Σαλονίκη Παραμυθιάς. Απολαύστε τα video

Απολαύστε τα video

Σαλονίκη

Η Σαλονίκη (Τοπική Κοινότητα Σαλονίκης - Δημοτική Ενότητα ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ), ανήκει στον δήμο ΣΟΥΛΙΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα "Καλλικράτης".

Η επίσημη ονομασία είναι "η Σαλονίκη". Έδρα του δήμου είναι η Παραμυθιά και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο "Καποδίστριας", μέχρι το 2010, η Σαλονίκη ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Σαλονίκης, του πρώην Δήμου ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ του Νομού ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ.

Η Σαλονίκη έχει υψόμετρο 570 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,5208739346 και γεωγραφικό μήκος 20,5559332369. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στη Σαλονίκη θα βρείτε εδώ.

Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου Παγανίων Παραμυθιάς

Βρίσκεται κοντά στα χωριά Καλλιθέα και Σαλονίκη σε δεσπόζουσα θέση, σε κατάφυτη περιοχή. Πρωτοκτήτωρ ήταν ο ιερομόναχος Ιωακείμ (1652) όπως αναγράφεται στη θύρα του καθολικού. Λέγεται ότι η μονή ήταν μετόχι του μεγάλου σπηλαίου Καλαβρύτων. Ήταν πλούσιο μοναστήρι και έδωσε μεγάλο παρόν στους Εθνικούς Αγώνες. Η ιστορία της δεν είναι γνωστή γιατί τα κειμήλια και ντοκουμέντα που έκρυψε το 1944 (στην κατοχή) ο Παπα Xρήστος, χάθηκαν.

Ο ρυθμός του ναού αρχικά ήταν βασιλική με τρούλο (που κατέρρευσε). Οι αγιογραφίες είναι διαφόρων εποχών, 17ου και 19ου αιώνα, αρίστης τεχνοτροπίας. Παλαιότερες είναι στο ιερό βήμα (16ος - 17ος αιώνας). Κορυφαία είναι η σκηνή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το ιερό βήμα φαίνεται ότι διατηρήθηκε από την παλαιότερη εκκλησία που υπήρχε κατά την ανακαίνιση του 1652. Πίσω από το καθολικό είναι το κοιμητήριο των ηγουμένων Ιωσήφ και Αμβροσίου. Ήταν ανδρικό μοναστήρι που διαλύθηκε το 1944, και ήταν εγκαταλειμμένο μέχρι το 1962 οπότε και έγινε ανακαίνιση. Επίσης, πρόσφατα έγινε ξανά ανακαίνιση.

 Η μονή γιορτάζει στις 15 Αυγούστου.

Σήμερα, ἡ Ἱερὰ Μονὴ Παγανιῶν γνωρίζει νέα πνευματικὴ ἄνθηση μέσα ἀπὸ τὶς προσπάθειες τοῦ Ἡγουμένου αὐτῆς Ἀρχιμ. π. Γερβασίου Κανάτα καὶ ἀποτελεῖ τόπο προσκηνύματος γιὰ χιλιάδες χριστιανοὺς τῆς Ἠπείρου καὶ ὄχι μόνο.

Διαβάστε εδώ, κάνοντας κλικ,  την ιστορική πορεία της Ιεράς Μονής  Παγανιών

Όρος Χιονίστρα Θεσπρωτίας 

Εκεί στο όρος Χιονίστρα Θεσπρωτίας, μοναχικός οδοιπόρος τόσα χρόνια και φρόντιζα ο σάκος μου να είναι γεμάτος με εφόδια απαραίτητα για την διαδρομή. Μα πριν τον βάλω στον ώμο αυτός βάραινε ακόμα περισσότερο. Μέσα τρύπωνε η λαχτάρα, ο ενθουσιασμός άλλα και η αγωνιά, οι φόβοι για αυτό που ξεκινούσα να γευτώ, να ζήσω. Κάπως έτσι στάθηκα ένα απόβραδο, παραμονή της Παναγίας κάτω από ένα εκκλησάκι της, βουτηγμένο μες στα έλατα της Λαμπανίτσας. Μονάχος ξανά κουβάλησα το «βαρύ φορτίο» διπλά στην Βρύση του χωριού και τότε είναι που μες στο λιγοστό φώς, αντίκρισα τον Στέφανο. Είχε ανταποκριθεί στην πρόσκληση μου για μια νυχτερινή ανάβαση στην Χιονίστρα, ταξιδεύοντας από μακριά για να σταθεί εδώ δίπλα .. συνοδοιπόρος...

Μια χειραψία ήταν αρκετή να μου μεταφέρει την θετική ενέργεια που κουβαλούσε, στο δικό του "σάκο". Συνοδοιπόροι ανταλλάξαμε ενθουσιασμό και μοιραστήκαμε το άγχος και τους φόβους μας, και ομολογώ πως για πρώτη φορά ένοιωσα την ανακούφιση από το βάρος που αυτή τη φορά. μοιράστηκα με κάποιον άλλο.

Ανάλαφροι ξεκινήσαμε και λίγα μέτρα πιο πάνω ανταμώσαμε το φως του φεγγαριού που ξεπρόβαλε πίσω από το Γλιστερό φωτίζοντας τον ανηφορικό δρόμο για την Αγία Παρασκευή.

Το νοσταλγικό φως της Σελήνης έπεφτε στα έλατα και οι σκιές από τις κορφάδες τους μεταμορφωνόταν σε Βουνά, Όρη, εμπειρίες που οι δύο συνοδοιπόροι αντάλλαζαν με σιγανές κουβέντες και μέχρι να φτάσουμε στις Μαρωτές είχαμε "σκαρφαλώσει" στην μισή Ελλάδα.

Ήταν καιρός όμως για τη πρώτη στάση μας - προσκύνημα. Βγαίνοντας λίγο από την πορεία μας περπατήσαμε να ασπαστούμε την.. Αγία Παρασκευή. μα και την Θεσπρωτική Γή. Στο φωτισμένο από το φεγγάρι προαύλιο της Εκκλησίας προσκάλεσα τον Στέφανο προς το "μπαλκόνι"... Μεταφορικός όρος αλλά καθώς σταθείς στην άκρη του γκρεμού στις ορθοπλαγιές που σχηματίζουν τα Όρη της Παραμυθιάς και αντικρίσεις τα φώτα της Θεσπρωτίας να χάνονται σιγά σιγά προς τα δυτικά, θα καταλάβεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό μπαλκόνι - πανόραμα της Φύσης.

Έτσι απλόχερα μας έδινε δυτικά η φύση το μεγαλείο της, το υπόλοιπο Ανατολικά, πάνω στην αγέρωχη σκιά της Χιονίστρας, έπρεπε να το κερδίσουμε με πολύ ανάβαση και κόπο ακόμα. Έτσι παίρνοντας τις ανάσες μας αρχίσαμε να βαδίζουμε προς την "χάρη" της.

H διεκδίκηση της Χιονίστρας άρχισε για μας από το Σέλωμα, αφού ότι χωματόδρομο είχαμε, τον αφήσαμε πίσω μας και μείναμε μόνοι, εμείς και το βουνό ή μάλλον όχι ακριβώς έτσι ..

Παρέλειψα να αναφέρω... στα εφόδια που κουβαλώ μαζί είναι και μια φωτογραφική μηχανή, το απαραίτητο εργαλείο για να καταγράφω το Φως σε όσες περισσότερες αποχρώσεις μπορώ. Ένα ακόμα "βάρος" για το σάκο, λίγο την τελική ανάβαση βρισκόταν ακόμα στους ώμους μου. και τότε εμφανίστηκε ο τρίτος της παρέας να με "ξελαφρώσει".

Στην αρχή ήταν μια φωνή μέσα από ένα ακουστικό, καθώς εμείς παίρναμε τις επόμενες ανάσες μας στο πρώτο ίσιωμα κάτω από την Χιονότρυπα. Λίγο πριν φτάσουμε με τον Στέφανο στην κορυφή έγινε ένα φως, 200 μέτρα πιο χαμηλά,. και στα 1643 μ στην κορυφή της Χιονίστρας ο Γιώργος με μια χειραψία έγινε μέλος της ομάδας, έγινε ο φίλος, ο φωτογράφος, τα έμπειρα μάτια που δαμάζουν με μοναδικό τρόπο τις αποχρώσεις τις Ίριδας.

Η Χιονίστρα ήταν ο στόχος η Ανάβαση, Η Χιονίστρα είναι το σύμβολό, το Βουνό μου Η Χιονίστρα είναι η Πατρίδα μου. 700 μέτρα πιο χαμηλά, ανάμεσα στα ελατά της βρίσκεται η κοιτίδα των προγόνων μου. Η Χιονίστρα είναι το πρώτο βουνό που σκαρφάλωσα "βαρυφορτωμένος", μόνος .και τώρα, το πρώτο που το μοιράστηκα με δύο υπέροχους συνοδοιπόρος που καθώς καθόμασταν πλάι πλάι απολαμβάνοντας το Πρώτο Φως να βγαίνει πίσω από την Πίνδο, η πρωινές ακτίνες φώτισαν τα πρόσωπα τους και μέσα από αυτά ξεχώρισα όλη την ένταση και την απόλαυση της διαδρομής που μοιραστήκαμε. Μα κυρίως από τον καθένα τους χωριστά διέκρινα και όλα αυτά που θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω: την Εμπειρία, την Καρτερικότητα την Ηρεμία του Στέφανου και την Ματιά, το ταλέντο να καταγράφει το Φως του Γιώργου. Κάπως έτσι βρεθήκαν τρεις Ψυχές σε ένα ψηλό βουνό, άγνωστοι πριν μερικές ώρες.Αλλα τώρα πια μετρώντας αντίστροφα τα 1643μ ομορφιάς και συγκίνησης, έγιναν τρεις Φίλοι που μοιραστήκαν μια Ανάβαση, ένα Χάραμα, μια Εμπειρία.

Aνάβαση στην κορυφή Χιονίστρα στα 1644 μέτρα. 

Πρόκειται για την ανάβαση στην τρίτη σε υψόμετρο κορυφή της Θεσπρωτίας την Χιονίστρα 1644 μ. με την προσέγγιση να γίνεται από Βόρεια ξεκινώντας από το χωριό Λαμπανίτσα (Ελαταριά). Η αφετηρία της διαδρομής βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) όπου προχωρώντας με κατεύθυνση το Γλιστερό (το γκρεμό που δεσπόζει του χωριού) συναντάμε ένα ξερό ρέμα (το «Χαλίκι») που τώρα έχει γεμίσει από μικρά έλατα. Ακολουθώντας την δεξιά «όχθη» ανηφορίζουμε Νότια με κάποια ίχνη από μονοπάτι να μας βοηθούν. Μπαίνοντας σιγά – σιγά μέσα στο πανέμορφο Ελατοδάσος τα ίχνη από το μονοπάτι γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα με ορισμένα να μας οδηγούν στην απέναντι «όχθη». Ακολουθώντας ποια την αριστερή «όχθη» η ανάβαση γίνεται δύσκολη μέσα στο πυκνό δάσος, με πεσμένους κορμούς ελάτων να μας δυσκολεύουν. Μετά από 1 ώρα περίπου συναντάμε δασικό δρόμο όπου ακολουθώντας τον προς τα δεξιά μας οδηγεί στο διάσελο (Σέλωμα) όπου συναντάμε ένα ταμιευτήρα (στέρνα) νερού. Κατευθυνόμενοι ανατολικά αρχίζουμε την ανάβαση στην κορυφή πάνω από το σημείο που βρισκόμαστε. Η ανάβαση είναι σχετικά δύσκολη λόγο του βραχώδους εδάφους. Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο συναντάμε ένα πλάτωμα όπου από κει έχουμε μία πρώτη άποψη των γύρο βουνών. Η πρώτη ορατή κορυφή προς το Νότο είναι αυτή που παρεμβάλλετε μεταξύ του σημείου που είμαστε και της Χιονίστρας. Επειδή η διαδρομή εκτελέστηκε Χειμώνα η επιλογή ήταν να γίνει παράκαμψη της κορυφής αυτής για εξοικονόμηση δυνάμεων. Έτσι συνεχίζουμε την ανάβαση από την Ανατολική πλαγιά για να φτάσουμε στον αυχένα κάτω από την Χιονίστρα. Η τελική προσπάθεια θα ξεκινήσει από αυτό το σημείο για να μας οδηγήσει στην κορυφή. Στα μισά περίπου της ανάβασης θα συναντήσουμε μια αρκετά μεγάλη τρύπα (Χιονότρυπα) (διαμέτρου 3μ περίπου) στο βραχώδες έδαφος οπού λόγο εποχής δεν κατέστη δυνατό να προσδιοριστεί το βάθος της αλλά σύμφωνα με ότι έχω ακούσει είναι αρκετά βαθιά ώστε ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες να κρατάει χιόνι στο εσωτερικό της, μάλιστα υπάρχουν μαρτυρίες για κάποια ηλικιωμένη γυναίκα που κατέβαινε στο εσωτερικό της τρύπας και αποσπούσε χιόνι τους θερμούς μήνες ώστε να το πουλάει ως προϊόν ψύξης στην Παραμυθιά!! Φτάνοντας στην κορυφή μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη αφού η θέα (με καθαρή ατμόσφαιρα ) είναι πάρα πολύ καλή σε όλο το εύρος των 360 μοιρών. Ξεκινώντας βόρεια αντικρίζουμε στο βάθος την Τύμφη με το φαράγγι του Βίκου να την «χαράζει», ανατολικά στο βάθος το όρος Τόμαρος, τα όρη Σουλίου και πιο νότια την φυσική συνέχεια από τα όρη της Παραμυθίας με πρώτη την κορυφή του Γκορίλα (1658 μ.) με τον κάμπο της Παραμυθιάς στα «πόδια» του. Τέλος δυτικά διακρίνεται, στο βάθος η Κέρκυρα, ενώ πιο κοντά όλο το δυτικό κομμάτι της Θεσπρωτίας είναι στα πόδια μας. Η επιστροφή – κατάβαση πραγματοποιείται από το νότιο τομέα του βουνού όπου αφού κατεβούμε πρώτα νότια και συναντήσουμε την απόκρημνη νότια πλαγιά της Χιονίστρας συνεχίζουμε νότιο – δυτικά για να καταλήξουμε στο Λιβάδι στη βάση του βουνού. Το Λιβάδι είναι ένα καλά κρυμμένο όμορφο οροπέδιο ανάμεσα στην Χιονίστρα και το Μπουζουράκι, όπου παλιά ήταν γεμάτο καλλιέργειες κυρίως πατάτας αλλά και….. πεδίο διένεξης!!! μεταξύ των κατοίκων της Σέλλιανης και της Λαμπανίτσας. Διασχίζοντας το Λιβάδι, με πορεία προς βορρά, στο τέλος του οροπεδίου ανεβαίνοντας θα συναντήσουμε τον χωματόδρομο όπου στρίβοντας αριστερά (Δυτικά) θα μας οδηγήσει πίσω στην Λαμπανίτσα αφού πρώτα, εάν έχουμε τον χρόνο, κάνουμε μία στάση στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής.

http://www.thesprotia3d.gr/

www.romiazirou.blogspot.gr