Η αριστερά στις Καβουρότρυπες

Το φετινό καλοκαίρι το ενδιαφέρον για γοργονοπεριπέτειες μεταφέρθηκε στις Καβουρότρυπες Χαλκιδικής. Λαϊκός καλλιτέχνης, παρεπιδημών στην περιοχή ως γυμνιστής και λάτρης του ελεύθερου κάμπινγκ, εκ Φιλύρου Θεσσαλονίκης ορμώμενος, ανακοίνωσε, και φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν επιβεβαίωσαν τον λόγο του, ότι θα κατέστρεφε το γλυπτό γοργόνας κοιμώμενης στα βράχια, το οποίο είχε σμιλεύσει κατά το μακρινό 1997. 

Αιτία της καταστροφικής του μανίας που στράφηκε κατά του δημιουργήματός του, ήταν το πρόστιμο  περί τα 500 ευρώ που του επέβαλλαν δημόσιες υπηρεσίες για λόγους που εκκινούν από αιτιάσεις περί κατατροφής του περιβάλλοντος και καταλήγουν σε ποινή σχετιζόμενη με την ελεύθερη κατασκήνωση (κατηγορίες στα όρια της αστειότητας αν αντιστοιχηθούν τα εγκλήματα, αισθητικά και περιβαλοντικά, που έχουν γίνει στην περιοχή και τα οποία έλαβαν την χάρη της εκ των υστέρων νομιμότητας).

Δεν θα προβώ σε τοποθέτηση σχετικά με την καλλιτεχνική αξία του έργου, δεν είναι της ώρας και της στιγμής, άλλωστε πλήθος αποτιμήσεων ήδη δημοσιεύονται στα σχόλια που δημοσιεύονται σε πλήθος ιστοσελίδων από πολλούς παρατηρητές του έργου και εκκινούν από  χαρακτηρισμούς όπως «κιτς», «ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία», «μετέφερε το σκρίνιο από το σαλόνι του στην παραλία», «προσβολή του φυσικού περιβάλλοντος» και απολήγουν σε πολιτικές τοποθετήσεις περί «άκαρδου κράτους που κυνηγά την ιδιωτική πρωτοβουλία» από την μία, και «ιδιωτικής περιβαλλοντοκτόνου θρασύτητας» από την άλλη.

Το ενδιαφέρον στο οποίο θα εστιάσω είναι το γεγονός ότι ο πολίτης αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να σκαλίσει το γλυπτό -όπως και μερικά ακόμη - ενοχλήθηκε από γεγονός ότι οι υπηρεσίες του κράτους ή του τοπικού δήμου του επέβαλλαν πρόστιμο, το οποίο θεωρεί ότι είναι επίδειξη αχαριστίας ενώ, αντιθέτως, ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να του δείξουν διότι το γλυπτό του χρησιμοποιήθηκε ακόμη και στις τουριστικές καμπάνιες που αφορούσαν τις ομορφιές και τα άλλα αξιοθαύμαστα της περιοχής.

Εν ολίγοις, το θέμα γι αυτόν, δεν ήταν το ύψος του προστίμου αφού προτιμούσε να το πληρώσει μόνος αρνούμενος όπως λέει και τις προσφορές που του έγιναν, αλλά το πρόστιμο ως πράξη από μόνη της. Οπότε ή θα διαγραφόταν το πρόστιμο και θα αναδυόταν στη θέση του ευχαριστίες ή αυτός θα κατέστρεφε όπως και έκανε το έργο. Και όπως ο ίδιος πάλι αναφέρει όσοι δεν αναγνωρίζουν την ανιδιοτελή προσφορά του είναι Αλάριχοι, πάει να πει καταστροφείς Βησιγότθοι ή εγκάθετοι Ταλιμπάν του Μουλά Ομάρ. Αν λοιπόν Βησιγότθοι και Ταλιμπάν δεν αναγνωρίζουν το μέγεθός του και τα έργα του, τα θρυμματίζει ο ίδιος για να να μην πέσουν στα καταστροφικά τους χέρια ή τα βδελυρά τους βλέμματα.

