Μετανάστες και πρόσφυγες στην εποχή των capital controls

Τους έψαξα μέσω ανθρωπιστικών οργανώσεων, μου είπαν είναι πιο απλό. Πήγαινε πρωί πρωί στη Βικτώρια και θα τους βρεις εκεί. Μόλις θα έχουν έρθει με το τρένο από τον Πειραιά, θα έχουν κατέβει από το καράβι που τους έφερε από τα Δωδεκάνησα και θα περιμένουν τα πούλμαν που τους μεταφέρουν στα σύνορα. Στη Βικτώρια οι Αφγανοί, στην Ομόνοια οι Σύριοι.

Κατέβηκα εκεί, λοιπόν, Σάββατο πρωί, για να τους μιλήσω, για τις ανάγκες αυτού εδώ του άρθρου των International Business Times.

Να τι μου είπαν, ένας ένας και όλοι μαζί. 

Sobi και Sobi, γύρω στα 25, Ομόνοια

Είμαστε αδέρφια. Στην Αθήνα φτάσαμε σήμερα. Φύγαμε από τη Συρία πριν από ένα μήνα περίπου. Ξεκινήσαμε από το Αλέπο με τα πόδια, φτάσαμε στην Τουρκία και μείναμε περίπου τέσσερις εβδομάδες εκεί. Η Τουρκία είναι ολόιδια με την Ελλάδα, απλώς ο κόσμος εδώ είναι πιο ευγενικός, πιο φιλικός. Και μιλάνε αγγλικά. Στην Τουρκία δε μιλάει κανένας αγγλικά.

Πριν από τρεις μέρες φύγαμε με πλοίο από τη Μυτιλήνη και ήρθαμε εδώ. Στη Μυτιλήνη υπήρχαν άνθρωποι που έβγαιναν από τα σπίτια τους για να μας δώσουν ψωμί και νερό. Ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μας και βλέπουμε το ίδιο κι εδώ. Μόνο δύο τύποι στο καράβι από τη Μυτιλήνη ήταν επιθετικοί απέναντί μας, λόγω κάποιους είδους ισλαμοφοβίας, μάλλον. Ίσως να είχαν ακούσει πράγματα για τους Άραβες, όμως δεν είναι όλα αυτά αλήθεια και ο κόσμος πρέπει να μάθει να κοιτάζει τα πράγματα περισσότερο σε βάθος.

Έχουμε ένα μήνα να δούμε ειδήσεις, οπότε δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Ξέρουμε όμως ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για τη χώρα σας, εδώ και καμιά πενταετία. Ξέρουμε ότι έχετε δανειστεί χρήματα και ότι τώρα η κυβέρνησή σας δεν μπορεί να τα επιστρέψει. Το ξέραμε από την αρχή ότι θα ερχόμασταν στην Ελλάδα, αλλά σκοπεύουμε να φύγουμε το συντομότερο, να πάμε προς τα σύνορα με λεωφορείο και από κει να φτάσουμε στη Γερμανία ή στη Νορβηγία ή στη Σουηδία. Θέλουμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας και να βρούμε δουλειά -θα είναι πιο εύκολο μάλλον εκεί, γιατί προερχόμαστε από τον τομέα των οικονομικών.

Τους εκτιμούμε πολύ τους σκανδιναβούς, γιατί σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και τους γερμανούς τους εκτιμούμε, αν και ξέρουμε ότι ούτε σ' εκείνους αρέσει να μιλάνε αγγλικά. Αυτές οι χώρες μας βοηθάνε πολύ εμάς τους Σύριους, ενώ η Ελλάδα, καταλαβαίνεις, είναι φτωχή χώρα. Οι έλληνες χρειάζονται βοήθεια από τους άλλους, δεν έχουν ανάγκη εμάς να τους κάνουμε τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.

Έχουμε ένα φίλο εδώ, τον γνωρίσαμε στο ίντερνετ, παίζοντας παιχνίδια. Είναι πολύ συμπαθητικός. Τον πήραμε να του πούμε ότι φτάσαμε σήμερα, αλλά δουλεύει τα σαββατοκύριακα κι έτσι δεν μπορούσε να έρθει να μας δει. Δε μας είχε πει και πολλά για την κατάσταση εδώ, πριν έρθουμε, αλλά όλα αυτά τα χρόνια τον ακούγαμε να λέει συχνά ότι δεν έχει λεφτά ή ότι δε βρίσκει δουλειά.

Δεν καταλαβαίνουμε πολλά από τα γκραφίτι και τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας αλλά είναι προφανές ότι οι άνθρωποι που τα έφτιαξαν είναι θυμωμένοι. Όταν οι πολίτες δε σέβονται την πόλη και τους δρόμους της, σημαίνει ότι μάλλον είναι έξαλλοι με κάτι -ίσως με την κυβέρνησή τους- και γι' αυτό δεν κρατάνε την πόλη τους καθαρή για τους ανθρώπους που φτάνουν ως εδώ από κάθε γωνιά του κόσμου.

Mansu, γύρω στα 40

Είμαστε από το Αφγανιστάν και ήρθαμε εδώ πριν από 4 μήνες περίπου -εγώ, η γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας. Στο Αφγανιστάν δεν ήμουν ασφαλής, γι' αυτό έπρεπε να φύω, αλλά δουλειά και λεφτά δε βρίσκω ούτε εδώ. Σπίτι δεν έχουμε, κοιμόμαστε στο δρόμο, οπότε πρέπει να φύγουμε πάλι. Σχεδιάζουμε να πάμε στη Βουλγαρία, κρυφά πάντα. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ καλοί, μας έχουν βοηθήσει πολύ, μας έδωσαν νερό και ψωμί, μας είπαν πού να βρούμε γιατρό. Αλλά όλο έρχονται καινούριοι μετανάστες, κάθε μέρα.

Mahdi και Rogaya, γύρω στα 40

Ήρθαμε πριν από δύο μέρες στην Αθήνα, από το Αφγανιστάν. Δεν είχαμε επιλογή, έπρεπε να φύγουμε, να φτάσουμε στην Ευρώπη, οπότε ταξιδέψαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Ρωτήσαμε άλλους πρόσφυγες που έρχονταν στην Αθήνα αν μπορούσαμε να πάμε μαζί τους και μας είπαν ναι, οπότε τους ακολουθήσαμε, πότε με τα πόδια, πότε με τρένο, πότε με βάρκες. Παράνομα, φυσικά, πώς αλλιώς;

Δεν καθίσαμε να σκεφτούμε τι κατάσταση θα συναντούσαμε, απλώς φύγαμε για εκεί που μπορούσαμε να πάμε. Θέλαμε να έρθουμε εδώ και να ρωτήσουμε άλλους, που είχαν έρθει πριν από μας, για την Ελλάδα και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν ξέραμε καθόλου τότε τι συνέβαινε εδώ. Τώρα που είδαμε την κατάσταση, θέλουμε να πάμε στη Σουηδία ή στη Γερμανία -δε μας νοιάζει το πού, αρκεί να μη μείνουμε εδώ. Εμείς είμαστε αγράμματοι αλλά θέλουμε να πάμε σε μια χώρα όπου τα παιδιά μας θα μπορέσουν να πάνε σχολείο. Και θέλουμε και να μάθει ο κόσμος τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν.

Απ' όλα τα μέρη που έχουμε περάσει, πάντως, αυτό είναι το καλύτερο -τουλάχιστον μπορούμε να καθόμαστε εδώ στο πάρκο- όμως ως τώρα δε μας έχει βοηθήσει κανείς. Υπάρχει κόσμος που κοιμάται στην πλατεία εδώ και 15 μέρες, χωρίς φαγητό. Ξέρουμε ότι οι τράπεζες είναι κλειστές και ότι ο κόσμος δεν μπορεί να βγάλει πάνω από 60 ευρώ την ημέρα, οπότε είναι προφανές ότι υπάρχει πρόβλημα. Κι έχουμε μεγάλη αγωνία, όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τους έλληνες τους ίδιους.

Από τότε βλέπω τους επόμενους, κάθε μέρα σχεδόν. Και συνειδητοποιώ πόσο οι ιστορίες τους (και οι ιστορίες μας) συνεχίζονται, πώς αλλάζουν και πώς μπλέκονται (είδες πόσο διαφορετική εμπειρία έχουν εκείνοι που έφτασαν λίγο πιο πριν;) και δεν τελειώνουν ποτέ.

Στέλλα Κάσδαγλη

www.huffingpost.gr