Ύμνοι για την Ήπειρο από τον Βρετανό Πρέσβη!

Ένα κείμενο, πραγματικό ύμνο για την περιοχή μας, έγραψε ο Βρετανός Πρέσβης, λίγες μέρες την επίσκεψη που πραγματοποίησε σε διάφορες περιοχές του Νομού Ιωαννίνων.

Ο κ. Κίττμερ, επέστρεψε πραγματικά εντυπωσιασμένος και κατέγραψε την πεζοπορία του στα βουνά του Ζαγορίου και στο αξιοθαύμαστο φαράγγι του Βίκου με γλαφυρό τρόπο, στα ελληνικά και στα αγγλικά.

«Ένας τύραννος, ένας ποιητής και τρεις αίγαγροι», είναι ο τίτλος στο αφιέρωμα του Βρετανού διπλωμάτη, το οποίο αναδημοσιεύουμε από το in.gr και αξίζει πραγματικά και δεύτερη ανάγνωση!

Μια βδομάδα πριν, βρισκόμουν πλάι στον τάφο του Αλή Πασά, στην ακρόπολη του οθωμανικού κάστρου στα Ιωάννινα. Καθώς ατένιζα τα σιδερένια κάγκελα του τάφου, αναλογιζόμουν πόσο περίεργο ήταν το ότι ο Βύρωνας, που επρόκειτο να δώσει τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας, έτυχε να αναζητήσει πρώτα τον αυταρχικό «λέοντα των Ιωαννίνων», αφού αποβιβάστηκε στην ακτή της Ελλάδας το 1809, στο τέλος του πλου του από τη Μάλτα.

Ταξιδεύοντας έφιππος, ο Βύρωνας έφτασε στα Ιωάννινα τέλη Σεπτεμβρίου και έμεινε με τον Βρετανό πρόξενο, Ουίλιαμ Ληκ. Ο Αλή Πασάς απουσίαζε τότε εκτός πόλης, αλλά είχε αφήσει μια πρόσκληση για τον Βύρωνα να τον συναντήσει στο παλάτι του στο Τεπελένι, που βρίσκεται βόρια των σύγχρονων ελληνο-αλβανικών συνόρων. Συναντήθηκαν τελικά μέσα Οκτωβρίου και τον Βύρωνα, ο οποίος κατόπιν θα περιέγραφε τον Αλή ως «αδυσώπητο τύραννο, ένοχο των πιο απαίσιων αγριοτήτων», φαίνεται ότι τον τούμπαραν τα κολακευτικά λόγια και το ενδιαφέρον του δυνάστη για αυτόν.

Η διαμονή του Βύρωνα στην Ήπειρο, παρότι σύντομη κι αν ήταν (τέσσαρες βδομάδες χοντρικά), ήταν πολύ σημαντική σε σχέση με την εξέλιξη της ποιητικής σταδιοδρομίας του και την διάδοση του προσωπικού θρύλου του και της φήμης του. Στο σπουδαίο, παρατεταμένης διάρκειας ποίημά του, Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ (Childe Harold’s Pilgrimage), το οποίο σχεδίαζε τότε, έγραψε με ενθουσιασμό για “τα άφθονα βουνά τα θεσπέσια” της Ηπείρου. Και ήταν στο Τεπελένι που αγόρασε την εξωτική και θελκτική ηπειρωτική ενδυμασία στην οποία επρόκειτο να ποζάρει αργότερα για το λαμπρό πορτραίτο από τον Τόμας Φίλιπς. Ο Βύρωνας αναφέρθηκε στην ενδυμασία την ίδια στην Ωδή Β’ (στροφή 58) του Τσάιλντ Χάρολντ. Το πορτραίτο το ίδιο κρέμεται πλέον στην κύρια αίθουσα υποδοχής της Πρεσβευτικής Κατοικίας στην Αθήνα, και είναι το πρώτο πράγμα που το βλέπω κάθε μέρα, όταν κατεβαίνω από το διαμέρισμά μου.

