Αηδονοχώρι (Oστανίτσα) Κόνιτσας. Απολαύστε τα video

Απολαύστε τα video

Μέσα σ' ένα πανέμορφο τοπίο όπου το πράσινο έχει κυρίαρχη θέση, στην επαρχία Κόνιτσας στο νομό Ιωαννίνων, βρίσκεται το Αηδονοχώρι ή όπως το έλεγαν παλιά Οστανίτσα.

Το υψόμετρό του στην πλατεία είναι 580 μ. και γι' αυτό η βλάστησή του προέρχεται από βελανιδιές και  οπωροφόρα δέντρα κυρίως.

  Χτισμένο ψηλά με θέα προς τον Αώο και τον Σαραντάπορο μέσα στην πλούσια βλάστηση το Αηδονοχώρι μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα. Κάποτε είχε όμορφα και μεγάλα σπίτια, που στην κατοχή κάηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα. Σε βράχο χτισμένο σώζεται, λίγο έξω από το χωριό, το Μοναστήρι των Ταξιαρχών Γκούρας, όπου βρίσκονται και οι κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως-Πωγωνιανής και Κονίτσης. 

  Ανάλογα με την εποχή είναι διαφορετική η όψη του χωριού αλλά και οι ασχολίες των κατοίκων του. Το χειμώνα το κυνήγι και το ψάρεμα στον Αώο ποταμό ενώ το καλοκαίρι που κατακλύζεται από παραθεριστές είναι η φύση το οξυγόνο και το πράσινο που μαγεύουν τον επισκέπτη.

  Τον παραδοσιακό και αναπαλαιωμένο νερόμυλο του χωριού, ο οποίος λειτουργεί κανονικά και με νεροτριβή αξίζει ο επισκέπτης να θαυμάσει.

Η περιοχή πρωτοκατοικήθηκε από ομάδες κυνηγών 17.000 χρόνια πριν. Κατά το 12ο-13ο αι. π.Χ. καταφτάνει στην Κόνιτσα η ηπειρωτική φυλή των Μολοσσών. Στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404 π.Χ.), οι Μολοσσοί συμμαχούν με τους Αθηναίους, οι οποίοι εισάγουν στην περιοχή στοιχεία του αττικού πολιτισμού. Την περίοδο 323-168 π.Χ. δημιουργείται το Κοινό των Ηπειρωτών, μια κοινοπραξία στην οποία συμμετέχουν ηπειρωτικά φύλα από τον Αμβρακικό μέχρι τις εκβολές του Αώου.

Τον 4ο αι. μ.Χ. η περιοχή δέχεται τις καταστροφικές επιδρομές των Βησιγότθων. Ακολουθούν οι Βάνδαλοι (5ος αι.) οι Άβαροι και οι Σλάβοι (6ος αι.). Το 1430 καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς, οι οποίοι στη θέση της Κόνιτσας δημιουργούν τον ομώνυμο "Καζά" (Επαρχία), υπαγόμενο στη Διοίκηση Ιωαννίνων. Στις αρχές του 16ου αι., εξισλαμισμένοι Αλβανοί εγκαθίστανται στην περιοχή. Το 17ο αι. ιδρύονται στην Κόνιτσα οι πρώτοι "τεκέδες" (μουσουλμανικά μοναστήρια δερβίσηδων). Το 1913, μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι Οθωμανοί εγκαταλείπουν την Κόνιτσα.
Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1925, οι μουσουλμανικές οικογένειες της Κόνιτσας μεταναστεύουν στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαθίστανται πρόσφυγες από την Καππαδοκία.

Διάφορα έγγραφα "κομμάτια" της ιστορίας του Αηδονοχωρίου Κόνιτσας

Παραθέτω εδώ ένα ημερολόγιο του Προέδρου επί χρόνια του χωριού, Κωνσταντίνου Δήμου μαζί με δύο φωτογραφίες και ένα ποίημα για την καταστροφή του χωριού από τους Γερμανούς το 1943.

