ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πρωτοχρονιάτικος μπουναμάς

Τις παραπάνω φωτογραφίες τις τραβήξαμε σε μία αποθήκη στην Παιδόπολη Ζηρού κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψή μας. Σε πολλούς ξυπνάνε αντικρουόμενα συναισθήματα και σίγουρα μας μεταφέρουν όλους πίσω σε όχι και τόσο μακρινές αλλά ταραγμένες εποχές. Τις προσφέρουμε σαν πρωτοχρονιάτικο μπουναμά στους ( ευτυχώς ελάχιστους αλλά αμετανόητους ) νοσταλγούς του τέως.

ΜΑΝΑΒΙΚΟ (MΕ ΗΧΟ!!)

Ένας χρόνος ROMIANEWS

Σαν σήμερα 26 του Δεκέμβρη του 2009 κάναμε την πρώτη μας ανάρτηση και αρχίσαμε να κάνουμε δειλά τα πρώτα μας βήματα στο χώρο των ιστολογίων. Έχουμε φθάσει αισίως τις 162 αναρτήσεις με την βοήθεια φίλων και αναγνωστών που μας στέλνουν θέματα για δημοσίευση.

Σ' αυτή τη μικρή πορεία του ROMIANEWS μπορεί να πικράναμε και να στεναχωρήσαμε μερικούς συμπατριώτες μας , σίγουρα όμως δεν το κάναμε εσκεμμένα.

Ξεκινήσαμε να ασχοληθούμε με τα τοπικά προβλήματα και να αναδείξουμε ότι καλό και δημιουργικό γίνεται στο χωριό μας και στην περιοχή γύρω από τη Φιλιππιάδα. Στο δρόμο μας προέκυψαν Καλλικράτης και Μνημόνιο και από Ρωμιώτικο μπλόγκ γίναμε Ρωμαίϊκο.

Ειρεσιώνη: Το Στολισμένο Δέντρο των Αρχαίων Ελλήνων.

Η Ειρεσιώνη είναι ο πρόγονος του χριστουγεννιάτικου δέντρου και καλείται το κλαδί ελιάς, πάνω στο οποίο έχουν πλέξει λευκές ή πορφυρές κορδέλες από μαλλί και έχει κρεμασμένους όλων των ειδών τους καρπούς (εκτός του πίου και του μήλου) της πρώτης φθινοπωρινής σοδειάς. Επίσης κατά την περιφορά τοποθετούσαν επάνω του άρτους, οινοχόες γεμάτες με κρασί, ορμαθούς από βελανίδια, λάδι, μέλι. Η ειρεσιώνη είναι πιθανόν να πήρε το όνομά της από το μαλλί "είρος", που έπαιρναν από το ιερό ζώο. Για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε σύμβολο ευφορίας.

Τις ειρεσιώνες αφιέρωναν στη θεότητα, τη χορηγό των αγαθών της Γής και άλλοτε τις έβαζαν έξω από την πόρτα του ναού της για να επικαλεστούν τη συνδρομή της κατά του λιμού (της σιτοδείας), των επιδημιών ή άλλων θεομηνιών. Άλλοτε τις αναρτούσαν πάνω στις πόρτες των οικιών τους για να αποδώσουν ευχαριστίες στη θεότητα. Ειδικά στην Αθήνα, ορισμένες ειρεσιώνες αφιερώνονταν κατά τα Θαργήλια και Πυανέψια στον Απόλλωνα και τις Ώρες, σε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του έτους που λήγει και παράκληση της συνέχισής της και κατά το επόμενο. Άλλοι αναφέρουν ότι τις περιέφεραν και τις κρεμούσαν προς τιμήν του "Ηλίου και των Ωρών".....

Ειρεσιώνη-Ο Πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου.
Η Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου - 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν ,περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Ιδού ένα απόσπασμα από τα κάλαντα :

Η Ειρεσιώνη φέρνει κάθε τι καλό, σύκα και αφράτα ψωμάκια που μας τρέφουν και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες με καλό κρασί για να μεθύσει και νακοιμηθεί.

"Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και μικράς σφαίρας εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτας, τον Ήλιον και την Σελήνην." Ιστορία της λατρείας του Βάκχου. Χ. Ζανμέρ.

Εκτός από τα κλαδιά της ελιάς, περιέφεραν επίσης και κλαδιά Δάφνης προς τιμήν του Απόλλωνος στα Θαργήλια, εορτή που ετελείτο την Άνοιξη (27 Απριλίου - 26 Μαΐου), όπου πάλι έκαιγαν την παλιά Ειρεσιώνη και κρεμούσαν την νέα έξω από τις πόρτες τους.

Πρόγονος λοιπόν του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , όπου μέσω αυτής μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψεως ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που εφύοντο στον κάθε τόπο.

Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο.

Παρ' όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως.

(Πηγές : Λεξικό LIDDEL & SCOTT, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, Φινέα Γιορτές Αρχαίων Ελλήνων, περιοδικό ΙΧΩΡ, Γ. Λεκάκης)

Σημείωση : Κότινος = αγριελαία - κοτινάς είναι ο καρπός του κοτίνου.Κότινος ή Ειρεσιώνη - Κλάδος ελαίας στολισμένος με τούφες λευκού ερίου (μαλλιού) που έδιναν ακριβώς την εντύπωση του "βάμβακος". "Είρια από ξύλου", "δενδρόμαλλον"Cotton ή coton διεθνώς σημαίνει το βαμβάκι, βαμβακερόν κ.λ.πΣτην Γερμανική είναι Baum-Wolle .Δηλαδή "έριον δένδρου". Ο συνειρμός είναι εκ του Κοτίνου : "είρια από ξύλου".

Πηγή: ΒΙΣΑΛΤΗΣ.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Η γιορτή του ποδοσφαιριστή

Την Δευτέρα 20 του Δεκέμβρη παραβρεθήκαμε στη γιορτή που διοργάνωσε ο Π.Σ.Α.Π. ως επίσημοι προσκεκλημένοι του προέδρου του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Κατά την διάρκεια των βραβεύσεων, όσο και στην συνεστίαση που ακολούθησε, είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε παλαίμαχους και εν ενεργεία άσσους του ποδοσφαίρου και την ευκαιρία να συζητήσουμε και να φωτογραφηθούμε μαζί τους.

Μεγάλη πρόοδος

Νοέμβρης 2009

Νοέμβρης 2010

Πρίν από ένα χρόνο είχαμε γράψει ότι Κώστας Ντάκουλας συμμετείχε στη δηλωτή ως διαιτητής και θεατής. Στην πρόσφατη επίσκεψη όμως στο χωριό με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε την μεγάλη πρόοδο που σημείωσε ο αγαπητός σε όλους μας μπαρμπα - Κώστας. Πλέον είναι τακτικός και καλός παίκτης , και κέρδισε επάξια την κάρτα μέλους στο κλάμπ << οι μέτρ της δηλωτής >>.

Φωτογραφίες από την συγκέντρωση και πορεία που πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου

Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις

Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η αβεβαιότητα και η σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η ανάγκη οικονομικής στροφής της μεσαίας τάξης και το τέλος του ΄΄εγώ΄΄….προτάσεις εφικτές υπάρχουν!

Άρθρο του Ξενοφώντα Καραβίδα

Οι προβλέψεις στην πολιτική είναι πάντοτε παρακινδυνευμένες και, ως εκ τούτου, δεν συνιστώνται. Ο καθένας μας μπορεί να έχει τη γνώμη του και να τη διαδίδει όπως νομίζει. Ωστόσο, τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα.
Οι έως τώρα μεταρρυθμίσεις και οι περικοπές, μείωσαν σημαντικά τα εισοδήματα και την αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων. Ταυτόχρονα σε όσους δεν είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικά δικαιώματα, συνειδητοποίησαν ότι θα πρέπει να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να πάρουν μικρότερες συντάξεις. Συνοπτικά, τα στοιχεία λένε ότι το πρόβλημα του ελληνικού κράτους που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση δεν ήταν μόνο οι υπέρμετρες δαπάνες που τα τελευταία χρόνια ξεπέρασαν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αλλά ο αναποτελεσματικός καταμερισμός τους. Με απλά λόγια, στην Ελλάδα δεν είναι ότι απλά έχουμε “μεγάλο κράτος”, αλλά ότι έχουμε τριτοκοσμικό κράτος.
Επειδή λοιπόν έχουμε αυτό το κράτος, οι κοινωνικές παροχές ήταν άστοχες και δίνονταν χωρίς εισοδηματικά κριτήρια. Επίσης, επειδή το κράτος λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, ο ιδιωτικός τομέας έχει γίνει κρατικοδίαιτος. Είτε δηλαδή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από επιδοτήσεις, αναθέσεις και αθέμιτες χάρες, είτε από την φοροδιαφυγή. Τα κρατικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ κινούνται σε απαράδεκτα χαμηλότερα επίπεδα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (37,8% του ΑΕΠ, έναντι 44,5% στην Ε.Ε). Αποτέλεσμα αυτού του συστήματος για παράδειγμα, είναι να έχουμε διπλάσιο αριθμό ελεύθερων επαγγελματιών σε σχέση με τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο (30% έναντι 15% στην Ε.Ε) - ανάλογο ποσοστό συναντάμε μόνο στη Ρουμανία.
Αναλύοντας αυτήν την κατάσταση, η Κυβέρνηση πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι η μείωση του βιοτικού τους επιπέδου κατά τουλάχιστον ένα επίπεδο ήταν όχι μόνο αναγκαία και εκ των πραγμάτων αυτονόητη, αλλά και η απολύτως ορθή επιλογή για την ανάταξη της οικονομίας. Αυτά τα πράγματα πολύ δύσκολα γίνονται, ιδίως σε μία χώρα όπου άπαντες έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους για τα δεινά μας. Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μήνυμα του κ. Σαμαρά πως υπάρχει τρόπος να μηδενιστεί το έλλειμμα χωρίς θυσίες θα βρεί κάποια στιγμή οπαδούς. Το ίδιο και το μήνυμα της κυρίας Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα, ότι δηλαδή με τη δραχμή θα είναι καλύτερα, έστω και αν αγοράζουμε ότι καταναλώνουμε από το εξωτερικό . Η επάνοδος στη δραχμή ως λύση θα είναι καταστροφική για την οικονομία και για το βιοτικό μας επίπεδο. Και αυτό διότι η ελληνική οικονομία όταν υπήρχε η δραχμή δεν είχε αναπτύξει συγκριτικά πλεονεκτήματα. Απλά υποτιμούταν και διατηρούσαμε ως χώρα μια στοιχειώδη ανταγωνιστικότητα χωρίς όμως να έχουμε πλεόνασμα εξαγωγών και το βιοτικό μας επίπεδο παρέμενε συγκριτικά χαμηλό σε σχέση με την Ευρώπη.
Η ορθολογική οικονομία δηλώνει ότι για να ανεβάσουμε πραγματικά το βιοτικό μας επίπεδο και να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί. Τι μένει λοιπόν στην κυβέρνηση να κάνει; Από τη μία πλευρά, μπορεί να υπαναχωρήσει στις ασφυκτικές πιέσεις δήθεν λαϊκών βουλευτών της, της κυρίας Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα και να κηρύξει μόνη της την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό, μετατρέποντας την Ελλάδα σε Κορέα. Από την άλλη, μπορεί να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις που έχει στην προσπάθεια ανάπτυξης με πλήρη εκμετάλλευση του νέου αναπτυξιακού και επενδυτικού νόμου καθώς και στην μέγιστη απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων επιδιώκοντας να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.
Τα ψέματα όμως τελείωσαν και δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Η πορεία από εδώ και στο εξής θα είναι εξαιρετικά επώδυνη. Οι αλλαγές θα γίνουν και είναι μη αναστρέψιμες. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να επιτευχθούν κάποιοι συγκεκριμένοι στόχοι. Ένας τέτοιος στόχος θα έπρεπε, πιστεύω, να είναι η αποφυγή της συντριπτικής συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης και ιδιαίτερα οι μικροεπαγγελματίες ιδιοκτήτες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Για να αποφευχθεί αυτό, πρέπει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που την πλήττει και να αντιπαραθέσουμε το τι ίσχυε με το τι πρέπει να ισχύσει από εδώ και πέρα.
Σε πρώτη φάση, το μέγεθος θα είναι βασικός παράγοντας επιβίωσης. Έως σήμερα η ελληνική μεσαία τάξη στηρίχθηκε σε μικρού μεγέθους επιχειρήσεις και η συνειδητή πολιτική υποστήριξη μέσω των επιδοτήσεων που το δημιούργησε, τέλειωσε . Η απόκτηση βιώσιμου μεγέθους συνεπώς καθίσταται κυρίαρχη ανάγκη επιβίωσης. Σε δεύτερη φάση, το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης στήριξε την εποχή της ατομικότητας. Η μικρή ελληνική επιχείρηση χαρακτηρίζεται από ένα μεγαλομέτοχο, ο οποίος συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες. Δεν υπάρχει πραγματική ανάθεση αρμοδιοτήτων, σπάνια υπάρχει διαχωρισμός ιδιοκτησίας από τη διοίκηση. Η έννοια της Ανώνυμης Εταιρίας, δηλ. συλλογική συγκέντρωση κεφαλαίων και συλλογική διαχείριση της εταιρίας σπανίζει στην Ελλάδα. Σε επίπεδο δε εισηγμένης εταιρίας, όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί το συλλογικό μοντέλο στην πιο ουσιώδη μορφή του, μέσω του ουσιώδους διαχωρισμού της ιδιοκτησίας από τη διοίκηση, στην Ελλάδα κυριαρχούν και πάλι οι «προσωπικές» ή «οι οικογενειακές» εισηγμένες.
Στα πλαίσια αυτά, για να ανταπεξέλθει η μεσαία τάξη στην νέα εποχή, πρέπει να περάσει από την ατομικότητα στην συλλογικότητα που δηλώνει μια συνολική αλλαγή νοοτροπίας. Σε επίπεδο οικονομικού μοντέλου, αυτό γίνεται μέσα από συγχωνεύσεις εταιριών ή από την ανάπτυξη εταιρικών σχημάτων πολυμετοχικού χαρακτήρα. Σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση έχει τεράστιο ρόλο να παίξει με τον εκσυγχρονισμό της σχετικής ελληνικής νομοθεσίας, η οποία ακόμα δεν παρέχει το ανάλογο νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Ο έλληνας της μεσαίας τάξης πρέπει να κάνει την ουσιαστική οικονομική μετάβαση που θα του επιτρέψει να εξελιχθεί από μεσαιο - μικροϊδιοκτήτης σε μεσαιο – μικρομέτοχος. Η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας ίσως να έδινε λύση στο σημερινό αδιέξοδο αφού προστατεύεται η επιχειρηματικότητα και μειώνεται ο επιχειρηματικός κίνδυνος.
Η εποχή του «εγώ» τελείωσε. Το λόγο θα έχουν τώρα οι θιασώτες του «εμείς»!

Από μένα εξαρτάται.

Τα ξέρει όλα.....

Πηγή: http://syllektiko-pazari.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από Π.Α.Κ. στις 12:36

Πριν 40 χρόνια

Φθινόπωρο του 1971. Οι δύο φίλοι Κώστας Ντάκουλας ( Κώτσ' Θωμάς ) και Θωμάς Κάτσενος έχοντας πάρει το σοβαρό τους ύφος ποζάρουν με φόντο το σκηνικό του φωτογραφικού STUDIO <<ΑΣΤΗΡ>> , ιδιοκτησίας Χρήστου Γεωργακόπουλου.

banana_test

Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010

Οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010. Η αποχή, η δημοκρατία, η πολιτική στάση αποτελούν τα θεμελιώδη μηνύματα των εκλογών…

Άρθρο του Ξενοφώντα Καραβίδα

O Καλλικράτης ήταν και είναι μια μεγάλη τομή στη λειτουργία και διοίκηση του κράτους. Ωστόσο μετά το πέρας των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010 , θα ήταν αδόκιμο να χαρακτηρίσουμε τις συγκεκριμένες εκλογές ως Δημοτικές, διότι οδηγήθηκαν να είναι καθαρά «πολιτικές».
Κατόπιν των εκλογικών αποτελεσμάτων όπου κρίθηκαν θεσμοί, τα κόμματα χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους κερδισμένους, το κάθε ένα κάτω από μία ιδιαίτερα περιπτωσιακή λογική. Στην κρίση αυτών των θεσμών, θαρρώ ότι είδαν το δέντρο και όχι το δάσος, ξεσπώντας σε ικανοποίηση για τα αποτελέσματα, ενώ προφανώς θα έπρεπε να ανασκουμπωθούν.
Στις εκλογές του 2010, για πρώτη φορά η αποχή και το άκυρο – λευκό ορίστηκαν ως οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνες πολιτικές πράξεις, αφού ο κόσμος έστειλε μήνυμα ότι δίνει περίοδο ανοχής αλλά και την αρμόζουσα απόσταση από συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές. Η σκληρή πραγματικότητα ότι ο ένας στους δύο Έλληνες δεν πήγε στις κάλπες ερμηνεύεται ορθά πως το μισό εκλογικό σώμα έχει γυρίσει την πλάτη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Με τα μέτρα της τρόικας, σαφέστατα τα σημάδια στο κοινωνικό τοπίο δεν είναι καλά. Έως τώρα έχουν αποφευχθεί σημαντικές κοινωνικές εντάσεις, όμως αυτό δεν οφείλεται στην κοινωνική συναίνεση και κατανόηση της κατάστασης αλλά στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας και στην αναζήτηση ενόχων για την παρούσα κατάσταση.
Συνέπεια αυτού του σκεπτικού είναι ότι σε αυτές τις εκλογές για πρώτη φορά η πολιτική τέθηκε με την πλάτη στον τοίχο , έτοιμη να ανοίξει ή να ολοκληρώσει τον κύκλο της από τον κόσμο που έχει γνώση και κριτήριο και συγχρόνως ξέρει να περιμένει. Είναι από τις λίγες φορές που η πολιτική και οι πολιτικοί λόγω της αποχής βρίσκονται απέναντι στη Δημοκρατία. Για αυτό το λόγο, οι μικροπολιτικοί αντί να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε αερολογίες για τα αίτια της ήττας, θα έπρεπε να ανησυχούν που η λέξη πολιτική ευθύνη επιτέλους αρχίζει να αποκτά νόημα. Για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης , η Δημοκρατία δεν τίθεται στο περιθώριο, αλλά αναζητά την υπεύθυνη και δόκιμη πολιτική στάση των πολιτικών της.
Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου πολύ σοφά μνημονεύει ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο εκβιασμός της αντιμνημονιακής ψήφου δεν πέρασε αφού εκ του αποτελέσματος των εκλογών προέκυψε ότι για πρώτη φορά στα νεότερα χρόνια η Δημοκρατία λειτούργησε δόκιμα αφού έπαιξε με την πολιτική το πολιτικό της παιχνίδι. Αποδείχθηκε ότι η Δημοκρατία δεν φαλκιδεύεται, στην κρίση των θεσμών από ένα άλλο σύστημα εξαναγκασμού και πολιτικής σκοπιμότητας και έστειλε σαφέστατο μήνυμα στους πάτρονες ότι αναμένει, ξέρει να αναμένει.
Πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις, οι συγκεκριμένες εκλογές προσδιόρισαν την πολιτική αβεβαιότητα στο εσωτερικό, αφού και τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνεται να απώλεσαν τη δυνατότητα αυτοδυναμίας σε περίπτωση εκλογών. Επιπρόσθετα με την κρίση του χρέους, η επικείμενη σωστή προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να αποσπάσει συναινέσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης μάλλον θα πέσει στο κενό, αφού αυτά ακολουθούν στρατηγική επιβίωσης κι όχι διάσωσης της χώρας όπως ο ίδιος.
Το κεντρικό ζήτημα στην ουσία όμως δεν είναι η πολιτική τακτική της Κυβέρνησης αλλά η θετική στάση της ελληνικής κοινωνίας να δεχτεί αλλαγές που θα προκαλέσουν μείζονες μεταβολές στο μέχρι τώρα τρόπο ζωής και ανατροπές στις σταθερές που θεωρούσαμε ως δεδομένες , και μάλιστα χωρίς άμεσο και ορατό αποτέλεσμα.
Το ζήτημα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι μόνο ζήτημα μείωσης των μισθών ή της γενικής αύξησης των φορολογικών συντελεστών, όπου οι πολίτες δεν μπορούν να διαπραγματευθούν αλλά απλώς μπορούν να αντιδρούν ή να διαμαρτύρονται. Η διάσωση απαιτεί από τους πολίτες να αλλάξουν τρόπο σκέψης και αντίληψης για την οικονομία. Είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα για να επανέλθει στο δρόμο της υγιούς ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης οφείλει να μεταλλαχθεί σε χώρα -επιχειρηματία και να σταματήσει να είναι χώρα-δημόσιος υπάλληλος /συνταξιούχος.
Συνολικά μπορεί να ειπωθεί ότι η κρίση της πολιτικής είναι το μήνυμα αυτών των εκλογών, με τη Δημοκρατία να έχει φτάσει στα όρια της ανοχής της. Επιπλέον υπάρχουν ορατά μηνύματα, ότι ο κάθε πολιτικός πολίτης οφείλει να ανακαλύψει ότι πίσω από την έννοια της αποχής, η αστική τάξη που αγγίζει τα όρια της απόγνωσης προετοιμάζεται για ένα νέο περιβάλλον στο οποίο θα κληθούμε να ανταποκριθούμε όλοι μας σε ένα τιτάνιο αγώνα εγκαθίδρυσης νέων αντιλήψεων και πρακτικών.