Όταν ξεκινάει μια καινούργια χρονιά, σχεδόν
συμβολικά, σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιείς, ελπίζεις ότι τα πράγματα θα
αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα, διαφορετικά. Με τη λογική είναι γνωστό ότι κάτι
τέτοιο δεν εξυπακούεται, αντίθετα μάλιστα, η αλλαγή του χρόνου δεν υπόσχεται
στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά μια από τα ίδια και χειρότερα. Απλά έχουμε
όλοι «προγραμματισθεί» να πιστεύουμε ότι κάτι τελειώνει και κάτι καλύτερο
έρχεται.
Αν και δεν μου αρέσει να παίζω την
Κασσάνδρα οι πρώτες μέρες του χρόνου είναι δυσοίωνες και απογοητευτικές. Η λούφα
της λούφας ώ λούφα όπου και να στρέψεις το βλέμμα. Το ξεκατίνιασμα μεταξύ των
πολιτικών παίρνει αριστείο κακογουστιάς και οι συνεχείς «αποκαλύψεις»
παρανομιών, παρατυπιών και απατεωνιών των ανθρώπων που σε θέσεις ευθύνης και
εμπιστοσύνης οδηγούσαν ή οδηγούν ακόμα τη χώρα στο γκρεμό με έχει αφήσει άναυδη
και σχετικά αηδιασμένη. Όχι ότι δεν τα ήξερα ή δεν τα φανταζόμουνα αλλά ομολογώ
ότι η καθημερινή συνειδητοποίηση του πόσο βαθιά πάει η διαφθορά και η «σαπίλα»
με θυμώνει ακόμα περισσότερο από πριν και με κάνει να νιώθω ότι αυτό το βρομερό
κουβάρι δεν θα ξετυλιχτεί ποτέ και ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η παντελής
έλλειψη κοινωνικού και πολιτικού ήθους που μόνο μια ριζική, ανατρεπτική και
βαθύτατη κάθαρση, ένα μηδένισμα, μια επανεκκίνηση ολική θα μπορούσε να μας
σώσει.
Με γεμίζει θυμό να βλέπω πόσο και πόσοι ήταν
μπλεγμένοι σε εξοπλιστικά σκάνδαλα, τα σπίτια του Λιάπη, της θείας του ή της
κουμπάρας του, την πεθερά του Καμμένου και τους φίλους του Άκη, τόσους και
τόσους άλλους που δεν θυμάμαι ή που δεν γνωρίζω ή που δεν θα μάθω ποτέ. Όλους
αυτούς που πλούτισαν και καλοπέρασαν σε βάρος όλων των υπολοίπων, σε βάρος της
χώρας και του λαού της, που δεν σεβάστηκαν και δεν ενδιαφέρθηκαν για τίποτα και
για κανέναν εκτός από τις τσέπες τους. Νιώθω προδομένη, πληγωμένη και
ευτελισμένη. Σκέφτομαι όλους εκείνους που έχουν πια εξαφανιστεί από τη δημόσια
ζωή αλλά που έχουν φάει με χρυσά κουτάλια και τρώνε ακόμα ενώ η χώρα βασανίζεται
με τις μνημονιακές πολιτικές που εξ αιτίας τους φορτώθηκε (που τώρα τολμάνε να
μου λένε με άνεση και χαμόγελα περισσά ότι ήταν και λάθος-λες και δεν το
ξέραμε...), σκέφτομαι όλους εκείνους που «λαδώθηκαν», ξεπουλήθηκαν, πήραν μίζες
και κλείσαν μεγάλες απατηλές μπίζνες σε βάρος όλων μας, όλους εκείνους που
«άδειασαν» χωρίς καμμιά ντροπή τα ταμεία και τις αποταμιεύσεις των απλών
ανθρώπων και που ακόμα κάθονται στις θεσούλες τους και αραδιάζουν ένα σωρό
προσβλητικές παροτρύνσεις και ευφυολογίες, σκέφτομαι την απόλυτη αδιαφοριά τους
για όσους κάθε μέρα χάνουν την δουλειά τους ή την αξιοπρέπεια τους ή και τη ζωή
τους επειδή εκείνοι έκαναν μπάζες που τώρα ξεκοκκαλίζουν κρυφά και ύπουλα
παριστάνοντας τους χτυπημένους από την κρίση, και όσο τα σκέπτομαι μου ανεβαίνει
το αίμα στο κεφάλι.
Δεν μου είναι καν αρκετό να βλέπω ενίοτε κάποιους
λίγους αποδιοπομπαίους τράγους στην τηλεόραση να οδηγούνται στον ανακριτή. Δεν
με αφορά η ηθική ικανοποίηση του εξευτελισμού τους (κανένας εξευτελισμός δεν
είναι ικανός να τους αγγίξει μέσα στην ακράτητη αλλαζονεία τους μου φαίνεται) ή
το να πάνε φυλακή (για να ξαναβγούν σε λίγο και να βρεθούν στην Ελβετία να
ξεχειμωνιάσουν μέχρι να καλμάρουν τα πράγματα και να ξεχαστούν). Με ενδιαφέρει
να πληρώσουν. Στην κυριολεξία. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να δώσουν πίσω
όσα έκλεψαν, όσα έφαγαν, όσα έβγαλαν ως αποτέλεσμα διαπλοκής και διαφθοράς. Αντι
να πληρώνουμε εσύ και γω, οι συνήθεις εύκαιροι, αντί για την συνεχώς αυξανόμενη
εξαθλίωση του λαού που δεν αντέχει άλλο τα μέτρα λιτότητας, θέλω να βρεθούν
όλοι, όσο βαθιά και να φτάσει το μαχαίρι, όποιον και να «πάρει ο Χάρος» και να
πληρώσουν, ευρώ ευρώ, πεντάρα πεντάρα αυτά που έκλεψαν. Δεν ξέρω πως και με τι
νομικά μέσα θα επιτευχθεί αυτό (υπάρχουν πάντως, αρκεί να εφαρμοστούν σωστά και
δίκαια) αλλά οι καιροί απαιτούν αποφασιστικότητα και ριζικές λύσεις, καθαρούς
και αμόλυντους πολιτικούς και έναν λαό έτοιμο να το πάρει αλλιώς και να μην
επιτρέψει άλλο αυτήν την μακροχρόνια, κακόγουστη και επικίνδυνη, οπερέτα σε
βάρος του.
της Μαρίας Τριαντοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου