Πέτρος Ηπίτης, ο Παργινός εθναπόστολος

                                     

Ο Πέτρος Ηπίτης (1795-1861) ήταν Έλληνας ιατρός του 19ου αιώνα.

Γεννήθηκε το 1795 στην Πάργα. Σπούδασε στο Βουκουρέστι και στη Βιέννη φιλοσοφία και ιατρική. 

Στη Βιέννη το 1816 δημοσίευσε το έργο «Λοιμολογία ή περί της πανώλους, προφυλάξεως και εξολοθρεύσεως αυτής». Επίσης δημοσίευσε στον "Ἑρμή το Λόγιο", του 1816 και 1817, κείμενα με παιδιατρικά θέματα, που θα πρέπει να αποτελούν τα πρώτα Παιδιατρικά κείμενα στα ελληνικά. 

Εγκαταστάθηκε στην Οδησσό το 1818 και έγινε γιατρός του Αλέξανδρου Υψηλάντη, τον οποίο βοήθησε κατά την Ελληνική Επανάσταση.

Μεταξύ τους αναπτύχθηκε βαθιά φιλία και είχαν κοινό την πίστη και την αφοσίωση στην υπόθεση της Πατρίδας. 

Στη συνέχεια ο Ηπίτης ορίζεται από τον Υψηλάντη «εθναπόστολος» για να υποστηρίξει την ιδέα της απελευθερώσεως στη Δύση, όπου είχε εκδηλωθεί σφοδρή αντίδραση των εκεί μοναρχιών, να θερμαίνει τις ψυχές των Ευρωπαίων και να τους θυμίζει το χρέος τους προς την αρχαία Ελλάδα, να προκαλέσει τη συμπάθειά τους και να πετύχει την αναγκαία συμπαράσταση τους. 

Ευφραδέστατος και γλωσσομαθής, έξυπνος και δραστήριος με πολλές γνωριμίες στην Ευρώπη, ο ηπειρώτης Πέτρος Ηπίτης παρείχε τις εγγυήσεις για την επιτυχία της μεγάλης αυτής αποστολής. 

Στη Βιέννη συναντά εχθρότητα και φεύγει πικραμένος για να κατευθυνθεί στο Μόναχο, όπου συναντά ενθουσιώδη ανταπόκριση. Το ίδιο συμβαίνει και στη Βυτεμβέργη και τη Στουτγάρδη. Συνεχίζει στο Παρίσι τις επαφές με τον Αδαμάντιο Κοραή, με τον τότε πρωθυπουργό Ρισελιέ και άλλους διανοούμενους οι οποίοι κατήχοντο με θερμά φιλελληνικά αθσθήματα. Επισκέφθηκε την Ολλανδία και την Αγγλία. Οι Ολλανδοί πρόσφεραν εφόδια και εθελοντές, ενώ οι Άγγλοι στην επίσημη πολιτική τους τήρησαν επιφυλακτική στάση. Αντίθετα ο Αγγλικός λαός επέδειξε ελεύθερο πνεύμα, αγάπη και σεβασμό στην ελληνική αρχαιότηττα, με κύρια παραδείγματα το Λόρδο Βύρωναμ τον Σέλλεϋ και άλλους. 

Με την επίδραση του ο Πέτρος Ηπίτης στις καρδιές των Άγγλων θα μεταδώσει τη φλόγα για την ίδρυση του Φιλελληνικού Κομιτάτου. Η σταδιακή μεταστροφή της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα συντελεστεί χάρη στους χειρισμούς του Γεωργίου Κάνινγκ αποδίδεται εν μέρει και στην επίδραση του Π. Ηπίτη.

Ήρθε στην Αθήνα το 1830, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού. Διορίστηκε μέλος του Ιατροσυνεδρίου. Τον Απρίλιο του 1837 εμφανίστηκε επιδημία πανούκλας στον Πόρο. Τον έστειλαν εκεί για να βοηθήσει στην αντιμετώπισή της. Όταν αργότερα, μέσα στην ίδια χρονιά, ο αρχίατρος του βασιλιά Όθωνα και πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου Βίπμερ δημοσίευσε το έργο «Ιστορική Έκθεσις περί της εν Πόρω πανώλους», ενοχλημένος ο Ηπίτης απάντησε με τη μελέτη «Η πανώλης εν Πόρω κ.λπ.». Σ' αυτή αναφερόταν ειρωνικά στα σπασμωδικά μέτρα που είχαν πάρει οι αρχές, για να αντιμετωπίσουν την επιδημία, καθώς και στη δράση του Γάλλου γιατρού Δουμόν, που είχε επίσης σταλεί στον Πόρο. Του προσφέρθηκε έδρα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά δεν την δέχτηκε. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την μελέτη και την καταπολέμηση της πανούκλας. Διετέλεσε επίσης σύμβουλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Στο σπίτι του στην Πλάκα στην οδό Ηπίτου 15 στεγάζεται το 1 Πειραματικό Λύκειο Αθηνών από το 1960.

Απεβίωσε στην Αθήνα το 1861. Τα παιδιά του ανεδείχθησαν στο στρατό και το ναυτικό. Ο αξιωματικός του ναυτικού συνέβαλε στην ανάπτυξη της Ναυτικής Αεροπορίας. Ο ἐτερος στο στρατό έλαβε μέρος στον αγώνα του 1912-13 και κατέλαβε την Παραμυθιά στις 23/2/1913.