Το ROMIANEWS σας εύχεται ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ευχόμαστε το 2024

Να είμαστε πάντα χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας

Πρωτοχρονιάτικες ευχές από τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου

7 σεξουαλικά σκάνδαλα που σόκαραν την αρχαιότητα

ένα σωρό από ιστορίες με οσμή σκανδάλου.

Βασίλισσες με κρυφές σχέσεις, ευνουχισμοί και άρχοντες που εκτελέστηκαν γιατί κοίταξαν -και όχι μόνο- τη λάθος γυναίκα.

Σίγουρα τα σεξουαλικά σκάνδαλα ήταν πολύ περισσότερα από όσα έχουν καταγραφεί, πάνε χέρι χέρι με την ανθρώπινη ιστορία, αλλά κάτι το ότι στα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν ταμπλόιντς, κάτι ότι η καταγεγραμμένη ιστορία όφειλε να πιάνει τα μεγάλα και τα σπουδαία, πολλά απ' αυτά έμειναν στο περιθώριο.

Εντούτοις, ψάχνοντας κανείς είτε στη Ρώμη (προφανώς) είτε στην αρχαία Αίγυπτο είτε στην Κίνα, μπορεί να βρει ένα σωρό από ιστορίες με οσμή σκανδάλου, με κάποιες απ' τις οποίες μάλιστα να διαμόρφωσαν σημαντικά και το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής -έβγαλαν απ' τη μέση σημαντικούς ανθρώπους, εκμηδένισαν την εξουσία άλλων, κλπ.

Ακολουθούν επτά από αυτά:

Η βασίλισσα και ο προικισμένος “ευνούχος”

Ένα ασυνήθιστο σκάνδαλο ξέσπασε στις αρχές της βασιλείας του Τσιν Σι Χουάνγκ, ο οποίος επρόκειτο να γίνει ο πρώτος αυτοκράτορας ολόκληρης της Κίνας. Η μητέρα του, βασίλισσα Ζάο, είχε μακροχρόνια σχέση με τον υπουργό Λου Μπουβέι. Ωστόσο, ήταν δύσκολο για τον υπουργό να επισκέπτεται συχνά και κρυφά τη βασίλισσα, και έτσι το ζευγάρι σκέφτηκε μία άλλη λύση, για να μη μένει κανένας παραπονεμένος: εντόπισε έναν τρίτο άνδρα με το όνομα Λάο Άι, ο οποίος ήταν γνωστός για το τεράστιο πέος του, και του ζήτησαν να κάνει τα “ρεπό” του υπουργού.

Αφού, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος συμφώνησε να γίνει εραστής της βασίλισσας, ο Λου Μπουβέι, έπρεπε να τον κάνει να μοιάζει με ευνούχο. Έτσι ο υπουργός, του αφαίρεσε τα μαλλιά και τα γένια για να μοιάζει με τους ευνούχους της εποχής και στη συνέχεια τον έστειλε να υπηρετήσει τη βασίλισσα. Κι εκείνος, ως “ευνούχος” πια, μπορούσε να μπαινοβγαίνει στα γυναικεία διαμερίσματα χωρίς να κινεί υποψίες.

Κάποια στιγμή όμως η τύχη του τελείωσε, μαζί και με τη ζωή του στα χέρια των εκτελεστών του. Όσο για τη βασίλισσα και τον υπουργό, μπορεί να γλίτωσαν τη θανατική ποινή, ωστόσο αναγκάστηκαν να συνεχίσουν τις ζωές τους στην εξορία.

Ο βασιλιάς που ήθελε να αγνοούν τη γυναίκα του

Ο Κανδαύλης ήταν βασιλιάς της Λυδίας, και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, του άρεσε να παινεύεται αριστερά δεξιά για το πόσο όμορφη ήταν η γυναίκα του. Όταν το 718 π.Χ., ρώτησε τον σωματοφύλακά του, τον Γύγη, αν ήθελε να δει τη βασίλισσα γυμνή, ο Γύγης φοβούμενος τις συνέπειες, αρνήθηκε. Ο βασιλιάς όμως επέμενε, λέγοντας στον Γύγη να κρυφτεί πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαράς τους, προκειμένου να τη δει να γδύνεται και ταυτόχρονα να μην τον πάρει κανένας χαμπάρι.

Ο Γύγης δέχτηκε, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο, δεν πέρασε απαρατήρητος. Η βασίλισσα τον είδε, και έξαλλη, μαθαίνοντας τι είχε κάνει ο σύζυγός της, έδωσε στον Γύγη το εξής τελεσίγραφο: είτε θα σκότωνε τον Κανδαύλη και θα την παντρευόταν είτε θα τον κατηγορούσε δημόσια ότι την κατασκόπευε, αναγκάζοντας τον βασιλιά να τον εκτελέσει.

Προφανώς, ο Γύγης επέλεξε την πρώτη επιλογή. Και το ίδιο βράδυ, κρύφτηκε ξανά πίσω απ’ την πόρτα, και μόλις ο Κανδαύλης μπήκε στην κρεβατοκάμαρά του, τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.

Ο Κράσσος και η παρθένα ιέρεια

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους που έζησαν ποτέ και μια από τις πιο ισχυρές μορφές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Απολύτως αναμενόμενο, λοιπόν, που η εμπλοκή του σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο έγινε πρώτη είδηση στην Αιώνια Πόλη εκείνη την εποχή -με όλες τις λεπτομέρειες που σήμερα θα κυνηγούσε μία ταμπλόιντ εφημερίδα να έρχονται στο φως.

Ο Κράσσος κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να αποπλανήσει μια “Εστιάδα Παρθένα”, κάτι που θεωρούταν μεγάλο έγκλημα για εκείνη την εποχή. Οι “Vestals” ήταν ένα τάγμα από ιέρειες που ορκίζονταν αγνότητα, και όσο πλούσιος και επιφανής κι αν ήσουν, απαγορευόταν να τους δείξεις ερωτικό ενδιαφέρον.

Ο Κράσσος στάθηκε τυχερός όμως, γιατί από ό, τι φαίνεται είχε ένα άλλοθι, όχι και τόσο τέλειο, αλλά ικανό να πείσει τον οποιονδήποτε εκείνα τα χρόνια: ήταν διάσημος για την απληστία του.

Ο ίδιος λοιπόν εξήγησε ότι η εν λόγω ιέρεια είχε μία πάρα πολύ όμορφη έπαυλη, και ο μόνος λόγος που την γυρόφερνε συνεχώς και την έραινε με κολακείες ήταν επειδή ήθελε να του το πουλήσει φτηνά. Και επειδή όπως είπαμε ήταν περίφημος για την απληστία του, το δικαστήριο έφαγε τη δικαιολογία του και τον αθώωσε.

“Ήταν η φιλαργυρία του που τον απάλλαξε από την κατηγορία”, θα γράψει χαρακτηριστικά, κάποιες δεκαετίες αργότερα ο Πλούταρχος.

Ο ζηλιάρης βασιλιάς

Ο Γάδατας, ένας ευγενής απ’ τη Βαβυλώνα, είχε ένα πρόβλημα για τον οποίο δεν πρόκειται να τον λυπηθεί κανείς μας: άρεσε τρελά στις γυναίκες.

Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ο Γαδάτας ήταν ένας ωραίος νεαρός ευγενής που υπηρετούσε τον Ναβονίδη, τον τότε βασιλιά της Βαβυλώνας. Μια μέρα, μια από τις παλλακίδες του βασιλιά άρχισε να φλερτάρει μαζί του, λέγοντας του ότι η αρραβωνιαστικιά του ήταν τυχερή που παντρεύτηκε έναν τόσο όμορφο άντρα. Εκείνος δεν κρατήθηκε και έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, ανταποδίδοντας το φλερτ. Αυτή ήταν μια κακή κίνηση. Ο βασιλιάς, προκειμένου να τιμωρήσει την αυθάδειά του, διέταξε αμέσως να τον ευνουχίσουν.

Δύσκολο να ξεχάσει κάτι τέτοιο ο Γαδάτας, θα έψαχνε αργότερα την εκδίκησή του και θα την έπαιρνε, αυτομολώντας προς τον Κύρο τον Μεγάλο και παραδίδοντας βασικά βαβυλωνιακά φρούρια στους Πέρσες. Σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα, σύντομα η Βαβυλώνα θα έπεφτε οριστικά στα χέρια του Πέρση αυτοκράτορα και το βασίλειο του Ναβονίδη θα καταλυόταν για πάντα.

Το σκάνδαλο που διέλυσε μια χώρα

Στην αρχαία Κίνα, ένα σεξουαλικό σκάνδαλο ήταν αρκετό για να καταστρέψει μια για πάντα την πολιτεία του Τσεν. Σύμφωνα με την Παράδοση του Ζούο, ένα αρχαίο αφηγηματικό κείμενο, κάπως λαϊκό στη βάση του, μία παντρεμένη γυναίκα, η Τσία Τζι είχε σχέση με τον δούκα Λινγκ του Τσεν, αλλά και με δύο από τους υπουργούς του, οι οποίοι -για κάποιον λόγο- φορούσαν συχνά τα εσώρουχά της κάτω από τα ρούχα τους.

