Δεν σκέφτηκε κανείς να τη στηρίξει και να τη βραβεύσει!

Μια απλή γυναίκα  αγρότισσα, αλλά που η καρδούλα της το λέει και δίνει μεγάλη αξία στη διάδοση των παραδόσεων και στην ανάδειξη του πολιτισμού της περιοχής, η Δήμητρα (Τούλα) Μώκου, συνέλεξε με μεράκι πάνω από 2.000 λαογραφικά αντικείμενα, που αποτυπώνουν τη ζωή του 2οου αιώνα στην περιοχή, από τις αρχές του μέχρι και τη δεκαετία του 1970

Όλα αυτά στην Πλακωτή Θεσπρωτίας

Έως τότε δηλαδή, που οι παραδοσιακές κοινωνίες εκσυγχρονίστηκαν πλήρως...

Θεωρεί χρέος της προς τη νέα γενιά να διαφυλάξει αυτά τα ενθύμια, που είναι οικογενειακά κειμήλια

Όμως εδώ και πολλά χρόνια, αυτά τα θησαυρίσματα, όπως αλέτρια, αργαλειοί, ρόκες, τάβλες, φορεσιές, σκεύη μαγειρικής και σερβιρίσματος, φιλοξενούνται σε μια ιδιόκτητη αποθήκη της κ. Μώκου, δίπλα στο σπίτι της, σκεπασμένη με τσίγκο!!! 

Είναι απορίας άξιον, πως κανένας τοπικός φορέας δεν βρέθηκε να ενδιαφερθεί  για τη στέγαση και την προβολή αυτού του θησαυρού, που θυμίζει μια άλλη ζωή, που μπορεί να πέρασε, αλλά είναι παράλληλα και τόσο κοντινή μας.

Όπως είναι και απορίας άξιος, που δεν σκέφτηκε να τη βραβεύσει κανείς! 

Πριν εννέα  χρόνια, το 2013, είχαμε γράψει, μεταξύ άλλων: 

"Την επισκεφτήκαμε  στον «παράδεισό» της και με προθυμία μας ξενάγησε στα… κομμάτια της ψυχής της. Αυθόρμητα τι ρωτήσαμε: «Τούλα, τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτή την υπόθεση;». Εξίσου αυθόρμητα μας απάντησε: «Τα σημαντικότερα κίνητρα, που με ώθησαν να συγκεντρώσω αυτό το υλικό ήταν η αγάπη για τον τόπο μου και ένα διπλό χρέος προς τους συγχωριανούς μου και όλους τους συντοπίτες μου. Χρέος σε αυτούς, που έζησαν πριν από μένα, αγωνίστηκαν, πρόσφεραν πολλά και δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεθωριάσουν. Χρέος και σε αυτούς, που θα ζήσουν μετά από εμάς, να τους βοηθήσουμε να μάθουν περισσότερα για τον τόπο τους και την καταγωγή τους και να μην αποκοπούν από τις ρίζες τους».

Σ’ όλη της αυτή την προσπάθεια, που συνεχίζεται, έχει έναν αφανή, αλλά δραστήριο συμπαραστάτη, τον άντρα της Ηλία Μώκο. Λέει γι’ αυτόν: «Στα είκοσι παντρεύτηκα τον άντρα μου και αυτός ήταν το πρώτο λαχείο της ζωής μου. Όσα στερήθηκα στη ζωή μου, μου τα έδωσε όλα. Μου στάθηκε όχι μόνο σύντροφος, αλλά και πατέρας, αδελφός, φίλος. Μου έδιωξε όλες μου τις πίκρες, μου έδωσε φτερά. Η απογοήτευσή μου έγινε απέραντη αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους».

Να σημειωθεί πως η κ. Μώκου έχει μια συναρπαστική αγάπη για το χωριό της, κυρίως για τη συνέχειά του μέσα στο χρόνο, και την εκφράζει γνήσια, αγνά, αυθεντικά και αυθόρμητα.

Τα λόγια της είναι χαρακτηριστικά: "Αγαπώ τον τόπο μου και την ιστορία του. Πιστεύω πως αυτά είναι κομμάτι της ιστορίας που χάνεται, γιατί η νέα γενιά δεν θα γνωρίζει και αν δεν τα διασώσουμε δεν θα τα μάθει ποτέ».

Και δεν έχει σταματήσει μόνο στα αντικείμενα η κ. Μώκου. Κάθισε και έγραψε και βιβλία για το χωριό της.

Σ' ένα από αυτά, πέρα από την ιστορία του χωριού, κατέγραψε, με μεγάλη υπομονή και ακρίβεια,  τα ονόματα όλων των συγχωριανών της, παλιών και νεότερων, το γενεαλογικό δέντρο κάθε Πλακωτιώτη και τα βασικότερα βιογραφικά του στοιχεία (γέννηση, σπουδές, επάγγελμα, γάμος, όνομα συζύγου, ονόματα παιδιών, άλλες συγγενικές σχέσεις κ.λπ.).

Σε άλλο, "στα μονοπάτια της Παράδοσης", διασώζει  τοπικές ιστορίες, με πρωταγωνιστές ανθρώπους αγνούς και γνήσιους, παροιμίες, τοπωνύμια και ένα σωρό άλλες ενδιαφέρουσες θεματικές ενότητες, που βγάζουν στο φως άγνωστες πτυχές  μιας νοσταλγικής εποχής, που μπορεί να πέρασε, αλλά το άρωμά της δεν έσβησε. Ο αέρας του χρόνου δεν σβήνει τις αναμνήσεις της Τούλας Μώκου, δεν ακουμπάει  ό,τι αγαπάει, δεν διαγράφει ό,τι έζησε και ό,τι κληρονόμησε.   

Εξάλλου σε βίντεο, που η ίδια επιμελήθηκε, προβάλλεται η αναπαράσταση δραστηριοτήτων από την παλαιά  ζωή των κατοίκων (αλώνισμα, ζάλωμα, γάμος κ.λπ.).

Σ’ όλη της αυτή την προσπάθεια, που συνεχίζεται, έχει έναν αφανή, αλλά δραστήριο συμπαραστάτη, τον άντρα της Ηλία Μώκο. Λέει γι’ αυτόν: «Στα είκοσι παντρεύτηκα τον άντρα μου και αυτός ήταν το πρώτο λαχείο της ζωής μου. Όσα στερήθηκα στη ζωή μου, μου τα έδωσε όλα. Μου στάθηκε όχι μόνο σύντροφος, αλλά και πατέρας, αδελφός, φίλος. Μου έδιωξε όλες μου τις πίκρες, μου έδωσε φτερά. Η απογοήτευσή μου έγινε απέραντη αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους».

π. Ηλίας Μάκος

Αναμνήσεις:Οι μαυροκόκκινες μαντανίες που συντρόφευαν τα βράδια μας στο τζάκι!

Τα μαυροκόκκινα στρωσίδια,οι μαυροκόκκινες μαντανίες είχαν την δική τους ξεχωριστή θέση στο σπίτι μας,ήταν καλαίσθητα τοποθετημένες από την μάνα γύρω απο το τζάκι στο τοίχο αλλά ταιριασμένες με άλλα στρωσίδια ίδιας απόχρωσης στο πάτωμα,έτσι η φτωχική μας γωνιά με το τζάκι στο χωριό,εκεί μαζευόμασταν για ζεστασιά για φαγητό και κουτσομπολιό,ανέμελα χωρίς άγχος,με μικρά όνειρα και με πολύ αγάπη,πόσες και πόσες ιστορίες δεν έχουν ειπωθεί σ αυτή τη γωνιά απο γιαγιάδες απο παππούδες στα εγγόνια και στα παιδιά τους..και έτσι όπως έκαιγαν τα κούτσουρα στη φωτιά μας έπιανε ενας γλυκός ύπνος απο την οικογενειακή θαλπωρή….τυχεροί η γενιά μας…δεν είχαμε το διαδίκτυο και το facebook είχαμε όμως μαυροκόκκινα όνειρα…που καίγονταν στη φωτιά…

Φωτο Βασίλη Ζαχαράκη σε ανάρτηση του “Καλανα Σακαρετσι Εμπεσος Χαλκιοπουλο”

https://xiromeropress.gr

Τραγικός επίλογος… Νεκρός ο 21χρονος ορειβάτης

Τραγικός επίλογος.. Ο 21χρονος ορειβάτης δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Μετά από αγωνιώδη προσπάθεια που έγινε στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα, προσπάθεια που διήρκησε περίπου δύο ώρες, οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν στη ζωή.

Ο νεαρός ήταν πολύ βαριά τραυματισμένος –έφερε και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις- κάτι που γνώριζαν από την αρχή οι άνθρωποι που τον είχαν προσεγγίσει στο σημείο που έπεσε. Ωστόσο διατηρούσε τις αισθήσεις του.

Ο βαρύς τραυματισμός και η μάχη για να κρατηθεί στη ζωή κινητοποίησε τους πάντες. Ήταν άλλωστε από τις λίγες φορές όπου πέταξαν δύο ελικόπτερα, ένα από το Άκτιο και ένα από τον Μαραθώνα, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος για την επιχείρηση.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Ιωαννίνων ο νεαρός είχε υποστεί ήδη ανακοπή. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ έκαναν τεράστια προσπάθεια για να τον επαναφέρουν στη ζωή.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα το οποίο είχε τεθεί σε πλήρη ετοιμότητα.

Οι γιατροί προσπάθησαν με όλα τα μέσα που διαθέτουν να τον επαναφέρουν στη ζωή. Δεν τα κατάφεραν.

Ο νεαρός έφυγε, σκορπώντας αβάσταχτο πόνο και θλίψη στους δικούς του αλλά και σε όλη την ορειβατική οικογένεια.

Ο πατέρας του 21χρονου υπήρξε βραβευμένος πρωταθλητής Ελλάδος επί σειρά ετών και ένας από τους πιο έμπειρους προπονητές και εκπαιδευτές ορεινών σχολών.

Συνήθιζε να κάνει υπαίθριες δραστηριότητες με τον γιο του ο οποίος σπούδαζε στα Γιάννινα και παράλληλα να οργανώνουν εκδρομές στην περιοχή των Τζουμέρκων.

Μία τέτοια εκδρομή ξεκίνησαν και την Κυριακή. Αυτή την φορά όμως η κατάληξη ήταν μοιραία.

https://www.epiruspost.gr

Εντοπίστηκε τραυματισμένος ο νεαρός ορειβάτης

Από συγγενικό του πρόσωπο εντοπίστηκε τραυματισμένος ο νεαρός ορειβάτης που έπεσε σε γκρεμό στην περιοχή των Τζουμέρκων.

Ο νεαρός έκανε ορειβατικό σκι κοντά στον Καταρράκτη μαζί με άλλα άτομα όταν κάτω από άγνωστες συνθήκες κατέληξε στο γκρεμό.

Αμέσως κινήθηκε δύναμη της ΕΜΑΚ από τα Γιάννινα.

Λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι τον προσέγγισε συγγενικό του πρόσωπο. Ο νεαρός είναι τραυματισμένος και έχει ζητηθεί η συνδρομή ελικοπτέρου για την μεταφορά του.

https://www.epiruspost.gr

Βάψ’το αγόρι μου: Τα 5 καλύτερα βαψομούσια στην Ελλάδα στα οποία υποκλινόμαστε ταπεινά

Άλλος έχει το όνομα, άλλοι έχουν τη χάρη. Ο Τζέιμς Χάρντεν φέρει το παρατσούκλι «Μούσιας», αλλά είναι αυτοί οι 5 γνωστοί Έλληνες που μπορούν να φέρουν δικαίως έναν τέτοιο τίτλο. Όχι μόνο του όμως, αλλά με παρέα.

Είναι σαν τους ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς στον στρατό. Υπάρχει ο σμηναγός, υπάρχει κι ο επισμηναγός. Υπάρχει ο υποπτέραρχος, υπάρχει ο αντιπτέραρχος και ο πτέραρχος. Έτσι συμβαίνει και με τα μούσια/γένια. Πάνω απ΄αυτούς που έχουν μακριά γενειάδα ή περιποιημένα μούσια, βρίσκονται αυτοί που τα κάνουν κοτσιδάκια και πάνω απ΄όλους αυτοί που τα βάφουν.

Έχουμε δει άντρες να βάζουν μάσκα προσώπου, να βάφουν τα φρύδια τους, να βάζουν 3 κιλά λακ στο μαλλί για να το στερεώσουν σαν τον Πύργο της Πίζας, αλλά απαιτεί μια ιδιαίτερη αλεγρία και ικανότητα να περνάς ένα μπογιάτισμα τις τρίχες στο σαγόνι και κάτω από τη μύτη σου.

