Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023

47χρονος βρέθηκε νεκρός σε εγκαταλειμμένο σπίτι σε περιοχή της Πρέβεζας

Νεκρός βρέθηκε ένας 47χρονος στην Πρέβεζα.  Ο άνδρας ζούσε μόνος του κάνοντας σποραδικά μεροκάματα.

Τις τελευταίες δύο ή τρεις μέρες δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Μετά από αναζητήσεις  που έγιναν ο 47χρονος βρέθηκε νεκρός σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι.

Στο σημείο κλήθηκε το ΕΚΑΒ αλλά και δύναμη της αστυνομίας η οποία από την έρευνα που έκανε απέκλεισε το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας.

Τα ακριβή αίτια του θανάτου του 47χρονου θα προκύψουν από την διενέργεια της νεκροψίας – νεκροτομής που θα γίνει.

https://www.epiruspost.gr/

Το Mαγευτικό Αθαμάνιο στους πρόποδες των Τζουμέρκων σε ένα εντυπωσιακό βίντεο!

 Το Αθαμάνιο ειναι χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες των Τζουμέρκων που ανήκουν στην Οροσειρά της Πίνδου . Η κορυφή που βρίσκεται πάνω απο το χωριό έχει υψόμετρο 2393 μέτρα. Κατοικήθηκε από τη φυλή των Αθαμάνων . Οφείλουν το όνομά τους στο μυθικό βασιλιά Αθάμαντα, που ήρθε από τον Ορχομενό της Βοιωτίας, εγκαταστάθηκε και βασίλευσε στην περιοχή .

Στην πλακόστρωτη πλατεία δεσπόζουν δύο πλάτανοι, ένας μάλιστα είναι αιωνόβιος και υπάρχουν μαγαζιά που μπορείς να απολαύσεις ντόπιο τσίπουρο. Λίγο μακρίτερα και όπως ανηφορίζουμε στον κεντρικό δρόμο συναντάμε την πέτρινη βρύση κάτω απο το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Η Αγια κυριακή, ο νερόμυλος που υπάρχει κοντά στο κτήριο του πολιτιστικού συλόγγου,διάσπαρτα πέτρινα γεφύρια καθως και το αισθημα της απεραντοσίνης οταν ανεβούμε στα ψηλότερα σημεία του χωριού συμπληρώνουν την περιπλάνηση στο Αθαμάνιο.


πηγη: youtube Amazing drone Flights Epirus-Greece

Αχ βρε μάνα, βιάστηκες να φύγεις. Τι νόμισες; Μεγαλώσαμε και δε σε χρειαζόμαστε;

Με τα χρόνια η έλλειψη μεγαλώνει και η ανάγκη πολλαπλασιάζεται.

Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν πέρασαν η μάνα παραμένει μάνα! Είναι πάντα εκεί είτε την έχεις είτε όχι!

Σου μιλώ συνέχεια και αναστενάζοντας λέω ” αχ! βρε μάνα” και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να ξεστομίσω αυτή την ευλογημένη λέξη εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος πια να την πω.
Φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια σου  "όταν θα κάνεις παιδιά θα με θυμηθείς!” Και ναι σε θυμάμαι συνέχεια.

Και επαναλαμβάνω συμπεριφορές, εκφράσεις, κουβέντες δικές σου έτσι αυθόρμητα χωρίς να το σκέφτομαι.

Και τα παιδιά μου με καταλαβαίνουν και σωπαίνουν όταν τα ζαλίζω μιλώντας τους για σένα.
Πού είσαι βρε μάνα να με δεις που όταν αρρωσταίνω, όταν δειλιάζω μπροστά στις απαιτήσεις της ζωής, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω να παλεύω και ας μην έχω την αγκαλιά σου να κρυφτώ και να παρηγορηθώ.

Αχ! μάνα! Μεγάλωσα και ακόμα πηγαίνω κάθε μέρα στο σχολείο!

Τώρα πια όμως πηγαίνω επειδή μου αρέσει. Ναι, πηγαίνω με χαρά γιατί θέλω να προσφέρω.
Γιατί θυμάμαι τα λόγια σου, “ποτέ δε βγαίνεις χαμένος όταν προσφέρεις με την καρδιά σου, όταν βοηθάς και αγαπάς”.