Και οι τρεις καυχήθηκαν ανοιχτά για τη σχέση τους, γεγονός που εξόργισε τον γιο της γυναίκας, τον Τσία Τζενγκσού.

Μια ήμερα του 599 π.Χ., αυτοί οι τρεις άντρες έκαναν ένα πάρτι μεθυσμένοι στο σπίτι της γυναίκας, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο γιος της. Ο Δούκας Λινγκ γύρισε σε έναν από τους υπουργούς του και αστειεύτηκε ότι ο νεαρός έμοιαζε ύποπτα μαζί του, για να πάρει την απάντηση “και σε σένα μοιάζει λίγο”.

Τότε ο γιος, όρμησε στον δούκα και τον δολοφόνησε. Μέσα στο χάος που ακολούθησε, οι δύο υπουργοί διέφυγαν, αναζητώντας εν τέλει καταφύγιο στον βασιλιά Χουάνγκ του Τσου. Ο τελευταίος χρησιμοποίησε ως δικαιολογία τα όσα προηγήθηκαν, προκειμένου να κατακτήσει το βασίλειο του Τσεν και να το προσαρτήσει στο δικό του. Ο γιος που ξέπλυνε την ντροπή του με αίμα, εκτελέστηκε.

Διαφθορά στην αιγυπτιακή δικαιοσύνη

Γύρω στο 1155 π.Χ., ο Φαραώ Ραμσής Γ' της Αιγύπτου έπεσε θύμα μιας συνωμοσίας ενορχηστρωμενης από τη σύζυγό του, Τιέ. Δολοφονήθηκε και στη συνέχεια ο διάδοχός του δημιούργησε μια επιτροπή δώδεκα δικαστών προκειμένου να διερευνήσει το περιστατικό και να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση. Παλλακίδες και δικαστικοί λειτουργοί ήταν ανάμεσα στους συνωμότες που ανακαλύφθηκαν και θανατώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.

Ωστόσο, η ίδια η δίκη σύντομα διακόπηκε εξαιτίας ενός σεξουαλικού σκανδάλου: αποκαλύφθηκε ότι τρεις από τους δώδεκα δικαστές είχαν αποπλανηθεί από γυναίκες που συνδέονταν με τη συνωμοσία.

Σύμφωνα με τα αρχαία αρχεία των δικών, “οι γυναίκες… βρήκαν (τους κριτές) εκεί που ήταν. Έκαναν ένα ωραίο πάρτι εκεί κάτω μαζί τους”.

Από τους τρεις κριτές που συμμετείχαν, ο Μέι τιμωρήθηκε με αποκοπή της μύτης και των αυτιών του, ενώ στον Πέιμς δόθηκε το “γενναιόδωρο” δικαίωμα της αυτοκτονίας. Ο τρίτος, ο Χόρι, επιπλήχθηκε μόνο, πιθανότατα επειδή θα είχε καταθέσει εναντίον των δύο προηγούμενων συντρόφων του στο ερωτικό πάρτι.

Μεταμφιεσμένος σε θεό

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου, ένας Ρωμαίος ευγενής ονόματι Δέκιος Μούνδος ερωτεύτηκε τρελά μια παντρεμένη γυναίκα που ονομαζόταν Παυλίνα. Οι ανήθικες προτάσεις του διαδέχονταν η μία την άλλη -μέχρι και 200.000 δραχμές της προσέφερε για ένα βράδυ- αλλά εκείνη αρνούταν πεισματικά.

Όμως ο Δέκιος δεν το έβαζε κάτω, και γνωρίζοντας ότι η Παυλίνα ήταν αφοσιωμένη οπαδός των αιγυπτιακών θεών, δωροδόκησε κάποιους απ’ τους ιερείς της Ίσιδας για να της πουν ότι ο θεός Άνουβις ήθελε να της εμφανιστεί. Έτσι, ένα βράδυ η Παυλίνα πήγε στον ναό, όπου εκεί την περίμενε ο Δέκιος μεταμφιεσμένος σε Άνουβις -είχε φορέσει ένα κεφάλι σκυλιού για να φέρνει στον αιγυπτιακό θεό.

Μέσα στο σκοτάδι, η Παυλίνα έφαγε το παραμύθι του Δέκιου και έκανε ό, τι της ζήτησε. Λίγες μέρες αργότερα, ο Δέκιος της είπε την αλήθεια, και καυχήθηκε μάλιστα ότι είχε γλιτώσει και 200.000 δραχμές, αυτά δηλαδή που τις είχε προσφέρει αρχικά. Η Παυλίνα, έξαλλη και τρομοκρατημένη, παραπονέθηκε προσωπικά στον αυτοκράτορα, με αποτέλεσμα οι ιερείς που την παραπλάνησαν να σταυρωθούν και ο ναός τους να καεί.

Δυστυχώς, ο Δέκιος τη γλίτωσε μόνο με μία εξορία.

Κώστας Μανιάτης

https://www.tampouloukia.gr/

Παύλος Γερουλάνος. Τη νέα χρονιά, ας ξεκινήσουμε με μία ευχή

Τη νέα χρονιά, ας ξεκινήσουμε με μία ευχή:    Ας μάθουμε από το χθες, ας σχεδιάσουμε το αύριο αλλά ας χαρούμε το σήμερα, με πολλή αγάπη για ό,τι έχουμε γύρω και κοντά μας.   Καλή χρόνια!

ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΑΘΗΝΑΣ

Ποια tablets και ποιες κονσόλες; Αυτά ήταν τα δώρα μας τότε.

Όταν εγώ ήμουν παιδί, η οικογένειά μας ήταν πολλή μεγάλη. Παππούδες θείοι θείες παιδιά. Μέναμε σε δυο σπίτια στην Παραμυθιά, το δικό μας και του παππού μας, με το περβόλι τον παράδεισό μας. Γιατί εμείς ένα σπίτι γνωρίζαμε για σπίτι μας, το σπίτι του παππού μας τον μικρό μας παράδεισο. Εκεί μέναμε εμείς, στου παππού μας. Mας φώναζε η μάνα μας πως κουράζουμε την γιαγιά, μα εμείς στο πρόσωπο της γιαγιάς μας βλέπαμε την αγάπη τη στοργή. Ο πατέρας ήθελε να μένουμε και στο δικό μας, ήθελε να έχει την επίβλεψή μας, έτσι μέναμε όπου θέλαμε και το είχαμε δίπορτο. Κρεβάτια είχαν για μας και οι παππούδες μας, ξύλινα τρίποδα, από πάνω σανίδες και με στρώμα από τζάφκες καλαμποκιών. Με τον ερχομό των εορτών της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Νικολάου μπαίνουμε στην προετοιμασία για τις γιορτές των Χριστουγέννων και τις Πρωτοχρονιάς. Εμείς τότε μήτε δένδρο μήτε καράβι κάναμε. Απλώς αλλάζαμε τα κιλίμια, τις μπάντες και βγάζαμε τα καλά μας τραπεζομάντιλα, πετσετάκια για τα γλυκά και ότι καλό είχαμε. Οι κουρελούδες πλένονταν ξανά για να λάμπουν στη σκάλα και να κρατάν το χώμα όταν μπαίναμε μέσα, σαν τα αγρίμια. -Θέλουμε δένδρο είπαμε μια μέρα. -Γιατί δεν έχετε δένδρα; -Όχι τέτοια, θέλουμε χριστουγεννιάτικο.. -Και όλα αυτά που τριγυρίζουν το σπίτι τι είναι, τα Χριστούγεννα φεύγουν δεν είναι εδώ;; -Δένδρα είναι, μα εμείς θέλουμε από το άλλο το χριστουγεννιάτικο.. -Βρε δεν υπάρχουν δένδρα μιας μέρας. -Μη μας κοροϊδεύετε θέλουμε έλατο. -Ούτε έλατο ούτε πεύκο. Κουμαριές θέλετε; Μυρτιές θέλετε; -Άλλα παιδιά θα βάλουν, τις κουμαριές και τις μυρτιές τις βάζουν οι θείες στα βάζα, αυτά δεν είναι δένδρο, εμείς θέλουμε δένδρο.. -Κάποια θα βγούνε έξω ξεβράκωτα θα βγείτε και σεις; -Μα!! αυτοί οι μεγάλοι όλο βρίσκουν σοφά να λένε.. -Δένδρο δεν έχει. Βοηθάτε τη μαμά και τη γιαγιά να κάνουν ωραία νηστίσιμα κουλουράκια και μελομακάρονα, κάντε όμορφες χαρτοπλεκτικές ή ότι θέλετε να κάνουμε γιορτινή τη σκάλα μας. Ήταν τελεσίδικο. Τα δώρα τα γνωρίζαμε, μια μπάλα για τα αγόρια, μια κούκλα Αμαλία για μένα. Παπούτσια θα έπαιρναν μόνο σε όποιον είχε ανάγκη ή του είχαν παλιώσει τα καλά του παπούτσια ή δεν του έκαναν. Τα παπούτσια που ήταν καλά και δεν έκαναν στο Δημήτρη, τα έπαιρνε ο Φάνης και του Φάνη ο Χρήστος και του Χρήστου ο Παύλος και αν δεν έκαναν σε κανέναν μας, σε κάποιο φιλο μας. Εκείνη τη χρονιά τα ρούχα μας, μας τα είχε ράψει η μαμά με τη θεία μας που ήταν καθηγήτρια μοντελίστα ραπτικής κοπτικής, είχε σπουδάσει σε σχολή στην Αθήνα έτσι τη λέγανε οι μαθήτριές της. Στα αδέλφια μου έραψαν, παντελόνια από μαύρο βελούδο, και σε μένα ένα σιφόν πράσινο γυαλιστερό τι να σας πω, το φόραγα στις πρόβες και μου άρεσε πολύ πολύ. Εμείς όμως είμαστε σκανιασμένα. Θέλαμε δένδρο. Είχε ένα στολισμένο το περιοδικό «ΘΗΣΑΥΡΟΣ». Σαν αυτό θέλαμε μπαμπά σαν αυτό θέλουμε μπαμπά. Καλά τα ρούχα, καλά τα παπούτσια, αλλά εμείς θέλαμε το δένδρο. Η μάνα μας, αγριοκοίταζε τον πατέρα μας που έφερνε στο σπίτι αυτή τη χοντρή με έναν μεθύστακα, αυτό δεν ήταν σοβαρό βιβλίο. Η μάνα μας δεν διάβαζε ούτε σοβαρά βιβλία, ούτε εφημερίδες, ούτε τίποτε, και αν της έφερνε κανένα εργόχειρο ο μπαμπάς, της το εξηγούσε η θεία μου η Αθηνά. Μπορούσε να διαβάζει μα το θεωρούσε περιττό. Η μάνα μας όλο γκρίνιαζε για τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Δένδρο είπε ο πατέρας δεν έχει. Μας έφεραν ένα καλάθι, μια σπόρτα με λευτόκαρα να παίζουμε γούρνες ή μονά ζυγά. Ήμουν τότε δέκα χρονών. Ήθελα μια καλή κούκλα, όχι όλο την ίδια Αμαλία με διαφορετικό χρώμα ρούχα. Ήθελα μια κούκλα μωρό να ανοίγει τα μάτια του και να τα κλείνει. Τα δώρα μας όμως τα γνωρίζαμε. Ζητάγαμε εμείς, μα μας έπαιρναν ότι ήθελαν και όχι ότι ζητάγαμε. Μια μέρα ήταν νομίζω δέκα οχτώ του μήνα όταν ο πατέρας μας μας έφερε εκτός από το καθημερινό λουκούμι και κάτι πολύ όμορφα κουτιά. - Ελάτε όλοι εδώ αμέσως ο μπαμπάς έχει κάτι για σας. - Δένδρο; -Για δες καλά παιδί μου, σε αυτά τα κουτάκια χωράνε δένδρα. Τι να πω. μπαμπά δεν φόραγα τα γυαλιά μου. Είχα μυωπία και αστιγματισμός και έχω ακόμη, και να με φωνάζουν κάποια παιδιά γκαβή ε γκαβή. Και γω να καμαρώνω με τη στραβωμάρα μου, αφού θα γίνω σοφή. .Όλοι οι σοφοί φοράν γυαλιά. Αυτό μου είπαν, αυτό πίστευα. Γέλασαν οι άλλοι, μα δεν με ένοιαζε, ο παππούς με είχε αγκαλιά. Μη γελάτε εσείς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, παππούς μου ήταν και γω ας ήμουν δέκα χρονών μικρή, καθόμουν στην αγκαλιά του, εγώ ήμουν μικρή, όταν ήμουν με τον παππούλη μου ήμουν μικρή. Αφού κάθησαν και τα μικρά ο πατέρας άνοιξε ένα κουτί. Μέσα είχε ένα πιατάκι μαύρο με ένα τόξο ζωγραφιστό, και μια μύτη, που πάνω είχε ένα δίσκο άσπρο με μπλε και κόκκινους αριθμούς και γράμματα. Αυτόν τον δίσκο τον γύρισε ο πατέρας και όταν σταμάτησε, κοιτάγαμαν που έδειχνε το τόξο. Εκεί έλεγε, πάρε ένα, βάλε ένα, πάρε δύο, δύο βάλε δύο, πάρτα όλα. Αυτό θα το προσέχει η Αλεξάνδρα που είναι μεγάλη θα παίξουμε όλοι μαζί την πρωτοχρονιά. Το έβαλε στο κουτάκι και μετά έβγαλε δυο σβούρες εξάγωνες που πάνω έγραφαν τα ίδια. - Η μια είναι για τα αγόρια και οι άλλη για τους φίλους σας. - Και αφού θα σας πω, είπε ο πατέρας, πως φέτος ο Άγιος Βασίλη, κοίταξε τον παππού, αποφάσισε να σας φέρει και ένα δένδρο. - Ναι, ναι, μπράβο μπαμπά, μπράβο μπαμπά. - Μπράβο μπαμπά φωνάζαμε τον παππού μας φιλάγαμε, αυτός ήταν ο Αγιος Βασίλης μας. -Να ποιος τα χαλάει, να ποιος τα χαλάει, έλεγε η μάνα μας και πάντα κοίταγε εμένα.Η μάνα μας, πάντα πίστευε πως κάποιος μας χαλάει. Όχι να το παινευτώ μα δεν είμαστε κανένα χαλασμένο, μια χαρά παιδιά-γέροι είμαστε. Το δέντρο μας θα είναι σε ντενεκέ είπε ο πατέρας. Θα το φροντίζετε κι όταν μεγαλώσει πολύ θα το βάλουμε στον κήπο της Αλεξάνδρας, να κάνουμε τις γρεντές του σπιτιού της. Μετά έβαλε το κουτάκι το κλειστό ψηλά ενώ εμείς χοροπηδούσαμε, θα έχουμε δένδρο θα έχουμε δένδρο. Μας έδωσαν χαρτιά κερομπογιές, να κάνουμε στολίδια. Να μας ξεφορτωθούν. Εγώ προσπαθούσα να κάνω πράγματα, μα τα αγόρια έπαιζαν έξω ή και μέσα. Βλέπεις δεν κάνει πολύ κρύο στην Παραμυθιά. Απο κείνη την ώρα έπεσε στο σπίτι μουγκαμάρα, εγώ με τα χαρτιά, τα παιδιά με το πάρτα όλα το ξεχάσαμε το δένδρο. Μετά αν μας μάλωνε η μάνα μας εμείς πάλι τα ίδια. Εγώ έκανα με χαρτιά κόκκινα φιόγκους και διάφορες χειροτεχνίες μα δεν ήθελα να κάνω μόνη μου δουλειές, ήθελα να παίξω και γω πάρτα όλα μα ήμουν κορίτσι. Τα αγόρια έστρωναν μια κουρελού και κάθονταν κοντά στο τζάκι παίζοντας πάρτα όλα ή έβγαιναν στην αυλή μας. Έρχονταν και τα ξαδέρφια μας που ήταν όλο αγόρια και ήθελα κα γω να παίζω, μα δεν με θέλανε γιατί ήμουνα κορίτσι, και να κάνω κοριτσίστικα πράγματα, να μην είμαι με τα αγόρια. δεν είναι κορίτσι αυτό έλεγε η μάνα μου. Είσαι μεγάλη πια, μου έλεγε η μάνα μου, Βασίλη αυτή την θα την κάνουμε τι θα γίνει αύριο χωρίς εμάς; Αυτό θα πει δεν θα την πάρει κανένας και θα μείνει στο ράφι. Μικρή είναι νυφούλα μου έλεγε η γιαγιά μου και έτσι τη γλύτωνα. Το δέντρο ήρθε τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Η θεία μας με ένα παλιό φουστάνι μου του έκανε ντύσιμο να μη φαίνεται ο ντενεκές. Ο πατέρας έφερε κάτι αγγελάκια και λουλούδια πολύ όμορφα σαν αυτά που βάζαμε στα τετράδιά μας. Μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα, ο πατέρας κατέβασε το ξεχασμένο κουτάκι. Πήρε μια σκάφη, τη γέμισε νερό, έβαλε μέσα ένα μικρό καραβάκι, που έβγαλε από το κουτί του άναψε φωτιά και κείνο έτρεχε σαν τρελό. Όταν το είδαμε στην αρχή, δεν μας άρεσε, ήταν ένα απλό βαρκάκι χωρίς χρώματα χωρίς πανιά. Μα όταν το είδαμε να τρέχει τρελαθήκαμε από τη χαρά μας. Μέχρι και οι μεγάλες γυναίκες ήρθαν να το δουν. Εδώ μπήκε το μάθημα της δύναμης του ατμού. Αυτή τη δύναμη την είχαν ανακαλύψει οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Και έπρεπε να παρακολουθήσουμε τη δύναμή του όταν βράζει το νερό στην κατσαρόλα. Μάθημα τα έκανε όλα ο πατέρας μας. Εμείς στο σπίτι μας, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, δεν ξέρω το γιατί , μα τα δώρα, μας τα έδιναν την ήμερα των Χριστουγέννων το πρωί, μεσάνυχτα, τι πρωί, που γυρίζαμε από την εκκλησία. Αυτό το έθιμο το κρατάω και τώρα ακόμη εγώ. Δίνω σε όλους τους αγαπημένους τα μικρά δωράκια μου τα Χριστούγεννα και πάντα έχω στο σπίτι κάποιο μικρό δωράκι για παιδιά που ίσως έρθουν γιατί όχι και για τους μεγάλους, κάτι μικρό ένα φτηνό επιτραπέζιο, ένα Αγιολόγιο του έτους που θα έρθει, ένα στυλό, ένα βιβλίο, ένα κομπολόι, κάτι πολύ απλό και φθηνό. Εκείνη η χρονιά ήταν η χρονιά των εκπλήξεων την ημέρα των Χριστουγέννων ο πατέρας μας έδωσε από ένα ντενεκεδένιο βατραχάκι που το πατάγαμε και κείνο φώναζε. Και μεις ξεχάσαμε το δένδρο που το στόλισε η θεία μας η Αθηνά με υπέροχους φιόγκους από ρετάλια υφασμάτων που ήταν από τα ραψίματα της θείας της Γιωργίτσας. Την ίδια χρονιά, το φυτέψαμε δίπλα στα άλλα που είχαμε για τις γρεντές της Αλεξάνδρας. Τα δώρα προς τις κυρίες του σπιτιού ήταν ένα ρουζ μια κρέμα προσώπου το ΚΑΛΟΝ και κάλτσες νάυλον ή κάτι για την προίκα τους. Η μάνα μου όλο γέμιζε το καλάθι μας με λευτόκαρα να παίζουμε και να την αφήνουμε ήσυχη. Τώρα γιατί ήθελε γέμισμα συνεχώς, μα γιατί με μια πετρούλα ή με τα δόντια μας τα σπάγαμε και τα τρώγαμε και ύστερα με τί θα παίζαμε με τα τσόφλια; Αν τα πλένεμε πριν τα σπάσουμε με τα δόντια μας, χα χα χα, κάτι αστεία που σκέφτεστε. Εκείνη τη χρονιά πήρα και το πρώτο μου χρυσαφικό. Μη το μαρτυρήσετε το έχασα, ένα ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια καρδούλες με μια μπλέ χανδρούλα στο κέντρο. Μέχρι τότε μου αγόραζαν βραχιολάκια συρμάτερα από τα Γιάννενα και ακόμα δεν είχα βάλει σκουλαρίκια. και κείνα τα κοκκαλάκια με τα λουλούδια που ήταν για τις πλεξίδες ή για το συμμάζεμα των μαλλιών. Μα τα δικά μου μαλλιά ήταν ατίθασα. Ήταν απέναντι από το Ρολόι στα Γιάννενα ένας Παραμυθιώτης που έκανε μόνος του ασημικά και χρυσαφικά και μαλαμοκαπνισμένα υπέροχα... Εμείς στην Παραμυθιά τότε, τα παλιά τα χρόνια τα Χριστούγεννα, δεν τρώγαμε γαλοπούλες, δεν μας άρεσαν πολύ. Τρώγαμε αρνάκι ή κατσικάκι στη γάστρα ή χοιρινό με σέλινα και πράσα αυγολέμονο και κότα με πατάτες στο φούρνο, γιατί η μάνα μου δεν έτρωγε μοσχάρι. Τα κοτόπουλα τα έκανε η μάνα μας στη γάστρα ή σούπα ή πίτα. Κότα πίτα το Γενάρη κόκκορα τον Αλωνάρη λέει ο λαός μας. Εγώ όταν ζούσε ο Χρήστος μου, τα Χριστούγεννα, έκανα γαλοπούλα γεμιστή μα και στιφάδο κουνέλι ή μοσχάρι, και κατσίκι στη λαδόκολλα, γιατί ακόμα πολλοί δεν τρώνε τη γαλοπούλα. Τα Χριστούγεννα γιόρταζε ο Χρήστος μου, ο αδελφός μου ο Χρήστος, η νύφη μου η Χριστίνα και ο ανεψιός μου ο Χριστάκης. Ήταν ένα από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου εκείνη τη χρονιά. Ήρθαν πολλές χρονιές καλές και κακές, μα η ζωή πάντα ξεχωρίζει τα καλά, τα βάζει σε κορνίζα μπροστά σου, για να μπορεί να πάει η ζωή παρακάτω. Τα κακά τα διπλοκλειδώνει στο ερμάρι της λησμονιάς. Μα κείνα ξανάρχονται και εμείς τα ξανασπρώχνουμε στης λησμονιάς μας το μυστικό ερμάρι  Γράφει η Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά www.paramythia-online.gr

Οι βόρειοι και οι νότιοι.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Φεύγει ο χρόνος και έρχεται ένας νέος, δεν ξέρω εάν είναι γεμάτος αισιοδοξία και αγάπη, σίγουρα είναι νέος και με αρκετό προβληματισμό. Μέσα στα στενά και αδιέξοδα σοκάκια της βόρειας μεριάς της πόλης μου σίγουρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. Όσο το κέντρο της πόλης αναπτύσσεται και πορεύεται στους ρυθμούς που πορεύεται και αλλάζει, άλλο τόσο η περίφημη Βαλαώρα βυθίζεται στα σκοτάδια της και τα αδιέξοδά της. Λαβύρινθος ήταν σε λαβύρινθο εξελίσσεται. Με κάποια μοντερνικά στοιχεία βέβαια που έχουν φυτρώσει ανεξέλεγκτα στην περιοχή όπως και στην υπόλοιπη πόλη.

Τα περίφημα πορτοκαλί κολονάκια που διαφυλάσσουν τον γύρω χώρο κάποιων ιδιαίτερων ανθρώπων που με κάποιο τρόπο εξασφάλισαν την πορτοκαλί μοναρχία του χώρου και του τόπου. Δεν ξέρω πώς ξεφύτρωσαν και ελπίζω να τα δω να αφανίζονται μαζί με κάποιες άλλες άκομψες συγκυρίες της πόλης που βροντοφωνάζει για μια αισθητική αλλαγή που κάποιες φορές επιτυγχάνεται και άλλες φορές βυθίζεται με τις λάθος επιλογές στα τάρταρα της ασχήμιας και της κακής ποιότητας.

Ποιος πολίτης θέλει μια άσχημη ποιότητα για το χώρο που ζει και εργάζεται, για τα παιδιά του που συνηθίζει το βλέμμα τους σ΄αυτή την άσχημη καθημερινότητα; Η Βαλαώρα έχει μακρινή αρθρογραφία, που ανατρέχοντας εδώ και αρκετές δεκαετίες θα διαβάσω τα άρθρα του πατέρα μου για τη Βαλαώρα, την «καθιερωμένη» πια δική μου υπενθύμιση για τη Βαλαώρα και τον κόσμο της, τις σκοτεινές της γωνιές της που έχουν τη δική τους γοητεία αλλά όχι τη δική μας προσοχή.

Η πόλη λοιπόν συνεχίζει να λειτουργεί με τους βόρειους και τους νότιους, ένα ρήγμα που ευχόμαστε με το τέλος κι αυτής της χρονιάς να διορθωθεί με κάποιο μαγικό ή λογικό τρόπο. Εμείς ως γνώστες της Βαλαώρας θα δηλώσουμε για άλλη μια φορά οπαδοί της ιδιαίτερης ομορφιάς της, είτε στολίζεται και φωτίζεται είτε αγνοείται από επαΐοντες και μη. Σίγουρα δεν αγνοείται από τους κατοίκους της, που άλλοι φυτεύουν πορτοκαλί σημαδούρες και άλλοι περπατούν με χαμόγελο και αγάπη στα στενά της δικής μας Βαλαώρας!

Χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία στη νέα μας χρονιά που έρχεται με περισσότερη ομορφιά και λιγότερη πορτοκαλί ασχήμια!

Κατερίνα Σχισμένου

Το Χωριό Μας Είναι Το Μέρος Που Ηρεμεί Τις Σκέψεις Μας

Το μέρος που μεγάλωσες πάντοτε θα είναι το πιο αγαπημένο σου επειδή μέσα σε αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάς πιο πολύ. Εκείνο το μέρος το οποίο πάντοτε θα σου θυμίζει περασμένες -άσχημες ή όμορφες- στιγμές. Στιγμές που μέσα σε αυτό το περιβάλλον έζησες από μικρό παιδί, μεγάλωσες και έγινες ο άνθρωπος ο οποίος είσαι σήμερα.

Μπορεί να έφυγες είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε για άλλους πιο προσωπικούς λόγους, όμως πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό. Θα γυρνάς γιατί σε αυτό ανήκεις πραγματικά. Μπορεί κάποιες φορές να μην υποστηρίζεις αυτή την άποψη, όμως πάντα θα σας δένει κάτι πολύ σημαντικό.

Ίσως είναι μια λογική έλξη, ίσως είναι μοιραίο ή ίσως κάτι πιο συγκεκριμένο. Πάντοτε θα μετράς αντίστροφα τον χρόνο ώστε να πας πίσω σε αυτό. Πάντα θα το αποχωρίζεσαι με δάκρυα και ποτέ δε θα το λησμονείς. Θα το αναζητάς και θα σε αναζητάει. Όπως η Πηνελόπη περίμενε με τόση ανυπομονησία για χρόνια τον Οδυσσέα, έτσι και το πατρικό σου στο χωριό μένει εκεί να σε περιμένει.

Οι πιο αγαπημένοι σου φίλοι και συμμαθητές κάθε που γυρνάς είναι εκεί και σε περιμένουν πώς και πώς. Φίλοι παιδικοί και καρδιακοί που μαζί έχετε ζήσει τις πιο όμορφες στιγμές που έμειναν για πάντα χαραγμένες μέσα σας. Στιγμές αστείες, δύσκολες, με γέλια και κλάματα που δε θα τις αντάλλαζες με τίποτα στον κόσμο. Ίσα-ίσα που πολλές φορές τις αναπολείς και βουρκώνεις. Οι γονείς κι οι συγγενείς απ’ την άλλη, πάντα θα σε περιμένουν να γυρίσεις στο χωριό για να σε περιποιηθούν και να σε χορτάσουν όσο προλάβουν. Η αγάπη που δέχεσαι είναι απεριόριστη όπως κι αυτή που δίνεις.

Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής σου κρύβεται σε αυτό το μέρος κι όχι εκεί που ζεις τώρα πια. Ό,τι αγαπάς βρίσκεται εκεί! Οι άνθρωποι, η θάλασσα, τα βουνά, τα γύρω χωριά, η γειτονιά, η πανέμορφη φύση με το καθαρό περιβάλλον και τον πιο φρέσκο αέρα. Το ηλιοβασίλεμα πάντα ήταν το αγαπημένο σου χρώμα και το πιο όμορφο το απολάμβανες στην παραλία παρέα με τα φιλαράκια.

Οι πλατείες και τα παραδοσιακά στενάκια που κάποτε έτρεχες, γελούσες κι έπαιζες μπάλα με τους φίλους, τώρα έχουν ερημώσει κι εσύ κάθε που γυρνάς, προσπαθείς να τους δώσεις λίγη ζωή. Γιατί πλέον η νεολαία δε βγαίνει έξω να παίξει, να γελάσει και να φωνάξει, αλλά αντίθετα μένει μέσα στο σπίτι παρέα με τα ηλεκτρονικά παιγνίδια για συντροφιά. Δυστυχώς κάποιες συνήθειες άλλαξαν όμως εσύ χαίρεσαι που έζησες τις πιο φυσιολογικές και τις πιο όμορφες εποχές.

Εκείνο το μέρος είναι μοναδικό για εσένα και πάντα θα είναι. Θα ανήκει στο πιο γραφικό μέρος της καρδιάς σου κι όποιες χώρες και πόλεις αν γυρίσεις, όσο πολιτισμό γνωστό κι άγνωστο αν γνωρίσεις, όσες φωτογραφίες κι αν τραβήξεις, όσο κόσμο κι αν συναντήσεις, πάντα το χωριό σου θα αναπολείς και πάντα αυτό θα αγαπάς περισσότερο. Όλη σου η ζωή κι οι θύμισες είναι αυτό. Όλες σου οι περιπέτειες είναι αυτό. Όλοι σου οι άνθρωποι είναι εκεί.

Υπάρχουν κι αυτές οι περίεργες ώρες και στιγμές στη ζωή σου που θέλεις να τα μαζέψεις όλα και να γυρίσεις πίσω, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς. Πάντα θα προσπαθείς να βρεις λίγο κενό χρόνο, ένα Σαββατοκύριακο, έστω και μια ημέρα για να το επισκεφθείς. Πάντα θα επιθυμείς να γυρνάς σε αυτό και να νιώθεις όπως παλιά, να περπατάς στους αγαπημένους σου δρόμους και να εξερευνείς τοπία ξανά και ξανά. Ακόμη και χειμώνας να είναι εσύ πάντα θα θέλεις να βουτήξεις στη θάλασσα για να νοιώσεις λίγο καλοκαίρι από εκείνα τα περασμένα που σε σημάδεψαν.

Γυρνάς, αναπνέεις όσο περισσότερο αέρα μπορείς για να το χορτάσεις και ύστερα φεύγεις ξανά. Νοερά ή κι αληθινά.

[pillowfights]

fanpage.gr

Όταν πέθανε ο πατέρας του, έστειλε τη μητέρα του σε γηροκομείο. Μια μέρα, τον καλούν λέγοντας του ότι η μητέρα του πέθαινε

Ο γιος, όταν πέθανε ο πατέρας του, έστειλε τη μητέρα του σε ένα γηροκομείο. Πήγαινε και την επισκεπτόταν σχεδόν κάθε μέρα όμως δεν ήθελε να την κρατήσει κοντά του. Μετά από καιρό τον κάλεσαν στο τηλέφωνο για να του πουν ότι η μητέρα του πεθαίνει κι εκείνος την επισκέφθηκε για τελευταία φορά.

Η συγκλονιστική ιστορία

Μια μέρα, τον καλούν από το γηροκομείο λέγοντας του ότι η μητέρα του πέθαινε. Εκείνη την ημέρα όταν πήγε να δει τη μητέρα του για τελευταία φορά τη ρώτησε:
– Τι μπορώ να κάνω για σένα μαμά;
– Να βάλεις αγάπη στην καρδιά σου” του απάντησε θλιμμένα η μητέρα του
-Ακόμα να φέρεις μερικούς μαστόρους στο άσυλο για να βάλουν κλιματιστικά γιατί , η ζέστη είναι αφόρητη. Και, αγοράστε δύο ή τρία ψυγεία για να μην χαλάσει το φαγητό εδώ. Πόσες νύχτες με πήρε ο ύπνος χωρίς να βάλω τίποτα στο στόμα μου.

– Μου λες τώρα αυτά τα λόγια ρε μάνα; Τώρα που πεθαίνεις; Γιατί δεν μου το είπες πριν;
Και η θλιμμένη μητέρα απαντά: – Είμαι συνηθισμένη στην πείνα και τη ζέστη γιε μου, αλλά ο φόβος μου είναι ότι δεν θα μπορέσεις να προσαρμοστείς σε αυτό το μέρος όταν τα παιδιά σου σε φέρνουν εδώ όταν μεγαλώνεις και δεν θα νοιάζονται πια για σένα..

Ό, τι κάνεις στη ζωή θα γυρίσει πίσω σε σένα.
Αγαπάτε τις μητέρες σας, αγαπάτε τους γονείς σας!

Μελαχρινή Τριανταφυλλοπούλου 

https://www.fanpage.gr/

Από την Πείνα και τη Φτώχεια στη Χαρά και την Ευημερία | Σπάνιες Ιστορίες ζωής. ΒΙΝΤΕΟ

Στο βάθος των ορεινών αγκαλιών- στις ανεμοδαρμένες κορυφές στα Όρη του Βάλτου στην Ήπειρο, βρίσκεται το χωριό Γιαννιώτι. Σε αυτόν τον πανέμορφο και ορεινό κόσμο του Γιαννιώτι Άρτας, συναντήσαμε δύο ζωντανές μνήμες, τον παππού Λάμπρο και τη γιαγιά Ευτυχία που στέγασαν στην αγκαλιά τους, 86 και 84 χρόνια ζωής αντίστοιχα.

Καθώς καθόμασταν δίπλα στο ζεστό τζάκι, ο παππούς Λάμπρος και η γιαγιά Ευτυχία μοιράστηκαν μαζί μας τις αναμνήσεις τους από τα παλιά- τα δύσκολα χρόνια της νεότητάς τους. Εκείνη την εποχή, το φαγητό ήταν σπάνιο, τα ρούχα ελάχιστα και τα σπίτια κατασκευασμένα από άχυρο και ξύλα, χωρίς ηλεκτρισμό. Τότε τα παπούτσια τα έφτιαχναν από δέρμα γουρουνιού, τα ρούχα τα έπλεκαν οι γυναίκες, ενώ τα σπίτια δεν είχαν έπιπλα.

Με μια χαμογελαστή νοσταλγία, θυμούνταν πώς όλοι στο χωριό βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, δημιουργώντας ένα δίκτυο συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Ο παππούς μας εξιστόρησε την πρώτη του επαφή με ένα αυτοκίνητο, ενώ η γιαγιά μας αποκάλυψε ότι τις νεαρές κοπέλες τότε, δεν τις έστελναν στο σχολείο καθώς υποχρεούνταν να ασχολούνται με το νοικοκυριό και τις παραδοσιακές τέχνες όπως η μαγειρική, ο αργαλειός και το πλέξιμο.

