Κατοχικοί γάμοι...

Η κατοχή των Ιταλών και στη συνέχεια των Γερμανών την περίοδο 1941 - 1944 είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα και δυσκολίες στους κατοίκους της πόλης μας, τα Γιάννινα. Όλοι προσπαθούσαν να βρουν τρόφιμα και σιτηρά για να εξασφαλίσουν το φαγητό της οικογένειάς τους, γιατί η πείνα είχε εμφανιστεί και στην πόλη από έλλειψη αγαθών.

Επίσης, δυσκολίες παρουσιάζονταν και στο θέμα του ντυσίματος και της προμήθειας παπουτσιών των μελών των οικογενειών μας, γι' αυτό και οι μεταποιήσεις ρούχων και οι επισκευές και τα μπαλώματα παπουτσιών γίνονταν συνέχεια.

Ήταν περίοδοι της κατοχής που οι συναλλαγές γίνονταν είδος με είδος, γι' αυτό πολλές οικογένειες των Γιαννίνων έδιναν καλά ρούχα και έπιπλα σε κατοίκους των χωριών της περιοχής μας, που είχαν γεννήματα, για να πάρουν λίγα σιτηρά και όσπρια. Στο πάλεμα για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της κατοχικής ζωής βοηθούσαν οι καλές ανθρώπινες σχέσεις των παλιών Γιαννιωτών κι ο ένας βοηθούσε τον άλλον με κατανόηση και αγάπη.

Έτσι, συνεχίζονταν οι επισκέψεις μεταξύ των συγγενών, φίλων και γειτόνων, για να κουβεντιάσουν, να φάνε ένα οπωρικό (φρούτο) το καλοκαίρι από τα οπωροφόρα δέντρα του μπαχτσιέ και να πιουν τον κριθαρένιο καφέ, πολλές φορές πικρό, μια και έλειπε η ζάχαρη. Η έλλειψη της ζάχαρης είχε σαν αποτέλεσμα οι Γιαννιώτισσες να μη μπορούν να κάνουν τα ωραία γιαννιώτικα γλυκά κι ιδιαίτερα τα γλυκά του κουταλιού, όπως το κούμπλο, το βύσσινο, το σύκο, το μελιτζανάκι, το κυδώνι και άλλα.

Μέσα στις κοινωνικές υποχρεώσεις ήταν και οι γάμοι. Έστω κι αν ήταν κατοχή και οι δυσχέρειες πολλές γάμοι γίνονταν, γιατί άλλοι ήταν αρραβωνιασμένοι και άλλοι λογοδοσμένοι και μερικοί ερωτεύονταν εκείνη την περίοδο κι έτσι αποφάσιζαν να ενώσουν τις φτώχειες τους και με τις οικογένειές τους να παλέψουν να ζήσουν μαζί κι αγαπημένοι. Τότε όμως γίνονταν και γάμοι συμφέροντος, για να μπορέσουν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους πιο άνετα. Θυμάμαι δυο - τρεις τέτοιες περιπτώσεις.

Ο Γιώργος, λοιπόν, ήταν ένα εικοσιτετράχρονο παλικάρι, όμορφο, μελαχρινό και μετρίου αναστήματος. Κατοικούσε με τη χήρα μάνα του σ' ένα φτωχικό σπίτι στη συνοικία της πόλης μας, την Καραβατιά.

Σ' αυτό το φτωχικό σπιτικό είχε και τα σύνεργα του μπαλωματή και μπάλωνε με «φόλες» τα παπούτσια των φτωχών κυρίως γειτόνων, καθώς και των κατοίκων των άλλων γειτονιών των Γιαννίνων. Στις γειτονιές αυτές πήγαινε μόνος του και από όλες σχεδόν τις γνωστές του οικογένειες έπαιρνε τα χαλασμένα παπούτσια και, αφού τα επιδιόρθωνε, τα πήγαινε πάλι μόνος του. Με τον τρόπο αυτόν εξασφάλιζε πελατεία κι έτσι έβγαινε καλύτερα το μεροκάματο κι η ζωή κυλούσε με τη νοικοκυρά και ήρεμη μάνα του φτωχικά μεν, αλλά όχι με ιδιαίτερες δυσκολίες.

Ο Γιώργος ήταν ανοιχτόκαρδος και ευχάριστος τύπος, γι' αυτό και είχε πολλές παρέες. Εμείς στο σπίτι μας τον γνωρίσαμε, επειδή έκανε παρέα με τον μεγάλο μου αδελφό Κώστα. Στη συνέχεια συνδεθήκαμε με οικογενειακή φιλία και με τη μάνα του την κυρά Φανή και ανταλλάσσαμε επισκέψεις. Περισσότερο έρχονταν στο σπίτι μας εκείνη όταν χρειάζονταν ζαρζαβατικά (λαχανικά) να πάρει από το μποστάνι μας, που ήταν στη γειτονιά του Άη - Γιώργη του Νεομάρτυρα.

Ερχομένη λοιπόν στο σπίτι μας, που ήταν στο μέσον σχεδόν του μποστανιού μας, έλεγε στη μάνα μου, πίνοντας τον καφέ ή τρώγοντας το γλυκό του κουταλιού, που της είχε προσφέρει, τον καημό της. Αυτός ήταν να παντρέψει το Γιώργο της με μια νοικοκυρά Γιαννιωτοπούλα και όχι με «τσάτσα» χωριάτσα. Η μάνα μου της έλεγε ότι υπάρχουν και καλά κορίτσια στα χωριά μας, που μπορούν να γίνουν καλές νύφες και γυναίκες στα γιαννιώτικα σπίτια, που έχουν παιδιά της παντρειάς. Εκείνη ήταν ανένδοτη, ήθελε για το Γιώργο της κορίτσι από τα Γιάννινα, για να την τιμήσει και να την αγαπήσει καλύτερα.

Ήρθε όμως η κατοχή. Τα πράγματα δυσκόλεψαν για όλους τους κατοίκους της πόλης μας, καθώς και για το Γιώργο και τη μάνα του. Η δουλειά του είχε λιγοστέψει πολύ και με δυσκολία «τα 'βγαζαν πέρα», έστω κι αν η κυρά - Φανή πήγαινε σε σπίτια κι έκανε θελήματα, για να βοηθήσει το σπίτι τους.

Σ' αυτή την περίοδο ένας γείτονάς τους, που κατάγονταν από κοντινό χωριό, πρότεινε στο Γιώργο να παντρευτεί μ’ ένα καλό κορίτσι του χωριού του, που ο πατέρας της είχε χωράφια και πρόβατα και με τα μπόλικα γεννήματα, το γάλα, τα τυριά, τις κότες, τα αυγά και άλλα θα σωθούν αυτός κι η μάνα του από την επερχόμενη στο σπιτικό τους πείνα.

Η πρόταση αυτή του Γιώργου του καλάρεσε, αλλά όταν το είπε στη μάνα του, εκείνη έγινε «θηρίο». Ύστερα ο Γιώργος το συζήτησε με τους συγγενείς και φίλους του κι αφού είδε και το κορίτσι, αποφάσισε να γίνει ο γάμος, γιατί έβλεπε ότι στο σπίτι τους δεν υπήρχε τίποτα σχεδόν από φαγώσιμα (λίμπες άδειες, που λέμε).

Η μάνα του ήταν ανένδοτη, κι όπου βρισκόταν κι όπου στέκονταν έλεγε για την απόφαση του γιου της να πάρει χωριάτσα: «Ακούς ο Γιώργος μου να θέλ' να παντρευτεί 'γκορτσιά'». Το έλεγε ίσως αυτό, γιατί οι γκορτσιές (αγριοαχλαδιές) βρίσκονται στα χωριά της περιοχής μας.

Η κυρά - Φανή δεν άλλαξε στάση κι όταν το σπίτι τους γέμισε από καλούδια του χωριού και ιδιαίτερα από σιτάρι, που ο Γιώργος πήγε ένα τσουβάλι στο μύλο του Σκαρβέλη και με το αλεύρι του χόρτασαν ψωμί, που ζύμωσε η νύφη.

Από τον αδελφό μου Κώστα μάθαμε ότι, ο γάμος θα γίνονταν αυτή την Κυριακή που μας έρχεται, το απόγευμα, στην εκκλησία του Αρχιμαντρειού, μεταξύ λίγων συγγενών και φίλων, λόγω κατοχής και του φερσίματος της μάνας του Γιώργου. Εκείνη τη μέρα εγώ και δύο άλλα γειτονοπούλα αποφασίσαμε να πάμε στο γάμο για να φάμε κανένα κουφέτο ή ζαχαρκό που θα ρίχνανε στο ζευγάρι με το ρύζι τη στιγμή του χορού του Ησαΐα, αν φυσικά είχανε βρει σε ζαχαροπλαστείο των Γιαννίνων.

Πλησιάζοντας στην κεντρική πόρτα του Αρχιμαντρειού ακούσαμε φωνές σαν μοιρολόγι. Ξαφνιασμένα σιμώσαμε πιο κοντά και είδαμε τη μάνα του Γιώργου καθισμένη στο πεζούλι της εξώπορτας της εκκλησίας να χτυπιέται και να φωνάζει μακρόσυρτα: «Γιώργουουου χαλασιά μ'», ενώ δύο γυναίκες προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν.

Μπροστά στο θέαμα αυτό και τις φωνές δεν μπήκαμε στην εκκλησία. Πάντως, ο γάμος του Γιώργου με τη χωριάτσα έγινε, έστω και με τη συνοδεία του: «Γιώργου χαλασιά μ'»!

http://www.proinoslogos.gr/

Συνδέεται με Ιόνια η παράκαμψη Φιλιππιάδας

Σε εξέλιξη βρίσκονται εργασίες σύνδεσης της παράκαμψης Άρτας Φιλιππιάδας με τον νέο οδικό άξονα της Ιόνιας Οδού. Αυτός είναι και ο λόγος όπου έχει κλείσει το ένα ρεύμα της παράκαμψης, αυτό από τα Γιάννινα προς την Αθήνα, με αποτέλεσμα όλη η κίνηση να διοχετεύεται από την παλιά Εθνική Οδό και μέσα από την πόλη της Άρτας.

Κατά διαστήματα η ταλαιπωρία των οδηγών είναι αναπόφευκτη καθώς δεν επήλθε καμία αλλαγή στους φωτεινούς σηματοδότες και οι ουρές που σχηματίζονται είναι ατελείωτες.

Το καλό βέβαια είναι οι εργασίες σύνδεσης της παράκαμψης με την Ιόνια γεγονός που φέρνει πιο κοντά την παράδοση τμημάτων του νέου δρόμου στην κυκλοφορία.

Οι εργασίες άλλωστε συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς.

Από την Καμπή της Άρτας και μέχρι την Πέρδικα, υπάρχουν δύο σημεία σε εκκρεμότητα. Το ένα είναι στην έξοδο του Αμμότοπου και το δεύτερο στην γέφυρα μετά τον Γοργόμυλο.

Αξιοσημείωτο είναι ότι και το τμήμα μέχρι την Σκλίβανη έχει «μαυρίσει» δηλαδή έχει ασφαλτοστρωθεί και τις μέρες αυτές τοποθετούνται μπάρες και στηθαία.

http://www.epiruspost.gr/

Σαν σήμερα το 1995 ο Βασιλιάς του ελληνικού μπάσκετ Νίκος Γκάλης αποχωρεί για πάντα από τον θρόνο του.

Όσα χρόνια και να περάσουν ο μύθος του δεν πρόκειται να σβήσει

Ήταν 29/9/1995 όταν ο Νίκος Γκάλης αποφάσισε να ανακοινώσει επίσημα αυτό που όλοι φοβόντουσαν. ο «Γκάγκστερ« ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του. O Νίκ ήταν το νο2 των ελληνικών 80ς (το no1 ήταν είναι και θα είναι ο Αντρέας).

Ο Νικόλαος Γεωργαλής (το πραγματικό όνομα του Γκάλη) γεννήθηκε στο New Jersey το 1957, παιδί μεταναστών από την Ρόδο. Στην αρχή έπαιζε μποξ, άλλα η μάνα του δεν γούσταρε και τον γύρισε στο μπάσκετ. Το 1975, πήγε στο πανεπιστήμιο Σίτον Χώλ, εκεί έπαιξε μπασκετάκι στο NCAA, έχοντας 27,5 πόντους μέσο όρο, αφήνοντας δεύτερο στο σκοράρισμα τον μυθικό Λάρι Μπερντ.

Κατά την διάρκεια όμως της καριέρας του στο NCAA τραυματίστηκε, παράτησε το όνειρο του για καριέρα στο NBA και κατηφόρισε προς τα μέρη μας.

Με το που πάτησε σε ελληνικό έδαφος το 1979, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και Άρης έριζαν για την μεταγραφή του, με τον παίχτη να καταλήγει τελικά στους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης.

Εκεί ο Νικ πήρε την ομάδα από το χέρι και την οδήγησε σε 8 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και σε συμμετοχή σε 3 final four. Την πρώτη του χρονιά στον Άρη βγήκε τρίτος σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα, όταν ζεστάθηκε όμως την δεύτερη χρονιά, πήρε σερί την πρώτη θέση των σκόρερς για 11 συνεχόμενα χρόνια. Το ρεκόρ του σε πόντους το σημείωσε την χρονιά 1980-81 που με μέσο όρο 44 πόντους ανά παιχνίδι.

Την μεγαλύτερη του μπασκετική επιτυχία δεν την είχε όμως με κάποιο σύλλογο, άλλα με την εθνική Ελλάδος. Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 στην Αθήνα, ο Νίκος Γκάλης με 37 πόντους μ.ο και 40 πόντους στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση, έδωσε στην εθνική Ελλάδος το πρώτο της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Αναγκάζοντας την ΠΑΣΟΚαρα να γεμίσει γήπεδα μπάσκετ όλη την επικράτεια. Όλοι θέλουν να παίξουν μπάσκετ, και όλοι προσπαθούν να κάνουν την trademark κίνηση του με το “σπάσιμο της μέσης”

bonus: Photobombing από Σαμαρά

Στο επόμενο Ευρωμπάσκετ, η Ελλάδα κατακτά την δεύτερη θέση και δείχνει ότι η πρωτιά στην Αθήνα δυο χρόνια πριν δεν ήταν κάτι τυχαίο.

Το 1988, Ενδιάμεσα στα δυο Ευρωμπασκετ, ο Νικ παίζει και σε αυτή την ιστορική διαφήμιση για το γάλα Αγνό.

Το 1992 ο Γκάλης εγκαταλείπει τον Άρη, γιατί ο νέος πρόεδρος της ομάδας δεν μπορούσε να πληρώνει το τεράστιο συμβόλαιο του.

Ο Γκάλης πάει στον δεύτερο και τελευταίο σταθμό της καριέρας του, τον Παναθηναϊκό των αδερφών Γιαννακόπουλων. Εκεί παίζει 3 σεζόν μη μπορώντας να σπάσει την παντοκρατορία του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή.

Με τον Παναθηναϊκό ο Γκάλης κατάφερε να πάρει ένα κύπελλο και να συμμετάσχει σε ένα final four. Στις 18 Οκτωβρίου του 1994 στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους ο  προπονητής του Παναθηναϊκού, Κώστας Πολίτης όχι μόνο δεν ξεκίνησε τον Γκάλη στην πεντάδα, αλλά δεν τον έβαλε καθόλου μέχρι το ημίχρονο.

Στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας τσακώνονται και ο Γκάλης φεύγει από το γήπεδο φανερά εκνευρισμένος και απογοητευμένος. Πάντως, άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι κάποια στιγμή ο Πολίτης του ζήτησε να περάσει στο παρκέ και ο Γκάλης αρνήθηκε επικαλούμενος αδιαθεσία.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς πάντως, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πείσμωσε τόσο πολύ με την εξέλιξη των πραγμάτων που έβαλε τέλος στην καριέρα του εν μία νυκτί! Μάλιστα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος που τον πήγε σπίτι του, φέρεται να του ζήτησε λίγη υπομονή για να επιληφθεί του θέματος, ωστόσο ο Γκάλης μάλλον είχε πάρει την απόφασή του.

Μέσα σε λίγες ώρες, ο Νικ μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, ενώ το Νοέμβριο του 1994 ο Παναθηναϊκός προέβη σε διακοπή συμβολαίου. Έτσι λοιπόν, ακόμα κι όταν αποχώρησε ο Πολίτης δίνοντας τη θέση του στον Κιουμουρτζόγλου, δεν ήταν αρκετό για να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση.

Η χρονιά πέρασε έτσι, παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έκανε κινήσεις προσέγγισης, οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πλήρωνε το συμβόλαιό του με την ελπίδα κάποια στιγμή να επέστρεφε, όμως ο Μάλκοβιτς δεν τον ήθελε στο ρόστερ της ομάδας, ενώ ο ίδιος ο Γκάλης ήθελε να πάρει μεταγραφή για την ΑΕΚ.

Ο Γκάλης σε ηλικία 38 ετών αποφάσισε να επισημοποιήσει το τέλος, με ανακοίνωση που υπέγραψε και απέστειλε στα ΜΜΕ στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995.

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μιά αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία.

Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα (σ.σ 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή.

Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγαπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μιά ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι

http://luben.tv/

Η Βασίλω μας περιμένει στην Αγία Παρασκευή το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016για να γλεντήσουμε με την κομπανία του Ηλία Πλαστήρα.

romiazirou.blogspot.gr

Το παραδοσιακό τραγούδι στο χθες και το σήμερα

Όλοι οι λαοί και οι λεγόμενοι «πρωτόγονοι» έχουν τραγούδια. Αυτά διαθέτουν ένα στοιχειώδη λόγο και μια στοιχειώδη μουσική και υπηρετούν ένα πρακτικό σκοπό π. χ. την πρόκληση βροχής. Σε περισσότερο εξελιγμένες κοινωνίες, αγροτικές, το τραγούδι που αποδίδει συναισθηματικές διαθέσεις και καταστάσεις, έχει ομαδικό χαρακτήρα, εφόσον οι κοινωνίες αυτές παραμένουν κλειστές. Στην ελληνική γλωσσική χρήση ο προσδιορισμός «δημοτικό» παραπέμπει στην εποχή της παραδοσιακής αγροτικής κοινότητας.

Απαραίτητη είναι η διευκρίνιση ότι ο «ομαδικός χαρακτήρας» των δημοτικών τραγουδιών δε σημαίνει πως αυτά σχηματίζονταν σε συνεργασία από το σύνολο της ομάδας. Ένα άτομο, προικισμένο υπό την επήρεια μιας συναισθηματικής διάθεσης, «ταίριαζε» ένα τραγούδι (χρησιμοποιώντας παραδοσιακά εκφραστικά μέσα, θέματα κ.λ.π. ) στο οποίο έδινε τη δική του μουσική, αν είχε μουσικό χάρισμα. Διαφορετικά, το προσάρμοζε σε μια από τις ήδη γνωστές μελωδίες. Το τραγούδι αυτό διαδίδονταν σύντομα στην κοινότητα και έξω από τα στενά της όρια, όπου δεχόταν τροποποιήσεις και έτσι προέκυπταν οι παραλλαγές του.

Ο Νικόλαος Πολίτης επιχείρησε τη θεματική κατάταξη των δημοτικών τραγουδιών ορίζοντας τις εξής κατηγορίες:

1. Ιστορικά

2. Κλέφτικα. Από την ύλη τους προήλθαν τα «ληστρικά»

3. Παραλογές

4. Τραγούδια της αγάπης. Εδώ ανήκουν και τα λιανοτράγουδα (δίστιχα ομοιοκατάληκτα) που το όνομά τους ποικίλει κατά τόπους, όπως μαντινάδες (Κρήτη).

5. Νυφιάτικα. Συνοδεύουν γαμήλιες τελετουργίες.

6. Ναναρίσματα, με τις πιο ποιητικές και λυρικές εικόνες της δημοτικής ποίησης. Και ο Γιώργος Σεφέρης παραδέχτηκε πως ένα δημοτικό νανούρισμα το βοήθησε να καταλάβει καλύτερα την ερμητική σύγχρονη τέχνη.

7. Κάλαντα-Βαϊτικα

8. Τραγούδια της ξενιτιάς

9. Μοιρολόγια και Μοιρολόγια του κάτω κόσμου

10. Γνωμικά τραγούδια, όπως το «Χαρείτε νιοι, χαρείτε νιές κι η μέρα ολοβραδιάζει/ κι ο Χάρος τις ημέρες μας μια μια τις λογαριάζει».

11. Εργατικά και βλάχικα (γεωργοκτηνοτροφικά )

12. Περιγελαστικά (για την άσχημη σύζυγο και τη νύφη που δεν την ήθελαν τα συμπεθέρια). Μεταγενέστερα, άλλοι μελετητές υιοθέτησαν την κατάταξη αυτή. Όμως τη διεύρυναν, όπως: τα Καταλόγια ( ερωτικά τραγούδια που εντοπίζονται μέσα στα έμμετρα βυζαντινά μυθιστορήματα ).

Οι τρεις τέχνες, του χορού, της μουσικής και της ποίησης άρχισαν ως μια, ως ένα οργανικό σύνολο. Σιγά-σιγά η τέχνη του χορού αυτονομήθηκε και η εκτέλεση της χορευτικής πράξης έγινε αυτοσκοπός. Χορός είναι η έκφραση συναισθημάτων με κινήσεις των χεριών, των ποδιών και του σώματος με συνοδεία μελωδίας και λόγου. Σιγά - σιγά, σ΄ όλους σχεδόν τους λαούς, οι κινήσεις αυτές υπάκουσαν σε ορισμένους κανόνες. Και ενώ ο χορός είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, οι κινήσεις και οι σημασίες του διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό και από εποχή σε εποχή. Ο ελληνικός παραδοσιακός λαϊκός χορός (δημοτικός) λειτούργησε και εκφράστηκε στην αγροτική κοινότητα στη φάση της κλειστής κοινωνίας. Ο χορός διαπλέκεται με την καθημερινή ζωή του χωρικού. Ο ελληνικός λαός έχει εμπνευστεί πολλές παροιμίες από το χορό. Ακόμα και σήμερα θέλοντας να ενισχύσουμε τα επιχειρήματά μας, χρησιμοποιούμε παροιμίες όπως «νηστικό αρκούδι δε χορεύει, τώρα που μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε, δυο λαλούν και τρεις χορεύουν». Χαρακτηριστικό γνώρισμα της λαϊκής χορευτικής παράδοσης είναι ότι όλοι συμμετέχουν στη χορευτική πράξη ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι καλοί χορευτές. Συνήθως η χορευτική δομή επιτρέπει ελεύθερους προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς. Κάθε γεωγραφική περιοχή παρουσιάζει μια ιδιαίτερη χορευτική ταυτότητα.

Τα δημοτικά τραγούδια με τα τρία επιμέρους στοιχεία (ποίηση, μουσική, χορός) είναι η λαϊκή καταγραφή του κύκλου της ζωής: από τη γέννηση ως την ταφή. Τραγουδιόνταν σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως αρραβώνες, γάμους, βαφτίσεις, γιορτές, πανηγύρια. Γράφτηκαν σε ορισμένη εποχή, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Από τότε που οι συνθήκες εξέλιπαν, σταμάτησαν να γράφονται και δημοτικά τραγούδια. Όμως φορείς- πολιτιστικοί σύλλογοι, κέντρα ελληνικής παράδοσης- έχουν αναλάβει τη διατήρηση της μουσικής κληρονομιάς. Γιατί μέσα σ΄ αυτή βρίσκουμε ζωντανά τα στοιχεία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, ν΄ αναζητήσουμε πρότυπα και αξίες, που έχουμε ανάγκη για να αντισταθούμε στην πολιτιστική αλλοτρίωση. Η μαζική εμφάνιση συλλόγων γίνεται στην προπολεμική Ελλάδα και κυρίως στην περίοδο του μεσοπολέμου. Οι πρώτοι σύλλογοι ήταν επιστημονικοί, δηλ. οι ιδρυτές και τα μέλη τους ήταν άτομα καταξιωμένα στην Αθήνα που ήθελαν να προσφέρουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Συγκέντρωναν ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, έκαναν εκδηλώσεις. Στη δεκαετία του '60, που μεγάλα κύματα αγροτικών πληθυσμών συνέρεαν στην Αθήνα για αναζήτηση εργασίας και η ανάγκη για διατήρηση της επαφής με τους συγχωριανούς είναι μεγάλη, ο χαρακτήρας των σωματείων γίνεται κοινωνικός. Στη δικτατορία η λαϊκή παράδοση δέχεται πλήγμα, γιατί τη χρησιμοποιεί με τη δική της αντίληψη για να προσεγγίσει λαϊκά στρώματα. Στη μεταπολίτευση οι σύλλογοι εργάστηκαν για την καταξίωση της παράδοσης. Στη δεκαετία του '80 οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποκτούν και πολιτικό υπόβαθρο. Τα κόμματα πετυχαίνουν την πολιτική τους διείσδυση στην επαρχία και τους ετεροδημότες. Από τη δεκαετία του '90 παρατηρείται μια στασιμότητα στη δραστηριότητα των συλλόγων. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί σύλλογοι. Λίγοι είναι όμως εκείνοι που προωθούν τις πολιτιστικές δραστηριότητες, που στοχεύουν στην επαφή των μελών τους με την ταυτότητα της καταγωγής τους. Πολιτικές σκοπιμότητες ή ωφελιμιστικά κίνητρα γίνονται πολλές φορές οι αιτίες ίδρυσης ενός συλλόγου, αφού κάποιοι τους βλέπουν ως μέσο για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Παρόλα αυτά οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι οι κυριότεροι φορείς για την εκμάθηση δημοτικών χορών. Το σχολείο κατέχει τη δεύτερη θέση -ιδιαίτερα τα Μουσικά σχολεία έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο- και την τελευταία έχει η οικογένεια. Κάποιοι από αυτούς συμβάλουν στη διάδοση των δημοτικών τραγουδιών και των ελληνικών παραδοσιακών χορών στον ελληνικό χώρο, αλλά και παγκόσμια, αφού δείχνουν στους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας, μια άγνωστη πτυχή του νεοελληνικού πολιτισμού. Ακόμα τα χορευτικά συγκροτήματα που πηγαίνουν στο εξωτερικό λειτουργούν ως πρεσβευτές της χώρα μας και βοηθούν να προβληθεί η κουλτούρα του λαού μας. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε φωτεινές περιπτώσεις που ασχολούνται με την καταγραφή και διάσωση της δημοτικής μουσικής: ο Σύλλογος του Σίμωνα Καρρά, η Δόμνα Σαμίου, ο Παναγιώτης Μυλωνάς-ΕΡΤ, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, το Πελοποννησιακό Ίδρυμα, ο Σύλλογος της Δώρας Στράτου, το Λύκειο Ελληνίδων,το κέντρο Ελληνικής παράδοσης, το Πανεπιστήμιο Κρήτης κ. α.. Τέλος οι αυτοδίδακτοι λαϊκοί οργανοπαίχτες και τραγουδιστές συντηρούν αλλά και διαδίδουν το δημοτικό τραγούδι, τραγουδώντας το στα πανηγύρια, τους γάμους ή κάποιες άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κάποιες φορές, όμως, προσπαθώντας να τα προσαρμόσουν στις σύγχρονες χορευτικές ανάγκες, αλλοιώνουν το γνήσιο και αυθεντικό ύφος τους- στο ρυθμό και στο περιεχόμενο- με αποτέλεσμα να βλάπτουν παρά να ωφελούν το σκοπό αυτό.

Κατά τον ίδιο τρόπο αλλοιώνεται και η γνήσια χορευτική και ενδυματολογική παράδοση.

Εκτός όλων αυτών, ακόμα γίνονται συνέδρια, οργανώνονται διαλέξεις και τα ΜΜΕ συμβάλουν στον ίδιο σκοπό με ανάλογες εκπομπές (ίσως χρειάζονται περισσότερες). Σήμερα ο νεοέλληνας έχει αποβάλλει την προκατάληψη, που υπήρχε παλιότερα, ότι η παραδοσιακή μουσική ήταν αντιαστικό φαινόμενο. Αντίθετα, τραγουδά, χορεύει και εκδηλώνεται . Ο Έλληνας επιστρέφει σε λησμονημένα παραδοσιακά στοιχεία, ως ένα βαθμό είναι θέμα κληρονομικότητας, γιατί «οι πρόγονοί μας μιλούν μέσα μας». Έτσι το δημοτικό τραγούδι και οι παραδοσιακοί χοροί αποτελούν μια εναλλακτική μορφή ψυχαγωγίας. Βέβαια, έχει διαφοροποιηθεί ο τρόπος και ο χώρος που χορεύει κάποιος. Οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο γρήγοροι και τα μουσικά κέντρα διασκέδασης αποτελούν τους κατεξοχήν χώρους.

Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και ο πολιτισμός, συμβάλλοντας στην ανάδειξη των εθνικών ταυτοτήτων. Η Ευρώπη δεν είναι χωνευτήρι πολιτισμών, αλλά χαρακτηρίζεται από την πολλαπλότητα των πολιτισμών. Έτσι δε στοχεύει στην εξάλειψη των ταυτοτήτων- που σφυρηλατήθηκαν με το πέρασμα αιώνων, ακόμα και χιλιετιών- αλλά στην ενίσχυση της πολιτισμικής διάστασης αυτών των συστατικών στοιχείων, ώστε να αντισταθεί η Ευρώπη στην τυποποίηση που απαιτεί ο νόμος της αγοράς.

Αυτό το δεδομένο σε συνδυασμό με τις προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας, (Υπουργεία παιδείας, πολιτισμού, εσωτερικών κ.α.) των Περιφερειών, Νομαρχιών (αντιπεριφερειών), των Δήμων, των συλλόγων, αλλά και του καθενός από εμάς προσωπικά, η παραδοσιακή μουσική θα συμβάλει στη συνέχιση του ελληνισμού...

Γράφει ο Νίκος Ζυγογιάννης

Καθηγητής, πρώην Πρόεδρος Πανελλαδικού Συλλόγου Σαρακατσαναίων, πρώην Πρόεδρος Συλλόγου Σαρακατσαναίων Ν.Φθ/δας

www.romiazirou.blogspot.gr

Ύμνοι για την Ήπειρο από τον Βρετανό Πρέσβη!

Ένα κείμενο, πραγματικό ύμνο για την περιοχή μας, έγραψε ο Βρετανός Πρέσβης, λίγες μέρες την επίσκεψη που πραγματοποίησε σε διάφορες περιοχές του Νομού Ιωαννίνων.

Ο κ. Κίττμερ, επέστρεψε πραγματικά εντυπωσιασμένος και κατέγραψε την πεζοπορία του στα βουνά του Ζαγορίου και στο αξιοθαύμαστο φαράγγι του Βίκου με γλαφυρό τρόπο, στα ελληνικά και στα αγγλικά.

«Ένας τύραννος, ένας ποιητής και τρεις αίγαγροι», είναι ο τίτλος στο αφιέρωμα του Βρετανού διπλωμάτη, το οποίο αναδημοσιεύουμε από το in.gr και αξίζει πραγματικά και δεύτερη ανάγνωση!

Μια βδομάδα πριν, βρισκόμουν πλάι στον τάφο του Αλή Πασά, στην ακρόπολη του οθωμανικού κάστρου στα Ιωάννινα. Καθώς ατένιζα τα σιδερένια κάγκελα του τάφου, αναλογιζόμουν πόσο περίεργο ήταν το ότι ο Βύρωνας, που επρόκειτο να δώσει τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας, έτυχε να αναζητήσει πρώτα τον αυταρχικό «λέοντα των Ιωαννίνων», αφού αποβιβάστηκε στην ακτή της Ελλάδας το 1809, στο τέλος του πλου του από τη Μάλτα.

Ταξιδεύοντας έφιππος, ο Βύρωνας έφτασε στα Ιωάννινα τέλη Σεπτεμβρίου και έμεινε με τον Βρετανό πρόξενο, Ουίλιαμ Ληκ. Ο Αλή Πασάς απουσίαζε τότε εκτός πόλης, αλλά είχε αφήσει μια πρόσκληση για τον Βύρωνα να τον συναντήσει στο παλάτι του στο Τεπελένι, που βρίσκεται βόρια των σύγχρονων ελληνο-αλβανικών συνόρων. Συναντήθηκαν τελικά μέσα Οκτωβρίου και τον Βύρωνα, ο οποίος κατόπιν θα περιέγραφε τον Αλή ως «αδυσώπητο τύραννο, ένοχο των πιο απαίσιων αγριοτήτων», φαίνεται ότι τον τούμπαραν τα κολακευτικά λόγια και το ενδιαφέρον του δυνάστη για αυτόν.

Η διαμονή του Βύρωνα στην Ήπειρο, παρότι σύντομη κι αν ήταν (τέσσαρες βδομάδες χοντρικά), ήταν πολύ σημαντική σε σχέση με την εξέλιξη της ποιητικής σταδιοδρομίας του και την διάδοση του προσωπικού θρύλου του και της φήμης του. Στο σπουδαίο, παρατεταμένης διάρκειας ποίημά του, Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ (Childe Harold’s Pilgrimage), το οποίο σχεδίαζε τότε, έγραψε με ενθουσιασμό για “τα άφθονα βουνά τα θεσπέσια” της Ηπείρου. Και ήταν στο Τεπελένι που αγόρασε την εξωτική και θελκτική ηπειρωτική ενδυμασία στην οποία επρόκειτο να ποζάρει αργότερα για το λαμπρό πορτραίτο από τον Τόμας Φίλιπς. Ο Βύρωνας αναφέρθηκε στην ενδυμασία την ίδια στην Ωδή Β’ (στροφή 58) του Τσάιλντ Χάρολντ. Το πορτραίτο το ίδιο κρέμεται πλέον στην κύρια αίθουσα υποδοχής της Πρεσβευτικής Κατοικίας στην Αθήνα, και είναι το πρώτο πράγμα που το βλέπω κάθε μέρα, όταν κατεβαίνω από το διαμέρισμά μου.

Βρέθηκα στα Ιωάννινα στο τέλος πεζοπορίας τεσσάρων ημερών στα βουνά του Ζαγοριού. Εδώ και πολύ χρόνο, ήθελα να περπατήσω δίπλα στο αξιοθαύμαστα βαθύ και όμορφο Φαράγγι του Βίκου και να ανεβώ στη περίφημη Δρακόλιμνη, ψηλά σε ένα αλπικό λειβάδι του όρους Τύμφη.

Παρέα με δυο φίλους από την Αγγλία, αναχωρήσαμε στις 15 Σεπτεμβρίου από το Τσεπέλοβο, και σκαρφαλώσαμε γρήγορα και απότομα από το χωριό πριν να κατεβούμε στο Βραδέτο, όπου απολαύσαμε τις θαυμάσιες στροφές της υπέροχης σκάλας που οδηγεί στις γέφυρες πάνω από το ρεύμα Μεζαριά. Ο αγέρας ήταν φρέσκος και γλυκύς. Αφθονούσαν οι πεταλούδες. Ακρίδες με κόκκινες και γαλάζιες φτερούγες αναπηδούσαν από πέτρα σε πέτρα. Βρήκαμε μανιτάρια κάθε είδους και μεγέθους. Από το Καπέσοβο προσπαθήσαμε να μπούμε στο Φαράγγι του Βίκου, αλλά τελικά δεν ήμασταν πολύ σίγουροι για το μονοπάτι και κάναμε αναστροφή.

Την δεύτερη μέρα, πλησιάσαμε το φαράγγι από το Μονοδέντρι και περπατήσαμε για 6,5 ώρες δίπλα στην χαράδρα. Συγκλονιστική εμπειρία! Τα φυλλοβόλα δάση ήταν δροσερά και φιλικά, το έδαφος ήταν σκεπασμένο με μωβ κυκλάμινα και πράσινες φτέρες. Στις βρύσες, οι παγωμένες πηγές του Βοϊδομάτη λαμπύριζαν και κατέβαιναν με φόρα: μια καλοδεχούμενη ευκαιρία να σβήσουμε τη δίψα μας πριν από την ανηφόρα στο Πάπιγκο.

Την επόμενη μερά, ανεβήκαμε στο καταφύγιο Αστράκας στο διάσελο του όρους της Τύμφης, και αφού αφήσαμε τα σακκίδιά μας εκεί, κατευθυνθήκαμε προς τη Δρακόλιμνη. Καθώς πήραμε την τελική ανηφόρα προς το αλπικό λειβάδι, τρεις αίγαγροι – δυο θηλυκές και ένας αρσενικός με τεράστια κέρατα – μπήκαν στο οροπέδιο, χοροπηδώντας κομψά στα δεξιά μας. Ο αρσενικός σκαρφάλωσε πιο ψηλά από τις συντρόφισσές του, και σε μια πλεονεκτική θέση πάνω από την κοιλάδα σήκωσε το κεφάλι του και έκανε παύση για να παρατηρήσει το τοπίο, λίγο πριν στρίψουν και ξεφύγουν και οι τρεις μαζί. Αν και η τοποθεσία ήταν διαφορετική, το θέαμα μου υπενθύμισε λίγο την περιγραφή του τράγου στο ποίημα «Παν» του Σικελιανού:

Τότε είδαμε – άρχος και ταγός – ο τράγος να σηκώνεται
μονάχος...
...
και ασάλευτος να γείρει
μ’ ανασκωμένο, αφήνοντας να λάμπουνε τα δόντια του,
τ’ απάνω χείλι,
μέγας και ορτός, μυρίζοντας το πέλαγο το αφρόκοπο...

Ήταν μια αξέχαστη στιγμή σε μια αξέχαστη πεζοπορία, που ήταν γεμάτη εκπλήξεις και ευχαριστήσεις. Οι τακτικοί αναγνώστες του μπλογκ αυτού, όμως, δεν θα εκπλαγούν να μάθουν ότι, σε κάθε τόπο που διανυκτερεύαμε, είχαμε εξαιρετική φιλοξενία: την ηπειρωτική αλευρόπιτα, το τοπικό τσίπουρο και την εγκάρδια κουβέντα. Κάθε φορά που φεύγαμε, ακούγαμε στα αυτιά μας τον παραδοσιακό αποχαιρετισμό: «Εις το επανιδείν!». Θα ξαναβρεθώ, χωρίς αμφιβολία.

http://www.epiruspost.gr/

Βγήκαν από τον λήθαργο... Το ΥΠΕΞ ζητά εξηγήσεις από τον Επίτροπο για το Τσάμικο!

Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι ημέρες, να στήσουν "πάρτι" τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, να αποκαλύψει το Epiruspost την προκλητική απάντηση του Κοινοτικού Επιτρόπου για το τσάμικο, για να ξυπνήσουν πολιτικοί και διπλωματικοί παράγοντες της χώρας!

Η απάντηση του Επιτρόπου, εκ μέρους της Κομισιόν, για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και το τσάμικο, δόθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου. Αναρτήθηκε λίγες ημέρες αργότερα, όμως έμεινε ασχολίαστη και κυρίως αναπάντητη από την πολιτική ηγεσία της χώρας, παρότι, για πρώτη φορά, αναγνώριζε "τσάμικο" ζήτημα.

Χθες την είδηση ότι η Ευρωπαική Επιτροπή δικαιώνει την πολιτική της Αλβανίας και την επιλογή της να θέτει το θέμα των τσάμηδων, μετέδιδαν με πανηγυρικούς τόνους τα Αλβανικά μέσα ενημέρωσης.

Το Epiruspost δημοσιοποίησε το θέμα και μαζί το πλήρες κείμενο του Ευρωπαίου Επιτρόπου, το οποίο αποτελούσε απάντηση σε ερώτηση της ευρωβουλευτή Μαρίας Σπυράκη.

Και επιτέλους... Σήμερα το Υπουργείο Εξωτερικών βγήκε από τον λήθαργο.

Στην ανακοίνωσή του τονίζει ότι τσάμικο ζήτημα δεν υφίσταται ενώ εξαπολύει σφοδρή επίθεση εναντίον του Κοινοτικού Επιτρόπου. Συνάμα του ζητήθηκε να δώσει εξηγήσεις για το ψευδές κι απαράδεκτο περιεχόμενο της απάντησής του.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Υπουργείου αναφέρει:

«Ως γνωστόν, τσαμικό ζήτημα δεν υφίσταται και, ως εκ τούτου, ουδέποτε έχει γίνει αποδεκτό ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Αλβανίας.

Ο Επίτροπος Hahn με την ψευδή απάντησή του δείχνει ότι δεν ασκεί το ρόλο και τα καθήκοντά του βάσει της αρχής της αμεροληψίας ώστε να προάγεται το κοινό συμφέρον της Ένωσης, όπως προβλέπεται από το άρθρο 17 της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Ήδη του έχει ζητηθεί, και υποχρεούται βάσει του θεσμικού του ρόλου, να δώσει άμεσα πειστικές εξηγήσεις ως προς το απαράδεκτο και ψευδές περιεχόμενο της επίμαχης απάντησής του».

Ανιστόρητη και αναληθή χαρακτηρίζει η Μαρία Σπυράκη την απάντηση που της έδωσε ο Επίτροπος για τη Διεύρυνση Γιοχάνες Χάν στην ερώτηση που έθεσε για την ανακίνηση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας στην Αλβανία.

«Κάποιος πρέπει να διδάξει στον κ. Χαν την ιστορία της περιοχής ώστε να μην καταλήγει σε τέτοιου είδους απαντήσεις, εφόσον δεν το κάνει αποτελεσματικά η πολιτική του κ. Κοτζιά», δήλωσε η ευρωβουλευτής της ΝΔ, όπως αναφέρει ανακοίνωση του κόμματος.

http://www.epiruspost.gr/

«Θερμαίνεται» το… μέτωπο για τη σωτηρία της Κυανής Ακτής

Την παρακάτω κοινή ανακοίνωση εξέδωσαν σύλλογοι που ενδιαφέρονται για το μέλλον της Κυανής Ακτής:

«Η Ανοιχτή Συνέλευση Πολιτών Πρέβεζας, η Ε.Λ.Ε.Τ  τοπική επιτροπή Πρέβεζας, ο Σύλλογος ‘Περιβαλλοντική Εταιρία Πρέβεζας’ και ο Πολιτιστικός Σύλλογος ‘Πρέβεζα’, έχουμε επανειλημμένα τοποθετηθεί δημόσια ότι πριν από οποιαδήποτε νόμιμη και επωφελή παρέμβαση στην Κυανή Ακτή και στο χερσαίο μέρος της περιοχής του Αγ.Γεωργίου, πρέπει να προηγηθεί η ενίσχυση της προστασίας της ακτής από τη διάβρωση.

Για το λόγο αυτό προσκαλέσαμε τον κ. Κωνσταντίνο Μουτζούρη, Καθηγητή Ακτομηχανικής και Λιμενικών έργων, πρώην Πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ο οποίος και είχε εκπονήσει τη μελέτη που υλοποιήθηκε το 1998 για την προστασία της ακτής, με σκοπό  μια αναλυτική τοποθέτησή του στην υλοποίηση και απόδοση του έργου, καταγραφή της σημερινής κατάστασης και κατάθεση προτάσεων για τη βελτίωση του υπάρχοντος έργου.

Ο κ. Μουτζούρης αποδέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκλησή μας και όπως μας ενημέρωσε θα βρίσκεται στην πόλη μας τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου με το εξής πρόγραμμα: Ώρα 9:00π.μ επίσκεψη στην Κυανή Ακτή για επιτόπια αυτοψία της περιοχής και του έργου και  ώρα 11:00π.μ στο Εργατικό Κέντρο θα ακολουθήσει ουσιαστική συζήτηση για τις τελικές προτάσεις και ενέργειες που είναι απαραίτητο να γίνουν για την πιο αποδοτική προστασία της ακτής.

Οι παραπάνω συναντήσεις είναι ανοιχτές για κάθε συμπολίτη μας που θέλει να τις παρακολουθήσει και να ενημερωθεί σχετικά.  

Με εκτίμηση

Ανοιχτή Συνέλευση Πολιτών Πρέβεζας

Ε.Λ.Ε.Τ  τοπική επιτροπή Πρέβεζας

Σύλλογος ‘Περιβαλλοντική Εταιρία Πρέβεζας’

Πολιτιστικός Σύλλογος ‘Πρέβεζα’».

http://www.atpreveza.gr/

ΙΟΝΙΑ ΟΔΟΣ: Συνεχίζεται η αναμονή για την παράδοση του πρώτου τμήματος

Στο σύνολο του έργου,οι εργασίες έχουν φτάσει το 85%

Σκοτάδι επικρατεί σχετικά με την επικείμενη παράδοση του πρώτου τμήματος της Ιόνιας Οδού. Περίπου έξι μήνες πριν την προκαθορισμένη παράδοση του "λειτουργικού τμήματος" του αυτοκινητόδρομου, οι εργασίες συνεχίζονται με ταχύτητα, έχουν φτάσει το 85% αλλά δεν έχουμε το "ευτυχές γεγονός".Από το καλοκαίρι που είχε εξαγγελθεί η απόδοση του τμήματος Κεφαλόβρυσο-Αμφιλοχία έχουν περάσει 4 μήνες και όλοι περίμεναν ότι αυτό θα είχε συμβεί μέσα στον Αύγουστο. Αυτό όμως τελικά δεν συνέβη. Χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής πληροφόρηση όλα δείχνουν ότι υπάρχει σιγή ιχθύος προκειμένου να προετοιμαστεί η πρώτη απόδοση τμήματος στον αυτοκινητόδρομο που κατασκευάζεται από το 2008.Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα ώριμα τμήματα προς παράδοση έχουν χαρακτηριστεί τόσο το τμήμα Φιλιππιάδα-Αβγό όσο και το τμήμα Γαβρολίμνη-Κουβαράς. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι και το καθοριστικό για την πορεία των παραδόσεων τμημάτων του δρόμου.

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΙΟΝΙΑΣ ΟΔΟΥ

Πέρα από την αναπόφευκτη ανυπομονησία των φορέων και των οδηγών της περιοχής, η κατασκευή της Ιόνιας Οδού έρχεται να αναδείξει το φυσικό κάλλος της περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας αλλά και της Ηπείρου.Η διαδρομή του αυτοκινητόδρομου είναι ομολογουμένως στο μεγαλύτερο τμήμα εντυπωσιακή με το καλύτερο τμήμα να βρίσκεται στην Ήπειρο μεταξύ Άρτας και Ιωαννίνων.Τα 196χλμ δρόμου θα μειώσουν την χρονοαπόασταση Ιωαννίνων-Αντιρρίου από 3 ώρες σήμερα σε περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά σε ένα άνετο δύο λωρίδων με ΛΕΑ αυτοκινητόδρομο. Εντυπωσιακή είναι και η διέλευση από την μεγάλη Σήραγγα Κλόκοβας μήκους 3χλμ που θα είναι και η μεγαλύτερη σήραγγα σε όλο το μήκος της Ιόνιας Οδού.

Νίκος Καραγιάννης-ypodomes.com

http://epirusgate.blogspot.gr/

Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016 ο εορτασμός της ημέρας Εθνικών ευεργετών στο Ζάππειο Μέγαρο.

Η άνοδος και η πτώση της Πηγής Δεβετζή

Η IAFF ακύρωσε όλα τα αποτελέσματα της Ελληνίδας πρωταθλήτριας του τριπλούν από το 2007 έως το 2009, οπότε δεν θα έχει στην κατοχή της τα δύο χάλκινα που κατάκτησε στο Πρωτάθλημα της Οζάκα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου

Η Παγκόσμια ομοσπονδία Στίβου (ΙΑΑF) ακύρωσε τα αποτελέσματα της ελληνίδας τριπλουνίστριας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Οζάκα το 2007 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008 όπου είχε κατακτήσει την τρίτη θέση και την κατατάσσει στη λίστα με τους τιμωρημένους αθλητές για παράβαση των κανονισμών περί ντόπινγκ.

Η Δεβετζή φέρεται να έχει βρεθεί θετική στην απαγορευμένη ουσία στανοζολόλη (Stanozolol) και, πλέον, απομένει η τυπική επικύρωση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και η αφαίρεση και του χάλκινού μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, έπειτα από εκείνο της Οζάκα. Παράλληλα, της επιβλήθηκε τετραετής αποκλεισμός, έως της 10/11/2019 – που, φυσικά, έχει μικρή σημασία, αφού η Δεβετζή έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Τον περασμένο Νοέμβριο ο ΣΕΓΑΣ είχε ανακοινώσει ότι η αθλήτρια είχε βρεθεί θετική σε επανέλεγχο που της έγινε από το 2007, όταν και είχε κατακτήσει το μετάλλια στην Οζάκα.

Εάν ανατρέξει κάποιος στην ιστοσελίδα αποτελεσμάτων της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου θα διαπιστώσει ότι η Δεβετζή αναφέρεται ως ακυρωμένη τόσο στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2008 στο Πεκίνο, όσο και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Οζάκα που προηγήθηκε, όταν είχε πάρει και πάλι την 3η θέση.

Την Κυριακή, ο δικηγόρος της, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, είχε δηλώσει ότι θα διαψευστούν όσοι ζητούσαν τιμωρία της αθλήτριας και αφαίρεση των μεταλλίων που είχε κατακτήσει.

Τελικά, όπως όλοι είδαμε, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Το ζήτημα τώρα δεν εστιάζεται ότι η χώρα μας χάνει, απλώς, δύο μετάλλια από παγκόσμιες διοργανώσεις, αλλά το ότι σε αυτά τα κομμάτια από χαλκό κάποιοι είχαν αποτυπώσει την «ανωτερότητα του ελληνικού έθνους», τη «δύναμη της ελληνικής ψυχής» και το ότι είναι «γραμμένο στο DNA μας να προσπαθούμε πάντα για τη νίκη», υπό αντίξοες συνθήκες.

Και σε άλλες χώρες έχουν παρουσιαστεί κρούσματα ντόπινγκ και αφαίρεση μεταλλίων και οι αντιδράσεις δεν είναι ανάλογες με τον «σάλο» που δημιουργείται στη χώρα μας και την ανάλογη πτώση από τα (ροζ) σύννεφα, με γερές δόσεις «ΣΟΚ». Εκεί, βλέπετε, δεν υπάρχει ο αντίστοιχος εμποτισμός στα μυαλά των φιλάθλων με «τα ελληνικά αθλητικά ιδεώδη που είναι ανώτερα όλων», που «διδάξαμε τον αθλητισμό στην ανθρωπότητα, όταν εκείνη έτρωγε βελανίδια».

Αρα, μήπως, κάποια στιγμή, να αλλάξουμε (αθλητικό) τροπάρι κατήχησης στους εαυτούς μας;

Τι λέει ο δικηγόρος της Δεβετζή

Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της Πηγής Δεβετζή, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, δήλωσε:  «Το δικηγορικό μας γραφείο χειρίζεται την υπόθεση της ολυμπιονίκου Πηγής Δεβετζή, που αφορά τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου το 2008.Προς υλοποίηση της άνω εντολής έχουμε επικοινωνία με τις αρμόδιες αρχές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και έχουμε αιτηθεί πληρέστερα στοιχεία σχετικά με την ανάλυση των δειγμάτων του Πεκίνου, εν όψει της πειθαρχικής διαδικασίας, που είναι σε εξέλιξη. Κατηγορηματικά διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει πειθαρχική ποινή σε βάρος της Πηγής Δεβετζή από τη Δ.Ο.Ε. , η οποία είναι η μόνη αρμόδια αρχή για να αφαιρέσει το ολυμπιακό μετάλλιο από την Πηγή Δεβετζή. Όσο αφορά τη φερόμενη επιβληθείσα πειθαρχική κύρωση από την IAAF, αυτή αναφέρεται σε γεγονότα του παγκοσμίου πρωταθλήματος της Οζάκα το 2007, υπόθεση με την οποία το γραφείο μας δεν έχει ασχοληθεί και δεν γνωρίζει κάτι σχετικό. Σε κάθε περίπτωση, αν ισχύουν τα όσα αναφέρονται απόψε στα Μ.Μ.Ε. , περί πειθαρχικού αποκλεισμού της Πηγής Δεβετζή, είναι βέβαιον ότι η ολυμπιονίκης θα ασκήσει τις έννομες δυνατότητες της ενώπιον του Διεθνούς Αθλητικού Δικαστηρίου (CAS).»