Και εγώ αγαπώ αυτό που κάνω!

Αχ! μάνα! Δεν είσαι εδώ να διαφωνήσουμε, να τσακωθούμε, να με συμβουλεύσεις για να μπορώ μετά να καταλάβω τις φιλενάδες μου που γκρινιάζουν για τα στραβά των μανάδων τους και τους τσακωμούς μαζί τους.

Αγκαλιάστε τις μανάδες σας γιατί άλλος άνθρωπος για να σε αγαπήσει και να σε πονέσει πιο άδολα δεν υπάρχει.

Η μητρική αγάπη δε γνωρίζει από συμφέροντα!

Η ευχή της μάνας έχει τη δύναμη να νικήσει τα πάντα. Προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη μάνα για τα παιδιά μου -όπως με είχες συμβουλεύσει- παλεύοντας με τα λάθη μου και τις υπερβολές μου!

Θυμάμαι που μας έλεγες  "ευχή της μάνας γύρευε και τα βουνά ανέβα” γι’ αυτό πάντα θα σου ζητώ την ευχή σου για να έχω τη δύναμη να βλέπω τη ζωή σαν μια όμορφη και εύκολη ανηφοριά!

https://fanpage.gr

Θρήνος για τον Δήμαρχο

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Τα Γιάννενα θρηνούν τον Μωυσή Ελισάφ τον Δήμαρχό τους μια ξεχωριστή μορφή για την πόλη, για την Ελλάδα και για τον Εβραϊκό  Ελληνισμό.                                                                

 Καθόταν στην καρέκλα που καθήσαν βαριά ονόματα στον θώκο αυτό, από τον τελευταίο Τούρκο δήμαρχο τον Γιαγιάμπεη και άλλα βαριά ονόματα του Βλαχείδητου Πυρσινέλλα, του Φρόντζου, του Φίλιου, του Μπέκα.    Και ένα μεγάλο μπράβο στους Γιαννιώτες που τον τιμήσανε με την ψήφο τους χωρίς φυλετικές διακρίσεις αποφεύγοντας το ρητό [ πας μη χριστιανός μη Έλλην ].

Θα αναφερθώ σε έναν διάλογο που άκουσα σε έναν καφενέ  εκεί στην Καλούτσιανη. Καλά θα ψηφίσεις Εβραίο για Δήμαρχο χάθηκαν οι δικοί μας? Α έτσι του απαντά ο άλλος, εσύ όταν ήσουν άρρωστος σε αυτόν δε πήγες να σε γιατρέψει, τότε δεν σε πείραξε ότι ήταν Εβραίος.  Γιατί όταν ο πεθερός σου που τον κυνήγαγε η τράπεζα να του πάρει το σπίτι σε Εβραίο δεν πήγε και δανείστηκες?

    Τότε μου ήρθε στο μυαλό ο πρώτος Συνταγματάρχη που έπεσε το Σαράντα ο Μαρδοχαίος Φριζής που δυστυχώς καμία αναφορά δεν γίνεται για αυτόν τον ήρωα, ίσως να είναι στο σκεπτικό του συνομιλητή στον καφενέ.  Και όπως γράφει και ο Ραφαήλ Μούση όταν τα Γιάννενα το 1913 ενσωματώθηκαν στην ελεύθερη Ελλάδα, το Εβραϊκό στοιχείο ήταν Ελληνόφωνο με καθαρά ελληνική συνείδηση και για αυτό ποτέ δεν τους πέρασε ποτέ από τον νού ότι οι Γερμανοί δεν θα κάνουν τα εγκλήματα που κάναν στη Θεσσαλονίκη. Εμείς είμαστε ΄Ελληνες και δεν θα μας πειράξουν, όχι όπως οι Σεφαραδίτες απο τον βορρά έλεγαν. Δυστυχώς την 25 Μαρτίου του σαράντα τέσσερα έγινε το μεγάλο μακελειό, 2000 χιλιάδες εκεί τους συγκέντρωσαν στην πλατεία Μαβίλη και δεν το πιστεύανε, πήραν τον δρόμο για τα κρεματόρια, μόνο περίπου πενήντα άτομα απέμειναν, ανάμεσα σε αυτούς και η οικογένεια Ελισάφ. 

Με πολύ αγώνα μαζί με τις άλλες ασχολίες του και αυτή της Ισραηλινής κοινότητας. Το σκεπτικό του ήταν να κινητοποιήσουμε όλους ανά τη γη Ρωμανιώτες. Φανταστείτε τι σκέφτηκε αυτός ο οραματιστής πατριώτης και επιστήμονα,ς προβολή σε όλο τον κόσμο και με φοβερά οφέλη να γίνονται συναγωγές στα Γιάννενα και να γνωρίσουνε όλοι οι εβραίοι Ρωμανιώτες την πατρίδα αυτού του χαρισματικού ανθρώπου.  

Πάντοτε έτρεφα μεγάλη εκτίμηση  γενικά στους Εβραίους για τα κοφτερά τους μυαλά, για την προκοπή τους, για την μεγάλη συμμετοχή στο εμπόριο, στους αγώνες της πατρίδα μας και τώρα με τον φιλοπάτρη δήμαρχο της πόλης μας. Εύχομαι να αναπληρωθεί το κενό που αφήνει ο Μωυσής Ελισάφ, η μνήμη του θα μας ακολουθεί για πάντα ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει

 Μερικές πληροφορίες άντλησα από την εφημερίδα καθημερινή σε ένα άρθρο του Ραφαήλ Μουσή



Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023

Ηπειρώτικες ιδιωματικές λέξεις με αρχαιοελληνική προέλευση

Πρόσφατα ασχοληθήκαμε στην τάξη με το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου: «Να 'σαι καλά, δάσκαλε», όπου ένας νεαρός φιλόλογος, σε κάποιο χωριό της ελληνικής υπαίθρου, κατάφερε να κάνει τους μαθητές του να νιώσουν περήφανοι για τη γλώσσα τους, τα τραγούδια τους, την παράδοση του τόπου τους και να μην τα θεωρούν όπως χαρακτηριστικά λέει ως «παλιατσαρίες». 
Ανάλογα αισθήματα μας διακατείχαν κι εμάς, όσους μεγαλώσαμε σε κάποιο ηπειρώτικο χωριό,  όταν ερχόμασταν αντιμέτωποι με το ιδίωμα των γονιών μας, των γεροντότερων, των πιο λαϊκών και αυθεντικών ανθρώπων του χωριού.
Ντρεπόμασταν, προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε όπως «ο διάολος το λιβάνι» και επικρίναμε και τους δικούς μας, όταν μιλούσαν τη ντοπιολαλιά τους μπροστά σε ξένους, μορφωμένους.
Μεγαλώνοντας, σπουδάζοντας τη ζωή, μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο το αυθεντικό, το ανεπιτήδευτο, το γνήσια λαϊκό κι αρχίζεις να αναζητάς τη ρίζα του.
Έτσι αυτό απενοχοποιείται, αποκτά αξία και σταδιακά κερδίζει το σεβασμό σου. Η έκπληξη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, όταν διαπιστώνεις ότι πολλές απ’ αυτές τις λέξεις, έλκουν κατευθείαν την καταγωγή τους από την αρχαία ελληνική διάλεκτο και αποτελούν ζωντανές αποδείξεις της συνέχειας της γλώσσας μας.
Σταχυολόγησα ορισμένες τέτοιες ηπειρώτικες λέξεις με αρχαιοελληνική προέλευση και τις μοιράζομαι μαζί σας.
·          Αγγειά = Αγγεία, οικοσκευή. Ομηρική λέξη «άγγος». 
      Ιλιάδα Β, 471και Οδύσσεια 286 α β, 
·          Αγκίδα = μυτερή σχίζα ξύλου. Από το αρχαίο ελληνικό ουσιαστικό:«ακίς – ίδος».
·          Αγκούσα, (η) = Μεγάλο άγχος που συνοδεύεται με αναστεναγμό και μερικές φορές με κλάμα, το βάρος στο στήθος. (Κατά τον Γ. Χατζιδάκη η λέξη είναι αρχαία ελληνική και αποτελεί παραφθορά του τύπου ογκούσα, μετοχής του ρήματος ογκούμαι (= συσσωρεύομαι, εξογκώνομαι. Κατά άλλους προέρχεται από το λατινικό angustia (= τα στενά, η στενοχωρία, οι πύλες ).
·          Αγκωνή=η δεξιά και αριστερή πλευρά του τζακιού. Μεσαιωνική ελληνική αγκωνή < αγκών + γωνία (συμφυρμός). 
·    Ακουρμάζομαι και ακουρμαίνομαι= Ακούω με μεγάλη προσοχή, μερικές φορές βάζοντας το χέρι και στο αυτί. Προέρχεται από το αρχαίο ρήμα κρομαι= ακούω με προσοχή κάποιον.
·          Απιθώνω=αφήνω κάτω. Από τη μεσαιωνική ελληνική αποθώνω που προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό αποθέτω.
·          Αψυχάω=τσιγκουνεύομαι. Από το στερητικό α- και τη λέξη ψυχή
·          Γάστρα = μετάλλινος κινητός καμπύλος φούρνος. Παράγεται από την ομηρική λέξη «γάστρη» =το κοίλον του αγγείου). Οδύσσεια θ 437.
·          Γούπατο= γούπατο. Από συμφυρμό των ομηρικών λέξεων «γη» και «πάτος» (Ιλιάδα Ζ, 202, Ι, 1190).
·          Δοκήθηκα (το δοκήθηκα)=το αντιλήφθηκα, το κατάλαβα, το ένιωσα. Από το αρχαίο ρήμα δοκέω-ῶ=μου φαίνεται, θεωρώ, πιστεύω, νομίζω.
·          Ζεύλα και ζεύγλα= το καμπύλο μέροςτου ζυγού μέσα από το οποίο περνά ο λαιμός  του ζώου. Προέρχεται από το αρχαίο ρήμα ζεύγνυμι= βάζω κάτω από το ζυγό.
·          Θημωνιά = θημωνιά. Ομηρική λέξη «θημών – ωνος». Οδύσσεια ε, 368
·          Κοσσιά= κοσσιά, κλαδευτήρι χόρτων. Από το ρήμα «κόσσω»=κόβω.
·          Καλοπίχειρα=εύκολα (επίρρημα). Από το επίθετο καλός και το ρήμα επιχειρώ.
·          Λανάρι=Ξύλινο εργαλείο από μονοκόμματο επίπεδο ξύλο στη μια άκρη του οποίου είναι προσαρμοσμένα σιδερένια δόντια για το ξάσιμο το μαλλιού. Από τη Ομηρική λέξη «λήνος»=μαλλί
·          Λιμασμένος=κατεχόμενος από άγρια πείνα. Από την αρχαία λέξη λιμός=πείνα.
·          Λυσιά=ξύλινη, αυτοσχέδια πόρτα. Από το ρήμα λύω=λύνω, ανοίγω
·          Μολόημα=περιστατικό που αξίζει να διηγηθεί. Από το ρήμα ομολογέω-ώ, ομολόγημα, μολόημα.
·          Μπούτα = ξύλινο δοχείο για το χτύπημα του γάλακτος. Από την αρχαία ελληνική λέξη «βύτις» ή «βύττις».
·          Μαστάρι=Εξέλιξη της αρχαίας λέξης μαστός.
·          Νήλα και νίλα= συμφορά, ταλαιπωρία. Από την ομηρική λέξη «νηλής –ές» (Ιλιάδα, 632, Λ, 484, Π, 233) =ανηλεής, σκληρός.
·          Νίβομαι=πλένω το πρόσωπό μου, από το αρχαίο ρήμα νίπτω
·          Ξυθάλι = μασιά για τα κάρβουνα, εξάρτημα τζακιού για το σκάλισμα της θράκας. Από τις ομηρικές λέξεις «ξέω» =ξύνω και «αιθάλη» =στάχτη, καπνιά.
·          Ορμηνεύω=συμβουλεύω. Παραφθορά από το ρήμα ερμηνεύω.
·          Παραγκώμι=παρατσούκλι. Από την πρόθεση παρά και την αρχαία λέξη εγκώμιον.
·          Πάφλας= τενεκές. Από το ρήμα «παφλάζω» =κάνω κρότο. (Παφλασμός= ο ήχος από τα κύματα που σκάνε στην ακτή).Ο τενεκές, όπως είναι γνωστό, παράγει κρότο με την κάθε μετακίνησή του ή με κάθε χτύπημα.
·          Ποδένομαι=φοράω τα παπούτσια μου, από τη λέξη υπόδημα, μεταγενέστερο ρήμα υποδένομαι.
·          Ποριά= ξύλινη, αυτοσχέδια πόρτα. Από τη λέξη πόρος=πέρασμα, άνοιγμα.
·          Πυρομάδα= πυρωμένη στα κάρβουνα ή στο τζάκι φέτα ψωμιού. Από τις ομηρικές λέξεις «πυρ» και «ωμός»= άψητος (Χ, 347 και μ, 396).
·          Πυροστιά = πυροστιά, τρίποδο ή τετράποδο σιδερένιο εξάρτημα-βοήθημα, που μπαίνει στη φωτιά. Από τις ομηρικές λέξεις «πυρ- ός» και «ιστίη»=εστία.
·          Ρούγα = ρούγα, δρόμος πόλης. Ομηρική λέξη «ρωξ – ρωγός», στενωπός. Οδύσσεια χ, 143.
·          Ρούσα= ξανθή. Από τη λέξη  «ρύσσιος», «ρούσιος» =κοκκινωπός, ξανθοκόκκινος.
·          Στέρφο = άγονο(από την ομηρική λέξη «στείρη» από την οποία παράγεται η λέξη «στέριφος»).
·          Στουρνάρι = στουρνάρι, αχμηρό σκληρό πέτρωμα. Παράγεται από το ρήμα «στόρνυμι» ή «στορέννυμι» (μεσαιωνική λέξη «στόρνυμαι» =εξομαλύνω). Από το ρήμα αυτό παράγεται και το «στορύνη» (=χειρουργικό εργαλείο με οξεία αιχμή) και η λέξη «στορεύς –έως» (= παραγωγή πυρός με την τριβή).
·          Στρέω=συμφωνώ, αποδέχομαι κάτι που με συμφέρει.(Συνήθης έκφραση:"δε με στρέει"= δε με συμφέρει, δε συμφωνώ) Από το αρχαίο ρήμα στέργω.
·          Τάλαρος = μεγάλος ξύλινος κάδος, ξύλινο δοχείο για κρασί. Από την ομηρική λέξη «τάλαρος»: «πλεκτοίς εν ταλάροισι φέρον μελιηδέα καρπόν =σε πλεκτά καλάθια καρπούς γλυκούς», Ιλιάδα, 568, «πλεκτοίς εν ταλάροισι αμησάμενοι κατέθηκεν = σε πλεκτά τυροβόλια έβαλε», Οδύσσεια ι, 247.

ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΤΗ ΒΓΑΖΕΙΣ; - επίκαιρο-αριστοφανικό. Γράφει ο Άρης Μπιτσώρης

 

Μετά από πολύ καιρό

αντάμωσα τον Στέλιο

και όπως πάντα αστείρευτος

με χιούμορ και με γέλιο.

 

Έντεκα χρόνια υπηρετεί

σε άγονη επαρχία

¨και πώς τη βγάζεις, φίλε μου¨

ρώτησα μ’ απορία.

 

Με κοίταξε ασκαρδαμυκτί

κι αμέσως, τάκα-τάκα

μου απάντησε με την εξής

αμίμητη ατάκα:

 

¨Θα ’πρεπε να ’ξερες αφού

περί πολλά τυρβάζεις

για να τη βγάζεις, αδερφέ,

πρέπει και να τη βάζεις¨.


http://arisbitsoris.blogspot.com/

Οι τελευταίοι αντάρτες: Οι Κρητικοί που κατέβηκαν από το βουνό 26 χρόνια μετά


30 Αυγούστου 1949. Με τη νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων στην μάχη του Γράμμου κλείνει οριστικά η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας, ο εμφύλιος, αδελφοκτόνος πόλεμος. Μετά το τέλος του, αρκετοί αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» έφυγαν προς Αλβανία και από εκεί σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ κάποιοι άλλοι παραδόθηκαν. Απέμειναν κάπου 30 αντάρτες στα βουνά της Κρήτης. Από αυτούς άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι έφυγαν στο εξωτερικό, μερικοί συνελήφθησαν και για δύο τρεις κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν.

