά και τσίπουρο, το οποίο ήταν και είναι και το συνηθέστερο κάλεσμα-κέρασμα του οικοδεσπότη προς αυτούς
Μέσω αυτού του δρώμενου γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από τους κατοίκους, προκειμένου να παραμένει ζωντανή κάθε χρόνο η βαρύτατη πολιτισμική κληρονομιά του χωριού και κατ' επέκταση η κοινή ταυτότητα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις, με τις οποίες μεγάλωσαν οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού, ώστε να μεταδώσουν ατόφια την κληρονομιά αυτή- που κληρονόμησαν οι ίδιοι από τους παλιότερους-στις επόμενες γενιές.



Το έθιμο του Λαζάρου που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο χωριό είναι ένα δρώμενο, το οποίο έχει ως στόχο να αποδείξει ότι είναι μια υπαρκτή κατάσταση και πραγματικότητα, αφού είναι τρόπος ζωής και προπαντός προσδιορισμός της ταυτότητάς των κατοίκων. Το σήμερα παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένο με το χθες. Το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντοτε εν ζωή και εν λειτουργία μέσα στο παρόν. Γι' αυτό και οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούν να διανθίσουν αυτή τη κληρονομιά όσο γίνεται πιο πλούσια και παραστατικά.
Συνεπώς, τα ήθη, τα έθιμα, οι προλήψεις, οι θρύλοι και οι παραδόσεις ενός λαού συνταιριάζουν στον υπερθετικό βαθμό την αρμονική κοινωνική του ζωή. Τα ήθη και έθιμα αποτελούν τους άγραφους νόμους της πρακτικής ηθικής ενός λαού. Κοντολογίς, θεωρούνται οι αντιλήψεις ενός λαού για την ηθική και κοινωνική συμπεριφορά. Πρόκειται για τις γενικές αρχές Δικαίου, τους θεμιτούς τρόπους συμπεριφοράς του κοινωνικού ανθρώπου, που μεταβάλλονται με τη μεταβολή του χρόνου, που διαφέρουν από τόπο σε τόπο και απηχούν την τρέχουσα ηθική μιας κοινωνίας. Δηλαδή, τα ήθη και έθιμα ορίζουν αξίες, σχέσεις και συμπεριφορές.
Ως συντάκτης του άρθρου θα καλωσορίζω ανάλογες προσπάθειες και εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες στους κατοίκους του χωριού, τους ''Λαζαραίους'', οι οποίοι συμμετείχαν στο χθεσινό έθιμο, καθώς και στον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, κύριο Γάκη Λάμπρο για τη σημαντικότατη αυτή προσπάθειά τους στη διάσωση της προφορικής παράδοσης του Κερασώνα.
Χρόνια πολλά!
Καλή Ανάσταση!!!













Βιβλιογραφία
  • Ζάβαλης Δ., (1982), Οι ρίζες μας, (Λαογραφική παράδοση Κερασώνα Πρεβέζης), Ιωάννινα.



Δημήτριος Κολιός
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Υπ. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων


Χαράλαμπου Σ. Ξυλογιάννη «Πεδιάδα Άρτας»


Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

«Mάνα με κακοπάντρεψες και μ’ έδωκες στον κάμπο.
Εδώ οι κούκοι δε λαλούν, οι πέρδικες δε βόσκουν, 
εδώ το λένε οι βάτραχοι τη νύχτα ώσπου να φέξει»

Τι σήμαινε να είσαι γυναίκα στον κάμπο; Και όχι σ’ όποιον κι όποιον κάμπο, αλλά στον κάμπο της Άρτας; Πώς είναι να πορεύεσαι μέσα στις αχανείς πεδιάδες της, στους πορτοκαλεώνες της, σε κτήματα και εκτάσεις γεμάτες πράσινο και αλμυρίκια;


Ήταν άκρως συγκινητικό όταν έπιασα αυτό το εξαιρετικό πόνημα του Χαράλαμπου Ξυλογιάννη. Ο τρόπος που κάνει την καταγραφή του είναι σχεδόν –πιστεύω σίγουρα– βιωματικός. Είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του, οι εικόνες που μας περιγράφει, εικόνες της πρώτης του αποτύπωσης και δοκιμής του κόσμου. Και ξέρετε, αυτά τα έργα μόνο έτσι βγαίνουν. Μέσα από την ψυχή και την καρδιά, μέσα από ενθυμήσεις του προσωπικού χώρου, κλειστού και ανοιχτού. Ο κάμπος της Άρτας, ένα μεγάλο και πολυμορφικό βιβλίο, που παρουσιάζει την τοπική μας ιστορία από κάθε πιθανή της πλευρά.
Η γυναίκα στον κάμπο είχε πολλαπλούς ρόλους και βάρη που αφορούσαν την καθημερινότητά της, την επιβίωσή της, το μεγάλωμα των παιδιών της τα εθίματα που πρωταγωνιστούσε, τις δραστηριότητες όπως ο θερισμός, ο γάμος, η βάφτιση, τ’ αρραβωνιάσματα, το πένθος...


Κάποτε ο κάμπος της Άρτας δεν παρήγε εξωτικά φρούτα και λαχανικά, αλλά σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, ρύζι, σίκαλη και βρίζα. Μιντάνα το λευκό αλεύρι, ασπρόσταρο, γκρινιάς, κουτρουλιάς, μαυραγάνι... οι ποικιλίες που εξέθρεψαν γενιές χωρίς τα μεταλλαγμένα και αποδοτικά που παραποίησαν την πεδιάδα της Άρτας και σε λίγο και μας τους ίδιους. Φυσικά το ξερικό κίτρινο καλαμπόκι, η τρακαλιάνα, έσωσε τον κόσμο από την πείνα όχι μόνο της κατοχής αλλά και κάθε λιμού και δύσκολων εποχών. Άξια τα χέρια που το έσπερναν, το θέριζαν, το άλεθαν και έφτιαχναν αριστουργήματα γεύσης, που όσοι είχαμε γιαγιάδες και δοκιμάσαμε κάτι από τα χέρια τους, νομίζω δε θα το ξεχάσουμε ποτέ τη μνήμη της γεύσης μας.
Το υπέροχο βούτυρο που προέρχονταν από σκληρό χτύπημα με τη βούρτσα, το φρέσκο ψωμί, όλα αυτά δε θα τα γευθούν, δυστυχώς, τα σημερινά παιδιά, που οι γιαγιάδες έχασαν και χάσαμε το μέτρο και το ήθος μας... Έτσι με τα νέα μας ήθη και συνήθειες και περιμένοντας τους βαρβάρους... άδειασε κι ερήμωσε ο κάμπος. Ερημοποιήθηκε η ύπαιθρος και περιμένουμε από εισαγόμενα χέρια να μας σώσουν και να μας πλουτίσουν, όσο εμείς καθόμαστε και απολαμβάνουμε τα ξένα σήριαλ στις τηλεοράσεις μας και τον ήλιο στις πλατείες μας...
Οι γυναίκες δε θέριζαν μόνο, αλλά αλληλοβοηθιούνταν και είχαν και την ευθύνη της σίτισης, του νερού μέσα σε πήλινες κανάτες, φορώντας λευκά μαντήλια για να προστατευθούν από τον ήλιο. Ο οίκος τους φτωχός, αλλά πάντοτε λαμποκοπούσε, τόσο στο καθιστικό όσο και στο φουρναριό – το χειμωνιάτικο. Οι χωμάτινοι φούρνοι και δίπλα τα χαλκώματα, το γουδί, το καφοκούτι, ένα τσίγκινο κουτί χωρισμένο στη μέση με ζάχαρη και καφέ, ο σφρας, η πιατοθήκη, το πλαστήρι, ο χλιαρολόγος, ο αλατολόγος... τα σύνεργα σχεδόν πρωτόγονα που ανέστησαν γενιές και τάισαν στόματα, έβγαλαν κατοχές και πολέμους, γενιές και ένα ήθος και δύναμη που μακάρι να ξέραμε από πού προέρχονταν...
Ο Μπάμπης ο Ξυλογιάννης δεν τα ανασύρει μόνο από φωτογραφίες και μαρτυρίες. Είναι η ίδια του η ζωή, η βιωμένη καθημερινότητα στο χωριό του τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Μνήμες και εικόνες που μας τις μεταβιβάζει μ’ έναν μοναδικό τρόπο. Με μια μορφή, αν θυμάστε, πατριδογνωσίας. Η γνώση της πατρίδας μας... Νομίζω στη βαθιά μου μνήμη κάποτε το πρόλαβα, πρόλαβα τη διδασκαλία αυτών των λεπτομερειών της πατρίδας μας, του τόπου μας, που προφανώς πλέον δεν παίζουν ρόλο μπροστά στην παγκόσμια ψευδαίσθηση της ρήσης «είμαστε όλοι ίδιοι και επομένως όλοι ίσοι»... Πράγματι είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στα οικονομικά μέτρα και σταθμά, όχι όμως όλοι ίδιοι... Κάναμε κύκλους ιστορικούς και διαλεκτικούς για να καταλήξουμε σε αυτονόητα πράγματα που οι πρόγονοί μας, του κάμπου και των βουνών, τα είχαν ενσωματώσει στη ζωή τους και εμείς τα χάσαμε. Και δύσκολα θα τα ξαναβρούμε.


Δεν είμαι προγονόπληκτη ούτε επιθυμώ το παρελθόν. Επιθυμώ όμως ο τόπος μου, ο τόπος που δραστηριοποιούμαι και θα ακολουθήσουν και τα δικά μου όπως και τα δικά σας τα παιδιά, να ευημερήσει. Δεν είναι δυνατόν ο πιο όμορφος και εύφορος κάμπος, αυτός της Άρτας να μη μπορεί να βρει το δρόμο του και να βιώνει κρίση και ερήμωση. Την κατοχή, ο κάμπος τροφοδοτούσε με καλαμπόκι και τα ορεινά, η μπαζίνα, το κουρκούτι από συνάλευρα, δηλαδή από πίτουρα που έμεναν στη σίτα ... τίποτε δεν πήγαινε χαμένο, τώρα αντιθέτως όλα πηγαίνουν...
Τα εδέσματα της φτώχιας και της ανέχειας, οι γυναίκες του κάμπου που με την άοκνη και συνεχή εργασία τους δε σταματούσαν να παράγουν, να προσφέρουν, να μαγειρεύουν, να πλένουν, να σκαλίζουν, να γνέθουν, χωρίς επίδομα τοκετού και άδεια μητρότητας... Και συνέχιζαν, να γιορτάζουν και να κατασκευάζουν την μπουκουβάλα, πριν την εμφάνιση της βασιλόπιτας,, την κλούρα, το λειψό, την μπομπότα, το λαχανόψωμο... Τα εδέσματα μιας άλλης εποχής κι ενός κόσμου που φεύγει μαζί με αυτούς τους ανθρώπους.
Πόσα γνώριζαν και τι γέφυρες ήξεραν να δημιουργούν και μετά το πέρας της ζωής τους. Γέφυρες που εμείς εν ζωή τόσο εύκολα γκρεμίζουμε και σπάμε απερίσκεπτα και ελαφρά...
Αυτές οι γυναίκες είχαν έναν άλλον ίσκιο, ήξεραν να ενσαρκώνουν το νόημα της ζωής και να δίνουν αξία στο θάνατο. Η αξιοπρέπειά τους, ένα ρούχο για λίγους και για λίγες, που σήμερα σπανίζει αν δεν είναι πλήρως εξαφανισμένο... Αυτές ήταν οι γιαγιάδες μας, που πέθαναν δυστυχώς ή πεθαίνουν χωρίς να έχουν χορτάσει τον ύπνο, τον καφέ και το αραλίκι στην καφετέρια, στα τούρκικα σήριαλ και τα πρωινάδικα, στα κομμωτήρια, τους σεφ και το survivor άλλη αύρα, άλλη πνοή, άλλη αισθητική και τελικά άλλη παιδεία.


Κήποι γεμάτοι άνθη και πασχαλιές, τριαντάφυλλα που δεν είχαν κηπουρό να τους τα φτιάξει, αλλά μόνο τα πολύπαθα χέρια τους, σκληρά από την εργασία και τις κακουχίες. Αυτή την εποχή πλημμύριζε όπως και πλημμυρίζει ο κάμπος της Άρτας από τις βιολέτες, τα ανθοστόλιστα παρτέρια, άνθη της άνοιξης και της ψυχής που εμείς αποδιώξαμε απ’ τις ψυχές μας και τα μπαλκόνια μας, μη λερώσουμε τα σίδερα... άλλος πολιτισμός, άλλη παιδεία...
Κι ο καθείς πορεύεται με την παιδεία του, και όσα άνθη κουβαλά, τόση είναι και η ευωδία του, τόση είναι και η ακτινοβολία του, χωρίς να έχει τελειώσει κανένα σχολείο ή πανεπιστήμιο, χωρίς να έχει καμία ιδιότητα παρά μόνο της ηπειρώτισσας γυναίκας, που τόσο έντιμα και ελεύθερα υπηρέτησαν αυτές οι γυναίκες.
Συνεχίζω να τις βλέπω μέσα σε καθαρά σπίτια με τα παιδιά τους, να μάχονται με τους κήπους τους, τις κότες τους και την ατελεύτητη προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα με άλλους όρους και τεράστιες δυσκολίες, και τις θαυμάζω. Υπάρχουν κι αυτές οι λίγες ή πολλές που δεν ξέρουν τι είναι ανημπόρια, κούραση ή ξεκούραση, κατηφόρα ή ανηφόρα, βουνό ή κάμπος. Ήταν και είναι απλώς το χρέος τους. Πηγαίνοντας στα καμποχώρια, συναντώ ακόμη τέτοιες φιγούρες κι απορώ με την αντίστασή τους σε κάθε δυνατό κύμα και ρεύμα. Μαυροντυμένες να πηγαίνουν με τα πόδια στα κτήματα τις κότες, ν’ ανάβουν τα καντήλια των δικών τους Αγίων και της δικής μας ξεχασμένης πίστης στον άνθρωπο.
Χωριό μου,/ τι σ’ απόμεινε παρηγοριά στα χείλια/να μείνει κάποιος ζωντανός/ ν’ ανάβει τα καντήλια -Μαθητεία, Αναστασία Κόκκινου.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά το συγγραφέα αυτού του βιβλίου, Μπάμπη Ξυλογιάννη γι’ αυτή την μοναδική ευκαιρία που μου έδωσε να ξαναβουτήξω και σε δικές μου μνήμες και εικόνες, όπως υποθέτω πως συνέβη και σε πολλούς ακροατές. Αυτή είναι η αξία και λειτουργία ενός βιβλίου και μιας παρουσίασης: η συναίσθηση, η κοινωνία, η συμπόρευση.









Κατερίνα Σχισμένου

Χρυσές δουλειές… Περίπτερο στην Άρτα απέκρυψε έσοδα 2,3 εκατομμυρίων!

Το ποσό μοιάζει αστρονομικό! Θα το ζήλευαν ακόμη και πολλές επιχειρήσεις… Πρόκειται όμως για ένα περίπτερο στην Άρτα, το οποίο έκανε χρυσές δουλειές. Και βέβαια φρόντισε μεγάλο μέρος από τα έσοδα που έβαζε στα ταμεία του να τα κρατά μακριά από τα… μάτια της Εφορίας! Έτσι τα τελευταία πέντε χρόνια κατάφερε να αποκρύψει έσοδα που αγγίζουν τα 2,3 εκατομμύρια ευρώ. Τελικά όμως ουδέν κρυπτό, όχι μόνο από τον ήλιο αλλά και από την Εφορία!
Το περίπτερο εντοπίστηκε από τους φοροελεγκτές της Υπηρεσίας Ελέγχου Διασφάλισης Δημοσίων Εσόδων (ΥΕΔΕΕ) Πάτρας οι οποίοι διαπίστωσαν ότι τις χρήσεις 2012 έως 2017 αποκρυβείσα φορολογητέα ύλη (μη εκδόσεις) ύψους 2.254.422,88 ΕΥΡΩ (κλειστή αποθήκη).
Αναλυτικά:
- Χρήση 2012: 358.003,17 Ευρώ
- Χρήση 2013: 570.331,72 Ευρώ
- Χρήση 2014: 558.078,17 Ευρώ
- Χρήση 2015: 451.648,74 Ευρώ
- Χρήση 2016: 172.211,19 Ευρώ
- Χρήση 2017: 144.149,89 Ευρώ
Επίσης κατά τον έλεγχο που έκανε το διήμερο 17-19 Μαρτίου η ΥΕΔΔΕ Πάτρας και η Υποδιεύθυνση Ιωαννίνων διαπίστωσε σε φροντιστήριο της Πρέβεζας 15 μη εκδόσεις και 54 ανακριβείς εκδόσεις φορολογικών στοιχείων συνολικής αξίας 1.925,00 ευρώ, επιβλήθηκε πρόστιμο του άρθρου 54 Ν. 4173/2013 και ειδική χρηματική κύρωση άρθρο 13Α Ν. 2523/1997.
Ακόμη σε τουριστικό γραφείο στα Γιάννενα διαπιστώθηκαν 59 μη εκδόσεις φορολογικών στοιχείων συνολικής αξίας 1.121,00 ευρώ -48ωρη αναστολή λειτουργίας σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13Α Ν. 2523/1997.

Η συνάντηση



Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Ηθελημένα ή όχι, στοχευμένα ή μη, προγραμματισμένα ή «στα κουτουρού» οδηγηθήκαμε στο τέλμα και στην κενότητα. Άπληστοι και μιαροί, ρουφήξαμε κάθε ικμάδα αληθινής ζωής και χάσαμε τη ζωντάνια και το δυναμισμό της δημιουργίας. Κενός ο λόγος, άδεια η σκέψη, κούφια η ζωή. Από λόγια άλλο τίποτε. Γενικά, απροσδιόριστα, «του αέρος», πολλά λόγια από ανθρώπους «πανταχού παρόντες» και παντελώς απόντες από τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπό τους. «Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί». Οδ. Ελύτης

Η σκέψη στα αζήτητα, πίεση στον σκεβρωμένο τοίχο -ίσκιος του ίσκιου μας-, ασάλευτος και έτοιμος να σωριαστεί. Η ζωή απορφανισμένη, η ψυχή φτωχή και ερημίτρα, γιατί «πέρασε ο βάρβαρος και η άπιστη σπορά του». Σταυρωτήδες των ονείρων και βιαστές της σκέψης. «Σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας,

μάς κλέβουν τη ζωή».
Κι αποζητάμε τη γνώση ή τη γνωριμία. Τον ήλιο να ταξιδεύει δίπλα μας καίγοντας τα αγκάθια της ερημιάς, αποδιώχνοντας τη θλίψη κι αναζητώντας την ανταπόκριση. Το όμορφο, το ωραίο και το αληθινό. Στις στέρφες προσπάθειες του καημού και στην ονειρική ένωση ψυχών, βγαίνεις του ωραίου η δυνατή και της ζωής νικήτρα. Και περιμαζώνεις τα έρμα του δέντρου κλώνια και τα γδυτά ξερόφυλλα, πεσμένα καταγής. Σε γνώρισα, δεν σε χάνω. Σε ένιωσα, δεν σε αφήνω.
Ένα φως, μόνο φως, για να ροδοφέξει η μέρα.
«Στο λαμπρό σου κήπο οι στίχοι μου/ λεπτοκάμωτοι, ιλαροί,/ θάφευγαν αν είχανε φτερά/ φτερά σαν το πουλί.
Θα σπινθοβολούσανε προς τη/ γελαστή γωνίτσα σου πιστοί, αγνοί, σ’ εσέ κοντά./ Αν οι στίχοι μου φτερά είχανε, σαν του έρωτα φτερά.» Κωστής Παλαμάς

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018

Γιάννης Καλπούζος,το «γινάτι», πλούσιο φωτορεπορτάζ από την παρουσίαση του βιββλίου στον ΙΑΝΟ Αθήνας


Μετά την παρουσίαση στα Ιωάννινα, την πόλη στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία στο μυθιστόρημα «γινάτι» του Γιάννη Καλπούζου, οι Εκδόσεις Ψυχογιό ςπαρουσίασαν το βιβλίο στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ



Για το βιβλίο μίλησε ο ίδιος ο συγγραφέας του, ενώ αποσπάσματα διάβασαν οι ηθοποιοί Θεοδώρα Σιάρκου και Μιχάλης Μαρκάτης.

Συμμετείχε το μουσικό σχήμα Λαλητάδες.
Η αίθουσα του ΙΑΝΟΥ είχε γεμίσει από πολύ νωρίς , ο δε συγγραφέας μια ώρα πριν την εκδήλωση είχε αρχίσει να υπογράφει αφιερώσεις. Τον τίμησαν με την παρουσία τους πολλοί Ηπειρώτες, οι γνωστές συγγραφείς Λένα Μαντά και Δήμητρα Ιωάννου( Πρεβεζάνα).
Στο τέλος ακούστηκε από πάρα πολλούς, ότι ήταν μακράν η καλύτερη παρουσίαση βιβλίου των τελευταίων ετών. Καλοτάξιδο να είναι το "γινάτι" γνήσιε Ηπειρώτη Γιάννη Καλπούζο
























































































































































Φωτο: Χριστόφορος Ευθυμίου
romiazirou.blogspot.gr