Η πράξη του συμπολίτη μας είναι σημαδιακή για τους καιρούς μας. Ο εγωισμός του -στο σύνορο με την φιλαυτία- δεν ανέχεται καμμιά κριτική στην δική του τοποθέτηση απέναντι στη ζωή ή τις πράξεις του. Ο ίδιος είναι τόσο εξαγνισμένος που κανένας και καμμιά υπηρεσία δεν μπορεί να έχει αντιρρήσεις για τα έργα του παρά μόνο ο ίδιος. Μόνος του πήρε την απόφαση να κάνει τα γλυπτό στα βράχια της παραλίας, κανέναν δεν όφειλε να ρωτήσει, μόνος του αξιολογήθηκε και αξιολογεί το έργο του, από προσωπικό και μόνο ενδιαφέρον κινήθηκε για να ομορφύνει (;) περαιτέρω την παραλία, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους, αφιέρωσε λοιπόν χρόνο και κόπο, το (όποιο) ταλέντο του, και έφτιαξε ένα καλλιτεχνικό έργο, η αξία του οποίου αρκεί για να τον προστατεύει από όποιες παρανομίες ή έστω απλές αβλεψίες του του παρόντος και του μέλλοντος. Άπαντες πρέπει έκτοτε να τον σέβονται και να τον τιμούν διαφορετικά αυτός για να τους (μας) εκδικηθεί θα μας στερήσει από την απόλαυση του έργου του για την κατασκευή του οποίου όμως δεν μας είχε κάνει κοινωνούς των ανωτέρω προϋποθέσεων, προβάλλοντας μονάχα την ανιδιοτελή του διάθεση για προσφορά σε έναν ομορφότερο κόσμο. 

Δεν του ήταν αρκετό το μεγάλο δικαστήριο της Ιστορίας που θα έκρινε τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Ήθελε την δικαίωση και την αναγνώριση εδώ και τώρα. Από τον (καλλιτεχνικό) του εαυτό αναδύθηκε ακέραια η μνησικακία σε μέγεθος και βαθμό τέτοιο που ούτε το δημιούργημά του δεν επιθυμεί να προστατεύσει. Δίνει την εντύπωση ότι αν μπορούσε θα ξελέπιαζε ακόμη και την γοργόνα να την συναντούσε για να μην ξαναυπάρξει ως αφορμή για μυθοπλασίες αφού η ανθρωπότητα δεν το αξίζει.

Οπότε (και συγνώμη για το μέγεθος των αναλογιών και των παραδειγμάτων) ο Φειδίας έπρεπε να καταστρέψει την Ακρόπολη αφού τον ελέγχανε οι συγκαιρινοί του για λοβιτούρες και ο Σεβαστιανός Μπαχ να κάψει τις παρτιτούρες του που ως ένας απλός κάντορας έζησε και, στο τέλος τέλος γιατί να περιμέναμε άραγε τόσους αιώνες τους τζιχαντιστές να ανατινάξουν τον ναό του Βάαλ ας τον ανατινάζαμε εμείς να μένανε με την ερημιά τους.

ΥΓ. Και, εδώ που φτάσαμε ας πάω την ιερόσυλη σύγκριση στα άκρα: τόσος κόπος και μόχθος, τόσοι αγώνες και θυσίες χρειάστηκαν για να καταφέρουν στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό να ομονοήσουν άτομα και ομάδες, τόσες συνιστώσες, που βάλανε κάτω τον πολιτικό εγωισμό τους, τις πρωτοκαθεδρίες, τα σωτηριολογικά προτάγματα ενός εκάστου, προκειμένου να φτιαχθεί ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεπερνώντας τον πόλεμο και τις λοιδωρίες κατάφερε μετά τόσες δεκαετίες ακόμη και νικηφόρα αποτελέσματα. Αφήνει κατάπληκτους όσους παρακολουθήσαμε από την όποια εγγύτητα ή απόσταση το εγχείρημα αυτό, η ευκολία με την οποία σήμερα πολλοί σπεύδουν να καταστρέψουν οι ίδιοι το έργο τους επειδή δεν κατέστη, προσώρας, δυνατό, να αποφύγουμε το «πρόστιμο». Είναι δηλαδή ένα βήμα πριν επιστρέψουν στις... Καβουρότρυπες οι αριστεροί, ο καθείς και η σκηνή του, με τα καλέμια και τα σχέδια του, μαστοροχαλαστήδες. κατσουφιασμένοι με τους διπλανούς, ενοχλημένοι με την παρουσία των άλλων, επιδεικνύοντας και κουνώντας ο καθείς τις δαγκανούλες του, όσο η Μεγάλη Αστυνομία παραφυλάει να μας μαζέψει με τον γρίπο.

  

Του Απόστολου Λυκεσά 

www.alterthess.gr