Αυτή η
πρώτη εβδομάδα, ανάμεσα στην αναγγελία των εκλογών και την τυπική προκήρυξή
τους, κύλησε άχαρη, χαμένη σε διαδικασίες ακατανόητες και παρελκύσεις δίχως
νόημα. Απέναντι στο ραντεβού της κάλπης, έτσι κι αλλιώς, οι
περισσότεροι έμοιαζαν να στέκουν, αυτή τη φορά, ανόρεκτοι, απρόθυμοι,
μουδιασμένοι, χωρίς ενθουσιασμό. Και οι διερευνητικές αντιδικίες, δεν ζέσταναν
αυτό το παγωμένο- Αυγουστιάτικα- κλίμα.
Μα αυτές οι πρώτες ημέρες
είχαν ακόμη μια παραξενιά. Ήταν σαν το κεντρικό διακύβευμα των εκλογών να ήταν η
η απονομή του αριστείου αριστεροσύνης στον Τσίπρα ή τον Λαφαζάνη. Κάτι
το δράμα μιας διάσπασης εν πτήσει. Κάτι οι καθημερινοί τηλεοπτικοί μονόλογοι της
Ζωής προ των κενών εδράνων της κλειστής Βουλής. Κάτι το κάπως άγαρμπο φλερτ του
Μεϊμαράκη προς την (ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου) δραχμική πλατφόρμα του
ΣΥΡΙΖΑ- η δημοσιότητα διαμορφωνόταν λες και οι εκλογές θα είναι ένα δημοψήφισμα
για μια εσωκομματική σύγκρουση. Σαν το εκλογικό σώμα να είναι ο καθρέφτης της
Χιονάτης που τον ρωτούν: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιός είναι ο πιο αριστερός
στην χώρα;
Αρχαία διλήμματα των μυημένων επανήλθαν στο φως και σε κοινή χρήση. Ποιός είναι πιο αριστερός; Όποιος προσαρμόζεται στην πραγματικότητα ή όποιος- όπως έλεγε ο Πρεβέρ- μένει ακίνητος ακολουθώντας πιστά μια έμμονη ιδέα; Είναι αρετή η συνέπεια σε θέσεις που αποδεικνύονται αδιέξοδες και είναι προδοσία η αναγνώριση του λάθους; Είναι αριστερό πρότζεκτ η δραχμή ή έχουν δίκιο, από την σκοπιά τους, ο Σόυμπλε, ο Ζιν, η Λεπέν και όλη η αρχισυντηρητική Ευρώπη που μας σπρώχνει πίσω στο εθνικό μας νόμισμα; Κι αν η ενωμένη Ευρώπη δεν είναι από μόνη της ένα αριστερό πρότζεκτ, υπάρχει άλλο πεδίο, εκτός της ενωμένης Ευρώπης, όπου η Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει, με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, αυτά που αποτελούν τον λόγο ύπαρξής της- κοινωνική δικαιοσύνη, άμβλυνση ανισοτήτων, κράτος πρόνοιας;
Παλιά
ερωτήματα, αυτονόητες απαντήσεις. Αλλά καθώς ζούμε ήδη τις πρώτες ώρες
της επίσημης προεκλογικής περιόδου, τα πράγματα παίρνουν τις αληθινές τους
διαστάσεις. Και γίνεται σαφές ότι τα «εσωτερικά» πολιτικά και ηθικά διλήμματα
της αριστεράς, όσο κι αν βασανίζουν ή γοητεύουν, δεν αποτελούν το διακύβευμα των
εκλογών. Δεν θα είναι οι εκλογές καλλιστεία αριστεροσύνης. Θα είναι επιλογή
κυβέρνησης, επιλογή πολιτικού προσήμου στην διαχείριση του αναπόφευκτου.
Ο Τσίπρας εγκαινίασε αυτήν την δεύτερη φάση του εκλογικού
δράματος με μια απλή φράση: «Το εάν θα βγούμε από την κρίση" - είπε
στην Σοφία Παπαιωάννου- "θα εξαρτηθεί εάν κυβέρνηση και λαός προχωρήσουν σε
βαθιές τομές, που θα επουλώσουν τις παθογένειες και θα δώσουν προοπτικές
ανάπτυξης. Εναντιώθηκα στα μνημόνια, γιατί πιστεύω ακόμη και τώρα ότι αποτελούν
λάθος συνταγή. Όμως για τα δεινά τα δικά μας δεν φταίνε μόνον οι ξένοι." Αλλά αν
δεν φταίνε μόνον οι ξένοι (δηλαδή, το μνημόνιο) για τα δεινά μας, τότε το
κρίσιμο για τη χώρα και το αληθινό διακύβευμα των εκλογών είναι αν υπάρχει
κάποιος που μπορεί να αλλάξει την χώρα, που μπορεί να κάνει τις «βαθιές τομές».
Το ερώτημα στον καθρέφτη αλλάζει: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιός μπορεί να
αλλάξει ό,τι οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία; Ποιός μπορεί να είναι, στ αλήθεια,
ο μεταρρυθμιστής;
Ένα άλλο σετ ερωτήσεων προκύπτει, λοιπόν. Γιατί,
πέντε χρόνια τώρα, πιασμένη στο δόκανο της χρεοκοπίας και των μνημονίων, η χώρα
φτώχυνε αλλά δεν άλλαξε; Γιατί είναι τόσο εύκολο για όλες τις
κυβερνήσεις να βάζουν φόρους ή να κόβουν συντάξεις κι είναι τόσο δύσκολο να
προωθήσουν τις κοινής αποδοχής μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία του κράτους, στην
απονομή της δικαιοσύνης, στην φορολογική διοίκηση, στην απελευθέρωση του
επιχειρείν από τα δεσμά της ακριβής γραφειοκρατίας; Και γιατί, μια δεκαετία
ολόκληρη, πριν την κρίση, όλοι μιλούσαν για μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν τις
αποτολμούσε; Και ποιος απ όσους τώρα, ξανά, ζητούν την ψήφο μας μπορεί να σπάσει
αυτόν τον φαύλο κύκλο της αλλαγής που ματαιώνεται; Ποιος, δηλαδή, μπορεί να
χτίσει εμπιστοσύνη και κοινωνική συναίνεση, γύρω από ένα ελάχιστο σχέδιο
χιλιοειπωμένων και αυτονόητων αλλαγών;
Ο καθρέφτης- εμείς- έχει 20 ημέρες να
το σκεφτεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου