Σύλλογος Ηπειρωτών Γλυφάδας «Η ΠΙΝΔΟΣ» Μια σεμνή-γεμάτη περιεχόμενο- ηπειρώτικη γιορτή

Ο σύλλογος Ηπειρωτών Γλυφάδας «Η ΠΙΝΔΟΣ»  διοργάνωσε (12-3-2017) εκδήλωση τιμής και μνήμης  για την 104 επέτειο απελευθέρωσης των Ιωαννίνων από τον τουρκικό ζυγό.

Προηγήθηκε δοξολογία στον άγιο Τρύφωνα Γλυφάδας και ακολούθως πραγματοποιήθηκε Επιμνημόσυνη Δέηση και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο της πόλης.  

(Ο πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης κ. Στέφανος Στέφος καταθέτει στεφάνι)

(Ο Δήμαρχος Γλυφάδας)

( Εκπρόσωπος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας κ. Κώστας Κωνσταντίνου)

(Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης κ. Γιάννης Κωστούλας)

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε  ο Χρήστος Α. Τούμπουρος  

Κυρίες και κύριοι

Ηπειρώτες και ηπειρώτισσες, φίλες και φίλοι της Ηπείρου, μέτοχοι και κοινωνοί  του ηπειρώτικου μεγαλείου και της ανυπέρβλητης ηπειρώτικης αντρειοσύνης και προκοπής. Της ηπειρώτικης λεύτερης σκέψης και αδούλωτης ψυχής.  Της μέγιστης συνεισφοράς στην υπόθεση του ελληνικού μεγαλείου και του διαχρονικού παραδείγματος που το συνθέτει ένας ακατάβλητος αγώνας  δημιουργίας και προσφοράς για μια Ήπειρο ελεύθερη και μια Ελλάδα δημιουργική.   

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το Σύλλογο Ηπειρωτών Γλυφάδας που με περισσή συνείδηση οργάνωσε αυτή την εκδήλωση μνήμης και απότισης τιμής στους αγωνιστές της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων. Ένας γλυκός  ηπειρώτικος χαιρετισμός, στην Ήπειρο της θυσίας και της λεβεντιάς, του αγώνα και της αξιοπρέπειας. Στην αιματοβαμμένη Ήπειρο...

Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια

κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,

ετούτ’ είν’ η πατρίδα μας· μα η πούλια

δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς.

Αυτή η καθαρότητα του τόπου συμφύρεται  με την καθαρότητα της ψυχής των ηπειρωτών νοτισμένη από την ηπειρώτικη λεβεντιά και ποτισμένη από το αίμα των αγωνιστών για την ελευθερία της.

Αγώνας, αίμα, θυσίες και προσφορά. Αυτά συνθέτουν την ηπειρώτικη ιστορία.

Η συνεισφορά της Ηπείρου στον αγώνα της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό  είναι χαρακτηριστική. Ο τόπος της Ηπείρου ήταν γεμάτος από ιστορικές αναμνήσεις, καθώς οι πνευματικές παραδόσεις του Γένους είχαν διατηρηθεί και είχαν συντελέσει στην αποκρυστάλλωση εθνικής συνείδησης. Η πόλη των Ιωαννίνων  σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας είχε κατορθώσει να διατηρήσει πολιτιστική αυτονομία και να χαράξει τον δρόμο της εθνικής ανάτασης.

Κι όμως οι Ηπειρώτες δεν ευτύχησαν να  δουν απελευθερωμένη την πατρίδα τους. 24 Μαΐου 1881. Υπογράφηκε η Συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη. Προσαρτάται στην ελληνική επικράτεια η περιοχή της Ηπείρου, ανατολικά του Αράχθου, και η Θεσσαλία, εκτός από την επαρχία της Ελασσόνας.

Πώς υποδέχτηκαν οι Ηπειρώτες το γεγονός αυτό, το αποτύπωσε εναργέστατα η λαϊκή μούσα.

                                    ΤΩΝ ΓΙΑΝΝΙΝΩΝ

Σ’ όλο τον κόσμο ξαστεριά, σ’ όλο τον τόπο ήλιος

και στα καημένα Γιάννινα όλο καπνός κι αντάρα.

Είναι τα κλάματα καπνός, το μοιρολόι αντάρα.

Ανάθεμά σας επιτροπή, και τρις ανάθεμά σας,

που βάλατε τα σύνορα στης Πλάκας το γιοφύρι,

και στου Συρράκου το χωριό, στης Άρτας το γιοφύρι.

Κλαίνε οι χώρες τα χωριά κι όλα τα βιλαέτια.

Το δημοτικό αυτό τραγούδι ήταν μια δυνατή κραυγή πόνου και αγανάκτησης των Ηπειρωτών για την άδικη και απαράδεκτη απόφαση της επιτροπής (1881) με την οποία άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ηπείρου στη σκληρή τουρκική τυραννία.

Η περιφρόνηση των μακροχρόνιων αιματηρών ηπειρώτικων αγώνων από τους ισχυρούς της Ευρώπης δεν πτόησε τους Ηπειρώτες ούτε έκαμψε το φρόνημά τους. Αντίθετα, χαλύβδωσε τη θέλησή τους για την εθνική αποκατάσταση με νέες θυσίες και αιματοκυλίσματα.

Είναι αλήθεια πως οι ηπειρώτες δεν δέχτηκαν ουσιαστικά τη διαμορφωθείσα το 1881 κατάσταση.

Έτσι, σε ολόκληρη την Ήπειρο ο πόθος της ελευθερίας χρόνια σιγόβραζε.

Τον πόθο για την ελευθερία εξέφραζαν με κάθε τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι και το δημοτικό τραγούδι

Μού πόνεσε για κλεφτουριά, μού πόνεσε για κλέφτης.

Παίρνω και ζώνω τ’ άρματα, κρεμάω το σπαθί μου

και παίρνω δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια.

Βρίσκω λημέρια κλέφτικα, παλιά χορταριασμένα▪

σιουρίζω ο δόλιος κλέφτικα, να μαζευτούν οι κλέφτες.

Ώσπου το 1913 απελευθερώθηκαν τα Γιάνεννα. Ελευθερώθηκε η Ήπειρος.

21 Φεβρουαρίου 1913 ο ελληνικός στρατός, μετά την άλωση του Μπιζανίου,  εισήλθε νικηφόρος και τροπαιούχος στην πρωτεύουσα της Ηπείρου και την απελευθέρωσε.  Στα Γιάννενα.  Στην  πόλη αυτή με τη ύψιστη εθνική παράδοση και την μοναδική πνευματική προσφορά. Της απελευθέρωσης προηγήθηκαν πολύμηνοι αγώνες. Σ’ όλη αυτή την τιτάνεια προσπάθεια ο ελληνικός στρατός ενισχύθηκε αποτελεσματικά από την ομόθυμη συμπαράσταση και την πολύπλευρη βοήθεια του ηπειρωτικού λαού: τριάντα εννέα περίπου ανταρτικά σώματα Ηπειρωτών εθελοντών αγωνίστηκαν ηρωικά στο πλευρό του τακτικού ελληνικού στρατού.

Ο τοπικός τύπος με την εμπνευσμένη και θαρραλέα αρθρογραφία του, που προξένησε πολλά δεινά στους συντάκτες του, τόνωσε το φρόνημα του λαού, όχι μόνο την εποχή της συρράξεως αλλά και στα προεπαναστατικά χρόνια. Οι Ηπειρώτες με προαιρετικούς εράνους και ουσιαστικές εκδηλώσεις συμπαραστάσεως ενίσχυσαν τον αγώνα υλικά και ηθικά. Τεράστιες υπήρξαν οι θυσίες και οι υλικές καταστροφές του ηπειρωτικού λαού κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων: σφαγιάστηκαν γυναικόπαιδα και αιχμαλωτίστηκαν ή θανατώθηκαν αγωνιστές, έγιναν λεηλασίες και δηώσεις, και σαράντα οκτώ ηπειρωτικά χωριά πυρπολήθηκαν από τους Τούρκους. Το μέγεθος της θυσίας δείχνει και το μέγεθος της προσφοράς. Σ' όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές, που με τον ηρωισμό και τις θυσίες τους συνέβαλαν στην απελευθέρωση τούτης της ελληνικότατης γης, με ευγνωμοσύνη στρέφεται η σκέψη του Έθνους και με σεβασμό εμείς σήμερα κλίνουμε το γόνυ.
Η άλωση του Μπιζανίου, που γιορτάστηκε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό από το Πανελλήνιο και έγινε θρύλος και τραγούδι, αποτελεί το κορύφωμα των αγώνων των Ηπειρωτών για την ελευθερία. Όμως ο λαός της Ηπείρου αγωνίστηκε έναν άλλο αγώνα πεντακόσια σχεδόν χρόνια, όχι μόνο για να επιβιώσει κάτω από την ξένη κυριαρχία, αλλά και για να διασώσει και να διαδώσει την παράδοση του Ελληνισμού και να ανυψώσει το πνευματικό επίπεδο του Γένους.

Η επέτειος, λοιπόν, των 104 χρόνων  από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων δεν είναι μια απλή υπόμνηση ενός μεγάλου θριάμβου. Είναι εθνική έξαρση και ανάταση των ηθικών δυνάμεων του έθνους μας. Είναι πηγή διδαχής και παραδειγματισμού που πρέπει διεξοδικά να διδάσκεται στους νέους μας. Είναι ύμνος της ψυχής και της λόγχης, της ομοψυχίας και της ενότητας του ελληνικού λαού που γνωρίζει πολύ καλά, αιώνες τώρα, ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Κερδίζεται διαρκώς από κάθε γενιά και από κάθε άτομο.

Γελάει η στεριά κι η θάλασσα και χαίρετ’ όλη η πλάση
Κι απανωθιό στους ουρανούς, τους πρασινογαλάζιους
Βαρούνε τ’άργανα βαριά, βιολιά, φλογέρες, ντέφια 
Και γίνετ’ ένα αθάνατο, μεγάλο πανηγύρι                  
***
Χορεύουν τα ψηλά βουνά. Με τα πυκνά τους λόγγα 
Και τους απάτητους γκρεμούς, και τις κρυοβρυσούλες
Χορεύουν κι αντρειεύονται, και ψιλοτραγουδάνε
Τριγύρω στην πανέμορφη, την ξακουστή την πόλη 
***
Γελάει η στεριά κι η θάλασσα, και χαίρετ’ όλη η πλάση
Δεν ήρθε πρώιμα η άνοιξη, ουδέ το καλοκαίρι
Χαιρόμαστε, χορεύουμε και ψιλοτραγουδάμε
Γιατί ελευθερωθήκανε, αητέ τα Γιάννενά μας!