Οδοιπορικό στα Ζαγοροχώρια

Το είχαμε στο πρόγραμμα να ανέβουμε για μια φορά ακόμη στην Τύμφη. Τώρα Μάη μήνα που οι κορυφές της Αστράκας και της Καμήλας είναι ακόμη χιονισμένες και η δρακόλιμνη της Τύμφης μισοπαγωμένη. Τα πολλά νερά που τρέχουν παντού σχηματίζουν εποχιακές λίμνες και μικρούς καταρράκτες και είναι πολύ όμορφα. Η τριμελής ομάδα λοιπόν ξεκίνησε στις 5 το πρωί για Τύμφη (να 'χουμε τη μέρα μπροστά μας).

Όμως φθάνοντας Ιωάννινα και ανηφορίζοντας για Μικρό Πάπιγκο, όπου είναι η αφετηρία του μονοπατιού για την Αστράκα και τη δρακόλιμνη, άσχημα τα "μαντάτα". Βροχή αρκετή, οι κορυφές των βουνών "φορτωμένες" σύννεφα, "μαυρίλα"... Πού να πας. Την πρόβλεψη του καιρού την είχαμε δει αλλά και οι προβλέψεις ανατρέπονται... τι να πεις...

Ανεβήκαμε τη δύσκολη διαδρομή μέχρι το Μεγάλο Πάπιγκο με την ελπίδα να ανοίξει ο καιρός αλλά τίποτα. Η κορυφή της Αστράκας σκεπασμένη με μαύρα σύννεφα και η βροχή να συνεχίζεται...άρα τι κάνουμε; 

Δύο ώρες ταξίδι να πάει χαμένο; Η ώρα κυλάει, η βροχή δυναμώνει αντί να κόψει κι έτσι αποφασίζουμε με "σχέδιο επί χάρτου" να κάνουμε μια κυκλική αναγνώριση της Τύμφης, αποτυπώνοντας στις φωτογραφικές μηχανές όλα τα όμορφα σημεία και κυρίως τα πέτρινα γεφύρια που θα συναντάμε στη διαδρομή... Να και ο σχετικός χάρτης... 

Έτσι, αρχίζοντας τις φωτογραφίες από το Μεγάλο Πάπιγκο και το πρώτο "δείγμα" του μικρού ανώνυμου πέτρινου γεφυριού του,

επιστρέψαμε προς την Αρίστη με μικρή στάση στη γέφυρα του Βοϊδομάτη

και επόμενη στάση το χωριό Βίκος.

Κατά την άποψη όλων μας ο Βίκος είναι από τα πιο ωραία χωριά του Ζαγορίου. Η θέση του είναι τέτοια που του χαρίζει απίστευτη ομορφιά, αλλά και τη δυνατότητα στον επισκέπτη να βλέπει απέναντι το "βράχο" και το Μικρό Πάπιγκο στους πρόποδές του, κάτω χαμηλά τις πηγές του Βοϊδομάτη και κυρίως μεγάλο τμήμα του παγκοσμίως γνωστού φαραγγιού του Βίκου.

Ως εκεί που επιτρέπει το περιβάλλον να φθάσει το μάτι ακολουθώντας το φαράγγι, υπάρχει ένα φυσικό μπαλκόνι που λέγεται Μπελόη. Είναι πάνω από το χωριό Βραδέτο και αξίζει τον κόπο να πάει κανείς. Επίσης, προσεγγίζοντας το Βίκο βλέπεις αριστερά σου χαμηλά το φιδωτό δρόμο που ανέβηκες νωρίτερα προς το Πάπιγκο. Πραγματικά δύσκολος δρόμος...

Μετά το Βίκο λοιπόν, με οδηγό το χάρτη και κάποιες σκόρπιες πληροφορίες που είχε ο καθένας συνεχίζουμε με πορεία νοτιοανατολική, ακολουθώντας το δρόμο προς Κουκούλι.... Τσεπέλοβο. Εδώ αρχίζουν οι ομορφιές των πολλών πέτρινων γεφυριών... Να το γεφύρι του Αγίου Μηνά,

του Καπετάν Αρκούδα,

του Νούτσου ή Κόκκορου,

το ένα ομορφότερο απ' το άλλο... κτισμένα με τέχνη και μεράκι σε επιλεγμένα σημεία για να εξασφαλίζουν σταθερότητα, τα νερά από κάτω να κυλάνε γάργαρα... ωραίες εικόνες. Λες και οι μάστορες συναγωνίζονταν ποιος θα κατασκευάσει το καλύτερο πέτρινο γεφύρι. Πραγματικά προκαλεί εντύπωση ότι το κάθε γεφύρι έχει τη δική του "προσωπικότητα". Συνεχίζουμε όμως... 

Μια μικρή παράκαμψη προς το χωριό Κήποι μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Θαυμάσαμε και θαυμάστε κι εσείς το πανέμορφο γεφύρι του Πλακίδα ή Καλογερικό και στο βάθος τους Κήπους.

Επιστρέφοντας στην πορεία που χαράξαμε βλέπουμε ένα ακόμη πέτρινο γεφύρι, του Λαζαρίδη,

ώσπου συναντάμε την πινακίδα που μας οδηγεί προς το πέτρινο γεφύρι του Μίσιου. Ένα πολύ ωραίο μονοπάτι, καλντερίμι, σε κατεβάζει σ' αυτό σε περίπου 15' και να το, απολαύστε το... να μη σου κάνει καρδιά να φύγεις. 

Εδώ συναντήσαμε και άλλους επισκέπτες που οι περισσότεροι ήταν ξένοι τουρίστες, "τρελαμένοι" με τα Ζαγοροχώρια. Υπάρχει ένα ωραίο μονοπάτι που συνδέει τη Βίτσα με το Κουκούλι και τους Κήπους και αξίζει να το περπατήσει κανείς αλλά θέλει το χρόνο του και κατάλληλο καιρό.

Επιστροφή στο αυτοκίνητο, ψιλόβροχο πάλι και... δρόμο για Καπέσοβο. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη διασταύρωση για Τσεπέλοβο, ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο αριστερά από την άσφαλτο και να, απέναντι η περίφημη σκάλα του Βραδέτου.

Δεν την περπατήσαμε, ήθελε 1,5 ώρα για να μας ανεβάσει στο Βραδέτο. Έτσι προτιμήσαμε να πάμε Βραδέτο με το αυτοκίνητο για να κερδίσουμε χρόνο... και μεσημέριασε.. Δύσκολος, ανηφορικός δρόμος 9 χιλιόμετρα, τώρα ο ήλιος, που έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του καίει, ανεβήκαμε στην κορυφή του βουνού θαυμάζοντας τις πολλές πανέμορφες ορχιδέες και χαμηλά το καταπράσινο τοπίο και το Καπέσοβο. Νότια μακριά φαίνονται τα χιονισμένα Τζουμέρκα. 

Αφήνοντας το αυτοκίνητο μετά το Βραδέτο, αν και μπορεί να προχωρήσει για λίγο ακόμη - όταν ο δρόμος είναι ξερός - σε μισή ώρα ακολουθώντας το μονοπάτι φθάσαμε στη θέση Μπελόη. Είναι ακριβώς απέναντι αλλά πολύ μακριά από το χωριό Βίκος, όπως ανέφερα στην αρχή και φαίνεται στο χάρτη, αλλά και από τη θέση Οξυά, πάνω από το Μονοδένδρι, απ' όπου επίσης μπορείς να δεις το φαράγγι. Όμως ετούτη η θέση δεν παίζεται... απίστευτη θέα, τρομακτικό χάος, πέτρες, βράχια κομμένα κάθετα, λες και κάποιο θεόρατο χέρι τα έκοψε έτσι... φωτογραφίες ατέλειωτες... δεν το χορταίνεις. Να πάλι βροχούλα, έρχεται μαυρίλα και κρύος αέρας που μπορεί να φέρει καταιγίδα, άρα είναι ώρα να του δίνουμε...

Η συνέχεια της διαδρομής για Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, Βρυσοχώρι είναι όμορφη, λίγο κουραστική αλλά το απίθανο δάσος αριστερά και δεξιά του δρόμου, τα γάργαρα νερά που κατεβαίνουν απ' τις κορυφές της Τύμφης και σπάνε την ησυχία του τοπίου,

σε κάνουν να ξεχνάς κούραση και δυσκολία. Σταματάμε για ελαφρύ κολατσιό στην πέτρινη βρύση του Γυφτόκαμπου,

αρχίζει πάλι ψιλόβροχο και συνεχίζουμε... Ο δρόμος κατεβαίνει προς Βρυσοχώρι ανάμεσα στις κορυφές του Σμόλικα δεξιά και της Τύμφης αριστερά μας. Πανέμορφες εικόνες. Η Τύμφη είναι χιονισμένη γιατί η πλευρά που βλέπουμε είναι ανήλια, ενώ ο ψηλότερος Σμόλικας είναι μαύρος γιατί η πλευρά αυτή είναι προσήλια και τα χιόνια λιώσανε. Αν τον δείτε από τη βόρεια πλευρά του έχει ατέλειωτο χιόνι. Τι σου είναι η φύση! 

Να και το Βρυσοχώρι όνομα και πράγμα, έχει πάρα πολλές βρύσες, είναι πνιγμένο στο πράσινο, ίσως είναι το μοναδικό χωριό με τόσο πράσινο και φυσικά έχει κι αυτό το μικρό αλλά όμορφο πέτρινο γεφύρι του, το γεφύρι Κουίτσας.

Από δω πρέπει να ξεκινάει μονοπάτι για την Καμήλα που στέκεται απέναντι "καμαρωτή" αλλά δεν συναντήσαμε κανέναν για να μας ενημερώσει σχετικά. Μια τέτοια ανάβαση θα έχει πολύ ενδιαφέρον μελλοντικά... Η βροχή μας εμποδίζει να φωτογραφίσουμε τις βρύσες. Υπάρχει ο κίνδυνος αν πιάσει μπόρα δυνατή να κατεβάσουν τα νερά απ' τις απότομες πλαγιές χώματα και πέτρες και μετά να περιμένεις να καθαρίσουν το δρόμο για να περάσεις. Ευτυχώς δε συνέβη κάτι τέτοιο, αν και τέτοια ίχνη ήταν φανερά από προηγούμενες μπόρες. 

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας, κατεβαίνουμε προς τη γέφυρα του Αώου. Να ένα ακόμη παλιό πέτρινο γεφύρι, το γεφύρι της Σκάρβενας που γεφυρώνει το ρέμα της Κουίτσας

και ανηφορίζοντας φθάνουμε σε λίγο στο Παλαιοσέλι, στο δρόμο Γρεβενών - Βασιλίτσας - Κόνιτσας. Τώρα έχουμε απέναντί μας την Τύμφη με τις χιονισμένες κορυφές της και συνεχίζουμε για Κόνιτσα. Δείτε το καταπληκτικό πέτρινο γεφύρι της.

Εν συνεχεία, το οδοιπορικό αυτό κλείνει τον "κύκλο του" στο επίσης ξακουστό γεφύρι της Κλυδωνιάς στο Βοϊδομάτη.

Το προσεγγίζεις κάνοντας μια μικρή παράκαμψη αριστερά στο δρόμο που σε φέρνει προς τα Ιωάννινα ακολουθώντας τη σχετική πινακίδα.

Έτσι μετά από το πολύωρο και αρκετά κουραστικό δεκαπεντάωρο οδοιπορικό, αφού επισκεφθήκαμε αρκετά απ' τα πέτρινα γεφύρια του Ζαγορίου που είναι κοντά σ' αυτή τη διαδρομή, επιστρέψαμε στην έδρα μας. Τώρα πια έχουμε "σφαιρική" αντίληψη και γνώση, του τι σημαίνει Τύμφη και Ζαγόρι, συμπληρώσαμε αυτή που είχαμε αποκτήσει από προηγούμενες αποσπασματικές επισκέψεις και πιστέψτε με άξιζε τον κόπο... Τα άλλα γεφύρια που αφήσαμε με το παράπονο θα τα επισκεφθούμε με την πρώτη ευκαιρία, είναι τόσα πολλά εξάλλου... Καλά να είμαστε.

www.maresei.gr