Βρέθηκα στα Ιωάννινα στο τέλος πεζοπορίας τεσσάρων ημερών στα βουνά του Ζαγοριού. Εδώ και πολύ χρόνο, ήθελα να περπατήσω δίπλα στο αξιοθαύμαστα βαθύ και όμορφο Φαράγγι του Βίκου και να ανεβώ στη περίφημη Δρακόλιμνη, ψηλά σε ένα αλπικό λειβάδι του όρους Τύμφη.

Παρέα με δυο φίλους από την Αγγλία, αναχωρήσαμε στις 15 Σεπτεμβρίου από το Τσεπέλοβο, και σκαρφαλώσαμε γρήγορα και απότομα από το χωριό πριν να κατεβούμε στο Βραδέτο, όπου απολαύσαμε τις θαυμάσιες στροφές της υπέροχης σκάλας που οδηγεί στις γέφυρες πάνω από το ρεύμα Μεζαριά. Ο αγέρας ήταν φρέσκος και γλυκύς. Αφθονούσαν οι πεταλούδες. Ακρίδες με κόκκινες και γαλάζιες φτερούγες αναπηδούσαν από πέτρα σε πέτρα. Βρήκαμε μανιτάρια κάθε είδους και μεγέθους. Από το Καπέσοβο προσπαθήσαμε να μπούμε στο Φαράγγι του Βίκου, αλλά τελικά δεν ήμασταν πολύ σίγουροι για το μονοπάτι και κάναμε αναστροφή.

Την δεύτερη μέρα, πλησιάσαμε το φαράγγι από το Μονοδέντρι και περπατήσαμε για 6,5 ώρες δίπλα στην χαράδρα. Συγκλονιστική εμπειρία! Τα φυλλοβόλα δάση ήταν δροσερά και φιλικά, το έδαφος ήταν σκεπασμένο με μωβ κυκλάμινα και πράσινες φτέρες. Στις βρύσες, οι παγωμένες πηγές του Βοϊδομάτη λαμπύριζαν και κατέβαιναν με φόρα: μια καλοδεχούμενη ευκαιρία να σβήσουμε τη δίψα μας πριν από την ανηφόρα στο Πάπιγκο.

Την επόμενη μερά, ανεβήκαμε στο καταφύγιο Αστράκας στο διάσελο του όρους της Τύμφης, και αφού αφήσαμε τα σακκίδιά μας εκεί, κατευθυνθήκαμε προς τη Δρακόλιμνη. Καθώς πήραμε την τελική ανηφόρα προς το αλπικό λειβάδι, τρεις αίγαγροι – δυο θηλυκές και ένας αρσενικός με τεράστια κέρατα – μπήκαν στο οροπέδιο, χοροπηδώντας κομψά στα δεξιά μας. Ο αρσενικός σκαρφάλωσε πιο ψηλά από τις συντρόφισσές του, και σε μια πλεονεκτική θέση πάνω από την κοιλάδα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε παύση για να παρατηρήσει το τοπίο, λίγο πριν στρίψουν και ξεφύγουν και οι τρεις μαζί. Αν και η τοποθεσία ήταν διαφορετική, το θέαμα μου υπενθύμισε λίγο την περιγραφή του τράγου στο ποίημα «Παν» του Σικελιανού:

Τότε είδαμε – άρχος και ταγός – ο τράγος να σηκώνεται
μονάχος...
...
και ασάλευτος να γείρει
μ’ ανασκωμένο, αφήνοντας να λάμπουνε τα δόντια του,
τ’ απάνω χείλι,
μέγας και ορτός, μυρίζοντας το πέλαγο το αφρόκοπο...

Ήταν μια αξέχαστη στιγμή σε μια αξέχαστη πεζοπορία, που ήταν γεμάτη εκπλήξεις και ευχαριστήσεις. Οι τακτικοί αναγνώστες του μπλογκ αυτού, όμως, δεν θα εκπλαγούν να μάθουν ότι, σε κάθε τόπο που διανυκτερεύαμε, είχαμε εξαιρετική φιλοξενία: την ηπειρωτική αλευρόπιτα, το τοπικό τσίπουρο και την εγκάρδια κουβέντα. Κάθε φορά που φεύγαμε, ακούγαμε στα αυτιά μας τον παραδοσιακό αποχαιρετισμό: «Εις το επανιδείν!». Θα ξαναβρεθώ, χωρίς αμφιβολία.

http://www.epiruspost.gr/