Πριν από οτιδήποτε άλλο, να πω ότι όποιος δεν βοηθάει
παιδιά και ανθρώπους ―που για οποιονδήποτε λόγο πέφτουν στη θάλασσα― και τους
αφήνει να πνίγονται επειδή θέλει να εμποδίσει την αθρόα μετανάστευση, δεν το
κάνει για να εμποδίσει τη μετανάστευση. Δεν αρνιέται τον μετανάστη. Τον αρνιέται
σαν ανθρώπινη ύπαρξη, σαν ζώσα σάρκα. Κι ακόμα χειρότερα: επειδή είναι
πεπεισμένος ότι ο μετανάστης είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά της αυλής του, τον
εκδικείται ― δεν τον θέλει στην επιφάνεια της γης. Αυτή η πράξη «διασφάλισης των
συνόρων και της νομιμότητας» είναι μια πηχτή σκιά στον πολιτισμό, έχει, μεταξύ
άλλων, το σπέρμα της ακηδίας: κάνει αυτόν που τη διαπράττει να έχει εντελώς
ήσυχη τη συνείδησή του και δεν τον αφήνει ν' αναρωτηθεί για το κακό που φωλιάζει
μέσα του και εντός του σπιτιού του.
Και η όποια
σπουδή της κυβέρνησης, μέσω του Μ. Βαρβιτσιώτη ― πριν καν διερευνήσει τις
μαρτυρίες των θυμάτων ― να καταλογίσει στον επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της
Ε.Ε., Νιλς Μουίζνιεκς, και στον ΣΥΡΙΖΑ προσπάθεια «να προκαλέσουν πολιτικό θέμα
στην Ελλάδα», κάνοντας λόγο για «αντικείμενο χαζής εκμετάλλευσης», ενώ η διάσωση
ανθρώπων στη θάλασσα είναι νομικό και εθνικό καθήκον, το λιγότερο, δικαιώνει τον
Μαρά που, όταν έκανε τους τελευταίους υπολογισμούς του, ζητούσε να κοπούν
263.000 κεφάλια (-τι αδικία! γιατί δε βλέπουν πως θέλω να κόψω λίγα κεφάλια για
να σώσω πολλά;) Η ΝΔ παίρνοντας γραμμή από τα ρατσιστικά παραληρήματα της
Χρυσής Αυγής, επιχειρηματολογεί δια στόματος Βαρβιτσιώτη: «κανείς δεν θέλει να
ανοίξουμε τις πύλες στους μετανάστες».
Για να σώσει ποιους; Όσους ημεδαπούς έχει, ήδη με
περισσή βία, καταστρέψει μέσω της σωφρονιστικής βιομηχανίας της λιτότητας; Η
πεποίθηση ότι η Ελλάδα του γενικευμένου χρέους θα σωθεί υψώνοντας
συρματοπλέγματα στο Φαρμακονήσι, είναι ένα ξέφρενο γαϊτανάκι χειρουργικής βίας
που ασκείται μαζικά με πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές μεθόδους. Πριν
λίγους μήνες ο Πάπας Φραγκίσκος πηγαίνοντας στη νήσο Λαμπεντούζα εν σάκκω
και σποδώ για να στείλει ένα παγκόσμιο ad misericordiam
κατακρίνοντας την «αδιαφορία» σε μια συμβολική, έστω, προσευχή υπέρ των
ψυχών χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια να προσεγγίσουν
τις ακτές της Ευρώπης, είχε μιλήσει για «νεκρούς στη θάλασσα, πάνω στα πλοία που
αντί να οδηγούν σε έναν δρόμο ελπίδας, οδηγούν στο δρόμο προς τον
θάνατο».
Σκέφτηκε κάποιος από την κυβέρνηση αν
«υπάρχει-δρόμος-ελπίδας-για-την-Ελλάδα», που να δικαιολογεί τον χαμό πρόσθετων
αθώων, παιδικών, ψυχών; Σκέφτηκε κάποιος που ζητάει την ευσπλαχνία και την
αλληλεγγύη των άλλων, ότι θα είναι εκείνος που πρώτος που οφείλει να δείχνει
ανθρωπιά και αλληλεγγύη;
Αυτή η βία κάνει την ανωτερότητά μας σε σχέση με τους
πιθήκους να φαίνεται αξιοθρήνητη. Γιατί πόσο επιτρέπει η εξελικτική γραμμή την
απάντηση στο ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος;» «ποιοι είμαστε;» Αν είναι μόνον
φιλοσοφικό ερώτημα, τότε είναι επαναλαμβανόμενο και απείρως διαφεύγων. Αλλά δεν
είναι τέτοιο. Είναι καθημερινό, πρακτικό ερώτημα. Το ζήτημα του homo violens
στην Ελλάδα που συνδέεται με τις κατηγορίες «κεφάλαιο» και
«εξουσία».
Όσοι, όμως, στο πλαίσιο τα συμβατικής σοφίας του τύπου
«όχι στην ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση», «είναι ζήτημα της FRONTEX», ή «μέτρων
του Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου στην Ε.Ε.», και ακόμα, «όχι άλλες χαμένες
ζωές στη Μεσόγειο» κ.λπ., πιστεύουν ότι κάθε βία εξ ορισμού είναι κακή,
αδυνατούν να κάνουν οποιαδήποτε συστηματική διάκριση ανάμεσα στα διάφορα είδη
της βίας ή να κατανοήσουν τα αποτελέσματά της τόσο σε αυτούς που την υφίστανται
όσο και σε εκείνους που την ασκούν. Οργανώνουν μια υπεραπλουστευτική ρητορική
παιδαγωγικού χαρακτήρα, ή υποβαθμίζουν ―όπως κάνει η κυβέρνηση― μια εξόχως
εξωανθρώπινη και φονική υπόθεση σε απλό ειδησάριο, με αποτέλεσμα η ενθάρρυνση
του καλού να εξασφαλίζει όλες τις άριστες προϋποθέσεις για την κυριαρχία του
κακού. Κατά τα άλλα, μπορούμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας μια από τις
πολυτέλειες που μας απομένουν ―την αυτολύπηση.
Γιατί αν σκεφτούμε ότι κάποτε και, για εμάς, άλλες
χώρες, η Αμερική ας πούμε, υπήρξαν για κάποιους συνώνυμα του ψωμιού, της στέγης,
της ελπίδας, θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε τη σκέψη (του Benjamin) με την οποία
ο Μαρκούζε έκλεινε τον Μονοδιάστατο Άνθρωπο: «Αν έχουμε ακόμη μιαν
ελπίδα, τη χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά». Τόσο αυτοί οι άνθρωποι, και
εμείς να συμπληρώσω, πολύ λίγες ελπίδες έχουμε. Και αυτό δεν μπορεί να
διατηρηθεί για πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου