Η μάχη του νερού. Δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος όποιου υποψηφίου κερδίσει το διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, υπόσχεται η «Ενωση Πολιτών για το Νερό»-«Κίνηση 136».

Η ΔΕΘ, επόμενος σταθμός των διαμαρτυριών κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Μέλη της ανακοίνωσαν χθες ότι ο αγώνας τους δεν θα εξαντληθεί με την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, αλλά μη κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί νερού των δήμων της Θεσσαλονίκης θα διεκδικήσουν την παροχή υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης ως «εναλλακτικοί πάροχοι», στηριζόμενοι μάλιστα στο κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 

Κι αυτό προβλέπει ότι δεν μπορεί να μετατραπεί ένα κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό, δήλωσαν χθες οι εκπρόσωποι της «ΚΠΝ»-«Κ136» Λάζαρος Αγγέλου, Κώστας Μαριόγλου και Κώστας Νικολάου. 

Κατά ΤΑΙΠΕΔ

Προς το παρόν ετοιμάζονται για το σχηματισμό ενός μπλοκ κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ στη διάρκεια της 78ης ΔΕΘ, ενώ θα ενημερώσουν και τους πολιτικούς αρχηγούς που θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη. 

Κατήγγειλαν ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν προωθεί την αποκρατικοποίηση, όπως αποφάσισε η Βουλή, αλλά την ιδιωτικοποίηση, αποκλείοντας παράνομα από το διαγωνισμό ένα φορέα όπως η «ΕΠΝ». Τελούν εν αναμονή της εκδίκασης αίτησης ασφαλιστικών μέτρων, στις 23 Σεπτεμβρίου, στο Πρωτοδικείο Αθηνών, με την οποία ζητούν από το ΤΑΙΠΕΔ να τους δώσει τα στοιχεία της πρώτης φάσης όλων των υποψηφίων, ώστε με αυτά να προχωρήσουν σε αγωγή κατά της απόφασης αποκλεισμού τους από τη β' φάση και ζητούν την ακύρωση του διαγωνισμού ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. 

Καλούν την κυβέρνηση να αποσύρει από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και να ακυρώσει το διαγωνισμό παραχώρησης του 51% της εταιρείας, καθώς και οι Ευρωπαίοι επίτροποι Μισέλ Μπαρνιέ και Ολι Ρεν δηλώνουν ότι η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση, αλλά επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης. 

Κατήγγειλαν επίσης ότι, με τον τρόπο που σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, θα προκαλέσει «συντριπτική ζημιά» στο δημόσιο συμφέρον, σε αντίθεση με τα περί μείωσης των τιμολογίων του νερού, που υποστηρίζει το υπουργείο Οικονομικών, με αποτέλεσμα την πρώτη πενταετία να υπάρξει αύξηση κατά 62% στα τιμολόγια της ΕΥΑΘ. 

www.enet.gr

Oι ελίτ του τόπου δέχονται επιθέσεις από αυτούς στην υπηρεσία των οποίων αφιερώνονται. Στην τρέχουσα γερμανική προεκλογική περίοδο, στοχοποιούνται περισσότερο από τους «τεμπέληδες και απατεώνες» Ελληνες εργαζομένους.

Μέχρι πρόσφατα, οι άρχουσες οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας εισέπρατταν αγανάκτηση από το λαϊκό παράγοντα, αλλά εγκώμια από τα κέντρα της αλλοδαπής. Αυτό σήμερα, κατά παράδοξο τρόπο, αντιστρέφεται: η αυτοενοχοποίηση της εγχώριας ελίτ διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας και αυτό αποτελεί ασφαλώς επιτυχία της, τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο.

 Ωστόσο, η αγανάκτηση εκπέμπεται πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό από τα κέντρα της αλλοδαπής. Ενώ στη χώρα μας συντηρείται το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση», οι ελίτ του τόπου δέχονται επιθέσεις από αυτούς στην υπηρεσία των οποίων αφιερώνονται. Υψηλών κινδύνων το επάγγελμα των ελίτ στη χώρα μας, ουδεμία αναγνώριση των υπηρεσιών τους και από πουθενά: ούτε από τα κάτω ούτε από τα επάνω.

Στην τρέχουσα γερμανική προεκλογική περίοδο, οι ελληνικές ελίτ στοχοποιούνται περισσότερο από τους «τεμπέληδες και απατεώνες» Ελληνες εργαζομένους. Τόσο οι κυβερνητικοί Μέρκελ και Σόιμπλε όσο και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας συναγωνίζονται στο να στοχοποιούν υπαρκτά ή φανταστικά περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων πλουσίων και φοροδιαφευγόντων, προκειμένου να προστατέψουν τον «φτωχό» Γερμανό φορολογούμενο από εισφορές, που αιωρούνται στο άμεσο μέλλον εις βάρος του και υπέρ της χώρας μας. Ουδείς όμως εξηγεί σε αυτόν ότι τα πακέτα «διάσωσης» της Ελλάδος στην ουσία διασώζουν άμεσα γερμανικές τράπεζες. Ο,τι χρήμα φεύγει από τη Γερμανία προς την Ελλάδα ενθυλακώνεται πάραυτα από τις γερμανικές τράπεζες, χωρίς να εισέρχεται καν στη χώρα μας, ενώ βέβαια χρεώνεται στο ελληνικό υποζύγιο για τα επόμενα 50-100 έτη.

Η σοβαρή «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» συνιστά διακοπή κάθε βοήθειας προς τη χώρα μας, ενοχοποιώντας την ελληνική πολιτική ελίτ για «λαϊκιστική ρητορική» και «έλλειμμα αξιοπιστίας», για «ανεπαρκή ενημέρωση της ελληνικής κοινής γνώμης ότι δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές δυνατότητες», με αποτέλεσμα να της αποδίδει «ανικανότητα» και κύρια ευθύνη για την αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» της χώρας μας.

Αυτό πλέον συνιστά αγνωμοσύνη των προϊσταμένων προς τους υφισταμένους, που επιφορτίζονται με το άχαρο και μη δημοφιλές έργο. Από την αρχή της ιστορίας, θέση της καγκελαρίου ήταν ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε μη βιώσιμη ευφορία και συνεπώς μοναδική οδός προσαρμογής ήταν το «ξεφούσκωμα», η αναγκαστική προσγείωση σε χαμηλότερα, αλλά ρεαλιστικότερα επίπεδα.

Οταν η χώρα μας κατέγραψε τη μεγαλύτερη σωρευτική ύφεση και την υψηλότερη ανεργία στην Ευρώπη και στον κόσμο με ποσοστά 27%, η ιδια και οι συνεργάτες της εξέφρασαν ευαρέσκεια, υπογραμμίζοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο «σωστό» δρόμο. Ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να επιβεβαιώνεται η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Εάν σήμερα τα εγκώμια παραχωρούν τη θέση τους στη στοχοποίηση των υποτακτικών ελίτ, αυτό πώς εξηγείται, εάν όχι με την προαναγγελλόμενη αποτυχία των προγραμμάτων «διάσωσης» και τη σπασμωδική αναζήτηση ευθυνών γι' αυτό;

Από το 19ο αιώνα, οι ελληνικές ελίτ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν από τις πιο πειθήνιες του κόσμου στα κελεύσματα των προστατών τους. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να εκτελούν με αυταπάρνηση και να ωραιοποιούν τις οδηγίες που ανελάμβαναν να φέρουν εις πέρας. Εάν σήμερα το πέρας αποκαλύπτεται φρικτότερο από την αρχή, ευθύνονται άραγε αυτές ή μήπως τα προγράμματα που τους ανατέθηκαν;

Οταν τα Μνημόνια θα έχουν κατά γράμμα και με υποδειγματική ευσυνειδησία εκτελεσθεί, το εθνικό εισόδημα της χώρας μας θα έχει αφανιστεί, η ανεργία θα έχει υπερβεί τους 2 εκατομμύρια ανθρώπους, η ικανότητα της χώρας μας να παράγει πρόσθετο εισόδημα -είτε για τους δανειστές είτε για τον εαυτόν της- θα έχει εκμηδενισθεί. Φυσικά, όταν τα εισοδήματα σαρώνονται, έρχεται η σειρά των περιουσιακών στοιχείων, που εκποιούνται κοψοχρονιά.

Εάν αυτό συνιστά επιτυχία, τότε γιατί διαβάλλεται η ελίτ του τόπου από τους επωφελουμένους από αυτήν; Εάν όμως παρ' όλ' αυτά η διαβολή συνεχίζεται, αυτό συνιστά ομολογία αποτυχίας, για την οποία ο δανειστής δεν έχει μικρότερη ευθύνη από τον οφειλέτη. Τουλάχιστον, το ΔΝΤ, που λόγω «τεχνογνωσίας» συμμετέχει στις ελληνικές «διασώσεις», ομολογεί ότι τα προγράμματα αποδείχθηκαν εξ αρχής εσφαλμένα: είτε γιατί οι πολλαπλασιαστές των περικοπών δαπανών ήταν μεγαλύτεροι των προβλεφθέντων είτε γιατί τα προγράμματα ήταν υπερβολικά εμπροσθοβαρή, ενώ θα όφειλαν να είναι κυρίως οπισθοβαρή, δηλαδή να εκτελούνται σε βάθος χρόνου.

Σε κάθε περίπτωση, εάν για την πρωτοφανή στο δυτικό κόσμο ελληνική ύφεση και ανεργία ευθύνεται η ελληνική ελίτ, η ευθύνη της θα απορρέει όχι από τη δήθεν ανικανότητά της να εκτελέσει τα προγράμματα της συμφοράς, αλλά -αντιθέτως- από την προθυμία της να τα αναλαμβάνει και την υποδειγματική ικανότητά της να τα εκτελεί μέχρι κεραίας, με ανυπόφορο ανθρώπινο κόστος για την κοινωνία, αλλά και με βαθύτερο οικονομικό αδιέξοδο για όλες τις πλευρές, ακόμη και για τους δανειστές. Εάν τουλάχιστον είχε το θάρρος να διαγνώσει εγκαίρως ότι τα προγράμματα δεν διευκολύνουν, αλλά επιδεινώνουν αντικοινωνικά και ανώφελα όλα τα προβλήματα, το μερίδιο ευθύνης της θα ήταν κάπως μικρότερο.

Του Κώστα Βεργόπουλου

www.theinsider.gr

'Ελληνες σε ελεύθερη πτώση...

Aγαπώ τα Καλοκαίρια για τη ραστώνη τους. Εκείνη την ανεμελιά και τη γλυκειά ύπνωση που σου προσφέρουν τα μεσημέρια τα Αυγουστιάτικα πάνω στην πολύχρωμη πετσέτα με την καυτή άμμο να σου γαργαλάει έξω της τις πατούσες και το μυθιστόρημα να σε περιμένει από δίπλα με το τσακισμένο φύλλο για τη συνέχεια. Η αλήθεια είναι οτι είμαι παρατηρητική όχι απο επαγγελματική διαστροφή αλλά από γεννησιμιού μου. Ξαπλωμένη στη σαιζλονγκ πίσω από τα σκούρα γυαλιά κι εξασφαλίζοντας έτσι την κρυψώνα που μου δίνει το πλατυγυρο καπέλο παρατηρώ τους συνέλληνες να τσαλαβουτάνε στα ρηχά και να ρεμβάζουν να τρώνε κεφτεδάκια και να πίνουν τους καφέδες τους. Αυτό το Καλοκαίρι ανακάλυψα ένα μοναδικό σκεύος παραλίας που τείνει να γίνει προσφάτως ένα απαραίτητο συνοδευτικό του ήλιου και της θαλασσας.. Κάτι σαν το καπελάκι μας δηλαδή. Το ταπεράκι! Απο τα τζιπάκια στα..ταπεράκια …Ναι μη γελάτε.

Εκείνο το πλαστικό σκεύος που συνόδευε παλιά τις εκδρομές μας και η μάνα μου το ξεχείλιζε με κεφτεδάκια και χορτόπιτες. Αυτό λοιπόν το φτωχικό ταπεράκι σε όλα τα χρώματα και μεγέθη έκανε ξανά προσφατως την επανεμφάνιση του ακόμα και στις κοσμικες  Ελληνικές παραλίες από την Κρήτη ώς την Θάσο….

Και ο καφές στο σέικερ είναι το παρασύνθημα. Το χαρτζηλίκι έτσι λένε το μηνιάτικο ( για όσους τυχερούς ακόμα το διαθέτουν) που εξοικονομήθηκε με κόπο για τις ολιγοήμερες διακοπές δεν περισσεύει ουτε για το καθιερωμένο φραπόγαλο του νεοέλληνα!

Και αν δεν με απατά η μνήμη μου η κυρία με τα δυο πιτσιρίκια την οποία συναντώ χρόνια τώρα στην ίδια παραλία πάλι και φέτος με το ίδιο μαγιώ εσκασε μύτη.

Οι  παρέες  όλο και πιο συχνά την πέφτουν στην χνουδωτή ξεθωριασμένη πια πετσέτα που στρώνουν χαμέ στην άμμμο αγνοώντας επιδεικτικά την ενοικιαζόμενη ομπρέλα με τις 2 ξαπλώστρες καθώς και το μαυρισμένο από τον ήλιο παλικαράκι με τη βερμούδα και τη σαγιονάρα που περιμένει να εισπράξει το αντίτιμο.

Ετσι προσπαθώ να γυρίσω ξανά το Καλοκαίρι δεκατέσερα Καλοκαίρια πριν…

Πάλι Αυγουστος, πάλι ζέστη, πάλι άμμος πάλι παιδάκια γυρω, πάλι καλλίγραμμες νεαρές και γραμμωμένοι νέοι που παίζουν ρακέτες ένα εκατοστό από τη μύτη μου…κι ανάμεσα στο γνουδωτο ταπ-ταπ που κάνει το μπαλάκι σαν χτυπάει με φόρα στο κοντρα πλακέ της ρακέτας προσπαθώ να εντοπίσω αυτή την κολοσσιαία μετάπτωση αυτής της δεκατετραετίας από την ευδιάκριτη ευφορία στην εξίσου ευδιάκριτη μελαγχολία του σήμερα!

Για αυτη την ευφορία μιλάω, την ευφορία της παραίσθησης που ζήσαμε νομίζοντας πως είμασταν κάτι άλλο απο αυτό που πραγματικά είμαστε..Τότε που ο Ελληνάκος γνώρισε τις δυσβατες ορεινές διαδρομές της χώρας του με τα 4×4 . Τότε που ανακάλυψε την ευεργετική επίδραση της εικοσάλεπτης πρωινής προπόνησης στην ιδιωτική του πισίνα .Τότε που ένα Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο για να ψωνίσεις κουρτίνες για το καθιστικό φάνταζε ευκολότερο από το να κατέβεις στην Ερμου και να παρκάρεις στον Χυτήρογλου.

Τότε που το δημόσιο σχολείο δεν ήταν το πρωτο θέμα συζήτησης στα πηγαδάκια των κυριών των Β προαστίων που άλλαζαν στον άτακτο κανακάρη τους τα ιδιωτικά σχολεία όπως ο συζυγός άλλαζε τα επώνυμα πουκαμισάκια του.

Τότε εκείνο το τόσο μακρινό τότε, που όλα ήταν μια εικονική πραγματικότητα, την οποία όλοι μας ζήσαμε ως το μεδούλι, σαν παίκτες reality show όπου μόνο εμείς είμαστε θεατές του ίδιου του εαυτού μας.

Για όλη εκείνη την ευφορία μιλάω που είχε γίνει η εθνική μας τρέλλα και η έννοια της ρευστοποίησης είχε αποκτήσει μυθικές διαστάσεις γιατί τότε όλα έπρεπε και όφειλαν να μετατραπούν στο κέρας της Αμάλθειας που λεγόταν Μετοχή!

Τότε που η πίστη σε όλο της το μεγαλείο είχε απογειωθεί τόσο που μέχρι και τη συνταξη της γιαγιάς, την αγροτική παραγωγή της χρονιάς , τον κουμπαρά του Ταμιευτηρίου τα πέρναμε και τα παίζαμε σε μια καλή πληροφορία!

Ολοι και μη μου κρυβόσαστε πίσω απο το δάχτυλο σας είχαμε πιαστει γαιτανάκι και χορευαμε αυτοτο χορό ( που μαθηματικά οδηγούσε στο Ζάλλογγο) Ανοίγαμε τσίτα τα γκάζια στο ράδιο και τραγουδούσαμε “δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη”!

Ήταν εκείνο το Καλοκαίρι του ’99 που φτάσαμε να κλείσουν οι φούρνοι στην Κολοπετεινίτσα, για να ανοίξουν γραφεία ΕΛΔΕ…

Ήταν εκείνο το Καλοκαίρι που οι κωδικοί των εισειγμένων στο Χρηματιστήριο μετοχών έφταναν στο ενα και μισό εκατομμύριο , όταν το δυναμικό του συνόλου των εργαζομένων της χώρας μας ήταν τεσσεραμισι εκατομμύρια.Ηταν εκείνοτο Καλοκαίρι που μπήαν στο τζόγο του Χρηματηστηρίου ως και μικροεταιρείες που τύλιγαν από σφολιάτα για τυρόπιτα ως και περιοδικά για νεόπλουτους περιφερόμενους.

Εκείνο το Καλοκαίρι που 100 δις άλαλξαν χέρια και που φυσικα έχασαν ποιοι άλλοι; Οι μικροεπενδυτές!

Ηταν εκείνο το Καλοκαίρι που ολο αυτό το πανηγύρι είχε τις ευλογίες της αγιαστούρας της επίσημης πολιτείας που οι εκπρόσωποι της έβγαιναν κι έλεγαν ανθυπομειδιώντας πως ”Η χρηματηστηριακη άνοδος είναι σαφές και καθοριστικο δείγμα της επιτυχίας της οικονομικής μας πολιτικής!”

Τώρα, δεκατέσσερα χρόνια μετα τις προσφορές των τραπεζών για διακοποδάνεια, τα δάνεια για επακτάσεις επιχειρήσεων, μετά τις αγροτικές επιδοτήσεις( για το θάψιμο της ετήσιας παραγωγης σου), τώρα που το τοπίο απογυμνώθηκε, η εργασία απο κοινωνικό δικαίωμα έγινε προνόμιο και μάλιστα απλήρωτο ή και λαχείο, τώρα η νομιμότητα έγινε ανέκδοτο, τώρα τα μεταπτυχικά γίνανε κουρελόχαρτα και τα συσσίτια θεσμός, τώρα που η κατάργηση της εγγύησης καταθέσεων και η κατάσχεση της πρωτης κατοικίας είναι προ των πυλών… βγήκαν ως και τα τάπερ στις παραλίες!

Τώρα είναι η ώρα να αναλογιστεί ο καθένας μας τη θέση του στην κοινωνία έτσι ώστε η ατομική συνείδηση να γίνει κάποια στιγμή συλλογική ευθύνη…

www.xeimwniatikhliakada.wordpress.com

Είναι αυτός ο τύπος Υπουργός Εξωτερικών; Μόνον αυτός, κι ο Ντέιβιντ Κάμερον, ούτε καν ο Ομπάμα για την ώρα, δηλώνουν βέβαιοι ότι ο Ασαντ κι όχι τα ρεμάλια της Αλ Κάιντα πάτησε το κόκκινο κουμπί για τα χημικά.

Για πρώτη φορά στη νεώτερη διπλωματική ιστορία της χώρας, Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών ταυτίζεται με μια ενδεχόμενη τυχοδιωκτική στρατιωτική επιχείρηση των Συμμάχων της χώρας (όπως αυτή που προετοιμάζεται τώρα κατά της Συρίας) χωρίς να κρατά, προσχηματικώς έστω, κάποιες στοιχειώδεις αποστάσεις, συνάδουσες με τα ιδιαίτερα και ειδικότερα συμφέροντα της χώρας - τα οποία επιμένουν να υπάρχουν (και μέσα και έξω απ' το πλαίσιο των διεθνών υποχρεώσεων και δεσμεύσεων της Ελλάδας).

Ακόμα και ο ΓΑΠ, Υπουργός Εξωτερικών κατά την κρίση της Γιουγκοσλαβίας, έκανε τη βρώμικη δουλειά προσπαθώντας να την αποδώσει στις νατοϊκές και άλλες δεσμεύσεις της χώρας και όχι σε πρωτοβουλίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. (Σύμφωνα με μια γελοιογραφία της εποχής, ο Γιωργάκης δεν υποστήριζε τον φονιά αλλά το όπλο του εγκλήματος...)

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, στη διαχρονία του νεώτερου κράτους, μετά το 1832, χαρακτηρίζεται από (μόνιμη) υποτέλεια και συχνά από υποταγή προς τους εκάστοτε «συμμάχους», «προστάτες» κι επικυρίαρχους της χώρας.

Τώρα που η Ελλάδα έχει γίνει προτεκτοράτο και φόρου υποτελής - Ειδική Οικονομική Ζώνη, οι φιλοδοξίες για αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική θα ήταν αστείες.

Ομως, έως τώρα, ακόμα και κάτω απ' αυτές τις δραματικές συνθήκες, δεν είχε εισέτι βρεθεί ο Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών που θα παραγνώριζε την έστω στοιχειώδη εξυπηρέτηση των όποιων εθνικών συμφερόντων, χάριν μιας απόλυτης ταύτισης με τις υπέρτερες επιδιώξεις των επικυριάρχων μας. Ευρέθη.

Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος -«ο χειρότερος Υπουργός Οικονομικών στην Ευρωπαϊκή Ενωση» κατά την κρίση τότε των Ευρωπαίων συναδέλφων του- βάλθηκε να αποδείξει πόσο «καλό παιδί» είναι και, βασιλικότερος του βασιλέως, να υιοθετήσει έναν παράνομο πόλεμο στο όνομα της νομιμότητας.

Εως τώρα η ελληνική εξωτερική πολιτική σε κρίσεις όπως στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη κι άλλες ομοειδείς, είτε οι πόλεμοι ήταν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ είτε υπό τυχάρπαστα σχήματα όπως οι «συμμαχίες των προθύμων», ακολουθούσε την πολιτική των συμμάχων της σαν το σκυλάκι με την ουρά κάτω απ' τα σκέλια, χωρίς να λεονταρίζει κι από πάνω όπως κάνει τώρα ο κ. Βενιζέλος, νομίζοντας ότι η εξωτερική πολιτική έχει να κάνει με τον ΦΠΑ στις μπουγάτσες.

Η δήλωση που έκανε ο άνθρωπος είναι μνημειώδης κι έχει ως εξής (οι υπογραμμίσεις δικές μου): «Εχουμε καταδικάσει με απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη και ειδεχθές έγκλημα, παραβιάζει αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Κατ' αρχήν ο κ. Βενιζέλος, υπερακοντίζοντας και την ίδια τη δυτική συλλογιστική, αποδίδει τη χρήση των χημικών όπλων στο «καθεστώς Ασαντ». Ουδείς σκεπτικισμός για την πατρότητα του εγκλήματος φαίνεται να μολύνει τη σκέψη του Αντιπροέδρου του κ. Σαμαρά.

Ακόμα κι αν ο (αμερικανόδουλος εδώ και πολύ καιρό) ΟΗΕ δεν έχει αποφανθεί ακόμα τις ήρξατο χειρών αδίκων με τα χημικά, αποφάνθηκε ο Μπενύταρος. Μόνον αυτός, ο Μπενίτο κι ο Ντέιβιντ Κάμερον, ούτε καν ο Ομπάμα για την ώρα, μόνοι αυτοί οι δύο εξ όλης της ανθρωπότητας δηλώνουν βέβαιοι ότι ο Ασαντ κι όχι τα ρεμάλια της Αλ Κάιντα πάτησε το κόκκινο κουμπί.

Σε τι θα ωφελούσε τον Ασαντ, την ώρα που νικάει, να προκαλέσει τη διεθνή κατακραυγή εναντίον του, είναι ένα ερώτημα που ωχριά μπροστά στο θηριώδες μιας προπαγάνδας που δεν ασχολείται με τη λογική.

Κάθε πουλέν αυτής της προπαγάνδας, εξαρτημένος δημοσιογράφος, πληρωμένος αναλυταράς, πουλημένος πολιτικός, υποχρεούται να μηρυκάζει τον θάνατο, να μην τον μηρυκάζει ακόμα περισσότερο ένας λαμπρός εγκέφαλος που έφτιαξε τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών; Εχουν ευθύνη οι Υπουργοί όταν παίρνουν μίζες για τα υποβρύχια που θα εξαπολύσουν τώρα πυραύλους κατά της Συρίας;

Εχουν ευθύνη οι Υπουργοί για τους θανάτους που θα προκαλέσουν στον λαό μιας άλλης ανεξάρτητης (ακόμα) χώρας; Εχουν ευθύνη για τα αντίποινα που θα προκαλέσουν;

Οχι βέβαια! Όπως δήλωσε ο Μπενίτο-Μπενύτο Πολεμοκάπηλος Βενιζέλος, «πρέπει» να «υπάρξει μια διεθνής απάντηση» στο «όνομα της νομιμότητας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

«Πρέπει»; Δεν προβλέπεται; Τι σημαίνει το «πρέπει» στο Διεθνές Δίκαιο; «Να υπάρξει μια διεθνής απάντηση»; Tι «διεθνής»; των απανταχού φίλων της γκρίζας αρκούδας; «Απάντηση»; Τι απάντηση; σε ροζ τηλέφωνο; τι είναι η «απάντηση»; κήρυξη πολέμου; ποιος τον κήρυξε σε ποιον; πότε; Τι είναι η «απάντηση»; πειρατική επιδρομή; μπουκάρισμα; σαν αυτό που κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο;

Και στο όνομα ποιας «νομιμότητας»; Του αγγλικού δικαίου; της σαρίας; του δικαίου των Εσκιμώων; του κώδικα Χαμουραμπί;

Μπορεί το Διεθνές Δίκαιο να είναι ένα χαλαρό, συμβατικό πλέγμα κανόνων που αποτυπώνουν περισσότερο ή λιγότερο τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων κάθε συγκυρίας, αλλά ο Συνταγματολόγος Μπενύτο το έκανε σκόνη. Σε μια δήλωση 35 περίπου λέξεων αμόλησε πέντε-έξι κοτσάνες - μικρό το κακό, αν δεν ήταν Υπουργός Εξωτερικών μιας ευάλωτης (και μάλλον αναλώσιμης πλέον χώρας) που βρίσκεται μέσα στη ζώνη πυρός μιας κρίσης που φαίνεται να έχει, αν εξελιχθεί σε στρατιωτική επέμβαση, μακρύ δρόμο μπροστά της. Οσα λέγονται για αεροπορική μόνον επέμβαση είναι ανοησίες.

Αν αυτή η αεροπορική επέμβαση αποτύχει, θα ακολουθήσει χερσαία επέμβαση - αυτές οι δουλειές δεν μένουν στη μέση. Και αν πετύχει, θα ακολουθήσει η αρβύλα του πεζικάριου, ακριβώς διότι πέτυχε. Οπως έγραψε ο έμπειρος Ρόμπερτ Φισκ, τυχόν στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης στη Συρία «δεν θα έχει τέλος».

Εως τώρα η Ελλάδα, παρά την έμμεση εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των Δυτικών κατά των «παιδιών των κατώτερων θεών», δεν έχει γίνει στόχος επιθέσεων από σαλαφιστές ή άλλους μουρλούς που ερμηνεύουν το Ισλάμ όπως ερμήνευε ο Χίτλερ τη συλλογική ευθύνη στο «Ο Αγών μου». Με τον κ. Βενιζέλο να υπερφαλαγγίζει τον κ. Σαμαρά, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Παπούλια, και να συντάσσεται με τους Κακοποιούς του Λευκού Οίκου, τα Τσακάλια της Ντάουνινγκ Στρητ αριθμός 10 και τα ρεζιλορεμάλια του Κε Ντ' Ορσέ, δεν χρειάζεται και πολύ για να γίνει η Ελλάδα μέρος ενός προβλήματος που ώς τώρα (μάλλον τύχη αγαθή) είχε αποφύγει να είναι.

Στην Ελλάδα ζουν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες και πρόσφυγες. Οι περισσότεροι κάτω από άθλιες συνθήκες. Αν αυτά που τους διαιρούν έως αίματος στις πατρίδες τους, σε συνδυασμό με την εν γένει αντίθεσή τους προς τη Δύση, αρχίζουν να εκδηλώνονται σε ελληνικό έδαφος, οι εξελίξεις θα είναι τραγικές.

Αν άνθρωποι όπως ο κ. Βενιζέλος προκαλέσουν την μήνιν των μουσουλμάνων που ζουν ή σταθμεύουν στην Ελλάδα, αν σημειωθούν εδώ εξεγέρσεις ή αν εκδηλωθούν ισλαμιστικές απειλές απ' το εξωτερικό, τότε η Ελλάδα θα έχει καθηλωθεί στα μνημονιακά δεσμά της και κάθε πολιτική αλλαγή προς την αντίθετη κατεύθυνση θα έχει καταστεί δύσκολη έως αδύνατη.

Με έναν λόγο, ο κ. Βενιζέλος παίζει με τη φωτιά. Μήπως όμως παίζει σκοπίμως;

Του Στάθη

www.enikos.gr

Περί μήνυσης Αβραμόπουλου στο σάιτ metarithmisi και στον Ανδρέα Παπαδόπουλο

Τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και τον εισαγγελέα έστειλε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στους υπεύθυνους της ιστοσελίδας «Μεταρρύθμιση» γιατί δημοσίευσε πολιτικό σχόλιο του (πολιτικού αντιπάλου του) Εκπρόσωπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλου. Στο σχόλιό αυτό ο αρθρογράφος ασκεί αυστηρή κριτική συνολικά στο πολιτικό σύστημα, αλλά και σε συγκεκριμένους «τύπους» πολιτικών που εξακολουθούν να κυριαρχούν στη πολιτική ζωή της χώρας, μεταξύ των οποίων και στον κ. Αβραμόπουλο...

Ο υπουργός Άμυνας εθίγη γιατί ο κ. Παπαδόπουλος τον εντάσσει σε μια κατηγορία πολιτικών που συνδέονται με τα σύστημα εξουσίας με τίτλο «Να τελειώνουμε».

«Το μόνο που τον νοιάζει – αναφέρει ο Ανδρέας Παπαδόπουλος – ακόμα και σήμερα, είναι τα φρου-φρου και οι κορδέλες. Εν προκειμένω, να χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και να έχει αξιώματα. Παρότι έχει αποτύχει -ο πολιτικός τύπου Αβραμόπουλου- με οτιδήποτε έχει ασχοληθεί, συνεχίζει να διεκδικεί τα πάντα, λόγω των συστημάτων εξουσίας που έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια»

Απαντώντας στη δίωξη Αβραμόπουλου ο εκδότης της «Μεταρρύθμισης» Γιάννης Μεϊμάρογλου τονίζει:

«Στις 23/7/13, η Μεταρρύθμιση δημοσίευσε άρθρο του εκπροσώπου τύπου της ΔΗΜΑΡ, Ανδρέα Παπαδόπουλου, με τίτλο «Ώρα να τελειώνουμε».

Στο άρθρο αυτό, Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα σε ένα πολιτικό περιοδικό γνώμης και διαλόγου, να φτάσουν – προς δημοσίευση στην ιστοσελίδα του – οι όποιες απαντήσεις υπήρχαν στην ασκηθείσα κριτική.

«Απάντηση» υπήρξε μόνον από τον κ. Αβραμόπουλο. Δεν την λάβαμε ωστόσο απʼ ευθείας από τον κ. υπουργό, αλλά από την Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η οποία κάλεσε εγγράφως την «Μεταρρύθμιση» να καταθέσει εξ αιτίας της μήνυσης που υπέβαλε ο κ. Αβραμόπουλος για «προσβολή της τιμής και της υπόληψής του».

Είναι πράγματι εντυπωσιακό που η τιμή και η υπόληψη του κ. υπουργού δεν εθίγησαν από το ότι υποχρεώθηκε – λόγω της κατακραυγής που ξεσηκώθηκε προφανώς – να αποσύρει τη διάταξη που επιχείρησε να περάσει στο επώδυνο για τους πολίτες πολυνομοσχέδιο, περί χρησιμοποίησης του πρωθυπουργικού αεροσκάφους από τον ίδιο, πράξη στην οποία αναφέρεται και το άρθρο του Ανδρέα Παπαδόπουλου!

Και είναι το ίδιο αξιοπρόσεκτο το γεγονός, ότι η τιμή και η υπόληψη του κ. Αβραμόπουλου δεν εθίγησαν επίσης ούτε από τα – επειικώς – επικριτικά σχόλια που ακούστηκαν στις τηλεοράσεις και γράφτηκαν στις εφημερίδες συγκροτημάτων για το ίδιο θέμα, εναντίον των οποίων, βέβαια, δεν είναι... εύκολο να υποβάλλει μηνύσεις ένας πολιτικός εξουσίας!

Η τιμή και η υπόληψη των πολιτικών όμως, θίγεται από τις πράξεις τους και όχι από την κριτική που ασκείται σʼ αυτές!

Το δικαίωμά μας στην ελεύθερη έκφραση δεν το τσαλακώσαμε, κ. Αβραμόπουλε, σε πολύ πιο δύσκολες εποχές.»

Και δεν σκεφτόμαστε βέβαια να το κάνουμε ούτε και τώρα, που πρέπει νʼ αλλάξουν οριστικά οι νοοτροπίες και τα κατεστημένα που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα 

 Μία επισήμανση μόνο· δημιουργείς ένα -μη κερδοσκοπικό- σάιτ με τη συμμετοχή *επωνύμων* ή *ανωνύμων* πολιτών των οποίων η άποψη έχει το απαιτούμενο ειδικό βάρος και προσθέτει στο δημόσιο διάλογο. Στο κάλεσμα συμμετοχής, το πρώτο που θα πρέπει να διασφαλιστεί είναι η ελευθερία έκφρασης. Προσωπικά, δε θα δεχόμουν να συμμετάσχω σε μία προσπάθεια στην οποία θα υπήρχε λογοκρισία ή έστω κάποια φίλτρα. Προφανώς το άρθρο του Ανδρέα Παπαδόπουλου ξεπερνά το τυπολατρικό προφίλ προηγούμενων ετών και έχει τη σκληράδα του διαδικτύου, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να έχει υβριστικό περιεχόμενο. Ο Αβραμόπουλος, με τη συμπεριφορά του αυτή, τι ακριβώς επιδιώκει; Εφιστά την προσοχή στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα να αποφασίζει αν θα ποστάρει θέματα που επιλέγουν οι αρθρογράφοι της; Στέλνει μήνυμα σε κάθε επόμενο Ανδρέα Παπαδόπουλο να μην του τσαλακώσει το προφίλ ειδάλλως θα βρεθεί στα δικαστήρια; 

Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος έγραψε ένα άρθρο για το οποίο θα κριθεί από τους αναγνώστες και μόνο. Αν ο Αβραμόπουλος επιθυμούσε να απαντήσει θα μπορούσε να το κάνει με άρθρο και όχι με μήνυση. Αλλά η κουλτούρα του διαλόγου σε έναν πολιτικό που προχώρησε σε διορισμούς αιρετού οργάνου [αυτό του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου ] με νόμο του Μεταξά του 1936 φαίνεται ότι είναι τουλάχιστον μειωμένη.

Κρίμα.                                                                                                                                                      

www.epikairo.gr                                                                           

Δες απλά τους αριθμούς και θα καταλάβεις γιατί οι δανειστές ήρθαν για να μείνουν-για πάντα;

Δες απλά τους αριθμούς και θα συνειδητοποιήσεις γιατί το ΔΝ (και οι δανειστές) δεν θα φύγει ποτέ από την Ελλάδα-τουλάχιστο όσο θα ζήσουμε.

Η πίεση για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους τουλάχιστον για την τριετία 2014 - 2016 έχει την δική της αριθμητική λογική. Οι συνολικές αποπληρωμές χρέους ξεπερνούν στην τριετία τα 48 δισ. ευρώ και από αυτά τα 18,6 περίπου δισ. ευρώ αφορούν σε υποχρεώσεις προς το ΔΝΤ. Ενώ τα υπόλοιπα αφορούν σε λήξεις ομολόγων που έχουν απομείνει στα χέρια hedge funds, τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων και κεντρικών τραπεζών μαζί και στην ΕΚΤ.

Οι αποπληρωμές διακρατικών δανείων, όπως και προς το EFSF, είναι μηδενικές και αρχίζουν από το 2020 (και όχι 2006 όπως εκ παραδρομής είχε αναφερθεί αρχικά) και μετά. Για το λόγο αυτό άλλωστε η διασφάλιση της απόδοσης των επόμενων δόσεων από το EFSF και το ΔΝΤ αποτελούν - σύμφωνα με αρμόδια στελέχη του ΥΠΟΙΚ - βασική προϋπόθεση προκειμένου να τηρηθούν οι ημερομηνίες ομαλής εξόφλησης του χρέους και να μη προκύψουν πιστωτικά γεγονότα κάθε είδους...

Η σχεδόν αποκλειστική εμπλοκή του ΔΝΤ και των κεντρικών τραπεζών στις υποχρεώσεις της Ελλάδας την κρίσιμη τριετία καθιστά ανελαστικές τις διαδικασίες εξόφλησης, εξ ου και οι ασφυκτικές πιέσεις αφ' ενός για την άμεση εμπλοκή της ευρωζώνης σε ένα είδος αναδιάρθρωσης του χρέους και αφ' ετέρου για την διασφάλιση πόρων μέσω των αποκρατικοποιήσεων που θα αφορούν αποκλειστικά στην εξόφληση των δόσεων που λήγουν στην κρίσιμη τριετία.

Η πίεση αυτή είναι που ξαναβάζει στο τραπέζι όπως προβλέπει το τελευταίο μνημόνιο την «επαναξιολόγηση» της πορείας του ΤΑΙΠΕΔ και το ενδεχόμενο επίσπευσης της διαδικασίας τιτλοποιήσεων αξιών (ακινήτων) που έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία του ή την δημιουργία βοηθητικού οργανισμού (ταμείου) που θα διαχειρίζεται τα περιουσιακά στοιχεία του ΤΑΙΠΕΔ αφήνοντας σ' αυτό την «υψηλή κυριότητά»... 

www.kourdistoportocali.com

Με επιτυχία ο κολυμβητικός διάπλους Άκτιο-Πρέβεζα, στα πλαίσια των 3ήμερων εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της ναυμαχίας του Ακτίου.

Με μεγάλη επιτυχία και με συμμετοχές κολυμβητών όχι μόνο από την Πρέβεζα από πολλά μέρη της Ελλάδας πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί ο κολυμβητικός διάπλους Άκτιο-Πρέβεζα, στα πλαίσια των 3ήμερων εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της ναυμαχίας του Ακτίου.

Περισσότεροι από 180 αθλητές από Πρέβεζα, Γιάννενα, Βόνιτσα,  Λευκάδα, Άρτα, Αγρίνιο, Κεφαλονιά, Αθήνα και πολλές ακόμη περιοχές έδωσαν ραντεβού το πρωί στην παραλία της πόλης και με βάρκες μεταφέρθηκαν στο σημείο εκκίνησης.

Από εκεί όλοι οι αθλητές χωρίς κανένα ίχνος ανταγωνισμού κολύμπησαν και τερμάτισαν μπροστά από το δημαρχείο της Πρέβεζας μέσα σε θερμά χειροκροτήματα και με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους.

Νικητές δεν υπήρξαν σε αυτό τον αγώνα αφού σημασία είχε η συμμετοχή και έτσι όλοι οι αθλητές παρέλαβαν μετάλλιο και δίπλωμα συμμετοχής. 

Οι εκδηλώσεις συνεχίζονται το απόγευμα στην Πλατεία Κολοβού στις 20:15, όπου η Δρ. Αμάντα-Αλίκη Μαραβέλια, Πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Αιγυπτιολογίας, θα δώσει διάλεξη με τίτλο: «Η ναυμαχία του Ακτίου: Κύκνειο άσμα της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου». 

Τη βραδιά θα πλαισιώσουν μελωδικά η υψίφωνος κ. Λουκία Σπανάκη και ο πιανίστας κ. Μάριος Καζάς.

www.atpreveza.gr

Ο λαός δεν ξεχνά;

Μου ήρθαν στο μυαλό κάτι κουκουέδικα συνθήματα, με μπόλικη αντιαμερικανιά, αντικαπιταλισμό και αντιιμπεριαλισμό. Με τα νέα δεδομένα, δεν ξέρω τι κάνει το κόμμα, εμείς πάντως τα ξεχάσαμε. Όπως ξεχάσαμε και το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».

Αυτό ήταν πασοκικό σύνθημα, μην ξεχνιόμαστε. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Το ΠΑΣΟΚ έγινε δεξιά, το ΚΚΕ έγινε μια τρυφερή ανάμνηση, η αριστερά διεκδικεί εξουσία κι εμείς ελπίζουμε να μην καταντήσει ΠΑΣΟΚ. Να παραμείνει αριστερά. Ή ό,τι εκφράζει αυτό που, μέχρι τώρα, είχαμε στο μυαλό μας ως αριστερά. Γιατί είναι καιρός να τοποθετήσουμε διαφορετικά τα πράγματα.

Επανέρχομαι στα συνθήματα που τα θεωρούμε ξεπερασμένα. Κούνια που μας κούναγε. Νομίζουμε ότι ο κακός της παρέας είναι η Γερμανία που δεν έπαψε να είναι ναζιστική. Όχι τα διεθνή οικονομικά παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη μας. Νομίζουμε ότι η Αμερική μένει αμέτοχη. Δεν είναι αυτή που κάνει τη μάνα στο παιχνίδι. Κι ότι όλα αυτά γίνονται επειδή οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μας ζηλεύουν, εμάς τους πολιτισμένους, και θέλουν να μας τσακίσουν. Όχι επειδή πρέπει πάση θυσία να επιβιώσει ο καπιταλισμός.

Όσοι δεν αποβλακωθήκαμε, βλέπουμε πως ο καπιταλισμός καταρρέει και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Δεν είναι η πρώτη του κατάρρευση. Από τότε που έκανε την εμφάνισή του, συνεχώς χαλάει, πλακώνουν μηχανικοί και γιατροί, αισθητικοί και μασατζήδες, μοδίστρες και κομμώτριες, τον σενιάρουν και τον ξαναβγάζουν στο μεϊντάνι. Πάντα βρίσκουν τεχνάσματα για να τον κρατήσουν στη ζωή και να τον επαναφέρουν στη ζωή μας. Τη μια ήταν η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Καταλάβαμε μια και καλή ότι κάποια συστήματα είναι εντελώς ουτοπικά. Μόνο ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Μας κατσικώθηκε για τα καλά. Και εξαπλώθηκε σκορπώντας τη φτώχεια και τους πολέμους στις νέες χώρες που εγκαταστάθηκε.

Αφού συνέτριψε τους κομμουνιστές αντιπάλους, πήρε τα πάνω του και επέστρεψε δριμύτερος. Βαφτίστηκε νεοφιλελευθερισμός. Έτσι μπορούσε άνετα να ξεγελάσει τους αδαείς, που δεν είναι και λίγοι. Αγάπη για την ελευθερία έκαναν πως πουλούσαν, καθώς οι υπήκοοι ψωμολυσσούσαν. Ελευθερία, έτσι γενικώς, αφήνουν να εννοηθεί. Δε γίνονται ποτέ συγκεκριμένοι. Αποφεύγουν να διευκρινίσουν πως πρόκειται για την ελευθερία της αγοράς κι ότι σε μια ελεύθερη αγορά επιβιώνει όποιος δεν έχει τσίπα. Όποιος πατάει στα περισσότερα πτώματα, προκειμένου να αναρριχηθεί και να κατακτήσει την ελευθερία του. Τα τσαλαπατημένα πτώματα όμως, πόσο ελεύθερα είναι; Δε θα μας το πει ο φιλελεύθερος. Αλλά εμείς ξέρουμε. Τόσο όσο χρειάζεται για να υπηρετούν αυτόν που τους πάτησε.

Τα αποτελέσματα τα ζούμε σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες, που δεν κρέμονται από τ' αρχίδια του ΔΝΤ (αποκαλώ έτσι τα πρόσωπα, καθώς είναι γνωστό πως ένα ταμείο δε διαθέτει όρχεις), τα ζούμε πιο έντονα. Και, μην ακούς τι σου λένε. Φταίει ο καπιταλισμός. Στη νέα του μορφή. Που πάλι χάλασε και βάλθηκαν να τον μαστορέψουν. Τόσες φορές χάλασε και δε λέμε να ζήσουμε μια άλλη ουτοπία. Ανεχόμαστε να μας καταστρέφει. Πεταμένοι στο λάκκο με τα σκατά να προσπαθούμε να βγούμε, να πάρουμε ανάσα, κι αυτός να μας πατάει το κεφάλι να το χώσει κι αυτό μέσα. Μετά τον πνιγμό μας, θα φέρει ανθρωπιστικές οργανώσεις για να μας σώσουν. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Σκορπάει φτώχεια, πείνα, πόλεμο και αθλιότητα και μετά στέλνει τις οργανώσεις που αυτός δημιούργησε, να σώσουν τους αναξιοπαθούντες. Η κοκα κόλα, στη νέα της διαφήμιση, μας μιλάει για την αξία της προσφοράς, για τη ζωή που είναι ωραία όταν φροντίζεις το διπλανό σου. Μας υποδεικνύει τα σωστά πρότυπα. Όπως την αξιότιμη κυρία του καπιταλισμού που, με δάκρυα στα μάτια, πρωτοστατεί στην προσπάθεια συγκέντρωσης της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο καπιταλισμός ξέρει από φιλανθρωπία. Κι αγνοεί την αλληλεγγύη. Μάλλον όχι. Τη φοβάται.

Τρέμουν οι νεοφιλελέδες μην τύχει και αλληλοστηριχτούμε, μη συμβεί το αναπάντεχο και βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να σταθεί στα πόδια του. Μας θέλουν τσαλαπατημένους, να δεχόμαστε ταπεινωμένοι την ανθρωπιστική βοήθεια που τόσο γενναιόδωρα μας προσφέρει η κυρία του. Την έχουν τη λύση. Τα ιδιωτικοποιούν όλα. Πόσο θα αντέξει ο φτωχός άμα δεν έχει πρόσβαση στην υγεία, επειδή δε θα υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία ή επειδή θα τα καταστήσουν επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία; Πώς θα ξεστραβωθούν τα παιδιά του άμα δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία; Η μόρφωση θα γίνει προνόμιο των πλουσίων. Κι έτσι αμόρφωτοι όπως θα βγαίνουν, θα ξεχάσουν τι εστί αλληλεγγύη. Θα γνωρίζουν μόνο το νόμο της ζούγκλας. Θα φαγωθούν μεταξύ τους και θα στηρίζουν τους ευεργέτες τους.

Έχουμε ήδη ξεκινήσει να λειτουργούμε έτσι. Καταφέραμε να ιδιωτεύσουμε πριν καν αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν ξέρω αν είναι μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα που λειτούργησε ως εκκολαπτήριο τραγίλας και βοϊδίλας. Νομίζω ότι και πάλι έχουμε να κάνουμε με δημιούργημα του καπιταλισμού. Πιστεύω τελικά ότι αυτό το δημιούργημα είναι τα χρυσαύγουλα που ξεφυτρώνουν παντού. Τα ξαμόλησε για να παρασύρουν τους άσχετους. Για να τους κάνουν να πιστέψουν ότι για τη φτώχεια τους, φταίνε οι μετανάστες που τους παίρνουν τις δουλειές. Θεωρώντας τους μάστιγα και πηγή των δεινών μας, ανεχόμαστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που προβλήθηκαν ως λύση. Ανεχόμαστε αυτά που έκαναν και οι ναζί. Αλλά όχι. Κανείς απ' αυτούς δε θα παραδεχτεί πως κάνουν κάτι ναζιστικό. Αυτοί είναι φιλελεύθεροι. Αγαπούν την ελευθερία κι ανάβουν ρεσό για χάρη της. Πολιτισμένα πράγματα. Για να πάμε μπροστά. Να, αυτοί με τα μαύρα είναι οι νεοναζί. Αυτοί οι αγράμματοι, απολίτιστοι, ανορθόγραφοι, αγροίκοι. Οι θαυμαστές του Χίτλερ. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι. Δεν αγαπούν την ελευθερία αυτοί. Δεν ανάβουν ρεσό σε χαρούμενες μαζώξεις. Ορμάτε τους.

Από την άλλη, βλέπουμε τους τύπους με τα μαύρα να αντιμετωπίζουν με σεβασμό τα μεγάλα αφεντικά και με χλευασμό τους απολυμένους της ΕΡΤ. Χαριεντίζονται με μεγαλοεργολάβους και νεοφιλελέ κομματάρχισσες. Η σχέση τους με το νεοφιλελευθερισμό είναι τόσο στενή όσο η σχέση του μπράβου με το αφεντικό του. Πληρώνεται για να τον προστατεύει και μόλις τελειώνει η βάρδια του, πάει στους κολλητούς του και τον μπινελικώνει. Αν οι (δηλωμένοι) νεοναζί δεν είναι βαλτοί από το καπιταλιστικό σύστημα, τότε σίγουρα είναι το βούτυρο στο ψωμί του. Ή η σαντιγί στο παντεσπάνι του.

Κατά βάθος, δεν είναι οι τύποι με τα μαύρα ο μεγάλος κίνδυνος. Στην ουσία πρόκειται για ανθρωπάκια που, άμα συνειδητοποιήσουν την κακομοιριά τους, θα αυτοκτονήσουν. Γι' αυτό έχουν ανάγκη από είδωλα, προερχόμενα από το ένδοξο παρελθόν της πατρίδος. Γι' αυτό έχουν ανάγκη κάτι να τους κάνει να νιώσουν ανώτεροι. Γι' αυτό μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να πιστέψουν ομαδικώς στο μίσος για όσους δεν τους μοιάζουν. Όμως όσο κι αν θαυμάζουν τα ναζιστικά εγκλήματα, όσο κι αν ονειρεύονται να γίνουν οι συνεχιστές αυτής της πολιτικής, μοιάζουν με χαρούμενες αρσακειάδες που τραγουδούν τη Λιλιπούπολη, μπροστά στους επικίνδυνους για την ανθρωπότητα νεοφιλελέδες, που τρίβουν τα χέρια τους, αφού ο ναζισμός προχωράει, τρομοκρατεί, προκαλεί ανησυχίες κι έτσι κανείς δεν πρόκειται να δει τα δικά τους εγκλήματα.

Τα εγκλήματα του καπιταλισμού είναι καθημερινότητα. Συμβαίνουν τώρα. Δε θα σταματήσουν ποτέ. Και γίνονται με τόσο ύπουλο τρόπο, που οι κύριοι με τις γραβάτες έχουν τα χέρια τους καθαρά. Μόλις τους τα περιποιήθηκε η (κατά πάσα πιθανότητα δηλωμένη νεοναζί) μανικιουρίστα τους.

www.kats-woman.blogspot.gr   
  http://theinsider.gr  

Παγκόσμιο ρεκόρ; Η ποδοσφαιρική ομάδα της Καβάλας ανακοίνωσε την απόκτηση...21 παικτών και ενός 72χρονου προπονητή

                 

Ούτε μία, ούτε δύο αλλά... 21 μεταγραφές ανακοίνωσε ταυτόχρονα η Καβάλα, η οποία, μάλιστα, προσέλαβε τον προ 27ετίας(!) προπονητή του Ηρακλή, Ντίτχελμ Φέρνερ, ως αντικαταστάτη του Γιάννη Τοπαλίδη!

 Πράγματα και θάματα δηλαδή...

Η ανακοίνωση

"Η ΠΑΕ ΝΕΑ ΚΑΒΑΛΑ κάνει γνωστά τα εξής:

Κάνει δεκτές τις παραιτήσεις των προπονητών Γιάννη Τοπαλίδη και Γιώργου Μαραντά τους οποίους και ευχαριστεί για την μέχρι τώρα συνεργασία τους.

Ανακοινώνει την πρόσληψη του Γερμανού προπονητή Diethelm Fernner. Στην πατρίδα του εργάστηκε στις Σάλκε, Αννόβερο, Ροτ Βάις Έσεν, Ζανκτ Πάουλι, ενώ πέρασε ξανά από την Ελλάδα για λογαριασμό του Ηρακλή Θεσσαλονίκης την περίοδο 1986-87, όπου στο τέλος της με παίκτες, όπως οι Χατζηπαναγής, Παπαϊωάννου, Κωφίδης οδήγησε τον «Γηραιό» μέχρι τον τελικό Κυπέλλου.

Ο Diethelm Fernner λατρεύτηκε σαν θεός στην πενταετή θητεία του στον Απόλλωνα Λεμεσού, με τον οποίο έφτασε δύο φορές στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, τις περιόδους 1990-91 και 1993-94, ενώ ως τεχνικός της Ζάμαλεκ Αιγύπτου κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Αφρικής το 1996.

Σήμερα, είναι 72 ετών (13/7/1941) και η τελευταία του δουλειά ήταν στην Αλ Αχλί της Λιβύης και έκτοτε συνεργάστηκε ως σχολιαστής με τη γερμανική τηλεόραση..

Χρέη βοηθού προπονητή θα εκτελεί ο Γιάννης Τζιφόπουλος, γυμναστής παραμένει ο Ηλίας Δερβεντζής και υπεύθυνος τμημάτων υποδομής και της ομάδας U20 ο Αθανάσιος Τσιρονίδης.

Ανακοινώνει την απόκτηση των εξής ποδοσφαιριστών:

Abdul Rashid Shuaid -19 ετών - επιθετικός - διεθνής Εθνικής Νέων Γκάνας

Βαschirou Konate - 20 ετών - αμυντικός - Διεθνής Εθνικής Νιγηρίας

Sebastian Titzai - 25 ετών - τερματοφύλακας - πρώην ομάδα Uberhausen

Γεώργιος Βαλεριάνος - 22 ετών - αριστερός μπακ - πρώην ομάδα Ο.Φ.Η.

Pedro Arce - 21 ετών - επιτελικός χαφ - πρώην ομάδα Αναγέννηση Γιαννιτσών

Νικόλαος Κουρέλλας - 20 ετών - μέσος - πρώην ομάδα Α.Ε.Κ. Αθηνών

Αλέξανδρος Πόπτσης -19 ετών - αμυντικός στόπερ - πρώην ομάδα Πανθρακικός

Μάριος - Γεώργιος Αλεξανδρής - 19 ετών - πρώην ομάδα Λευκάδα

Νικόλαος Γαβαλάς - 22 ετών - μέσος - πρώην ομάδα Ουτρέχτη Ολλανδίας

Γεώργιος Παπαδόπουλος - 29 ετών - επιθετικός - πρώην ομάδα Union O5 Λουξεμβούργου

Κύδων Καρλόπουλος - 24 ετών - μέσος - πρώην ομάδα Αναγέννηση Γιαννιτσών

Κυριάκος Γραμματικός - 20 ετών - μέσος - ομογενής από τη Γερμανία

Βασίλειος Πάλλας - 22 ετών - επιθετικός - πρώην ομάδα Φωστήρας

Σωκράτης Χατζηλαζαρίδης - 17 ετών - αμυντικός πρώην παίκτης U20 Σκόντα Ξάνθη

Αλέξανδρος Μαυρίδης - 20 ετών - επιθετικός - πρώην ομάδα Ηρακλής Θεσ.

Ιορδάνης Παπαργυρίου - 21 ετών - αριστερός αμυντικός - πρώην ομάδα Οδύσσεας Κορδελιού

Γεώργιος Καζάνας - 18 ετών - αμυντικός πρώην ομάδα Κρυονέρι

Χρήστος - Κων/νος Δρίτας - 18 ετών - δεξιός χαφ - πρώην ομάδα Αγροικός Αστέρας

Μάκης Γιαννίκογλου - 20 ετών - τερματοφύλακας - πρώην ομάδα Ομόνοια Λευκωσίας

Παναγιώτης Τσιφλίφης - 24 ετών - μέσο επιθετικός - πρώην ομάδα Αναγέννηση ΚαρδίτσαςΑνακοινώνει την ανανέωση του συμβολαίου του ποδοσφαιριστή Παντελή Ντουτσαρίδη".

www.theinsider.gr

Διαρκής επιδείνωση του ελληνικού δημόσιου χρέους

Οχι, καθόλου καλά δεν πάει το δημόσιο χρέος της χώρας μας, παρά τα ανείπωτα οικονομικά και κοινωνικά δεινά που υφίστανται οι Ελληνες στο όνομα της δήθεν τιθάσευσής του. Σαν να μην έφτανε η διαρκής καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία από μόνη της θα ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα πράγματα γίνονται χειρότερα από την εκ νέου αύξηση του απόλυτου ποσού του δημόσιου χρέους και μετά την καταλήστευση όσων δυστυχών κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα, μετά το «κούρεμα» και την «επαναγορά» που υπέστησαν.

Τα στατιστικά στοιχεία διαψεύδουν παταγωδώς την κυβερνητική προπαγάνδα. Ας τα δούμε όμως καλύτερα. Πρώτα πρώτα πρέπει να επισημάνουμε ότι η εισαγωγή ως νομίσματος του ευρώ απογείωσε κυριολεκτικά το δημόσιο χρέος. Στα τέλη του έτους 2000 το ελληνικό δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 124,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2007, πριν δηλαδή από την κρίση, το δημόσιο χρέος της χώρας μας είχε σχεδόν... διπλασιαστεί μέσα σε εφτά χρόνια! Οσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό, είχε φτάσει στα 239,7 δισ. ευρώ. Το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή τού προσέθεσε πάνω από 20 δισ. ευρώ και το πήγε στα 262 δισ. Το 2009, η κυβέρνηση Καραμανλή για τους πρώτους εννέα μήνες και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου προσέθεσαν άλλα 30 δισεκατομμύρια, στέλνοντάς το στα 292 δισ. ευρώ. Από εκεί και πέρα ο Γ. Παπανδρέου υπάγει την Ελλάδα σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας και χάνεται πλέον κάθε έλεγχος.

Ο καταστροφέας Γ. Παπανδρέου κατορθώνει το ακατόρθωτο: μόνο μέσα στο 2010 αυξάνει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά... 50 δισεκατομμύρια ευρώ! Από τα 292 δισ. το εκσφενδονίζει στα 340,3 δισεκατομμύρια! Ακάματος φορέας της οικονομικής συμφοράς, προσθέτει το 2011 άλλα... 30 δισεκατομμύρια και το φτάνει στη «στρατόσφαιρα» των 368 δισεκατομμυρίων ευρώ! Μέσα σε δύο χρόνια ολέθριας μνημονιακής διακυβέρνησης αύξησε το ελληνικό δημόσιο χρέος σχεδόν κατά εκατό δισεκατομμύρια! Η χώρα απαλλάχτηκε από αυτόν, αλλά η κατάσταση δεν διορθώθηκε. Οι διάδοχοί του λήστεψαν εν ψυχρώ τα χρήματα όσων κατείχαν ελληνικά ομόλογα - είτε αυτοί ήταν δυστυχείς μικροεπενδυτές που νόμιζαν αφελώς ότι αγοράζοντας κρατικά ομόλογα εξασφαλίζουν τα λεφτά τους είτε ήταν νομικά πρόσωπα (ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ΤΕΙ κ.λπ.) που υποχρεωτικά από τον νόμο διατηρούσαν τα αποθεματικά τους σε ομόλογα ή τράπεζες που διευκόλυναν την κυβέρνηση. Μετά την αρπαγή των χρημάτων όλων αυτών και την οικονομική καταστροφή πολλών από αυτούς, το 2012 έκλεισε με το δημόσιο χρέος να μειώνεται στα 305,5 δισ. ευρώ στις 31 Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια όμως έπρεπε να σωθούν οι ελληνικές τράπεζες, που αφενός λεηλατήθηκαν από την κυβέρνηση μέσω του «κουρέματος» και της «επαναγοράς» των ομολόγων και αφετέρου υπέφεραν από την απόσυρση καταθέσεων ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χώρια από τα απαράδεκτα χρηματοοικονομικά παιχνίδια που έπαιζαν.

Στο τέλος Ιουνίου του 2013, όπως αποκαλύφθηκε την περασμένη εβδομάδα από τα επίσημα στοιχεία που προκάλεσαν νέο σοκ, το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί εκ νέου στα 321,4 δισεκατομμύρια, εξαιτίας κυρίως των δανείων που έδωσε η κυβέρνηση στις τράπεζες για να τις σώσει, αλλά όχι μόνο. Στο μεταξύ, η διάσωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος (ειρήσθω εν παρόδω ότι είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν όντως έχουν σωθεί οι ελληνικές τράπεζες, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) θα αργήσει πολύ να έχει ορατά αποτελέσματα στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.

Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, στις ελληνικές τράπεζες υπάρχουν καταθέσεις ύψους 162 δισ. ευρώ, αλλά οι τράπεζες έχουν χορηγήσει δάνεια ύψους... 223 δισεκατομμυρίων! Εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω τα δάνεια από τις καταθέσεις - πέρα από το γεγονός ότι αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Υπό το καθεστώς αυτό, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας όποιος νομίζει ότι οι τράπεζες θα χρηματοδοτήσουν την οικονομία ή την «ανάπτυξη» που λέει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Με τι λεφτά; Δανεικά παίρνουν κι αυτές συνεχώς από το ευρωσύστημα για να εμφανίζουν ρευστότητα - τον Ιούλιο π.χ. είχαν πάρει 78 δισεκατομμύρια ευρώ από την ΕΚΤ για να μπορούν να δίνουν λεφτά σε όσους καταθέτες έκαναν αναλήψεις. Σε μόλις τριάμισι χρόνια, από τον Δεκέμβριο του 2009 μέχρι φέτος τον Ιούνιο, οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες από 237 δισ. ευρώ που ήταν έπεσαν κατά... 75 (!) δισεκατομμύρια και τώρα ήταν μόλις 162,5 δισ. ευρώ. Το Μνημόνιο έφαγε και τις καταθέσεις των Ελλήνων.

Γιώργος Δελαστίκ 

www.ethnos.gr

Η Ναυμαχία του Ακτίου στις 2 Σεπτεμβρίου του 31 π.χ. 'Ενα γεγονός που προσδιόρισε το μέλλον της Ηπείρου για πολλά χρόνια.

Η Ναυμαχία του Ακτίου, πίνακας του Λορέντζο Κάστρο, 1672
Χρονολογία	2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ.
Τόπος	Άκτιο
Έκβαση	Νίκη του Οκταβιανού
Μαχόμενα μέρη
Δυνάμεις του Οκταβιανού	Δυνάμεις του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας
Αρχηγοί
Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας	Μάρκος Αντώνιος
Δυνάμεις
400 πλοία λιβουρνίες, 16000 λεγεωνάριοι, 3000 τοξότες	230 πλοία, 20000 λεγεωνάριοι, 2000 τοξότες
Απώλειες
περίπου 2500 νεκροί	200 πλοία βυθίστηκαν/αιχμαλωτίστηκαν πάνω από 5000 νεκροί

Η Ναυμαχία του Ακτίου (2 Σεπτεμβρίου 31 π.Χ.) ήταν ναυτική αναμέτρηση ανάμεσα στον Οκταβιανό από τη μια πλευρά και τον Μάρκο Αντώνιο και το ναυτικό της Κλεοπάτρας από την άλλη, που έγινε στο Άκτιο, λίγο έξω από τη σημερινή πόλη της Πρέβεζας. Η ναυμαχία ήταν συνέπεια του εμφύλιου πόλεμου ανάμεσα στον Γάιο Οκτάβιο και τον Μάρκο Αντώνιο, που διεκδικούσαν, μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, την εξουσία στο απέραντο κράτος της Ρώμης.Τελείωσε με την ήττα του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας και τη διαφυγή τους.

Εισαγωγή

Η σημαντικότερη ημερομηνία για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ιδίως για τους Λατίνους ιστορικούς, είναι η 2α Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ., η ημέρα πού έγινε η Ναυμαχία του Ακτίου που έκρινε την τύχη της ανώτατης ηγεσίας του ρωμαϊκού Κράτους. Το Άκτιο είναι το ακροτελεύτιο ακρωτήριο της Ακαρνανίας, στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου, απέναντι από την Πρέβεζα, από την οποία απέχει μόλις 725 m. Αντίπαλοι ήταν από τη μία πλευρά ο Γάιος Οκτάβιος (Gaius Octavius), μετέπειτα Αυτοκράτωρ Αύγουστος (Augustus), ή Οκταβιανός (Octavian) και από την άλλη ο Μάρκος Αντώνιος (Marcus Antonius), γαμπρός του Οκταβιανού (είχε παντρευτεί την Οκταβία, αδελφή του Οκταβιανού) και η Βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα Ζ'. Ο Γάιος Οκτάβιος έπεισε τη Σύγκλητο να επιτεθεί στον Μάρκο Αντώνιο, με την κατηγορία ότι σύνηψε ερωτική σχέση και συμμαχία με την Κλεοπάτρα και ότι σκόπευε να παραδώσει στους Αιγύπτιους Ρωμαϊκή γη.

Ιστορικές πηγές

Για τη ναυμαχία του Ακτίου και τη Νικόπολη διαθέτουμε άφθονο ιστορικό υλικό, αλλά δυστυχώς από κανένα αυτόπτη μάρτυρα. Έγραψαν για αυτήν, μεταξύ άλλων, ο Πλούταρχος, ο Δίων Κάσσιος, ο Στράβων, ο Γάιος Σουητώνιος, ο Γάιος Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ο περιηγητής Παυσανίας, ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή, ο Βιργίλιος, ο Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς, ο Ωριγένης και ο Προκόπιος.

Κλεοπάτρα

Το όνομα Κλεοπάτρα ετυμολογικά προέρχεται από τις αρχαίες λέξεις κλέος (=δόξα) και πατήρ και αφορά επτά (7) βασίλισσες της Αιγύπτου. Η τελευταία από αυτές είναι η Κλεοπάτρα η Ζ' (Κλεοπάτρα Φιλοπάτωρ, Ιανουάριος 69 π.Χ. - 12 Αυγούστου, 30 π.Χ.). Η Κλεοπάτρα Ζ' ήταν συγκυβερνήτης της Αρχαίας Αιγύπτου με τον πατέρα της Πτολεμαίο ΙΒ' και αργότερα με τα αδέρφια και ταυτοχρόνως συζύγους της, Πτολεμαίο ΙΓ' και Πτολεμαίο ΙΔ'. Αργότερα έγινε η ανώτατη μονάρχις της Αιγύπτου, και σύναψε συμμαχία με τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα (Gaius Julius Caesar) που της εξασφάλισε το θρόνο. Με τον Ιούλιο Καίσαρα συνδέθηκε ερωτικά και απέκτησαν ένα παιδί, τον Καισαρίωνα. Μετά τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα, το 44 π.Χ., συστρατεύτηκε με τον Μάρκο Αντώνιο, τον οποίο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε με βάση το Αιγυπτιακό εθιμοτυπικό. Απέκτησαν τρία παιδιά (Κλεοπάτρα Σελήνη Β', Αλέξανδρος Ήλιος, Πτολεμαίος Φιλάδελφος). Οι ενώσεις της με τους αδερφούς της δεν είχαν ως αποτέλεσμα γεννήσεις παιδιών. Άλλωστε οι σχέσεις τους δεν ήταν ιδιαίτερα καλές.

Η βασιλεία της Κλεοπάτρας Ζ' σηματοδοτεί το τέλος της Ελληνιστικής και την αρχή της Ρωμαϊκής Περιόδου στην ανατολική Μεσόγειο. Αποτέλεσε τον τελευταίο Φαραώ της Αρχαίας Αιγύπτου, καθώς ο γιος της Καισαρίων βασίλεψε μόνο κατ' όνομα, προτού εκτελεστεί με διαταγή του Οκταβιανού μετά την τραγωδία της Ναυμαχίας του Ακτίου. Τα υπόλοιπα τρία, ορφανά μετά την αυτοκτονία της, παιδιά έλαβαν χάρη από τον Οκταβιανό, μεταφέρθηκαν στη Ρώμη και τα μεγάλωσε η Οκταβία, χήρα του Μάρκου Αντώνιου.

Προετοιμασία της μάχης

Η παράταξη των πλοίων των αντιπάλων στη Ναυμαχία του Ακτίου έχει περιγραφεί άριστα από τον Πλούταρχο, και οι αρχαιολόγοι μας έχουν εφοδιάσει με αναλυτικά σχέδια της ναυμαχίας με πλήρεις λεπτομέρειες, αλλά τα σχέδια των αρχαιολόγων δεν μοιάζουν σε όλα τις λεπτομέρειες.

Η πλευρά του Οκταβιανού

Ο Γάιος Οκτάβιος απέπλευσε από το Βρινδήσιο (Brindisiun, σημερινό Πρίντεζι) με ισχυρές ναυτικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Κάτω από την αρχηγία του ικανότατου ναυάρχου (στρατηγού) Μάρκου Αγρίππα (Marcus Vipsanius Agrippa) κατέπλευσαν στο λιμάνι Κόμαρος (σημερινός Μύτικας) 400 πολεμικά πλοία με 75.000 πεζούς στρατιώτες, και 12.000 ιππείς. Μαρμάρινη προτομή του Αγρίππα εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικοπόλεως. Η προτομή βρέθηκε τυχαία από τον Ιωάννη Νούσια φύλακα του μουσείου Νικοπόλεως σε παρακείμενο χωράφι.

Υπολογίζεται ότι ο Γάιος Οκτάβιος έφτασε στην Πρέβεζα ένα μήνα νωρίτερα από τη ναυμαχία του Ακτίου και οχύρωσε το αρχηγείο του σε λόφο ύψους περίπου 100 μέτρων, βόρεια της κοινότητας Σμυρτούλας, εκεί που ανακαλύφθηκε το Μνημείο Αυγούστου. Πέραν του Αγρίππα, τον Γάϊο Οκτάβιο συνόδευαν οι στρατηγοί του Λούκιος Αρρούντιος (Lucius Arruntius), Μάρκος Λούριος (Marcus Lurius) και ο Μάρκος Οκτάβιος (Marcus Octavius). Ο στόλος του Οκτάβιου παρατάχθηκε δυτικά του Παντοκράτορα Πρέβεζας. Ειδικότερα, ο Μάρκος Οκτάβιος, ο Μάρκος Ουϊψάνιος (Marcus Uepsanius), o Λούσιος Αρρόντιος και ο Οκταβιανός παρατάχθηκαν στα ανοικτά του Ιονίου, παράλληλα προς τις αντίπαλες διατάξεις. Νότια της θαλάσσιας περιοχής του Ακτίου παρατάχθηκε με τα πλοία του ο Μάρκος Λούριος, ενώ ο Τ. Στατίλιος (Τ. Statilius), ήταν επικεφαλής του στρατοπέδου του Οκταβιανού στο λόφο της Σμυρτούλας.

Η πλευρά του Μάρκου Αντώνιου και Κλεοπάτρας

Ο Μάρκος Αντώνιος με την Κλεοπάτρα έφτασαν καθυστερημένα στην περιοχή, και οχύρωσαν βιαστικά ένα στρατόπεδο στο Άκτιο, κοντά στο σημερινό αεροδρόμιο του ΝΑΤΟ, αλλά και ένα μικρότερο προχωρημένο φυλάκιο στη χερσόνησο της Πρέβεζας. Είχαν 480 πολεμικά πλοία, 60.000 πεζούς στρατιώτες και 12.000 ιππείς. Τα πλοία του Αντωνίου, αιγυπτιακής κατασκευής τα περισσότερα, ήταν μεγάλα και ισχυρά, οπλισμένα με πύργους, πετροβόλες μηχανές (καταπέλτες) και κόρακες (τεράστιες σιδερένιες αρπάγες). Αυτό όμως τα καθιστούσε και δυσκίνητα.

Ο στόλος του ενισχυόταν και από 60 Αιγυπτιακά πλοία της Κλεοπάτρας. Λέγεται ότι η Κλεοπάτρα έλαβε μέρος στη Ναυμαχία με τη Βασιλική ναυαρχίδα της, την "Αντωνία", με όλα τα κοσμήματα και θησαυρούς, κατά την Αιγυπτιακή παράδοση. Ενώ όμως ήταν ολοφάνερη η υλική υπεροχή του Αντώνιου, μεγάλο μέρος του στόλου του ήταν ουσιαστικά άχρηστο γιατί παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να στρατολογηθούν πληρώματα ο αριθμός των κωπηλατών ήταν ανεπαρκής. Η θέση του Αντώνιου ήταν ήδη δύσκολη, αλλά επιδεινώθηκε γιατί μετά από αποκλεισμό του στρατηγού Αγρίππα στερήθηκε το πόσιμο νερό.

Ο Μάρκος Αντώνιος είχε επικεφαλής των ναυτικών του δυνάμεων τον Μάρκο Ινστήϊο (Marcus Insteius), τον Γάϊο Σόσιο (Gaius Sosius), και τον Κλαύδιο Καίλιο (Claudius Kaelius), ενώ στην ξηρά τον Πούβλιο Κανίδιο Κράσσο (Publius Canidius Crassus). Πέραν αυτών υπήρχαν και Αιγύπτιοι στρατιωτικοί και ναυτικοί. Ο Μάρκος Αντώνιος και η Κλεοπάτρα παρατάχθηκαν στον εγγύς θαλάσσιο χώρο του Στενού Πρεβέζης, από τον Παντοκράτορα μέχρι την περιοχή του σημερινού αεροδρομίου του Ακτίου, ανατολικά της παράταξης των πλοίων του Οκταβιανού. Ο Μάρκος Αντώνιος παρατάχθηκε βόρεια, ο Μάρκος Ινστήϊος κεντρικά και ο Γάιος Σόσιος με τον Κλαύδιο Καΐλιο νότια. Κατά τη διάρκεια της Ναυμαχίας έγινε εκ μέρους του Αντωνίου κίνηση υπερκεράσεως με πλεύση σκαφών εντός του Αμβρακικού κόλπου προσθίως της χερσονήσου της Λασκάρας. Ο Πούβλιος Κανίδιος Κράσσος ήταν επικεφαλής του στρατοπέδου του Αντωνίου στο Άκτιο.

Διοικητική μέριμνα

Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία και είναι άγνωστο από που σιτίζονταν και υδρεύονταν αυτές οι τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις εκατέρωθεν (159.000 άτομα). Η πιο πιθανή εκδοχή ύδρευσης είναι οι πολλές πηγές της περιοχής αλλά και ο καθαρός τότε ποταμός Λούρος (τότε λεγόταν Χάραδρος ποταμός) που εκβάλλει στο Μιχαλίτσι, πολύ κοντά στο Αρχηγείο του Οκτάβιου. Είναι επίσης γνωστό ότι το 168 π.Χ. ο Ρωμαίος Αιμίλιος Παύλος (Aemilius Paulus) είχε επιτεθεί την Ήπειρο και τις γύρω πόλεις τις οποίες κατάστρεψε, συνέλαβε δε 150.000 ομήρους πού οδήγησε ως δούλους στη Νότια Ιταλία. Όμως πολλοί κάτοικοι των πόλεων πού κατάστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος γλύτωσαν φεύγοντας στα βουνά και αργότερα επέστρεψαν και κατοίκησαν πάλι τις πόλεις. Το Ανακτόριον και η Βερενίκη είναι δύο από αυτές τις πόλεις πού κατοικήθηκαν πάλι και προφανώς εκατοικούντο κατά την περίοδο της Ναυμαχίας του Ακτίου. Αυτό μας δίνει εξήγηση για το θέμα της σίτισης των χιλιάδων στρατιωτών. Πέραν αυτού υπήρχαν και υπάρχουν γύρω από το Ανακτόριον και το Άκτιο πολλές μικρές λίμνες με πόσιμο νερό.

Ο «Νίκων» και ο «Ευτύχιος»

Στον Πλούταρχο («Βίοι Παράλληλοι: Η Ζωή του Μάρκου Αντώνιου») υπάρχει και το εξής χαρακτηριστικό εδάφιο: κατά τη διάρκεια της στρατοπέδευσης του Οκταβιανού στο λόφο της Σμυρτούλας Πρέβεζας, ένας γεωργός -προφανώς κάτοικος της διπλανής πόλης Βερενίκη- πέρασε κοντά στον μετέπειτα Αυτοκράτορα Οκταβιανό ο οποίος τον ρώτησε «πώς λέγεσαι;». «Νίκων» απάντησε ο γεωργός. «Και ο γάιδαρος;» «Ευτύχιος». Αυτές οι απαντήσεις θεωρήθηκαν αίσιος οιωνός για τον Γάϊο Οκταβιανό και μετά την ευτυχή κατάληξη της Ναυμαχίας με νίκη και προς τιμήν τους, διέταξε και κατασκευάσθηκαν δύο ορειχάλκινα αγάλματα του «Νίκωνα» (γεωργός) και του «Ευτύχιου» (γάιδαρος) τα οποία τοποθετήθηκαν σε βάθρα στο Μνημείο Αυγούστου. Είναι βέβαιο ότι υπήρξαν αυτά τα ορειχάλκινα αγάλματα, τα οποία όμως αργότερα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, και τοποθετήθηκαν στο στάδιο της πόλης, όπου και καταστράφηκαν κατά τη «Στάση του Νίκα».

Η ναυμαχία του Ακτίου

Η αλήθεια είναι ότι επιθυμία του Μάρκου Αντωνίου ήταν να γίνει μάχη επί ξηράς και όχι ναυμαχία. Εξάλλου όλες οι προετοιμασίες εκατέρωθεν αποσκοπούσαν σε μάχη επί ξηράς. Όμως υπήρξε διαμάχη ανάμεσα στο επιτελείο του Μάρκου Αντώνιου και τους επιτελείς Αιγύπτιους στρατηγούς της Κλεοπάτρας σχετικά με το θέμα, και τελικά αποφασίσθηκε η αναμέτρηση στη θάλασσα.

Η ναυμαχία άργησε να ξεκινήσει λόγω άπνοιας. Φαίνεται να ξεκίνησε στις 12.00 το μεσημέρι της 2ας Σεπτεμβρίου 31 π.Χ. με βορειοδυτικό άνεμο και συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα. Η σύγκρουση έγινε στο κέντρο της παράταξης, έξω από το Στενό της Πρέβεζας, απέναντι και λίγο βόρεια του Αεροδρομίου του Ακτίου. Τα μικρά και ευέλικτα πλοία του Αγρίππα (λατινικά liburnae και Ελληνικά λιβυρνίδες) άρχισαν να εμβολίζουν το ένα μετά το άλλο τα δυσκίνητα πλοία του Μάρκου Αντώνιου. Πρόσφατες τοπικές έρευνες του Αμερικανού αρχαιολόγου εναλίων αρχαιοτήτων William Murray έδειξαν ότι σαφώς χρησιμοποιήθηκαν και ναυτικοί καταπέλτες που εκτοξεύουν λίθινες σφαίρες διαμέτρου περίπου 20-30cm. Κάποιες από αυτές έχουν φωτογραφηθεί στο βυθό, όπως και ένα πιθανό τμήμα πλοίου.

Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας τα εμβολιζόμενα πλοία παρεδίδοντο στην πυρά, πυρπολούμενα, ή αιχμαλωτίζονταν. Ενώ η ναυμαχία του Ακτίου εξελίσσονταν, το μεγαλύτερο τμήμα του επίγειου στρατού του Μάρκου Αντώνιου αυτομόλησε και παραδόθηκε στον Αγρίππα. Η Κλεοπάτρα, παρατηρώντας αμέτοχη τις εξελίξεις, πανικοβλήθηκε και αποχώρησε από το χώρο της ναυμαχίας, ξεφεύγοντας μέσα από ένα άνοιγμα των αντιπάλων πλοίων, αφήνοντας αβοήθητο και τραυματισμένο τον Αντώνιο. Επικράτησε πανικός και τελικά ο Μάρκος Αντώνιος διέφυγε με τα απομεινάρια του στόλου του, ακολουθώντας την Κλεοπάτρα.

Οι απώλειες της ναυμαχίας κατά τον Πλούταρχο φαίνεται να ήταν πενήντα πλοία του Αντώνιου και 5.000 άνδρες νεκροί (αρκετοί από τους οποίους πνίγηκαν). Πολλά πλοία αιχμαλωτίστηκαν από τον Αγρίππα αλλά και αρκετά παραδόθηκαν στην πυρά, αφού τους αφαιρέθηκαν τα χάλκινα έμβολα. Είναι βέβαιο ότι αφαιρέθηκαν τουλάχιστον 50 έμβολα, εκ των οποίων τα 36 τοποθετήθηκαν στο Μνημείο Αυγούστου και τα υπόλοιπα εστάλησαν στη Ρώμη. Ο Οκταβιανός είχε νικήσει και κατέστη κυρίαρχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Τελικά μετά από τέσσερα χρόνια, το 27 π.Χ., ο Οκταβιανός ανακηρύχθηκε στη Ρώμη πρώτος Princeps της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και υιοθέτησε τον τίτλο Augustus (Αύγουστος). Σε ανάμνηση της νίκης του έχτισε στο Άκτιο μεγαλύτερο και μεγαλοπρεπέστερο Ναό του Ακτίου Απόλλωνα, και καθιέρωσε να γίνονται κάθε πέντε χρόνια (από το έτος 28 π. Χ.) τα Άκτια, αγώνες με την ίδια επισημότητα που είχαν τα Ολύμπια, τα Ίσθμια, τα Πύθια και τα Νέμεα.

Ο Οκτάβιος επίσης έκτισε μια καινούργια πόλη, τη Νικόπολη (Nicopolis, Nikopolis), για να θυμίζει τη νίκη του, απέναντι από το Άκτιο, περίπου οκτώ χιλιόμετρα από την Πρέβεζα. Θαυμαστά δημόσια κτίρια της Νικόπολης είναι το Ρωμαϊκό Ωδείο (700 θέσεις), οι τρεις θέρμες (Δημόσια Λουτρά), το Θέατρο Οκταβιανού (2000 θέσεις), το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο Νικόπολης (μήκους 50 χιλιομέτρων) με το Νυμφαίον του, το Ρωμαϊκό Στάδιο, το Γυμνάσιο, τα Ρωμαϊκά Τείχη, κλπ. Όμως το κυριότερο έργο του Αύγουστου Οκταβιανού είναι το λεγόμενο ''Μνημείο Αυγούστου'' ένας ναός αφιερωμένος στους Θεούς Άρη και Ποσειδώνα, στο λόφο της Σμυρτούλας Πρέβεζας, ο οποίος κτίστηκε ακριβώς στο σημείο που είχε το αρχηγείο του.

Μετά τη ναυμαχία

Ο θάνατος της Κλεοπάτρας, πίνακας του Ρέτζιναλντ Άρθουρ, 1892

Η Κλεοπάτρα διέφυγε με το στόλο της μέσα από ένα κενό της διάταξης των εχθρικών πλοίων, έφτασε στην Αλεξάνδρεια και ενημέρωσε ψευδώς το λαό της ότι δήθεν νίκησαν στη ναυμαχία. Ο Μάρκος Αντώνιος επέστρεψε από το Άκτιο στην Αίγυπτο τραυματισμένος ελαφρά, με ένα τμήμα του στρατού του (το υπόλοιπο είχε αυτομολήσει). Μετά από ένα διάστημα μηνών ο Αύγουστος αποβιβάστηκε σε άλλη περιοχή της Αιγύπτου και όδευσε προς την Αλεξάνδρεια.

Κατά μία άποψη ο Αντώνιος βγήκε στην έρημο και «κτυπήθηκε» ανεπιτυχώς με τον Οκταβιανό. Άλλη άποψη λέει ότι ο στρατός του παραδόθηκε ή αυτομόλησε στον Οκταβιανό. Ο Μάρκος Αντώνιος τραυματίστηκε βαριά και επέστρεψε στα ανάκτορα της Κλεοπάτρας μεταφερόμενος σε άρμα. Κατά μία εκδοχή πέθανε σε λίγες ώρες από αιμορραγία ενώ κατ' άλλη εκδοχή λέγεται ότι αυτοκτόνησε με το ξίφος του μαθαίνοντας πως η Κλεοπάτρα είχε πεθάνει.

Σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, τον Ολύμπιο, μεταφέρθηκε κοντά σε εκείνη και πέθανε στα χέρια της. Η Κλεοπάτρα φυγάδευσε τον 17χρονο γιό της Καισαρίωνα έγκαιρα, αλλά τελικά το παιδί συνελήφθη και εκτελέστηκε μαζί με το δάσκαλό του, με εντολή του Οκταβιανού. Λέγεται ότι δίνοντας την εντολή ο Οκταβιανός είπε «Υπερβολικά πολλοί Καίσαρες». Ο Οκταβιανός εισέβαλε στην Αλεξάνδρεια και άρχισε διαπραγματεύσεις με την Κλεοπάτρα. Κάποια στιγμή «συμφώνησαν» να οδηγηθεί η Κλεοπάτρα στη Ρώμη και να δηλώσει υποταγή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά να παραμείνει στον Αιγυπτιακό θρόνο ο γιος της Καισαρίων, πράγμα πού δεν αποδέχθηκε ο Οκταβιανός. Έτσι, η Κλεοπάτρα, υπό το πρόσχημα προετοιμασίας Αιγυπτιακής κηδείας για τον Αντώνιο, στις 12 Αυγούστου 30 π.Χ., κλείσθηκε σε ένα χώρο του ανακτόρου της και κατά την παράδοση, αυτοκτόνησε με τσίμπημα κόμπρας στο στήθος. Το ίδιο έκαναν και οι δύο πιστές της υπηρέτριες. Κατά μια άλλη άποψη η αυτοκτονία έγινε με κάποιο δηλητήριο.

Οι Ρωμαίοι έσπασαν την πόρτα με πολιορκητικό κριό και βλέποντας το πτώμα της Κλεοπάτρας, ο Αύγουστος είπε «Νίκησες Κλεοπάτρα». Στα άλλα τρία παιδιά του Αντώνιου δόθηκε χάρη από τον Οκταβιανό και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη όπου τα μεγάλωσε η Οκταβία, αδερφή του Οκταβιανού και χήρα πλέον του Αντώνιου. Το κορίτσι, η Κλεοπάτρα Σελήνη, μεγάλωσε κανονικά και παντρεύτηκε το Βασιλιά Ιούβα ΙΙ της Μαυριτανίας με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Για τα άλλα δύο παιδιά της Κλεοπάτρας και του Αντωνίου, δεν υπάρχουν πληροφορίες.

Η διαφυγή της Κλεοπάτρας

Η κλασσική άποψη των ιστορικών, με βάση τις περιγραφές του Πλούταρχου, είναι ότι η Κλεοπάτρα διέφυγε διασπώντας τον κλοιό μεταξύ Λούσιου Αρούντιου και Μάρκου Λούριου. Ξέφυγε δηλαδή μέσα από χάσμα της διάταξης των πλοίων. Κατά μία άλλη άποψη, καθαρά προφορική, μη αποδεκτή από την πλειοψηφία των αρχαιολόγων, οι Αιγύπτιοι στρατηγοί της Κλεοπάτρας είχαν σχέδιο διαφυγής το οποίο εκτελέστηκε με επιτυχία. Κατά τη δεύτερη αυτή άποψη, τα πλοία της συγκεντρώθηκαν στον όρμο Αγίου Νικολάου Αιτωλοακαρνανίας. Από εκεί μέσω ενός καναλιού (αυλακιού) διαμέτρου 5 μέτρων (υπάρχει και σήμερα, με το όνομα διώρυγα Κλεοπάτρας) πού είχαν από πριν σκάψει και καμουφλάρει κατάλληλα με δέντρα, εισήλθαν στην αβαθή ελώδη λίμνη Βουλκαριά. Από εκεί ρυμούλκησαν τα πλοία μέσα στην ελώδη περιοχή η οποία συνδέει τη λίμνη Βουλκαριά με τον Όρμο Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας. Από εκεί τα πλοία διέφυγαν προς την Αίγυπτο, περνώντας ανάμεσα στα νησιά Μεγανήσι και Κάλαμος γειτονικά της Λευκάδας.

Οι αρχαιολόγοι δεν υιοθετούν αυτή την άποψη διαφυγής της Κλεοπάτρας και ισχυρίζονται ότι το κανάλι της Κλεοπάτρας είναι μεταγενέστερο», και ουδεμία σχέση έχει με εκείνη την ιστορική περίοδο. Ο τίτλος «Κανάλι της Κλεοπάτρας» είναι εντελώς αυθαίρετος ιστορικά. Σύμφωνα με Γερμανό αρχαιολόγο, ο οποίος δήλωσε ότι πραγματοποίησε τομή εδάφους το έτος 2000, διαπίστωσε ότι το κανάλι είναι μεταγενέστερο, περί το 1.000 μ.Χ.

Είναι απίθανη αυτή η εκδοχή διαφυγής της Κλεοπάτρας μέσα από το μεταγενέστερο «Κανάλι Κλεοπάτρας», διότι η απόσταση μεταξύ της νότιας όχθης της λίμνης Βουλκαριάς και του Όρμου της Παλαίρου είναι περίπου 8 χιλιόμετρα και όχι πάντα ελώδους έκτασης. Τέτοιο έδαφος δεν είναι καθόλου κατάλληλο για πλεύση ή έστω για σύρσιμο βαρέων πλοίων με σχοινιά.

Το Μνημείο Αυγούστου στη Νικόπολη

Στους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς ήταν ήδη γνωστό από τον Δίωνα Κάσσιο (51.1.3) ότι «ο Οκταβιανός ανήγειρε Μνημείο το οποίο κόσμησε με τα χάλκινα έμβολα των αιχμαλωτισθέντων πλοίων, στο χώρο όπου είχε στρατοπεδεύσει». Επίσης ο Στράβων (7.7.6) μνημονεύει το λόφο της Σμυρτούλας, ως «ιερό λόφο του Απόλλωνα». Πριν από εκατό περίπου χρόνια, περίπου 1.500 μέτρα βόρεια από τη Νικόπολη, σε μια πλαγιά κάτω από τους λόφους της σημερινής κοινότητας Νικόπολη (Σμυρτούλα) βρέθηκε το κρηπίδωμα του Βωμού -ή Μνημείου- του Αυγούστου, πού χτίστηκε αφιερωμένο στους θεούς Άρη και Ποσειδώνα. Το Μνημείο ανασκάφτηκε το έτος 1911 από τον Αλέξανδρο Φιλαδελφέα. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δυστυχώς τα Ιταλικά στρατεύματα λεηλάτησαν το χώρο αυτό, είτε με σκοπό την κατασκευή οχυρωματικών έργων στο λόφο, είτε με σκοπό την αρχαιοκαπηλία. Πέραν αυτού, πολλές αμμοληψίες πού έγιναν στην περιοχή, είχαν ως αποτέλεσμα να υποστεί καθίζηση όλο το Μνημείο. Πρόσφατα, τα έτη 1995-2007, με τη χρηματοδότηση Ευρωπαϊκών προγραμμάτων όπως το Interreg ΙΙ, η ΙΒ' Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων υπό την εποπτεία του καθηγητή Δρ. Κων. Ζάχου πραγματοποίησε στο Μνημείο Αυγούστου έργα ανασκαφών, αναστήλωσης και τεκμηρίωσης.

Το Μνημείο Αυγούστου ήταν κτίριο μήκους 62 μ. και πλάτους 45 μ. όπου ο Αύγουστος είχε δώσει εντολή να τοποθετηθούν, σε ειδικά λαξευμένες «θήκες», 36 πραγματικά ακρόπρωρα (έμβολα) διαφόρων μεγεθών από πλοία της Κλεοπάτρας και του Αντώνιου. Τα έμβολα αυτά έχουν συληθεί ή αφαιρέθηκαν μεταγενέστερα για να κοπούν νομίσματα ή να κατασκευασθούν άλλα μεταλλικά αντικείμενα, επί Θεοδοσίου. Σύμφωνα με αρχαίες πηγές η διακόσμηση μνημείων με έμβολα πλοίων ύστερα από νικηφόρα ναυμαχία αποτελούσε παλαιά συνήθεια των Ρωμαίων. Το πιο φημισμένο μνημείο αυτού του είδους ήταν το βήμα της Αγοράς (Forum) στην Αρχαία Ρώμη γνωστό ως Rostra (έμβολοι). Το μνημείο αυτό, που είχε ανακαινισθεί πολλές φορές και είχε μετακινηθεί από την αρχική του θέση, έφερε δύο παράλληλες σειρές εμβόλων.

Τα Rostra, μνημείο της αρχαίας Ρώμης. Οι "θήκες" για τα έμβολα-τρόπαια φαίνονται κάτω αριστερά στην εικόνα

Επίσης πέραν του Μνημείου Αυγούστου πού είχε 36 έμβολα, υπάρχουν αρχαίες πηγές πού αναφέρουν ότι έμβολα από τη Ναυμαχία του Ακτίου τοποθετήθηκαν από τον Αύγουστο και μπροστά από τον Ναό του Ιουλίου Καίσαρα στη Ρώμη (Rostra Aedis Divi Julii). Σημειωτέον ότι παγκοσμίως έχει βρεθεί μόνο ένα μεταλλικό έμβολο αρχαίου πολεμικού πλοίου, στην παραθαλάσσια πόλη Αθλίτ (Athlit) του Ισραήλ (Περιοδικό Αρχαιολογία 2000, και William Murray, 2004) και σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο της Χάϊφας του Ισραήλ. Το έμβολο αυτό ταιριάζει ακριβώς σε μία από τις οπές του Μνημείου Αυγούστου. Κατά τον William Murray πρέπει να κατασκευάσθηκε στην Κύπρο περί τον 2ο αιώνα πχ και φαίνεται ότι το ίδιο ακριβώς είδος πλοίου και εμβόλου κατασκευάζονταν και την εποχή που έγινε η Ναυμαχία του Ακτίου.

Στο Μνημείο Αυγούστου άρχισε το έτος 1995 ανασκαφές η ΙΒ' Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων υπό τον καθηγητή αρχαιολογίας Δρ. Κωνσταντίνο Ζάχο, με σημαντικά ευρήματα. Το έτος 2001, στο άνω άνδηρο του Μνημείου, βρέθηκε μονολιθικό ημικυκλικό μαρμάρινο βάθρο, το οποίο φέρει ανάγλυφη αρχαϊστική παράσταση δέκα ηρώων και θεών του ελληνικού πανθέου και επίστεψη από εναλλασσόμενα άνθη λωτού και ανθέμια. Μεταξύ των μορφών στην ημικυκλική επιφάνεια, διακρίνονται ο Απόλλωνας, η Άρτεμις, ο Ερμής, συνοδευόμενος από τρεις Χάριτες, ο Ηρακλής, και η Αθηνά. Πιθανολογείται η ύπαρξη και δεύτερου τέτοιου βάθρου (Κων. Ζάχος, 2001). Το εύρημα θεωρείται πολύ σημαντικό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για το βάθρο του αγάλματος του Νίκωνα, και η ανακάλυψη δημοσιεύθηκε σε Ελληνικά και ξένα περιοδικά Αρχαιολογίας. Το βάθρο αυτό ήδη συντηρείται και θα εκτεθεί στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικοπόλεως.

Κατά τις εργασίες αποκατάστασης του Μνημείου Αυγούστου, βρέθηκε από την ομάδα Ζάχου ένα υπόλειμμα μεταλλικού εμβόλου περί τα 50 κιλά το οποίο αφαιρέθηκε προσεκτικά και φυλάσσεται για να εκτεθεί στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Νικοπόλεως. Επίσης βρέθηκε μαρμάρινη κεφαλή αγάλματος του Οκταβιανού.

Στο Μνημείο Αυγούστου έχουν επίσης βρεθεί αρκετά θραύσματα μιας τεράστιας αναθηματικής επιγραφής στα λατινικά. Μετά από χρόνια ερευνών τελικά η επιγραφή συναρμολογήθηκε και σήμερα το κείμενο έχει ως εξής: «Vacat Imp. Caesar Divi Juli f Victoriam Consecutus Bello Quod Pro Republica Gessit In Hac Regione Consul Quintum Imperator Septimum Pace Parta Terra Marique Neptuno et Marti Castra ex Quibus Ad Hostem Insequendum Egressus Est Navalibus Spoliis Exornata Consacravit Vacat». Μετάφραση: «Ο αυτοκράτωρ στρατηγός Καίσαρ, γιος του θεϊκού Ιουλίου, μετά τη νικηφόρα έκβαση του πολέμου πού διεξήγαγε υπέρ της δημοκρατίας σε αυτή την περιοχή, όταν ήταν ύπατος για πέμπτη φορά και στρατηγός για έβδομη, μετά την εδραίωση της ειρήνης στην στεριά και τη θάλασσα, αφιέρωσε στον Ποσειδώνα και στον Άρη το στρατόπεδο από όπου εφόρμησε κατά του εχθρού, το οποίο τώρα κοσμείται με λάφυρα των πλοίων».

Επίσης, πέραν της λατινικής επιγραφής και του μαρμάρινου βάθρου του Νίκωνα, στο Μνημείο Αυγούστου η αρχαιολογική σκαπάνη τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αποκαλύψει εκατοντάδες θραύσματα, εκ των οποίων μέχρι στιγμής το κυριότερο είναι ένα σύνολο πέντε μαρμάρινων θραυσμάτων μίας ανάγλυφης πλάκας της ζωφόρου του βωμού μήκους 282cm με απεικονίσεις. Η αρχαιολογική έρευνα στο χώρο συνεχίζεται.

www.el.wikipedia.org