Η θλιβερή απογύμνωση της αλήθειας

"Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν. Μόνο ο θεός, μόνος ο αληθινός αυτός κι δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα...Αλήθεια, αλήθεια,πικριά που είσαι!..".
Ο λόγος είναι του Μακρυγιάννη, ο οποίος διεκτραγωδεί δεινά με τον απλό του τρόπο. Ιδια δεινά και απαράλλαχτα με τα σημερινά και είναι να σου πονάει η ψυχή για την θλιβερή και απογυμνωμένη αυτή αλήθεια. Για τη στασιμότητα και την ένδεια τούτου του τόπου.
Ενδεια πολιτική. Οι φίλοι της φατριάς καταλαμβάνουν όλες τις θέσειςεξουσίας καιμοιράζουν απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις. Πολιτική και προγραμματισμός είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία. Μας μιλούσαν και μας μιλούν για διαπραγμάτευση με τους... δανειστές. Και η μόνη τελικά "διαπραγμάτευση" ήταν εκείνη στα "πηγαδάκια" μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών και των παραγοντίσκων στα lobby των πεντάστερων ξενοδοχείων, όπου καταλήγουν οι πρωθυπουργικές και υπουργικές αποστολές. Μια διαπραγμάτευση με περισσότερο whisky on the rocks και ανέκδοτα, για να ακολουθήσει ο ύπνος ο ενδυμίωνος. Η πολιτική έχει πλέον ευκαιριακό χαρακτήρα και εν πολλοίς στηρίζεται στην νοοτροπία της πολιτικής προικοθηρίας. Η αξιοπιστία και η αξιοκρατία μπορούν να περιμένουν...Η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο ήταν πάντα ονειροβασία της αγέλης των αφελών...

Ενδεια κοινωνική. Ο λαός αποδέκτης συνθημάτων, ψευδολογιών, χαλκευμένων ειδήσεων και της πολιτικης απάτης. Με δανεισμένα όνειρα και ανομολόγητες επιθυμίες. Μια εξ' ανάγκης μαζοχιστική λεξιλαγνική μάζα, καλά διαμορφωμένη και συντηρημένη από το παχύδερμο εξουσιαστικό σύστημα. Ακόμα και Ελληνες με έρμα ευθύνης και ποιότητας έχουν περιτυχθεί τη μάζα από φόβο και όχι από αγάπη. Και η μάζα τους έχει δεχθεί στους κόλπους της με διάθεση ανθρωποφαγική. Η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία μεταβάλλει τη χώρα σε μια ...γαλέρα σκλάβων και στερεώνει την "αποικιοκρατική" αντίληψη των διαφόρων εξουσιολάγνων και κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης.

Ο λαός έχασε το αίσθημα της ζωής: Τον ενθουσιασμό, το θρίαμβο, τη δημιουργία, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό, με τα χέρια και την καρδιά. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και απολαμβάνουμε τη μίζερη κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους.

Ενδεια οικονομική. Φτάσαμε στον οικονομικό εξευτελισμό της χώρας. Στην αποδυσπέτιση των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων. Στις ατελείωτες ουρές στα γραφεία του ΟΑΕΔ, στην ανεργία που ευτελίζει αξίες της ζωής και οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Με τους πολίτες να έχουν εθιστεί στα... αποφάγια των κρατούντων, των αγρίων κάπηλων της οικονομίας , της παιδείας,της αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη, ακόμη και της θρησκείας,αλλά ταυτόχρονα και κολάκων του δημόσιου αισθήματος.

Ενδεια πνευματική. Εχουμε μετατραπεί σε "γκέτο" της βλακείας, του "δηθεναριού" και της γελοιότητας, μολονότι αποτελούμε τη συνέχεια ενός μεγάλου πνευματικού πολιτισμού, που συνοψίζει τις εμπειρίες των χιλιετιών του μεσογειακού πολιτισμού, του οποίου είμαστε τέκνα. Ζούμε πλέον την "ξέρα", όπου μας οδήγησε, εκτός των άλλων παθογενών καταστάσεων της πολιτικής, ο διανοητικισμός που μετέτρεψε ένα ιστορικό λαό σε νευρωτικά ανθρωπάκια, με κύριο χαρακτηριστικό το σύνδρομο της "προοδευτικότητας". Με εκπροσώπους του διάφορες ενσαρκώσεις του γελοίου, που για χρόνια αμαυρώνουν την καθαρότητα του ελληνικού πνεύματος με τον ψευτοδιανοησμό τους, την καταστροφή της γλώσσας και τα "πνευματικά προιόντα" της αποβλακωτικής τους ανεπάρκειας...

Πως μπορεί η πολιτική πρακτική να "εκπίπτει" σε μαγγανεία,που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο "μαγικό" τις εκάστοτε επιλογές των κομματικών και επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων και των ορνιθόμυαλων εξουσιολάγνων; Είναι δυνατόν το θράσος και η αναλγησία των ιθυνόντων να αθροίζονται, ενώ η σοβαρότητα και η αλήθεια καθημερινά σχεδόν να αφαιρούνται;

Απόλυτα επίκαιρος και σήμερα ο Μακρυγιάννης. Με τους οσφυοκάμπτες της πολιτικής. Με την πολιτική υποκρισία να διαχέεται παντού. Με τις πρωθυπουργικές δηλώσεις για μεταμνημονιακή εποχή και "κόκκινα χαλιά" για τους ξένους επενδυτές να ηχούν προκλητικά για τους σκεπτόμενους έστω και δεινοπαθούντες Ρωμιούς. Η πολιτική απάτη οργιάζει μαζί με το ιστορικό κακό που επιφέρει.

Αναφέρθηκα στον Μακρυγιάννη, γιατί θεωρείται η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Πλένεσαι στον πόνο και στην αλήθεια του έθνους!..

Του Στέλιου Συρμόγλου

www.freepeh.gr