Οι ακόλουθοι πιονέροι έχουν τολμήσει κατά καιρούς και έχουν μείνει στα κιτάπια της ιστορίας.

Σταμάτης Γονίδης

Είναι με διαφορά ο καλύτερος. Δεν έχει κωλώσει πουθενά. Δεν έχει μείνει στα κλισέ. Έχει τολμήσει, έχει πάει εκεί όπου δεν έχει πάει άνθρωπος. Ίσως δικαιολογημένα να λέει ότι έχει έρθει σε επαφή με εξωγήινους. Μετά από τέτοια επαφή πρέπει να άρχισε να παίζει με το χρώμα που είχαν τα γένια του και το κάτι σαν goatie στο σαγόνι του, ώστε μια εποχή τους είχε δώσει έναν πιο πλατινέ προς το ξανθό τόνο.

Νίκος Κοκλώνης

Ο Νίκος Κοκλώνης επιμένει σκουρόχρωμα, επιμένει μελαχρινά. Δεν αφήνει συχνά τα γένια του να μεγαλώσουν πολύ. Όταν το κάνει όμως, το ζει σκληρά, λες και είναι Ινδός πρωταγωνιστής στο Bollywood ή κάτι τέτοιο. Του δίνει και καταλαβαίνει στη μαύρη μπογιά και γίνεται ίδιος ο Μπαγκίρα από το Βιβλίο της Ζούγκλας.

Στράτος Τζώρτζογλου

O άρχοντας της Φάρμας, ο «ΕΤΣΙΕΕΕΕΕ» της καρδιάς μας, είναι συνήθως φουλ ξυρισμένος και με δερματάκι φράπα. Κάποιες φορές μπορεί να λανσάρει ένα αξύριστο λουκ κι εκεί θα βγει το ενισχυμένο χρώμα στα γένια.

Γρηγόρης Γκουντάρας

Ο Γρηγόρης Γκουντάρας δεν το προτιμάει συχνά να δίνει σκούρους τόνους στα μεγάλα γένια του, αλλά τα αφήνει να παρουσιαστούν φυσικά, γκρίζα. Όταν όμως τους περάσει το βιβεχρώμ και έρθει η αντίθεση με τους γκριζαρισμένους κροτάφους, το πάει ως το τέρμα.

Λάκης Λαζόπουλος

Μετά το τέλος του Αλ Τσαντίρι, ο Λάκης Λαζόπουλος παράτησε τα γένια και έμεινε με το μουστάκι του. Μετά επανήλθε ξανά στην πλούσια γενειάδα. Κι όταν επανήλθε, είπε να μη την έχει να κάθεται έτσι στο πολύ το γκρι, το φυσικό της, αλλά να της δώσει έναν ελαφρώς βαθύτερο τόνο, λες κι είναι μακρό φωνήεν που παντρεύτηκε την περισπωμένη.

http://www.tampouloukia.gr

Συνταγές από τον Ηπειρώτη chef Τάσο Τόλη : Χοιρινό στη γάστρα

Υλικά για 10 άτομα

2 κιλά χοιρινό κρέας

2 κρεμμύδια

1 μελιτζάνα

2 πιπεριές

3-4 πατάτες

4-6 ντο ματάκια

4 σκελίδες σκόρδο

1 πορτοκάλι

1 λεμόνι

1 κ.σ. Αλάτι - πιπέρι - ρίγανη

2 κ.σ μουστάρδα

3 κ.σ. ελαιόλαδο

1 ποτήρι νερό

Εκτέλεση συνταγής

Αλατοπιπερωστε το κρέας, βάλτε και την ρίγανη, το αλείψτε με μουστάρδα και το τοποθετούμε στη γάστρα.

Κόψτε τα λαχανικά σε χοντρές φέτες και τα τοποθετείτε ανάμεσα και πάνω από τα κομμάτια του κρέατος.

Ρίξτε το νερό, περιχύστε με ελαιόλαδο, κλείνουμε τη γάστρα και ψήστε σε δυνατό φούρνο 200 βαθμούς για 1 ½ ώρα.

Κατόπιν ανακατέψτε το χυμό πορτοκαλιού, λεμονιού και μουστάρδα, περιχύστε το φαγητό και συνεχίστε το ψήσιμο με ανοικτή γάστρα στους 180 βαθμούς μέχρι το κρέας να πιει αρκετό από το ζουμί του και να μείνει με λίγη σάλτσα.

Κατά διαστήματα γυρίζουμε τα κομμάτια του κρέατος ανά μισή ώρα.

Τάσος Τόλης
Επίτιμος Πρόεδρος Λέσχης Αρχιμαγείρων Ελλάδος

romiazirou.blogspot.gr

Βοσκοί και πρόβατα σε ασπρόμαυρες ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ φωτογραφίες!

Ενα υπέροχο φωτογραφικό αφιέρωμα σε βοσκούς και σε εποχές που μοιάζουν πολύ μακρινές,αλλά τόσο αληθινές τόσο όμορφες,βοσκοί ανά την Ελλάδα μας όλες τις εποχές του χρόνου είχαν τα ζώα τους σαν τα παιδιά τους αυτά ήταν όλο το βιός τους η ζωή του η περιουσία τους,εποχές όμορφες νοσταλγικές που οι πολλοί από εμάς θυμόμαστε από τους πατεράδες και τους παπούδες μας! 

Δείτε όμορφες φωτογραφίες!…..

/www.facebook.com/1.FWTO.MNHMES.PARADOSH

Από θαύμα σώθηκαν πατέρας και γιος.. ΦΩΤΟ

Από θαύμα σώθηκαν πατέρας και γιος όταν το αυτοκίνητό τους, ένα αγροτικό φορτηγάκι κατέληξε σε χαράδρα εξήντα μέτρων κοντά στην Μπαλντούμα.

Και οι δύο μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο με τραύματα, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή τους.

Στο σημείο επιχείρησαν ισχυρές δυνάμεις της Πυροσβεστικής κάνοντας χρήση διασωστικής σειράς.

Ο γιος ήταν αυτός που επικοινώνησε με τις αρχές και ενημέρωσε για το ατύχημα που είχαν στην περιοχή.

Η κινητοποίηση ήταν άμεση και στο σημείο έσπευσαν δυνάμεις της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας.

Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε πριν τις τέσσερις με τους δύο τραυματίες να απεγκλωβίζονται και να μεταφέρονται στο νοσοκομείο.

Άξιοι συγχαρητηρίων οι άνδρες του Τμήματος  Τροχαίας Μετσόβου που κατέβηκαν πρώτοι και με κίνδυνο στο σημείο όπου είχε σταματήσει το όχημα, το ερεύνησαν σχολαστικά και συγκέντρωσαν όλα τα στοιχεία.

https://www.epiruspost.gr

Το ελληνικό χωριό που πήρε το όνομά του… από το κλάμα (video)

Χωμένο σε ένα καταπράσινο τοπίο, μέσα σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, ξεπροβάλλει ένα χωριό μικρό, όμορφο και όχι τόσο γνωστό.

Ένα ελληνικό χωριό που κρύβει μια ιδιαίτερη ιστορία πίσω από το όνομά του όπως συμβαίνει και με άλλα χωριά της Ελλάδας. Οι παραδόσεις και οι διηγήσεις των κατοίκων σε τέτοιες περιπτώσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτό, λοιπόν, συμβαίνει με το Κλαυσί, είναι ορεινό χωριό του νομού Ευρυτανίας. Αν βρεθείς στην Ευρυτανία, αξίζει μια βόλτα από αυτό το χωριό και από τα γύρω γειτονικά. Ο λόγος για το Κλαυσί.

Το ελληνικό χωριό που πήρε το όνομά του… από το κλάμα

Το Κλαυσί το οποίο μπορείς να ακούσεις να το αποκαλούν και Κλαψί είναι ένας ορεινός οικισμός που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε ούτε εμείς. Η παράδοση είναι ξεκάθαρη όσον αφορά το όνομά του και πώς το απέκτησε. Λέγεται, λοιπόν, ότι αυτή η ονομασία προήλθε από τον κλαυθμό = κλάμα. Ποιο κλάμα; Είναι λένε τα δάκρυα που χύθηκαν από τους κατοίκους που επέζησαν από την τρομερή καταστροφή του χωριού κάποτε, πιθανώς από τους Γαλάτες του Βρένου το 279 π.Χ. Το χωριό θα το βρεις στους πρόποδες του όρους Κώνισκός το οποίο επίσης δεν είναι γνωστό στους πολλούς. Είναι στις ανατολικές όχθες του Καρπενησιώτη ποταμού.

Εκεί υπάρχει η εκκλησία του Μάρτυρα Λεωνίδη η οποία αποτελεί και το μοναδικό ανασκαμμένο της Ευρυτανίας από την παλαιοχριστιανική περίοδο. Είναι ένας ναός μνημείο του 5ου αιώνα. Από το ελληνικό χωριό Κλαυσί, μπορείς να απολαύσεις μια μοναδική θέα προς την κοιλάδα της Ποταμιάς ή τον ποταμό Καρπενησιώτη και το βουνό της Χελιδόνας.

Πάρε μια γεύση από το κανάλι Andreas Koutsothanasis του Youtube…

Μια ανάσα από το Μεγάλο Χωριό

Κι αν δεν έχεις ακούσει το χωριό του κλάμματος, ίσως σου λέει κάτι το Μεγάλο Χωριό της Ευρυτανίας. Το αποκαλούν και μικρή «Ελβετία της Ελλάδας» και όχι άδικα. Πρόκειται για ένα χωριό γνωστό για τη φυσική ομορφιά και την αρχιτεκτονική του. Περπατώντας στα στενά θα δεις καλντερίμια και καλοδιατηρημένα κτήρια μιας άλλης εποχής. Αυτό που σε συνεπαίρνει είναι ο συνδυασμός που προσφέρει το μοναδικό φυσικό τοπίο με το παραδοσιακό στυλ του οικισμού. Ένα επιπλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χωριού είναι οι πέτρινες βρύσες που θα συναντάς κάθε λίγο στη βόλτα σου.

Αν βρεθείς στην Ευρυτανία, μην παραλείψεις να κάνεις και εκεί μια βόλτα.

Πηγή: exploringgreece.tv
agriniopress.gr

https://xiromeropress.gr

Αφημένοι στη μοίρα τους οι υπερήλικες στα ερημωμένα χωριά της παραμεθορίου!

Η είδηση του θανάτου δύο ηλικιωμένων αδελφών στο ακριτικό Ωραιόκαστρο Πωγωνίου (ηλικίας 84 και 81 ετών), οι οποίες βρέθηκαν νεκρές από γυναίκα κάτοικο του χωριού, που τις φρόντιζε, αλλά και ο εντοπισμός νεκρού 88χρονου από το Βασιλικό Πωγωνίου, 1,5 χιλιόμετρο από το σπίτι του, ο οποίος αγνοούνταν, δείχνει την τραγική εικόνα των παραμεθόριων χωριών της Ηπείρου και ειδικά αυτών του Πωγωνίου, της Κόνιτσας και των Φιλιατών. 

Κάθε φορά, που φεύγουν από τη ζωή οι λιγοστοί γέροντες, που απέμειναν σ' αυτά, και κλείνουν σπίτια, όλο και μεγαλώνει η... ταφόπλακα, που σκεπάζει τα χωριά.

Και είναι εθνικής σημασίας θέμα να αναστραφεί αυτή η εικόνα. Αν σκεφθούμε την απελπιστική κατάσταση, που βρίσκονται πολλά χωριά, θα απογοητευτούμε, σύντομα, όμως, θα πρέπει να συνέλθουμε, για να δούμε τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί ο αφανισμός των χωριών.  

Πολλά είναι τα μέτρα, που μπορούν να παρθούν, με κυριότερα τα κίνητρα για επενδύσεις στα χωριά, η πριμοδότηση για επιστροφή οικογενειών, οι προσλήψεις με το στοιχείο της εντοπιότητας, η βελτίωση των υποδομών, η άρση του αποκλεισμού, που έχει να κάνει με την έλλειψη ιατρικής, ταχυδρομικής, τραπεζικής, εκπαιδευτικής πρόσβασης, η εμπέδωση του αισθήματος ασφαλείας με αποτελεσματικότερη αστυνομική φύλαξη, με επανίδρυση στρατιωτικών φυλακίων, όπου χρειάζεται κ. ά.

Μια επίσκεψη σε χωριά προκαλεί αρνητικά αισθήματα από τα δυσάρεστα χρώματα της εικόνας εγκατάλειψης, τα οποία αποκαδριώνουν. 

Αυτοί, που απέμειναν στα χωριά, γέροι και γριές στην πλειοψηφία τους, αποτελούν τη ζωντανή ομορφιά τους και η Πολιτεία έχει χρέος να μην τους αφήσει μόνους. 

Η. Μ. 

https://katoci.blogspot.com

Μπαλωματής, θεριστής, γαζώτρια, πλανόδιος έμπορος: επαγγέλματα που χάθηκαν στην Ελλάδα της αφθονίας και του καταναλωτισμού. Κάποια απ΄ αυτά θα «αναστήσει»η οικονομική κρίση...

Επαγγέλματα που χάθηκαν ή άλλαξαν μέσα στο πέρασμα του χρόνου είναι

 πολλά. Οι μεταβολές ακολούθησαν τα βήματα της ελληνικής κοινωνίας που 

μετασχηματίτηκε από αγροτική σε αστική. 

Ο μικρέμπορος και ο πραματευτής έδωσαν τη θέση τους στο πολυκατάστημα

και τις πολεθνικές, ενώ ταυτόχρονα η χειρωνακτική εργασία έδωσε την θέση

της στον υπάλληλο γραφείου. 

Ο πελάτης έγινε καταναλωτής και ο βερεσές αντικαταστάθηκε από την πιστωτική κάρτα.

 Οι παλιές φωτογραφίες μας βοηθούν να δούμε αυτές τις αλλαγές μέσα στο

 χρόνο. Φωτογραφίες της Βούλας Παπαιωάννου, της Nelly και άλλων 

πρωτοπόρων της εικόνας μας «διδάσκουυν». 

Στην αρχική φωτογραφία ο πλανόδιος έμπορος κουβαλά τα προς πώληση 

προϊόντα με τη βοήθεια του γαϊδαράκου μέσα σε δύο αυτοσχέδια ντουλάπια με 

συρμάτινη πρόσοψη. 

Στο χέρι του ο ψιλικατζής κρατά ένα κουδουνάκι το οποίο χτυπάει για να 

καλέσει τους υποψήφιους πελάτες του στον Πειραιά. Φωτογράφος είναι ο

 Περικλής Παπαχατζιδάκης.... 

 http://www.mixanitouxronou.gr

http://mpampini.blogspot.gr

Για την παρέα που ήμασταν κάποτε...

         Για εσάς, αλλά κυρίως...για εμάς!

Για τα ατελείωτα ξενύχτια με γέλια μέχρι δακρύων!

Για τις μέρες που δήθεν διαβάζαμε με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι από το μεσημέρι ακόμα!

Για τα στέκια μας, που δεν μπορούμε πια να τα δούμε με το ίδιο μάτι αν δεν είμαστε όλοι μαζί.

Για τους μαραθώνιους συζητήσεων στο μικρό μας μπαλκονάκι με ένα ποτήρι φθηνό κρασί στο χέρι. 

Για εκείνα τα πρωινά που κάναμε χρυσό το ντελίβερι στους καφέδες.

Αλλά και για εκείνα τα πρωινά που τρώγαμε με εφευρετικότητα ότι υπήρχε στο σπίτι αφού το προηγούμενο βράδυ ξοδέψαμε ότι υπήρχε στο πορτοφόλι μας με απίστευτη άνεση! 

Για το καρναβάλι που με σέρνατε ενώ πάντα το σιχαινόμουν, μα ερχόμουν για χάρη σας.

Για την γροθιά που άνοιξε και σκορπίστηκε τόσο γρήγορα...

Για τα μεθύσια μας που στιγμάτισαν τα βράδια της παρέας.

Για τα μπερδέματα και τους καβγάδες.

Για τα ερωτικά μπλεξίματα που μερικές φορές ήταν αντάξια μεξικανικής σαπουνόπερας.

Για τα φοιτητικά μας χρόνια, που πάντα θα απαρτίζονται από τα κομμάτια σας.

Για όσους έμειναν και για όσους έφυγαν.

Για όσο κράτησε εκείνη η παρέα. 

Τώρα που φτάνουμε στο τέλος, ήθελα απλά να πω ένα ευχαριστώ, ένα αντίο και ένα καλή τύχη! 

Για εσάς, αλλά κυρίως...για εμάς!

Λίνα Δημακοπούλου

http://www.tampouloukia.gr/