Ως Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος , θέλω
πρωτίστως να επισημάνω ότι δεν είναι καθόλου υπερβολή να τονίσω πώς
η Ήπειρος είναι ένας ευλογημένος τόπος που έχει τον μοναδικό συνδυασμό της
αξεπέραστης φυσικής ομορφιάς και του αξιοθαύμαστου και εξαίρετου έμψυχου
υλικού. Στην Ήπειρο είχαμε , έχουμε και ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε
σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων , των επιστημών , των τεχνών και του
ευεργετισμού.
Μεταξύ των προσωπικοτήτων αυτών συμπεριλαμβάνεται και ο τέως
Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και αγαπητός φίλος Χρήστος
Μασσαλάς του οποίου το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα είναι και επίκαιρο και
χρήσιμο. Δεν είναι ένα πολιτικό πόνημα του συρμού , είναι μια
πρόσκληση και μια πρόκληση για βαθύ προβληματισμό ολόκληρης της κοινωνίας μας ,
του κράτους , του πολιτικού προσωπικού , των πολιτικών οργανώσεων αλλά και των
απλών μελών αυτής της πολιτείας για τις παθογένειες του
πολιτικού συστήματος και για τα αίτια που έφτασαν τη χώρα μας στην
παρακμή, στο χείλος του γκρεμού και το λαό μας χωρίς να το θέλει και
δίχως να το ξέρει στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
Την πορεία της χώρας προς το χείλος της καταστροφής την
προσεγγίζει ο Χρήστος Μασσαλάς και την παραλληλίζει με την πορεία δυο νέων
ανθρώπων, του Πέτρου και της Μάρθας ,που, αναζητώντας καλύτερη τύχη, παίρνουν
το δρόμο του μισεμού και του ξενιτεμού, έχοντας όμως στο νού και την καρδιά
τους το νόστιμο ήμαρ παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για την
πατρίδα.
Στην πατρίδα, τονίζει ο συγγραφέας "αρχίζει μια νέα
περίοδος , τα παιδιά στο σχολείο και εκείνοι σε αναζήτηση μιας ανάλογης με τις
δεξιότητές τους δουλειάς . Η αναζήτηση τράβηξε καιρό , ώσπου κάποιος φίλος τους
έδωσε τη συμβουλή : το κλειδί είναι ο βουλευτής. Ακολούθησαν τη συμβουλή και
βολεύτηκαν , αλλά απογοητεύτηκαν πολύ γρήγορα γιατί στην πατρίδα βασιλεύει η
προχειρότητα και κυρίως το ρουσφέτι . η αλλαγή του κόμματος που κυβερνούσε τη
χώρα και η αναρρίχηση άλλου κόμματος στην εξουσία , είχε ως συνέπεια την
απώλεια της δουλειάς τους , γιατί ήταν ευνοούμενοι της προηγούμενης
κυβέρνησης".
Ο Πέτρος λοιπόν και η Μάρθα ήρθαν αντιμέτωποι με την
ρουσφετολογία , την αναξιοκρατία και γενικότερα την κομματοκρατία
και την κακοδιοίκηση μέσα από την οποία περνάει η φθορά και η διαφθορά, η
δαιδαλώδης πολυνομία και εξουθενωτική ανομία , η εκμετάλλευση του αδύνατου , ο
παραγκωνισμός του ικανού , ο εξοστρακισμός του εντίμου. Μια κακοδιοίκηση που
εκτρέφει τον παραγοντισμό , την αδράνεια , την αδιαφορία και την κοινωνική
ανισότητα , και έτσι γυρίζουν ξανά στη Γερμανία, απ΄ όπου μετά το πέρας των
σπουδών των παιδιών τους επιστρέφουν και πάλι στην πατρίδα.
Βεβαίως η ουσία του βιβλίου δεν είναι η ανθρώπινη ιστορία
του Πέτρου και της Μάρθας , είναι το χρονολόγιο της εξώθησης της
χώρας μας στη σημερινή θλιβερή και οδυνηρή πραγματικότητα όπου έχουν
καταρρεύσει οι κοινωνικές παροχές , έχουν καταργηθεί τα κοινωνικά δικαιώματα
και τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο. Ο συγγραφέας εντοπίζει ότι το πρόβλημα της
χώρας συνίσταται στη μη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας και δεν
έχει άδικο , αφού ο πολίτης όχι μόνο δεν είναι συνειδητοποιημένος
και ενεργός , αλλά έχει μεταβληθεί σε κατευθυνόμενο ψηφοφόρο. Στη χώρα μας
συνέβη από τη μεταπολίτευση και δώθε κάτι παράδοξο και αντιφατικό . Οι άνθρωποι
της πολιτικής , εκείνοι ακριβώς που άσκησαν την πολιτική προώθησαν
άμεσα ή έμμεσα την απολιτικότητα, την πολιτική χαλαρότητα και την αδράνεια
,παρά το ότι η πολιτική σαν οργανωμένη αντιπαράθεση
συμφερόντων και απόψεων , σαν δημόσιος διάλογος σκεπτόμενων ανθρώπων
, σαν σύγκρουση αρχών , σαν ανταγωνισμός και σαν
συμβιβασμός , η πολιτική σαν πάλη για τον τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης των
κρίσιμων άμεσων προβλημάτων και για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας ,
είναι υπέρτατο χρέος για τον καθένα. Αυτή την πολιτική είχαν στο νου τους οι
αρχαίοι όταν αποκαλούσαν «ιδιώτη» δηλ. ηλίθιο όποιον απείχε από τα κοινά ,
όποιον δεν συμμετείχε υπεύθυνα στη δημόσια ζωή της πατρίδας του. Συμμετοχή όμως
του μέσου πολίτη σημαίνει υπεύθυνη ενεργοποίησή του, σημαίνει όπως εύστοχα
γράφει ο κύριος Μασσαλάς «ενεργό ανάμιξη στη διαχείριση των
δημόσιων πραγμάτων». Το πρόβλημα είναι ότι ο ψηφοφόρος και οπαδός
κατευθύνεται, χειραγωγείται , κερδίζεται με συνθηματολογία και δημαγωγία , ιδού
πως ο Χρήστος Μασσαλάς με τον καθαρό και έγκυρο λόγο του , απέναντι στον ποταμό
της αυτάρεσκης φλυαρίας , του άλογου και αναιδούς που συνήθως καλύπτει την
αβυσσαλέα κομματική , συντεχνιακή ή άλλη ιδιοτέλεια, παραθέτει τον δικό του
λόγο: «Η χώρα που επινόησε την πολιτική συνείδηση και το κράτος δικαίου
, είχε αφεθεί στη διάθεση του λαϊκισμού και την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής
ζωής. Οι υποσχέσεις παροχών και οι αερολογίες κυριαρχούσαν από τους εκπροσώπους
όλων των κομμάτων και κυρίως εκείνων που βρίσκονταν στις παρυφές της εξουσίας.
Το κόστος των παροχών δεν τους απασχολούσε , στην αλήθεια δεν έδιναν την
πρέπουσα αξία , η δημιουργία προοπτικής έμπειρης κοινωνίας δεν ήταν στις
επιδιώξεις τους , ωθούσαν τα προβλήματα στους επόμενους και το μέλλον που
θεμελίωναν ήταν η αβεβαιότητα» Σε άλλο σημείο ο Χρήστος Μασσαλάς
επισημαίνει «Το ευμετάβλητο της κομματικής μάζας κάνει τον ηγέτη
προσεκτικό απέναντί της , δεν παύει να την τροφοδοτεί με μεγαλοστομίες και να
ανανεώνει την συναισθηματική σχέση μαζί του , Ακόμη και σε προκλητική περίπτωση
κομματικού στελέχους που κατείχε υψηλή δημόσια θέση , αντί του κεραυνού ,
επιστρατεύτηκε το χιούμορ «είπαμε δωράκια , αλλά όχι και τόσο ακριβά» .Το
γεγονός αυτό δρομολόγησε την καθιέρωση του χρηματισμού στη διαχείριση δημοσίων
υποθέσεων και το μόνο που δεν είχε οριστεί ήταν το ύψος του . Έτσι, η χώρα
έγινε πρωταθλητής της διαφθοράς με διεφθαρμένους , ολίγον ασύδοτους , κάτι που
θυμίζει το γνωστό «ολίγον έγκυος».
Κυρίες και κύριοι όλοι μας θα πρέπει να ξανασκεφτούμε
και να ανατοποθετηθούμε σε μια σειρά από ενδημικά προβλήματα της κοινωνίας μας. «H συμμετοχή στον τρόπο
του άρχεσθαι , όχι μόνο εντείνει το συλλογικό αίσθημα ευθύνης , για όσα
πράττει η θεσμοθετημένη εξουσία , αλλά επίσης κρατά τους εκφραστές της τίμιους
και αποτρέπει τις αυταρχικές τους υπερβασίες . Οι πολίτες δεν έχουν μόνο
αιτήματα , έχουν και υποχρεώσεις.» Πράγματι η πρωταρχική αλήθεια ότι
κανένα είδος οργανωμένης κοινωνικής ζωής δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ευθύνη σ΄
όλα τα επίπεδα , έχει σε τέτοιο βαθμό παραμεριστεί και ξεχαστεί στην ατομική
και πολύ περισσότερο στην συλλογική μας ζωή , ώστε έχουμε οδηγηθεί σε μια χωρίς
υπερβολή χαοτική κατάσταση. Όχι μόνο δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών
μας , αλλά ούτε και περιμένουμε από τον άλλο ότι θα λειτουργήσει υπεύθυνα. Η
αξίωση ευθύνης εισπράττεται σαν σκληρότητα και αυταρχισμός με αποτέλεσμα να μη
μπορεί να ασκηθεί κανένα είδος διοίκησης και τα φαινόμενα παραλυσίας να
αυξάνονται πολλαπλασιαστικά. Στη χώρα μας ασύλληπτες πράξεις παράβασης
καθήκοντος , διαφθοράς , παράνομου πλουτισμού , φαυλότητας και δημόσιας
εκπόρνευσης όλων των κατηγοριών , ξεχνιούνται , περνάνε στις καλένδες , αν δεν
γίνουν αντικείμενο χαριτολογιών , χαριεντισμάτων και ευφυολογιών.
Η ελαστικότητα της συνείδησης στη χώρα μας , έχει
φτάσει να θεωρείται προσόν , ικανότητα προσαρμογής και καπατσοσύνη , το να μην
εκπληρώνεις το καθήκον σου ανήκει στα αυτονόητα της καθημερινής ζωής η δε
λεηλασία του Δημοσίου κυρίως μέσω των προμηθειών σαν συγχωρητέο
μικροπταίσμα. Η τακτική και η τεχνική του λαδώματος έχει αναχθεί σε επιστήμη
και θεσμό , που εδώ και 10ετίες διαβρώνει τα πάντα.
Εκείνο που ασφαλώς δεν θελήσαμε ποτέ να καταλάβουμε είναι
ότι σε κάθε βήμα της δημόσιας ζωής μας κρίνεται σε τελευταία ανάλυση η
ικανότητα επιβίωσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος , η αποτελεσματικότητα
και η δύναμη της δημοκρατίας , αυτό που επισημαίνει και ο κύριος Μασσαλάς. Δεν
θελήσαμε να καταλάβουμε ότι: Κακοδιοίκηση , γραφειοκρατία, διαφθορά , διαπλοκή
, αναποτελεσματικότητα , σύγχυση , αυθαιρεσία , ημετερισμός , συναλλαγή ,
ρουσφέτι , αναξιοκρατία, η φοροδιαφυγή με τη δική της «τιμή» , η πολεοδομική
παράβαση με το δικό της «κόστος» , η καταπάτηση της δημόσιας
γης με τη δική της «ρύθμιση» από την πλευρά του κράτους και ασυδοσία
μαζί με την ανευθυνότητα από την πλευρά του πολίτη ,είναι παντού και
πάντοτε το πιο πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσουν αντιδημοκρατικές εκβλαστήσεις
και ν΄ αναπτυχθούν αντιδραστικά νεοφασιστικά και ναζιστικά
νεοπλάσματα, ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης αυτών αυξάνεται , όταν τα μοντέλα
ανηθικότητας και φαυλότητας εκπορεύονται από τα πάνω, από την κορυφή.
Τέλος ο εξωτερικός δανεισμός , οι μη παραγωγικές επενδύσεις
, η αλόγιστη κατανάλωση , το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν εγγυώνται
ποιότητα και μαζική κουλτούρα , αλλά μαζική διασκέδαση και παρακμή επισημαίνει
ο κύριος Μασσαλάς.
Μόνιμα στη χώρα μας αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε κατά
πρόσωπο τις πραγματικότητες. Οι συνειδητές επιλογές που κρέμαγαν πάντοτε την
ελπίδα , την αναμονή και την προσδοκία σε «προστάτες» , «φίλους», «πάτρωνες,
«συμμάχους» που μας κράτησαν από την απελευθέρωση μέχρι και την κρίση σε
σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης ,οι ίδιες επιλογές και ο ίδιος
προσανατολισμός κατηύθυνε και τα πεπρωμένα της Ελληνικής οικονομίας. Η ανεύθυνη
αντιμετώπιση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας μιας οικονομίας που
προήγαγε τον παρασιτισμό , την αντιπαραγωγικότητα , τον υπερκαταναλωτισμό , την
αισχροκέρδεια , την γενίκευση της ατιμίας στις συναλλαγές σε μια έκταση
πρωτοφανή και σ΄ ένα στάδιο αθεράπευτο, οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή
τραγική κατάσταση και μάλιστα σε μια χώρα που η φύση την προίκησε πλουσιοπάρoχα , όχι μόνο με ασύλληπτες
φυσικές καλλονές , αλλά και με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές στο υπέδαφος ,
στη θάλασσα , στα βουνά και τους κάμπους της . Ποτέ δεν επιχειρήθηκε να
δημιουργηθούν στη χώρα σταθερές βάσεις οικονομικής ακμής και ικμάδας
στηριγμένες στην ανάπτυξη του ίδιου του Ελλαδικού χώρου. Η μικροπολιτική
σκοπιμότητα κατάπιε τη μακροπρόθεσμη προοπτική , ζώντας σε βάρος του μέλλοντος
και τρώγοντας το ψωμί του αύριο.
Κυρίες και κύριοι,
Λαός που αγωνίστηκε όπως ο δικός μας για δικαιώματα και ελευθερίες , είναι
σίγουρο πως θα συνετίσει εκείνους που ανέλαβαν να τον διοικήσουν και να τον
οδηγήσουν σε βάρβαρες και απεχθείς λύσεις που προσβάλλουν τον
πολιτισμό και τη σκέψη μας. Είναι επίσης βέβαιο πώς με την ενότητα και τους
αγώνες του λαού μας θα περάσουμε απέναντι. Τούτο μας το υπενθυμίζει
πολύ εύστοχα και ο Λατίνος Ποιητής Βιργίλιος ο οποίος στην
Αινειάδα του γράφει ότι :κι αν τα καράβια μας να έχουν τσακιστεί από
την τρικυμία , τα πανιά μας να έχουν σχιστεί , να έχουμε χάσει αγαπημένους
συντρόφους , ή να λυπόμαστε για το άδοξο τέλος των ηρώων μας , να μας απειλεί
το ένα κύμα μετά το άλλο , να γεμίζει φόβο τις ψυχές μας ,η συμφορά που μας
περιβάλλει , όμως και αυτό θα περάσει και κάποτε θα τα θυμόμαστε με αναπόληση ,
το ίδιο πιστεύω και εγώ, το ίδιο πιστεύει και ο κύριος Μασσαλάς που στο
τελευταίο του κεφάλαιο γράφει: «Η ιδέα της εφικτής προόδου δεν χάθηκε , αρκεί
να αξιοποιηθεί το ταλέντο και να λειτουργήσει αξιόπιστα η δημοκρατία»
Σας ευχαριστώ.
Γιώργος Δ. Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου