Αφανείς... ΄Ήρωες. Eθελοντές Πολιτικής Προστασίας

Ο Στέλιος θυσιάζει τις διακοπές του για να βρίσκεις τα δάση όπως τα αφήνεις.

Τρίτη μεσημέρι, σχεδόν καλοκαίρι ακόμη στα Άνω Βριλήσσια, κοντοσταθήκαμε με τον Στέλιο Ανεμογιάννη  να κοιτάξουμε την πόλη από ψηλά, να εντυπωσιαστώ για το πόσο πράσινη μοιάζει, να μου μιλήσει για το πώς η εικόνα αυτή, είναι όλη του η ζωή. 

Ο Στέλιος δεν είναι πυροσβέστης, όμως απ’ το 2010 δραστηριοποιείται στην Πολιτική Προστασία του δήμου Βριλησσίων. «Εδώ που είμαστε έζησα σαν παιδί, εδώ μεγάλωσα και μυήθηκα σ’ αυτό που τώρα αντιπροσωπεύω. Βλέποντας στα χρόνια, τα δάση να καίγονται και ανθρώπους να παλεύουν γι’ αυτά, ένιωσα ότι πρέπει και εγώ με τη σειρά μου, να δράσω». Μου εξηγεί, ότι δεν ανήκουν στο Πυροσβεστικό Σώμα αν και εκπαιδεύονται από αυτό κάθε χρόνο. Ο ρόλος τους είναι βοηθητικός, καθόλου όμως ασήμαντος.

«Τα κρίσιμα πρώτα 5-10 λεπτά, που θα ξεσπάσει η πυρκαγιά και μέχρι να έρθουν τα πυροσβεστικά, είμαστε εκεί να προλάβουμε μην εξελιχθεί το κακό, μη φτάσει η φωτιά στο δάσος. Αυτό είναι το στοίχημα για εμάς!»

Η φωτιά του δάσους, πρέπει να καίει την ψυχή και το είναι σου για να γίνεις εθελοντής και αυτό ο Στέλιος το ξέρει καλά. «Μοιάζει με μικρόβιο, με εσωτερική ανάγκη για ανιδιοτελή προσφορά στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Πλέον, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο απ’ την πολιτεία ώστε να σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις. Η κρίση τα κατάπιε όλα. Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, έχει χρειαστεί να πληρώσουμε απ’ την τσέπη μας εξοπλισμό αναγκαίο για την ατομική μας προστασία.  Μόνο η αγάπη σου γι’ αυτό που κάνεις, το πάθος σου να κρατήσεις ανοιχτό το οξυγόνο αυτής της πόλης που βαριανασαίνει, σε πεισμώνει και σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις»

Το καλοκαίρι ανήκει στους εθελοντές και οι εθελοντές στο δάσος. «Από την 1^η  Μαΐου μέχρι και τα τέλη Σεπτέμβρη βρισκόμαστε στο βουνό, μπορεί και οκτώ ώρες τη μέρα. Η ζέστη καίει στο μέτωπο μας και μείς πρέπει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση για μια σπίθα, που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Η κούραση πολλές φορές είναι μεγάλη, αλλά ποτέ αρκετή για να σταματήσουμε αυτό που με σεβασμό υπηρετούμε».

Σκεπτόμενη ότι η μόνη φλόγα που έχω αντικρύσει ποτέ, είναι αυτή του αναπτήρα που καίει τα τσιγάρα μου, αναρωτήθηκα σε ποιο σημείο της ψυχής αυτών των ανθρώπων φωλιάζει ο φόβος, σε ποιο σημείο αυτής της κραυγής του δάσους, τα πόδια βαραίνουν και τα χέρια μουδιάζουν. Αναρωτιέμαι, ποια είναι η στιγμή εκείνη που νιώθεις πολύ μικρός για την οργή που η φύση σου επιστρέφει, πολύ μεγάλος ώστε να την αγκαλιάσεις, να πιάσεις με γυμνά χέρια τα εγκαύματα της, να την ιάνεις. «Δεν ξεπερνιέται ποτέ! Ο φόβος υπάρχει πάντα και βασανίζει εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους, αυτούς που κάθε φορά αφήνεις πίσω. Οφείλεις όμως να παλέψεις, να μη δειλιάσεις και να κάνεις αυτό για το οποίο είσαι εδώ. Είναι χρέος και ταυτόχρονα τιμή μας».

Όλα γύρω μας μοιάζουν ήρεμα, υπηρετούν το Θείο σκοπό τους. Η φύση παίζει μαζί μας, αλλάζει χρώματα μας πλημμυρίζει με αρώματα. Παιδιά με μπλούζες της δασοπροστασίας μεγαλώνουν στα σπλάχνα του δάσους και εγώ τα κοιτώ να ακούν γεμάτα ένταση τον ασύρματο που κατά διαστήματα φωνάζει μέσα από παράσιτα, την αγωνία. Όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν σαν τον μπαμπά τους μου λένε, να σβήνουν φωτιές, να ανάβουν ελπίδες. Θέλουν να γίνουν εθελοντές, να «παλεύουν» κάθε μέρα για την πιο όμορφη εκδοχή της ζωής τους.

 Ο αέρας δυναμώνει, φέρνει το Φθινόπωρο «Η καταστροφή του Υμηττού σημάδεψε αυτό το καλοκαίρι  και όσα απ’ αυτά θα έρθουν. Χιλιόμετρα καμένου δάσους και μείς να βλέπουμε χιλιόμετρα τη φωτιά μπροστά μας να καίει. Δε βάζει ανθρώπου νους τέτοια καταστροφή, δε βαστάει η καρδιά σου». Τα δέντρα, χορεύουν σ’ έναν ανάλαφρο ρυθμό είτε για να με διώξουν είτε για να με κρατήσουν «Όταν αποτρέπεις μια φωτιά, νιώθεις ότι έδωσες βαθιές ανάσες στο μέλλον των παιδιών σου. Ο κόσμος πρέπει να το καταλάβει αυτό και να στέκεται σοβαρός απέναντι στις υποχρεώσεις του στο περιβάλλον. Πέραν απ’ τις σκοπιμότητες που υπάρχουν, όταν μια δασική έκταση καταστρέφεται υπάρχει και η αμέλεια πολλών, που χρεωνόμαστε όλοι. Αν δε θες να βοηθήσεις το έργο μας, τουλάχιστον μην το δυσκολεύεις»

Η ώρα του αποχωρισμού είναι γεμάτη χαμόγελα και σφιχτές χειραψίες, για καλή δύναμη και για ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που γνώρισα και όσους δε θα γνωρίσω  ποτέ. Για εκείνους, που αφιερώνουν τους πιο ζεστούς μήνες του χρόνου στο περιβάλλον που όλοι μαζί ζούμε, αλλά χώρια προστατεύουμε. Ο Στέλιος, είναι ο άνθρωπος που θα συναντήσεις όπου σταθείς και βρεθείς, σου μοιάζει και τον ξέρεις. Κάθε καλοκαίρι κρατά το οξυγόνο στα πνευμόνια σου, την ελπίδα μιας περισσότερο πράσινης και λιγότερο γκρι πόλης στα μάτια σου. Η «οικογένεια» της Πολιτικής Προστασίας μας περιμένει κάτω απ’ τη σκιά των δέντρων, να μας προσφέρει παγωμένο νερό και την ελπίδα ότι όλοι μαζί, μπορούμε να τα πάμε καλύτερα. Ψάξε τους και βοήθησε τους, για λιγότερα «καπνισμένα» καλοκαίρια. 

www.provocatuer.gr