Ιστορίες γι' αγρίους ή το δικό μας success story

Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα όλην αυτήν τη γκρίνια και τη μιζέρια. Οκ, θα μου πεις «η φτώχια φέρνει γκρίνια», αλλά τι να κάνουμε; Ακούγεται από πουθενά καμιά πειστική φωνή για το πώς θα σταθούμε ως χώρα και κοινωνία υπεύθυνα κι αποτελεσματικά απέναντι στην κρίση που μας βρήκε κι έχει βρει μαζί κι όλους τους ευρωπαίους; Καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Κατά πού φυσάει ο άνεμος αρμενίζουν οι δηλώσεις κι οι απόψεις των υπευθύνων και των αρμοδίων. Άλλοι με μπούσουλα τις πιέσεις των δανειστών κι άλλοι με γνώμονα το κομματικό τους συμφέρον. Όλοι μαζί με την ελαφρότητα και την προχειρότητα άλλων εποχών κι άλλων συνθηκών.

Το πράγμα έχει από καιρό δείξει πώς περίπου θα εξελιχθεί και γι' αυτό λέω να το πάρω απόφαση. Μεταρρυθμίσεις θεαματικές και ρηξικέλευθες δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Το έργο αυτό τελείωσε πριν καν αρχίσει. Το δυστύχημα είναι ότι με τον τρόπο αυτό -και υπό την ασφυκτική πίεση της τρόικας- θα ξεβολευτούν μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι του δημοσίου. Δεν είναι μικρό πράγμα, είναι οδυνηρό γι' αυτούς που το βιώνουν και απάνθρωπο με τη διαδικασία που τελικά εξελίσσεται. Τσιμουδιά δεν ακούγεται για τους περιβόητους φορείς-σφραγίδες που θα έκλειναν, αντιθέτως, «πακέτα» εργαζομένων μπαίνουν οριζοντίως στη διαδικασία της κινητικότητας και εκ των υστέρων αναζητούνται κριτήρια, μέθοδοι και ρυθμίσεις. Δουλειές του ποδαριού.

Θα σερνόμαστε λίγο - λίγο και μέχρι να διαφανούν στον ορίζοντα οι οριζόντιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλέπε Γερμανία και περί αυτήν) για την τύχη των κρατών μελών. Οπότε -σύμφωνα με τα μέχρι τότε επιτεύγματά μας- θα κατακτήσουμε περίοπτη θέση στη δεύτερη -μόνο;- ταχύτητα και στους αποκλεισμένους από τα κέντρα των αποφάσεων. Κομψά ή κοφτά θα επισημοποιηθεί και σε επίπεδο θεσμικών οργάνων η επιτροπεία μας και θ' αποσαφηνισθούν οι νέοι όροι με τους οποίους θα μετερχόμαστε των «αχράντων μυστηρίων» της πάλαι ποτέ «Ένωσης». Πάλι καλά.

Θα χορτάσουμε εύσημα κι επαίνους ως την ώρα εκείνη, θα πλημμυρίσουμε από παχιά λόγια και μεγαλόστομες δηλώσεις επωνύμων ανά την υφήλιο για τη μεγαλειώδη μας προσπάθεια να τιθασεύσουμε τα ελλείμματα και να εμφανίσουμε πλεόνασμα. Κανείς όμως δεν θα λέει πώς αυτό το «επίτευγμα» θα διατηρηθεί και κανένας δεν θα μεριμνήσει προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η «επιτυχία» σε βάθος χρόνου. Τα γυάλινα πόδια του επιτεύγματος που με τόσες θυσίες στήνονται, θα κρύβονται επιμελώς και με ιδιαίτερη προσοχή μέχρι να διαμορφωθούν τα νέα δεδομένα και να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το πού θα πάει η Ευρώπη μέσα σ' αυτή την παγκόσμια λαίλαπα της κυριαρχίας των αγορών και του κεφαλαίου. Ισορροπία τρόμου.

Γι' αυτό σου λέω, ότι -επειδή τα πράγματα φαίνεται να έχουν πάρει το δρόμο τους- ο μόνος τρόπος να επηρεάσουμε υπέρ ημών τις μέχρι τότε εξελίξεις, είναι ν' αποφασίσουμε να επιδράσουμε στην καθημερινότητα, να διαφοροποιήσουμε τις συνήθειες, ν' ανατρέψουμε τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Με τη γκρίνια στο διαδίκτυο και τη μουρμούρα όπου βρεθούμε και σταθούμε δε βγαίνει άκρη. Ούτε με τους τσαμπουκάδες του δρόμου και τα «συσσίτια» της χρυσής αυγής. Ούτε «άλλο» πόλο του δικομματισμού έχουμε την πολυτέλεια επ' άπειρο να περιμένουμε, ούτε πότε θα 'ρθουν οι Κινέζοι ή θα κατέβουν οι Ρώσοι. (Τι ειρωνεία κι αυτή -ανοίγω παρένθεση- να περιμένουμε επενδύσεις και «ζεστό χρήμα» από τους «κομμουνιστές». Σημεία των καιρών κι αυτά, που όμως δεν θα πρέπει να τα αγνοούμε. Το χρήμα μπορεί να έχει χρώμα, δεν έχει ούτε θεό, ούτε πατρίδα, πολύ δε περισσότερο δεν έχει ιδεολογία, αλλά κι ηθική. Κλείνει η παρένθεση).

Τα δεδομένα μόνοι μας μπορούμε να τα διαμορφώσουμε κι ας αφήσουμε κατά μέρος το κράτος και τους φόρους και τα έτσι και τ' αλλιώς. Πόσο έχουμε επιτρέψει ν' αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του εμπορίου και της διακίνησης προϊόντων κι υπηρεσιών; Πόσο έχουμε αφήσει ν' ανοίξουν τ' «ανοιχτά» και πόσο ν' απελευθερωθούν τα «προστατευόμενα» επαγγέλματα; Πόσο έχει τροποποιήσει το καθεστώς τιμολόγησης των ειδών; Όταν ο ένας την «κάνει» από 'δω κι ο άλλος κοιτάζει πώς θα ξεφύγει από 'κει, ποιος θα την πληρώσει στο τέλος; Πρέπει να έρθει το κράτος να μας τα επιβάλει όλα δια της βίας, γιατί μόλις γυρίσει το κεφάλι απ' την άλλη ο «αρμόδιος» είμαστε έτοιμοι να την κάνουμε. Κι ο «αρμόδιος», όσο οι διαδικασίες του επιτρέπουν να ρυθμίζει αποφασιστικά το ένα και το άλλο, είναι έτοιμος με το «καλημέρα» να ζητήσει να κατέβει επιτόπου ο ουρανός με τ' άστρα. Ποιο κράτος;

Μόνοι μας πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο, γιατί μόνοι μας συμβάλουμε στη συντήρηση και διαιώνισή του. Καμιά κυβέρνηση και κανένας πολιτικός δεν θ' αποφασίσει να εφαρμόσει αυτά που κατ' ιδίαν κι ο ίδιος παραδέχεται ως κακώς κείμενα. Έτσι είναι το παιχνίδι παντού. Παντού και πάντα η πολιτική αυτούς τους κανόνες ακολουθεί και μ' αυτούς τους όρους παίζει. Δε διαβάζετε και καμιά εφημερίδα, βρε παιδιά; Εμείς -οι άμεμπτοι κι ακέραιοι- ξεσαλώσαμε κι είμαστε έτοιμοι ακόμα και τον Χίτλερ να νεκραναστήσουμε προκειμένου να διασωθούμε από δαύτους («θου Κύριε», μέρα πού 'ναι και σήμερα). Δεν κοιτάμε πώς θα διαμορφώσουμε ως κοινωνία ένα ξεκάθαρο πλαίσιο διακριτών και αποσαφηνισμένων ρόλων, ευθυνών, δικαιωμάτων κι υποχρεώσεων, αλλά φορτώνοντας τα πάντα στους πολιτικούς νίπτουμε τα χείρας μας από την επαύριον κι όλας των εκλογών. Τη δύναμη ν' αποφασίζουν εμείς την έχουμε εκχωρήσει, αλλά με αντικαταβολή, εφόσον την «επαύριον» πρώτοι και καλύτεροι συνωστιζόμαστε στα βουλευτικά και λοιπά γραφεία για τα «κατόπιν ενεργειών μας». Κοροϊδευόμαστε; Απλώς, αλλού υπάρχουν και λειτουργούν θεσμοί, ενώ εδώ είναι όλα μπάχαλο. Μόνο στα λόγια ξέρουμε να φέρνουμε ως παραδείγματα την Ιταλία ή το Βέλγιο, που λειτουργούσαν ως κράτη προσωρινά μεν, αλλά επί μεγάλα διαστήματα, έστω και με υπηρεσιακές κυβερνήσεις.

Εδώ είναι κι οι ευθύνες κάποιων απ' τους «αριστερούς» χώρους της εποχής μας, που στο όνομα της «επανάστασης» -τρομάρα μας- και της ανατροπής του συστήματος, στο όνομα του «ανατροπή να 'ναι κι ότι να 'ναι», κοντεύουν να ξεπεράσουν σε εθνικιστικές κορώνες και σε αντιδημοκρατικές κραυγές κάθε ακροδεξιό «χώρο». Η αντικοινωνική τους συμπεριφορά στο όνομα των αναγκών της κοινωνίας, δημιουργεί τόση σύγχυση κι αποπροσανατολισμό, ιδίως μεταξύ των νέων, που εμποδίζει επί της ουσίας να αλλάξει οτιδήποτε από τα κακώς κείμενα μιας ζωής. Τρομοκράτηση στην πράξη κι όποιος αντέξει. Για να τρώμε τον αυταρχισμό του κράτους με τα κουτάλια και να δικαιώνουμε τη διάχυση και την εμπέδωση του εκφασισμού της κοινωνίας. Η κρίση κλείνει τα μαγαζιά της Αθήνας, ενώ το κάψιμό τους κάθε τρεις και λίγο από μολότοφ τα κρατούσε ανοιχτά. Κούνια που μας κούναγε.

Η ζημιά που έχει γίνει είναι μεγάλη, ας μην την κάνουμε ανεπανόρθωτη, για το καλό το δικό μας και τον παιδιών μας. Δεν λέω ότι μπορεί να μην υπάρχει προοπτικά άλλος δρόμος ή ότι δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιότερες πολιτικές. Ξεκινώντας όμως εκ προοιμίου με τα «όχι» και τα «δεν», με τα «ποτέ» και τα «τίποτα», τι ποιότητα αποφάσεων και τι προστασία των κεκτημένων επιτυγχάνεται; Άτακτη νομοθέτηση κι άτακτη υποχώρηση. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένα. Μια κοινωνία σμπαράλια, νεύρα τσατάλια. Ως πού θα πάει αυτό; Ως τις Γερμανικές εκλογές; Ως την πρωτοχρονιά; Ως τις ευρωεκλογές; Είναι λύση αυτή; Να συναρτάμε -λέγοντας και κάνοντας ασυναρτησίες- την τύχη μας με χίλιους δυο άλλους παράγοντες, γεγονότα κι ενδεχόμενα κι όχι με μας τους ίδιους, μ' αυτά που εμείς είμαστε αποφασισμένοι να φτιάξουμε, να χαλάσουμε, να διορθώσουμε ή να καταστρέψουμε; Όλοι οι άλλοι τη δουλειά τους κάνουν. Μα καλώς, μα κακώς, οι μεν βορειοευρωπαίοι κρατάνε τα ηνία, οι δε νότιοι τραβάνε τα ζόρια και το κουπί. Ας σταθούμε όσο μπορούμε υπεύθυνα απέναντι στους λαούς που κι αυτοί βασανίζονται το ίδιο σκληρά μ' εμάς. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα νταηλίκια και τις εξυπνάδες που δεν μας τιμάνε ούτε σαν λαό, ούτε σαν χώρα. Έχουμε αδυναμίες, αλλά και πάμπολλες δυνατότητες, ας μιλήσουμε γι' αυτές, ας επιδιώξουμε να τις πραγματώσουμε, ας κάνουμε έστω τον κόπο να προβληματιστούμε με το ενδεχόμενο να κουνήσουμε επιτέλους το δαχτυλάκι μας δημιουργικά και προς το συμφέρον μας, αντί να το τείνουμε δεξιά κι αριστερά προς επήκοον κι εκφοβισμό πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε του ΔΝΤ, πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Το δάσος μας ενδιαφέρει, όχι το δάχτυλο.

Το κράτος μας όπως λειτουργούσε και λειτουργεί έχει προβλήματα, αλλά δεν θα λυθούν -όπως κι η μέχρι σήμερα εμπειρία δείχνει- με τον εφησυχασμό, την αδιαφορία, την άρνηση, την τσαπατσουλιά. Όσοι κι αν απολυθούν, όσες υπηρεσίες κι αν κλείσουν, όσες διαθεσιμότητες κι αν επινοηθούν, όσοι ΦΠΑ κι αν μειωθούν, όσες δόσεις κι αν μπουν στους φόρους, τίποτε δεν μπορεί να διατηρήσει το επισφαλές πλεόνασμα του 2014, που χάριν του ζούμε τη «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» -κι αυτό θα είναι το μεγάλο κρίμα κι άδικο- αν δεν γίνει υπόθεσή μας η αλλαγή. Αν η κοινωνία δεν μπει μπροστά δείχνοντας ότι απαιτεί να ζήσει, έστω και κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, αλλά να ζήσει, με αξιοπρέπεια, ασφάλεια, αλληλεγγύη. Αν ο καθένας μας δεν δείχνει μονίμως το διπλανό του για να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου και των μέτρων, παραμένοντας πεισματικά αδιάφορος κι αδιάλλακτος στην αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς κι αντιλήψεων.

Ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλει αυτούς τους κανόνες, αν όχι εμείς οι ίδιοι με τη στάση, τη συμπεριφορά και την καθημερινή μας πραχτική; Αν εμείς οι ίδιοι πρώτα δεν αλλάξουμε, είμαστε χαμένοι από χέρι, ενώ όλα είναι στο χέρι μας. Νομίζω.

www.pliktrologies.blogspot.gr

Με το Δημόσιο κάτι πάει και έρχεται. Με τα Ασφαλιστικά Ταμεία συντόμως θα ακουστεί εκκωφαντική συντριβή. Τα μαντάτα χειρότερα και από τις πιο εφιαλτικές προφητείες.

Προσέξτε την σειρά των πραγμάτων. Σαν το ντόμινο όπου το ένα μέγεθος θα συμπαρασύρει στον όλεθρο το επόμενο και πάει λέγοντας

Γιατί μόνο 2.5 εκατομμύρια εργαζόμενοι εξυπηρετούν τις οφειλές τους προς τα ασφαλιστικά τους ταμεία

Γιατί με τις σφαλιστικές συνδρομές αυτών των 2.5 εκατομμύριων πληρώνονται οι συντάξεις 3.5 εκατομμυρίων συνταξιούχων. Αναλογία πρωτοφανής στην Ιστορία της Ανρωπότητας

Γιατί οι ιδιοκτήτες χιλιάδων μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων συνεχίζουν το ίδιο βιολί του «δεν πληρώνω γιατί δεν έχω»

Γιατί η μαύρη εργασία έχει πάρει διαστάσεις γιγαντιαίας, ασταμάτητης και αθεράπευτης επιδημίας

Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών που συμβάλλει τα μέγιστα στην παραοικονομία δεν καταβάλει δεκάρα τσακιστή στα Ασφαλιστικά ταμεία

Γιατί οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα καταλήγουν να ροκανίζουν ακόμα περισσότερα τα ελάχιστα έως ανύπαρκτα αποθεματικά των Ασφαλιστικών ταμείων

Γιατί το ένα και πλέον εκατομμύριο των ανέργων επιβαρύνει διπλά τα ασφαλιστικά ταμεία

Γιατί με το κούρεμα του δημόσιου χρέους, εξαερώθηκαν αρκετά δισεκατομμύρια των ασφαλιστικών ταμείων

Και γιατί εδώ και δεκαετίας όλες οι κυβερνήσεις φρόντισαν να λεηλατούν τα αποθεματικά των ταμείων. Δανεικά και αγύριστα!

Με απλά λόγια. Η μέση σύνταξη θα καταλήξει στα 300 euros. Και πολλά λέω. Αυτό θα έχει σαν πρώτη και αξεπέραστη συνέπεια να επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο ο φαύλος κύκλος της ύφεσης. Αυτό θα έχει σαν δεύτερη συνέπεια την αφρικανική φτωχοποίηση εκατομμυρίων απόμαχων της εργασίας. Αυτό θα έχει σαν τρίτη συνέπεια την καθίζηση της ήδη γκρεμισμένης κατανάλωσης. Και αυτό θα έχει σαν συνέπεια το λουκέτο των μικρών επιχειρήσεων και την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας

Επομένως. Με ρημαγμένη την παραγωγική διαδικασία. Με περισσότερους άνεργους και συνταξιούχους απ όσους εξακολουθούν να εργάζονται σε κάποια υπηρεσία και βιομηχανία. Με μια κοινωνία γερόντων, ανέργων και λαθρομεταναστών. Και μ ένα ανυπόληπτο, αφερέγγυο και διαπλεκόμενο πολιτικό προσωπικό. Με όλα αυτά τα βαρίδια ο δρόμος προς την επίγεια κόλαση είναι στρωμμένος με ανθρώπινες στάχτες και εθνοσωτήρια κυβερνητικά αποκαίδια!

www.protothema.gr

Κέντρο δημιουργικής απασχόλησης στη Σινώπη Πρέβεζας.

Μια σημαντική δομή πρόκειται να λειτουργήσει στη Νέα Σινώπη, δίνοντας την ευκαιρία στα παιδιά του πρώην δήμου Ζαλόγγου να απασχοληθούν δημιουργικά κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιού (ΚΔΑΠ) εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ και σύμφωνα με τον πρόεδρο της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Πρέβεζας (ΝΕΔΗΚΕΠ) κ. Νέσσερη πρόκειται για μια πολύ θετική εξέλιξη, αφού η Ν Σινώπη είναι ένα δημοτικό διαμέρισμα με τις περισσότερες πολύτεκνες οικογένειες, υπογραμμίζοντας πως εξασφαλίζεται χρηματοδότηση για την απασχόληση 15 παιδιών με τη δυνατότητα λειτουργίας διπλής βάρδιας, δηλαδή συνολικά θα περνούν από εκεί 30 παιδιά (χωρισμένα σε δύο βάρδιες των 15).

Ως χώρος λειτουργίας θα χρησιμοποιηθεί το σύγχρονο κτίριο του παιδικού σταθμού που υπάρχει στη Νέα Σινώπη και η επιλογή αυτή έγινε προκειμένου να δοθεί το έναυσμα για την πολύπλευρη χρησιμοποίηση των σχολικών διδακτηρίων σε μια περίοδο όπου τα παιδιά χρειάζονται δομές ανάπτυξη, δημιουργικότητας και καλλιέργειας της κοινωνικής συναναστροφής.

Το ΚΔΑΠ στη Νέα Σινώπη απευθύνεται σε όλα τα παιδιά της δημοτικής ενότητας Ζαλόγγου και σημαντικό είναι σύμφωνα με τον κ. Νέσσερη οι μητέρες που ενδιαφέρονται να καταθέσουν εγκαίρως (μέχρι 2 Αυγούστου) τις αιτήσεις με όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά.

Τέλος σημείωσε ότι οι εργαζόμενοι στην ΝΕΔΗΚΕΠ είναι στη διάθεση των ενδιαφερομένων για κάθε πληροφορία όχι μόνο για το ΚΔΑΠ στη Νέα Σινώπη αλλά και για όλες τις δομές που θα λειτουργήσει η δημοτική επιχείρηση μέσω ΕΣΠΑ.

www.atpreveza.gr

Ή βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός.

Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. 

Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ' αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.

Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.

Τι επιδιώκουν λοιπόν οι εγχώριοι «σωτήρες» και οι ξένοι «εταίροι» του με τα δανεικά που παρέχουν ώστε να συμβάλουν όπως λένε στην επίτευξη της περίφημης «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους; Πίσω απ' τους ευφημισμούς, αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν να κρατήσουν τους έλληνες εργαζόμενους σε εκείνο το επίπεδο χαμοζωής, το επίπεδο δηλαδή λίγο πριν την εξόντωση, το οποίο θα παρατείνεται στο διηνεκές, ώστε ο ελληνικός λαός -εις το διηνεκές- να τους πληρώνει τόκους και χρεολύσια.

Διότι «βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει βίος αβίωτος. «Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να ζούμε για να πληρώνουμε χρέη, κι άλλα χρέη, χρέη που άλλοι τα προκαλούν και όσο κι αν τα πληρώνεις τόσο αυτά μεγαλώνουν. Βιωσιμότητα του χρέους» σημαίνει να σε δανείζουν, για να τους πληρώνεις διπλά και τριπλά τα παλαιότερα δάνεια, και μέσα από τους ανατοκισμούς των νέων δανείων να σε κρατούν χρεωμένο εφ' όρου ζωής.

Η εμπειρία αυτής της «σωτήριας» πολιτικής δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα που έρχεται από την δεκαετία του '80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δις δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από κείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Ο ελληνικός λαός έχει πλέον ανάλογη εμπειρία η οποία ανάγεται σε χρόνο πολύ πριν τα μνημόνια.

Είναι ενδεικτικά τα εξής:

Πρώτον, από την υπογραφή της συνθήκες του Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία εικοσαετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δις ευρώ!

Δεύτερον, μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δις ευρώ. Την ίδια περίοδο για εξοφλήσεις έντοκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δις ευρώ. Αθροισμα 640,5 δις ευρώ!

Τρίτον, από το Μάαστριχτ και μετά, τέσσερα ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε . τόκους και χρέη! Από αυτά μάλιστα, πάνω από τρία ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή των τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του έτους 2013 (σελ. 133).

Ας δούμε ένα ακόμα στοιχείο: το ελληνικό δημόσιο χρέος το Μάρτιο του 2010 ήταν 310 δισεκατομμύρια. Το Μάρτιο του 2013 το δημόσιο χρέος ήταν 309 δισεκατομμύρια. Δηλαδή μετά από τρία χρόνια ανελέητης λιτότητας, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού του λαού μετά από σωρεία μέτρων που υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 60 δις ευρώ που φορτώθηκαν στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, το δημόσιο χρέος μειώθηκε μόλις κατά .. 1 δισεκατομμύριο! Αυτή είναι η πολιτική τους. Είναι η ίδια πολιτική που (καθ' ομολογία του Στουρνάρα στη βουλή στις 15/2/2013) μέσα σε μόλις τρία χρόνια έχει παράσχει στους πλουτοκράτες δάνεια ύψους 550 δισ ευρώ, αλλά σε ότι αφορά τους εργαζόμενους έχει εκτινάξει τι ιδιωτικό χρέος στα 230 δισ ευρώ, την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο και τους Ελληνες που ζουν στη φτώχεια στα 3,5 εκατομμύρια!

Το συμπέρασμα είναι ότι από την μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές λοιπόν τι συμβαίνει: Αφενός, τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος, που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι τα «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

Αφετέρου, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την μετατροπή της ζωής του λαού σε ένα «βίο αβίωτο», αφού εκείνο που θέλουν είναι έναν λαό αλυσοδεμένο στο μαγγανοπήγαδο που χρέους, που θα ζει ίσα-ίσα ώστε να τους πληρώνει αενάως και αιωνίους, τόκους, χρεολύσια και χρέη για δάνεια που άλλοι τα ξεκοκαλίζουν.

Τέλος, όταν μιλούν για «βιωσιμότητα του χρέους» εννοούν την διατήρηση των μακάβριων συνεπειών ενός δανεισμού που ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων. Αντίθετα αποτελεί την συνήθη τακτική της ολιγαρχίας μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για την δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Η «βιωσιμότητα του χρέους», για την οποία πανηγυρίζουν, Μέρκελ, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΔΝΤ κτλ., σημαίνει έναν ελληνικό λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές τα παλαιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει. Που πάντα θα του λένε ότι «οφείλει» όλο και μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές, μιας και ο λογαριασμός αυτός δεν τελειώνει ποτέ. Αντίθετα, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται -όπως περιέγραφε ο Λένιν- ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που είκοσι φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Είναι προφανές: Η απάντηση σ' αυτόν τον καταναγκασμό, η απάντηση στον εξαναγκασμό εκατομμυρίων ανθρώπων να εξαθλιώνονται, να χρεοκοπούν, να καταστρέφονται, να φτωχοποιούνται, να λεηλατούνται, και όλα αυτά είτε για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος», είτε γιατί (όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τα όσα λέγονται) το χρέος είναι «μη βιώσιμο», δεν είναι η «σταδιακή αποπληρωμή». Ούτε η «επιμήκυνση». Ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους. Ούτε τα «κουρέματα» Ούτε καμία από τις τεχνικές καταλήστευσης του λαού που ακολουθούνται στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους» ή της «μη βιωσιμότητας του χρέους».

Η μία και μοναδική απάντηση είναι: «Δεν πληρώνω»! Απάντηση κοφτή, αδιαπραγμάτευτη και -ναι!- μονομερής εκ μέρους του λαού. Απάντηση που φυσικά δεν θα προέλθει από την εξουσία των μονοπωλίων, που τα δικά της δάνεια μετατρέπονται σε χρέη για τον λαό. Δεν θα προέλθει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν μνημόνια, ή των άλλων που θέλουν να γίνουν εκείνοι οι «διαπραγματευτές» στην θέση των προηγούμενων με την ΕΕ με την ΕΚΤ, με το ΔΝΤ. Θα προέλθει μόνο από έναν λαό αποφασισμένο να επιβάλει την δική του λαϊκή εξουσία. Χωρίς μονοπώλια. Χωρίς ΕΕ. Χωρίς ΔΝΤ. Και χωρίς να αναγνωρίζει καμία «υποχρέωση» του λαού απέναντι σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους.

Νίκος Μπογιόπουλος

www.Unfollow.com

Ας αφήσουν το παραμύθι οι σαμαροβενιζέλοι ότι, «η ιδιωτικοποίηση θα φέρει νέες θέσεις εργασίας». Η εμπειρία κατέδειξε ότι θα τα κονομήσουν μερικοί και το κόστος των υπηρεσιών που θα πληρώνουμε θα εκτινακτεί.

Αγαπητοί κύριοι αυτά έλεγα κι εγώ όταν ήμουν μικρούλης. Ότι οι ιδιώτες θα κάνουν επενδύσεις και θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας!

Αυτό ακριβώς έλεγαν και για τον ΟΤΕ. Ξέρετε πόσοι εργάζονταν στον ΟΤΕ πριν την ιδιωτικοποίηση και πόσοι έχουν απομείνει σήμερα;

Στη ΔΕΗ όπου έχει ιδιωτικοποιηθεί μεγάλο μέρος του έργου της, ξέρετε πόσους εργαζόμενους είχε πριν και πόσους τώρα; Πόσο εισόδημα που πριν έπαιρναν οι εργαζόμενοι (και διαχεόταν στην οικονομία της χώρας), τώρα πηγαίνει στους 2-3 εργολάβους (και στα δωράκια προς τους διευθυντές) και σε μισθούς πείνας στους υπάλληλους των εργολάβων;

Ξέρετε ότι ο Λάτσης είχε στην Ελευσίνα ένα απαξιωμένο, ελλειμματικό, πρώην διυλιστήριο που πλέον λειτουργούσε μόνο σαν αποθήκη εισαγόμενων έτοιμων διυλισμένων προϊόντων γιατί δεν έκανε καμία επένδυση εκσυγχρονισμού και είχε βγει εκτός προδιαγραφών και λειτουργίας; Όμως όταν πήρε (τσάμπα) τα κρατικά ΕΛΠΕ (ΕΚΟ, διυλιστήρια Ασπροπύργου, Θεσσαλονίκης), με τα χρήματα των ΕΛΠΕ (1,4 δις), επαναλειτουργεί και σήμερα ξανακάνει διύλιση αυτό το πρώην κλειστό διυλιστήριο.

Ξέρετε πόσο ήταν το χρέος της χώρας πριν 10 χρόνια, δηλαδή πριν αρχίσει ο «εκσυγχρονισμός» των Ιδιωτικοποιήσεων και πόσο είναι σήμερα;

Ξέρετε ότι η χώρα πρωτίστως φτώχυνε από τότε που όλο και περισσότερα χρήματα πήγαιναν από τους πολλούς στους λίγους; Από την Ελλάδα στις Ελβετικές τράπεζες;

Κι εγώ κάποτε πίστευα στον «παραγωγικό ιδιωτικό τομέα» ώσπου κατάλαβα το έργο που παίζεται. Κατάλαβα ότι σήμερα οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων, δεν υποστηρίζουν ένα ιδεολογικό δόγμα αλλά τη Μαφία. Από τα 5ψήφια Ροζ τηλέφωνα του ΕΟΠΥΥ ως το Golden Hall*, την Energa και την Hellas power, τον ΟΠΑΠ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την ΕΥΑΘ, τους αυτοκινητόδρομους κλπ.

(*2012: το δημόσιο συμφώνησε να πάρει για 90 χρόνια το 1/3 του ενοικίου που πριν έπαιρνε για 30 χρόνια: Η Lamda-Λάτσης θα έδινε 240 εκ. ευρώ έως το 2040 και το αγόρασε (με την αποκρατικοποίηση) για 90 χρόνια με 81 εκ ευρώ! - και με επιπλέον χώρο.)

Σας στέλνω αυτό το μήνυμα επειδή ακούνε αυτά περί «νέων θέσεων εργασίας από τους ιδιώτες» οι (πρώην και νυν) υπάλληλοι του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ, των (συγχωνευμένων) τραπεζών και γελάνε.

Όπως γελάνε και οι πραγματικοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, όταν βλέπουν τα Φυσικά μονοπώλια να ιδιωτικοποιούνται, τα Καρτέλ να πνίγουν τον ανταγωνισμό και τα ολιγοπώλια να γίνονται μονοπώλια.

(Αφήνω έξω, πόσο ανέβηκε ή πρόκειται να ανέβει το κόστος των υπηρεσιών αυτών.)

Ακόμα και για το «μοναδικό πετυχημένο» εγχείρημα της Cosco, δεν έχει κανένας μετρήσει πόσες άλλες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα και Ευρώπη θα κλείσει ο «ανταγωνισμός» των Κινέζικων προϊόντων με κόστος εργασίας, όχι απλώς μηδαμινό αλλά στη κυριολεξία «Μηδέν» δηλαδή από φοιτητές που αυτοκτονούν πηδώντας από τα παράθυρα των εργοστασίων, στρατιώτες και κατάδικους που στέλνουν σημειώματα απόγνωσης μέσα σε χριστουγεννιάτικα δώρα. Ο «ανταγωνισμός» όχι με την τεχνολογική καινοτομία όπως έκαναν πριν 20-30 χρόνια σε Ιαπωνία, ΗΠΑ, Ευρώπη αλλά με τον εξευτελισμό του καπιταλισμού, αναζητώντας τον φτηνότερο, τον πιο εξαθλιωμένο Ασιάτη.

Φιλικά

Διονύσης Παπαδόπουλος

Ιδιωτικός υπάλληλος.

www.ramnousia.com

Η Αδελφότητα Κερασοβιτών Πωγωνίου Αθήνας, τιμά το ολοκαύτωμα του Κεράσοβου, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, την Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013.

Το Ολοκαύτωμα του Κερασόβου Πωγωνίου, τις 15 Αυγούστου 1944, ανήμερα της Παναγίας. 

      Το Κεράσοβο Πωγωνίου είναι ένα μικρό χωριό στα βορειοδυτικά του Νομού Ιωαννίνων, σε απόσταση περίπου πενήντα πέντε χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα και είκοσι από το ιστορικό Καλπάκι, έδρα πλέον του νέου Δήμου Πωγωνίου. Είναι χτισμένο σε μια πανοραμική και επικλινή τοποθεσία στις βορειοδυτικές πλαγιές της οροσειράς του Κασιδιάρη, κάτω από την κορυφή του Προφήτης Ηλίας Κερασόβου. Απέναντί του δεσπόζουν οι υπώρειες της Μουργκάνας (όρη Τσαμαντά), οι οποίες συνεχίζονται στο αλβανικό έδαφος. Μαζί με τα χωριά Περιστέρι (Μέγγουλη), Στρατίνιστα, Ψηλόκαστρο (Κολοδαί), Δημόκορη, Λάβδανη, Κάτω Λάβδανη, Βραστοβά, Αγ. Μαρίνα, Καστανή (Καστάνιανη), Χαραυγή (Βάλτιστα), Κτίσματα (Αρίνιστα) συναποτελούν τη γεωγραφική και ιστορική ενότητα της Λάκκας Πωγωνίου ή Λάκκας του Μουχτάρ- Πασά. Δεν ήταν ποτέ μεγάλο ή πλούσιο χωριό και κύριες πηγές βιοπορισμού των κατοίκων του ήταν η γεωργία, η κτηνοτροφία και κυρίως, τα τελευταία χρόνια, τα εμβάσματα των εσωτερικών και εξωτερικών μεταναστών. Ο πληθυσμός του κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπερέβαινε τους διακόσιους πενήντα κατοίκους, ενώ σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι το χειμώνα δεν ξεπερνούν τους δέκα, όλοι τους σχεδόν υπερήλικες.

      Στις 15 Αυγούστου 1944, ανήμερα της θρησκευτικής εορτής της Παναγίας, τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής κύκλωσαν και καταστρέψανε ολοσχερώς το χωριό αυτό. Τις ίδιες περίπου μέρες έκαψαν πλήρως ή μερικώς και άλλα χωριά της Λάκας Πωγωνίου. Στο Κεράσοβο όμως χάθηκαν είτε από τους κατακτητές είτε από τις κακουχίες συνολικά είκοσι οχτώ άνθρωποι, έντεκα από τους οποίους εκτέλεσαν ομαδικά τα κατοχικά στρατεύματα έξω από μια σπηλιά, γνωστή ως τότε με το όνομα «χτικιαρότρυπα», αφού εκεί αφήνονταν να πεθάνουν όσοι υπέφεραν στα παλιά τα χρόνια από τη φυματίωση («χτικιό»). Πρόκειται για μεγάλη απώλεια, αν σκεφτούμε ότι αναφερόμαστε ένα μικρό χωριό, με πενήντα περίπου σπίτια και όχι πάνω από διακόσιους πενήντα μόνιμους κατοίκους εκείνη την εποχή. Με το ακόλουθο κείμενο, προϊόν πολυετούς έρευνας σε αρχεία και μαρτυρίες, δεν επιθυμούμε να φωτίσουμε ορισμένες όλες τις πλευρές των δραματικών εκείνων γεγονότων, δουλειά μάλλον εξειδικευμένων ιστορικών, αλλά να δώσουμε κάποια στοιχεία για το τι όντως συνέβη, τα οποία να αποτελέσουν αφορμή για περεταίρω έρευνα.

      Σύμφωνα με τις πηγές η Ήπειρος συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση κατά των εισβολέων από τα ξημερώματα της 28^ηςΟκτωβρίου 1940 μέχρι την ημέρα που ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης εγκατέλειψε τα αιματοβαμμένα χώματά της (22 Οκτωβρίου 1944). Σε όλη τη διάρκεια του 1944 στην Ήπειρο υπήρξαν κάπου 12.000- 15.000 μόνιμοι αντάρτες (Ε.Λ.Α.Σ.- Ε. Ο. Ε. Α.). Ο αριθμός αυτός είναι εντυπωσιακός, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με αριθμούς άλλων, κατά πολύ πλουσιότερων περιοχών. Η επαρχία Πωγωνίου εντάχθηκε σχεδόν καθολικά στις αντιστασιακές οργανώσεις του Ε.Α.Μ. γιατί σχετικό προσανατολισμό είχαν οι πρωτοπόρες αντάρτικες ομάδες που εμφανίστηκαν εδώ, αυτές του δασκάλου και έφεδρου υπολοχαγού Κωνσταντίνου Ι. Ράπτη- Νεμέρτσικα (άνοιξη του 1942) και του Νικόλαου Έξαρχου- Πάκου (23- 24 Ιουνίου 1942). Την εποχή που εξετάζουμε, δηλαδή το καλοκαίρι του 1944, στην ευρύτερη περιοχή Πωγωνίου- Καλαμά- Φιλιατών έχει αναπτυχθεί ένα πλήρες σύνταγμα ανταρτών (15^οΣύνταγμα Πεζικού Καλαμά), με τρεις εμπειροπόλεμες μονάδες (Ι/15, ΙΙ/15, μικτό ελληνοαλβανικό τάγμα Φιλιατών- Τσαμουριάς) και μια ακόμα πιο πρόσφατα συγκροτημένη (ΙΙΙ/15). Από τον Ιούνιο του 1944 στο γειτονικό Ζαγόρι, έδρα της VI Ταξιαρχίας Πεζικού σταθμεύει το ΙΙ/27 τάγμα Κοζάνης (ανήκε στο 27 Σύνταγμα της IX Μεραρχίας Δυτικής Μακεδονίας), το οποίο αναφέρεται εδώ γιατί είχε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν.

      Το χωριό Κεράσοβο έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με πολλά άλλα χωριά της επαρχίας μας. Απέχει ελάχιστα, μόλις τρία χιλιόμετρα από τον κεντρικό αμαξιτό δρόμο που συνδέει το Αργυρόκαστρο με το Καλπάκι και τα Ιωάννινα. Από το δρόμο αυτόν, τον οποίο είχαν επισκευάσει από την αρχή της Κατοχής οι Ιταλοί, περνούσαν σε μόνιμη βάση εφοδιοπομπές και φάλαγγες του Γερμανικού στρατού. Οι αντάρτες από το καλοκαίρι του 1943 (επιχειρήσεις στα πλαίσια του συμμαχικού σχεδίου Animals) διενεργούσαν δολιοφθορές και αιφνιδιαστικές επιθέσεις εναντίον εχθρικών στόχων. Αυτή ήταν η αποστολή τους αλλά και συνάμα ο κύριος τρόπος να αποκτήσουν όπλα, πολεμοφόδια και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Παρακάτω αναφέρουμε κάποια πλήγματα για τα οποία μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε στοιχεία:   

    

·  Ενέδρα εναντίον γερμανικής φάλαγγας τριών αυτοκινήτων στη θέση Χάνι Δελβινάκι. Τα δυο πυρπολήθηκαν επιτόπου ενώ το τρίτο το έφεραν οι αντάρτες στο Κεράσοβο Πωγωνίου (Μάρτης 1944- [21]).

·  Ενέδρα εναντίον γερμανικής φάλαγγας δυο αυτοκινήτων στη θέση Χάνι Δελβινάκι. Οι αντάρτες πήραν όλο το φορτίο τους, το οποίο αποτελούνταν από όπλα, αυτόματα και πυρομαχικά (26 Απριλίου 1944- [23]).

·  Ενέδρα εναντίον γερμανικής φάλαγγας τριών οχημάτων κοντά στα Κτίσματα- Αρίνιστα Πωγωνίου. Σκοτώθηκαν τρεις Γερμανοί, δύο αιχμαλωτίστηκαν, πάρθηκαν λάφυρα (9 Μάη 1944-[8],[40],[42]).

·  Ενέδρα (πιθανώς του 6^ου λόχου ΙΙ/15 τάγματος) εναντίον γερμανικής φάλαγγας σαράντα αυτοκινήτων στη θέση Χάνι Δελβινάκι και επίθεση εναντίον Γερμανικού φυλακίου. Σκοτώθηκαν δύο Γερμανοί και οχτώ αιχμαλωτίστηκαν (10 Μάη 1944-[8],[23],[40],[42]).

·  Ενέδρα εναντίον γερμανικού φορτηγού, κούρσας και μοτοσικλέτας  κοντά στα Κτίσματα (Αρίνιστα) Πωγωνίου. Σκοτώθηκαν 3 Γερμανοί, τραυματίστηκαν 2 και άλλοι 2 αιχμαλωτίστηκαν (20 Μάη 1944 [23]).

·  Στην περιοχή της Κακκαβιάς συνελήφθησαν από τους αντάρτες Αλβανοί συνεργάτες των Γερμανών (15 Ιουνίου 1944- [23]).

·  Αποτυχημένη επίθεση εναντίον πολυάριθμου γερμανικού εκστρατευτικού σώματος (1.000-2.000 άνδρες) στη θέση Χάνι Δελβινάκι, από την πλευρά του υψώματος Λέπενο (μεταξύ 3-17 Ιουλίου 1944- [21]).

·  Ενέδρα εναντίον γερμανικής φάλαγγας δώδεκα αυτοκινήτων στη θέση Χάνι Δελβινάκι από διλοχία του 5^ου  και 7^ου λόχου του ΙΙ/15 τάγματος ενισχυμένης με διμοιρία πολυβόλων και δυνάμεις του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. Σκοτώθηκαν επτά Γερμανοί, αιχμαλωτίστηκαν τρεις Γερμανοί, δύο Ιταλοί και σαράντα Αλβανοί μαυραγορίτες, ενώ οι αντάρτες πήραν λάφυρα τρία αυτοκίνητα με πολλά δυσεύρετα είδη. Τα υπόλοιπα εννιά πυρπολήθηκαν επιτόπου (3 Αυγούστου 1944-[7],[19],[21],[23]).

·  Μετά από τριήμερη αναμονή πραγματοποιήθηκε νυχτερινή ενέδρα εναντίον γερμανικής φάλαγγας δώδεκα στρατιωτικών αυτοκινήτων στη θέση Χάνι Δελβινάκι από το ΙΙ/27 τάγμα (στρατιωτικός αρχηγός ο έφεδρος υπολοχαγός Παντελής Καρράς από τη Θεσσαλονίκη, καπετάνιος ο Αλέκος Σακκαλής- Πετρόμπεης από την Κοζάνη, αξιωματικός πληροφοριών ο Ιωάννης Καραμπέρης από το Βλάτσι- Βλαστή Κοζάνης, ανήκε στην IX μεραρχία Δυτικής Μακεδονίας). Κάπου 9- 10 αυτοκίνητα καταστράφηκαν, μια διλοχία Γερμανών, τμήμα της φρουράς του Ελμπασάν, εξοντώθηκε, πάρθηκαν λάφυρα οπλισμός, πυρομαχικά και το αρχείο του τάγματος, ενώ αιχμαλωτίστηκε ένας Γερμανός. Από αυτόν πληροφορήθηκαν οι αντάρτες και οι σύμμαχοι τις κατευθύνσεις αποχώρησης των Γερμανών (Ιωάννινα- Κόνιτσα- Κοζάνη- Φλώρινα- Έδεσσα) από την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία (νύχτα 3-4 Σεπτεμβρίου 1944- [24],[32], [43]).

        Αναφέρεται ακόμα ότι το καλοκαίρι του 1943 μικρά παιδιά από το Κεράσοβο έκοψαν και παρέδωσαν στους αντάρτες μέσα σε μια νύχτα αρκετά χιλιόμετρα τηλεγραφικού σύρματος, κερδίζοντας επάξια την εύφημο μνεία του διοικητή του 15^ου Συντάγματος Πεζικού του Ε.Λ.Α.Σ. Επιπλέον, τα χωριά της Λάκας αποτελούσαν για μεγάλο μέρος του χρόνου έδρες μονάδων και υπομονάδων ανταρτών, παρέχοντάς τους παράλληλα τροφή και στέγη. Το Κεράσοβο χρησιμοποιήθηκε κατ' επανάληψη σαν έδρα του 2^ουλόχου του Ι/15 τάγματος, το διοικητήριο του οποίου στεγαζόταν στο σπίτι της οικογένειας Δρούμπουλα, δίπλα στην κεντρική πλατεία του χωριού (Ρούγα). Ας σημειωθεί ότι για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τόσο των αντάρτικων τμημάτων όσο και εκείνων που κατέφευγαν στα χωριά για να γλιτώσουν από την πείνα των μεγάλων αστικών κέντρων, το 1944 δεν είχε μείνει ακαλλιέργητο κανένα χωράφι, αν και τα χωριά είναι ημιορεινά και η καλλιεργήσιμες εκτάσεις κατά τεκμήριο σπανίζουν. Τον Αύγουστο μάλιστα η συγκομιδή των σιτηρών είχε ολοκληρωθεί και ο καρπός είχε συγκεντρωθεί στα σπίτια εν όψει του χειμώνα, ενώ ένα μέρος από τη συγκομιδή του Κερασόβου είχε αποθηκευτεί στη «χτικιαρότρυπα», πιθανόν για τις ανάγκες των μάχιμων.

     Τα παραπάνω φυσικά εξόργιζαν τους κατακτητές, οι οποίοι προσπάθησαν με επιτελικά οργανωμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις (επιχειρήσεις "Horrido" και "Αίγαγρος" ή "Μονόκερος"- άνοιξη με αρχές καλοκαιριού 1944) να εισβάλλουν στη Λάκα Πωγωνίου και να καταστρέψουν τα χωριά της, ελπίζοντας πως με τον τρόπο αυτό οι αντάρτες, αν δεν εγκλωβίζονταν και εξοντώνονταν άμεσα, θα έμεναν χωρίς βάσεις ανεφοδιασμού και θα διαλύονταν. Πολλές φορές βρέθηκαν κοντά στο να το πετύχουν (π.χ. 31 Μαΐου 1944, οπότε έφτασαν στις παρυφές του Κερασόβου αλλά διώχτηκαν, αφού πρώτα πρόλαβαν και έκαψαν μόνο το σπίτι που σήμερα ανήκει στους κληρονόμους του Αθανασίου Μάνου), η οχυρή φύση της περιοχής όμως σε συνδυασμό με το θάρρος και την αποφασιστικότητα των Πωγωνήσιων πολεμιστών έσωζαν τα χωριά. Το καλοκαίρι του 1944 οι Γερμανοί είχαν καταφέρει μετά  από σκληρό αγώνα να εγκαταστήσουν μόνιμες φρουρές στο Δελβινάκι, στα Κτίσματα (Αρίνιστα), στην Πωγωνιανή (Βοστίνα) και στους Δρυμάδες.

      Την ευκαιρία όμως που δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν μόνοι τους οι κατακτητές τους την έδωσαν οι εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων, οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να συνεργάζονται εναντίον των κατακτητών. Νότια από τον ποταμό Καλαμά, στην περιοχή των Κουρεντών, στα χωριά της λεγόμενης «Ντουσκάρας», είχε την ίδια εποχή τις θέσεις του το 10^οσύνταγμα της VIII Μεραρχίας των Ε.Ο.Ε.Ο.Α., υπό το λοχαγό Ευάγγελο Ζώτο. Παρά την επίμονη αναζήτηση δεν ήταν δυνατό να βρεθεί κανένα στοιχείο για την αντιστασιακή του δράση εναντίον των κατακτητών. Τονίζουμε εδώ πως υπήρξαν μονάδες των Ε.Ο.Ε.Α. που έδωσαν σημαντικές μάχες εναντίον των Γερμανοϊταλών. Το καλοκαίρι μάλιστα του 1944 παράλληλα με τα γεγονότα στο Πωγώνι η Χ Μεραρχία των Ε.Ο.Ε.Α. απελευθέρωσε τη Θεσπρωτία από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους και κυρίευσε το οχυρό της Μενίνας στις όχθες του Καλαμά μετά από σκληρές συγκρούσεις. Το 10^ο σύνταγμα όμως φαίνεται πως υπήρξε μόνο εξαιτίας της γενναίας οικονομικής βοήθειας που χορηγούσαν οι Βρετανοί στα Ε.Ο.Ε.Α. και οι επιτυχίες του περιορίζονταν σε συχνές επιθέσεις εναντίον των προσκείμενων στο Ε.Α.Μ. περιοχών, μάλλον για να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες ντόπιων και ξένων συμφερόντων.

      Γύρω στις 20 του Ιούλη του 1944 οι σχέσεις Ε.Λ.ΑΣ.- Ε.Ο.ΕΑ. στον Καλαμά είναι τεταμένες και οι πρώτοι αναμένουν επίθεση από τους δεύτερους. Παράλληλα και οι Γερμανοί, στον απόηχο των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του προηγούμενου μήνα στη Βόρεια Πίνδο (Steinedler), παρακολουθούν την κατάσταση και ετοιμάζονται να την εκμεταλλευτούν. Από 5- 8 Αυγούστου ισχυρές δυνάμεις των Ε.Ο.Ε.Α. παραβιάζοντας τη συμφωνία της Πλάκας επιτίθενται στην περιοχή Γραμμενοχωρίων και Καλαμά, από Μαλούνι μέχρι Σουλόπουλο. Σε βοήθεια του 15 συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ. στα Γραμμενοχώρια σπεύδει το ΙΙ/ 27 τάγμα Κοζάνης από την περιοχή του Ζαγορίου όπου βρισκόταν, έχοντας λάβει μέρος στον αγώνα εναντίον των Γερμανών τον προηγούμενο μήνα στην Πίνδο. Αρχικά οι Ε.Ο.Ε.Α. απωθούνται, όμως μετά τις 7-8 Αυγούστου καταφέρνουν να καταλάβουν τα χωριά Βρυσούλα (Κούτσι), Λεπτοκαρυά, Ραβενή, Λύκου, Κεραμίτσα και Μαλούνι. Οι Γερμανοί αρπάζουν την ευκαιρία. Στις 12 Αυγούστου 1944 με ισχυρές δυνάμεις και με υποστήριξη βαρέως πυροβολικού από Ζίτσα και Ροδοτόπι ξεκινούν για να εισβάλλουν στη Λάκκα του Πωγωνίου από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις: Χάνι Δελβινάκι- Κεράσοβο, Κτίσματα- Καστάνιανη- Κεράσοβο, Δεσποτικό (Κρεστουνίτσα)- Ράικο- Ιερομνήμη- Φωτεινό- Άνω Λάβδανη- Κεράσοβο.

      Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφέρουμε ότι οι αντάρτες προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τον πολυάριθμο και καλύτερα οργανωμένο Γερμανικό στρατό παρά τη συντριπτική υπεροχή των τελευταίων σε έμψυχο και άψυχο υλικό και παρά την έκρυθμη κατάσταση που δημιούργησε η διαμάχη των δυο αντιστασιακών οργανώσεων. Το είχαν κάνει άλλωστε με επιτυχία τόσο την άνοιξη όσο και στις αρχές του καλοκαιριού του 1944. Στο ανέκδοτα χειρόγραφα απομνημονεύματα του ομαδάρχη και οπλοπολυβολητή του Ε.Λ.ΑΣ. Γιώργου Ανδρέου από το Πρωτόπαπα (μας το εμπιστεύτηκε για τις ανάγκες της έρευνάς μας ο συγχωριανός του, φιλόλογος- τέως Λυκειάρχης και μελετητής της ιστορίας κύριος Ευάγγελος Βεκρής), ο οποίος πήρε μέρος σε πολλές μάχες και ήταν διάσημος μεταξύ των συγχωριανών του για το παράτολμο θάρρος του, αναφέρονται τα καθέκαστα μιας συμπλοκής στα υψώματα πάνω από το χωριό Φωτεινό. Σε αυτήν η ομάδα του συγκρούστηκε με τους Γερμανούς σχεδόν εκ του συστάδην αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει γιατί τα πολυβόλα που την υποστήριζαν έπαθαν εμπλοκή, πράγμα αρκετά συνηθισμένο, αφού τα πυρομαχικά τους αποθηκεύονταν στο ύπαιθρο, μέσα στη σκόνη και στην υγρασία. Λέει μάλιστα σκότωσε έναν τουλάχιστο Γερμανό και ότι του ζητήθηκαν αργότερα ευθύνες από το διοικητή του για την καταστροφή του Κερασόβου και των άλλων χωριών, πλην όμως η σχετική έρευνα έδειξε την αθωότητά του. Μαρτυρίες που καταγράφηκαν αργότερα από το Ν. Γ. Ζιάγκο φαίνεται να επιβεβαιώνουν τη σύναψη αυτής της μάχης, ενώ αναφέρονται και άλλες συγκρούσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες (π.χ. στον κάμπο του Ψηλοκάστρου).

      Γεγονός είναι στις 13 Αυγούστου 1944 τα ξημερώματα γερμανικές φάλαγγες από τα Κτίσματα και το Δελβινάκι, οδηγημένες σύμφωνα με μαρτυρίες από Έλληνες προδότες, εισέβαλλαν στο Κεράσοβο. Εδώ φαίνεται πως η τύχη ήταν με το μέρος του χωριού. Εξαιτίας του καλοκαιριού αλλά και του φόβου εχθρικής εισβολής πολύς κόσμος κοιμόταν στα αλώνια, στις παρυφές του κυρίως οικισμού ενώ άλλοι βοσκούσαν τα ζώα τους στη γύρω περιοχή. Ένα μικρό κοριτσάκι, η τρίχρονη Αικατερίνη Γάτσιου ξύπνησε  και αψηφώντας τη νύχτα αναζήτησε τους γονείς της στο αλώνι. Το ξύπνημα των γονέων ήρθε μαζί με τα βήματα των Γερμανών που έμπαιναν στο χωριό. Ο πατέρας της Βασίλειος Γάτσιος, παλικάρι από τη φύση του, όρμησε στις πόρτες των χωριανών χτυπώντας και καλώντας τους να φύγουν γρήγορα για να σωθούν. Οι περισσότεροι ευτυχώς πρόλαβαν και ξεχύθηκαν στις πλαγιές των γύρω βουνών. Άλλοι κρύφτηκαν στα υπόγεια των σπιτιών τους και περίμεναν να βρουν την κατάλληλη στιγμή να ξεφύγουν. Οι Γερμανοί στρατιώτες εισέβαλλαν στα σπίτια και πραγματοποίησαν έρευνες και συλλήψεις. Όσοι συνελήφθησαν συγκεντρώθηκαν στην πλατεία, στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, άφωνοι και αδύναμοι να αντιδράσουν, με ορθάνοιχτα τα μάτια και άδεια την ψυχή τους, αναμένοντας το μοιραίο. Η ανακοίνωση των Γερμανών λιτή «αν σε 48 ώρες δεν παραδοθούν οι δράστες των επιθέσεων, οι συλληφθέντες θα εκτελεστούν και το χωριό θα καεί ολοσχερώς». Παράλληλα κατάφεραν να ανακαλύψουν, άγνωστο πώς, την σπηλιά, όπου φυλάσσονταν τα σιτηρά, αλλά και κρυμμένα πυρομαχικά στις παρακείμενες καλύβες των αλωνιών, πράγμα το οποίο μεγάλωσε περισσότερο την οργή τους. 

      Τα ξημερώματα του Δεκαπενταύγουστου του 1944, ανήμερα τις γιορτής της Παναγίας, της προστάτιδας του χωριού, έληξε η προθεσμία των Γερμανών. Αδιαφορώντας για την ιερότητα της ημέρας οι βάρβαροι κατακτητές πήραν τους ομήρους και τους οδήγησαν από τον κεντρικό δρόμο του χωριού. Ο δρόμος αυτός γνώρισε τη φρίκη του πολέμου σε όλο της το μεγαλείο! Το ίδιο μέρος όπου μέχρι τότε μικρά παιδιά έπαιζαν από το πρωί ως το βράδυ έγινε οδός Εθνομαρτύρων. Κάθε πόρτα και μια ιστορία! Η πόρτα όμως της οικογένειας Κολιμάντζου έχει τη δική της τραγική ιστορία. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και το ζεύγος Κολιμάντζου. Ανηφορίζοντας και περνώντας έξω από το σπίτι τους τα δυο μικρά κοριτσάκια τους, τα οποία ήταν ως τότε κρυμμένα στην αυλή, τους αντιλήφθηκαν και έτρεξαν ξοπίσω τους. Από τις βαναυσότητες των ναζί δε γλίτωσαν ούτε και αυτά τα μικρά παιδιά! Όλους τους οδήγησαν στη σπηλιά όπου σήμερα βρίσκεται ο Σταυρός («χτικιαρότρυπα») και αφού έβαλαν φωτιά εκτέλεσαν τους ομήρους και τους πέταξαν μέσα. Λίγες ώρες νωρίτερα, σε άλλο σημείο του χωριού, σύμφωνα με διηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων, με παρέμβαση ενός Γερμανού αξιωματικού, πιθανόν μη συμπαθούντα τους ναζί, απομακρύνθηκαν κάποια μικρά παιδιά από το χωριό, γλιτώνοντας έτσι τη ζωή τους. Φαίνεται πως η σκληρότητα του πολέμου δεν μπόρεσε να εξαφανίσει ολότελα την ανθρωπιά από τους πάντες. Παράλληλα οι επιδρομείς άρχισαν να βάζουν φωτιά στα σπίτια. Σαν δαίμονες της κόλασης γύριζαν στο χωριό, σκορπώντας σαδιστικά εύφλεκτο υλικό και βάζοντας φωτιά,  με αποτέλεσμα σύντομα το όμορφο χωριό να γίνει παρανάλωμα του πυρός και να μεταβληθεί σε σωρούς από στάχτες και καπνισμένες πέτρες! Κόλαση πραγματική! Σκοτείνιασε ο ουρανός, γέμισε καπνούς και αποκαΐδια! Ενενήντα εννέα οικήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς! Σώθηκε μόνο ένα σπίτι, το οποίο χρησιμοποιούσαν σαν στρατηγείο και έδρα του πυροβολικού τους, που τις επόμενες μέρες υποστήριζε τις επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Δεν κάηκε επίσης ο Ιερός Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.

      Το λουτρό αίματος όμως δεν τελείωσε εδώ. Τις επόμενες ημέρες οι Γερμανοί σκότωσαν και άλλους κατοίκους του χωριού στη γύρω περιοχή όπου είχαν καταφύγει. Τους τελευταίους τρεις τους συνέλαβαν με δόλο στα αμπέλια του Κερασόβου πάνω από τη λίμνη της Ζαραβίνας και τους εκτέλεσαν κοντά στο Χάνι του Δελβινακίου, όπου στάθμευαν. Ο Κωνσταντίνος Πάσχος βρέθηκε σκοτωμένος στη θέση «Σέλκη», κοντά σε ένα μονοπάτι που ενώνει το Κεράσοβο με το Κρυονέρι. Λίγο παραδίπλα είχε κρυφτεί η οικογένειά του, η οποία ευτυχώς γλίτωσε. Το Βασίλη Ξεΐνη τον βρήκαν οι δικοί του μισοπεθαμένο, με τα τραύματά του κακοφορμισμένα, κοντά στο γειτονικό Περιστέρι (Μέγγουλη). Ξεψύχησε λίγο αργότερα. Αρκετοί ακόμα δεν εκτελέστηκαν αλλά πέθαναν από τις κακουχίες και από τα μικρόβια που τους μετέδωσαν τα άταφα πτώματα των συγγενών τους που αργότερα προσπάθησαν να ενταφιάσουν. Συνολικά εκείνες τις μέρες σκοτώθηκαν από τον κατακτητή ή απεβίωσαν εξαιτίας των κακουχιών κάπου 28 ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΕΣ.

      Οι Γερμανοί παρέμειναν στη Λάκα Πωγωνίου για ακόμα πέντε ημέρες πολεμώντας τους αντάρτες και ξεθεμελιώνοντας όσους οικισμούς καταλάμβαναν. Από τα γειτονικά χωριά γλίτωσαν μόνο το Μαυρονόρος και η Αγία Μαρίνα, στα οποία ο στρατός κατοχής δεν μπόρεσε να φτάσει. Αναφέρονται αρκετοί νεκροί και τραυματίες και από τις δυο πλευρές. Οι νύχτες των κρυμμένων στην ύπαιθρο και στις σπηλιές συγχωριανών μας στοιχειώνονταν από εκρήξεις βλημάτων πυροβολικού και πυρά αυτόματων όπλων. Τελικά γύρω στις 20 Αυγούστου οι ορδές των μισητών επιδρομέων γύρισαν στις βάσεις εξόρμησής τους χωρίς να καταφέρουν ούτε να εξοντώσουν τους αντάρτες ούτε να πατήσουν τη Μουργκάνα. Δύο μήνες αργότερα εγκατέλειψαν για πάντα τα αιματοβαμμένα χώματα της Ηπείρου, με σημαντικές απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Πίσω τους άφησαν όμως στάχτες, αίμα και δάκρυα στο ΚΕΡΑΣΟΒΟ και στα γειτονικά χωριά, που επί αιώνες γλίτωσαν από τους Τούρκους και τους Τουρκαλβανούς για να καταστραφούν από τους φασίστες.

      Τα κατορθώματα των αιμοσταγών επιδρομέων όμως δεν έμειναν ατιμώρητα. Είδαμε νωρίτερα ότι το ΙΙ/27 τάγμα Κοζάνης βρισκόταν στην περιοχή των Γραμμενοχωρίων (Γραμμένο, Βαγενήτι, Κοσμηρά κ.λπ.), κοντά στα Ιωάννινα. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του καπετάνιου του Αλέκου Σακκαλή (Πετρόμπεη) από την Κοζάνη όταν πληροφορήθηκαν για την καταστροφή της Λάκας Πωγωνίου από τους Ναζί έγινε άτυπη ανακωχή με τους αντάρτες των Ε.Ο.Ε.Α. και επέστρεψαν στο Πωγώνι. Οι δυο οργανώσεις δεν επρόκειτο να συγκρουστούν ξανά, στον Καλαμά και στο Πωγώνι τουλάχιστον ως το Δεκέμβρη του 1944. Στην Καστάνιανη οι διοικητές του ΙΙ/27 ζήτησαν από τη διοίκηση του 15^ου Συντάγματος Πεζικού να τους εμπιστευτεί την καλύτερη τοποθεσία για να στήσουν μια μεγάλη ενέδρα εναντίον των κατακτητών. Έτσι ακροβολίστηκαν στο Χάνι του Δελβινακίου (30 Αυγούστου 1944), στο δρόμο Καλπάκι- Κακκαβιά. Τρεις μέρες μετά πέρασε από εκεί εχθρική φάλαγγα δέκα αυτοκινήτων φορτωμένη στρατιώτες. Ο αιφνιδιασμός της υπήρξε απόλυτος. Περισσότεροι από 23 Γερμανοί σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και τέσσερις αξιωματικοί, καταστράφηκαν εννιά εχθρικά αυτοκίνητα και πάρθηκαν λάφυρα οπλισμός και πυρομαχικά ([26],[40]). Συνέλαβαν και έναν αιχμάλωτο, τον οποίο λίγες ημέρες αργότερα παρέδωσαν στους Βρετανούς συνδέσμους, μαζί με το αρχείο της διαλυμένης Γερμανικής μονάδας, η οποία αποτελούσε τμήμα της φρουράς της Πρεμετής. Από εκεί πληροφορήθηκαν για την επικείμενη αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, μια και τα πράγματα για αυτούς σε Ανατολή και Δύση δεν πήγαιναν πλέον καλά, καθώς και τις προτεινόμενες οδούς διαφυγής τους από την Ήπειρο, τη Δυτική και την Κεντρική Μακεδονία.

Αδελφότητα Κερασοβιτών Πωγωνίου Αθήνας.

Η χαριστική βολή στο Λαό. Ετοιμάζουν αλλαγές στη σχετική νομοθεσία για τα δάνεια, αλλαγές που θα λύσουν τα χέρια των τραπεζών και θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στα χειμαζόμενα ελληνικά νοικοκυριά. !

Οι πολιτικές της λιτότητας, επιλεγμένα και μεθοδευμένα, οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στη φτώχεια και την ανέχεια. Όλα τα σχετικά στοιχεία το μαρτυρούν και το τεκμηριώνουν.

Οι αχαλίνωτες αυξήσεις της φορολογίας και η κατακρεούργηση των μισθών και των συντάξεων, επέφερε την αδυναμία των νοικοκυριών να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν πάρει από τις τράπεζες, τις καλές τους μέρες.

Στη συνηθισμένη πρακτική του τραπεζικού συστήματος να κάνει γενικευμένες επιδρομές στα περιουσιακά στοιχεία των αδύναμων οφειλετών, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, έδεσε καλά το φρένο στην ασυδοσία τους, με το νόμο για την προστασία της πρώτης κατοικίας, νόμος που ισχύει ως σήμερα.

Να, όμως, που οι σαμαροβενιζέλοι, βλέπουν αλλιώς το ζήτημα, λαμβάνουν διαφορετικά τις επιταγές των τροϊκανών και ετοιμάζουν αλλαγές στη σχετική νομοθεσία, αλλαγές που θα λύσουν τα χέρια των τραπεζών και θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στα χειμαζόμενα ελληνικά νοικοκυριά.

Οπως δήλωσε ο υφυπουργός Ανάπτυξης Θ. Σκορδάς, θα επιχειρηθεί μερική αναστολή των πλειστηριασμών από το 2014 με σταδιακή απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κάτω από την ασφυκτική πίεση της τρόικας για αναστολή του μέτρου..

Ο υφυπουργός, μιλώντας στην τηλεόραση επεχείρησε να «χρυσώσει το χάπι», μιλώντας για «κοινωνικά κριτήρια» και για το ρόλο που θα έχουν παράγοντες, όπως η κατάσταση του δανειολήπτη, (άνεργος ή πολύτεκνος κλπ), πόσα χρόνια το ακίνητο προστατεύεται από την υπάρχουσα νομοθεσία, η αντικειμενική του αξία κ.α..

Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ακινήτων που έχουν «παγώσει» ποικίλλουν : οι περισσότερες εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 200 χιλιάδες ακίνητα, ενώ τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι 4 στα 10 δάνεια δεν εξυπηρετούνται.

www.logoplokies.blogspot.gr

Ο πρώτος ελληνικός Προϋπολογισμός με τη βοήθεια του Οδυσσέα Ανδρούτσου. «Τα έσοδα ως προς τα έξοδα δεν είναι το ουδέν»

Από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης και έκτοτε οι επίσημοι Προϋπολογισμοί καταλαμβάνουν τη δική τους σημαντική θέση στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Ελάχιστα έχουν γραφεί μέχρι σήμερα για τη σύνταξη του πρώτου ελληνικού Προϋπολογισμού, διαρκούσης βεβαίως της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Μπορεί τα πρώτα πολιτεύματα να είχαν ορίσει διατάξεις για τη σύνταξη στην αρχή κάθε χρόνου «υποθετικού λογαριασμού των προσόδων και εξόδων της διοικήσεως», καθώς και άλλες για να υποβάλλεται στο τέλος κάθε χρόνου «λογαριασμός των γενομένων προσόδων και εξόδων». Ωστόσο, ο πρώτος και μόνος Προϋπολογισμός που συντάχθηκε μέχρι την έλευση του Καποδίστρια ήταν τον Απρίλιο 1823.

Για τη σύνταξη εκείνου του Προϋπολογισμού συστήθηκε Επιτροπή από έξι πολιτικούς και έξι στρατιωτικούς, η οποία κλήθηκε να παραδώσει την εργασία της εντός τεσσάρων ημερών. Η εργασία όμως δεν ήταν εύκολη και δύο ημέρες αργότερα η επιτροπή διευρύνθηκε σε 17 μέλη, μεταξύ των οποίων συμπεριλήφθηκε και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ολοκλήρωσε την υπεράνθρωπη εργασία της σε οκτώ ημέρες.

Το 'Αγαλμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη γενέτειρα Πρέβεζα. Τα οστά του μπροστά στη βάση.

Η έκθεση που συνέταξαν είναι μνημείο ολιγόλογης σοφίας. «Τα έσοδα ως προς τα έξοδα δεν είναι το ουδέν» ήταν η πρώτη διαπίστωσή τους. Στη συνέχεια επισήμαιναν ότι όσο και αν αυξάνονταν τα έσοδα με πιέσεις στις αγωνιζόμενες ελληνικές επαρχίες «δεν θέλει εξισάσουν ποτέ με τα έξοδα, χωρίς να ληφθώσιν άλλα μέτρα παρά του Έθνους»!

Ως έσοδα αποτιμούνταν οι προσφορές των διαφόρων τόπων σε λάδι, κρασί, χαρούπια, σταφίδες, φρούτα κ.λπ. Όσο για τα έξοδα «πλησιάζομεν εις την αλήθειαν», έγραφαν οι σπουδαίοι εκείνοι άνδρες που έπρεπε να υπολογίσουν από τα τσαρούχια και το ψωμί των ανδρών, τριακόσια δράμια στον καθένα, μέχρι την ποσότητα κρασιού ή ρακής για τον καθένα. Πάντως, η τελική «σούμα», όπως αποκαλούσαν το αποτέλεσμα, εμφανίσθηκε ισοσκελισμένη στα 12.846.220 γρόσια!

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά

www.mikros-romios.gr

http://ellas2.wordpress.com

Εμείς και οι Γερμανοί.

Οι γερμανικές εκλογές της 22ης Σεπτεμβρίου, έχουν αποκτήσει σχεδόν μεταφυσικές διαστάσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ευρωπαίων του Νότου, σηματοδοτώντας το τέλος ενός (καταστροφικού) οικονομικού κύκλου και την αρχή ενός νέου. Υπερβολές. 

Δεν προβλέπονται κοσμογονικές αλλαγές, παρά τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει ήδη η ελληνική κυβέρνηση. Η σπουδή, στα όρια του πανικού ή και πέρα από αυτά, για την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας στο Δημόσιο, έχει να κάνει ακριβώς με την αγωνία της εξασφάλισης διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων, σε μια δύσκολη συζήτηση που θα ξεκινήσει το φθινόπωρο, εφ' όλης της ύλης του ελληνικού ζητήματος.

 Πρώτο θέμα για την ελληνική πλευρά, είναι η κάλυψη των ελλειμμάτων και του χρηματοδοτικού κενού χωρίς νέα μέτρα λιτότητας, δηλαδή η εξασφάλιση ενός νέου πακέτου οικονομικής στήριξης χωρίς νέο μνημόνιο.

Οι πληροφορίες που έχουν στο Μέγαρο Μαξίμου και στο οικονομικό επιτελείο συγκλίνουν στα εξής:

-Νέο δάνειο δεν προβλέπεται γιατί δεν περνάει από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών, όπου η κοινή γνώμη θεωρεί ότι τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων πέφτουν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.

-Αμεσο κούρεμα με συμμετοχή του επίσημου/θεσμικού τομέα (ΕΚΤ, κεντρικές τράπεζες, κράτη μέλη ευρωζώνης) επίσης δεν προβλέπεται, γιατί η προεκλογική δέσμευση που ανέλαβε η Α. Μέρκελ είναι έντονη και ισχυρή, απέναντι σε μια γερμανική κοινωνία απολύτως επιφυλακτική ως προς το συγκεκριμένο θέμα.

-Αναπτυξιακή βοήθεια με τη μορφή ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ, που θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της εφιαλτικής ύφεσης που μαστίζει τη χώρα, δεν περιλαμβάνεται στους σχεδιασμούς και οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την ρευστότητα θα περιοριστεί στα πλαίσια που καθορίστηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα (απελευθέρωση χαμηλότοκων δανείων και ελεγχόμενη αξιοποίηση κεφαλαίων από τα διαρθρωτικά ταμεία).

-Η έκδοση ευρωομολόγου θα μπει στο τραπέζι, αλλά μέσα από μια πολύ αργή διαδικασία που δεν θα περατώνεται στο άμεσα ορατό μέλλον ώστε να θεωρηθεί λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων δανεισμού των υπερχρεωμένων χωρών.

Επομένως; Το πιθανότερο είναι ότι αφού γίνει μια απογραφή για να διαπιστωθεί η πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, θα συμφωνηθεί ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει μείωση ή και μηδενισμό επιτοκίων, παράταση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων ή και μακρά περίοδο χάριτος, μετακύλιση ενός ποσού από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στον ΕΣΜ προκειμένου να ελαφρυνθεί το χρέος, επιστροφή κερδών που έχουν βγάλει από τα ελληνικά ομόλογα η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες.

Προφανώς, όλα αυτά δεν αρκούν για να πάρει ανάσα η δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία, που απλώς θα συντηρείται στον αναπνευστήρα μέχρι νεωτέρας.

Κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης έχουν να λένε πόσο επίμονη ήταν η Τρόικα στην τελευταία της επίσκεψη εδώ, σχετικά με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για κόκκινα στεγαστικά δάνεια. Η σχετική απαγόρευση λήγει τον Δεκέμβριο και οι εκπρόσωποι των πιστωτών αναμένεται από το φθινόπωρο να πιέσουν ασφυκτικά, προκειμένου να μη δοθεί νέα παράταση. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι πρόκειται για την τελευταία πόρτα που, αν ανοίξει, η κοινωνική ένταση μπορεί να γίνει απόλυτα ανεξέλεγτκη. Και ενώ αυτό έχει εξηγηθεί με πολύ σαφή τρόπο στην άλλη πλευρά, δεν διαπιστώνεται κατανόηση. Τι ακριβώς συμβαίνει; Δεν καταλαβαίνουν; Δεν τους ενδιαφέρει; Η και τα δύο μαζί;

Σταθερή απάντηση δεν δίνουν ούτε οι πιο έμπειροι στις διαπραγματεύσεις κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Αυτό που επισημαίνουν είναι ότι υπάρχει πολύ βαθιά δυσπιστία λόγω των καθυστερήσεων και των παλινωδιών που έκανε η ελληνική πλευρά τα τελευταία τρία χρόνια. «Από την πρώτη στιγμή», εξηγεί υψηλόβαθμη κυβερνητική πηγή, «η Τρόικα ζητούσε κυρίως δύο πράγματα: Αναδιαρθρώστε το άρρωστο κράτος σας, φτιάξτε τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς σας για να πιάσετε τη φοροδιαφυγή. Δεν κάναμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο». Κατά την ίδια πηγή, επειδή ακριβώς υπάρχει η δυστοκία στα συγκεκριμένα, η Τρόικα αμφισβητεί την ύπαρξη πολιτικής βούλησης για πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές, πολώνεται και συμπεριφέρεται άκρως τιμωρητικά. Αυτή η αντίληψη, άλλωστε, έχει διαχυθεί στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά στο Βερολίνο, όπου είναι εμπεδωμένη η αίσθηση ότι η πλέον υπερχρεωμένη χώρα της ευρωζώνης σέρνεται στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, χωρίς να το εννοεί, και για το λόγο αυτό οι επιδόσεις είναι αναιμικές.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ότι βρισκόμαστε για έκτη χρονιά στην ύφεση και πάμε ολοταχώς προς την έβδομη, ότι η ανεργία έχει φτάσει στο 27% και η κοινωνική συνοχή διαρρηγνύεται, ότι η ανελέητη λιτότητα μας ρίχνει στο φαύλο κύκλο της απόλυτης οικονομικής στασιμότητας, αντιμετωπίζεται από εταίρους και πιστωτές ως αναγκαίο κακό, ως σύμπτωμα, όχι ως αιτία, της σύγχρονης ελληνικής ασθένειας.

Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, έτσι όπως δρομολογούνται, είναι το τελευταίο χαρτί που παίζει η κυβέρνηση προκειμένου να πείσει εκτός συνόρων ότι θέλει και μπορεί να βάλει το μαχαίρι βαθιά στο σώμα του ελληνικού πελατειακού κράτους, που θεωρείται από τους ελεγκτές ως η ρίζα του ελληνικού κακού. «Αν ούτε τώρα δεν αναγνωρίσουν πως διανύσαμε την απόσταση που μας αναλογεί, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί σημείο επαφής ποτέ», μονολογεί κορυφαίος υπουργός που χειρίζεται ένα από τα πλέον εκρηκτικά χαρτοφυλάκια.

Με άλλα λόγια, ακόμη μία φορά, υπάρχει ατμόσφαιρα τελευταίας ευκαιρίας ή τελευταίας ζαριάς. Όπως ανακοίνωσε η Eurostat, το ελληνικό χρέος έφτασε στο 160% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην ΕΕ ως προς το ύψος του χρέους, ακολουθουμένη από την Ιταλία με 130%, την Πορτογαλία με 127% και την Ιρλανδία με 125%. Ο στόχος του προγράμματος προσαρμογής για μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, είναι απλώς ανέφικτος χωρίς κάποια δυναμική παρέμβαση και αυτό το αναγνωρίζει πρωτίστως το ΔΝΤ, που θα ασκήσει όλη του την επιρροή για να βρεθεί λύση προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα κίνητρο για όσους μοιράζουν τα χαρτιά στο παιχνίδι της ευρωζώνης, είναι ότι αυτή η κατάσταση ανεβάζει γενικά τον μέσο όρο χρέους στην Ευρωζώνη. Ένα αντικίνητρο είναι ότι η Γερμανία και πέντε άλλες χώρες, μείωσαν το ποσοστό χρέους τους. Ποιο από τα δύο θα επικρατήσει;

Της Αγγελικής Σπανού

Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος

www.e-typos.gr