Ο διαγωνισμός φωτογραφίας της άγριας φύσης άρχισε το 1965 και έκτοτε γίνεται
κάθε χρόνο χωρίς διακοπή. Αφορά νέους, ενήλικες, επαγγελματίες, ερασιτέχνες,
γενικά όποιον ασχολείται με τη φωτογραφία και τρέφει αγάπη για τη φύση. Αφορά
επίσης φωτογράφους από όλο τον κόσμο. Κάθε χρόνο συμμετέχουν περίπου 100
χώρες.
Το 1965, ο διαγωνισμός διοργανώθηκε για πρώτη φορά από το βρετανικό περιοδικό
Wildlife που εκδίδει μέχρι σήμερα το BBC. Οι συμμετέχοντες εκείνη τη χρονιά ήταν
500. Σήμερα είναι πολλές χιλιάδες.
Από τότε όμως, η διοργάνωση είχε κύρος. Κύρος το οποίο με τα χρόνια μεγάλωνε.
Ετσι το 1984, τον θεσμό υποστηρίζει πλέον το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του
Λονδίνου.
Παράλληλα με το διαγωνιστικό μέρος, το μουσείο κάθε χρόνο διοργανώνει μία
μεγάλη έκθεση στις αίθουσές του, στην οποία συμμετέχουν οι διαγωνιζόμενοι και εν
συνεχεία, μετά την ανακοίνωση των νικητών, η έκθεση αυτή περιοδεύει σε όλο τον
κόσμο.
Το πρώτο βραβείο για τον νικητή φωτογράφο έχει χρηματικό έπαθλο, 10.000
λίρες.
Δείτε λοιπόν, παρακάτω τις 10+1 φιναλίστ καλύτερες φωτογραφίες του
51ου διαγωνισμού φωτογραφίας άγρας φύσης (2016) και διαβάστε τις
μικρές ιστορίες πίσω από κάθε ενσταντανέ. Τα αποτελέσματα και οι νικητές θα
ανακοινωθούν στις 18 Οκτωβρίου.
Ο θορυβώδης γείτονας
Ο φωτογράφος είχε στήσει την κάμερα και περίμενε. Το Μπρίστολ στη Βρετανία
είναι γνωστό για τις αλεπούδες… Τα βράδια τα πανέμορφα αυτά άγρια ζώα με το
έξυπνο βλέμμα και τη φουντωτή ουρά κόβουν βόλτες στα στενά και παρακολουθούν
τους κατοίκους έξω από τους φράχτες.
Το υποθαλάσσιο «καμάκι»
Υπάρχει τόπος και χρόνος. Κάθε χειμώνα, στα ρηχά νερά του κόλπου Upper
Spencer στη Νότια Αυστραλία. Εκεί μαζεύονται οι μεγαλύτερες σουπιές για να
φλερτάρουν. Τα αρσενικά φτάνουν πρώτα και ψάχνουν το σωστό σημείο. Το καθένα
διαλέγει τον βράχο που του αρέσει. Κάθεται εκεί και αλλάζει χρώματα για να
προσελκύσει το θηλυκό. Και μετά οι μικρές σουπιές βλέπουν το φως της ζωής.
Το παιχνίδι του παγκολίνου
Ναι, μπορείς να γλυτώσεις από τα νύχια του λέοντα αν είσαι παγκολίνος. Αυτό
το θηλαστικό που ζει στη Νότια Αφρική, τρώει μυρμήγκια και έχει φολίδες από
συντηγμένο τρίχωμα. Αυτό που όταν νιώσει απειλή γίνεται μια ολοστρόγγυλη μπάλα
που παίζει για λίγο με τον κίνδυνο και μετά κυλάει και φεύγει και σώζεται.
Η διάφανη χαμηλοβλεπούσα
Υπάρχει μια χαμηλοβλεπούσα στο ζωικό βασίλειο. Είναι ψάρι και αυτό είναι το
όνομά του ψαριού. Η χαμηλοβλεπούσα κολυμπάει και κοιτάζει χαμηλά. Εκεί απ’ όπου
έρχεται ο εχθρός. Αν αντιληφθεί τον κίνδυνο να πλησιάζει, ανεβαίνει πιο ψηλά,
κάτω από τον αφρό, εκεί που πέφτει το φως του ήλιου. Ξέρει γιατί το κάνει: στο
φως τα λέπια της γίνονται καθρέφτες. Κι έτσι ο εχθρός που θα πλησιάσει τη
χαμηλοβλεπούσα, πάνω στο σώμα της θα δει… τον εαυτό του.
Η μοιρασιά των κυνηγών
Τα αλιευτικά στα παγωμένα νορβηγικά νερά κυνηγούν τη δολοφόνο φάλαινα. Να
όμως που πάντα ακολουθούνται από τους γλάρους που ψάχνουν κοπάδια ρέγκας – τους
αρέσει πολύ αυτό το φαγητό. Η ίδια διαδικασία γίνεται πολλά χρόνια τώρα. Τόσα
πολλά ώστε η δολοφόνος φάλαινα αναγνωρίζει πια τον ήχο των αλιευτικών. Και τα
πλησιάζει γιατί αυτός ο ήχος συνδέεται στο ένστικτό της με κοπάδια ρέγκας. Ετσι
ο κύκλος του κυνηγιού κλείνει με μία μοιρασιά. Ποιος θα πρωτοφάει τις ρέγκες;
Ποιος θα πάει χορτάτος, από το δολοφονικό καμάκι του αλιευτικού;
Πώς να ξεπουπουλιάσεις ένα γαϊδουράγκαθο
Πάρτε το παράδειγμα της κοκκινόσπιζας. Αυτού του πολύ μικρού πουλιού, που στα
βουλγαρικά βουνά, μοιάζει με σπουργιτάκι αλλά έχει κόκκινα φτερά στην κοιλιά και
στο κεφάλι και είναι τόσο όμορφο! Κάθεται λοιπόν η κοκκινόσπιζα πάνω στο
γαϊδουράγκαθο και βγάζει τα ανθάκια με το ράμφος. Από το άνθος κρατάει τον σπόρο
και φτύνει τα πέταλα που μοιάζουν με μικρά, μικρά φτερά.
Πρόποση για τον τερμίτη
Ο ένας τερμίτης μετά τον άλλο. Μεγάλο γλέντι έκανε τη μέρα της φωτογράφισης,
αυτός ο ρινόπλακας στη Νότια Αφρική. Τους άρπαζε έναν, έναν στον αέρα με το
ράμφος, τους σκότωνε, τίναζε πίσω το κεφάλι άνοιγε το ράμφος τους πέταγε στον
αέρα και μετά καθώς αυτοί έπεφταν μέσα στο ράμφος τους κατάπινε. «Πασατέμπο» με
τερμίτες. Ούτε καν έδωσε σημασία ο ρινόπλακας στον φακό που απείχε μόλις έξι
μέτρα από το φαγοπότι.
Το ζώο που ξυπνάει
Είναι το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο και βρίσκεται στη Χαβάη, στο
Μεγάλο Νησί. Είναι σαν ζώο που λαγοκοιμάται. Κάθε τόσο ξυπνάει και δείχνει τις
φλόγες του. Και όταν οι φλόγες πέσουν στο νερό της θάλασσας τότε σχηματίζονται
κάτι παράξενοι υδρατμοί που μοιάζουν με πύρινη βροχή. Από αυτό το ζώο δεν
γλυτώνει κανείς.
Τα χρυσά κειμήλια
Δεν έχουν μείνει και πολλά – δεν ξεπερνούν τα 2.500. Ζουν στην Ινδία και στο
Μπουτάν, στα δάση, και κρεμιούνται στα κλαδιά των πιο ψηλών δέντρων. Εκεί τους
αρέσει να κάνουν τη γυμναστική τους. Εχουν τρίχωμα ολόχρυσο και μουτράκι μαύρο,
εκφραστικό. Τελευταία συχνάζουν και στον ναό του θεού Σίβα (Χιντού) που
βρίσκεται στο νησάκι Ουμανάντα του ποταμού Μπραχμαπούτρα. Εκεί ποζάρουν σαν
αξιοθέατα. Αλλά σνομπάρουν τους τουρίστες όσο δεν παίρνει. Ονομάζονται
χρυσόχρωμα Λανγκούρ.
Κρυστάλλινη ακρίβεια στον φόνο
Κάθε βράδυ περίπου 30 νυχτερίδες πιπιστρέλα βγαίνουν από τη φωλιά τους στην
ισπανική Σαλαμάνκα για να χορτάσουν την πείνα τους. Η κάθε μία θέλει να φάει
περίπου 3.000 έντομα. Ηχοεντοπισμός! Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας για την
πιπιστρέλλα. Ακούει από μακριά, και ακούγοντας κατευθύνεται με τρομακτική
ταχύτητα στον στόχο. Αν μεσολαβεί τζάμι θα το σπάσει. Αλλά ο στόχος δεν θα
χαθεί.
Εφημερόπτερα κάτω από τα αστέρια
Σμήνος, διάφανα με το πιο κυριολεκτικό όνομα που θα μπορούσε κανείς να
φανταστεί. Είναι εφήμερα γιατί το πάρτι δεν κρατάει πολύ. Για δύο μέρες, τέλος
Ιουλίου με αρχές Αυγούστου αναδύονται πάνω από τα νερά του Δούναβη και χορεύουν
κάτω από τα αστέρια. Εκεί ζευγαρώνουν καθώς καθρεφτίζονται μέσα στο νερό. Και
μόλις ολοκληρωθεί η πράξη, τα θηλυκά πετάνε ψηλά και φεύγουν. Ο έρωτας είναι
εφήμερη υπόθεση – και έχει και φτερά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου