Πρώτη φορά γερμανικά.

Έτσι που μπλέξαμε με ανιστόρητες κοσμοθεωρίες, σκέφτεται κανείς και την καρμική. Τι στο καλό  μας συμβαίνει. Μας οδήγησαν σε μια τυφλή ηλιθιότητα (δημοψήφισμα) και τώρα μας σέρνουν στις κάλπες καλοκαιριάτικα χωρίς κανείς να λογαριάσει ότι ζούσαμε στις παραλίες τον πιο ωραίο Αύγουστο των τελευταίων ετών. Ούτε μελτέμια δεν είχαμε και ξάφνικα ξέσπασε το «μπουρίνι» του πρώτη φορά αριστερά. Απαραβίαστη αρχή τα «μπάνια του λαού» έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Ούτε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου τέτοια περιφρόνηση στους.«θεσμούς». Με όλη την «τσαντίλα», λοιπόν, που διεκόπη συναρπαστικό πρωτάθλημα ταβλιού στον Φοίνικα της Σύρου (7-7 ρε παιδιά, μια ευκαιρία να πάρω το έπαθλο δεν μου δόθηκε.), προσγειωθήκαμε στην άνυδρη γη του μπετόν των Αθηνών για να αξιολογήσουμε την απόφαση του κ. Τσιπρα. Έστω και έτσι, θυμωμένοι, ας επιχειρήσουμε μια βουτά σε πιο ψύχραιμα νερά για να εκτιμήσουμε την απόφαση αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού. Εν κατακλείδι, είναι θέμα σεβασμού στον πολίτη. Τον οδηγούν σε μια ανώφελη εκλογική περιπέτεια για να λύσουν εσωτερικά προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ή για να ανοίξει δρόμος «συμπόρευσης διάρκειας με την κοινωνία», όπως διατείνονται σήμερα. Τον βλέπουν ως ρακοσυλλέκτη ιδεών σε μια ακόμη σουρεαλιστική σύγκρουση με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για το ποιος είναι πιο επαναστάτης ή δύναμη ευθύνης για να παγιωθεί ο ευρωπαϊκός δρόμος της χώρας. Εκ του αποτελέσματος θα φανεί αν η απόφαση του κ. Τσίπρα είναι κοντή και δειλή ή υποκρύπτει γενναιότητα και βούληση να απαλλαγεί από τους παλαβιάρηδες της δραχμής και να δημιουργήσει προϋποθέσεις απόδρασής μας απ' το αδιανόητο πολιτικό τοπίο που ζούμε.

Δεν είναι λοιπόν η τρίτη και φαρμακερή προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία μέσα σε οκτώ μήνες που τρομάζει αλλά η επομένη μέρα και η εμπειρία μας από τον αφόρητο τακτικισμό, που διακρίνει τον Έλληνα πρωθυπουργό. Προκάλεσε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες τον Ιανουάριο για να μας οδηγήσει στη χειρότερη και πιο επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές και σε μια κυβέρνηση «γκροτέσκο» από την οποία προσπαθεί να απαλλαγεί. Ακολούθησε η πανικόβλητη απόφασή του για δημοψήφισμα,το οποίο με άνεση μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αδιέξοδη επιλογή και άλλοθι του νεοσταλινισμού. Τώρα λοιπόν τι ακριβώς ζητάει από μας; Νέα λαϊκή εντολή για να μας πάει πού;

Αναζητώντας το καλό σενάριο μπορεί υπό προϋποθέσεις οι κάλπες του Σεπτεμβρίου να διαμορφώσουν όρους μιας μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης. Αρκεί ο Έλληνας πολίτης να αφήσει πίσω τον δημαγωγικό μαξιμαλισμό και να αναγκαστεί το πολιτικό μας σύστημα να προσγειωθεί στον πραγματισμό. Για να γίνω πιο προκλητικός. Η ελληνική κοινωνία να ξεχάσει επιτέλους το «πρώτη φορά αριστερά» (δεν έχει και τίποτα καλό να θυμηθεί), να ξεχάσει την ανάρμοστη συνεύρεσή της με την ακροδεξιά του κ. Καμμένου και την κυβερνητική τερατογένεση που πρόεκυψε, και να σκέφτεται σιγά σιγά το. «πρώτη φορά γερμανικά».

Μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Με τον τίτλο του βιβλίου του κ. Γκέρχαρντ Σρέντερ: «Μιλώντας ξεκάθαρα». Δεν είναι τυχαία η αναφορά. Ο πρώην Γερμανός καγκελάριος ζήτησε την ψήφο των Γερμανών το 1998, με την υπόσχεση ότι ο «μεγάλος ασθενής της Ευρώπης» θα μετατραπεί σε ατμομηχανή της. Και είχε την τόλμη να κατέβει στην εκλογική κονίστρα με την «Ατζέντα 2015». Ένα μεγάλο 15ετές πρόγραμμα γενναίων και επώδυνων μεταρρυθμίσεων, που αποτέλεσε και τη βάση για τη σημερινή Γερμανία. Τα μέτρα που προτάθηκαν από τη συγκυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλδημοκρατών-Πράσινων προκάλεσαν μεγάλες συγκρούσεις (καλά, δεν κάηκαν και κτίρια), διαδηλώσεις των συνδικάτων, σχίσμα στα κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τόλμησαν, πάντως, και σήμερα ομολογούν ότι εκείνο το πρόγραμμα ήταν η βάση για το σημερινό. «γερμανικό θαύμα».

Οι εκλογές αυτές μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να διαμορφώσουν  συνθήκες λύτρωσης. Με μια «Ατζέντα 2030», που θα περιλαμβάνει τομές στο ασφαλιστικό, χρονοντούλαπο για τις ιδεοληψίες του κ. Μπαλτά και ένα εκπαιδευτικό εργαλείο, που θα ανάγει δρόμους στην έρευνα και την καινοτομία, απελευθέρωση αγορών, σχεδιασμένες  αποκρατικοποιήσεις, μεγάλες αλλαγές στη Δικαιοσύνη, νέα μεταρρυθμιστική ορμή στην ελληνική κοινωνία.

Κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν προκύπτει από το νέο μαξιμαλισμό του μεγάρου Μαξίμου και τα σενάρια αυτοδυναμίας που προβάρουν, αλλά από την απελευθέρωση της ψήφου των πολιτών και την ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων. Με τις «σκουριές» του κ. Σκουρλέτη, τις ιδεοληψίες του κ. Μπαλτά και τους ψεκασμένους ΑΝΕΛ να προβάλλονται ως δύναμη σταθερότητας, ούτε ατζέντα για τον επόμενο μηνά δεν μπορούμε να φτιάξουμε. Όπως κι αν αξιολογεί κανείς, λοιπόν, τις εκλογές, η ψήφος αυτή είναι βαριά. Ποιες δυνάμεις μπορούν να συμβάλλουν σε μια ατζέντα μακράς πνοής είναι το ζητούμενο. Δεν μπορεί πάντως να το πράξει ένα συνονθύλευμα στελεχών, που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στην πραγματική οικονομία και εγκλωβισμένα σε περίκλειστα κομματικά γραφεία με σκουριασμένα και ξεπερασμένα θεωρητικά εργαλεία θέλουν να μας κυβερνήσουν.

   

Άρης Τόλιος

www.protagon.com