Στο «Διαπολιτισμικό Γεύμα» που φέτος θα γίνει στην Μάλτα, μετέχει ο Δήμος Πρέβεζας.

Ο Δήμος Πρέβεζας μετέχει ως εταίρος στο πρόγραμμα με το διακριτικό τίτλο «Διαπολιτισμικό Γεύμα» (Intercutural meal) το οποίο διοργανώνει η αδελφοποιημένη με τη Πρέβεζα στον οργανισμό της Δωδεκάδας (Ντουζελάζ) πόλη της Μάλτας Marsaskala.

Οι άλλοι εταίροι του προγράμματος είναι από την Τουρκία και τη Σλοβακία. Στο πρόγραμμα θα συμμετέχουν από την Πρέβεζα πέντε νέοι και νέες 17 ετών, ένας νέoς-α 18-25 ετών καθώς και ένας ομαδάρχης-αρχηγός της αποστολής.

Ο μεταφορικός τίτλος «Διαπολιτισμικό Γεύμα» αφορά στην παρουσίαση «γευμάτων» που αφορούν στο παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον κάθε χώρας και τόπου της ομάδας νέων που συμμετέχει, την ιστορία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία κλπ.

Ο Δήμος Πρέβεζας ανακοινώνει ότι όσοι ενδιαφέρονται να δηλώσουν συμμετοχή στο πρόγραμμα, που πραγματοποιείται 2-10 Ιουλίου 2012, στην Αθήνα να επικοινωνήσουν με το Τμήμα Προγραμματισμού του Δήμου Πρέβεζας, Ελευθερίου Βενιζέλου και Μπαχούμη 2, 48 100 Πρέβεζα και με τους αρμοδίους υπαλλήλους Κλεοπάτρα Γιαννούλη και Γεώργιο Αλισανδράτο στους τηλεφωνικούς αριθμούς 26823-60603 και 26823- 60659. Η εκδήλωση ενδιαφέροντος μπορεί να γίνεται και μέσω ηλεκτρονικής επικοινωνίας στις διεύθυνσεις:gian@1485.syzefxis.gov.gr, relations@1485.syzefxis.gov.gr μέχρι την Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012.

Η δαπάνη συμμετοχής που αφορά στην μετάβαση και επιστροφή από την Αθήνα εξαντλείται στο 30/% των εξόδων. Το υπόλοιπο ποσό της μετάβασης καθώς και τα έξοδα διαμονής- διατροφής στην Αθήνα, θα καλυφθούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση που επιχορηγεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Να σημειωθεί ότι αν οι συμμετοχές ξεπερνούν τον απαιτούμενο αριθμό θα πραγματοποιηθεί κλήρωση στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου Πρέβεζας , ενώπιον της Επιτροπής Δωδεκάδας του Δήμου Πρέβεζας.

www.atpreveza.gr

Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε.

Τούτη τη στιγμή αυτό που υπάρχει στην κοινωνία είναι ένας τεράστιος φόβος, από όλες τις μεριές. Οι αγορές από τη μία πλευρά φοβούνται για το τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, και ο λαός φοβάται τις αγορές. Είναι ένα δίπολο. Και στην ουσία, ο φόβος, είναι το αντίθετο της ελευθερίας: Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε [...] Αλλα αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους." η Ιστορικός - Ερευνήτρια, και Καθηγήτρια στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Τασούλα Βερβενιώτη συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο που έχει ξεκινήσει η Κρυσταλία Πατούλη στο tvxs.gr, μιλά για την σημασία της ιστορικής μνήμης στο κρίσιμο πολιτικό παρόν και μέλλον της χώρας μας.

...Γι αυτό το λόγο, χρειάζεται να έχουμε μνήμη, να γνωρίζουμε την ιστορία μας, και να. μην τα παρατάμε. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα της Κούλας Ξηραδάκη. Ήταν μία εξαιρετική γυναίκα, μια αυτοδίδακτη ιστορικός... Είναι χαρακτηριστικός και ο υπότιτλος στην αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε πρόσφατα: «Εγώ δεν τα παράτησα». Η ίδια, αγωνίστηκε στην Αντίσταση, και μετά επειδή έπρεπε να δουλέψει, δεν μπορούσε να σπουδάσει Ιστορία, γιατί τα μαθήματα γίνονταν το πρωί, και όμως τα κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελε: μία ιστορικός με σημαντικό έργο. 

- Tι σημασία έχει στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η ιστορία και η ιστορική μνήμη; Τώρα που τα πάντα αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται, πόσο ανάγκη έχουμε να... γνωρίζουμε; 

Θα αναφέρω αυτό που λέει ο Σαββόπουλος στους στίχους του, και έχει απόλυτο δίκιο:

«Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου

δεν θα βρεις τον εαυτό σου

αλλά όλους τους άλλους

τους μικρούς και τους μεγάλους

Γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας»

Είμαστε γεννήματα της εποχής μας αλλά κουβαλάμε και την ιστορία των παλιότερων γενιών, γιατί «δεν πέθανε κανένας». Τούτες τις μέρες όλοι μιλούν για το πώς βγήκε η Χρυσή Αυγή με τόσο μεγάλο ποσοστό.

Ξεχνούν όμως, ένα πράγμα: η γενιά των πατεράδων μας, και για τους νεώτερους των παππούδων τους, είχε ανθρώπους της Δεξιάς, οι οποίοι έπαιρναν λεφτά κόβοντας κεφάλια. Υπήρχαν συμμορίες που σκότωναν ανθρώπους για χρήματα, κόβανε τα κεφάλια των αριστερών και τα έβαζαν σε ένα σακούλι. Μιλάμε για μεγάλη αγριότητα στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Είχαμε δηλαδή κυνηγούς κεφαλών. Αυτό σίγουρα, μπορούμε να το ξεπεράσουμε μόνο με τον πολιτισμό, μόνο με τη γνώση. Αλλά ωστόσο, αυτά είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που επιβιώνουν ακόμη.

Και είναι πολύ αρνητικό όταν δεν θέλουμε να δούμε αυτό το παρελθόν. Γι αυτό, θεωρώ ότι το χειρότερο το πράγμα που έκαναν στην διάρκεια της συγκυβέρνησης, το 1989, ήταν που έκαψαν τα αρχεία της Αστυνομίας.

Διότι, στην πραγματικότητα, ακόμα και το πώς είναι διαμορφωμένες σήμερα οι νοοτροπίες μας, οι απόψεις μας και οι αντιλήψεις μας, έχει πάρα πολύ να κάνει με τις προηγούμενες γενιές και όχι μόνο με τους κυνηγούς κεφαλών, 60τόσα χρόνια πριν, αλλά, έχει να κάνει και με άλλα πράγματα.

Στη διάρκεια της Κατοχής ριζοσπαστικοποιήθηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες και οραματίστηκαν να φτιάξουν μια κοινωνία, πιο σωστή, πιο δίκαιη, μετά το τέλος του πολέμου. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Ήταν γενικότερο. Εδώ όμως η «αντίσταση» αυτών που δεν ήθελαν αυτή τη νέα κοινωνία (είχαμε και το παλάτι τότε) ήταν πολλή μεγάλη και η κοινωνία διχάστηκε, έγινε ο εμφύλιος. Όταν μοιράζεται η κοινωνία στα δύο, αυτό είναι πάρα πολύ αρνητικό όχι μόνο για τα άτομα αλλά για όλη την κοινωνία.

Επικράτησαν οι συντηρητικές δυνάμεις και κατά τη γνώμη μου το χειρότερο από όλα (ακόμα και από τις εκτελέσεις) ήταν ότι ζητούσαν από τους ανθρώπους της Αριστεράς να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας. Δηλαδή, στην ουσία τους εξευτέλιζαν, τους έκαναν να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και όποιος δεν το έκανε του στερούσαν πολλά «καθημερινά» δικαιώματα, όπως το να στείλει τα παιδιά του στο Πανεπιστήμιο, να βγάλει άδεια οδήγησης, κλπ.

Η υπογραφή της δήλωσης λειτούργησε ως οδοστρωτήρας πάνω στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που ονειρεύτηκε μια «άλλη», μια καλύτερη κοινωνία. Υποχρεώθηκε να υπογράψει δηλώσεις μετανοίας για να αποκτήσει κάποια στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία τα έχει ο καθένας σε κάθε δημοκρατία, π.χ. να βγάλεις μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Για να επιτύχει ένας πολίτης «δεύτερης κατηγορίας» αυτούς τους «απλούς» στόχους έπρεπε να κάνει αυτό που λέγεται στα απλά ελληνικά: «να φιλήσει κατουρημένες ποδιές».

Όταν λοιπόν μετά τον πόλεμο φτιάξαμε μια κοινωνία στην οποία υπήρχε από τη μία το Σύνταγμα και από την άλλη ένα παρασύνταγμα, κι όταν υπήρχαν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, όπου οι της δεύτερης κατηγορίας, δηλ. οι αριστεροί, ακόμα και για όσους υπήρχε υπόνοια για Αριστερή δράση, τους «συνοδοιπόρους» όπως τους έλεγαν, που δεν μπορούσαν να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα και έπρεπε για να τα αποκτήσουν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, οδήγησαν έναν λαό, κυριολεκτικά μέσα στον φόβο!

Στην ουσία, τυπικά ο εμφύλιος τελείωσε το 1989, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το νόμο «για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου», αλλά για να τελειώσει, κάψανε τους φακέλους της Αστυνομίας. Πιθανόν εκεί θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα για το πώς στήθηκε ένας κράτος με ένα τεράστιο δίκτυο χαφιέδων και πιθανόν να γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς έδιναν λεφτά π.χ στους κυνηγούς κεφαλών.

Και επιπλέον, αυτό που έγινε μετά τον εμφύλιο από τους νικητές, ήταν να ταπεινώσουνε τους ηττημένους, σε βαθμό να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, να μην έχουνε δικαιώματα, και τελικά οδήγησαν έναν λαό στην υποταγή, και στο φόβο για την εξουσία. Να πηγαίνεις στο Αστυνομικό Τμήμα και να μην «βλέπεις» τους αστυνομικούς ως υπαλλήλους που είναι υποχρεωμένοι να σε εξυπηρετήσουν -εμείς τους πληρώνουμε- αλλά με φόβο. Ωστόσο, οι άνθρωποι ξεσηκώνονται, αντιστέκονται σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, συνήθως μαζί με τους φόβους τους, γιατί έχουν προβλήματα και γιατί έχουν και δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες, από την εποχή του Σπάρτακου.

Και τούτη την ώρα, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει ένας φόβος πολύ μεγάλος. Βέβαια, ο φόβος είναι διπλός: από τη μία μεριά οι αγορές φοβούνται τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, μήπως δεν είναι υπέρ τους, και από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός φοβάται τη δύναμη που έχουν οι αγορές εναντίον του, μήπως δεν του επιτρέψουν να κάνει αυτά τα οποία δικαιούται, και να έχει ένα κοινωνικό κράτος: παιδεία, υγεία, περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εργασία, αξιοκρατία, και τόσα άλλα.

- Τι δεν θα πρέπει, λοιπόν, να... ξεχάσουν οι έλληνες όταν θα βρίσκονται πάνω από την κάλπη στις 17 Ιουνίου; 

Είναι κοινός τόπος ότι η ανθρωπότητα βαδίζει σε μια καινούργια εποχή, πολύ διαφορετική και στο κοινωνικό επίπεδο (θα διαμορφωθούν αλλιώς οι κοινωνικές τάξεις) και το πολιτικό (θα αλλάξει ο τρόπος αντιπροσώπευσης) και στο οικονομικό. Το εάν θα νικήσουν οι αγορές ή οι «απλές» ανθρώπινες ανάγκες θα κριθεί στα χρόνια που έρχονται.

Γι αυτό οι άνθρωποι χρειάζεται να θυμηθούν την Ιστορία. Χωρίς τη μνήμη δεν είμαστε τίποτα.

Είναι αλήθεια πως τη μνήμη την κατασκευάζουμε κατά πώς μας βολεύει. Νομίζω, ότι τούτη τη στιγμή, μέσα στην πολυδαίδαλη κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, στην προσπάθειά της να σχηματίσει μια νέα ταυτότητα θα φτιάξει και ένα νέο αφήγημα. Ελπίζω και εύχομαι να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς τόσους πολλούς ζωτικούς μύθους.

Γιατί η μυθολογία δεν μας βοηθάει σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που ζούμε τώρα.

Πρέπει να ξέρουμε πραγματικά τι έχει γίνει, πώς φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος, τι είναι οι πελατειακές σχέσεις, πώς ακριβώς εμπλακήκαμε σε αυτές σαν λαός, γιατί εμπλακήκαμε, και γνωρίζοντας όλα αυτά, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. 

Διότι, σε αυτή την καινούργια κοινωνία που έρχεται, δεν μπορεί να σταθεί ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Είναι πολύ παλιό, ξεπερασμένο και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνία. Τούτη την ώρα η ανάγκη αυτής της αλλαγής εκφράζεται κοινωνικά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό τον χτυπάνε.

Πάντως αυτήν την αλλαγή δεν μπορούμε να την «αναθέσουμε» σε ένα κόμμα, γιατί δεν μπορεί να γίνει από ένα κόμμα. Πρέπει να γίνει από όλο τον κόσμο, ο οποίος θα αποκτήσει συνείδηση αυτής της ανάγκης και θα τη διεκδικήσει. Και κυρίως πιστεύω ότι αυτό θα γίνει από τους νέους, από τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1974. Σε αυτούς έχω τις ελπίδες μου.

Οι πιο μεγάλες ηλικίες, η γενιά της Αντίστασης -όπως τους λέμε- κοντεύει να εκλείψει, στη διάρκεια της Χούντας έχουμε μια κάποια μικρή παρακαταθήκη αγώνων και οι ηλικίες 40 με 50 δεν μπορούν και πολύ να βοηθήσουν, γιατί έχουν κοινωνικοποιηθεί σε μία κοινωνία ευμάρειας όπου επικράτησαν πολλοί ζωτικοί μύθοι για το παρελθόν μας.

Αυτές τις στιγμές, είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από αυτούς, να δούμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις, να δούμε τους ανθρώπους όχι σαν ήρωες αλλά σαν ανθρώπους. Όχι ως υπερφυσικά όντα, αλλά ως καθημερινούς, απλούς άνθρωποι.

Γιατί μετά το 1974 φτιάχτηκε ένα πάρα πολύ ηρωοποιημένο παρελθόν και ξεχάσαμε πολλά σημεία της πραγματικότητας, ειδικά για την Αντίσταση. Ξεχάσαμε, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας ήτανε δοσίλογοι, ήταν συνεργάτες των Γερμανών, είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς, και ότι οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον Ελλήνων. Δεν το είπαμε αυτό δυνατά. Επιμείναμε ότι η Αντίσταση ήταν «παλλαϊκή», ότι συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες. 

Δεν μιλήσαμε αρκετά για το φόβο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό, μεν, αλλά όταν σε πιάνει σε μεγάλο βαθμό, και κυρίως όταν ασκείται τρομοκρατία από την εξουσία, ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.

Στη διάρκεια της Κατοχής, για παράδειγμα, οι γερμανοί, ανακοίνωναν κάθε μέρα από το ραδιόφωνο, πόσους εκτέλεσαν στο Χαϊδάρι, και πόσους επρόκειτο να εκτελέσουν. Δηλαδή, διακήρυσσαν τις εκτελέσεις και τις χρησιμοποιούσαν για να τρομοκρατήσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό. 

Σήμερα λοιπόν, που κάθε μέρα ανακοινώνεται και κάτι δυσάρεστο για το λαό, βρισκόμαστε κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Αναρωτιόμαστε: να κάνουμε αυτό; Αλλά αν συμβεί το χειρότερο; Και τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση;

Αυτό που έχει αποδειχτεί από την έρευνα που έχω κάνει, είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται κυρίως πριν συμβεί κάτι. Όταν το γεγονός συμβαίνει, τότε οι άνθρωποι πραγματικά το αντιμετωπίζουν. Άλλοι με μεγαλύτερη ψυχραιμία, και άλλοι με μικρότερη. 

- Φοβούνται το άγνωστο δηλαδή; 

Φοβούνται αυτό που. μπορεί να τους συμβεί. Αλλά όταν αυτό το άγνωστο συμβεί, τότε βλέπουν ότι είναι διαχειρίσιμο. Δεν υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή που δεν είναι διαχειρίσιμες. Οι άνθρωποι δεν βάζουν προβλήματα στα οποία δεν μπορούν να απαντήσουν. Από τη στιγμή που θέτουν ένα πρόβλημα, ήδη βρίσκονται στην πορεία για τη λύση του. 

Το θέμα είναι πόσο οι άνθρωποι, είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, να αλλάξουν κάτι, να αλλάξουνε τη ζωή τους. Και εκεί θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους. 

- Από τις γνώσεις που έχεις που έχεις, ως ιστορικός, πόσο πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει οι έλληνες από τον εμφύλιο και μετά; 

Νομίζω ότι, η Μεταπολίτευση έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά στην ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, να υπάρξει μια ήρεμη περίοδος, και να γεννηθεί μια γενιά η οποία μεγάλωσε με λιγότερο φόβο, σε καλύτερες συνθήκες, και αυτό είναι πολύ παρήγορο. Δεν μπορείς δηλαδή να αποτινάξεις το φόβο όταν δεν έχεις αυτή τη δύναμη που σου δίνουν οι ειρηνικές συνθήκες διαβίωσης. 

- Την περίοδο της μεταπολίτευσης όμως, όπως αποδείχθηκε, αναπτύχθηκε η διαφθορά, θα λέγαμε ένα παρακράτος που δούλευε κάτω από τα τραπέζια. με τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή.

Η κοινωνία έτσι ήταν. Υπήρχε αυτό από πριν. Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Γινόταν σε μικρές κοινωνικές ομάδες, και στη μεταπολίτευση, επεκτάθηκε και σε μεγαλύτερες. Από την άλλη μεριά δεν νομίζω ότι το έκαναν όλοι με ελαφριά συνείδηση. Για πολλούς ανθρώπους στοίχιζε ψυχολογικά. Ξέρανε, ότι δεν πρέπει να πάνε να παρακαλέσουν τον βουλευτή, αλλά το έκαναν γιατί δεν έβλεπαν άλλη δυνατότητα.

Μπορεί κάποιος να είχε όλα τα προσόντα και παρόλα αυτά να έπρεπε να παρακαλέσει, να «φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές» που λέγαμε για να πάρει τη θέση. Πάντως, επειδή η εξουσία του «βουλευτή» τελείωσε -και λόγω της κρίσης- έχει περισσότερες δυνατότητες να τελειώσουμε και με το πελατειακό κράτος και να εμποδίσουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή με θεσμικούς τρόπους. Μπορούμε για παράδειγμα, να φτιάξουμε κάποιους κανόνες, κάποιες αξίες, κάποιες αρχές και να τις σεβαστούμε. 

- Επειδή σε περιόδους κρίσεων και αλλαγών, το θέμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης είναι πολύ σημαντικό. Τί βάσεις, πιστεύεις, έχει στην ελληνική κοινωνία; Πότε συνεργαστήκαμε εμείς οι έλληνες; 

Νομίζω ότι δεν το γνωρίζουμε αυτό. Ποτέ δεν συνεργαστήκαμε. Ούτε στο σχολείο το διδαχτήκαμε. Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι, θα έλεγα, σε μια μικρή χώρα. Και για να επιπλεύσουμε, γιατί πέρασε πάρα πολλά αυτή η χώρα, υπήρχε ένας μεγάλος ανταγωνισμός. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε παρά να συνεργαστούμε. Κι ύστερα αυτό που βγαίνει από τις συλλογικότητες είναι πάντα μεγαλύτερο, σημαντικότερο και με μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα, έχω από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης. Στην Ημερίδα που οργανώσαμε, οι ομάδες που απόκτησαν μεγαλύτερη συλλογικότητα, παρουσίασαν και το πιο αξιόλογο έργο. Το να στήνουμε συλλογικότητες, είναι κάτι που πρέπει να το μάθουμε. 

- Η συνεργασία και η συλλογικότητα δεν υπήρχε στο ΕΑΜ; 

Δούλεψαν τότε, αλλά κάτω από μια καθοδήγηση, μια ηγεσία. Αντίθετα, η συνεργασία προϋποθέτει την ισοτιμία. Αν συνεργάζεσαι σε μία οργάνωση που είναι πυραμιδωτή, δηλ. έχει αρχηγό, ηγεσία που μάλιστα έχει πείσει τους από κάτω, ότι «το κόμμα πάντα ξέρει καλύτερα», όπου δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει τις αντιρρήσεις τους γιατί γίνεται ύποπτος, αυτό είναι μία άλλου είδους εμπειρία.

Στη σημερινή κοινωνία, με την τεχνολογία που διαθέτουμε, η δομή της οργάνωσης μπορεί να είναι οριζόντια και να υπάρχει συνεργασία με ισοτιμία. Στην πραγματικότητα για να επιτύχουμε τις αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να συνεργαστούμε. Να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον. Και κυρίως να ακούμε ο ένας τον άλλον!

Και δεν τον ακούμε τον άλλον, διότι η σκέψη μας έχει δύο πόλους, γιατί έχουμε περάσει από έναν εμφύλιο (ή ο δικός μας, ή ο εχθρός μας). 

- Αυτό συνέβη πέρυσι στην πλατεία Συντάγματος με το κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας. Εφόσον όμως, δεν έχουμε διαχειριστεί ακόμα τον εμφύλιο, ίσως αυτή την ώρα τον διαχειριζόμαστε, γι αυτό και μιλάμε και για συνεργασία; 

Ναι, γιατί ο εμφύλιος και ο ψυχρός πόλεμος, δεν χώρισαν μόνο όλη την ανθρωπότητα και κατά συνέπεια όλη την Ελλάδα στα δύο, αλλά δημιούργησαν στη σκέψη μας δύο πόλους: Οι δικοί μας και οι εχθροί μας. Οι δικοί μας είναι πάντα καλοί, οι εχθροί μας είναι πάντα κακοί. Και βέβαια, δαιμονοποιούμε τον αντίπαλο. Αν δούμε όμως τον άλλον άνθρωπο, τον. αντίπαλο, ως άνθρωπο με άλλη άποψη, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Στην ουσία, δηλαδή, αν διαχειριστούμε σωστά τον εμφύλιο, όπως λες. 

- Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγο, στις 17 Ιουνίου; 

Νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Λίγο. Δεν ξέρω αν έχει πάρει απόφαση να τα αλλάξει όλα. Θέλει να τα αλλάξει, δεν τον παίρνει άλλο, αλλά δεν ξέρω αν έχει πάρει την απόφαση μέσα του. 

- Μήπως είναι αυτός ο φόβος που έλεγες; 

Μα, ναι! Είναι ο φόβος μπροστά την ελευθερία! Είναι ο φόβος γιατί δεν το έχει ξανακάνει. Είναι ο φόβος για το καινούργιο. Είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνική αδράνεια, να μην θέλεις να αλλάξεις μια κατάσταση παρόλο που δεν ζεις καλά μέσα σε αυτήν. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά φτάνει μια στιγμή, όπου υπερτερεί η ανάγκη της αλλαγής απέναντι στο φόβο για το καινούργιο. 

- Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να βγάζουν και πάλι πρώτο κόμμα τη ΝΔ. 

Βέβαια, όχι με μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ζούμε μία περίοδο που είναι πολύ φορτισμένη με γεγονότα και νομίζω ότι ως έλληνες, ως έθνος, ως κοινωνία, φτιάχνουμε μια καινούργια ταυτότητα. Είναι η εποχή, ακριβώς, που φτιάχνεται η καινούργια ταυτότητα, και βασικά θα στηριχτεί πάνω στο παρελθόν, για να φτιαχτεί αυτό το καινούργιο. 

Είναι μια περίοδος μεγάλων ανατροπών. Θα αλλάξει ο κοινωνικός χάρτης, θα φτιάξουμε στην πραγματικότητα μια νέα ταυτότητα, παρ' όλους τους υπαρκτούς φόβους μας. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, να κοιτάξουμε το παρελθόν, όλους αυτούς που έζησαν πίσω μας για να προχωρήσουμε στο μέλλον. 

Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται ν' ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. [...] 

Σ' αυτές λοιπόν τις επαναστάσεις, η ανάσταση των νεκρών χρησίμευε για να λαμπρύνει τους καινούργιους αγώνες κι όχι για να παρωδήσει τους παλιούς, για να υπερβάλλει στη φαντασία το καθήκον που είχε μπει και όχι για να αποφύγει την εκπλήρωσή του στην πράξη, για να ξαναβρεί το πνεύμα της επανάστασης και όχι για να κάνει να πλανιέται το φάντασμά της» Καρλ Μαρξ, Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

- Τι νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουμε από το παρελθόν για να το πάρουμε μαζί στη νέα μας ταυτότητα; 

Να κρατήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια υπερηφάνεια σε αυτό το λαό, και στο επίπεδο αυτό που λέμε: του απλού ανθρώπου, υπάρχουνε πάρα πολύ σημαντικές αξίες, σε αντίθεση με το επίπεδο των ελίτ. Υπάρχει δοτικότητα για παράδειγμα στον απλό κόσμο (κυρίως μέσα στην οικογένεια, αλλά μπορεί να γίνει και στην κοινωνία.), όπως υπάρχει βέβαια και κρυψίνοια και καχυποψία - ως συνέπειες του εμφυλίου.

Αλλά, επειδή, ποτέ δεν είχαμε ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος «προστάτη», έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι, επινοητικοί, να μπορούμε να διαχειριζόμαστε δύσκολες καταστάσεις, να τα βγάζουμε πέρα. Και αυτό είναι θετικό. 

Και, βέβαια, να κρατήσουμε τους αγώνες μας! Και οι αγώνες δεν είναι ατομικοί, είναι συλλογικοί. Να κρατήσουμε τη μνήμη π.χ. της Μαρίας Μπέικου. τη μνήμη της Κούλας Ξηραδάκη που παρόλο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει Ιστορία, έγινε ιστορικός. Να κρατήσουμε τις αγώνες των ανθρώπων που έκαναν για να καλυτερεύσουν την καθημερινότητά τους και όχι μόνο τους ήρωες. 

Αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους. Υπάρχει δισταγμός και φόβος, γιατί υπάρχει το άγνωστο και κανείς δεν θέλει να χάσει όσα είχε. 

- Κάθε αλλαγή όμως, έχει ένα τίμημα. Δεν γίνεται να αλλάξεις για να κερδίσεις κάτι, αν δεν χάσεις κάτι άλλο. 

Υπάρχει ένας ωραίος στίχος του Ευρυπίδη, που σε ελεύθερη μετάφραση, λέει, ότι οι άνθρωποι στεναχωριούνται όταν χάνουνε αυτά που είχανε κι όχι εκείνα που δεν είχανε, που δεν είχανε βιώσει...

«το μετ' ευτυχίας κακού-

σθαι θνατοίς βαρύς αιών

(για τους θνητούς είναι πολύ βαρύ

να κακοπαθαίνουν μετά από μια ευτυχία)»

Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Ταύροις

www.tvxs.gr

Το στρατηγικό γεωπολιτικό σχέδιο της γερμανικής ηγεσίας (ελίτ;) ή η εκδίκηση του ηττημένου.

Μέρες που είναι… Πάλι με τους Γερμανούς θα ασχοληθώ! Τους αξίζει όμως, μετά την προχθεσινή απαξιωτική αφήγηση του Der Spiegel.

Με προτροπή του φίλου του ιστολογίου μας «Styl Styl», -Δείτε τις αποκαλύψεις του άλλοτε αρχηγού του γαλλικού ΓΕΕΘΑ, σεβαστού στρατηγού Γκαλουά που παρέχουν την κλείδα ερμηνείας της τρέχουσας δικής μας εμπειρίας- ο οποίος μας έδωσε την πληροφορία και τους συνδέσμους, αναρτούμε την σχετικά άγνωστη άλλα πολύ αποκαλυπτική -για τις προθέσεις των «φίλων και συνεταίρων» Γερμανών- αφήγηση του Γάλλου Στρατηγού Πιερ Μαρί Γκαλουά (1911-2010) στη επέτειο για τα 10 χρόνια των βομβαρδισμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία του, σε δύο βίντεο, στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους και την ελληνική μετάφραση ώστε να μη στερηθεί κανείς του αποκαλυπτικού κειμένου.

Ο Στρατηγός Γκαλουά έζησε τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας από μέσα, ως Γάλλος αποσταλμένος της γαλλικής κυβέρνησης, και για αυτό το λόγο αποτελεί ο ίδιος μια εγκυρότατη πηγή πληροφοριών.

Η παρέμβαση του Στρατηγού Γκαλουά

Στόχοι και συνέπειες της επίθεσης της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, 10 χρόνια μετά. Βελιγράδι, στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Λοιπόν, συναντιόμαστε σήμερα για να γιορτάσουμε, η λέξη δεν είναι η καταλληλότερη, μια πολύ θλιβερή επέτειο … Πριν από 10 χρόνια, το 1999, οι δυτικές δημοκρατίες, με επικεφαλής τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, τις οποίες ακολούθησε και η Γαλλία, βομβάρδισαν ό, τι απέμενε από την πρώην Γιουγκοσλαβία, με απόλυτη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, των συμφωνιών του Ελσίνκι σχετικά με το απαραβίαστο των εθνικών συνόρων πρώτα, και έπειτα για το γεγονός ότι αρνήθηκαν την συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών, ήτοι του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και τελικά, προχώρησαν σε πόλεμο χωρίς καν να ζητήσουν τη γνώμη των εθνικών κοινοβουλίων τους. Εν ολίγοις, μια σειρά από βιασμούς του διεθνούς δικαίου που αφήνει έναν πραγματικά μαύρο λεκέ για την ηθική των δυτικών δυνάμεων που συμπεριφέρθηκαν όπως συμπεριφέρονται οι απολυταρχίες και ακόμα, σε αυτή τη περίπτωση, τις ξεπέρασαν σε μέγεθος.

Γι 'αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια προγραμματισμένη επιχείρηση της Γερμανίας πριν από πολύ καιρό. Δεν επρόκειτο μόνο να περιμένουν το θάνατο του προέδρου Τίτο το 1980, αλλά να προετοιμάσουν τη διαδοχή του, εκμεταλλευόμενοι την αναχώρησή του, να εξαρθρώσουν αυτό το έδαφος το οποίο οι Γερμανοί πίστευαν ότι δεν ήταν έθνος επειδή αποτελούταν από εθνότητες και διαφορετικές θρησκείες. Και εκτός αυτού, όπως το είπα προηγουμένως, η Γερμανία είχε προφανώς το πλεονέκτημα αυτής της εξάρθρωσης.

Έτυχε να είχα έμμεση σχέση με αυτά τα γεγονότα κατά τα έτη 1976 και 1977, καθώς πήγαινα τακτικά στη Γερμανία μετά από προσκλήσεις του Φραντς Γιόζεφ Στράους (ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή ο Γερμανός υπουργός Άμυνας , και έπειτα υπουργός Οικονομικών), σε ένα μικρό αγρόκτημα που είχε κοντά στο Μόναχο, όπου συναντιόμασταν, δέκα φίλοι, για να συζητήσουμε τις παγκόσμιες υποθέσεις, για δύο τρεις ημέρες.

Υπήρξε εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας, ένας εκπρόσωπος της Ισπανίας, (της Opus Dei), ένας εκπρόσωπος του Βατικανού και εγώ ήμουν ο Γάλλος της ομάδας. Μιλάγαμε για τα πάντα και τίποτα για δύο τρεις μέρες. Και κράτησα την ανάμνηση από συζητήσεις μεταξύ μας όπου οι Γερμανοί γείτονές μου πίστευαν ότι η Γιουγκοσλαβία δεν είναι βιώσιμη και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε, κατά τη στιγμή του θανάτου του Τίτο, να την αντικαταστήσουμε με μια άλλη εδαφική οργάνωση.

Έτσι οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι πολύ καλοί γεωπολιτικοί, ήταν πολύ ευαίσθητοι για αυτή την υπόθεση για τους ακόλουθους λόγους:

1. Από τη γερμανική πλευρά, η επιθυμία να πάρουν εκδίκηση από τους Σέρβους οι οποίοι δύο φορές, το 1914-1918, και 1939-1945, ενωθήκαν με τους Συμμάχους εναντίον τους, ακόμη και την σερβική αντίσταση, η οποία από τον Απρίλιο του 1941 πήρε τον δρόμο των βουνών με τον Μιχαήλοβιτς και μετά με τον Τίτο και κράτησε αρκετές γερμανικές μεραρχίες, που θα χρησιμεύονταν στη Ρωσία, της Μόσχα και στη συνέχεια στο μέτωπο του Στάλινγκραντ. Και, όχι χωρίς λόγο, η Βόννη εκτιμούσε ότι ήταν η σερβική αντίσταση, σε κάποιο βαθμό, που ώθησε τη Γερμανία στην ήττα του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου. Έπρεπε λοιπόν να τιμωρηθεί αυτός ο θαρραλέος λαός.

2. Δεύτερη. Έπρεπε να ανταμειφθούν οι Κροάτες και Βόσνιοι μουσουλμάνοι που είχαν ενταχθεί στη ναζιστική Γερμανία, στον στρατό VERMARCHT οι οποίοι κατέλαβαν ορισμένες θέσεις στη Γαλλία, για να τους ευχαριστήσουν για την σύνδεση τους με τη δράση της Γερμανίας, και επομένως να προωθήσουν τους Κροάτες και Βόσνιους μουσουλμάνους.

3. Τρίτη ιδέα της γερμανικής πλευράς, ήταν επίσης τον ενδιαφέρον της Γερμανίας να εισέρθουν η Κροατία και η Σλοβενία ​​στη τροχιά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας στην οποία ηγούταν η Δυτική Γερμανία, ως το ισχυρότερο μέλος της, και να αποκτήσει με αυτό τον τρόπο οικονομική επιρροή στην δαλματική ακτή μέσω αυτής να πλησιάσει τη Μεσόγειο, παλιό γερμανικό όνειρο με τον παραδοσιακό τροπισμό, η «Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία» με βλέψεις προς τις δύο Σικελίες και τη Κεντρική Μεσογείου. Επιπλέον πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η Γερμανία πίστευε ότι τελικά θα παρέμβαιναν οι ΗΠΑ και αφού κατείχαν τις σημαντικότερες θέσεις στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, θα ήταν για εκείνη μια καλή συμφωνία που ετοιμαζόταν, μιλώντας στρατιωτικά.

Αυτοί οι λόγοι, κατά τη γνώμη μου, που ώθησαν τη Γερμανία να παίξει αυτό το ρόλο.

Έπρεπε επίσης να σύρει τη Γαλλία και τις ΗΠΑ σε αυτή την περιπέτεια.

Στη Γαλλία, ο κ. Κολ άσκησε αποφασιστική επιρροή στον πρόεδρο Μιτεράν, ο οποίος ήταν άρρωστος και αδύναμος, δεν είχε εξάλλου άλλη πολιτική παρά να μαζέψει τις αναγκαίες ψήφους για την επανεκλογή του, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μιτεράν, ακολουθούμενος εξάλλου από τον Υπουργό Εξωτερικών του, τον κ. Αλαίν Ζιπέ, ήδη από τον Φεβρουάριο 1994, είχε προσχωρήσει στο συνασπισμό που οι Γερμανοί ήθελαν να συναρμολογήσουν, ενεργώντας υπέρ μιας μουσουλμανο-κροατικής ομοσπονδίας με σκοπό να εκδιώξει τους Σέρβους από τη γη τους, που κατείχαν για αιώνες (περίπου 64% των εδαφών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης), να πάρουν το 40% για να το δώσει στους μουσουλμάνους, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο αυτή τη τερατώδη ομοσπονδία, και στη συνέχεια, οργανώνοντας και συμμετέχοντας στη πρωτοφανή παραπλανητική εκστρατεία ψεμάτων για την οποία θα μιλήσω σε λίγο. Η γαλλική προσέγγιση ακολούθησε τη γερμανική προσέγγιση.

Στη συνέχεια, παρενέβησαν οι ΗΠΑ. Ήταν αρχικά απρόθυμες, επειδή φοβόντουσαν την μόρφωση του εδάφους, φοβόνταν την ανδρεία της σερβικής αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής 1940-1945, για την οποία ήταν οι ίδιες μάρτυρες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Φοβόντουσαν να συρθούν σε μια λεπτή και δύσκολη στρατιωτική περιπέτεια, ειδικότερα από τότε που στοιχειώνονταν από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ, περισσότερο από ό, τι την πορεία του πετρελαίου που θα πέρναγε μια μέρα κατά μήκος του Δούναβη από το Βελιγράδι ή που θα έφτανε μέσω του διάδρομου αριθ. 8 της Κασπίας Θάλασσας μέχρι την ακτή της Αλβανίας, στο Δυρράχιο, από όπου θα ξεκινούσε ένας νέος αγωγός. Αλλά όλα αυτά ήταν μακριά και δεν ήθελαν να δεσμευτούν. Τελικά, υπό τη συνεχή γερμανική πίεση, οι ΗΠΑ άλλαξαν γνώμη και πειστήκαν ότι υπήρχε συμφέρον να συμμετέχουν, και αυτό για τους ακόλουθους λόγους.

Καταρχήν ήθελαν να αποδείξουν στους Ευρωπαίους ότι είναι ανίκανοι να αυτοδιαχειριστούν και ότι μόλις αποχωρούν οι Αμερικανοί, ακολουθεί το χάος, την αταξία και τον πόλεμο, γεγονότα που τους αναγκάσουν (τους Αμερικανούς) να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Αυτό αποδείχνει επίσης… ότι το ΝΑΤΟ είναι απαραίτητο!

Δεύτερον, οι ΗΠΑ πίστευαν ότι θα ταπείνωναν περισσότερο τη Ρωσία, η οποία εκείνη τη εποχή βρισκόταν στα χέρια του Γέλτσιν και των συμβούλων του Χάρβαρντ («τα αυγά του Χάρβαρντ»), που ήθελαν να γενικεύσουν την οικονομία της αγοράς στη Ρωσία, ενώ η ίδια η Ρωσία δεν ήξερε καλά καλά για το τι επρόκειτο, συνηθισμένη με το σύστημα της σχεδιασμένης οικονομίας.

Για τις ΗΠΑ, ήταν, επίσης, να επιβάλουν την ηγεσία τους εκεί (στα Βαλκάνια), όπου ο σλαβικός κόσμος έπρεπε να φανερώσει την ενότητα του και την αλληλεγγύη του.

Εξάλλου, (τρίτος λόγος), οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνταν ότι η Γερμανία είχε ενηλικιωθεί και ότι κατά βάθος θα ήταν ενδιαφέρον να έχουν στην Βαλκάνια μια στρατιωτικά κατεχόμενη ζώνη, κατά προτίμηση στην Αλβανία, γεγονός που αποδεικνύεται από την εγκατάσταση του διάσημου στρατοπέδου του Bondsteel (στο Κόσοβο) με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκεται στη πορεία του μελλοντικού διαδρόμου αριθ. 8, που θα έφερνε το πετρέλαιο από την Κασπία Θάλασσα στην Αδριατική.

Και έτσι, για αυτούς τους διαφόρους λόγους, οι ΗΠΑ παρενέβησαν αναλαμβάνοντας την διοίκηση του συνόλου των επιχειρήσεων, προκειμένου να περιθωριοποιηθεί η διοίκηση των Γερμανών, Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, έτσι ώστε να πάρουν το όλο θέμα στα χέρια τους .

Εξάλλου, αυτή η επιχείρηση ήταν πολύ σημαντική για αυτούς, επειδή κατά βάθος ήταν γι 'αυτούς ένα προηγούμενο σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των μελλοντικών επιχειρήσεων στο Ιράκ.

Οι επιχειρήσεις στα Βαλκάνια έγιναν ως εξής:

Πρώτον, οργάνωσαν μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης, διηγώντας τα χειρότερα ψέματα, έτσι ώστε τα μελλοντικά θύματα να οδηγηθούν στη δημόσια ετυμηγορία και να μπορέσουν να τα ξυλοκοπήσουν με καθολική συναίνεση. Έπρεπε για αυτό να εφευρίσκουν κάθε είδος αδικημάτων. Ένα πρώτο αδίκημα, το πιο γνωστό, ήταν ο βιασμός 40.000 μουσουλμάνων γυναικών. Τελικά, ο Αμερικανός εμπειρογνώμονας ο οποίος επιθεώρησε τα Βαλκάνια έλεγε ότι δεν ήταν 40.000 αλλά 4.000, μετά μόνο 40 γυναίκες και στο τέλος της έρευνας , δεν είχαν μείνει παρά μόνο τέσσερις γυναίκες...

Οι εφευρέσεις ήταν πολλές, υπάρχει η ιστορία της έκρηξης στην οδό Miskina μπροστά από τον φούρνο, η περίπτωση της αγοράς του Markale (επίθεση), στην οποία κατηγόρησαν ψευδώς τους Σέρβους, ενώ στην πραγματικότητα οι μουσουλμάνους του Σεράγεβο πυροβολούσαν το ίδιο τον εαυτό τους, για τους εαυτούς τους (και μάλιστα ένα μικτό πληθυσμό Σερβο-μουσουλμανικό) για να κατηγορήσουν τους Σέρβους για αυτό το έγκλημα.

Δημιούργησαν επίσης τον μύθο της «κατάληψης» του Σεράγεβο από το σερβικό στρατό και η «ανθρωπιστική» Δύση έλεγε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει κάτι εναντίον αυτής της κατάληψης. Η πόλη του Σεράγεβο ήταν σαφώς, κατά τη γνώμη τους, μια πόλη που δεν πολιορκούταν από τους Σέρβους, που ήταν τελείως λάθος. Μπορώ να καταθέσω. Πήγα εκεί. Έγινα δεκτός από τον Δήμαρχο του σερβικού τμήματος της Σεράγεβο από το της πόλης που μου πρόσφερε ένα γεύμα, επειδή η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Ένα μέρος είχε καταληφθεί από τους μουσουλμάνους της Βοσνίας και το άλλο μέρος από τους Σέρβους. Υπήρξε ανταλλαγή πυρών και στις δύο πλευρές. Δεν υπήρξε, συνεπώς, περικύκλωση της πόλης από τους Σέρβους, ήταν μια εφεύρεση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όταν πετάς λάσπη, κάτι θα μείνει για πάντα.

Αργότερα, ήρθε η ιστορία της ψευδούς σφαγής στο Ρατσάκ (Κοσσυφοπέδιο), ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι ήταν οι Σέρβοι που έκαναν τη σφαγή, ενώ δεν ήταν αλήθεια, αλλά έδωσε αφορμή για να ξεκινήσουν τους βομβαρδισμούς, να αναλάβουν δράση, να βομβαρδίσουν από τον αέρα αυτή την άτυχη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του άμαχου πληθυσμού της Σερβίας (κυρίως) με τη χρήση όπλων με «απεμπλουτισμένο» ουράνιο, χωρίς να λάβουν υπόψη τις μετέπειτα συνέπειες αυτής της επιχείρησης... Εν ολίγοις, να μετατρέψουν αυτό τον λαό σε μαρτυρικό λαό.

Και όλα αυτά έγιναν με τους δέοντες κανόνες. Πρώτον, μεταχειρίζεσαι πολύ σκληρά, κατηγορώντας τον λαό για όλα τα αδικήματα.

Δεύτερον, του δημιουργείς έναν οικονομικό αποκλεισμό για να αποδυναμώσεις τη θέλησή του να αντισταθεί, ό,τι έγινε (για τη Σερβία).

Τρίτον, τους βομβαρδίζεις, έτσι ώστε να μην μπορούν να ανακάμψουν οικονομικά, καταστρέφοντας σχεδόν όλη την οικονομική υποδομή τους, και τέταρτο, τους καταλαμβάνεις, όπως προβλεπόταν από τις συμφωνίες του Ραμπουγιέ. Μόλις εκεί επί τόπου, εκμεταλλευόμενος τη δυστυχία και την απόγνωση στην οποία βυθίστηκε αυτός ο άτυχος λαός, οι κατακτητές θα απαιτήσουν να ορίσει ο λαός πολιτικούς ηγέτες που υποστηρίζουν το σχέδιο του επιτιθέμενου.

Το σύστημα περιλαμβάνει, ως εκ τούτου, τέσσερα μέρη, καθώς σχεδιασμένα και εκτελεσμένα εν γνώσει, με έξυπνο τρόπο, το ένα μετά το άλλο, και του οποίου ένα μέρος χρησιμοποιήθηκε αργότερα στο Ιράκ.

Μπορεί κανείς επίσης να πει ότι η περίπτωση των Βαλκανίων, ήταν για τους Αμερικανούς ένα «μάθημα» στρατηγικής για τις μελλοντικές ιρακινές υποθέσεις. Αυτό τελείωσε με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Ιράκ που γνωρίζετε, με τις υπερβάσεις που ξέρετε και τα βασανιστήρια, ιδίως στην απαίσια φυλακή του Αβ Γκράιμπ με τις φρικτές «θεραπείες» της, όλα αυτά είχαν δοκιμαστεί στα Βαλκάνια.

Οι Δυτικοί φέρθηκαν και σε δύο περιπτώσεις όπως φέρθηκαν άλλοτε οι απολυταρχίες του Στάλιν από τη μια πλευρά και του Χίτλερ από την άλλη.

Πρόκειται για μια επιχείρηση που πραγματικά μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένα είδος μοντέλου που τελικά επικυρώθηκε από την κοινή γνώμη στην οποία είπαν κάθε είδος ιστορίας, στην οποία έκαναν «πλύση εγκεφάλου» μέσω μιας ισχυρής παραπληροφόρησης που επέτρεψε τις υπερβολές κάθε φύσης.

Σήμερα λοιπόν, εξετάζουμε αυτή τη ζοφερή δεκαετία, κατά την οποία οι Ευρωπαίοι έδειξαν ότι είναι ικανοί να αλληλοσκοτωθούν, αν μπορώ να το πω, σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβουλία της Γερμανίας, εξάλλου, μόλις επανανωμένη, το 1990-1991, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και η οποία δεν βρήκε καλύτερη λύση από το να οργανώσει αυτό το περίφημο πόλεμο.

Επιπλέον, το 1999, μετά τις συμφωνίες του Ντέιτον (Δεκέμβριος 1995), και προπαντός μετά την άρνηση του Μιλόσεβιτς να αποδεχθεί το παράρτημα Β (Ιανουάριος 1999), το οποίο προέβλεπε την κατοχή του εδάφους της Σερβίας, για αόριστο χρονικό διάστημα, από τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ... και ότι το σερβικό κράτος έπρεπε να παρέχει στις κατοχικές δυνάμεις όλες τις εγκαταστάσεις του, τα αεροδρόμια, τους σιδηρόδρομους, τους δρόμους και όλα αυτά δωρεάν, εν ολίγοις σαν να έχει καταπατηθεί η Σερβία... Τιμή στον Μιλόσεβιτς ο οποίος αρνήθηκε αυτές τις συμφωνίες, ακόμη και αν αυτή η κωμωδία του Ραμπουγιέ, οδήγησε στους περίφημους βομβαρδισμούς (από τις 24 Μαρτίου 1999).

Σε αυτή τη θλιβερή περίοδο επιστρέφουμε σήμερα με μεγάλη θλίψη. Ο Δυτικός κόσμος, ενώ δεν το περίμενε κανείς, απέδειξε –και αυτός- ότι ήταν ικανός να διαπράξει τις χειρότερες διεστραμμένες πράξεις, για να καλύψει την γερμανική εμμονή, η οποία είναι να αρθούν όλα τα επακόλουθα, ό, τι απέμενε από τις Συνθήκες των Βερσαλλιών και του Τριανόν, ήτοι την Γιουγκοσλαβία, πρώτα, και στη συνέχεια την Τσεχοσλοβακία.

Αυτό συνέβη, για να μπορέσει η Γερμανία να διαγράψει από τον χάρτη τα πολιτικά και εδαφικά επιτεύγματα που σηματοδοτούσαν την νίκη των Συμμάχων, ώστε να μη μείνει τίποτα.

Η Γαλλία, ανόητα, συνεταιρίστηκε, πράγμα που επέτρεψε, εξάλλου, στον κ. Κολ να δηλώσει ότι το Ντέιτον και κυρίως την συνέχεια, ήταν μια «μεγάλη νίκη» για τη Γερμανία, δήλωση στην οποία θα μπορούσε ο κ. Μιτεράν να προσθέτει, αν την είχε καταλάβει, κάτι που δεν συνέβη, ότι ήταν μια μεγάλη ήττα για τη Γαλλία.

Πρόκειται για υλική ήττα με την εξαφάνιση της Γιουγκοσλαβίας, την εξαφάνιση των σημείων μιας σκληρά κερδισμένης νίκης των Συμμάχων, την σφαγή και το μαρτύριο ενός φιλικού λαού ο οποίος ενώθηκε με μας δύο φορές, και όλα αυτά επιτεύχθηκαν με τη δημιουργία ψευδών επιχειρήσεων, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν πράξεις που δεν έπρεπε να γίνουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Οι Δυτικοί έδειξαν στη προκειμένη περίπτωση γεμάτοι υποκρισία, δεν το περίμενα, ιδιαίτερα από μέρος των ιδρυτών των λεγόμενων «ανθρώπινων δικαιωμάτων», της Γαλλίας, της Αγγλίας και ακόμα και της Γερμανίας.

Αλλά οι παλαιοί δαίμονες, ειδικά ο φιλοπόλεμος δαίμονας της Γερμανίας, επανήλθαν στο προσκήνιο και οδήγησαν στο χάος που υπάρχει τώρα σε αυτά τα εδάφη, είτε στη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας είτε στο Κόσοβο, την καρδιά, την ίδια την προέλευση του πολιτισμού της Σερβίας, που περάσει πλέον στα χέρια των μουσουλμάνων, οι οποίοι κατάστρεψαν σε ελάχιστο χρόνο εκατοντάδες ιστορικά αριστουργήματα της σερβικής θρησκευτικής τέχνης της, και κατέσφαξαν την ίδια την ιστορική προέλευση του σερβικού λαού. Σαν να καταστρέψουν στη Γαλλία, τη κοιλάδα του Λίγηρα και τα κάστρα της, ή αν θέλετε, την Ile de France, που είναι η καρδιά του έθνους.

Είναι λοιπόν μια πολύ θλιβερή στιγμή που περνάμε και δεν ξέρω πώς θα βγούμε ηθικά από αυτή. Τέλος πάντων, δώσαμε την απόδειξη της υποκρισίας μας και δεν μας τιμά καθόλου.

Pierre Marie Gallois.

www.ifofnomonpolitics.blogspot.com

New York Times: «Στην τρόικα τα περισσότερα χρήματα των δανειστών».

Στους δανειστές της Ελλάδας επιστρέφουν τα χρήματα του ελληνικού δανείου, σύμφωνα με άρθρο των New York Times. Το άρθρο επισημαίνει ότι ελάχιστο μέρος των χρημάτων απομένει για την εξυπηρέτηση των εσωτερικών αναγκών της χώρας.

«Τη στιγμή που η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση είναι αβέβαιη, η Ελλάδα συνεχίζει να λαμβάνει δισεκατομμύρια ευρώ ως έκτακτη βοήθεια από μία αποκαλούμενη τρόικα δανειστών που επιβλέπει τη διάσωσή της. Αλλά σχεδόν καθόλου από αυτά τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πληρώσει για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αντίθετα, διοχετεύονται κατευθείαν πίσω στη τσέπη της τρόικα» επισημαίνει το άρθρο.

«Το ευρωπαϊκό πακέτο διάσωσης των 130 δισ. ευρώ που υποτίθεται θα αγόραζε χρόνο για την Ελλάδα, εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο μόνο τους τόκους του χρέους της χώρας - ενώ η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να πασχίζει» σημειώνει η εφημερίδα και τονίζει ότι «καθώς πληρώνουν τους εαυτούς τους, τα μέλη της τρόικα παρακρατούν παράλληλα άλλα κεφάλαια, τα οποία θα διατηρούσαν το ελληνικό κράτος σε λειτουργία».

Ο Τόμας Μάγιερ, σύμβουλος της Deutsche Bank στη Φρανκφούρτη επισημαίνει μιλώντας στην εφημερίδα ότι «η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών απέναντι στη τρόικα, αφού η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της». Επικαλούμενη δε, σύμβουλο της ελληνικής κυβέρνησης, η εφημερίδα σημειώνει ότι η τρόικα διασφάλισε το ποσό για τις εσωτερικές δαπάνες να είναι τόσο μικρό, ώστε η Ελλάδα να υποχρεωθεί να αυξήσει δραματικά τα δικά της έσοδα».

«Η κατάσταση μοιάζει παράλογη. Οι ευρωπαϊκές Αρχές δανείζουν χρήματα στην Ελλάδα ώστε η Ελλάδα να ξεπληρώνει τα λεφτά που δανείζεται από εκείνους» συνεχίζει το δημοσίευμα. «Στέλνεις τα χρήματα το αποκαλείς "δάνειο" - τα παίρνεις πίσω το αποκαλείς "τόκο"» σχολίασε ο Στέφαν Ντίο της UBS.

«Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι κυβερνήσεις δεν χρεοκοπούν όπως οι επιχειρήσεις. Οι δανειστές δεν μπορούν να τις διαλύσουν, να πουλήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να πάρουν πίσω κάποια από τα χρήματά τους. Έτσι οι δανειστές έχουν κίνητρο να διασφαλίσουν ότι οι κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να αποπληρώνουν τα χρέη τους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι τους δανείζουν τα χρήματα» προσθέτουν οι New York Times.

«Μία λαϊκίστικη κυβέρνηση μπορεί να δελεαστεί να διακόψει την αποπληρωμή του χρέους, εκτός ευρωζώνης και χωρίς το βάρος των τόκων. Προκειμένου να βοηθήσει τους ηγέτες της Ελλάδας να αντισταθούν σε αυτό τον πειρασμό, η λογική της τρόικα, είναι να τους βοηθήσει να εξυπηρετήσουν το χρέος άμεσα» καταλήγει το δημοσίευμα. 

www.tvxs.gr

Στον αέρα η φαρμακευτική κάλυψη των ασφαλισμένων στον ΕΟΠΥΥ

Στον αέρα παραμένει η φαρμακευτική κάλυψη των ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ. Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να αποφασίσει ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος εάν θα συνταχθεί με τους φαρμακοποιούς της Αττικής που συνεχίζουν επ' αόριστον την άρση της επί πιστώσει χορήγησης σκευασμάτων.

Όπως αποφασίστηκε, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής θα συνεχίσει την κινητοποίηση έως ότου καταβληθούν τα χρήματα που οφείλει ο ΕΟΠΥΥ για το τρέχον έτος αλλά και για το 2011.

Για το τρέχον έτος ζήτησαν την άμεση εξόφλησή τους με μετρητά, ενώ για όσα τους οφείλονται από πέρυσι είπαν ότι θα πρέπει και αυτά να εξοφληθούν άμεσα ή να συμψηφιστούν με οφειλές τους προς την Εφορία.

Επίσης οι φαρμακοποιοί του Πειραιά έχουν παγώσει την επί πιστώσει χορήγηση φαρμάκων μέχρι και τις 6 Ιουνίου, οπότε και αναμένεται να πληρωθούν μέρος των χρημάτων που τους οφείλονται από τα ταμεία.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τα Νέα, τα μέτρα λιτότητας στο ΕΣΥ έχουν αδειάσει τα ράφια των νοσοκομειακών φαρμακείων, με αποτέλεσμα ασθενείς να μεταφέρονται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να εντοπίσουν τα απαραίτητα σκευάσματα, ενώ σύμφωνα με καταγγελίες δεκάδες είναι αυτοί που αναγκάζονται εν τέλει να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ από την τσέπη τους.

Σε δηλώσεις του στον Σκάι, ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ Γεράσιμος Βουδούρης επισήμανε ότι με μεγάλη δυσκολία θα καταφέρει ο Οργανισμός να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται για φέτος, σημειώνοντας ότι από τα 4,5 δισ. ευρώ έχουν συγκεντρωθεί μόλις 500 εκατ. ευρώ.

Αναφορικά με τις ελλείψεις στα νοσοκομειακά φαρμακεία, ο κ. Βουδούρης υποστήριξε ότι υπάρχει συμφωνία με τα νοσοκομεία, η οποία προβλέπει να καταρτίζουν προϋπολογιστική κατάσταση των αιτημάτων τους και δύο ημέρες πριν χρειαστεί το φάρμακο να ζητηθεί από τον ΕΟΠΥΥ για να μπορεί να το προμηθεύεται ο ενδιαφερόμενος ή συγγενής του.

Τέλος, ζήτησε από την επόμενη κυβέρνηση να δώσει δικαίωμα στον ΕΟΠΥΥ να πάρει δάνειο ενός δισ. ευρώ, με το οποίο θα πληρώνει τις υποχρεώσεις του και το οποίο θα παίρνει σταδιακά ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν.

www.tvxs.gr

Διαβάστε τι διδάσκουν στα σχολεία της Αλβανίας για την Ελλάδα.

Μίσος, φανατισμό αλλά και πλαστογραφημένη Ιστορία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική, διδάσκει η αλβανική κυβέρνηση στους μαθητές των σχολείων. Οι νεαροί Αλβανοί μέσα από τα νέα επίσημα σχολικά βιβλία τους μαθαίνουν την Ιστορία της «Μεγάλης Αλβανίας» και διδάσκονται, μεταξύ άλλων, ότι «η Βορειοδυτική Ελλάδα, από τη Φλώρινα έως την Πρέβεζα, είναι αλβανικό εθνικό έδαφος στο οποίο "αιμοσταγείς" Έλληνες πραγματοποίησαν "εθνοκάθαρση" στους Τσάμηδες που πλειοψηφούσαν στα χώματα αυτά». 



Η νέα γενιά Αλβανών μαθαίνει, μεταξύ άλλων, πως... έχει ίδιο DΝΑ με τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου και την Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όλα αυτά τυπώθηκαν φέτος στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια με την έγκριση του αλβανικού υπουργείου Παιδείας.

Στο νέο βιβλίο «Γεωγραφία της Αλβανίας», που εκδόθηκε φέτος και ήδη αποτελεί διδακτική ύλη στα λύκεια της χώρας, οι μαθητές διδάσκονται όχι μόνο για τη γεωγραφία της χώρας τους αλλά και για περιοχές όμορων χωρών που, σύμφωνα με τους συγγραφείς, κατοικούνται από Αλβανούς. 

Στις «αλβανικές περιοχές» (treva shqiptare) που έμειναν εκτός αλβανικού κράτους περιλαμβάνονται το Κοσσυφοπέδιο, τμήματα του Μαυροβουνίου και της Σερβίας, η μισή έκταση των Σκοπίων και βέβαια ολόκληρη η ΒΔ Ελλάδα, με τους Νομούς Φλώρινας, Καστοριάς, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Θεσπρωτίας και το βόρειο τμήμα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. 


Συγκεκριμένα, όσον αφορά στη χώρα μας, στο κεφάλαιο «Οι αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα», αναφέρονται τα εξής: «Είναι αλβανικές περιοχές που αδίκως προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος το 1913 από το Συμβούλιο των Πρεσβευτών. 
Οι ιστορικές εξελίξεις, οι μαζικές βίαιες μετακινήσεις των αυτοχθόνων αλβανικών πληθυσμών και η έλλειψη επίσημων στοιχείων δυσκολεύουν των προσδιορισμό των αλβανικών περιοχών στην Ελλάδα και κυρίως των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των συγκεκριμένων περιοχών. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται στη Βορειοδυτική Ελλάδα, νότια της "Μακεδονίας" και νοτιοανατολικά της Αλβανίας μέχρι τον κόλπο της Άρτας και αποτελείται από τις περιοχές Τσαμουριά, Φλώρινα, κ.λπ.».

 

Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν πως η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει «εθνοκάθαρση» με στόχο τον αφανισμό των Αλβανών που ζούσαν εκεί. Ο χάρτης με τη Μεγάλη Αλβανία και τις όμορες «αλβανικές περιοχές» κοσμεί το εξώφυλλο τόσο του βιβλίου όσο και του τετραδίου ασκήσεων των μαθητών που καλούνται, για παράδειγμα, να ζωγραφίσουν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν... Αλβανοί ή να απαντήσουν στα ερωτήματα: «Ποιες είναι οι αλβανικές περιοχές της Ελλάδας;» ή «Αναφέρετε τις εκδιώξεις που υπέστησαν οι Αλβανοί από τις ελληνικές αρχές».


Υ.Γ. Μας το έστειλε φίλος αναγνώστης , χωρίς να γνωρίζουμε την πηγή του. Όποιος γνωρίζει ας μας την κοινοποιήσει για να την προσθέσουμε.

Reuters: Άνοιξε ο δρόμος για τη φορολόγηση ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία

Θετική για τα ελληνικά συμφέροντα εξέλιξη σημειώθηκε αναφορικά με τις ξένες καταθέσεις που βρίσκονται στην Ελβετία, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters. Όπως σημειώνει η Κάτω Βουλή της Ελβετίας ενέκρινε τη διακρατική συμφωνία με τη Γερμανία για την αναδρομική φορολόγηση των γερμανικών καταθέσεων στη χώρα, με φόρο που θα ανέρχεται ακόμη και στο 41%.

Βάσει της συμφωνίας, η οποία είχε ήδη εγκριθεί από την Άνω Βουλή της Ελβετίας, η αναδρομική φορολόγηση των λογαριασμών αλλοδαπών, οι κάτοχοι των οποίων δεν ονοματίζονται, θα ισχύσει από τις αρχές του 2013.

Αντίστοιχες διμερείς φορολογικές συμφωνίες έχουν συνομολογηθεί με τη Βρετανία και την Αυστρία, ενώ ήδη από το 2010 σχετικές πρωτοβουλίες έχει αναλάβει και η Ελλάδα. Στην Ελβετία εκτιμάται ότι έχει κατευθυνθεί το 10% περίπου των καταθέσεων που έφυγαν την τελευταία διετία από τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή περίπου 2,5 δισ. ευρώ.

Βάσει των συμφωνιών που εγκρίθηκαν οι ελβετικές τράπεζες θα αφαιρέσουν ένα σωρευτικό ποσό από τους λογαριασμούς πελατών από τις τρεις χώρες και θα μεταφέρουν τα χρήματα στις αρχές τους, ως αποζημίωση για την πιθανή φοροδιαφυγή και τόκους. Οι ελβετικές αρχές δεν θα παραδώσουν στοιχεία όπως τα ονόματα των κατόχων των λογαριασμών.

Σύμφωνα με το ΥΠΟΙΚ της χώρας, Γερμανοί πολίτες είχαν κρύψει έως και 80 δισ. ευρώ σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία. Ωστόσο, είναι ασαφές πόσο από αυτό το ποσό είχαν ήδη επαναπατρίσει ή μεταφέρει σε άλλες χώρες πριν από τη χθεσινή ψηφοφορία.

Τα κοινοβούλια στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Βιέννη πρέπει να δώσουν και την δική τους έγκριση για την εφαρμογή της συμφωνίας.

www.tvxs.gr

Θεσπρωτία: Η ριζική ανανέωση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και οι προσδοκίες.

Ίσως στην μεγαλύτερη ανανέωση ψηφοδελτίου που έχει κάνει ποτέ πολιτικό κόμμα στην Θεσπρωτία, προχώρησε το ΠΑΣΟΚ, βάζοντας στο παιχνίδι 3 νεότατους επιστήμονες, άφθαρτους, με αρκετά ένσημα εργασίας για την ηλικία τους και με συνεισφορά στoν προοδευτικό πολιτικό χώρο. 

Από μόνος του ο μέσος όρος ηλικίας των 33 ετών και κάτι μηνών του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ, είναι κάτι που λέει πολλά.

Το στοίχημα της κεντρικής πολιτικής σκηνής μπορούν να το κερδίσουν κυρίως οι νέοι ανεξάρτητα τον πολιτικό χώρο και την εκλογική περιφέρεια που ανήκουν και απαιτείται πολύ δουλειά για να κερδηθεί. 

Το στοίχημα που μιλά για απαγκίστρωση από το παρελθόν, από τους επαγγελματίες πολιτικούς που διέλυσαν την Ελλάδα και από το σύστημα που ξέχασε στην πορεία την προτεραιότητα του απλού λαού. 

Στοίχημα για εθνική και κομματική ανασυγκρότηση με δημιουργία νέας κουλτούρας από το μηδέν. 

Μια κουλτούρα που στο επίκεντρο θα έχει την διάλυση του κατεστημένου πολιτικού και κομματικού ιστού στην δημιουργία του οποίου εχει βάλει το χέρι του και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.  

Μονο με αυτό τον τροπο θα μπορέσουν να επαναφέρουν το κράτος δικαίου και την λαϊκή συμμετοχή ενός λαού που βρίσκεται στο μέγιστο βαθμό απαξίωσης της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Οι ψηφοφόροι της Θεσπρωτίας δεν ζητούν ζιβάγκο που μετατρέπονται σε χρυσά μανικετόκουμπα μετά από λίγα χρόνια πολιτικής ζωής. 

Επιζητούν εργάτες που θα έχουν στο επίκεντρο την Θεσπρωτία με συνεχείς παρεμβάσεις και μόνιμη παρουσία σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει.

Αυτό μπορούν να το καταφέρουν μόνο νέοι που έχουν δουλέψει στην ζωή τους και που προέρχονται από συνετούς οίκους με αρχές, στόχους και με σαφείς προοδευτικές πολιτικές αρχές.

Και οι 3 συγκεκριμένες περιπτώσεις του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ έχουν αυτές τις προϋποθέσεις οπότε οι προσδοκίες είναι μεγάλες.

www.paramythia-online.gr

Το όραμά του για μια νέα μορφή δουλείας παρουσίασε ο Θάνος Τζήμερος...

Την άποψη ότι «κάθε μετανάστης που εργάζεται παίρνει μια θέση από τους Έλληνες» εξέφρασε μιλώντας στον ΒΗΜΑ 99,5 το πρωί της Τετάρτης ο πρόεδρος της Δημιουργίας Ξανά Θάνος Τζήμερος.

Στην παρατήρηση ότι οι Έλληνες δεν ανταποκρίθηκαν σε συγκεκριμένη αγγελία για αγροτικές εργασίες, ο κ. Τζήμερος απάντησε ότι οι Έλληνες δεν πήγαν γιατί το ημερομίσθιο που προσφερόταν ήταν πολύ χαμηλό.

Ο κ. Τζήμερος διατύπωσε την άποψη ότι οι μετανάστες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως φθηνά εργατικά χέρια σε επιχειρήσεις που πρέπει να ανταγωνιστούν αντίστοιχες στη Βουλγαρία, όπου το μισθολογικό κόστος είναι πολύ χαμηλό.

Παράλληλα, σημείωσε ότι η διαβίωση για τους μετανάστες στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε όταν τηλεφωνούν στα χωριά τους να μην λένε ότι η ζωή στη χώρα μας είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι στις πατρίδες τους. Με αυτόν τον τρόπο θα αποτρέπονται άλλοι μετανάστες από το να σκέφτονται την Ελλάδα ως πιθανό προορισμό τους.

Ο κ. Τζήμερος εξήγησε ότι για τη λύση του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης η Ελλάδα πρέπει να συζητήσει σε πολιτικό επίπεδο με τους εταίρους της, καθώς δεν αφορά μόνο την ίδια. Σημείωσε, δε, ότι η Ελλάδα δεν πρέπει και δεν μπορεί να φυλάσσει μόνη τα σύνορά της για την είσοδο παράνομων μεταναστών.

www.press-gr.blogspot.com