Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο λαός δεν ξεχνά;


Μου ήρθαν στο μυαλό κάτι κουκουέδικα συνθήματα, με μπόλικη αντιαμερικανιά, αντικαπιταλισμό και αντιιμπεριαλισμό. Με τα νέα δεδομένα, δεν ξέρω τι κάνει το κόμμα, εμείς πάντως τα ξεχάσαμε. Όπως ξεχάσαμε και το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».

Αυτό ήταν πασοκικό σύνθημα, μην ξεχνιόμαστε. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Το ΠΑΣΟΚ έγινε δεξιά, το ΚΚΕ έγινε μια τρυφερή ανάμνηση, η αριστερά διεκδικεί εξουσία κι εμείς ελπίζουμε να μην καταντήσει ΠΑΣΟΚ. Να παραμείνει αριστερά. Ή ό,τι εκφράζει αυτό που, μέχρι τώρα, είχαμε στο μυαλό μας ως αριστερά. Γιατί είναι καιρός να τοποθετήσουμε διαφορετικά τα πράγματα.

Επανέρχομαι στα συνθήματα που τα θεωρούμε ξεπερασμένα. Κούνια που μας κούναγε. Νομίζουμε ότι ο κακός της παρέας είναι η Γερμανία που δεν έπαψε να είναι ναζιστική. Όχι τα διεθνή οικονομικά παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη μας. Νομίζουμε ότι η Αμερική μένει αμέτοχη. Δεν είναι αυτή που κάνει τη μάνα στο παιχνίδι. Κι ότι όλα αυτά γίνονται επειδή οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μας ζηλεύουν, εμάς τους πολιτισμένους, και θέλουν να μας τσακίσουν. Όχι επειδή πρέπει πάση θυσία να επιβιώσει ο καπιταλισμός.

Όσοι δεν αποβλακωθήκαμε, βλέπουμε πως ο καπιταλισμός καταρρέει και προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Δεν είναι η πρώτη του κατάρρευση. Από τότε που έκανε την εμφάνισή του, συνεχώς χαλάει, πλακώνουν μηχανικοί και γιατροί, αισθητικοί και μασατζήδες, μοδίστρες και κομμώτριες, τον σενιάρουν και τον ξαναβγάζουν στο μεϊντάνι. Πάντα βρίσκουν τεχνάσματα για να τον κρατήσουν στη ζωή και να τον επαναφέρουν στη ζωή μας. Τη μια ήταν η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Καταλάβαμε μια και καλή ότι κάποια συστήματα είναι εντελώς ουτοπικά. Μόνο ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Μας κατσικώθηκε για τα καλά. Και εξαπλώθηκε σκορπώντας τη φτώχεια και τους πολέμους στις νέες χώρες που εγκαταστάθηκε.

Αφού συνέτριψε τους κομμουνιστές αντιπάλους, πήρε τα πάνω του και επέστρεψε δριμύτερος. Βαφτίστηκε νεοφιλελευθερισμός. Έτσι μπορούσε άνετα να ξεγελάσει τους αδαείς, που δεν είναι και λίγοι. Αγάπη για την ελευθερία έκαναν πως πουλούσαν, καθώς οι υπήκοοι ψωμολυσσούσαν. Ελευθερία, έτσι γενικώς, αφήνουν να εννοηθεί. Δε γίνονται ποτέ συγκεκριμένοι. Αποφεύγουν να διευκρινίσουν πως πρόκειται για την ελευθερία της αγοράς κι ότι σε μια ελεύθερη αγορά επιβιώνει όποιος δεν έχει τσίπα. Όποιος πατάει στα περισσότερα πτώματα, προκειμένου να αναρριχηθεί και να κατακτήσει την ελευθερία του. Τα τσαλαπατημένα πτώματα όμως, πόσο ελεύθερα είναι; Δε θα μας το πει ο φιλελεύθερος. Αλλά εμείς ξέρουμε. Τόσο όσο χρειάζεται για να υπηρετούν αυτόν που τους πάτησε.


Τα αποτελέσματα τα ζούμε σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες, που δεν κρέμονται από τ' αρχίδια του ΔΝΤ (αποκαλώ έτσι τα πρόσωπα, καθώς είναι γνωστό πως ένα ταμείο δε διαθέτει όρχεις), τα ζούμε πιο έντονα. Και, μην ακούς τι σου λένε. Φταίει ο καπιταλισμός. Στη νέα του μορφή. Που πάλι χάλασε και βάλθηκαν να τον μαστορέψουν. Τόσες φορές χάλασε και δε λέμε να ζήσουμε μια άλλη ουτοπία. Ανεχόμαστε να μας καταστρέφει. Πεταμένοι στο λάκκο με τα σκατά να προσπαθούμε να βγούμε, να πάρουμε ανάσα, κι αυτός να μας πατάει το κεφάλι να το χώσει κι αυτό μέσα. Μετά τον πνιγμό μας, θα φέρει ανθρωπιστικές οργανώσεις για να μας σώσουν. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Σκορπάει φτώχεια, πείνα, πόλεμο και αθλιότητα και μετά στέλνει τις οργανώσεις που αυτός δημιούργησε, να σώσουν τους αναξιοπαθούντες. Η κοκα κόλα, στη νέα της διαφήμιση, μας μιλάει για την αξία της προσφοράς, για τη ζωή που είναι ωραία όταν φροντίζεις το διπλανό σου. Μας υποδεικνύει τα σωστά πρότυπα. Όπως την αξιότιμη κυρία του καπιταλισμού που, με δάκρυα στα μάτια, πρωτοστατεί στην προσπάθεια συγκέντρωσης της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο καπιταλισμός ξέρει από φιλανθρωπία. Κι αγνοεί την αλληλεγγύη. Μάλλον όχι. Τη φοβάται.

Τρέμουν οι νεοφιλελέδες μην τύχει και αλληλοστηριχτούμε, μη συμβεί το αναπάντεχο και βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να σταθεί στα πόδια του. Μας θέλουν τσαλαπατημένους, να δεχόμαστε ταπεινωμένοι την ανθρωπιστική βοήθεια που τόσο γενναιόδωρα μας προσφέρει η κυρία του. Την έχουν τη λύση. Τα ιδιωτικοποιούν όλα. Πόσο θα αντέξει ο φτωχός άμα δεν έχει πρόσβαση στην υγεία, επειδή δε θα υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία ή επειδή θα τα καταστήσουν επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία; Πώς θα ξεστραβωθούν τα παιδιά του άμα δεν έχουν πρόσβαση στην παιδεία; Η μόρφωση θα γίνει προνόμιο των πλουσίων. Κι έτσι αμόρφωτοι όπως θα βγαίνουν, θα ξεχάσουν τι εστί αλληλεγγύη. Θα γνωρίζουν μόνο το νόμο της ζούγκλας. Θα φαγωθούν μεταξύ τους και θα στηρίζουν τους ευεργέτες τους.

Έχουμε ήδη ξεκινήσει να λειτουργούμε έτσι. Καταφέραμε να ιδιωτεύσουμε πριν καν αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν ξέρω αν είναι μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα που λειτούργησε ως εκκολαπτήριο τραγίλας και βοϊδίλας. Νομίζω ότι και πάλι έχουμε να κάνουμε με δημιούργημα του καπιταλισμού. Πιστεύω τελικά ότι αυτό το δημιούργημα είναι τα χρυσαύγουλα που ξεφυτρώνουν παντού. Τα ξαμόλησε για να παρασύρουν τους άσχετους. Για να τους κάνουν να πιστέψουν ότι για τη φτώχεια τους, φταίνε οι μετανάστες που τους παίρνουν τις δουλειές. Θεωρώντας τους μάστιγα και πηγή των δεινών μας, ανεχόμαστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που προβλήθηκαν ως λύση. Ανεχόμαστε αυτά που έκαναν και οι ναζί. Αλλά όχι. Κανείς απ' αυτούς δε θα παραδεχτεί πως κάνουν κάτι ναζιστικό. Αυτοί είναι φιλελεύθεροι. Αγαπούν την ελευθερία κι ανάβουν ρεσό για χάρη της. Πολιτισμένα πράγματα. Για να πάμε μπροστά. Να, αυτοί με τα μαύρα είναι οι νεοναζί. Αυτοί οι αγράμματοι, απολίτιστοι, ανορθόγραφοι, αγροίκοι. Οι θαυμαστές του Χίτλερ. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι. Δεν αγαπούν την ελευθερία αυτοί. Δεν ανάβουν ρεσό σε χαρούμενες μαζώξεις. Ορμάτε τους.

Από την άλλη, βλέπουμε τους τύπους με τα μαύρα να αντιμετωπίζουν με σεβασμό τα μεγάλα αφεντικά και με χλευασμό τους απολυμένους της ΕΡΤ. Χαριεντίζονται με μεγαλοεργολάβους και νεοφιλελέ κομματάρχισσες. Η σχέση τους με το νεοφιλελευθερισμό είναι τόσο στενή όσο η σχέση του μπράβου με το αφεντικό του. Πληρώνεται για να τον προστατεύει και μόλις τελειώνει η βάρδια του, πάει στους κολλητούς του και τον μπινελικώνει. Αν οι (δηλωμένοι) νεοναζί δεν είναι βαλτοί από το καπιταλιστικό σύστημα, τότε σίγουρα είναι το βούτυρο στο ψωμί του. Ή η σαντιγί στο παντεσπάνι του.

Κατά βάθος, δεν είναι οι τύποι με τα μαύρα ο μεγάλος κίνδυνος. Στην ουσία πρόκειται για ανθρωπάκια που, άμα συνειδητοποιήσουν την κακομοιριά τους, θα αυτοκτονήσουν. Γι' αυτό έχουν ανάγκη από είδωλα, προερχόμενα από το ένδοξο παρελθόν της πατρίδος. Γι' αυτό έχουν ανάγκη κάτι να τους κάνει να νιώσουν ανώτεροι. Γι' αυτό μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να πιστέψουν ομαδικώς στο μίσος για όσους δεν τους μοιάζουν. Όμως όσο κι αν θαυμάζουν τα ναζιστικά εγκλήματα, όσο κι αν ονειρεύονται να γίνουν οι συνεχιστές αυτής της πολιτικής, μοιάζουν με χαρούμενες αρσακειάδες που τραγουδούν τη Λιλιπούπολη, μπροστά στους επικίνδυνους για την ανθρωπότητα νεοφιλελέδες, που τρίβουν τα χέρια τους, αφού ο ναζισμός προχωράει, τρομοκρατεί, προκαλεί ανησυχίες κι έτσι κανείς δεν πρόκειται να δει τα δικά τους εγκλήματα.

Τα εγκλήματα του καπιταλισμού είναι καθημερινότητα. Συμβαίνουν τώρα. Δε θα σταματήσουν ποτέ. Και γίνονται με τόσο ύπουλο τρόπο, που οι κύριοι με τις γραβάτες έχουν τα χέρια τους καθαρά. Μόλις τους τα περιποιήθηκε η (κατά πάσα πιθανότητα δηλωμένη νεοναζί) μανικιουρίστα τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: