Τοποθετήθηκαν 12 υπόγειοι κάδοι σε Θεσπρωτικό και Φιλιππιάδα

Οι πρώτοι τέσσερις υπόγειοι κάδοι συλλογής απορριμμάτων τοποθετήθηκαν και τέθηκαν ήδη σε λειτουργία στο Θεσπρωτικό σε χώρους στο πάρκινγκ παρακείμενα του κοιμητηρίου και στις Εργατικές Κατοικίες, ενώ άλλοι οχτώ υπόγειοι κάδοι προστέθηκαν στην πόλη της Φιλιππιάδας, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό στους 12, και στους 16 σε ολόκληρο τον Δήμο Ζηρού.

Το έργο χρηματοδοτήθηκε από το “Πράσινο Ταμείο” και ο προϋπολογισμός του ανέρχεται στα 200.000 ευρώ.

Πρόκειται για ένα αποφασιστικό βήμα στον τομέα της καθαριότητας που αναβαθμίζει τους κοινόχρηστους χώρους, ομορφαίνει το αστικό περιβάλλον και αυξάνει σημαντικά τις δυνατότητες αποκομιδής των απορριμμάτων.

Κερνάμε Ήπειρο!!!! Οι παραγωγοί της Ηπείρου στο Ζάππειο. Από σήμερα έως και Κυριακή. Trailer

Το κοπάδι του Σάκη. Βίντεο: Ανδρέας Κουτσοθανάσης

Η μετακίνηση των κοπαδιών συναντάται από την ελληνική αρχαιότητα, ενώ στις μέρες μας αποτελεί παρελθόν. 

Η ελληνική μετακινούμενη κτηνοτροφία εγγράφηκε στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και δυστυχώς σήμερα τείνει να εξαφανιστεί. 

Η βιολογική μας κτηνοτροφία πεθαίνει κι αργοσβήνει ...και μαζί της χάνεται μια παράδοση πολιτισμού και ιστορίας του τόπου. 

Ελάχιστοι πλέον κτηνοτρόφοι απέμειναν που μετακινούνται με τα κοπάδια τους στην ορεινή Ελλάδα. 

Στο Τροβάτο Αγράφων, συναντήσαμε τον τσέλιγκα Βελισσάρη όπου αυτός και η οικογένειά του,μετακινούμενοι, ξεκαλοκαιριάζουν στη βουνίσια πατρίδα.Ο Βελισσάρης μας περιγράφει το χτες και το σήμερα, καθώς και τις δυσκολίες του επαγγέλματος...

Το κέρασμα.

Γράφει ο Χρήστος Α.Τούμπουρος

«Ποιο κρούν’κο έφαγε τα γλυκά που είχα να κεράσω μεθαύριο στη γιορτή; Ποιοι σιαταναραίοι κυκλοφορούν εδώ πέρα; Θα τους κόψω τον καρδυλάγγο». Από τα πολύ μεγάλα κατορθώματά μας. Συνήθως παραμονές γιορτών. Ετοιμάζονταν οι νοικοκυρές για το γιορτάσιο. Έφτιαχναν τα γλυκά τους, τα έβαζαν στο ντουλάπι και περίμεναν ήσυχες ήσυχες την ημέρα της γιορτής. Περίμεναν αυτές; Περίμεναν και οι «σιαϊτάνηδες» στην γωνία. Αμ, δε. Μόλις έφευγε η μάνα για δουλειές ή πήγαινε τις κατσίκες για βοσκή γινόταν «το ντου από παντού» και «έπεφτε ο περονόσπορος» στο σπίτι. Δεν αφήναμε τίποτε. Έχουν σκούξει, πάμπολλες φορές οι μανάδες γιατί είχαμε αφαιμάξει γλυκά για γλυκά. 

Είχαμε και αναπτυγμένη την κοινωνική συνείδηση. Ποτέ μόνοι μας. Ποτέ μοναχοφάηδες. Πάντοτε από κοινού με τους φίλους που γινόντουσαν συνδαιτυμόνες. Μαζί καταστρώναμε τα σχέδια, κάποιος θα παραφύλαγε για να κάνουμε εμείς το ντου στο σπιτικό μας. Το φαγοπότι γινόταν αλλού, έξω και μακριά από το κονάκι μας, γιατί η επ’ αυτοφώρω σύλληψη θα ήταν οπωσδήποτε οδυνηρά. Κι έτσι μακριά. Αλάργα… Και είχαν κάτι χέρια οι μανάδες, αργασμένα απ’ το τσαπί, άστα να πάνε. Αν έτρωγες φούσκο νόμιζες πως σε βάρεσαν με πατωσάνιδα… 

Από το κέρασμα λοιπόν παίρναμε το μερτικό μας. Η προσφορά γλυκίσματος από τον οικοδεσπότη στον επισκέπτη. Και επισκέψεις γινόντουσαν συνήθως σε γιορτές. «Έχουμε πολλά γιορτάσια μεθαύριο. Θα μπλετσκώσουμε από τα κεράσματα». Το αναμέναμε, όχι μόνο εμείς τα παιδούρια, αλλά και οι μεγάλοι. Γι’ αυτό παρακαλούσαν το κέρασμα να μην είναι κάτι υγρής μορφής με σιρόπια κλπ, για να μπορούν να το τυλίγουν στο χαρτί (χαρτοπετσέτα δεν υπήρχε) να το βάζουν στην τσέπη για… αύριο ή και μεθαύριο. Και για τότε θα φέξει η μέρα… Και βέβαια όλοι «διαβαίναμαν αρβάλ’, δεν αφήναμε κανένα πίτι όσο μακριά κι αν ήταν από το χωριό, όλα τα σπίτια που είχαν γιορτάσιο». 

Σπουδαίο κέρασμα, σπάνιο της εποχής ήταν η πληρωμή του λογαριασμού ενός φίλου ή όλης της συντροφιάς των ποτών στο καφενείο. Και τούτο όχι μόνο γιατί δεν υπήρχε σε πολλούς τέτοια δυνατότητα, αλλά οι περισσότεροι δεν θα το δεχόντουσαν. Θέμα αξιοπρέπειας ή αντικειμενικής πραγματικότητας, όπως και να το πει κάποιος, έτσι ήταν. Υπήρχαν βέβαια και οι αμακαδόροι. Αυτοί που έλεγαν καλημέρα εφόσον προσδοκούσαν κέρασμα. Μάλιστα ήταν χαρακτηριστική η αποστροφή ενός τέτοιου. «Δεν πίνετε, δεν πίνετε. Δικαίωμά σας. Δεν κερνάτε όμως κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα». 

Το κέρασμα λοιπόν ήταν τότε μεγάλη υπόθεση. Εκδήλωση εκτίμησης, συμπάθειας και αλληλοσεβασμού. Υπήρχαν, όπως προείπαμε και οι αμακαδόροι, οι συστηματικοί και εξειδικευμένοι τζαμπατζήδες. Και τότε, αλλά και τώρα. Είναι αυτοί που θα κάνουν τον καλό, τον τίμιο, τον φίλο, τον ορμηνευτή, τον προστάτη αλλά και τον διορθωτή. Το κέρασμα συνεπώς και η ζητιανιά του είναι διαχρονικό φαινόμενο. Και τότε και τώρα πολλοί κωλοτουμπίζουν γι ένα κέρασμα. Γαυγίζουν, εκβιάζουν, θερμοπαρακαλούν, ανοηταίνουν, για το τσίπουρο, για μια Ελένη, ένα πουκάμισο αδειανό… 

Πάντως για τους αμακαδόρους της εποχής, για αυτούς που γονυπετούν για το κέρασμα ο λαός με τη θυμοσοφία του προειδοποιεί. "Κουφού καμπάνα κι αν βαράς, νεκρό κι αν θυμιατίζεις και αμακαδόρο αν κερνάς, όλα χαμένα πάνε ". Οι αμακαδόροι, πώς να το κάνουμε; Δεν έχουν ίσιο κρέας. Μακριά…

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Και Τι Δεν Έχουμε Ζήσει Στο Σπιτάκι Των Παππούδων Μας Στο Χωριό

Στην πορεία του χρόνου όλα εξελίσσονται, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Συνεπώς, νέοι τύποι σπιτιών κάνουν την εμφάνισή τους και μαγεύουν με τις καινοτομίες τους. Αυτό παρακινεί τους οικονομικά εύρωστους να επιδίδονται σε νέες αγορές, ενώ ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουν, απλώς να τα θαυμάζουν και να τα ονειρεύονται.

Τα εντυπωσιακά σπίτια
Θα έχετε ήδη καταλάβει πως αναφέρομαι στις μεγάλες επαύλεις με τους εκθαμβωτικούς κήπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι λες και βρίσκεσαι στην αυλή του παραδείσου. Ή ακόμη στα μικρότερα σπίτι, με περίεργα σχήματα, βαμμένα σε συνδυασμό των αποχρώσεων μαύρο, γκρι και λευκό. Πολύ in θεωρείται και το ξύλο στις μέρες μας, όπως επίσης και οι λευκές πέτρες. Είναι σχεδόν αδύνατον να περάσει κανείς έξω από τέτοιου είδους σπίτια και να μην εντυπωσιαστεί.

Μα ενώ όλοι θαρρούν πως αυτά τα σπίτια είναι τα πολυτιμότερα, εγώ θα σας πω πως η αξία δε μετριέται με εκτάσεις γης, με σύγχρονες αρχιτεκτονικές τάσεις και με έπιπλα. Γιατί η αξία ενός χώρου δεν υπολογίζεται μόνο με χαρτονομίσματα, αλλά και με τα συναισθήματα που σου δημιουργεί όταν βρεθείς μέσα σ’ αυτόν. Και ποιο άλλο σπίτι θα μπορούσε να δημιουργήσει περισσότερα συναισθήματα από το πέτρινο σπιτάκι της γιαγιάς και του παππού στο χωριό;

Το σπίτι των παππούδων μας
Το σπίτι των παππούδων μας, λοιπόν, μοιάζει με τις ρώσικες ματριόσκες (ή αλλιώς μπάμπουσκες), που όσο πιο πολύ τις «σκαλίζεις», τόσο περισσότερα κομμάτια βγαίνουν απ’ αυτές. Έτσι και σε αυτό το σπίτι, κάθε γωνιά, κάθε δωμάτιο, έχει χαραγμένα τα στίγματα των παιδικών μας χρόνων. Έχουμε τρέξει στους διαδρόμους του άπειρες φορές και, φυσικά, γνωρίζουμε κάθε μυστική κρυψώνα. Τις ανακαλύψαμε όταν παίζαμε κρυφτό με τα ξαδερφάκια μας ή όταν κρυβόμασταν από τους γονείς μας για να αποφύγουμε το κήρυγμα για τις αταξίες μας.

Αυτό το σπίτι είναι μαγικό και μοιάζει με τον ξεναγό στις τουριστικές εκδρομές. Μας ξεναγεί στην ίδια μας τη μνήμη, γυρνώντας μας σε χρόνια που πέρασαν. Το σπίτι αυτό δεν είναι φανταχτερό και σίγουρα δεν είναι σύγχρονο. Ένα απλό σπιτάκι είναι, στην άκρη του χωριού, περιτριγυρισμένο με κάθε λογής δεντράκια. Ελιές, λεμονιές, συκιές, και καλλιέργειες λαχανικών για τη μεσημεριανή μας σαλάτα!

Η αγάπη μας για το σπίτι αυτό
Είναι ένα σπίτι που μας μεγάλωσε και μας αγκάλιασε σφικτά, όπως τα κλαριά του κλίματος αγκαλιάζουν τους τοίχους του. Και για να δεις ότι όντως στο σπιτάκι αυτό αφήσαμε το στίγμα μας, αν μετακινήσουμε τα φύλλα των δέντρων λίγο πιο πέρα, κάπου εκεί στον τοίχο βρίσκονται ακόμα χαραγμένα τα ονόματά μας.

Όσο κι αν μας εντυπωσιάζουν τα σύγχρονα-μοντέρνα σπίτια, τίποτα δεν μπορεί να γαληνεύσει την ψυχή μας περισσότερο από το πέτρινο σπιτάκι των παππούδων στο χωριό. Στην περίπτωση αυτή ισχύει το ρητό: «Ο παλιός είναι αλλιώς».

https://xiromeropress.gr

«Πιο όμορφα γράμματα μπορείς» έγραψε η δασκάλα. «Όχι κυρία δασκάλα δεν μπορεί!» απαντά μητέρα δυσλεκτικού παιδιού

Μητέρα παιδιού με δυσλεξία, είδε γραμμένο στο τετράδιο του γιου της, το σχόλιο της δασκάλας του, που του έγραφε “Πιο όμορφα γράμματα μπορείς”.

Η ίδια με την ακόλουθη δημόσια ανάρτηση στο προφίλ της, παίρνει θέση

Όχι κυρία δασκάλα. Δεν μπορεί.
Πολύ σωστά σου απάντησε.

Γιατί ακόμα και το να καθίσει να συγκεντρωθεί να κάνει την Αντιγραφή για αυτό το παιδί είναι μια μάχη.

Μάχη με τη δυσλεξία που έχει, με την έλλειψη συγκέντρωσης και γιατί δυστυχώς όταν έπρεπε κανεις δεν το βοηθησε να μάθει να κρατάει σωστα το μολύβι και να μην κουράζεται και πονάει.
Και σήμερα μου πήρε μισή ώρα να τον πείσω να κάνει αντιγραφή γιατί ματαίωσες την χθεσινή προσπάθεια του.

Κουράστηκα πια να βλέπω παιδιά να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους επειδή δεν τους δίνει κανεις το χρόνο, τον χώρο και τη φροντιδα που χρειάζονται για να ανθίσουν.

https://viralgreece.eu/

Ο 33χρονος που άφησε την Αθήνα για να ζήσει σε ένα μικρό Ζαγοροχώρι -Διατηρεί το μοναδικό μαγαζί στο χωριό

O Θανάσης Σαβαΐδης, 33 χρονών σήμερα, έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει έως τα 22 του χρόνια στην Αθήνα. Όμως, η αγαπημένη του περίοδος κάθε χρόνο ήταν η καλοκαιρινή και πασχαλινή επίσκεψη στο χωριό καταγωγής του στο Τρίστενο Ζαγορίου.

«Μάλλον ήρθα πρώτη φορά στην κοιλιά της μητέρας μου, ήταν έγκυος την εποχή που ανακαινίζαμε το σπίτι», λέει στο Travel.gr. Πριν περίπου 12 χρόνια, στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης, πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί. «Είχα τελειώσει το στρατιωτικό μου, είχα βγάλει επαγγελματικά διπλώματα για οδηγός αλλά όπου πήγαινα να ζητήσω δουλειά απαιτούσαν προϋπηρεσία, δούλευα ως σερβιτόρος σε ένα catering που φαλίρισε. Μετά πήγα σε συγγενείς στην Αμερική με την προοπτική να δουλέψω σε εστιατόριο που είχαν εκεί. Δεν μου άρεσε. Πήρα την απόφαση να εγκατασταθώ μόνιμα στο χωριό. Ούτως ή άλλως, ήταν το αγαπημένο μου μέρος από μικρό παιδί. Υπήρχε ένα σπίτι σε καλή κατάσταση, δεν είχα λόγο να το πολυσκεφτώ. Αρχικά έκανα διάφορες δουλειές και μαστορέματα. Πριν 6 χρόνια κατάφερα να πάρω την άδεια να λειτουργήσω το κοινοτικό καφενείο.

Ο Θανάσης επένδυσε αρκετά χρήματα και κυρίως προσωπική εργασία και κατάφερε να κάνει το καφενείο-ταβέρνα σημείο αναφοράς για το χωριό των όχι παραπάνω από 30 μόνιμων κατοίκων τον χειμώνα.

«Μπορεί να ακούγονται λίγοι αλλά στην περιοχή υπάρχουν και ακόμα μικρότερα χωριά με μονοψήφιο αριθμό κατοίκων» σημειώνει. Η πιο κλασική ερώτηση που ακούει από φίλους στην Αθήνα ή ανθρώπους που γνωρίζει τυχαία είναι αν έχει μετανιώσει για την επιλογή του: «Είμαι πια 12 χρόνια εδώ, αν είχα μετανιώσει δεν θα με βλέπατε στο καφενείο».

Άλλωστε, η δουλειά και το μεράκι φαίνονται και στον απλό αλλά πεντακάθαρο και προσεγμένο χώρο όπως και στις γεύσεις που δοκιμάσαμε.

Το Τρίστενο βρίσκεται στο ανατολικό Ζαγόρι. Τα χωριά εκεί δεν έχουν την τουριστική ανάπτυξη άλλων Ζαγοροχωρίων. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι ότι τα σπίτια δεν έχουν τα στοιχεία παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που συναντάς σε χωριά όπως το Πάπιγκο.

«Το χωριό μας υπέστη μεγάλες καταστροφές από τους Γερμανούς στη διάρκεια της Κατοχής, καθώς και στον Εμφύλιο. Γι’ αυτό και βλέπεις τα σπίτια εδώ να μην είναι πετρόχτιστα αλλά νεότερη κατασκευής» εξηγεί.

«Παρόλα αυτά, αξίζει να επισκεφθεί κανείς όλα τα χωριά, το καθένα έχει τη δική του ομορφιά. Να διαμείνει σε έναν από τους ωραίους ξενώνες που υπάρχουν στο Φλαμπουράρι ή στη Δολιανή. Να κάνει πεζοπορία στο Epirus Trail. Να επισκεφτεί τη λιμνούλα με τα νούφαρα κοντά στο χωριό μας. Να επισκεφτεί την ιστορική Μονή Θεοτόκου Βουτσάς με τη σπουδαία αρχιτεκτονική η οποία περιβάλλεται από ένα δασώδες τοπίο και να δοκιμάσει τις λαχανόπιτες της περιοχής» προσθέτει ο κ. Θανάσης Σαβαΐδης συμπληρώνοντας ότι «η λαχανόπιτα δεν είναι πίτα με λάχανο. Εδώ λέμε λάχανα όλα τα ζαρζαβατικά και τα χορταρικά. Επιπλέον, αξίζει να δοκιμάσει κανείς τα πεντανόστιμα κρεατικά όπως και τους ντόπιους γίγαντες».

Πάντως και το ίδιο το Τρίστενο είναι πανέμορφο, με τον πέτρινο νερόμυλο, τα πολλά νερά και τα μικρά γεφυράκια να λειτουργούν «αντισταθμιστικά» για την έλλειψη παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που συναντά κανείς σε άλλες πλευρές των Ζαγοροχωρίων.

«Πρέπει να είσαι συμφιλιωμένος με τη μοναξιά»

Ο Θανάσης Σαβαΐδης, όπως και οι άλλοι κάτοικοι στα χωριά της περιοχής, προετοιμάζονται για «τον δύσκολο χειμώνα» που ακούν στα ΜΜΕ. «Προσωπικά ανησυχώ, επειδή μου λένε να ανησυχώ. Είμαι προετοιμασμένος όπως κάθε χειμώνα. Έχω τα ξύλα μου, έχω τον κήπο μου, ούτως ή άλλως η ζωή στα χωριά είναι λιγότερο εξαρτημένη από τις καθημερινές αγορές, έχει μεγαλύτερη αυτάρκεια».

Θα πρότεινε σε κάποιον άλλον να ακολουθήσει το παράδειγμα του; τον ρωτήσαμε.

«Εξαρτάται. Καταρχάς, πρέπει να σου αρέσει η φύση. Εμένα αυτό ήταν το βασικό του μου κίνητρο. Να είμαι κοντά στη φύση. Ειδικά αν μιλάμε για ένα τόσο μικρό μέρος. Επίσης, πρέπει να είσαι συμφιλιωμένος με τη μοναξιά. Δεν μιλάω μόνο για τη δυσκολία του να βρεις πχ. σύντροφο. Μπορεί να περάσεις μέρες και να μην έχεις να μιλήσεις με κανέναν άνθρωπο. Επίσης, είναι δεδομένο ότι ένας άνθρωπος που αποφασίζει να μείνει σε ένα μικρό χωριό πρέπει να είναι προετοιμασμένος να για καθημερινή χειρωνακτική εργασία. Πρέπει να φροντίζεις ο ίδιος να έχεις τα ξύλα για τη θέρμανσή σου, να περιποιείσαι τον κήπο σου. Να καθαρίζεις την περίοδο της χιονόπτωσης. Να περιμένεις ότι θα χρειαστεί να κάνεις ο ίδιος επισκευές στο σπίτι, όχι για λόγους εξοικονόμησης χρημάτων αλλά επειδή θα είναι δύσκολο να βρεις μάστορα. Παρόλα αυτά, για μένα είναι παράδεισος. Πλέον όταν βρίσκομαι στην Αθήνα και βλέπω την κίνηση και τη φασαρία των αυτοκινήτων εκνευρίζομαι. Δεν θα άλλαζα με τίποτα την ησυχία, τη γαλήνη και κυρίως τη φύση του Τρίστενου».

https://www.travel.gr/

Πρόγραμμα 27ου Πανελληνίου οργανωτικού Συνεδρίου Σαρακατσαναίων

«Θα αναστηθεί ο άντρας μου αν φορέσω;» Γυναίκα ντροπιάζει χήρα σύζυγο επειδή δε φοράει μαύρα

Θα αναστηθεί ο άντρας μου αν φορέσω μαύρα; Με αυτή τη φράση μια χήρα απάντησε σε μια γυναίκα που την πρόσβαλε στο δρόμο επειδή δεν ήταν μαυροφορεμένη μερικούς μήνες μετά αφού έχασε τον άντρα της. Η γυναίκα έχασε τον άντρα της και φόρεσε μαύρα για τρεις μήνες, μέχρι που αποφάσισε να τα βγάλει. Η γειτόνισσα της την συνάντησε μερικές μέρες αργότερα και όπως είπε δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τη βλέπει να φοράει πορτοκαλί μπουφάν.

Γυναίκα ντροπιάζει χήρα επειδή δεν φοράει μαύρα

Μία χήρα γυναίκα περιγράφει πως έπεσε θύμα των προκαταλήψεων και των στερεότυπων της εποχής, επειδή επέλεξε να μην φορέσει μαύρα , μετά την απώλεια του συζύγου της. Όπως περιγράφει: «Είμαι 49 ετών πάρα δύο μήνες, και 8 μήνες χήρα. Τα μαύρα τα έβγαλα στο τρίμηνο. Πριν λίγες μέρες βλέπω στο δρόμο μια γνωστή. Την χαιρετάω, δεν μιλάει αλλά με κοιτάζει. Την ρωτάω μήπως δεν με γνώρισε. Και απαντάει: “Σε γνώρισα αλλά είπα δεν μπορεί να είναι αυτή, με πορτοκαλί μπουφάν! ” Της λέω κι εγώ:” έχεις σίγουρη πληροφορία πως αν βάλω μαύρα, θα αναστηθεί;” και φεύγω!».

Προκαταλήψεις και στερεότυπα για μία χήρα γυναίκα

Ό,τι και να περνάει μία χήρα γυναίκα, μόνο η ίδια το γνωρίζει, ενώ θ’ ακουστούν αρκετές κακεντρέχειες από διάφορους ανθρώπους, που ζουν και «τροφοδοτούνται» με τη ζωή των άλλων. Κάποιες συμπεριφορές μπορεί και να παρεξηγηθούν, όπως εάν μία χήρα μητέρα νιώσει την ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί ξανά και μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθούν και οι «ταμπέλες» να μην αργήσουν να έρθουν.

https://www.fanpage.gr/

Ακρωτηριάστηκε η 85χρονη που πυροβολήθηκε στο Δρυμώνα, νοσηλεύεται στη ΜΕΘ

Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων μεταφέρθηκε χθες αργά το απόγευμα η 85χρονη από τον Δρυμώνα Πρέβεζας την οποία πυροβόλησε ο σύζυγός της που στη συνέχεια έβαλε τέλος στη ζωή του.

Η ηλικιωμένη υποβλήθηκε σε πολύωρη επέμβαση από χειρουργούς και ορθοπεδικούς. Οι γιατροί υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό του άνω και κάτω άκρου της 85χρονης καθώς ήταν αδύνατο να σωθούν μετά το βαρύ τραυματισμό.

Με την ολοκλήρωση της επέμβασης η γυναίκα μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Χατζηκώστα καθώς οι κλίνες ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού είναι πλήρεις.

https://www.epiruspost.gr/

Ευτράπελα και ιστορίες από τα χωριά μας.....

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

 Έτρωγε και αυτό που κούναγε

 Σε κάποιο χωριό μια μεγάλη φαμίλια έκλεψε ένα βόδι. Εκεί που έτρωγαν νά σου και το απόσπασμα, αφού είχαν φάει ολόκληρο το βόιδι το μόνο που έμεινε ήταν το κεφάλι Η γιαγιά που ήταν γάτα με πέταλα παίρνει το κεφάλι το τυλίγει σε μια κουβέρτα και το βάζει σε μια σαρμανίτσα. 

Έρχονται οι χωροφύλακες, κοιτάνε τίποτα, κάποια ούντα ρωτάει ο καπετάνιος: Τι έχει η σαρμανίτσα μέσα γιαγιά; 

Και αυτή του απαντάει: Το παιδί έχει καπετάνιε μου και κάνει το σταυρό της και αν λέω ψέματα να με καταραστεί ο Θεός και να το φάω.

                      Ο Γιάννος ο καλοντυμένος 

 Στα χωριά εκείνο τον παλιό καιρό σπάνια έβλεπες καλοντυμένο άνθρωπο, κανέναν τσιφλικά, κανέναν ζωέμπορα, ευτυχώς τέτοια ζλαπκά δεν είχαμαν που έλεγε και η θειά Λάμπραινα στο χωριό. Το παιδί της Κώσταινας του Μήτρου γίνηκε δάσκαλος καμάρι για το χωριό. Το χωριό δεν έβγαλε και κανέναν άλλον γραμματιζούμενο, έναν φουκαρά παππά είχε που δε θα είχε βγάλει το δημοτικό. Τέλος πάντων τις κηδείες τις ήξερε απόξω, τώρα γάμους και βαφτίσια λιγοστά. 

Με το καλαμπούρι που είχε του βγήκε σε κακό. Πολλές φορές για πλάκα μου έλεγε Γάκο πάμε να κλέψουμε γίδια. Σε μιά γιορτή ήτανε κόσμος πολύς για μεταλαβιά, ο παππούλης στριμώχτηκε εκεί σην Ωραία Πύλη και φωνάζει ο έρμος. "Γυναίκες μη βιάζεστε έχω και άλλο πράμα". Οι γυναίκες το πήρανε στραβά, άλλο έλεγε ο παππάς και άλλο τις γαργάλαγε αυτές. Μια αναφορά στον Δεσπότη παλαιό καπετάνιο που δεν σήκωνε και πολλά και δυσμενή μετάθεση, τον σκαπέτησε στα Ζαγόρια που σήμερα είναι πολύ πολύ τουριστικό μέρος. 

Αλλά ας συνεχίσουμε με τον δασκαλάκο που ήρθε γραβατωμένος στο χωριό. Τον βλέπει η ξαδέρφη του η Βασίλω εκείνη η μισό ζουρλή και γραμμή για την θεία της να της δώσει τα συχαρίκια. "Θειά ο Σιούλας έρχεται με μιά βαρβάτα". Ούι τι έπαθα γιέμ λεει η θειά Κώσταινα, σιάζεται λιγάκι και περιμένει το ζευγάρι. 

Βλέπει, τι να δεί τον δάσκαλο μοναχό του. 

-Καλά μωρέ παιδάκι μ' που είναι η τσούπρα; 

-ΤΙ λες μωρή μάννα!!! 

-Να μου το είπε αυτό το χαζό που εχει το μυαλό  φλοέρα, μωρή στραποβαρεμένη που την είδες την βαρβάτα; 

-Να θειά κρέμεται στο λαιμό !!!  

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης

Σοκ σε χωριό της Πρέβεζας: Πυροβόλησε με καραμπίνα την σύζυγό του και αυτοκτόνησε

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η ηλικιωμένη γυναίκα φέρει βαρύ τραύμα και έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο.

Μια τραγωδία εκτυλίχθηκε στον Δρυμώνα Πρέβεζας αφήνοντας συγκλονισμένους τους κατοίκους του χωριού.

Ένας 93χρονος πυροβόλησε με κυνηγετική καραμπίνα την 85χρονη σύζυγό του. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες η ηλικιωμένη γυναίκα φέρει βαρύ τραύμα και έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο.
Στη συνέχεια ο υπερήλικας μπήκε στο δωμάτιο του σπιτιού τους, αυτοπυροβολήθηκε με την κυνηγετική καραμπίνα και έβαλε τέλος στη ζωή του.
Το ζευγάρι εντόπισε ο γιος τους και ενημέρωσε τις αρχές.
Στο σπίτι έφτασαν αστυνομικοί της Ασφάλειας από την Πρέβεζα, οι οποίοι έκαναν αυτοψία, ενώ κλήθηκε και ιατροδικαστής ο οποίος εξέτασε την σορό του υπερήλικα και επιβεβαίωσε ότι είχε αυτοκτονήσει.

https://arta2day.gr/

Δείτε το τηλεοπτικό trailer του Πανηγυριού της Πανηπειρωτικής στην καρδιά της Αθήνας

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΧΤΥΠΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ!

ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας μας προσκαλεί στο ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ 2022, αυτή την Κυριακή, 2 Οκτωβρίου, στο Πεδίον του Άρεως. Με κορυφαίους μουσικούς και τραγουδιστές της Ηπειρώτικης παράδοσης. Από τις 12 μμ μέχρι να βραδιάσει, με ελεύθερη είσοδο!

Την Κυριακή η καρδιά της Αθήνας χτυπά Ηπειρώτικα. Μεγάλο, ολοήμερο πανηγύρι της Πανηπειρωτικής

 ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΧΤΥΠΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ!

ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ, ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ!

Πώς ζουν οι άνθρωποι σε ένα απομακρυσμένο χωριό. BINTEO. Κλαρίνο: Γιώργος Τουφεκούλας.

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας αναδεικνύοντας την ανεξερεύνητη ταυτότητα της ορεινής Ελλάδας.

Πρόσφατα βρεθήκαμε στην πανέμορφη Χρύσω Ευρυτανίας, σε ένα φτωχό και ορεινό χωριό των Αγράφων, εκεί που ζουν πλέον ελάχιστοι κάτοικοι. Η Γλυκερία και ο Βαγγέλης, μας υποδέχονται με χαρά στο σπιτικό τους και με την συμπεριφορά τους μας διδάσκουν ότι η αρχοντιά στη φτώχεια είναι η καλοσύνη και η μόνη σωτηρία για τη διάσωση της ορεινής πατρίδας, είναι η επιστροφή στα χωριά μας! Μουσική: Εσείς βουνά που αντέχετε - Κώστας Νάκας Βουνά μου που 'στε απάτητα - Κώστας Νάκας Κλαρίνο: Γιώργος Τουφεκούλας.

Βίντεο: Ανδρέας Κουτσοθανάσης

Εκδήλωση μνήμης για τους Σελλαδίτες που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα το 1943

Με μια σεμνή τελετή, την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, τιμήθηκε η μνήμη των 12 Σελλαδιτών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς το 1943.

Η επιμνημόσυνη δέηση τελέστηκε  χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Άρτης κ.κ. Καλλίνικου, ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και η τελετή ολοκληρώθηκε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των θυμάτων και την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου.

Την εκδήλωση, μεταξύ άλλων, τίμησαν με την παρουσία τους η Δήμαρχος  Δήμο Νικολάου κ. Ροζίνα Βαβέτση, , ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Γιώργος Στύλιος, ο Βουλευτής Άρτας κ. Χρήστος Γκόκας, ο Θεματικός Αντιπεριφερειάρχης Άρτας κ. Δημήτρης Βαρέλης, ο Δήμαρχος Γ. Καραϊσκάκη κ. Περικλής Μίγδος, ο Διοικητής Φρουράς Άρτας Αντισυνταγματάρχης Πεζικού κ. Αριστείδης Θεοδωρής, ο Αστυνομικός Υποδιευθυντής Άρτας κ. Νικόλαος Κουτσοδήμας, ο Διευθυντής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Άρτας κ. Σπυρίδων Παπαστάθης, μέλη του Δημοτικού και Τοπικού Συμβουλίου του Δήμου Ν. Σκουφά, ο πρώην δήμαρχος κ. Ευστάθιος Γιαννούλης, συγγενείς των θυμάτων και εκπρόσωποι των τοπικών πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων.

Ηπειρώτικο πανηγύρι στην καρδιά της Αθήνας. Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας, με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση, διοργανώνει Ημερήσιο Πανηγύρι στο πεδίον του Άρεως, την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022. Από τις 12 το μεσημέρι, όλη μέρα, μέχρι τις 9 το βράδυ! Με ελεύθερη είσοδο!

Γλεντάμε με τους δεξιοτέχνες Ηπειρώτες μουσικούς:

ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑ ΧΑΛΚΙΑ

Κομπανία ΒΕΡΔΗ

Κομπανία ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Κομπανία ΤΑΣΟΥ ΜΑΓΚΛΑΡΑ

Κομπανία ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΛΚΙΑ

"ΛΑΛΗΤΑΔΕΣ"

Κομπανία ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΚΟΥΡΗ

ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΔΟΚΙΜΟ και ΙΩΑΝΝΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

ΣΤΑΥΡΟ ΛΟΤΣΗ

Τραγουδούν:

ΠΑΓΩΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΣΑΒΒΑΣ ΣΙΑΤΡΑΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΥΡΙΤΣΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΙΔΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΜΙΔΑΣ

Ένα γνήσιο, αληθινό, ηπειρώτικο πανηγύρι, όπου θα πρωτοστατήσει το ατόφιο του Ηπειρώτικου πανηγυριού και η γνησιότητα της Ηπειρώτικης παράδοσης.

Είσοδος από Αλεξάνδρας και Μαυροματαίων, στο πλακόστρωτο πίσω από το άγαλμα, όλη μέρα! Με ελεύθερη είσοδο για όλο τον κόσμο!

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΧΤΥΠΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ!

Ποιος και με ποιο σκεπτικό «βάπτισε» τη Σαμωνίβα σε … Σαμονίδα. Ανοικτή επιστολή του Γρηγόρη Τόκκα.

 ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς

1.κ. Αλέξανδρο Καχριμάνη Περιφερειάρχη Ηπείρου
2.κ. Θωμά Πιτούλη .Π.Ε. Αντιπεριφερειάρχη Θεσπρωτίας
3.κ. Γιάννη Καραγιάννη Δήμαρχο Δήμου Σουλίου,

Αξιότιμοι κύριοι

Στο φύλλο με αριθμό 51 της εφημερίδας της Αδελφότητας το ‘’ΗΡΩΊ’ΚΟ ΣΟΥΛΙ’’, δημοσιεύτηκε άρθρο του μέλους του Δ.Σ. της Αδελφότητας Γρηγόρη Τόκκα,(το κείμενο της οποίας σας επισυνάπτουμε) σχετικό με το όνομα του Ιστορικού χωριού Σαμονίβα της Δημοτικής Ενότητας Σουλίου. Με το άρθρο αυτό, τεκμηριωμένα υποστηρίχθηκε η άποψη ότι οι υπηρεσίες του Δήμου στα επίσημα έγγραφα αυτού, εσφαλμένα, χρησιμοποιούν ως όνομα του χωριού Σαμονίδα αντί του ορθού Σαμονίβα ή Σαμωνίβα.

Στο ίδιο άρθρο επισημαίνονταν τα σοβαρά γραφειοκρατικά προβλήματα που δημιουργεί η χρήση του ονόματος Σαμονίδα στους σημερινούς κατοίκους του χωριού, αλλά και η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας σχετικά με το όνομα του χωριού.

Για τους παραπάνω λόγους καλούνταν ο Δήμος και η Περιφέρεια να αναλάβουν όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και τη διόρθωση ενός λάθους, [θέλουμε να πιστεύουμε], της διοίκησης.

Έκτοτε, αν και έχουν περάσει έξι [6] σχεδόν μήνες , εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχει αναληφθεί καμία πρωτοβουλία εκ μέρους του Δήμου ή της Περιφέρειας, επειδή ενδεχομένως το ζήτημα αυτό αξιολογήθηκε ήσσονος σημασίας, εκτός και αν το άρθρο δεν υπέπεσε στην αντίληψη των υπηρεσιών. Ωστόσο, το ζήτημα είναι υπαρκτό, μεγάλο, η δε ιστορική του διάσταση δεν αμφισβητείται, ενώ η σύνταξη του κτηματολογίου θα οξύνει και θα διαιωνίσει τα γραφειοκρατικά προβλήματα των σημερινών κατοίκων του χωριού.

Το Δ.Σ. της Αδελφότητας παρακολουθεί στενά το θέμα και επιφυλάσσεται να επανέλθει, αν παραστεί ανάγκη, μέχρι την οριστική διευθέτησή του.

Για το ΔΣ της Αδελφότητας

Ο πρόεδρος Η Γραμματέας

Κωστής Σπ. Τόκκας Ελευθερία Παππά

Κοινοποίηση:
1. Γιόγιακα Βασίλειο & Κάτση Μάριο Βουλευτές Θεσπρωίας

2. Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

3. ΜΜΕ Ηπείρου

Ακολουθεί  το άρθρο που σημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΣΟΥΛΙ"

Ποιος και με ποιο σκεπτικό «βάπτισε» τη Σαμωνίβα σε … Σαμονίδα

Γράφει ο Γρηγόρης Τόκκας
(Συνταξιούχος Γυμνασιάρχης)

Πρόσφατα και με αφορμή τη διεκπεραίωση ενός προσωπικού γραφειοκρατικού χαρακτήρα θέματος, διαπίστωσα, με έκπληξη ομολογώ, ότι στα επίσημα έγγραφα των υπηρεσιών του Δήμου Σουλίου, ως τόπος γέννησης και καταγωγής μου αναγράφεται χωριό με το όνομα «Σαμονίδα» της Δημοτικής Ενότητας Σουλίου, άγνωστό σ’ εμένα και υποθέτω βάσιμα σ’ όλους εμάς που έχουμε κοινή καταγωγή το χωριό «Σαμονίβα», ένα από τα τέσσερα χωριά του Ιστορικού Σουλίου, το οποίο μαζί με το Σούλι, την Κιάφα και τον Αβαρίκο αποτέλεσαν την Ελληνική Χριστιανή Ομοσπονδία στην Ήπειρο επί Τουρκοκρατίας γνωστή ως Σουλιώτικο «Τετραχώρι».

Δεν γνωρίζω πιο όργανο της αυτοδιοίκησης ή της Κεντρικής διοίκησης, πότε και με ποια στοιχεία αποφάσισε τη μετονομασία του Ιστορικού χωριού «Σαμονίβα» ή «Σαμωνίβα» σε «Σαμονίδα», ούτε τους λόγους οι οποίοι δικαιολογούν αυτήν την απόφαση. Όμως, εύκολα μπορεί ν’ αντιληφθεί κάποιος ότι αυτή δημιούργησε πολλά και ποικίλα γραφειοκρατικά προβλήματα στους κατοίκους του χωριού, (τίτλοι ιδιοκτησίας, κτηματολόγιο, μεταβιβάσεις, τίτλοι σπουδών, έγγραφα ταυτοπροσωπίας κ.ά.), είναι αυθαίρετη ατεκμηρίωτη, τελείως ανιστόρητη και για τους λόγους αυτούς εσφαλμένη, ενώ δημιουργεί εύλογες απορίες ως προς τη σκοπιμότητά της.

Στις πηγές που ακολουθούν, οι αναφορές στο όνομα του χωριού συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι το όνομά του είναι «ΣΑΜΟΝΙΒΑ» ή «ΣΑΜΩΝΙΒΑ» και όχι «ΣΑΜΟΝΙΔΑ» όπως εσφαλμένα αναφέρεται στα επίσημα έγγραφα του Δήμου Σουλίου, αλλά και σε πινακίδες σήμανσης του δρόμου που οδηγεί στο Ιστορικό Σούλι.

Από τον πρώτο ιστορικό του Σουλίου Χριστόφορο Περραιβό στο έργο του «Ιστορία του Σουλίου και Πάργας», Κεφάλαιο Ε΄, περί των κυρίως χωρίων του Σουλίου, πληροφορούμαστε ότι: «Τέσσερα ήσαν τα κύρια και εκ διαλλειμμάτων συστηθέντα ελεύθερα χωρία των Σουλιωτών. Το Σούλι, η Κιάφα, ο Αβαρίκος και η Σαμωνίβα», καθώς επίσης και στο έργο του «Πολεμικά Απομνημονεύματα» εκδόσεις «Βεργίνα» και στο Κεφάλαιο 24, σελίδα 154 διαβάζουμε «… επιστρέφω εκ νέου εις τα πράξεις των Σουλιωτών, οι οποίοι, εξώσαντες τους Τουρκαλβανούς από δύο οχυράς θέσεις, κείμενας πλησίον του φρουρίου και καλουμένας η μεν Σαμωνίβα η δε Σαμωνίκη …», όπως και στο Κεφάλαιο 25, σελίδα 176, «… έπειτα από δύο και τριών ημερών αδιάκοπον πόλεμον και αιματοχυσίαν, εκυρίευσεν ο εχθρός του Άγιου Δονάτου, Γαρδελίναν, Σαμωνίβα, Σαμωνίκην και …».

Στο έργο του Γάλλου Πρόξενου Φρ. Πουκεβίλ, «Ταξίδι στην Ελλάδα ΗΠΕΡΙΟΣ», εκδόσεις Συλλογή, ΑΦΟΙ ΤΟΛΙΔΗ, σελίδα 100, αναφέρεται ότι: «Η Σαμονίβα είναι ο χώρος της τάταρτης φυλής της Δημοκρατίας του Σουλίου. Υψώνεται στους αιθέρες ένα μίλι βορειοδυτικά της Κιάφας και σχηματίζει το δεύτερο οχυρό που ορθώνεται κάθετα στον Αχέροντα».

Ο Σπυρ. Γ. Μουσελίμης στο έργο του «Ιστορικοί Περίπατοι ανά τη Θεσπρωτία», Γ΄ έκδοση, Γιάννινα 1997, σελίδα 112, και στο λήμμα ΣΑΜΟΝΙΒΑ σημειώνει ότι: «Στη Λάκκα Σουλίου είναι η Σαμονίβα με τα 20 σπίτια των Τοκαίων (σαμονίβα = μονοχώραφο) χτισμένη επί των ερειπίων του παλαιού χωριού».

Ως Σαμονίβα μνημονεύει το χωριό και ο Σουλιώτης αγωνιστής του 1821 Σ. ΤΖΙΠΗΣ στα Απομνημονεύματά του, Γραμμένα από τον κουμπάρο του ΔΟΥΣΜΑΝΗ, από αντίγραφο Ιστορικών Αρχείων ΓΙΑΝΝΗ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ», σελίδα 29, Αγώνες Σουλιωτών στο Κούγκι υπό τον Σαμουήλ, όπου αναφέρεται: «… Διέταξεν συγχρόνως τους συντρόφους του να κόψωσιν όσα περισσότερα ηδύνατο δένδρα, ίνα φράξωσι τον δρόμον κάτωθεν του φρουρίου, πλησίον της Σαμονίβας οπόθεν έμελλεν να κατεβώσιν οι Τούρκοι …».

Σύμφωνα με τον Αρσένη Κ. Ντόκο, το τοπωνύμιο Σαμονίβα είναι σύνθετη λέξη σέρβικης προέλευσης αποτελούμενη από τα συνθετικά σάμο και νίβο = μονό επίπεδο, δηλαδή μονοχώραφο, το οποίο ανταποκρίνεται και στη γεωμορφολογία του χωριού!

Στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους της εκδοτικής Αθηνών, τόμο ΙΒ΄ και στο κεφάλαιο για τις νίκες των Σουλιωτών στο Ναβαρίκο, Χώνια και Κιάφα σημειώνεται ότι: «… Για την εξουδετέρωση των τριών αυτών οχυρών θέσεων … οι εχθροί … εγκατέστησαν τα κανόνια τους στο Γλυκύ, στη Σαμωνίβα, στη Γαρδελίνα, στο Σαμωνίκη και στη Σκούπα» και σ’ άλλο σημείο ότι: « … Τη νύχτα ο Ομέρ Βρυώνης και ο Άγος Μουχουρδάρης, που συνειδητοποίησαν ότι η ήττα τους ήταν βέβαιη, αποχώρησαν προς τη Σαμωνίβα …».

Ο Αναστάσιος Γούδας, στο έργο του «Στερεοελλαδίτες Πολέμαρχοι του 1821», εκδόσεις «Βεργίνα», Φεβρ. 1997 και στο κεφάλαιο «Μποτσαραίοι», στηριζόμενος ουσιαστικά στην αφήγηση του Χριστόφορου Περαιβού, αναφέρει το χωριό ως Σαμωνίβα, «… διότι το στρατόπεδον υπήρχε μέσα εις το Σούλι, ο δε στρατός ηττηθείς μακράν του Σουλίου μεταξύ Κιάφας και Σαμωνίβας και μη δυνηθείς να επιστρέψει …».

Στη «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τεύχος ΙΧ, εκδόσεις 20^ος αιώνας ο Γ. Κορδάτος αναφερόμενος στο τετραχώρι σημειώνει ότι: «… Ο μεγαλύτερος συνοικισμός, που ήταν σα να πούμε η πρωτεύουσα, ήταν το Σούλι. Άλλοι συνοικισμοί γνωστοί ήταν η Κιάφα, το Αβαρίκο και η Σαμωνίβα».

Το όνομα Σαμονίβα υιοθετείται και στο βιβλίο της Β. Ψιμούλη «Σούλι και Σουλιώτες», εκδόσεις «Βιβλιοπωλείο της εστίας», σελίδα 114, όπου γίνεται λόγος για την ανάπτυξη «… τεσσάρων Σουλιώτικων οικισμών: Σούλι, Σαμονίβα, Κιάφα, Αβαρίνος …». Όπως υποστηρίζει η συγγραφέας, για τα τοπωνύμια της περιοχής αντλεί πληροφορίες από τους Χρ. Περραιβό, Ι. Λαμπρίδη, Γ. Μουσελίμη και Γ.Ζ. Σαρηγιάννη και σημειώνει ότι: «… Τα τοπωνύμια και τα ονόματα βουνών, ποταμών, κοιλάδων, όπως επίσης και των οικισμών τα αναφέρουμε με την ονομασία που είχαν τον 19^ο αιώνα, προκειμένου ν’ αποφύγουμε τη σύγχυση με τόπους και γεγονότα όπως καταγράφονται στις πηγές. Μέσα σε παρένθεση χρησιμοποιούμε τη σημερινή ονομασία σε όσες περιπτώσεις έχει αλλάξει η ονομασία γεωγραφικών όρων ή οικισμών. Η ταύτιση έγινε με βάση το χωροταξικό χάρτη του Υπουργείου Οικισμού και Ανοικοδομήσεως, 1946, την έκδοση Κεντρικής Ενώσεως Δήμων και Κοινοτήτων, Στοιχείο Συστάσεως και εξελίξεως Δήμων και Κοινοτήτων, Αθήνα 1927, καθώς και τον χάρτη Γ.Α.Κ., Χαρτογραφικά 24, ΑΒΕ 980, φύλλο Parga, Pogonion, Delvinakion». Ο οικισμός και σ’ άλλα σημεία του βιβλίου αναφέρεται με το όνομα Σαμονίβα, όπως στη σελίδα 121, ενώ σε ανδημοσιευμένη φωτογραφία του Γ. Σουλή από τη Συλλογή του Γ. Βλαχογιάννη, κάτοικοι του οικισμού αναφέρονται ως κάτοικοι Σαμωνίβας.

Σε χάρτη της περιοχής του Σουλίου των αρχών του 19^ου αιώνα, που δημοσιεύεται στον τόμο ΙΑ΄, σελίδα 40, της εκδοτικής Αθηνών Α.Ε,. χρησιμοποιείται το όνομα Σαμονίβα.

Το ίδιο όνομα χρησιμοποιεί και ο Γιώργος Καραμπελιάς στο βιβλίο του «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελίδες 25, 35, 36 ενδεικτικά.

Στο «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» του Χρήστου Στασινόπουλου, εκδόσεις «ΔΕΜΕΜΑΔΗ» και στο λήμμα Σούλι, υιοθετείται η άποψη του Χρ. Περραιβού και αναφέρεται σχετικά. «Αιγοβοσκοί τινές, εκ των περίξ χωρίων ανέβαινον βόσκοντες τα κτήνη των εις τα βουνά, όπου σήμερον υπάρχουσι το Σούλιον, η Κιάφα, ο Ναβαρίκος και η Σαμωνίβα, ο δε τόπος τούτος …», και σ’ άλλα σημεία « … Τα χωριά έγιναν τέσσερα: Σούλι, Κιάφα, Ναβαρίκος, Σαμωνίβα, που τα έλεγαν για συντομία και τετραχώρι» και « … Είχε αφήσει εκεί αρχηγό το γιο του τον Βελή πασά, που αφού πήρε τα χωριά Κιάφα, Σαμωνίβα και Ναβαρίκος, κατάφερε με την προδοσία του Πήλιου Γούση να πάρει και το χωριό Σούλι», ενώ στο λήμμα Σαμονίβα, αυτή αναφέρεται ως ένα από τα τέσσερα χωριά του Σουλίου.

Στο «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του ΙΩΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ, τρίτος τόμος, εκδόσεις «Ο ΦΟΙΝΙΞ Ε.Π.Ε» και το λήμμα Σούλι διαβάζουμε ότι αυτό ήταν: «Ομοσπονδία ελληνικών χωρίων εν Ηπείρω επί Τουρκοκρατίας καταλαμβάνουσα ορεινόν και δυσπρόσιτον διαμέρισμα επί ομων. διακλαδόωσεως του Τομάρου (νυν όρη Σουλίου). Αρχικώς υπήρχεν εν μόνον χωρίον φέρον το όνομα Σούλι, κτισθέν κατά τα τέλη του ΙΣΤ΄ αι. Κατόπιν συνωκίσθησαν παρά το Σούλι, η Σαμονίβα, η Κιάφα και ο Αβαρίκος, άπαντα εις υψηλά μέρη …. ‧ έλαβον δε τα 4 χωρία και την επωνυμίαν τετραχώρι». Το ίδιο και στο λήμμα Αβαρίκος « …. Τα τέσσερα χωρία (Σούλι, Σαμονίβα, Κιάφα και ο Αβαρίκος), έκειντο επί διακλαδώσεως του Τομάρου (νυν όρη Σουλίου) …».

Στη Σχολική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΤΑΚΗΣ – OXFORD» και στο λήμμα Σούλι, το χωριό αναφέρεται ως ένα από τα τέσσερα πιο γνωστά χωριά που ήταν το Σούλι, η Κιάφα, ο Αβαρίκος και η Σαμονίβα, ενώ στο Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικών Λεξικόν του «ΗΛΙΟΥ» και στο λήμμα Σαμονίβα γίνεται λόγος για « … οχυρόν χωρίον ανήκον εις το συγκρότημα του Σουλίου που κατεστράφη το 1804 υπό του Αλή Πασά».

Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια «ΓΙΟΒΑΝΗ» και στο λήμμα Σούλι διαβάζουμε: «Σούλι ή Κακοσούλι. Χριστιανική ελληνική ομοσπονδία στην Ήπειρο επί Τουρκοκρατίας. Είχε τέσσερα χωριά και για αυτό ονομάστηκε Τετραχώρι. Αρχικά ήταν ένα μόνο χωριό που είχε αυτό το όνομα. Κτίστηκε στα τέλη του 16^ου αιώνα … Έπειτα κτίστηκαν κοντά στο Σούλι, η Σαμονίβα, η Κιάφα και ο Αβαρίνος». Ωστόσο, συναντάμε δύο φορές το λήμμα Σανονίδα, τη μία ως «οχυρό συγκρότημα του Σουλίου, που καταστράφηκε από τον Αλή πασά το 1804» και την άλλη ως «χωριό της επαρχίας Σουλίου (κατ. 102), έδρα Κοινότητας», άποψη, η οποία αυτοαναιρείται, αφού ο Αλή πασάς το 1804 κατέστρεψε τον οικισμό του Τετραχωρίου Σαμονίβα, που ήταν και το όνομα της σύγχρονης κοινότητας.

Η ίδια άποψη ουσιαστικά υπάρχει και στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ», όπου στο λήμμα Σούλι, αυτό αναφέρεται ως «Όνομα Ελληνικής Ομοσπονδίας χωρίων εν Ηπείρω …. Αρχικώς υπήρχεν εν μόνον χωρίον, φέρον το όνομα τούτο, οικισθέν περί τα τέλη της ΙΣΤ΄ εκατονταετηρίδος υπό ολιγαρίθμου ηπειρωτικής πατριάς, φευγούσην την Τουρκικήν Τυρκικήν τυραννίαν … αρχομένον του ΙΖ΄ αιώνος συνοικίσθησαν τότε παρακειμένως του Σουλίου, η Σαμονίβα, η Κιάφα και ο Αβαρίκος …», και στο λήμμα Σαμονίβα (η) είναι: «Χ. και θέσις οχυρά του συγκροτήματος του Σουλίου. Κατεστράφη το 1804 υπό των στρατευμάτων του Αλή πασά των Ιωαννίνων, ενώ στο λήμμα Σαμονίδα (η) «Χ. της Κοινότητας Αυλοτόπου (Γλαβίτσης) της Επ. Παραμυθιάς του νομού Ιωαννίνων, (κατ. 95)», ισχυρισμός ο οποίος είναι παντελώς αβάσιμος, ανιστόρητος και άσχετος με την ιστορική και σύγχρονη πραγματικότητα της περιοχής.

Η ίδια σύγχυση υπάρχει και στην εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ», αφού στο σχετικό λήμμα Σούλι, η Σαμονίβα αναφέρεται ως ένα από τα τέσσερα χωριά του Σουλίου: «… κατ’ αρχάς έκτισαν 4 χωριά: Σούλι, Σαμονίβαν, Κιάφαν, Αβαρίκον, καλούμενα περιληπτικώς Τετραχώρι», ενώ στο λήμμα Σαμονίδα (η) «Χ. ομώνυμης Κοινότητας, επαρχίας Σουλίου, νομού Θεσπρωτίας, κ. 160 (1951), επί υψομ. 460».

Μια διαφορετική προσέγγιση επιχειρείται από τον Γρηγόριο Αλ. Καλογερόπουλο, διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης στο βιβλίο του με τίτλο «ΗΠΕΙΡΟΪΑΔΑ», εκδόσεις ΑΦΟΙ ΤΟΛΙΔΗ Ο.Ε., Αθήνα 1990, σελίδα 228, όπου σχετικά με την καταγωγή του Τσάμικου χορού αναφέρει ότι: «Τα αρχικά χωριά αυτής της άγονης ορεινής περιοχής του Σουλίου γνωστή με μια λέξη ως το Τετραχώριον ήσαν το Σούλι ή Κακοσούλι, η Κιάφα, ο Αβαρίκος και η Σαμωνίδα», και για να δικαιολογήσει πως οι Σουλιώτες ήσαν Έλληνες, στη συνέχεια αναφέρει ότι: «Το πρώτο συνθετικό του προαναφερόμενου χωριού Σαμωνίδα είναι –Σάμω-. Προέρχεται δε ασφαλώς από την φυλήν την Ελληνικήν των Σάμων που κατοικούσαν παλαιότερα στην Θεσπρωτίαν, ως ο Πουνεβίλ το ισχυρίζεται. Σαμωνίδα επομένως είναι το μικρό χωριουδάκι των Σάμων ή των Τσάμων ή των Τσάμηδων … Φρονούμεν ότι η πιθανοτέρα εκδοχή της λέξης Τσαμουριά και Τσάμης είναι η φυλή των Σάμων, ρίζα που βρίσκεται αναλλοίωτα στο χωριό του Σουλίου Σαμωνίδα». Ωστόσο, όπως και προηγούμενα αναφέρθηκε ο Πουκεβίλ, στο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα ΗΠΕΙΡΟΣ», χρησιμοποιεί τον όρο Σαμονίβα και όχι Σαμωνίδα και κατά συνέπεια ως προς την κατάληξη του ονόματος‧ του οικισμού η άποψη αυτή δεν τεκμηριώνεται.

Από επίσημα έγγραφα της Κεντρικής Διοίκησης, αλλά και της παλαιάς κοινότητας, (πριν από την συνένωσή της στο Δήμο Σουλίου), προκύπτει ότι μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980, αυτή αναφέρεται, ως «Κοινότητα Σαμονίβας ή Σαμωνίβας». Ενδεικτικά, σε έγγραφο του Υπουργείου Οικονομικών της Ελληνικής Δημοκρατίας προς τον Οικονομικόν έφορον Παραμυθιάς με αριθμό διαταγής 49828, αριθμ. βιβλίου εκποιήσεώς της Δ.Δ.Κ. 6, που εκδόθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1935, δηλώνεται: «Ό,τι υπό τους όρους και τας υποχρεώσεις των νόμων περί εκποιήσεως δημοσίων κτημάτων, εκποιείται στην Διδακτηριακήν Επιτροπήν Σαμονίβας και παραχωρείται … έκτασις 6 στρεμμάτων εκ του Λειβαδίου Κούγκι του χωρίου Σαμονίβας της περιφέρειας Παραμυθιάς, συνορευόμενον …». Το ίδιο όνομα υπάρχει και στα Μητρώα της Κοινότητας, με βάση τα οποία διαχρονικά χορηγήθηκαν ληξιαρχικές πράξεις, πιστοποιητικά γέννησης και άλλα επίσημα έγγραφα με άμεσες έννομες συνέπειες για τους κατοίκους του χωριού. Ενδεχόμενη υιοθέτηση και χρήση του ονόματος Σαμονίδα οφείλεται σε άγνοια της ιστορίας του χωριού και κατά συνέπεια θεωρείται εσφαλμένη. Στη διαπίστωση αυτή συνηγορεί το σύνολο σχεδόν των πηγών που προηγήθηκαν, αλλά και πλήθος άλλων, που- λόγω χώρου- είναι αδύνατον να χωρέσουν σ’ αυτή μας την παρέμβαση.

Εναπόκειται, συνεπώς, στο Δήμο Σουλίου, ν’ αναλάβει όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, για την αποκατάσταση του ονόματος του χωριού, διορθώνοντας ένα λάθος των υπηρεσιών του και συμβάλλοντας στην απαλλαγή των κατοίκων του οικισμού από σοβαρά γραφειοκρατικά προβλήματα.