22 Φεβρουαρίου 1975. Ο Γιάννης Θεοδωράκης, αδελφός του Μίκη, ενημερώνει τον εισαγγελέα Εφετών, που δεν είχε λάβει γνώση της δημοσίευσης του διατάγματος αμνήστευσης δύο ανταρτών που τα ίχνη τους είχαν χαθεί. Έχοντας την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στα χέρια του ο εισαγγελέας δίνει σήμα προς την χωροφυλακή, με το οποίο γίνονταν γνωστό, ότι έπαυε η καταδίωξη και η επικήρυξη των δύο φυγόδικων 26 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου.

23 Φεβρουαρίου 1975. 15 χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, στον δρόμο που οδηγεί στον Θέρισσο, ο Γιώργος Τζομπανάκης και ο Σπύρος Μπλαζάκης, οι τελευταίοι αντάρτες που γνώρισε οι Ελλάδα, 10.20 το πρωί, έπεφταν στις αγκαλιές, συγγενών, φίλων και συντρόφων, πλέον νόμιμοι και περήφανοι. Παρά τις τρεις ευκαιρίες που τους είχαν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια ακόμη και με μία προφορική τους μετάνοια να απαρνηθούν τις πολιτικές τους αρχές τους αυτοί αρνήθηκαν και προτίμησαν να ζουν σαν τα αγρίμια στις σπηλίες. Και όσο οι χωροφύλακες δεν μπορούσαν να τους συλλάβουν τόσο στοιβάζονταν το κατηγορητήριο εναντίον τους. Ένα κατηγοριτήριο που πλέον συμπεριελάμβανε και φόνο και αντικυβερνητικές ενέργειες. «Ξέρουμε ότι όλα τα αδικήματα της περιοχής τα 'χουν φορτώσει στο κεφάλι μας», δήλωναν οι δύο, στον Βρετανό δημοσιογράφο Ντ. Τονγκ, το 1972 σε αποκλειστική συνέντευξη που έκανε το γύρο του κόσμου. Αν και επικηρυγμένοι για 150.000 δραχμές, σημαντικό ποσό για την μετεμφυλιακή Ελλάδα, αν και πολλοί γνώριζαν το που βρίσκονται, κανείς Κρητικός δεν πρόδωσε. Τώρα που η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε δώσει την οριστική αμνηστία όλα αυτά άνηκαν στο παρελθόν.


Ανάμεσα στους πρώτους που τους υποδέχτηκαν και η κυρά Μάρκαρη, αδελφή του πατέρα του Τζομπανάκη, ηλικίας 102 που βγήκε στο δρόμο του χωριού κλαίγοντας. Και στους δύο ήρθαν μνήμες από το 1963, τότε που ο πατέρας του Τζομπανάκη, καθώς προαισθάνονταν ότι πλησιάζει το τέλος του ζήτησε να δει τον γιο του. Αυτό πληροφορήθηκαν και οι διώκτες του και περικύκλωσαν το σπίτι, στήνοντας καρτέρι. Όμως ο Τζομπανάκης, πλησιάζοντας το σπίτι, αντελήφθη τι συνέβαινε και έσπευσε να εξαφανισθεί. Την ημέρα της «απελευθέρωσης» του φθάνοντας στο χωριό του, έσπευσε να δει το γκρεμισμένο και καμένο σπίτι του ενώ λίγο νωρίτερα είχε σταματήσει στο νεκροταφείο του χωριού.
Στα χωριά τους, στο Γαβαλοχώρι και το Κόκκινο Χωριό, στήνεται ένα μικρό γλέντι, το ριζίτικο που τους υποδέχονται δεν είναι άλλο από το «αγρίμια και αγριμάκια μου, λάφια μου μαραμένα, πέστε μου που είναι οι τόποι σας». Ανάμεσα στους δημοσιογράφους που είχαν έλθει στα Χανιά για να γίνουν μάρτυρες της ιστορικής στιγμής (σ.σ. είχαν ενημερωθεί για την διαδικασία από την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ) ήταν και ξένοι ανταποκριτές.
Ο Γιάννης Θεοδωράκης έγραφε στον Ριζοσπάστη της επόμενης ημέρας: «Μάτια βουρκωμένα. Χέρια, στόματα, νύχια γαντζώνονται στους “αετούς”, άλλοτε παθιασμένα και άλλοτε τρυφερά. Και το τραγούδι, τραγούδι. Σπαραγμός και λεβεντιά. Ο Ντέιβιντ Τοντ από τον Ομπσέρβερ ψιθυρίζει: απίστευτο, απίστευτο. Ο Λέις Πέρσον από το Αρμπέτετ. Μα στα αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά; αναρωτιέται. Ο Μπρέιβικ των Τάιμς της Νέας Υόρκης, με μία κούπα κρασί που κάποιος του 'βάλε στο χέρι, επιμένει για λίγη σιωπή, για λίγη ησυχία, θέλει κάτι να πει. “Ευχαριστώ“, φωνάζει, τρέμοντας σχεδόν από την συγκίνηση. “Ευχαριστώ που μου δώσατε να καταλάβω εδώ τι θα πει λεβεντιά και τι σημαίνει για την Κρήτη η ελευθερία“».


Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν λίγες ώρες μετά την κάθοδο τους μίλησαν για όλα. Για την υπερηφάνεια «γιατί κατορθώσαμε να γίνουμε ελεύθεροι πολίτες χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι. Χωρίς να υποκύψουμε σε συμβιβασμούς, που θα ήταν βάρος για όλη την υπόλοιπη ζωή μας». Για το πως περνούσαν τις μέρες τους: «Ήταν ημέρες που περνούσαμε καλά. Καθόμαστε στην ψηλότερη κορυφή, το Όρνιο, ύψους 2.500 μέτρων, και αγναντεύαμε την θάλασσα και όταν ήταν καθαρός ο καιρός την Πελοπόννησο, την Αττική, τα Δωδεκάνησα. Διαβάζαμε κι' όλας ότι μας έπεφτε στα χέρια. Βιβλία, εφημερίδες και ότι άλλο. Από το 1960 είχαμε και ραδιόφωνο...
Για τις δύσκολες στιγμές δεν είναι δυνατόν να αφηγηθούμε καμία. Η μία ώρα ήταν πιο δύσκολη από την άλλη. Έτσι και αρχίσουμε να μιλάμε, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Μονάχα τον πρώτο καιρό της δικτατορίας, όταν το κυνηγητό ήταν πιο σκληρό, μπορούμε να πούμε ότι δυσκολευτήκαμε κάπως περισσότερο. Περάσαμε τότε ημέρες χωρίς να δούμε φως κλεισμένοι σε σπηλιές. Όμως αυτές τις δύσκολες ώρες είχαμε την υποστήριξη όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των αριστερών αλλά και των δεξιών. Μη φανταστεί κανείς ότι αν δεν είχαμε αυτή την υποστήριξη θα επιζούσαμε».
Σε ότι αφορά την σίτιση τους, το κυνήγι ήταν απαγορευτικό, «υπήρχε ο κίνδυνος να μας ακούσουν και τότε μπορούσε να φτάσει και ο έκτος στόλος. Άλλοτε είχαμε τροφή, άλλοτε μέναμε νηστικοί για ημέρες. Πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και δεν ξέραμε αν θα τους βρούμε εκεί ή αν ήταν εξορία ή νεκροί».
Πολλά υπέστησαν όσοι από τους κατοίκους των χωριών έδιναν βοήθεια στους δύο αντάρτες. Διωγμούς, φυλακίσεις, ψυχολογική πίεση. Ανάμεσα σε αυτούς η Κατίνα Βογιατζάκη και η Αργυρώ Αναστασάκη. Και οι δύο πρώτες ξαδέρφες του Τζομπανάκη, σε προχωρημένη ηλικία , έμειναν περίπου ένα χρόνο φυλακή, γιατί βοήθησαν με διάφορους τρόπους τους αντάρτες.
Ένας συγχωριανός του Τζομπανάκη θα αφηγηθεί στον απεσταλμένο της εφημερίδας «Τα Νέα», Γιώργο Καραλή, ότι είχαν για συνθηματικό τους ένα βήξιμο: «Είκοσι χρόνια του φύλαγα, είχαμε για σύνθημα ένα βήξιμο. Έμπαιναν στο σπίτι μου βράδυ, μιά δυό φορές την εβδομάδα, για να πάρουν τρόφιμα. Αυτό βάστηξε 20 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που το 1972, αρρώστησα και δεν μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά».
Οι ξένοι δημοσιογράφοι αναρωτιούνται τι έχουν μέσα στους σάκους που κουβαλούσαν κατεβαίνοντας. Ήταν όλο τους το βιός μαζί, με τις μαγκούρες τους και τα κιάλια, λάφυρο του Γιώργου από τους ναζί, το 1942. Μέσα από τους σάκους ο Γιώργος βγάζει μερικά χόρτα και βότανα του βουνού, ένα αδιάβροχο, ένα φακό, μία μηχανή για κούρεμα, μια ξυριστική λεπίδα και ένα κουτί με κρέμα. «Μην κοροϊδέψετε» είπε «το δέρμα μου είναι πολύ λεπτό».


Το πρώτο βράδυ τους στον πολιτισμό το πέρασαν στο ξενοδοχείο Κύδων στα Χανιά. Με τον πολιτισμό δεν κατάφεραν να εξοικειωθούν άμεσα. Την άλλη ημέρα στο αεροπλάνο που τους μετέφερε στην Αθήνα ο Γιώργος παραδέχθηκε ότι δεν μπόρεσε να κοιμηθεί από τα καζανάκια που ακούγονταν. Στην Αθήνα, η πρώτη του κίνηση ήταν να επισκεφθούν το Πολυτεχνείο και να αφήσουν λίγα λουλούδια στο μνημείο των πεσόντων και στην συνέχεια έφυγαν για την τότε Σοβιετική Ένωση από την ηγεσία της οποίας ήταν επίσημοι προσκεκλημένοι.
Η ζωή τους τα επόμενα χρόνια κύλησε ήρεμα με τον Σπύρο Μπλαζάκη να παντρεύεται να ζει στη Νέα Σμύρνη ενώ ο Γιώργος Τζομπανάκης παντρεύτηκε και αυτός αλλά δεν έφυγε από την Κρήτη. Παρά την απόσταση δεν έχασαν την επαφή τους και την φιλία τους. Έφυγαν από την ζωή με απόσταση ενός μήνα στα τέλη του 1996.

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023

Η Ένωση Ηπειρωτών Περιστερίου γιόρτασε την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου , την επέτειο της Απελευθέρωσης των Ιωαννίνων και της Ηπείρου

 Στην ΕΝΩΣΉ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΊΟΥ όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος γιορτάσαμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα την απελευθέρωση των ΙΩΑΝΝΊΝΩΝ. Ως πρόεδρος και εκ μέρους του Δ.Σ να ευχαριστήσω όλους που παραβρέθηκαν σε αυτή την όμορφη εκδήλωση.

Μετά την δοξολογία έγινε κατάθεση στεφάνων: εκ μέρους του Δημάρχου ή αντιδήμαρχος κυρία Μαίρη Τσιώτα-Μάρκου, ο Ε Ε Σταυρός, ο σύλλογος ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ Χαϊδαρίου, η ΈΝΩΣΉ ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ Ιλίου, η ΈΝΩΣΉ ΑΡΚΆΔΩΝ, και η ΈΝΩΣΉ ΠΟΝΤΙΩΝ Περιστερίου, η ΑΔΕΛΦΌΤΗΤΑ ΚΡΗΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΊΟΥ και ή ΠΑΝΕΙΠΗΡΩΤΙΚΗ. Όλοι παρέστησαν με αντιπροσωπεία μελών ντυμένη με παραδοσιακές φορεσιές. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σέ όλους, πλήθος κόσμου ανεβήκαμε στην αίθουσα του Δημαρχείου, τον πανηγυρικό απηύθυνε ο αντιπρόεδρος Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου, ακούσαμε τραγούδια από την χορωδία του Συλλόγου μας μέ τον δάσκαλο Ευστάθιος Πολύζος .Στην συνέχεια είχε κέρασμα με τσίπουρο και πίτες παραδοσιακές και φυσικά γλέντι με την ορχήστρα του ΓΚΙΤΖΙΟΥ Χρήστου.

Και του χρόνου με υγεία..