Καταλήγοντας τη συνάντησή μας, εξέφρασαν την πεποίθησή τους πως οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν λόγο να παραπονιούνται με όλα τα σύγχρονα αγαθά στη διάθεσή τους. Έκαναν έκκληση να εκτιμήσουν αυτά που έχουν και να αντιμετωπίζουν τη ζωή με ευγνωμοσύνη. Ο πολύτιμος λόγος τους, αποτελεί μια υπενθύμιση για την αξία της αλληλεγγύης και της απλότητας, αξίες που συχνά χάνονται στον σύγχρονο κόσμο.

Ένα μήνυμα για τις επόμενες γενιές..

Η ιστορία του παππού Λάμπρου και της γιαγιάς Ευτυχίας είναι μια ιστορία για τις δυσκολίες και τις χαρές της ζωής. Είναι μια ιστορία για την αγάπη και την αλληλεγγύη, και για την αξία της εκπαίδευσης. Είναι επίσης μια ιστορία για την ανάγκη να εκτιμάμε όσα έχουμε, και να βοηθάμε όσο μπορούμε ο ένας τον άλλον.

Παραγωγή: Greek Village Life

Έσπασε η Γραμμή Μαζινό στο πρόβειο γάλα, πρόβλημα η τιμή των 1,55 ευρώ το κιλό

Με πρόσηµο το «50», δηλαδή τιµή πάνω από 1,53 µε 1,55 ευρώ το κιλό φαίνεται ότι θα κλείσουν οι µεγάλες ποσότητες στο πρόβειο γάλα, σε µια συγκυρία κατά την οποία το ενδιαφέρον της ζώνης γάλακτος έχει µετατοπιστεί στις συµφωνίες που επίκεινται σε Ελασσόνα και Λιβάδι.

Την άλλη εβδοµάδα αναµένεται µια πρώτη αντίδραση της αγοράς, από την πλευρά της προσφοράς, στις εξελίξεις που σηµειώθηκαν την περίοδο των Χριστουγέννων, κατά την οποία συντονισµένες προσπάθειες των κύριων εκπροσώπων των τυροκόµων και των γαλακτοβιοµηχανιών κατάφεραν να διαρρήξουν τη «Γραµµή Μαζινό» των 1,60 ευρώ το κιλό για το πρόβειο γάλα.

Με ορίζοντα την ερχόµενη εβδοµάδα, µεγάλα συλλογικά σχήµατα, τα οποία διαχειρίζονται και τους κρίσιµους όγκους στη ζώνη γάλακτος της Θεσσαλίας, αναµένεται να επιχειρήσουν µια αντίδραση στις πιέσεις των µεταποιητών, µιας και ανεξάρτητα από τις διαρροές που υπήρξαν από την πλευρά γαλακτοβιοµηχανιών για τιµές στην περιοχή των 1,53 ευρώ, οι ποσότητες είναι ακόµα αρκετές για µια αντιστροφή του κλίµατος. Το κλίµα παραµένει έκρυθµο, µε τους γαλατάδες να πιέζουν για µείωση των τιµών, «κραδαίνοντας» και το επιχείρηµα ότι «τα σούπερ µάρκετ ζητούν φθηνό τυρί, γιατί έχει πέσει η κατανάλωση» και τους κτηνοτρόφους να αντιτάσσουν πως γάλα δεν υπάρχει και πως οι τιµές που προτείνει η βιοµηχανία καθιστούν µη βιώσιµες τις εκµεταλλεύσεις.

Φαίνεται πως η κίνηση της Χώτος να κόψει 1,70 ευρώ για το πρόβειο και 1,05 ευρώ για το γίδινο για τα τιµολόγια Νοεµβρίου, κάτι το οποίο ανακοινώθηκε στις αρχές ∆εκεµβρίου, δεν προκάλεσε το «ντόµινο» νέων παρόµοιων συµφωνιών, που προσδοκούσαν οι κτηνοτρόφοι, µε εξαίρεση ίσως τις πληροφορίες που ακούστηκαν πριν από περίπου ένα δεκαπενθήµερο, οι οποίες ήθελαν µεγάλη γαλακτοβιοµηχανία της χώρας να πλήρωσε για τη νέα γαλακτική περίοδο κσι για µια ποσότητα γύρω στους 250 τόνους πρόβειο, τιµή 1,74 ευρώ το κιλό, σε δύο µεγάλα κοπάδια που ανήκουν σε µέλη του Αγροκτηνοτροφικού Συνεταιρισµού Γαλάτιστας.

Στη µάχη που δίνεται αυτές τις ηµέρες, εν µέσω εορταστικής περιόδου, οι κτηνοτρόφοι απροσδόκητα, ίσως, έχουν «συµµάχους» πολλούς µικροµεσαίους τυροκόµους, οι οποίοι, τουλάχιστον στη Βόρεια Ελλάδα, για το Νοέµβριο πλήρωσαν το πρόβειο σε ένα εύρος τιµών µεταξύ 1,60 και 1,65 ευρώ το κιλό και είναι πρόθυµοι να συνεχίσουν µε ίδιες τιµές σε όλη τη νέα γαλακτική περίοδο, σύµφωνα µε το ρεπορτάζ.

https://www.agronews.gr/

Ευχές Δημάρχου Ηγουμενίτσας κ. Ιωάννη Λώλου για το νέο έτος

Αγαπητοί μου συνδημότες,

Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να χαρίσει σε όλες και όλους υγεία, δύναμη και αισιοδοξία και να αποτελέσει φορέα θετικών εξελίξεων και πραγματικής προοπτικής για τον τόπο μας.

Από τη χρονιά που φεύγει κρατάμε όσα καταφέραμε, κάτω από ομολογουμένως δύσκολες για την Τοπική Αυτοδιοίκηση συνθήκες, τα οποία ήταν αρκετά και ουσιώδη αλλά και τα διδάγματα που αποκομίσαμε σε όλους τους τομείς.

Είμαστε υπερήφανοι για τους επαίνους και τις βραβεύσεις που κατακτήσαμε, ως επισφράγιση των δράσεών μας για την ανάδειξη του πολιτιστικού μας αποθέματος, την εξωστρέφεια και τη βιωσιμότητα του Δήμου μας, πάντα σε άψογη συνεργασία με τους συνεργάτες μας και τους εργαζομένους του Δήμου Ηγουμενίτσας.

Τους ευχαριστώ όλους θερμά!

Με αγάπη για τον τόπο μας, ενσυναίσθηση και ανιδιοτέλεια πράξεων, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για τη βελτίωση της καθημερινότητας, την υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας.

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που πραγματικά μετράει στη ζωή, είναι η αγάπη!

Καλή και δημιουργική χρονιά!

Γιατί ανάβουμε κερί στην εκκλησία; - Ο συμβολισμός και η απάντηση

Για ποιο λόγο ανάβουμε κερί στην εκκλησία; Υπάρχει ιδιαίτερος συμβολισμός στο άναμμά του;

Ερωτήματα, στα οποία δίνει απάντηση στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης Χρυσόστομος, ο οποίος επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι η συνήθεια του ανάμματος περιέχει βαθύτατο συμβολισμό και ότι αποτελεί μια σημαντική κίνηση του ανθρώπου στην αναζήτηση του θείου να επικοινωνήσει με τον Θεό.

«Μια από τις ευλογημένες συνήθειες των πιστών όταν εισέρχονται στον ναό είναι να παίρνουν ένα ή περισσότερα κεριά, να τα ανάβουν στην ορισμένη θέση (μανουάλι) και κατόπιν να προσκυνούν τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και του αγίου του ναού. Αυτή η συνήθεια, που ίσως τις περισσότερες φορές γίνεται μηχανικά, περιέχει βαθύτατο συμβολισμό. Καθετί που υπάρχει ή συμβαίνει στον Ιερό Ναό και στη Λατρεία της Εκκλησίας μας εγκρύπτει συμβολισμούς για να μας υπενθυμίζει τόσο γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου μας όσο και την υποχρέωση του πιστού να μη ραθυμεί, να μην εγκαταλείπεται στη βιοτική ραστώνη, αλλά να αφυπνίζεται πνευματικά αναλαμβάνοντας τα πνευματικά όπλα που η Εκκλησία μας του χορηγεί στον πνευματικό αγώνα», τονίζει ο ποιμενάρχης Νικοπόλεως και Πρεβέζης.

Στο ερώτημα τι συμβολίζει το κερί, επικαλείται απαντήσεις που δίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Χαρακτηριστικά, σημειώνει:

«Την απάντηση δίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, στους οποίους προσφεύγουμε πάντοτε και οι οποίοι δίνουν απαντήσεις σε όλα και ας έζησαν αιώνες πριν.

Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει έξι συμβολισμούς για το κερί και βεβαίως αναφέρεται στο αποκαλούμενο καθαρό κερί, δηλαδή, το μελισσοκέρι. Λέγει ότι το κερί συμβολίζει: α) Την καθαρότητα της ψυχής μας, β) Το εύπλαστο της ψυχής μας, την οποία πρέπει να πλάσουμε σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου, γ) Την ευωδία της Θείας Χάριτος, την οποία πρέπει να εκπέμπει κάθε ψυχή, όπως το κερί διαθέτει γλυκεία μυρωδιά, δ) Όπως το γνήσιο κερί, καιόμενο ανακατεύεται με τη φωτιά και τις δίνει τροφή, έτσι και η ψυχή καιομένη από τον Θείο Έρωτα οδηγείται βαθμηδόν στη θέωση, ε) Το φως του Χριστού και στ) Την αγάπη και την ειρήνη με τις οποίες κυριευμένος ο πιστός γίνεται φωτεινός οδοδείκτης στους άλλους.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης παραθέτει άλλους έξι συμβολισμούς και λόγους για τους οποίους ανάβουμε το κερί:

1) Για να δοξάζουμε το Θεό, ο οποίος είναι το Φως "Εγώ ειμί το Φως του κόσμου", (Ιωάνν. 8, 12), 2) Για να διαλύουμε το σκοτάδι της νύχτας και να διώχνουμε μακριά το φόβο που προκαλεί το σκοτάδι, 3) Για να δείχνουμε την εσωτερική χαρά της ψυχής μας, 4) Για να αποδίδουμε τιμή στους αγίους της πίστεώς μας, μιμούμενοι τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων, που άναβαν κεριά στους τάφους των μαρτύρων, 5) Για να συμβολίζουμε τα καλά μας έργα κατά το Κυριακόν Λόγιον "ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων" και 6) Για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες όσων ανάβουμε τα κεριά και εκείνων υπέρ των οποίων τα ανάβουμε».

Ακολούθως, εστιάζει στο φως της φλόγας και υπογραμμίζει ότι «Το κερί βγάζει φλόγα και η φλόγα εκπέμπει φως. Το φως αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της λατρείας μας. Καλούμαστε να γίνουμε φως γιατί Εκείνος είναι το Φως. Στη προηγιασμένη Θεία Λειτουργία ο λειτουργός ιερέας κρατώντας αναμμένη λαμπάδα στρέφεται στους πιστούς και εκφωνεί "Φως Χριστού φαίνει πάσι". Στην ακολουθία της κουράς μοναχού ο προεστώς δίνει στον κεκαρμένο αναμμένη λαμπάδα και πάλι, λέγοντάς του "ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς", (Ματθ. ε, 16), αλλά και στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ψάλλουμε "είδομεν το Φως το αληθινόν"».

Εν κατακλείδι, ο μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης δηλώνει: «Ο Χριστός μας καλεί συνεχώς να γίνουμε Φως με τη ζωή μας, με τους λόγους μας και με τα έργα μας.

Συνεπώς, δεν είναι τυπική ή μηχανική πράξη το άναμμα του κεριού, αλλά μια σημαντική κίνηση του ανθρώπου στην αναζήτηση του Θείου να επικοινωνήσει με τον Θεό».

http://fonaklas.blogspot.gr

Η πραγματική ιστορία του Ηρώδη.

Λίγες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν μια τόσο αμφιλεγόμενη φήμη όπως ο βασιλιάς Ηρώδης της Ιουδαίας. Σύμφωνα με την παράδοση, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, πρόκειται για τον Βασιλιά που διατάζει τη σφαγή των νηπίων, τη θανάτωση όλων των αγοριών μωρών μετά τη γέννηση του Ιησού, για να απαλλαγεί από το θείο βρέφος, που σύμφωνα με τις προφητείες θα του έπαιρνε τον θρόνο. 

Για πολλούς μελετητές όμως, ο Ηρώδης αξίζει τον χαρακτηρισμό «μέγας» που του προσάπτουν. Ο βασιλιάς της Ιουδαίας, της τελευταίας περιόδου του πρώτου αιώνα π.Χ., ήταν ένας ικανός ηγέτης. Έχτισε λαμπρά οικοδομήματα όπως υδραγωγεία, θέατρα, γυμναστήρια, ανάκτορα, οχυρά και λιμάνια. Σημαντικό έργο του ήταν και η ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Επίσης, ο Ηρώδης φέρεται να συνέβαλε καθοριστικά στην αντιμετώπιση του λιμού στα μέσα της δεκαετίας του '20 π.Χ. Παρόλο που κατά τη βασιλεία του υπήρχε ειρήνη και ευημερία στην Ιουδαία, αντιμετωπίστηκε πολλές φορές με καχυποψία από τους υπόδουλούς του.

Η διακυβέρνηση του Ηρώδη ήταν προσανατολισμένη σε δύο στόχους, τον καθησυχασμό των ρωμαίων ηγετών και την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού της Ιουδαίας. Η συνεχής αυτή προσπάθεια, καθώς και το τοξικό περιβάλλον με τις μηχανορραφίες στο παλάτι, ενδεχομένως οδήγησαν τον Ηρώδη να γίνεται όλο και πιο παρανοϊκός και σκληρός προς το τέλος της ζωής του. Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια αυτής της τελευταίας περιόδου οδήγησε τελικά στη λεγόμενη Σφαγή των Νηπίων, παρά την έλλειψη ιστορικών αποδείξεων ότι συνέβη κάτι τέτοιο.

Υπάρχει ωστόσο, μια πτυχή αυτού του βασιλιά για την οποία συμφωνούν όλοι οι σχολιαστές: Έχοντας πάντα στενές σχέσεις με τη Ρώμη, ο Ηρώδης δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τις καρδιές του λαού του. Η βασιλεία του Ηρώδη στη Ιουδαία συνεχίστηκε από τον γιο του Αντίπα και οι δυο τους έγιναν σύμβολο της Καινής Διαθήκης, εξαιτίας της ζωτικής σημασίας που έπαιξε η γεωπολιτική της εποχήςστην εμφάνιση της Ρώμης ως αδιαμφισβήτητης δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο.

Άνοδος στη βασιλεία

Στις αρχές του δεύτερου αιώνα π.Χ., η δυναστεία των Σελευκιδών, κυβερνούσε τα απομεινάρια της ανατολικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου κοντά στη σημερινή Συρία. Πιο νότια, η αιγυπτιακή δυναστεία άρχιζε επίσης να καταρρέει. Οι Εβραίοι της Ιουδαίας, οι οποίοι βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτές τις δυο αποδυναμωμένες δυνάμεις, άρπαξαν την ευκαιρία και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους από τη δυναστεία των Σελευκιδών και επέκτειναν τα εδάφη τους προς τον νότο.

Αφού έλαβε αρχικά την ευλογία της Ρώμης, το ανεξάρτητο εβραϊκό βασίλειο αισθάνθηκε όλο και περισσότερο την πίεση της επέκτασης της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην περιοχή. Όταν η Ιουδαία έγινε υποτελές κράτος της Ρώμης το 63 π.Χ., οι ηγεμόνες βρήκαν έναν πρόθυμο συνεργάτη στο πρόσωπο του πατέρα του Ηρώδη, Αντίπατρου, ο οποίος έγινε κυβερνήτης της νέας ρωμαϊκής επαρχίας. Με το ξέσπασμα του ρωμαϊκού εμφυλίου (Οκταβιανού και Αντώνιου), ο Ηρώδης έσπευσε για βοήθεια και διορίστηκε βασιλιάς της Ιουδαίας το 40 π.Χ., ενώ είχε αναπτύξει άριστες σχέσεις με τον Μάρκο Αντώνιο. Αυτή η σχέση θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στον θάνατο του Ηρώδη, καθώς ο Αντώνιος τελικά ηττήθηκε από τον Οκταβιανό στη μάχη του Ακτίου το 31 π.Χ. Ο νικητής Οκταβιανός ζήτησε τότε συνάντηση με τον Ηρώδη. Φοβούμενος για τη ζωή του, ο Ηρώδης ορκίστηκε υπακοή στον Οκταβιανό, ο οποίος επιβεβαίωσε τον τόπο του Ηρώδη ως βασιλιά, καθώς πίστευε ότι θα ήταν πιστός στη Ρώμη.

Στα μάτια όμως των ευσεβών Εβραίων, η αφοσίωση του Ηρώδη στους ειδωλολάτρες Ρωμαίους και ο θαυμασμός του στο ελληνιστικό ύφος έφεραν απογοήτευση και καχυποψία. Είχε βρεθεί στον θρόνο της Ιουδαίας, αφότου είχε χυθεί πολύ εβραϊκό αίμα από ρωμαϊκές δυνάμεις. Επιπλέον, η καταγωγή του ενίσχυε τις αντιδράσεις προς το πρόσωπό του. Η οικογένεια του Ηρώδη είχε ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό, αλλά ο πατέρας του προερχόταν από άλλη περιοχή και η μητέρα του ήταν από την Αραβία. Το χειρότερο από όλα όμως ήταν ότι ο Ηρώδης «καταπάτησε» κάποιες συνήθειες και νόμους της εβραϊκής θρησκείας.

Λαμπρά επιτεύγματα

Ο Ηρώδης καλλιέργησε προσεκτικά την εικόνα του ως "σοφός βασιλιάς", αφού είχε επηρεαστεί από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, παρόλο που οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης τον είδαν ως τύραννο. Συνεργάστηκε με κορυφαίες ρωμαϊκές φιγούρες, όπως ευγενείς, φιλοσόφους, ιστορικούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, οι οποίοι έμπαιναν στο παλάτι και η παρουσία τους φαίνεται ότι δυσαρεστούσε τις δύο κύριες εβραϊκές αιρέσεις μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Παρόλο που ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, συμφωνούσαν και οι δύο αιρέσεις ότι ο βασιλιάς σκόπιμα ήθελε να βλάψει τα εβραϊκά έθιμα.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Νικόλαο Δαμασκηνό, έναν από τους στενούς συνεργάτες του Ηρώδη, ο βασιλιάς παραμελούσε τις υποθέσεις του κράτους και τη μελέτη του εβραϊκού νόμου για να περάσει τον χρόνο του μελετώντας τη φιλοσοφία, τη ρητορική και την ιστορία της Ελλάδας και της Ρώμης. Οι κρατικές υποθέσεις μεταβιβάστηκαν σε εκείνους τους υπαλλήλους που είχαν ελληνική εκπαίδευση. Ο Ηρώδης ήξερε ότι η βασιλεία στην Ιουδαία ήταν αδύνατη χωρίς τη συγκατάθεση των ισχυρών Φαρισαίων, τους οποίους «φλέρταρε» με διάφορες παραχωρήσεις. Και ήταν σε θέση να τους κρατήσει στην πλευρά του, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη τους.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιωσήφ, οι νέες πόλεις του Ηρώδη ενοχλούσαν την εβραϊκή ιερατική τάξη, επειδή τα ειδωλολατρικά τους μνημεία ήταν προσβλητικά για την Ιερουσαλήμ. Χτισμένη μεταξύ 22 και 10 π.Χ., ο Ηρώδης ονόμασε την Παράλιο Καισάρεια για τον προστάτη του, τον Καίσαρα Αύγουστο. Κατασκευάστηκε γύρω από ένα τεχνητό λιμάνι, προστατευμένο από κυματοθραύστες. Αυτό το αξιοσημείωτο κατόρθωμα της μηχανικής ήταν η βάση του στόλου του, τον οποίο ο βασιλιάς έθεσε στην υπηρεσία της Ρώμης.

Οι ναοί της Καισαρείας ήταν αφιερωμένοι σε Ρωμαϊκές θεότητες και στον ίδιο τον Αυγούστο. Κάθε πέντε χρόνια, ο Ηρώδης διοργάνωνε μονομαχίες, αφιερωμένες στον Αύγουστο και τη σύζυγό του Λιβία, στις οποίες οι χορεύτριες ήταν περισσότερες από τους επισκέπτες. Μεγάλα βραβεία δίνονταν στους νικητές, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες για ξέφρενα πάρτι οργίων που ακολουθούσαν. Οι εβραϊκές αρχές εξέφρασαν μεγάλη αποδοκιμασία για αυτές τις "υπερβολές και κραιπάλες". Θεώρησαν μάλιστα τις μονομαχίες ανήθικες, καθώς πίστευαν ότι η μοίρα της ανθρώπινης ζωής ανήκει αποκλειστικά στον Θεό.

Αν η Καισάρεια μπορούσε να διαγραφεί ως πόλη για ειδωλολάτρες, η ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ απειλήθηκε επίσης από τα ρωμαϊκά ένστικτα του ηγεμόνα της. Η ένταση επικεντρώθηκε στον Δεύτερο Ναό, ένα κτίριο που συμβολίζει τη σύνθετη σχέση του Ηρώδη με την πίστη του. Το πρόγραμμα αποκατάστασης του Ηρώδη ξεκίνησε το 20 π.Χ., με τον ανασχηματισμό της δομής με λευκή πέτρα, ενώ διπλασιάστηκε και το μέγεθος του προαύλιου χώρου γύρω από τον ναό. Ο Ηρώδης προσπάθησε να αναδείξει την εβραϊκή πίστη, αλλά το έκανε με Έλληνες αρχιτέκτονες.

Ίσως το πιο εντυπωσιακό θρησκευτικό σκάνδαλο για το οποίο κατηγορείται ο Ηρώδης ο Μέγας ήταν η παραβίαση του τάφου του βασιλιά Δαβίδ στη Βηθλεέμ. Οι φήμες είχαν κυκλοφορήσει πολύ καιρό κι ανέφεραν ότι ο τάφος έκρυβε θησαυρό. Έχοντας ξοδέψει μεγάλα χρηματικά ποσά στο κτίριο της Καισάρειας και ίσως βλέποντας τον εαυτό του ως απόγονο του βασιλιά Δαβίδ, ο Ηρώδης φημολογείται ότι μπήκε κρυφά με εργάτες για να ληστέψει τον τάφο.

Οι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι, παρά την απληστία του, ο Ηρώδης ήταν πολύ ικανός. Η διπλωματία του Ηρώδη εξασφάλισε την επιβίωση της εβραϊκής ταυτότητας σε μια ταραχώδη στιγμή στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ η συμβολή του στον υλικό πολιτισμό της Ιουδαίας ήταν άνευ προηγουμένου. Κατασκεύασε τα φρούρια Masada και Herodium, καθώς και εξασφάλισε παροχή νερού στην Ιερουσαλήμ. Χρησιμοποιώντας τις επαφές του με τη Ρώμη κατά τη διάρκεια του λιμού των 25-24 π.Χ., κανόνισε την εισαγωγή αιγυπτιακών σιτηρών για να τροφοδοτήσει τους πολίτες του βασιλείου του. Ωστόσο, ακόμη και οι υποστηρικτές του Ηρώδη αναγνωρίζουν τη βίαιη συμπεριφορά των τελευταίων χρόνων.

Ο «τρελός» βασιλιάς

Καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, η προσωπική ζωή του βασιλιά Ηρώδη αποτελούσε σκάνδαλο στην Ιερουσαλήμ. Εκτός από τη συνύπαρξη με μεγάλο αριθμό παλλαδίων, ο Ηρώδης πιστεύεται ότι είχε συνολικά εννέα συζύγους και ήταν μερικές φορές παντρεμένος με περισσότερες από μία ταυτόχρονα.

Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι μηχανορραφίες του παλατιού τροφοδότησαν μια αυξανόμενη αίσθηση παράνοιας του Ηρώδη. Κάποιες από αυτές ήταν αληθινές και κάποιες άλλες μύθοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχε σκοτώσει πολλά μέλη της οικογένειάς του κατά τη διάρκεια των χρόνων που βρισκόταν στην εξουσία. Μεταξύ των θυμάτων του ήταν ο αδελφός του, Αριστόβουλος, τον οποίο είχε προηγουμένως χρίσει αρχιερέα. Η σύζυγός του Μαριάμη «αφανίστηκε», όπως επίσης και οι δύο γιοι της, Αλέξανδρος και Αριστόβουλος. Παράλληλα, αποκλήρωσε τον μεγαλύτερο γιο του, Αντίπατρο, από την πρώτη του σύζυγο και στη συνέχεια τον σκότωσε.

Πολλοί πολίτες επίσης έχασαν τη ζωή τους στα μπουντρούμια του παλατιού, θύματα του συστηματικού σχεδίου του Ηρώδη να εξαλείψουν όποιον έδειχνε υπακοή στο προηγούμενο καθεστώς.

Βασανισμένος από ανασφάλεια, η επιθυμία του Ηρώδη για εκδίκηση έγινε ολοένα και πιο έντονη. Ο Ιωσήφ γράφει πως ο Ηρώδης, όταν ήταν άρρωστος διέταξε, μετά τον θάνατό του, οι βασικοί ευγενείς θα έπρεπε να βρεθούν στο αμφιθέατρο της Ιεριχούς και να σκοτωθούν με βέλη. Στον θάνατό του στις 4 π.Χ., η εντολή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί, ότι δεν υπάρχει άμεση απόδειξη ότι συνέβη η σφαγή των νηπίων στη Βηθλεέμ, αν και η ιστορία δεν είναι απίστευτη λόγω της ψυχικής κατάστασης του Ηρώδη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πράξεις του δημιούργησαν ένα συναρπαστικό ιστορικό παράδοξο: έναν άρχοντα που θα μπορούσε, αφενός, να δημιουργήσει ένα σταθερό, πλούσιο βασίλειο, αλλά και να προκαλέσει την οργή των υπηκόων του.

* Με πληροφορίες από το National Geographic

https://tvxs.gr