Ένα ιστορικό αφιέρωμα από το Δημήτριο Γ. Μπόνιο για τη μαύρη επέτειο, 9 Ιουλίου 1943, ημέρα όπου οι Γερμανοί κατακτητές έκαψαν το χωριό.

Συνέχεια της μαύρης επετείου του 1943 από το Δημήτριο Γ. Μπόνιο

Ένα εκτεταμένο βιογραφικό  του Γραμματέα της κοινότητάς μας, επί σειρά ετών Σταμάτη Φ. Δονόπουλου, που εμπεριέχει πολλά ιστορικά στοιχεία.

Ιερά Μονή Γκούρας στο Αηδονοχώρι

Τοποθεσία

Δυτικά από το χωριό Αηδονοχώρι (Οστανίτσα) βρίσκεται η Ιερά Μονή Ταξιαρχών Γκούρας.

Είναι χτισμένη σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία, στην επίπεδη κορυφή ενός ψηλού βράχου του όρους  Νεμέρτσικα, με πανοραμική θέα προς τον ποταμό Αώο, το τελωνείο της Μέρτζιανης και την ευρύτερη ορεινή περιοχή της ελληνοαλβανικής μεθορίου

Ο δρόμος που οδηγεί από το Αηδονοχώρι στο μοναστήρι είναι μήκους 2,5  χλμ. ασφαλτοστρωμένος και φτάνει μέχρι την πύλη της Μονής.

Ιστορικό

Η Μονή των Ταξιαρχών Γκούρας είναι σταυροπηγιακή και ανάγει την ίδρυσή της στο 16^ο αιώνα και είναι ένα από τα πιο ονομαστά μοναστήρια της Επαρχίας Κονίτσης.

Η παλαιά Μονή των Ταξιαρχών, σύμφωνα με το ιστορικό Λαμπρίδη, βρισκόταν στην τοποθεσία «Αηδονολαλούσα».

Από εκεί μεταφέρθηκε στους πρόποδες του βουνού Βουρτόπι και αργότερα (α΄ μισό 16^ου αιώνα) στη σημερινή της θέση.

Η ονομασία Γκούρα δηλώνει, κατά μία έννοια, τη βραχώδη περιοχή όπου αναβλύζουν πολλά νερά. Από την άλλη, στη βλάχικη διάλεκτο σημαίνει στόμα (δηλαδή, άνοιγμα ή κοίλωμα στο βράχο).

Οι δύο αυτές εκδοχές είναι οι πιθανότερες και σχετίζονται άμεσα με τη θέση στην οποία είναι χτισμένη η Μονή.

Τη σημερινή της μορφή η Μονή την οφείλει σε ανακαίνιση που πραγματοποιήθηκε το 19^ο αιώνα. Είχε προηγηθεί η καταστροφή της από πυρκαϊά, κατά την πολιορκία που υπέστη από τους Τουρκαλβανούς στα 1829-1830.

Η Ι. Μ. Ταξιαρχών Γκούρας διέθετε μεγάλη περιουσία στην Ελλάδα και τη Βλαχία (σημερινή Ρουμανία). Μεγάλο μέρος των εσόδων της το διέθετε για φιλανθρωπικά έργα στην επαρχία Κόνιτσας, όπως: σπουδαστικά επιδόματα, ανέγερση και συντήρηση σχολείων, ενίσχυση απόρων, περίθαλψη ασθενών κ.λπ.. Αργότερα, ωστόσο, περιέπεσε σε ένδεια, τόσο από κακοδιαχείριση όσο και εξαιτίας της διαβόητης δήμευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας από τον Ρουμάνο ηγεμόνα στα 1862. Το τελειωτικό χτύπημα έδωσε η αναγκαστική απαλλοτρίωση των εκτάσεών της από την κυβέρνηση Πλαστήρα το 1923.

Τελευταίος Ηγούμενος της Μονής ορίσθηκε από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ο ιερομόναχος Βενέδικτος, το 1907.

Περιγραφή

Στη βόρεια πτέρυγα σώζεται το παρεκκλήσι του Αγ. Χαραλάμπους (μονόχωρη βασιλική, πιθανότατα, των αρχών του 17^ου αιώνα). Επίσης στη βόρεια πλευρά αλλά και στη δυτική εκτείνονται τα κελλιά και οι βοηθητικοί χώροι. Ο ψηλός περίβολος και το εντυπωσιακό καμπαναριό στα νότια χρονολογούνται στα 1857, και είναι έργο του ηγουμένου Ανθίμου, σύμφωνα και με σχετική επιγραφή.

Το Καθολικό (1854-1856) είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια του παλαιού. Είναι, όμως, ημιτελές, καθώς οι εργασίες δεν ολοκληρώθηκαν λόγω έλλειψης πόρων.  Κάτω από το ναό υπάρχει υπόγεια δεξαμενή βρόχινου νερού.

Στα βόρεια της μονής σώζεται σε ερειπιώδη κατάσταση ο κοιμητηριακός ναός του Αγ. Στεφάνου, βοηθητικοί χώροι και η βάση ενός πύργου.

Κειμήλια

Σωζόμενα κειμήλια της μονής:

• Φορητή εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ (1796)
• Φορητή εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας (1765)
• Αργυρή λειψανοθήκη με λείψανα των Αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου, Αγ. Ονουφρίου και άλλων αγίων.
• Ξυλόγλυπτος Σταυρός με επιγραφή ΓΡΘΝ - ΑΡΜΝ
• Αργυρός Σταυρός με χρονολογία 5-1754
• Αργυρεπίχρυσο Άγιο Ποτήριο
• Δύο αργυρόδετα Ευαγγέλια (1791 και 1811)
• Μηναίο (1775) και Πεντηκοστάρι
• Αργυρή καντήλα στο προσκυνητάρι της Παναγίας

Από το 1995, η Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, υλοποιεί, με τη συνδρομή ευγενών δωρητών, εκτεταμένο έργο αποκατάστασης της μονής, όπου λειτουργούν και οι μαθητικές κατασκηνώσεις της, για τις ανάγκες των οποίων, μέρος του περιβάλλοντος χώρου έχει διαμορφωθεί σε χώρους αθλοπαιδιών.

Στο χώρο της μονής πραγματοποιείται κάθε Ιούλιο το τριήμερο σεμινάριο στελεχών της Συντονιστικής Φοιτητικής Ενώσεως Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.), και κάθε Σεπτέμβριο το Γενικό Ιερατικό Συνέδριο της οικείας μητρόπολης.

Η Μονή πανηγυρίζει δύο φορές: στη Σύναξη των Ταξιαρχών (8 Νοεμβρίου) και στη μνήμη του Αγ. Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου)

Μετόχια

Παναγία της Αηδονολαλούσης.

Το  Μετόχι της Παναγίας της Αηδονολαλούσης βρίσκεται στη θέση όπου ήταν χτισμένη αρχικά η Μονή Ταξιαρχών Γκούρας.

Προφανώς υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των δύο αυτών Μονών.

Ωστόσο δεν είναι εξακριβωμένο απόλυτα ποιο ναό της παλαιάς Μονής αποτελεί το Καθολικό η σημερινή Μονή.

Πιθανότατα ήταν κάποιο εξωτερικό παρεκκλήσι  ή ο κοιμητηριακός ναός της.

Περιγραφή

Ο ναός ανήκει στον τύπο της μονόχωρης βασιλικής και είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παλιές αγιογραφίες στην ανατολική πλευρά του Ιερού Βήματος.

Συγκεκριμένα, στην κόγχη σώζεται η παράσταση της Πλατυτέρας, καθώς και μορφές ιεραρχών, όπως ο Άγ. Νικόλαος, ο Άγ. Κύριλλος και άλλοι ιεράρχες.

Στην κόγχη της προσκομιδής σώζεται η Άκρα Ταπείνωση, ενώ άλλα σημεία  φιλοξενούν τον Ευαγγελισμό και τον Προφήτη Σολομώντα.

Πότε θα λογοδοτήσουν οι βάρβαροι Γερμανοί για τα φρικτά εγκλήματα στο Αηδονοχώρι;

«Οι δύο γυναίκες, έτρεμαν από το φόβο που τις είχε κυριέψει, κι είχαν γονατίσει, κάτω στο χώμα.

Η μάνα κράταγε, την κοπέλα κοντά της, για να την προστατέψει, ήταν δεν ήταν, 16 χρονών η κοπέλα, όταν μπήκε, το σκυλί ο γερμανός, με το πιστόλι στο χέρι.

Σημάδεψε με το πιστόλι τη μάννα, στο κεφάλι και πυροβόλησε μια φορά, το πιστόλι μπλόκαρε, ξανάριξε και δεύτερη φορά και πάλι το πιστόλι μπλόκαρε. γύρισε ο γερμανός, γεμάτος λύσσα προς την άλλη μεριά και πέταξε το πιστόλι στον τοίχο βρίζοντας. Oι δυο γυναίκες, στάθηκαν για λίγο σαστισμένες, μαρμαρωμένες, θαρρείς για πάντα, εκείνην τη μαύρη μέρα, στις 9 Ιουλίου του 1943, στο Αηδονοχώρι».

Κάθε καλοκαίρι, σχεδόν όλα τα χωριά της Ηπείρου, πραγματοποιούν εκδηλώσεις μνήμης, για να τιμήσουν τους δικούς τους ανθρώπους, τα θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1943, από τους φονιάδες της 1ης ορεινής, μεραρχίας, ορεινών καταδρομών «Εντελβάις» του γερμανικού στρατού.

Ο κατάλογος των ελληνικών χωριών που κάηκαν στην Ήπειρο από τους γερμανούς, ορεινούς καταδρομείς της «Εντελβάις», είναι ατελείωτος και χιλιάδες τα θύματα του άμαχου πληθυσμού που σφαγιάστηκαν στο όνομα του ναζισμού, του φρικιαστικότερου παραλογισμού, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Κι όμως, ενώ όλες αυτές τις μέρες, εμείς οι Ηπειρώτες θρηνούμε με δάκρυα στα μάτια τους δικούς μας ανθρώπους και γονατίζουμε ευλαβικά στα μικρά κενοτάφια των χωριών, στην Γερμανία σήμερα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο κρατίδιο της Βαυαρίας, στο Μιτενβάλντ, στις 18 Μαΐου, κάθε χρόνο, χιλιάδες Γερμανοί, συγκεντρώνονται εκεί για να τιμήσουν τους γερμανούς ορεινούς καταδρομείς, που σκοτώθηκαν «ηρωικά» στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Το Μιτενβάλντ, στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτέλεσε το Κέντρο εκπαίδευσης των καταδρομέων της «Εντελβάις», ενώ μεταπολεμικά λειτούργησε σαν ένας θύλακας μέσα στις τάξεις του σύγχρονου γερμανικού στρατού, της Μπούντεσβερ, όπου αμετανόητοι ναζί, αξιωματικοί της Βέρμαχτ βρήκαν καταφύγιο, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν σε κανένα δικαστήριο για τις σφαγές που διέπραξαν στην κατεχόμενη από τους ναζί Ευρώπη, ειδικότερα στη Ρωσία, στα Βαλκάνια, μα πολύ περισσότερο, στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου.

Στις εκδηλώσεις αυτές στο Μιτενβάλντ παρίστανται και αρκετά μέλη  του γερμανικού κοινοβουλίου, η στρατιωτική ηγεσία της Μπούντεσβερ, ενώ η κυβέρνηση εκπροσωπείται από πολιτικούς αξιωματούχους πρώτης γραμμής.

Από όπου και αν πέρασε η 1η ορεινή μεραρχία ορεινών καταδρομών «Εντελβάις», δεν άφησε τίποτε όρθιο που να θυμίζει ανθρώπινη ύπαρξη, έκαψε τα πάντα στο πέρασμα της, από την Ρωσία προς τα Βαλκάνια, όταν το καλοκαίρι του 1943 έλαβε την εντολή με τον τίτλο «πορεία προς την Ελλάδα».

250 χιλιόμετρα μέσω Αλβανίας

Στα μέσα Ιουνίου 1943 αποφασίζεται η μετακίνησή της «Εντελβάις» από το Μαυροβούνιο δια μέσου Ποτγκόριτσας, στο Πέτς, στην Μιτρόβιτσα, στα Σκόπια, στην Φλώρινα και από εκεί προς Γιάννενα.

Στις 6 Ιουλίου 1943, η εμπροσθοφυλακή Ζόμμερ της 1ης ορεινής  μεραρχίας ορεινών καταδρομών «Εντελβάις» χαράσσει πορεία 230 χιλιομέτρων από Φλώρινα προς Γιάννενα, μέσα από το αλβανικό έδαφος, πεζή, από Κρυσταλοπηγή - Κάπστιστα - Κορυτσά - Λεσκοβίκι, με διέλευση του Σαραντάπορου και του Αώου ποταμού και από εκεί προς λεκανοπέδιο Ιωαννίνων.

Το πρώτο δεκαήμερο είναι μια πραγματική κόλαση φωτιάς για τους κατοίκους των χωριών που βρίσκονται στο αλβανικό έδαφος, καθώς χτυπιούνται ανελέητα από τους καταδρομείς της «Εντελβάις».

Παράλληλα δε, συγκεκριμένες αναφορές των καταδρομών της «Εντελβάις» αναφέρουν πως οι γέφυρες στους ποταμούς Σαραντάπορο και Αώο έχουν καταστραφεί από τους αντάρτες, καθώς ήδη έχει υπάρξει συνεργασία των αλβανών ανταρτών του Ενβέρ Χότζα, με αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Στις 8 Ιουλίου 1943 το απόγευμα, οι πρώτοι καταδρομείς της εμπροσθοφυλακής Ζόμμερ περνάνε από το χωριό Περάτη, που βρίσκεται στο αλβανικό έδαφος στα ρηχά στον ποταμό Σαραντάπορο και δημιουργούν προγεφύρωμα στο απέναντι χωριό την Καλόβρυση, που βρίσκεται στο ελληνικό έδαφος.

Εν τω μεταξύ, ο διοικητής του 98ου συντάγματος Γιόζεφ Zάλμιγκερ αποστέλλει διαταγή στο 2ο τάγμα, δια της οποίας καθορίζεται εκτεταμένη επιχείρηση για εκκαθάριση και φύλαξη του δρόμου προώθησης προς Γιάννενα. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιούνται 9 λόχοι για να διαφυλάξουν τον δρόμο από Λεσκοβίκι προς Αηδονοχώρι.

Η διαταγή του διοικητή Ζάλμινγκερ εκδόθηκε μετά από επεξεργασία των παρακάτω στοιχείων: Είχε ήδη ανατιναχθεί από του αντάρτες η γέφυρα στο Περάτη. Υπήρχαν πληροφορίες πως ο επαρχιακός δρόμος προς την Κόνιτσα ήταν αποκλεισμένος από συρματοπλέγματα ανταρτών. «Το άντρο των συμμοριών» βρισκόταν δυτικά του Αηδονοχωρίου.

Το χωριό στο στόχαστρο

Το Αηδονοχώρι πλέον βρίσκεται στο στόχαστρο των καταδρομέων της «Εντελβάις» και η μοίρα των κατοίκων του χωριού ήταν προδιαγεγραμμένη. Ο 6ος λόχος του 2ου τάγματος του 98 συντάγματος, με διοικητή τον υπολοχαγό Mίχαελ Παίσιγκερ είναι αυτή η στρατιωτική μονάδα που μακέλεψε το χωριό, δολοφονώντας, 22 άμαχους, ενώ έκαψε και 120 σπίτια. Στην συνέχεια η μονάδα αυτή, κατέστρεψε ολοσχερώς, τα χωριά Καλόβρυση, Μάζι, Αετόπετρα, Αηδονοχώρι, Βασιλικό, Κεφαλόβρυσο, δολοφονώντας δεκάδες αμάχους.

Στις 12 Ιουλίου 1943, η διαταγή της μεραρχίας «Εντελβάις», ΝΑ: T-315/65-22, ανέφερε τα παρακάτω: «Η περιοχή Λεσκοβίκι - Πρεμετή - Αηδονοχώρι - Κόνιτσα, χτενίστηκε και εκκαθαρίστηκε, σύμφωνα με το σχέδιο της ομάδας μάχης Ζάλμιγκερ. Πάνω από 150 κομμουνιστές εκτελέστηκαν και 15 χωριά πυρπολήθηκαν επειδή παρείχαν καταλύματα και αποθήκευαν πολεμοφόδια για τις συμμορίες»

Η μεραρχία «Εντελβάις» παρέμεινε στην Ήπειρο για 4 μήνες, από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1943, διαπράττοντας απάνθρωπα εγκλήματα πολέμου, κατά του άμαχου πληθυσμού. Επανήλθε ξανά το 1944, επαναλαμβάνοντας και πάλι το αποτρόπαιο έργο της με εγκλήματα πολέμου κατά του άμαχου πληθυσμού.

Ο άμαχος πληθυσμός των χωριών, της Ηπείρου πλήρωσε ακριβά το τίμημα και ο φόρος του αίματος των χωριών της Ηπείρου υπήρξε αρκετά βαρύς.

Υπολοχαγός Μίχαελ Παίσιγκερ

Συμμετείχε σχεδόν, σε όλες τις σφαγέ, του άμαχου πληθυσμού στα χωριά της Ηπείρου και της Αλβανίας.

Στις 26 Απριλίου 1956, κατατάχτηκε, στον μεταπολεμικό, γερμανικό, στρατό στην Μπούντεσβερ, με τον βαθμό του ταγματάρχη. Διετέλεσε διοικητής στην VKΚ 653 Verteidigungskreiskommando, Διοίκηση Άμυνας του γερμανικού στρατού στο Murnau που υπαγόταν στο ΝΑΤΟ μέχρι τον Μάρτιο του 1975.

Το 1998 εξέδωσε βιβλίο με τα «ηρωικά του κατορθώματα». Πέθανε στις 23 Μαΐου 2003 στο Garmisch - Partenkiechen, σε ηλικία 84 χρονών.

Η «Έντελβαϊς» ως. ήρωες

Όπως φαίνεται όμως ο πόλεμος για την Βέρμαχτ δεν έχει τελειώσει ακόμη. Πρόσφατα, η Γερμανική Υπηρεσία Στρατιωτικών Ιστορικών Ερευνών του Γερμανικού Στρατού, η MGFA, με απόρρητη έκθεσή της προς το γερμανικό Υπουργείο Άμυνας, καταγράφει την 1η ορεινή μεραρχία ορεινών καταδρομών ως υπόδειγμα για την «πολεμική της δραστηριότητα» στα Βαλκάνια, στην διάρκεια του Β΄Π.Π, αποδίδοντας τιμές και δάφνες στους καταδρομείς της «Εντελβάις», βουτηγμένες μέσα στο αίμα των θυμάτων του άμαχου πληθυσμού που βιώσαν, κατά την διάρκεια του πολέμου, την βαρβαρότητα του ναζισμού.

Μετά από 71 χρόνια, το 2014, αποδόθηκαν τιμές στα θύματα της γερμανικής κατοχής στο Αηδονοχώρι Κόνιτσας.

Στις 9 Ιουλϊου 2014 ,με καθυστέρηση 71 ετών ,στο χωριό Αηδονοχώρι Κονίτσης στην πλατεία του χωριου ,το περίφημο ΅μπαλκόνι της Πίνδου΅αποδόθηκε η δέουσα τιμή στα θύματα, που σφαγιάσθησαν, βιάσθησαν η εκάηκαν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους,από τους εισβολείς ναζιστές Γερμανούς την αντίστοιχη ημέρα,9 Ιουλίου 1943.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της προσωρινής επιτροπης Αηδονοχωριτών, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση του προέδρου της Χριστόφορου Βλάχου και την συμπαράσταση της τοπικής κοινότητας. Προηγήθηκε Θεία Λειτουργίο υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ.Ανδρέου και πλείαδος Ιερέων της Μητροπόλεως επιιμνημόσυνος δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του χωριού μας.

Παρευρέθησαν ο Δήμαρχος Κονίτσης κ.Π, Γαργάλας,η Αντιδήμαρχος κ.Ε. Παπαμιχαήλ ,ο Αντιδήμαρχος

κ.Ν. Καρράς,ο νεοεκλεγείς δήμαρχος κ.Α. Παπασπύρου, ο Διοικητής του 583 Τ.Π. Κονίτσης κ.Δ. Κατσάνος καθώς και πλήθος κόσμου που είχαν πληροφορηθεί για την εκδήλωση,

Την έναρξη της εκδήλωσης έκανε ο κ.Χ. Βλάχος που παρουσίασε στην συνέχεια και τους ομιλητές,μετά τις προσφωνήσεις του κ.Δημάρχου ,του παρέδρου της τοπικής κοινότητας και του νεοεκλεγέντος δημάρχου.

Πρώτος ομιλητής ηταν ο κ Δημήτριος Χατζαρόπουλος,ειδικός γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου για τις γερμανικές αποζημιώσεις και εκπρόσωπος του δικτύου μαρτυρικών πόλεων και χωριών,που ανέπτυξε το θέμα των αποζημιώσεων και της αποκαταστάσεως των θυμάτων καί των υλικών ζημιών τονίζοντας ιδιαίτερα το γεγονός της μη εκπληρώσεως των μέχρι σήμερα εκ μέρους της Γερμανικής Κυβερνήσεως.

Δεύτερος ομιλητής ο ιστοριοδίφης κ.Αλέκος Ράπτης που απεκάλυψε συγκλονιστικά στοιχεία για την δράση της γερμανιής στρατιωτικής μονάδας υπο την ονομασία ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ που διενήργησε την εισβολή στην περιοχή μας καταστρέφοντας ικανό αριθμό χωριών, σφάζοντας τους κατοίκους των και καίγοντας τα σπίτια τους με ταυτόχρονη παρουσίαση πλούσιου φωτογραφικού υλικού από τα γερμανικά αρχεία της περιόδου εκείνης.

Τελευταίος ομιλητής ο κ.Χ. Βλάχος που φόρτισε την ατμόσφαιρα με εντονη συγκίνηση περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σκηνες του ολοκαυτώματος του χωριού μαςκαι αναφέροντας συγκεκριμένα τόν τρόπο και το είδος με τον οποίο βρήκαν φρικτό θάνατο 22  Αηδονοχωρίτες και Αηδονοχωρίτισσες. Τό σημείο ομως που μας συγκλόνισε ήταν οταν ο κ Χ. Βλάχος κάλεσε την δωδεκάχρονη Χριστίνα Ζαχαρία,εγγονή του κ.Χρήστου Ζαχαρία,από τους τελευταίους επιζώντες του ολοκαυτώματος να απαγγείλει ποίημα του Κ.Δήμου,προέδρου του χωριού, την μαρτυρική εκείνη περίοδο

www.users.sch.gr

www.romiazirou.blogspot.gr