Η προπαγάνδα των «μεταλλαγμένων»... Τελικά η περιβόητη «ηγεμονία Τσίπρα» στο πολιτικό σκηνικό, αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει «υπερτιμημένη πομφόλυγα»!

Τελικά η περιβόητη «ηγεμονία Τσίπρα» στο πολιτικό σκηνικό μάλλον αποδείχθηκε «υπερτιμημένη πομφόλυγα» της αριστερής προπαγάνδας, στην οποία είχαν «τσιμπήσει» πολλοί, ακόμα κι από την αντιπολίτευση.

Και «τσιμπάνε» ακόμα αρκετοί από τα «αμαρτωλά» ΜΜΕ της διαπλοκής. 

Στην τελευταία μαραθώνια και εφιαλτική συνεδρίαση της Βουλής, αποδείχθηκε ότι ούτε στο κόμμα του δεν περνούν πια οι εκβιασμοί του! Οι 32 διαφωνούντες βουλευτές επέμειναν στην αρνητική τους στάση, ενώ προστέθηκαν κι άλλοι 11 που ψήφισαν «παρόν». Κι έτσι η κοινοβουλευτική του δύναμη έπεσε «αισίως» κάτω από το «ελάχιστο» των 120 βουλευτών που είχε θέσει ως όριο το ίδιο το «Μαξίμου»: 106 στηρίζουν πια τον κ. Τσίπρα, από τους 149 που εξέλεξε το κόμμα του, συν οι 13 από τους ΑΝΕΛ: σύνολο 119... 

Και τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα από δω και μπρός.

Τώρα που οι «διαφωνούντες» σταθεροποίησαν τη θέση τους, στις επόμενες «δύσκολες» ψηφοφορίες είναι πολύ πιθανό κι άλλοι να ενωθούν μαζί τους. 

Για να έχουμε μια βάση σύγκρισης, ο ΓΑΠ ξεκίνησε με 163 βουλευτές τον Οκτώβριο του 2009 και διατήρησε άνετη πλειοψηφία ως τον Οκτώβριο του 2011, για τα επόμενα δύο χρόνια. 

Και ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε με 129 βουλευτές τον Ιούνιο του 2012 και κατέληξε με 128 βουλευτές στα δυόμιση χρόνια της Πρωθυπουργίας του. Ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά τέλειωσε με 155 βουλευτές το Δεκέμβριο του 2014. Και στις Προεδρικές εκλογές, το Δεκέμβριο του 2014, έφτασε τους 172! 

Αντίθετα, το κόμμα Τσίπρα έχασε ήδη 46 βουλευτές πριν κλείσει εφτά μήνες στην πρωθυπουργία! Ενώ η κυβέρνησή του βρέθηκε κάτω από 120 βουλευτές (έχει προ πολλού χάσει την απόλυτη πλειοψηφία των 151 εδρών)! Ποια «ηγεμονία» λοιπόν;

Η «μετάλλαξη» Τσίπρα είναι αποτέλεσμα της ήττας του και σύμπτωμα της αδυναμίας του. Αλλά η προπαγάνδα των «μεταλλαγμένων» προσπαθεί να την παρουσιάσει ως. ηγεμονία! Μη τσιμπάτε. 

Τώρα - αντίθετα από τα φημολογούμενα - άρχισε να απομακρύνεται μια ακόμα απειλή: για άμεση προσφυγή στις κάλπες! Προσοχή: έχει «απομακρυνθεί», δεν έχει εκλείψει πλήρως. 

--Η τμηματική καταβολή της πρώτης δόσης του νέου δανείου (σε τρείς τουλάχιστον υπό-δόσεις μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, από τα οποία τίποτε σχεδόν δεν θα πέσει στην εσωτερική αγορά) σημαίνει ότι οι απ' έξω τον έχουν πια σε πολύ «κοντό λουρί». 

Αν διανοηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα να σύρει τη χώρα, με δική του ευθύνη, σε εκλογές, θα κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα τα πάντα, σε μια οικονομία που ο ίδιος αποσταθεροποίησε πλήρως (τους προηγούμενους μήνες) και δεν θα έχει προλάβει να σταθεροποιηθεί ακόμα (μετά τη θεαματική κωλοτούμπα του). 

Ούτε το νέο «αφήγημά» του στο εσωτερικό (της όψιμης «υπευθυνότητας») ούτε το νέο «αφήγημά» του προς το εξωτερικό (της όψιμης «αξιοπιστίας») του αφήνουν περιθώρια να προσφύγει σε νέες εκλογές με δική του επιλογή. 

Θα μπορούσε, βέβαια, να πάει σε εκλογές όχι από «επιλογή», αλλά από «ανάγκη». Να πει δηλαδή: «με έριξαν οι δικοί μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς»! 

Όμως, όλοι γνωρίζουν πια, πως δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε λίγους μήνες (τρίτη με το δημοψήφισμα), δεν την αντέχει μια χώρα που η οικονομία της βρίσκεται πια σε ελεύθερη πτώση και η κοινωνική της συνοχή στα όρια της κατάρρευσης. 

Κι έτσι, είναι πολύ πιθανό πλέον να του προτείνουν (με τρόπους αρκετά πειστικούς, αλλάκαι πολύ πιεστικούς) το σχηματισμό κυβέρνησης οικουμενικού χαρακτήρα («ειδικού σκοπού» ή/και αορίστου χρόνου), μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. 

--Το «πειστικό» επιχείρημα είναι ότι εκλογές θα επιτείνουν την αστάθεια, θα πυροδοτήσουν το λαϊκισμό (από τον οποίο θα έχει και ο Τσίπρας να φοβάται πλέον) θα ενισχύσουν τα άκρα, δεν θα παράγουν μετεκλογικές λύσεις, αντίθετα μπορεί να πυροδοτήσουν εκρήξεις. 

-- Ο «μοχλός πίεσης» σε βάρος του είναι οι επόμενες δόσεις και η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, που εξαρτάται πλέον από αυτές. Κι επειδή ο κίνδυνος για φορολόγηση καταθέσεων δεν έχει εκλείψει πλήρως ακόμα, αυτός ο φόβος θα του στοιχίσει πανάκριβα, αν προκαλέσει ο ίδιος άμεσες εκλογές. 

Ο Τσίπρας, λοιπόν, θα έχει πολλούς λόγους να «πειστεί» στις «προτροπές» και να «ενδώσει» στις πιέσεις. Δηλαδή να δεχθεί την δημιουργία «οικουμενικής κυβέρνησης», που αν προκύψει, θα προκύψει χωρίς τον ίδιο Πρωθυπουργό και δεν θα έχει σαφή «διορία» (ακόμα κι αν στο ξεκίνημα της έχει «εντολή» μερικών μηνών). 

Επειδή ακριβώς το νέο (τρίτο) Μνημόνιο θα είναι πολύ πιο οδυνηρό απ' όλα τα προηγούμενα, όλες οι δυνάμεις που το στήριξαν θα θέλουν να μην επωμιστούν άμεσα ευθύνες από την εφαρμογή του, μέχρι να αρχίσουν να φαίνονται τα σταθεροποιητικά αποτελέσματά του. Ενώ όλες οι δυνάμεις που το πολέμησαν και το πολεμούν, θα θέλουν χρόνο, ώστε να κερδίσουν από τις κοινωνικές οδύνες και να βελτιώσουν τη θέση τους στις επόμενες εκλογές. 

Κι έτσι ο Τσίπρας θα κερδίσει την πρόταση εμπιστοσύνης που θα θέσει ο ίδιος, χωρίς να λύσει το πρόβλημα αστάθειας της τωρινής κυβέρνησης. Οι αντιπολίτευση μπορεί να βγει από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, κατεβάζοντας τον πήχη της απαραίτητης πλειοψηφίας «των παρόντων». Οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να του δώσουν ψήφο «εμπιστοσύνης» και, εν πάση περιπτώσει, μια ψήφος του λείπει μόνο για να πάει από τις 119 στις 120 (με την αντιπολίτευση. «φευγάτη») και να κρατηθεί προσωρινά. Αλλά αμέσως μετά θα αναγκαστεί να πάει σε οικουμενικό σχήμα, πιθανότατα με άλλον Πρωθυπουργό. 

Βέβαια, η προπαγάνδα του «μεταλλαγμένου» ΣΥΡΙΖΑ (κι όσοι επιμένουν να «τσιμπάνε» σε αυτήν), υποστηρίζει πως μετά την «κάθαρση» από τους «ακραίους» της αριστερής πλατφόρμας, θα κερδίζει από τα δεξιά του πολύ περισσότερους ψηφοφόρους απ' όσους χάνει προς τα αριστερά του. Κι έτσι παρά τις απώλειες θα «ανανεώνει» την εκλογική του βάση και θα παραμένει «κύριος» του παιγνιδιού. 

Ασεβείς πόθοι!

--Πρώτον, διότι οι απώλειές του δεν θα είναι μόνο πολιτικές, θα είναι κυρίως κοινωνικές. Δεν θα χάνει μόνο «στελέχη» και «οργανωμένη βάση». Θα χάνει κυρίως ολόκληρα κοινωνικά στρώματα ψηφοφόρων. Που θα έχουν πλέον και ισχυρό κίνητρο και την εναλλακτική λύση να τον «τιμωρήσουν». Όσοι νομίζουν ότι θα χάσει «το πολύ 4% του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ» είναι βαθιά νυχτωμένοι.

--Δεύτερον, διότι οι απώλειές του δεν θα είναι «στιγμιαίες», θα είναι συνεχείς και κλιμακούμενες. Και θα τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες, καθώς θα ψηφίζονται οι εφαρμοστικοί νόμοι του νέου Μνημονίου. Ή καθώς θα τίθενται νέα, πολύ οδυνηρά «προαπαιτούμενα», πράγμα αναπόφευκτο. 

--Τρίτον, διότι όσοι έμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «μετριοπαθείς». Πολλοί απ' αυτούς είναι επίσης ακραίοι! Στην ασφάλεια, στη λαθρομετανάστευση, στην Παιδεία, στον κρατισμό. Κι αυτό θα απωθεί μετριοπαθή στρώματα.

Φτάνει, βέβαια, και η αντιπολίτευση να μη του δίνει «εύσημα μετριοπάθειας».

Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν πολλοί σήμερα, είναι πως είτε γίνουν εκλογές τώρα είτε όχι, είτε τις κέρδιζε ο Τσίπρας είτε όχι, οι επόμενοι πολλοί μήνες εφαρμογής της Συμφωνίας θα προκαλέσουν εντάσεις που είναι αδύνατο να τις αντέξει ένα μόνο κόμμα! Γι' αυτό και ο επιμερισμός της ευθύνης διακυβέρνησης σε όσο το δυνατό περισσότερους είναι «μονόδρομος» για πολλούς. Και ιδιαίτερα για τον Τσίπρα, που είναι αυτός που έφερε τη χώρα ως εδώ τους τελευταίους μήνες. 

Από την άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία, έχει κάθε λόγο να διευκολύνει την απομάκρυνση Τσίπρα από την Πρωθυπουργία (άρα τη συγκρότηση οικουμενικού κυβερνητικού σχήματος). Αλλά όχι κατ' ανάγκην να συμμετάσχει ενεργά στις κυβερνητικές ευθύνες. 

Η Νέα Δημοκρατία, αν θέλει να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο αστικό κόμμα, οφείλει να απαιτήσει τα εξής: 

* Αλλαγή της πολιτικής και της νομοθεσίας: 

--στην Παιδεία (Πανεπιστήμια, «άσυλο», «αριστεία», αξιολόγηση), 

--στην Ασφάλεια (επαναφορά των φυλακών υψίστης ασφαλείας και μηδενική ανοχή σε τρομοκράτες, κουκουλοφόρους κλπ.), 

--στο μεταναστευτικό (αλλαγή της πολύ «ελκυστικής» νομοθεσίας για την ιθαγένεια, επαναλειτουργία των «κέντρων κράτησης», επαναλειτουργία των μηχανισμών επαναπατρισμού των λαθρομεταναστών - όχι των αληθινών προσφύγων, γιατί οι περισσότεροι εξακολουθούν να είναι λαθρομετανάστες! Και ο νόμιμος επαναπατρισμός τους κατά δεκάδες χιλιάδες είχε αρχίσει τα τελευταία χρόνια, είχε αποδώσει και λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους δουλεμπόρους). 

--Πάνω απ' όλα, όμως, η ΝΔ ή όποιος, τέλος πάντων, θελήσει να εμφανιστεί ως αληθινό και σύγχρονο αστικό κόμμα, οφείλει να αναδείξει ως προτεραιότητα την επαναδιαπραγμάτευση του Τρίτου Μνημονίου με: διατήρηση των στόχων (δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων), αλλά με δραστική περιστολή του δημοσίου, με μικρότερους φόρους και περισσότερες αποκρατικοποιήσεις. 

--Και με ιδιαίτερη μέριμνα για τον αγροτικό τομέα και τους όρους επιβίωσης και ανταγωνιστικής ανασυγκρότησής του. Γιατί το τρίτο Μνημόνιο του Τσίπρα «τελειώνει» και την αγροτική παραγωγή και την κτηνοτροφία και τη μεταποίηση που θα μπορούσε να στηριχθεί πάνω τους. 

Η μείωση φόρων, ο περιορισμός του κρατισμού και οι μεταρρυθμίσεις που απελευθερώνουν την ανταγωνιστικότητα, πρέπει να είναι στο εξής η «σημαία» και η «επιθετική αιχμή» για να υπάρξει άμεσα και να κυριαρχήσει σύντομα ένα σύγχρονο αστικό κόμμα. 

Αν καταφέρει να προβάλει και να επιβάλλει όλα αυτά η ΝΔ, τότε ασφαλώς η συμμετοχή της σε ένα οικουμενικό σχήμα θα ήταν απόλυτα «επωφελής» και για την ίδια και για τη χώρα. 

Αλλά επειδή είναι δύσκολο να τα επιβάλει αυτή τη στιγμή, ας φροντίσει τουλάχιστον να τα προβάλει! Πειστικά και συστηματικά. Κι ας μη βιαστεί να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που ακυρώνει την ίδια τη δική της ταυτότητα. 

Η Ελλάδα χρειαζόταν πάντα και τώρα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά σύγχρονο αστικό κόμμα:

--δηλαδή κόμμα αστικών αξιών (όχι αστικών «ενοχών» ή αστικών «τζακιών»), 

--αστικών προτεραιοτήτων (λειτουργικότητας όχι διαδικασιολογίας), 

--αστικής ανάπτυξης (με ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα, όχι με διόγκωση της κρατικής γραφειοκρατίας) 

--και (πράγμα που συνοψίζει όλα τα προηγούμενα) αστικών μεταρρυθμίσεων: Θεσμικών, οικονομικών και συνταγματικών. 

Όλα τα υπόλοιπα «προτάγματα» είναι πια ξεπερασμένα: Το «ευρωπαϊκό μέτωπο» δεν σημαίνει και πολλά πια, τώρα που προσχώρησε σε αυτό κι ο ίδιος ο Τσίπρας. Η «ευθύνη» και η «αξιοπιστία», επίσης δεν συγκροτούν εναλλακτική προοπτική, τώρα που κι ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να το παίξει και «υπεύθυνος» και «αξιόπιστος». Καλά όλα αυτά, αλλά δεν αρκούν πλέον. Είναι ρόλοι σε ένα «θέατρο επικοινωνίας». Αλλά τώρα έχει αλλάξει το ίδιο το «έργο»: η ουσία και τα ζητούμενα της Πολιτικής: 

--Μπορεί η Ελλάδα να μπει σε τροχιά σύγχρονης ανάπτυξης με ανταγωνιστικότητα;

--Μπορεί η Ελλάδα να αποκτήσει σύγχρονη δημόσια διοίκηση, χωρίς πελατειακό κράτος και γραφειοκρατία;

--Μπορεί η Ελλάδα να αποκτήσει σύγχρονο αστικό κόμμα, με αστικές αξίες και αστικές προτεραιότητες, χωρίς «ενοχικά πλέγματα» και «βαρίδια» από βαρόνους και «κλώνους» του παρελθόντος;

--Μπορεί να βγει από την κρίση, αν δεν αποκτήσει και τα τρία;

--Και μπορεί ο, έστω και «μεταλλαγμένος» Τσίπρας - ή ο «μεταλλαγμένος» ΣΥΡΙΖΑ - να συμβάλλει σε οποιοδήποτε από τα τρία;

Η προπαγάνδα των «μεταλλαγμένων» υποστηρίζει ότι μπορεί, όχι μόνο να συμβάλλει σε αυτά, αλλά να τα κάνει κατ' αποκλειστικότητα μάλιστα!

Αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη απάτη!

Εντάξει, κάποιοι έχουν χάσει την ελπίδα τους ότι και η Νέα Δημοκρατία μπορεί πια να τα κάνει. Άλλοι, πάλι, εξακολουθούν να το ελπίζουν, αν και όχι πολύ ζωηρά. 

Το βέβαιο είναι πάντως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί. 

Κι εδώ είναι το πρώτο στο οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε: εδώ που ήλθαν τα πράγματα: 

Όποιος καταφέρει να αλλάξει τη χώρα, θα το πετύχει σε σύγκρουση με ό,τι εξακολουθεί να είναι και να εκπροσωπεί ο Τσίπρας!

www.antinews.com