Άρτα: Η σφαγή των ζώων

Γράφει ο Χρήστος Μέγας

Η Ήπειρος δεν διαθέτει (σημαντική) βιοτεχνία, είναι γεωγραφικά και συγκοινωνιακά απομονωμένη, ο θερινός (μαζικός) τουρισμός απουσιάζει και μόνον λόγω covid κινούνται τελευταία κάπως τα παράλια της Πρέβεζας και της Θεσπρωτίας.

Τι μείνει για τον τόπο; Τα υπέροχα αγροτικά προϊόντα (Άρτα, Πρέβεζα) και η φέτα που είναι ΠΟΠ (Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης).

Αλλά, φεύ, οι καιρικές συνθήκες και ο άνυδρος κάμπος της Άρτας, καίτοι διατρέχεται από δύο ποτάμια και «υπερκαλύπτεται» από το φράγμα Πουρναρίου, έχουν μετατρέψει τον «Κήπο της Εδέμ» σε παραγωγική έρημο… Μετά τις περσινές απώλειες στο Μανταρίνι, το Πορτοκάλι και τις Ελιές, φέτος τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ χειρότερα. Οι καιρικές συνθήκες της περασμένης άνοιξης κυριολεκτικά πάγωσαν κάθε προσδοκία του Αρτινού αγρότη.

Και μένει η Κτηνοτροφία: Η καθετοποιημένη (κοτόπουλα, χοιρινά) έχει υποστεί, έτσι κι αλλιώς, ισχυρό πλήγμα από την πανδημία. Και η κυβέρνηση δεν τόλμησε να βοηθήσει τους παραγωγούς. Όπως μας έλεγε ο Κώστας Τζιούκας, «πήρα ενίσχυση για την μονάδα ζωοτροφών που διατηρώ, προφανώς γιατί μειώθηκε η παραγωγή και διάθεση, αλλά δεν έλαβα καμία στήριξη για την χοιροτροφική μονάδα μου». Γιατί, οι στάβλοι και οι Κτηνοτρόφοι είναι που υπέστησαν καθίζηση και έτσι το πρόβλημα μεταφέρθηκε στις ζωοτροφές. Απλή λογική, αλλά όχι για τους γραφειοκράτες των Αθηνών και μια συντηρητική κυβέρνηση που βλέπει «ανάπτυξη» μόνο σε ανεμογεννήτριες και τις προμήθειες του Δημοσίου…

Τεράστια όμως είναι η ζημιά που υπέστη η παραδοσιακή-εκτατική, σταβλισμένη και υπαίθρια, κτηνοτροφία. Οι εκτροφείς προβάτων και κατσικιών. Και αυτό λόγω διπλασιασμού της τιμής βασικών προϊόντων εκτροφής με ταυτόχρονη συμπίεση της τιμής του γάλακτος. Γιατί «μπορεί να τσίμπησαν οι τιμές στο γάλα, αλλά αυτό αφορά όποιον παράγει πάνω από 50 τόνους» μας λέει ο Λάμπρος Τσιλιγιάννης ο οποίος διατηρεί μια μεσαία μονάδα στη Φιλοθέη Άρτας.

Η πραγματικότητα μας λέει ότι οι πιο πολλοί αγρότες μας έχουν μέχρι 150 πρόβατα, όσο μπορούν οι ίδιοι «να φέρουν γύρα», πάντα με την συνδρομή της οικογένειας, ακόμη και των μικρών παιδιών

«Το καλαμπόκι πήγε 32 λεπτά από 18 πέρυσι, σκέψου που θα πάει το χειμώνα;» λέει ο Κτηνοτρόφος Κώστας Τσίρκας, ο οποίος προειδοποιεί για μαζική σφαγή των ζώων… «Δεν βγαίνουμε, είμαστε σε απόγνωση» συμπληρώνει ο Νίκος Καψάλας. Αντίστοιχες είναι οι ανατιμήσεις σε όλες τις ζωοτροφές, ακόμη και τώρα που βρισκόμαστε στα αλωνίσματα (κριθάρι κ.α.)

4.400 προβιές

Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις ημέρες στις ταβέρνες, τα εστιατόρια, τα καφενεία ακόμη-ακόμη της Άρτας και της Ηπείρου εξελίσσεται μια πραγματική εκατόμβη, μια μαζική θυσία ζωικού κεφαλαίου. Εκεί που θα περίμενε κανείς την αναπαραγωγική περίοδο (Ιούλιος-Αύγουστοςο) να υπάρχουν ζευγαρώματα και τα στέρφα να πάνε στον χασάπη τον Οκτώβριο-Νοέμβριο, γίνεται το εντελώς αντίστροφο. Περισσότερα από 4.400 δέρματα συγκέντρωσε τοπικός έμπορος από την Ήπειρο το τελευταίο μήνα!

Τι μπορεί να γίνει προκειμένου να στηριχθούν τα τοπικά προϊόντα, το μοναδικό συγκριτικό πλεονέκτημα της Ηπείρου και να κρατηθούν οι νέοι στον τόπο του;

Οι αγρότες που αγωνιούν για τον μέλλον της οικογένειάς τους. Πλέον κυριαρχούν συνθήκες φτώχειες, καθημερινής εξαθλίωσης και μεγάλων υποχρεώσεων προς τις τράπεζες, την εφορία και τον ΕΦΚΑ. Τα συσσωρευμένα χρέη προηγούμενων χρήσεων, όταν ακόμη και τα ασφάλιστρα στον ΟΓΑ υπολογιζόταν με τον τζίρο και τα κέρδη, τους έχουν οδηγήσει σε απόγνωση.

 Ζητούν:

1.Αυστηρό έλεγχο στις ελληνοποιήσεις

2.Ταυτότητα σε κάθε διακινούμενο ζώο (ζωντανό ή σφάγιο).

3.Κάρτα αγοράς πετρελαίου ανάλογα με την παραγωγή και παράδοση (αρνί, κατσίκι, γάλα και αγροτεμάχια)

4. Έκτακτο βοήθημα λόγω πανδημίας.

5.Να εξαιρεθούν οι κοινοτικές επιδοτήσεις από το εισόδημα.

Χρήστος Μέγας

Η παράσταση “Εχθροί εξ αίματος” του Αρκά θ' ανέβει το Σάββατο 31 Ιουλίου στο Θεσπρωτικό, από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων.

Το Σάββατο 31 Ιουλίου και ώρα 9.15 μ.μ. στο χώρο του Δημαρχείου στο Θεσπρωτικό (πρώην 1ο Δημοτικό Σχολείο) θ' ανέβει η χιουμοριστική -με κοινωνικοπολιτικές αιχμές- παράσταση “Εχθροί εξ αίματος” του Αρκά σε σκηνοθεσία του Νίκου Σφαιρόπουλου. Την εκδήλωση διοργανώνει ο Δήμος Ζηρού με την Κοινότητα Θεσπρωτικού και την παρουσίαση θα κάνει το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων.

Το έργο

Στους 'εχθρούς εξ αίματος” ένας αλκοολικός οργανισμός, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, βρίσκεται σε επιθανάτια κωματώδη κατάσταση. Τα μελλοθάνατα 'εγκλωβισμένα' μέρη του οργανισμού (παχύ και λεπτό έντερο) ως μη μεταμοσχεύσιμα, ελπίζουν στην ανατροπή της κατάστασης, ενώ η καρδιά το συκώτι και οι νεφροί, συνωμοτούν για τη 'μεταθανάτια ζωή', ως δεύτερη ευκαιρία.

Ο κατακερματισμός του ανθρώπινου οργανισμού στο θέατρο γεννήθηκε ως δραματικό εύρημα από τους ντανταϊστές και τους σουρεαλιστές και εδραιώθηκε από τους συγγραφείς του θεάτρου του παραλόγου με κύριο εκπρόσωπο τον Σάμιουελ Μπέκετ. Αυτή η παράδοξη 'οντολογία' των οργάνων, συνθέτει έναν αλληγορικό κόσμο, όπου οι μεγάλες αλήθειες ηχούν στη σωστή διάστασή τους.

Αλληγορικό λοιπόν, το θεατρικό έργο “Εχθροί εξ αίματος” του Αρκά, έχει ως κεντρικό άξονα τη διχόνοια και το που μπορεί αυτή να οδηγήσει. Εάν μπορούν να υπάρχουν ίντριγκες, δολοπλοκίες, ανταρσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα και πλεκτάνες μεταξύ των οργάνων ενός ανθρώπινου σώματος, σκεφτείτε τι γίνεται στην κοινωνία... Και ας 'χτυπιέται' το 'παχύ έντερο' 'φωνή βοώντος εν τη ερήμω' για τη χαμένη αρμονία και την έλλειψη της αίσθησης καθήκοντος, που μας οδηγούν σε αυτά τα χάλια. Ποιος το ακούει; Βλέπετε είναι ο οραματιστής της υπόθεσης, παρέα με ένα λεπτό έντερο που σκέτο 'στριμμένο έντερο' είναι ο κυνικός ρεαλιστής, ενώ υπάρχεις κι ένας νεφρός που απλώς θέλει να σώσει το τομάρι του.

Που πάει λοιπόν αυτός ο κόσμος όταν ακόμη και τα αδέλφια αλληλοφαγώνονται για το ποιος θα επιβιώσει; Με το γνωστό πηγαίο χιούμορ του ο Αρκάς δίνει την απάντηση στο τέλος. Στο κείμενο υπάρχει διάχυτος πολιτικός υπαινιγμός με προτροπή για ομόνοια και σύμπραξη.

Η διάρκεια της παράτασης είναι 75 λεπτά με είσοδο ελεύθερη!

Οι συντελεστές

Σκηνοθεσία: Νίκος Σφαιρόπουλος

Σκηνική επιμέλεια: Χριστίνα Παπαδοπούλου

Κοστούμια: Σοφία Θεοδωράκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Αγαθή Παππά

Μουσική επιμέλεια – φωτισμός: Πάνος Ευαγγέλου

Εγγραφή ήχων: Δημήτρης Καραγιώργος

Λεπτό έντερο: Βερόνικα Μπακόλα

Παχύ έντερο: Πέτρος Χριστακόπουλος

Δεξί νεφρό: Μαρία Κατσουλίδη

Υπογραμμίζεται ότι για την παρακολούθηση της παράστασης θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας, σύμφωνα με τα υγειονομικά πρωτόκολλα.

S.O.S: Ερημώνουν τα χωριά της Θεσπρωτίας

Το "χτύπημα" του κορωνοϊού έφερε ξανά στην επιφάνεια την ερήμωση των χωριών της Θεσπρωτίας. 

Λίγοι κάτοικοι, απομονωμένοι, ενώ τα περισσότερα χωριά δεν έχουν παντοπωλείο, κάποια μάλιστα ούτε καν καφενείο! 

Οι ηλικιωμένοι μόνιμοι κάτοικοι προμηθεύονται βασικά είδη από πλανόδιους πωλητές.

Οι κτηνοτρόφοι  χρόνο με το χρόνο, δυστυχώς, λιγοστεύουν, αφού το επάγγελμά τους έχει γίνει ασύμφορο, λόγω του πολύ υψηλού κόστους παραγωγής!

Και έτσι τους παλαιότερους, δεν αντικαθιστούν νεότεροι. 

Το μόνο παρήγορο είναι ότι το «Βοήθεια στο Σπίτι επισκέπτεται σπίτια των ηλικιωμένων, που έχουν πρόβλημα μετακίνησης και τους εφοδιάζει με φάρμακα, τρόφιμα και ό,τι άλλο ζητήσουν. 

Την ίδια ώρα, τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ δεν καλύπτουν όλα τα χωριά και έτσι, όσοι μπορούν, έχουν δηλαδή την οικονομική δυνατότητα, παίρνουν ταξί για να πηγαίνουν στους γιατρούς ή για ψώνια.

https://katoci.blogspot.com

Ασύλληπτο...δράμα! Τέσσερα νεκρά αδέλφια σε έναν χρόνο

Το συγκινητικό δράμα μιας οικογένειας  αποκαλύφθηκε όταν ένας 81χρονος αυτοπυροβολήθηκε με μια καραμπίνα βάζοντας τέλος στη ζωή του.

Λίγες ώρες μετά τον θάνατό του έφυγε από τη ζωή ο 58χρονος αδελφός του που ταλαιπωρούνταν τα τελευταία χρόνια από τον καρκίνο! Ηταν το τελευταίο από τα τέσσερα αδέλφια τα οποία έχασαν τη ζωή τους μέσα σε μόλις έναν χρόνο βυθίζοντας στο πένθος τους υπόλοιπους συγγενείς  της οικογένειας από την Καρυά Ηλείας 

Τους προηγούμενους μήνες είχαν χάσει τη μάχη για τη ζωή τους τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας, ένας 70χρονος, που και εκείνος πάλευε με την επάρατη νόσο, και ένας 72χρονος, που «έσβησε» στο σπίτι του προδομένος από την καρδιά του. Πριν από λίγο καιρό, μάλιστα, ο 81χρονος, που συγκλόνισε το χωριό της Καρυάς με την αυτοχειρία του, έχασε τον πολυαγαπημένο του γιο από έμφραγμα, ενώ τα προηγούμενα χρόνια έφυγε από τη ζωή και η επί δεκαετίες σύζυγός του!

Καθώς δεν μπορούσε να αντέξει τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας, ο 81χρονος προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα, χωρίς να αφήσει κάποιο σημείωμα στο οποίο να εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Ωστόσο, άτομα του περιβάλλοντός του αναφέρουν ότι ήταν πολύ πεσμένος ψυχολογικά μετά τους απανωτούς θανάτους που βίωσε μέσα στην οικογένειά του.

Η κηδεία του θα τελεστεί σήμερα στην Πάτρα, ενώ του αδελφού του, που πέθανε λίγο αργότερα, τελέστηκε χθες στον τόπο καταγωγής τους, την Καρυά.

https://fonaklas.blogspot.com

Ξένοι επιστήμονες ερευνούν στο Όρραον

Σε εξειδικευμένες ερευνητικές εργασίες στον αρχαιολογικό χώρο του Ορράου στο Καστρί Γοργομύλου θα προχωρήσει ομάδα καθηγητών Πανεπιστημίων του εξωτερικού.

Πιο συγκεκριμένα η έρευνα αφορά την κατασκευή της οικίας Α’ στο Καστρί και περιλαμβάνει την τεκμηρίωση του κτιρίου και του περιβάλλοντός του, την καταγραφή όλων των ανοιγμάτων παραθύρων και θυρών άλλων αρχαίων κατοικιών του οικισμού για συγκριτικούς σκοπούς στην ανακατασκευή της Οικίας Α καθώς και άδεια για τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της εν λόγω έρευνάς τους στο πλαίσιο έργου που αφορά την ανάλυση του φωτός της ημέρας στα αρχαία σπίτια με προσομοίωση.

Η άδεια χορηγείται για 5 έτη, το σύνολο των εργασιών θα πραγματοποιηθεί σε συνεννόηση με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, θα ληφθούν όλα τα απαιτούμενα για τις αρχαιότητες του Ορράου ενώ αντίγραφα των σχετικών με την εν λόγω έρευνα δημοσιευμάτων θα δοθούν στις υπηρεσίες της Εφορείας και στη Βιβλιοθήκη του Αρχαιολογικού Μουσείου Νικόπολης.

Το Όρραον είναι ένας εντυπωσιακός οικισμός της αρχαιότητας που αποτελεί αντικείμενο μελέτης για πολλούς έλληνες και ξένους ερευνητές. Η ίδρυση και ο περιτειχισμός του πρέπει να έγινε επί του βασιλέως των Μολοσσών Ακλέτα (385-370 π.Χ.) ή το αργότερο στο δεύτερο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. Το 167 π.Χ. ο οικισμός καταστράφηκε από τους Ρωμαίους, ανοικοδομήθηκε και τελικά οι κάτοικοί του αναγκάστηκαν να τον εγκαταλείψουν για να συνοικισθούν στη Νικόπολη που ίδρυσε ο Αύγουστος μετά τη νίκη του στο Ακτιο (31 π.Χ.).

https://www.epiruspost.gr

Έκλεψαν οστά Ελλήνων πεσόντων το 1940!

Απίστευτο κι όμως συνέβη… Άγνωστοι άνοιξαν τον τάφο τριών Ελλήνων στρατιωτών στο Βοδίνο, που είχαν σκοτωθεί το 1940 και έκλεψαν οστά τους!

Το περιστατικό έγινε αντιληπτό το περασμένο Σάββατο και έχει αναστατώσει τους ομογενείς της περιοχής. Η υπόθεση διερευνάται από την Εισαγγελία Αργυροκάστρου, χωρίς όμως να υπάρχουν περισσότερες επίσημες πληροφορίες.

Τις προηγούμενες ημέρες στο χωριό είχαν εμφανιστεί άγνωστοι που παρουσιάστηκαν ως μέλη της Κοινής Ελληνοαλβανικής Επιτροπής Αναζήτησης Οστών κάτι ωστόσο που απείχε από την πραγματικότητα.

Η ανησυχία μεταξύ των μελών της ελληνικής μειονότητας είναι έντονη και απολύτως δικαιολογημένη.

Στον κοινό τάφο, που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού της Αγίας Παρασκευής του Βοδίνου, ήταν θαμμένοι οι στρατιώτες Στέφανος Γραβιάς, Ιωάννης Μπουραντάς και Χρήστος Στάμος -άπαντες με καταγωγή την Άρτα- που σκοτώθηκαν το Νοέμβριο του 1940 στην περιοχή.

Ο γνωστός καλλιτέχνης Χρήστος Μάστορας, με καταγωγή από το Βοδίνο, δεν είναι λίγες φορές που αναφέρθηκε στην ύπαρξη του τάφου με τους τρεις Έλληνες ήρωες του 1940 στο χωριό του, όπως τον περασμένο Οκτώβριο με ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα.

https://www.epiruspost.gr

Η παλιά καλή εποχή τών πράσινων λεωφορείων -Του Θωμά Νούσια

Η παλιά καλή εποχή των πράσινων λεωφορείων.

Τότε που ταξιδεύαμε πνιγμένοι σε μια μπόχα βενζίνης, τσιγαρίλας αλλά και ...κεφτεδίλας από τα τάπερ τών διπλανών.

Με τις βαλίτσες δεμένες στη σχάρα της οροφής και το μπροστινό παρμπρίζ καλυμμένο από εικονίτσες, ποδοσφαιριστές, τη Βουγιουκλάκη αυτοπροσώπως, χάντρες, κομπολόγια, σκυλάκια που ξελαιμιάζονταν να κουνάνε το κεφάλι, «Μπαμπά μη τρέχεις» και «Κούλα σού 'ρχομαι».

Και με τους ατέλειωτους αμανέδες από το κασετόφωνο τού οδηγού να διακόπτονται από κραυγές αγωνίας: «Εισπράκτορα, σακούλα γρήγορα»!

https://katoci.blogspot.com

Και δροσίζουν και… παντρεύουν!

Το Βουργαρέλι είναι ένα από τα όμορφα ορεινά χωριά της Άρτας. Καμάρι του χωριού είναι οι δύο πετρόκτιστες βρύσες.

Δύο βρύσες με όνομα!

Πρόκειται για την Κρυστάλλω και την Αρχόντω, δείγματα παραδοσιακής αριστοτεχνικής της πέτρας και στοιχεία της πολιτισμικής ταυτότητας του χωριού.

Δύο βρύσες που δροσίζουν ντόπιους και επισκέπτες με μία δική τους παράδοση… Μάλιστα οι ντόπιοι… προειδοποιούν! «Όποιος ξένος πίνει παντρεύεται στο Βουργαρέλι»…

Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η παράδοση βγαίνει αληθινή, το βέβαιο είναι ότι ντόπιοι και επισκέπτες απολαμβάνουν δροσερό νερό!

https://www.epiruspost.gr

Ευρεία μάζωξη κτηνοτρόφων στο Κτήμα Βρύση Τυρνάβου για ζωοτροφές και Απόθεμα

Μαρία Γιουρουκέλη

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναµένεται η πανελλαδική σύσκεψη των κτηνοτρόφων όλων των κλάδων (αιγοπροβατοτρόφων, βοοτρόφων, χοιροτρόφων), που θα πραγµατοποιηθεί την Τετάρτη 4 Αυγούστου 2021 (11 το πρωί), στο εξοχικό κέντρο «Κτήµα Βρύση Τυρνάβου», στη θέση Μάτι Τυρνάβου, στην διάρκεια της οποίας θα επιχειρηθεί να παρθούν αποφάσεις που θα κινητοποιήσουν την έµπρακτη στήριξη του τοµέα εκ µέρους της πολιτείας.

Πρόκειται για την πρώτη, µετά από πολύ καιρό οργανωµένη κίνηση, εκ µέρους συντελεστών του πρωτογενούς τοµέα, µε την πρωτοβουλία να ανήκει στον Κτηνοτροφικό Σύλλογο δήµου Τυρνάβου, κατόπιν παρότρυνσης και επικοινωνίας που είχε µε κτηνοτρόφους, ανά την επικράτεια που έθεταν ως βασικό θέµα την «επιβίωση» των εκµεταλλεύσεών τους.

Αν µη τι άλλο η θερµοκρασία στον κτηνοτροφικό τοµέα υπό την πίεση των προβληµάτων έχει ανέβει κατακόρυφα, τα οποία εντείνονται µε την τεράστια αύξηση της τιµής ζωοτροφών από αρχές του έτους, τις παλινωδίες στο θέµα διαχείρισης των βοσκοτόπων και την «ληστεία του αιώνα», όπως χαρακτηρίζουν οι κτηνοτρόφοι, την πρόσφατη εκκαθάριση της Ενιαίας Ενίσχυσης.

Την ίδια ώρα, το νέο σοβαρό κρούσµα νοθείας της Φέτας άλλης µεγάλης ελληνικής τυροκοµικής επιχείρησης που εντόπισαν και πάλι ελεγκτικοί µηχανισµοί του εξωτερικού, αυτή τη φορά της Σουηδίας (σελ.11), δείχνει πως όσο ο αποκλεισµός από τη βιτρίνα του ΠΟΠ δεν είναι άµεσος και οριστικός για όσους παρανοµούν, τόσο τα φαινόµενα αυτά θα συνεχίσουν να «πληγώνουν» τη φήµη του εµβληµατικού προϊόντος της χώρας λειτουργώντας σε βάρος της εγχώριας κτηνοτροφίας.

«Η κατάσταση στον κλάδο µας, έχει φτάσει σε δραµατικό επίπεδο, µε τους κτηνοτρόφους να βρίσκονται «επί ξύλου κρεµάµενοι» και να ζουν ιδιαίτερα ζοφερές καταστάσεις, ενώ την ίδια στιγµή από την πλευρά της ηγεσίας του
ΥΠΑΑΤ, εισπράττουµε πλήρη και εξοργιστική αδιαφορία. Συνάδελφοι κτηνοτρόφοι, είναι βέβαιο ότι αν δεν πάρουµε τις τύχες στα χέρια µας και δεν ενωθούµε άπαντες, η κτηνοτροφία στη χώρα µας θα αποτελεί παρελθόν, αφού θα πάψει να υφίσταται.», ανέφερε η ανακοίνωση κάλεσµα του προέδρου του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Τυρνάβου, Αργύρη Μπαϊραχτάρη. Οι φορείς, πέραν των µεµονωµένων κτηνοτρόφων, που θα δώσουν το παρών στη συνάντηση, είναι οι εξής:

22 ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ

  Τυρνάβου Λάρισας,  Ελασσόνας,  Αγελαδοτρόφων Αργυροπουλίου Τυρνάβου,  Χοιροτρόφων Αργυροπουλίου Τυρνάβου,  Αγελαδοτρόφων Μετεώρων Καλαµπάκας Τρικάλων,  Τρικάλων,  Αλµυρού Μαγνησίας  Ενότητας Αισωνίας Μαγνησίας,  Βελεστίνου Μαγνησίας,  Πύλης Τρικάλων,  Αττικής «Άγιος Γεώργιος»,  Κόκκινης Φυλής Αγελαδοτρόφων ∆υτικής Μακεδονίας,  Κάτω Νευροκοπίου ∆ράµας,  Προσοτσάνης ∆ράµας,  Καβάλας,  Ξάνθης,  Ιάσµου Ροδόπης,  Αλεξανδρούπολης,  Παιονίας Πολύκαστρο Κιλκίς,  Αµυνταίου Φλώρινας,  Λακωνίας,  Μυλοποτάµου Κρήτης.

15 ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ

Τυρνάβου,  Αγελαδοτρόφων και Προβατοτρόφων ∆υτικής Θεσσαλίας,  Τερψιθέας Λάρισας,  Λιβαδίου Ελασσόνας Λάρισας,  Καρυάς Ελασσόνας Λάρισας,  Ένωση Eκτροφέων Ελληνικής Βραχυκερατικής Φυλής Βοοειδών,  ΟΠ Αγελαδοτρόφων Σερρών,  Καστοριάς,  ΟΠ Άνω Βοϊου Κοζάνης,  ΟΠ Βοοτρόφων Χαλκηδόνας Θεσσαλονίκης,  ΟΠ Χοιροτρόφων ∆οµένικο Ελασσόνας Λάρισας,  ΟΠ «Φαρσάλων Γη», Φάρσαλα Λάρισας,  Θρακών Αµνός Έβρου,  Αρριανών Ροδόπης,  Πέλλας, αγελάδες ελευθέρας πάχυνσης µοσχαριών.

https://www.agronews.gr

Οδικές υποδομές στα αζήτητα κι όχι με ευθύνη της Ευρώπης..

Τα μεγάλα οδικά έργα της Ηπείρου που αποτελούν και τις μεγάλες εκκρεμότητες στην περιοχή ήρθαν στην επικαιρότητα και όχι με καλή αφορμή. Αναδεικνύουν το έλλειμμα στο κομμάτι των υποδομών αφενός και την απουσία πολιτικής βούλησης αφετέρου..

Όμως πέρα από τις καθυστερήσεις, τις ευθύνες, την αντιπαράθεση, προκύπτει ένα ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο.

Κι αυτό είναι το έγγραφο- απάντηση της Επιτρόπου Μεταφορών προς τον Περιφερειάρχη Ηπείρου από το οποίο προκύπτει πως δεν ήταν η Κομισιόν αυτή που έβαλε εκτός χρηματοδοτικού πλαισίου το τμήμα Ιωαννίνων- Κακαβιάς.. Θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει το ίδιο και για την σύνδεση Ιόνιας Πρέβεζας.

Δεν απέρριψε λοιπόν η Ευρωπαική Επιτροπή το έργο αλλά όπως φαίνεται δεν διεκδικήθηκε ποτέ από την Ελληνική Κυβέρνηση για να χρηματοδοτηθεί από το Ταμείο Ανάκαμψης.

«Το σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας της Ελλάδας, το οποίο αξιολογήθηκε θετικά από την Επιτροπή στις 17 Ιουνίου, περιλαμβάνει επενδύσεις σε αυτοκινητόδρομους συνοδευόμενες από συνοδευτικά μέτρα όπως επενδύσεις σε υποδομών εναλλακτικών καυσίμων και ένα σημαντικό πρόγραμμα οδικής ασφάλειας με παρέμβαση σε περισσότερες από 7.000 επικίνδυνες τοποθεσίες. Προτείνω θερμά να επικοινωνήσετε με τις ελληνικές αρχές για να εκτιμηθεί η δυνατότητα λήψης στήριξης στο πλαίσιο αυτής της δέσμης μέτρων.

Δεδομένης της σημασίας των οδικών τμημάτων που αναφέρεται στην επιστολή σας όσον αφορά την περιφερειακή ανάπτυξη και τη συνοχή του εδάφους της ΕΕ, τα κονδύλια της ΕΕ στο πλαίσιο της πολιτικής συνοχής θα μπορούσαν επίσης δυνητικά να αποτελέσουν κατάλληλο μέσο για τη στήριξη των αναγκαίων επενδύσεων. Οι προτεινόμενες δράσεις θα πρέπει να συμμορφώνονται με τα κριτήρια επιλεξιμότητας και επιλογής των αντίστοιχων χρηματοδοτικών μέσων», επισημαίνεται στο έγγραφο της Επιτρόπου.

Είναι σαφές λοιπόν ότι για την απουσία χρηματοδοτικού μοντέλου ώστε να υλοποιηθούν οι απαιτούμενες οδικές υποδομές στην Ήπειρο δεν ευθύνεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή… Τα έργα αυτά ποτέ δεν προτάθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση και ποτέ δεν διεκδικήθηκαν.

Σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο αδιέξοδο.. Είναι ορατό από τον καθένα.

Αφενός μελέτες ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί, αφετέρου χρηματοδοτικά εργαλεία είναι ελάχιστα και πολύ περιορισμένα.

Το χειρότερο όμως όλων αυτών είναι η απουσία κάθε ενδιαφέροντος από το καθύλην αρμόδιο υπουργείο, το Υπουργείο Υποδομών..

https://www.epiruspost.gr

Παραδοσιακά Ελληνικά φαγητά που χάθηκαν με τα χρόνια

Η μπομπότα

Γνωστή και ως το ψωμί ή η πίτα των φτωχών, η μπομπότα ήταν η εναλλακτική λύση έναντι του σπάνιου σε δύσκολες περιόδους αλευριού από σιτάρι. Ήταν στην ουσία ένας χυλός από καλαμποκάλευρο, αλατισμένο νερό και λάδι, αυγό ή κάποια γέμιση, αν υπήρχε.

Θρεψίνη και πετιμέζι

Ως την δεκαετία του ’60, τότε που δεν υπήρχαν… πραλίνες φουντουκιού και maple syrup για να αλείφουμε στο ψωμί, οι φέτες αλείφονταν κατά κόρον με πετιμέζι ή θρεψίνη. Το πετιμέζι είναι το παχύρρευστο προϊόν που προκύπτει από τον μούστο των σταφυλιών, ενώ η θρεψίνη, που κυκλοφορούσε στο εμπόριο σε κουτί με μια χαρακτηριστικότατη φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, ήταν μια κρέμα που αποκαλούταν και σταφιδίνη, επίσης από τα σταφύλια.

Αυτό ήταν το πλέον συνηθισμένο και θρεπτικό κολατσιό των παιδιών τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Ζαχαρόψωμο

Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ήταν ο πιο γρήγορος και οικονομικός τρόπος να ξεκινήσουν τα παιδιά τη μέρα τους πριν φύγουν για το σχολείο, τις περασμένες δεκαετίες. Η «συνταγή» είναι πολύ απλή: Το ψωμί απλώς βρεχόταν ελαφρώς με νερό και πασπαλιζόταν με ζάχαρη.

Τσιγαρίδες

Σε παλαιότερες εποχές ανά την Ελλάδα – και σε κάποιες επαρχίες ακόμη – κάθε οικογένεια είχε το γουρουνάκι της, που «θυσιαζόταν» κοντά στα Χριστούγεννα. Επειδή όμως δεν έπρεπε να πάει χαμένο καθόλου κρέας, τα μικρά κομμάτια από ξύγκι που περίσσευαν, έμπαιναν σε καζάνια με νερό και αλάτι, και προέκυπταν κομμάτια χοιρινού σαν μπέικον, που διατηρούνταν ως και τα επόμενα Χριστούγεννα.

Μπλουγούρι και τραχανάς

Στην ύπαιθρο το μπλουγούρι (γνωστό πλέον ευρέως ως πλιγούρι) και ο τραχανάς ήταν πάντα χειροποίητα και πιο διαδεδομένα από τα ζυμαρικά όπως τα μακαρόνια και το ρύζι που μπήκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κουζίνα και κέρδισαν το… μονοπώλιο των συνοδευτικών στα πιάτα.

Το πλιγούρι είναι ψιλό δημητριακό από αποξηραμένο σιτάρι και ο τραχανάς, ξινός ή γλυκός, είναι ζυμαρικό φτιαγμένο με αλεύρι και γάλα ή γιαούρτι. Ευτυχώς, τα δύο χαμένα τρόφιμα αυτά, επανήλθαν το τελευταίο διάστημα, ακόμη και στις κουζίνες μεγάλων σεφ, οι οποίοι αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν με μια επιστροφή σε παλιές αξίες, κάνοντας τάση το «τραχανότο» ή βρίσκοντας στο πλιγούρι το «νέο» super food.

Ρεβιθόψωμο

Τα ρεβίθια στην Κατοχή ήταν χρήσιμα ακόμα και για την παρασκευή υποκατάστατου ροφημάτων όπως ο καφές. Αλλά με το συγκεκριμένο όσπριο και αλεύρι, φτιαχνόταν και ψωμί, το λεγόμενο ρεβιθόψωμο το οποίο με λίγο αλεύρι και λάδι, γέμιζε το τραπέζι σε εποχές ανέχειας.

[travelstyle.gr]

viralgreece.eu

Αυτούς που αγαπήσαμε κι «έφυγαν» από κοντά μας, δεν τους ξεχνάμε ποτέ.

Πού πάει ένας άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ;

Πέθανε σου λένε.

Και πότε θα γυρίσει, ρωτάς;

Δε θα γυρίσει. Πάει…

Κι αυτό το “πάει”, αυτό το τελεσίδικο, το μαύρο του θανάτου, αδυνατείς να το καταλάβεις.

Δεν μπορείς να δεχτείς ότι πέθανε, δεν μπορείς να δεχτείς πως δε θα τον ξαναδείς, δε θα ξανακούσεις τη φωνή του, δε θα μοιραστείς πράγματα μαζί του.

Άδειασμα.

Δάκρυα κυλούν στα μάτια και παγώνει το μέσα σου.

Αρνείσαι.

Αυτός λένε δεν είναι εδώ. Κι όμως λένε ψέματα.

Αν δεν είναι εσύ πώς ακούς στα αυτιά σου το γέλιο του; Πώς ακούς τη φωνή του; Πώς νιώθεις την αγκαλιά του, πώς μυρίζεις το άρωμά του;

Όλα παιχνίδι της μνήμης. Όλα στο μυαλό, όλα στην καρδιά. Οι αναμνήσεις του, οι στιγμές σας, η αγάπη σου.

Αυτή δεν πέθανε. Δε φεύγει η αγάπη. Δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Μοιράστηκες, έδωσες, πήρες. Και τώρα όλα μια φωτογραφία πάνω σε ένα ψυχρό μάρμαρο. Αυτή σου μαρτυρά ποιος είναι από κάτω. Μόνο που εσύ δε θέλεις να πιστέψεις.

Πού πάει ο άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ; Πού πάει η ψυχή όταν το σώμα συναντά το σκοτάδι;

Μεταφυσικές θα τις πουν τις ανησυχίες σου. Ανθρώπινες θα τις πεις εσύ.

Κλείνεις τα μάτια και περιμένεις την αύρα να σε αγγίξει. Κάπου εκεί γύρω σου είναι, δεν υπάρχει περίπτωση. Δε δέχεσαι να μην υπάρχει.

Δεν τον βλέπεις, μα η αγάπη σου δε γυρίζει πίσω. Κάπου πάει κι ας μη βλέπεις που. Κάπου… κάπου.

Δύσκολο πράγμα οι απώλειες. Δύσκολο να τις δεχτείς, δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα τους. Κι είναι κι αυτή η αγάπη που δεν τελειώνει, που περιπλέκει τα πράγματα. Αγαπάς κι όταν όλα έχουν τελειώσει. Αγαπάς κι ας μη βλέπεις, ας μην αγγίζεις, ας μην ακούς τον άλλο πραγματικά.

Αγαπάς την ανάμνηση, αγαπάς τη μνήμη.

Όχι δεν τον ξεχνάς. Κανείς αγαπημένος που έφυγε δεν ξεχάστηκε ποτέ. Κι αν ξεχάστηκε, δεν αγαπήθηκε.

Κλείνεις τα μάτια και τον περιμένεις. Σε όνειρο, σε παραίσθηση, τον περιμένεις. Θα έρθει, θα σου εμφανιστεί. Θα σου θυμίσει πώς είναι να είσαι κοντά του. Θα σου ζητήσει με τον τρόπο του να μην τον ξεχάσεις.

Όχι ότι το έκανες βέβαια, αλλά ξέρεις, είναι εκείνα τα ζόρια της μέρας και η ζωή που προχωρά που σε κάνει πού και πού να λησμονείς.

Θα σου μιλήσει, θα σου γελάσει και ‘συ θα γεμίσεις δάκρυα. Δε θα τον ακούσει κανείς άλλος, δε θα τον δει κανείς.

Μόνο εσύ. Και θα κλάψεις. Βουβά και πονεμένα, ασταμάτητα. Με παράπονο…

Γιατί εκείνη την ώρα θα συνειδητοποιήσεις πόσο σου λείπει, πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό που άφησε πίσω του.

Και τότε, τη στιγμή της πιο μεγάλης απουσίας, θα τον αγαπήσεις περισσότερο. Και θα καταλάβεις πως δεν πρόκειται να τον ξεχάσεις ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν…

Γιατί όσους αγάπησες κι “έφυγαν”, δεν τους ξεχνάς ποτέ.

Της Στεύης Τσούτση

[anapnoes]

viralgreece.eu

25 Ιουλίου 1943. Το ολοκαύτωμα της Μουσιωτίτσας Iωαννίνων.

Το δράμα της Μουσιωτίτσας Κάτω Λάκκας Σουλίου

Ιούλιος 1943. Δυσοίωνα νέα έφταναν για το χωριό μας σύμφωνα με τα οποία οι Γερμανοί, υπό τον τότε Διοικητή του Γερμανικού σώματος Στρατού Λάντς, από τα Γιάννενα περνώντας τα Δωδωνοχώρια, είχαν φτάσει στη Ζόριστα (Πεντόλακκο), την οποία βρήκαν έρημη από τους κατοίκους που πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, σειρά είχε το χωριό μας. Φοβισμένοι οι κάτοικοι του Μαχαλά έσπευσαν να αναζητήσουν καταφύγιο στη θέση «Σπιθάρι», τον τόπο όπου και παλιότερα, επί τουρκοκρατίας, έβρισκαν ασφαλή για να γιορτάσουν την Ανάσταση, χωρίς οι Τούρκοι να τους αντιληφθούν. 

Την 24η Ιουλίου 1943 ανηφόρισαν από τον δρόμο Άρτας-Ιωαννίνων περί τα 30-50 στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα. Την ίδια ημέρα γερμανικό αεροπλάνο, εκτελώντας χαμηλή πτήση πάνω από το χωριό, πετούσε προκηρύξεις, γραμμένες στα ελληνικά, που καλούσαν τους κατοίκους του χωριού μας για να μη φύγουν από τα σπίτια τους. Περνώντας πάνω από τη θέση «Σπιθάρι» άφησε μαύρους καπνούς, άγνωστο για πιο λόγο, πιθανό για να προσδιορίσει τη θέση των κρυμμένων συγχωριανών μας.

25η Ιουλίου ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η Γερμανική συντονισμένη επίθεση γίνεται από τέσσερα περιφερειακά σημεία, με τέσσερις ομάδες στρατού και με απώτερο στόχο να αποκλειστεί εντελώς η έξοδος από το χωριό. 

Η πρώτη ομάδα πέρασε από τη σημερινή Νέα Μουσιωτίτσα-τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ο οικισμός αυτός-προχώρησε στη Φούριζα, στο Κοστέκι, στη Λέθμη, στη Σεστρίγλα και κατέληξε στο Κουκλέσι. Το διάβα τους από τη Φούριζα, άφησε νεκρό τον Κων/νο Δήμο, που είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος νεκρός. Έτρεξε να κρυφτεί κοντά σε μία βρύση, αλλά δεν στάθηκε τυχερός, οι Γερμανοί τον είδαν και δίχως δεύτερη σκέψη τον εκτέλεσαν. 

Η δεύτερη ομάδα πέρασε από το Μαχαλά (Άνω Μουσιωτίτσα). Στην θέση Γκούρι συνάντησαν τον Αναστάσιο Δόση, το Νικόλαο Δόση και το Γεώργιο Κότσιο, οι οποίοι από το φόβο τους στη θέα των Γερμανών, τους προσέφεραν γάλα από τα πρόβατά τους. Η γερμανική απάντηση ήταν η σύλληψή τους και η μεταφορά τους στο Σπιθάρι. Προχώρησαν στο Σιουργέλι, στη Σιάλιζα και από κει μέσα στο χωριό-σημερινή Κάτω Μουσιωτίτσα, όπου έκαψαν σπίτια και άρπαξαν ζωντανά. Η Ευθυμία Σταύρου, «δασκαλίνα», ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεχάσει όσα εκείνη την ημέρα έζησε: Οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και με τα όπλα πέταξαν κάτω το γίκο, ανακάτεψαν τα ρούχα της κασέλας, ψάχνοντας για όπλα. Όπλα δε βρήκαν και πήραν το δάσκαλο Σταύρο Σταύρου αιχμάλωτο. Στην πορεία τους συνέλαβαν συνολικά 45 άτομα, τους οποίους εξέτασαν προσεκτικά στους ώμους και στα πόδια ερευνώντας για σημάδια που αφήνουν τα στρατιωτικά σακίδια και οι αρβύλες. Το γερμανικό αυτό τμήμα προχώρησε μαζί με τους αιχμαλώτους στην Κονσταντίστα και κατάληξη είχε τη Βούλιστα παναγιά. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί επεφύλασσαν διαφορετική μεταχείριση στους κατοίκους του χωριού μας, έδειχναν για παράδειγμα τρομερή σκληρότητα και αβάσταχτη βιαιότητα σε όσους ήταν ξανθοί, πιστεύοντας πως είναι Εγγλέζοι.

Η τρίτη ομάδα, αποτελούνταν από επίλεκτα μέλη των ΕΣ-ΕΣ της ορεινής μεραρχίας «Εντελβάις», υπό τον αρχιδήμιο Ζάλμιγκερ. Στην ουσία αυτό ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών. Το τμήμα αυτό εισέβαλε στο Μαχαλά, κατέκαψε αδιάκριτα ανθρώπους και σπίτια. Πίσω του άφησε μόνο στάχτη. Στο Σιεσφρούγγου σκοτώνουν τη Γιωργοκώσταινα που ήταν με τη γριά Κυράννα, η οποία μετέφερε στην ράχη της την ανήλικη εγγονούλα της, που παρά το νεαρό της ηλικίας της βρήκε τραγικό θάνατο μπροστά στα μάτια της τραυματισμένης γιαγιάς της.

Στο Μετσίτι βρήκαν τα νεαρά (9 μόλις ετών τότε) ξαδέλφια Νικόλαο Αναγνώστου και Βασίλειο Αναγνώστου, που έβοσκαν τα πρόβατά τους. Τα παιδιά μικρά καθώς ήταν, δίχως αίσθηση του κινδύνου, δεν άκουσαν την συμβουλή του κρυμμένου μπάρμπα-Φώτη Μπάρκα και του κυρ-Θανάση του Αναστάση να κρυφτούν και εκείνα, αντίθετα χοροπηδούσαν και κορόιδευαν, ατρόμητα στην άγνοιά τους για το τι τα περίμενε. Η ριπή του πολυβόλου θέρισε την τρυφερή ζωούλα του Βασίλη, ενώ ο Νίκος φέρει το σημάδι της πληγής στο πρόσωπό του. Στη θέα του τραυματισμένου παιδιού, οι δύο μεγαλύτεροι σάστισαν τόσο πολύ, που ο ένας προέτρεπε τον άλλον να τον αποτελειώσει για να μην υποφέρει. Ο μικρός Νίκος έμεινε εκεί αιμόφυρτος μέχρι το βράδυ, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, πίστευαν ότι είχε πεθάνει. Η ανυποψίαστη μητέρα του έλειπε από το πρωί στο μύλο. Όπως η ίδια έλεγε το πρωϊ εκείνης της ημέρας έβλεπε από το μύλο να αντιφεγγίζουν στον ήλιο οι παλάσκες και τα φονικά σίδερα των Γερμανών από την πλαγιά της Μπιτέρας. Το βραδάκι η γιαγιά του, η γριά Νικόλαινα Αναγνώστου, τον κατέβασε στο χωριό, μισοπεθαμένο.

Το τμήμα αυτό λοιπόν συνέχισε ακάθεκτο την πορεία τους προς το Σπιθάρι-όπου βρίσκονταν τα θερινά βοσκοτόπια και οι στάνες του Δημητρίου Δήμου-όπου προφανώς πίστευαν ότι ήταν κρυμμένες οικογένειες ανταρτών, αρπάζοντας άλλους από τα αλώνια που αλώνιζαν ή λίχνιζαν το στάρι-και εκείνη τη χρονιά όπως έλεγαν ήταν πλούσια η σοδειά-άλλους από τη στρούγγα, το ζύμωμα ή το ψήσιμο του ψωμιού, συγκεντρώνοντας του νοικοκυραίους από τα σπιτοκάλυβά τους που προετοιμάζονταν για το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής της επόμενης ημέρας. Ερεύνησαν τα καλύβια για όπλα και στη συνέχεια τα έκαψαν. Στη γραμμή τους έβαλαν, τον ένα δίπλα στον άλλον, 78 άτομα συνολικά, αδιακρίτως φύλλου και ηλικίας. Διάλεξαν καμιά 15αριά από τους γερούς και νέους, ανάμεσα στους οποίους και το Νέστορα Κολιό, δεν δίστασαν να χωρίσουν τον 6χρονο Ιωάννη Γκόγκα από τον πατέρα του, τους φόρτωσαν και τους διέταξαν να προχωρήσουν, σ΄ αυτούς η τύχη χαμογέλασε μόνο και μόνο γιατί οι Γερμανοί χρειάζονταν υποζύγια. Οι υπόλοιποι έμειναν εκεί ο ένας δίπλα στον άλλον, κατά μήκος ενός δέματος του χωραφιού του Νακητάκη (Δημήτριου Δήμου), οι γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά, μωρά αχρόνιαγα, οι γέροι με τις μαγκούρες, γριές με λιοκαμμένα πρόσωπα και βαθιά αυλακωμένα μάγουλα από τις ρυτίδες και γυρτές ράχες από την κούραση, ακόμα και νιόπαντρες με τον καλό τους δίπλα που δεν μπορούσαν μπροστά στο φόβο ούτε το χέρι του να αδράξουν και νιόγαμπροι και αυτοί ανήμποροι να γυρίσουν το βλέμμα τους, γιατί ένιωθαν πως δεν μπορούσαν καθόλου το ταίρι τους να υπερασπίσουν μπροστά στο αδηφάγο θηρίο, οι αρραβωνιασμένοι είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν και να χάνονται να σκορπίζουν κάτω στις φρεσκοθερισμένες καλαμιές και στη θρούμη…Όλοι τους εκεί, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις, ξαπλώθηκαν χάμω.. Επέζησαν δύο, ένα 6χρονο παιδί, ο Ιωάννης Γκόγκας, το οποίο σώθηκε χάρη στη μητέρα του, που στην απόγνωσή της έκρυψε το μικρό γιο της κάτω από το συγγούνι της, κατά δική του μαρτυρία, και ένας 19χρονος ο Κων/νος Αναστασίου. Ο μικρός Ιωάννης Γκόγκας έμεινε ανάμεσα στα πτώματα, νοιώθοντας κοντά του νεκρή την μάνα του, μέχρι το απόγευμα, οπότε τον βρήκαν ο Γεώργιος Τάσσης και ο Βασίλειος Νότης. Ήταν μοιραίο να γνωρίσει σε τόσο τρυφερή ηλικία την πιο σκληρή και απάνθρωπη όψη του πολέμου. Παγωμένο πια το χέρι της μάνας του δεν μπορούσε να του μεταδώσει την θέρμη της αγάπης της, να καταλαγιάσει το κλάμα και να νικήσει κάθε φόβο, του είχε ωστόσο χαρίσει δύο φορές την ζωή. 

Ο Κωνσταντίνος Αναστασίου περιγράφει με λεπτομέρειες στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα της ημέρας εκείνης. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στο Σπιθάρι, όσοι δεν ήταν κρυμμένοι τους προσέφεραν φαγητό (γάλα, αυγά και ό,τι άλλο είχαν) σε μια προσπάθεια να τους «καλοπιάσουν». Κανείς τους δεν άγγιξε τίποτα. Διέταξαν τη συγκέντρωση όλων κατά μήκος του δέματος και προετοιμάζονταν για την εκτέλεση. Ένας από τους πολυβολητές διεπληκτίσθηκε έντονα με τον ανώτερο του αξιωματικό και γυρίζοντας το πολυβόλο του προς το Κουκλέσι άρχισε να πυροβολεί, αδειάζοντάς το στον αέρα και εγκατέλειψε τρέχοντας προς τους προπορευόμενους Γερμανούς που έφευγαν με τους αιχμαλώτους. Ευαίσθητος και ρομαντικός; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όμως άνθρωπος που δεν μπορούσε να αφαιρέσει έτσι άδικα ζωή ανθρώπου. Έστησαν τα πολυβόλα σε ύψος 50 εκατοστών περίπου από την γη και άρχισαν να πυροβολούν τυφλά τους συγκεντρωμένους στην κοιλιά. Τα κορμιά σωριάζονταν χτυπημένα στο χώμα και τα πολυβόλα χαμήλωσαν στους τριάντα πλέον πόντους και κατόπιν ακόμα πιο χαμηλά σύρριζα στο χώμα για να μην υπάρχει καμμία περίπτωση να γλιτώσει κανείς.

Με το πρώτο κτύπημα ο Κωνσταντίνος Αναστασίου έπεσε κάτω, περισσότερο από τον φόβο του και σωτήριο ένστικτο, και βρέθηκε στην τελευταία αυλακιά του χωραφιού, σύρριζα στο δέμα. Οι αισθήσεις του είναι σε εγρήγορση, αντιλαμβάνεται τα πάντα και η αγωνία του κορυφώνεται καθώς το πολυβόλο χαμηλώνει για το δεύτερο χτύπημα. Νοιώθει ένα τσούξιμο στο λαιμό του. Εκείνη την ώρα πέφτει πάνω του νεκρός ένας συνομήλικός του από το Μαχαλά, νοιώθει το αίμα του νεαρού Μαχαλιώτη, ανακατεμένο με χώμα, να γίνεται ένας ζεστός πηχτός πολτός, να τον λούζει, πλημμυρίζοντάς τον σε όλο το κεφάλι και το πρόσωπο, δεν βλέπει τίποτα, δεν μπορεί καν να αναπνεύσει. Αισθάνεται στα πόδια του, κάτω από το χώμα να περνά και άλλη σφαίρα, τότε πια το πολυβόλο εκτελεί το τρίτο χτύπημα. Όταν πια σταμάτησαν να ρίχνουν με το πολυβόλο, άκουγε πυροβολισμούς πιο αραιά, κατάλαβε ότι επρόκειτο για τη χαριστική βολή σε εκείνους που ήταν ακόμη ζωντανοί. Τον πλησίασαν, ένοιωσε ένα ξύλο να του ανασηκώνει την αριστερή πλάτη, το κορμί του μουδιασμένο, αφού τόση ώρα πάνω του ήταν πεσμένο ο ήδη νεκρός μαχαλιώτης, πετρωμένος από το φόβο με το κεφάλι καταματωμένο έμοιαζε νεκρός και αυτό ήταν που τον γλίτωσε.

Αφού αποτελείωσαν συνεχίζοντας με τη χαριστική βολή, φόρτωσαν δύο μουλάρια και απομακρύνθηκαν. Επικράτησε απόλυτη σιωπή. Βρέθηκε τότε μόνος απέναντι στο φρικιαστικό θέαμα των εκτελεσμένων συγχωριανών μας. Το σοκ ισχυρότατο, και πώς να μην ήταν, αφού αντίκρισε διαμελισμένα πτώματα και αίμα, παντού γύρω του. Αθώο αίμα που άχνιζε ζεστό ακόμα, γύρω του και πάνω του…. Χαρακτηριστικά αναφέρει για εκείνες τις στιγμές: «Δεν ήξερα να ήμουν ζωντανός ή πεθαμένος. Έμεινα πεσμένος εκεί μέχρι τα απόσκια. Τότε ανασήκωσα το ένα χέρι μου, μετά το άλλο και τέλος κούνησα τα πόδια μου. Δεν πίστευα ότι ήμουν ζωντανός». Προσπάθησε να σηκωθεί. Το μακάβριο σκηνικό του προκάλεσε εμετό. Αισθάνθηκε δίψα. Σύρθηκε στη στέρνα του Γιωρτάσση. Συνάντησε την Κωτσβάσαινα. Της είπε μόνο «Είναι όλοι σκοτωμένοι». Μόλις η γυναίκα τον αντίκρισε και άκουσε τη θλιβερή είδηση τρόμαξε τόσο πολύ που το ‘βαλε στα πόδια φωνάζοντας και κλαίγοντας. Συνέχισε την πορεία του προς το χωριό, φωνάζοντας και ο ίδιος δυνατά λέξεις ακατάληπτες δίχως νόημα, προξενώντας τον τρόμο και το δέος σε όσους τον άκουγαν. Στο σπίτι του θείου του Παναγιώτη Παππά μόλις τον αντίκρισαν άρχισαν τα μοιρολόγια. Επί ώρες οι ξαδέλφες του προσπαθούσαν να του καθαρίσουν το πρόσωπο. Το αίμα δεν έφευγε με τίποτα. Φτάνοντας στα πηγάδια, συνάντησε την Αικατερίνη Κίτσου, η οποία δεν μπορεί να ξεχάσει την μορφή εκείνου του αγοριού. Έμοιαζε με άνθρωπο που είχε γυρίσει από την κόλαση, το πρόσωπό του ήταν ακόμη καλυμμένο από ξερό, πηχτό αίμα. Της ζήτησε νερό να πιει και εκείνη σαστισμένη ακόμη, του έριχνε νερό να πλυθεί και το πρόσωπο με τίποτε δεν καθάριζε. Είναι σίγουρο πως όσα χρόνια και αν περάσουν, οι σκηνές αυτές θα μείνουν χαραγμένες στην ψυχή του.

Ενώ αυτά συνέβαιναν στο χώρο της σφαγής, το ίδιο αυτό τμήμα των Γερμανών έχοντας αφήσει πίσω του τόσους νεκρούς, προχώρησε στη Λιάσκα Παναγιά, δεν είχε ακόμη χορτάσει αίμα. Εκεί συναντήθηκε με το τέταρτο τμήμα των Γερμανών που ήταν η πλαγιοφυλακή τους. 

Το πρώτο μέλημα ήταν να κάψουν τις στάνες του Μαρούτσου και του Κίτσου και να μαζέψουν όλα τα μεγάλα ζώα συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Κίτσος. Η μάνα του Ανδρέα άρχισε να κλαίει, οι Γερμανοί όμως δεν ήταν ευσυγκίνητοι. Το κλάμα της προκάλεσε το θυμό και την υστερία τους και δίχως δισταγμό κανένα, την σκότωσαν μαζί με τους υπόλοιπους.

Κανείς δεν έμεινε όρθιος. Στην θέση Σούλα Παναγιά ήταν το σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούνταν η Ελένη Ίκκου, σύζυγος του δημοδιδάσκαλου Γ. Ίκκου, γιατί είχε φιλίες με την οικογένεια Γάκιου και κάθε χρόνο ερχόταν στο χωριό για να φτιάξει τυρί και τραχανά. Επρόκειτο, σύμφωνα με τις διηγήσεις, για γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς με επιβλητικό παρουσιαστικό, λευκό πρόσωπο και χρυσά δόντια. Οι Γερμανοί κατέκαψαν το πλούσιο σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου, τον ίδιο τον χτύπησαν βάναυσα και επί ώρα πολλή, γιατί ξανθός και όμορφος καθώς ήταν, έδινε την εντύπωση Εγγλέζου. Τον φόρτωσαν με δύο κιβώτια φυσίγγια και τον πήραν αιχμάλωτο. Τους υπολοίπους τους σκότωσαν όλους ανεξαίρετα, ενώ για την Ελένη Ίκκου επεφύλασσαν «ειδική μεταχείριση». Το πτώμα της βρέθηκε φουσκωμένο και πρησμένο, με ένα χοντρό ξύλο δαυλό περασμένο στο λαιμό της. Δεν υπήρχε στο κορμί της ίχνος σφαίρας. Δεν έδειξαν καν τον οίκτο να την πυροβολήσουν απαλλάσσοντάς την από τον ανείπωτο πόνο του βασανιστηρίου. Ο Θωμάς Αλεξίου ήταν εκείνος που αφαίρεσε από το στόμα της Ελένης Ίκκου το φονικό όργανο.

Την ίδια ώρα στη θέση Μερέτα ακριβώς απέναντι από τη Λάσκα Παναγιά, διαδραματίζονταν τραγικές στιγμές στην οικογένεια Χρήστου Γκοντέβα (Μπάρμπα Τσάκου). Η οικογένεια αυτή λοιπόν αντιλαμβανόμενη από τους πυροβολισμούς το μακελειό στο Σπιθάρι και στη Λιάσκα, έτρεξαν να κρυφτούν αναζητώντας καταφύγιο στους θάμνους. Αφήνοντας πίσω την στάνη όπου ο γερο-Τζαβέλλας (πατέρας) παρέμεινε ανήμπορος να τρέξει. Οι Γερμανοί δε σεβάστηκαν την ηλικία του. Τον έκαψαν ζωντανό μαζί με το κοπάδι του, αποτελούμενο από 170 γίδια. Η Οικογένεια Γκοντέβα λοιπόν πρόχειρα κρυμμένη παρακολουθεί έντρομη τα τεκταινόμενα, με ανάμεικτα συναισθήματα αγωνίας, τρόμου, θλίψης και πόνου. Όταν ο μικρός Βσιλάκης Γκοντέβας έβαλε τα κλάματα τότε γίνεται κάτι το συγκλονιστικό. Ο πατέρας του παιδιού, έβγαλε το σουγιά του και άρπαξε το παιδί για να το σκοτώσει, φοβούμενος πως το κλάμα του θα πρόδιδε τη θέσης τους και οι Γερμανοί θα τους ανακάλυπταν και θα τους σκότωναν όλους. Το παιδί σώθηκε χάρη στη δυναμική επέμβαση της μητέρας του που το έβαλε αμέσως στο στήθος της καταλαγιάζοντας το κλάμα, προτιμώντας να διακινδυνεύσει τις ζωές όλων, παρά να δει το παιδί της να χάνεται από τα χέρια του ίδιου του πατέρα του.

Στην θέση Πάλια, κοντά στον πάνω κάμπο, όπου προχώρησαν στη συνέχεια οι Γερμανοί, σκότωσαν 3 γυναίκες μεταξύ των οποίων και την Γιωργκοντέβαινα, για την οποία αναφέρεται ότι τέντωσε το κορμί της και άπλωσε τα χέρια μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της μη επιτρέποντας στους Γερμανούς την είσοδο στο σπίτι της. 

Λίγο μετά το μεσημέρι έφταναν στο Κουρτέσι οι Γερμανοί. Κάθισαν στον ίσκιο αφήνοντας τους αιχμαλώτους στον ήλιο. Εκεί ο Ξενοφών Γάκιος έβγαλε τα παπούτσια του. Ο Νέστορας Κολιός τον ρώτησε γιατί και του απάντησε «γιατί δεν μπορώ να τα σύρω». Τότε ο νεαρός Νακητάκης ζήτησε νερό. Ο γερμανός αντί για νερό τον χτύπησε με δυνατές κλωτσιές και στο θυμό του σκότωσε τρεις Κουκλεσίτες. Όταν πήγαν να σηκωθούν για να συνεχίσουν την πορεία ο Γάκιος που είχε ήδη βγάλει τα παπούτσια, παράτησε τα κιβώτια που τον είχαν φορτώσει και άρχισε να τρέχει. Οι Γερμανοί άρχισαν να πυροβολούν, χωρίς να πετύχουν το στόχο τους γιατί ο Γάκιος ήξερε καλά το χώρο και κρύφτηκε γρήγορα.

Κατά τις 6 το απόγευμα είχαν φτάσει στη Βούλιστα Παναγιά, όπου ήταν ο τόπος συνάντησης όλων των ομάδων. Έβαλαν τους αιχμαλώτους σε πρόχειρους καταυλισμούς και πολύ κοντά τους ήταν και οι άλλοι αιχμάλωτοι που είχαν συλληφθεί από το δεύτερο τμήμα μέσα στο χωριό. Τα δύο τμήματα των αιχμαλώτων προσποιήθηκαν ότι δεν είχαν σχέση μεταξύ τους, υποψιαζόμενοι ότι κάθε τμήμα αιχμαλώτων περίμενε διαφορετική μοίρα. Ο Νακητάκης ξαναζήτησε νερό λιωμένος από δίψα. Ο Γερμανός τον πλησίασε με μια καραβάνα νερό, του έδωσε να πιει και πριν αποσώσει, του κατάφερε ένα γερό χτύπημα στο πρόσωπο με τη σιδερένια αυτή καραβάνα, προκαλώντας τρομερό πρήξιμο στο πρόσωπο του άντρα.

Άρχισαν τότε να στήνουν τα πολυβόλα και ανά δύο φώναζαν τους αιχμαλώτους, τους εκτελούσαν. Ακολουθούσε η χαριστική βολή στο κρανίο-όπως διαπιστώθηκε από την εκταφή τους αργότερα- και τους πετούσαν σε μια γρέβια. Ο Νέστορας Κολιός, ένας από τους αιχμαλώτους, 21 ετών τότε, διηγείται πως ο πατέρας του, αιχμάλωτος και εκείνος, από την αρχή της αιχμαλωσίας τον σκουντούσε και του έκανε νοήματα για να το σκάσει συναισθανόμενος ότι το τέλος τους πλησίαζε και τους περίμενε βέβαιος θάνατος.

Ο Νέστορας Κολιός προέτρεψε τον Ανδρέα Κίτσο να το σκάσουν μαζί αλλά εκείνος συγκλονισμένος από το θάνατο της γυναίκας του, την οποία είχαν εκτελέσει στη Λιάσκα οι Γερμανοί, είπε πως δεν ήθελε πια να ζει αφού εκείνη είχε πεθάνει. Οι αιχμάλωτοι, ανήσυχοι, άλλαζαν συνεχώς θέση αποφεύγοντας να είναι στην πρώτη γραμμή δίνοντας μια μικρή αναβολή στο θάνατο. Όταν κόντευε η σειρά του Νέστορα είχε πάρει πια την απόφασή του. «Έτσι και αλλιώς χαμένος είμαι, ποιος ξέρει μπορεί και εγώ να γλυτώσω όπως ο Γάκιος» ήταν οι σκέψεις που έκανε. Την ώρα που ο Γερμανός συνόδευε τους δύο προπορευομένους του αιχμαλώτους για εκτέλεση ο Νέστορας ξέφυγε από τη γραμμή και άρχισε να τρέχει. Ο Γερμανός τον άρπαξε από το μανίκι αλλά ήταν τόση η ορμή και η φόρα του Νέστορα που το μανίκι σχίστηκε και έμεινε στα χέρια του άναυδου Γερμανού ενώ ο Νέστορας χάθηκε γρήγορα στο σούρουπο. Ο Νέστορας έτρεχε, οι αισθήσεις του όλες σε εγρήγορση, άκουγε πίσω του τις φωνές, τα χάχανα των Γερμανών που περιγελούσαν εκείνο που είχε μείνει με το μανίκι στο χέρι και τους πυροβολισμούς του άλλου που είχε θυμώσει με την απόδραση. Έτρεχε συνέχεια, ώσπου εξουθενωμένος τρύπωσε σε ένα θάμνο. Εκεί πια αναλογιζόμενος όλα όσα είχαν συμβεί, άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Σκεφτόταν πως είχε σκοτωθεί η εγκυμονούσα γυναίκα του, ο πατέρας και τόσοι άλλοι φίλοι και συγγενείς του. Από την κούραση τον πήρε ο ύπνος. ¨Όταν ξύπνησε ήταν όλα ήσυχα και τη νύχτα πια πήρε το δρόμο για το χωριό. 

Και ενώ το θάρρος και η τύχη έσωσαν το Νέστορα Κολιό, το άλλο τμήμα των 45 αιχμαλώτων-εκείνοι που δεν εκτελέστηκαν- οδηγήθηκαν στο Κεράσοβο όπου αφέθηκαν ελεύθεροι. Μια ελευθερία που δεν κράτησε παρά λίγες ώρες, αφού έπεσαν σε Γερμανικό μπλόκο, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Παλαιάς Ζωσιμαίας στα Γιάννενα. Από αυτούς κοντά στο Μπιζάνι δραπέτευσε ένας ο Δημήτριος Γκοντέβας. Προσποιούμενος ότι ήθελε να ικανοποιήσει σωματική του ανάγκη, εξαφανίστηκε.

Στα σκοτεινά υπόγεια της Ζωσιμαίας Σχολής είχαν μαζευτεί αιχμάλωτοι από την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Οι συνθήκες κράτησής τους ήταν άθλιες, η τροφή τους ήταν σάπια και σκουληκιασμένη και σαν να μην έφτανε αυτό είχαν και τις ψείρες να τους ρουφούν το αίμα. Έμειναν εκεί φυλακισμένοι μέχρι τις 26 Αυγούστου.

26η Ιουλίου 1943, Η επόμενη μέρα

 Η ημέρα εορτασμού της Αγίας Παρασκευής. Τη χρονιά όμως αυτή κανείς δεν ξεκίνησε για το πανηγύρι όπως άλλοτε. Ποιος θα πήγαινε στην εκκλησιά για τη γιορτή; Άλλοι ήταν φοβισμένοι και διασκορπισμένοι στα βουνά ή στη Λάκκα Σουλίου-που ήταν νεκρή ζώνη-άλλοι ήταν αιχμάλωτοι και τόσοι νεκροί, οι δε υπόλοιποι, όλοι ανεξαίρετα είχαν κάποιον να θρηνήσουν συγγενή ή φίλο.

Η ταφή των νεκρών υπήρξε ένα έργο πολύ δύσκολο. Από τη μια το έδαφος ήταν κατάξερο μέσα στο καλοκαίρι από την άλλη ο αριθμός των νεκρών ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε την ξεχωριστή ταφή για τον καθένα. Το θέαμα και η μυρωδιά του αίματος ήταν αφόρητα και αυτοί ήταν οι λόγοι που το δύσκολο έργο της ταφής ανέλαβαν ο Τασγιώργας(Γεώργιος Τάσσης) μαζί με άλλους δύο Μαχαλιώτες-οι οποίοι ήταν κρυμμένοι στα βουνά. Στον τόπο της σφαγής βρισκόταν ένα πηγάδι που εξυπηρετούσε τους βοσκούς. Σκέφτηκαν πως αφού δεν ήταν δυνατόν να ανοιχτούν τόσοι τάφοι, το μόνο που απέμενε να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν το πηγάδι αυτό για κοινοτάφιο. Το πηγάδι γέμισε δίχως να χωρέσουν όλοι οι νεκροί και άνοιξαν έναν επιφανειακό λάκκο-αφού όπως είπαμε το χώμα ήταν ξερό και ήταν αδύνατο το άνοιγμα τάφων- και τοποθέτησαν τους υπόλοιπους νεκρούς λοξά τον έναν δίπλα στον άλλο, για να χωρέσουν και καθημερινά επί πολλές ημέρες πρόσθεταν από λίγο χώμα. 

Όσοι από τους αιχμαλώτους είχαν εκτελεσθεί στη Βούλιστα Παναγιά, τάφηκαν εκεί εκτός από τον Ανδρέα Κίτσο η σωρός του οποίου μεταφέρθηκε στο χωριό για την ταφή.

Μουσιωτίτσα και Αντίσταση

Αναμφισβήτητη ήταν η προσφορά του χωριού μας στον αντιστασιακό αγώνα, αφού και παλιότερα όποτε χρειάστηκε έδωσε το δυναμικό του παρόν… 

Το 1940, πενήντα (50) άνδρες από το χωριό μας πολέμησαν στα ελληνοαλβανικά σύνορα και συμμετείχαν στις νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού. Επέστρεψαν όλοι εκτός από τον Δημήτριο Κίτσο. 

Στον πανελλήνιο αντιστασιακό οργασμό που ακολούθησε, το χωριό μας καθόλου δεν υστέρησε. Συμμετείχε σε δύο αντιστασιακές ομάδες των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα. 

Η μία ήταν στο 24ο Σύνταγμα Πρεβέζης με επικεφαλής τον Χρήστο Παπαδάτο, στην οποία συμμετείχαν οι: 

Κων/νος Αναγνώστου του Νικολάου 

Χρήστος Αναγνώστου του Νικολάου 

Χρήστος Δήμος του Δημητρίου 

Δημήτριος Κολιός του Χρήστου 

Χρήστος Κολιός του Δημητρίου 

Χαράλαμπος Κίτσος του Νικολάου 

Σωτήριος Παππάς του Κων/νου 

Σταύρος Σταύρου του Αναστασίου 

Η άλλη αντιστασιακή ομάδα ήταν το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Σουλίου, ο λόχος του Γιαννάκη Δημητραίων ή Κολλιοδημητραίων. 

Στην ομάδα αυτή συμμετείχαν οι: 

Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου, οπλαρχηγός με το επώνυμο «Τζαβέλλας». 

Ιωάννης Αναστάσης του Αριστείδη. 

Γάκιος Ξενοφών του Θωμά 

Γκόγκας Γεώργιος του Ιωάννου 

Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου 

Βασίλειος Δήμος του Σπυρίδωνος 

Δημήτριος Δήμος του Γρηγορίου 

Κων/νος Δήμος του Γρηγορίου 

Αναστάσιος Δόσης του Λάμπρου 

Βασίλειος Δόσης του Χριστοδούλου με το ψευδώνυμο «Λιόνας» 

Δημήτριος Δόσης του Αριστείδη 

Κων/νος Δόσης του Ιωάννη 

Κων/νος Δόσης του Χρήστου 

Νικόλαος Δόσης του Ιωάννου 

Σπυρίδων Δόσης του Χριστοδούλου 

Ιωάννης Θανάσης του Αθανασίου 

Δημήτριος Κίτσος του Θωμά 

Μιχαήλ Κίτσος του Θωμά 

Νικόλαος Κίτσος του Γεωργίου 

Αναστάσιος Μάνθος του Αποστόλου 

Βασίλειος Μάνθος του Αποστόλου 

Απόστολος Μαρούτσος του Δημητρίου 

Φώτιος Μπάρκας του Χρήστου 

Αναστάσιος Μπίντος του Χρήστου 

Ιωάννης Μπίντος του Χρήστου 

Αθανάσιος Νικόπουλος του Κων/νου 

Βασίλειος Νικόπουλος του Σωτηρίου 

Δημήτριος Νικόπουλος του Νικολάου 

Ιωάννης Νικόπουλος του Χρήστου 

Κοσμάς Νικόπουλος του Χρήστου 

Μιλτιάδης Νικόπουλος του Σωτηρίου 

Μιχαήλ Νικόπουλος του Γεωργίου 

Νικόλαος Νικόπουλος του Γεωργίου 

Νικόλαος Νικόπουλος του Σωτηρίου 

Σπυρίδων Νικόπουλος του Νικολάου 

Ιωάννης Ντάνος του Νικολάου 

Περικλής Ντάνος του Γεωργίου 

Σωτήριος Ντάνος του Γεωργίου 

Αλκιβιάδης Παπαγιαννόπουλος του Χαραλάμπους 

Θωμάς Παπαθανασίου του Κων/νου 

Νικόλαος Παπαθανασίου του Κων/νου 

Αναστάσιος Παππάς του Παναγιώτη 

Μιλτιάδης Παππάς του Κων/νου 

Μάρκος Κύρκος του Αναστασίου

Τέλος πρέπει να επισημανθεί ότι στην αντιστασιακή ομάδα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ συμμετείχε ο Αθανάσιος Θάνος του Δημητρίου.

Η συμμετοχή αυτή δεν υπήρξε μόνο αριθμητική αλλά ουσιαστική, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα ανάγλυφα παραμένουν στις διηγήσεις τους και με γλαφυρότητα περιγράφουν την καταστροφή της Γερμανικής Φάλαγγας στο Ασπροχάλικο την 12η νυχτερινή, και τους αιχμαλώτους που συνέλαβαν, την συμπλοκή με τους Γερμανούς στα Λιοβούνια, το σαμποτάζ εναντίον των Ιταλών στο Ζήτα, το κόψιμο των τηλεφωνικών καλωδίων της περιοχής κατά μήκος του δρόμου Ιωαννίνων-Άρτας τον Ιούνιο του ΄ 43 και τη συμπλοκή που ακολούθησε, και πόσα άλλα.

Στις 27 Αυγούστου 1943, οι Γερμανοί ξαναχτυπούν τη Μουσιωτίτσα.

«..Το ιστορικό της δεύτερης αυτής σφαγής ξεκινά από τη σύλληψη ενός πρωτοπαλλήκαρου, του αντάρτη Αλέκου Παπαδόπουλου από το αντάρτικο του Ξεροβουνίου. Την σύλληψη αυτή και αιχμαλωσία οι αντάρτες του Αλέκου Παπαδόπουλου δεν άφησαν αναπάντητη. Σε μπλόκο την 25η Αυγούστου, στο Ζήτα, κοντά στο Μύλο του Μπαλαμπάνη (μεταξύ Κουκλεσίου και Ζήτα), στην προσπάθειά τους να αιχμαλωτίσουν Γερμανό ανώτερο αξιωματικό προκειμένου στη συνέχεια να τον ανταλλάξουν με τον δικό τους, στη συμπλοκή που ακολούθησε επήλθε ο θάνατος του Γερμανού. Ένας θάνατος που απέβη μοιραίος, σύμφωνα με τις εξελίξεις, για το χωριό μας. 

Αιφνιδιασμένοι από το θάνατο του Γερμανού αυτού αξιωματικού οι κατακτητές, θέλησαν να εκδηλώσουν το εκδικητικό τους μένος ξεσπώντας πάλι στην Μουσιωτίτσα. 

Το απόγευμα της 27ης Αυγούστου, μια ημέρα μετά την αποφυλάκιση των ομήρων, βγήκαν στην Κάτω Μουσιωτίτσα οι Γερμανοί, ακολουθώντας μονοπάτια και αποφεύγοντας τον «κεντρικό» δρόμο του χωριού. Οι μισοί πήγαν στο Σταυρό και οι άλλοι μισοί πήγαν στο Κούγκι και συνεχώς συνεννοούνταν μεταξύ τους με τον ασύρματο. Μοναδικός στόχος ήταν τα σπίτια του Τολγιώργα (οικογένειες Γεωργίου και Αποστόλου Παππά). Κανέναν άλλον δεν πείραξαν. Ο λόγος ήταν ότι στα σπίτια των δύο αυτών οικογενειών υπήρχαν τα καζάνια που ετοιμαζόταν το συσσίτιο των ανταρτών, τα δε σπίτια τους βρίσκονταν απέναντι από το σπίτι του οπλαρχηγού Δημητρίου Γκοντέβα που δρούσε με το ψευδώνυμο «Τζαβέλλας». 

Επιτέθηκαν λοιπόν και εκτέλεσαν τις οικογένειες αυτές χωρίς να κάνουν καμμία διάκριση ή εξαίρεση. Χαρακτηριστικό είναι ότι δολοφόνησαν εν ψυχρώ δύο μικρά κορίτσια, κοιμισμένα στα κρεβάτια τους. Διασώθηκε από τη σφαγή η Αικατερίνη Παπαγιαννοπούλου, η οποία έτρεξε γρήγορα και σκαρφάλωσε σε ένα πουρνάρι, καλυπτόμενο επιπλέον από πυκνό κισσό. Ο Γερμανός προσπάθησε να την ακολουθήσει, αλλά δεν την εντόπισε. Μόλις τελείωσαν το φονικό τους έργο έβαλαν φωτιά στα σπίτια τους θέλοντας μόνο στάχτη να μείνει πίσω τους. 

Από τη δεύτερη αυτή φονική επίθεση των Γερμανών σώθηκαν οι Κων/νος Παππάς, Χρήστος Παππάς και Χρήστος Γκοντέβας. Οι νέοι αυτοί είδαν τους Γερμανούς να έρχονται. Τρομαγμένοι έτρεξαν να κρυφτούν, γιατί ήξεραν ότι τους περίμενε αν όχι ο θάνατος σίγουρα ο ξυλοδαρμός, δεδομένου ότι ο Χρήστος Γκοντέβας, ξανθός καθώς ήταν, είχε ξυλοκοπηθεί αγρίως από τους Γερμανούς που πίστευαν ότι ήταν Εγγλέζος. Κρύφτηκαν λοιπόν οι δύο πρώτοι στην φτερωτή, «φυλακή» του μύλου, αψηφώντας τον κίνδυνο του πνιγμού και ο τρίτος ξάπλωσε στο μεγάλο αυλάκι με το νερό. Οι Γερμανοί πλησίασαν προς το μέρος τους αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ήταν κρυμμένοι σ΄ αυτά τα πραγματικά απίθανα σημεία. Γλίτωσαν έτσι τον θάνατο. Ωστόσο όταν το βράδυ ο Κων/νος Παππάς επέστρεψε στο σπίτι του βρήκε μόνο την στάχτη της οικογένειάς του. Έτσι εκείνος υπήρξε ο μόνος επιζών από την οικογένεια αυτή μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο Παππά που για καλή του τύχη την ημέρα της σφαγής απουσίαζε στην Πρέβεζα.

Με τους 17 αυτούς νεκρούς συμπληρώνεται ο αριθμός των 152 θυμάτων των Γερμανικών Στρατευμάτων Κατοχής. Ωστόσο ο τελικός αριθμός των νεκρών μας ανέρχεται σε 153, γιατί κατά παράκληση των συγγενών του Αθανασίου Παρίση, από τη Ραψάνη της Λάρισας, αντιστασιακού, στο πλευρό των Άγγλων, ως διερμηνέας και ναρκοσυλλέκτης με συνεργάτη τον Χρήστο Παππά που ήξερε καλά το μέρος, με πλούσια αντιστασιακή δράση, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή, δολοφονημένος και αυτός από τους Γερμανούς στο Ζήτα, το όνομά του μνημονεύεται μαζί μα τους δικούς μας νεκρούς.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η προσφορά της Μαρτυρικής Μουσιωτίτσας στη Νεώτερη Ιστορία-Χρονικό του Ολοκαυτώματος (Ιούλιος-Αύγουστος 1943), 

Γεωργία Σταύρου-Αναγνώστου, Έκδοση: Κοινότητα Μουσιωτίτσας, 1998.

Μουσιωτίτσα, Ιούλιος-Αύγουστος 1943

(Απόσπασμα από την ομιλία της κ.Γεωργίας Αναγνώστου, 

δασκάλας και Κοινοτικής Συμβούλου Μουσιωτίτσας)

« …….25 Ιουλίου 1943, ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η γερμανική επίθεση γίνεται από τέσσερα σημεία. 

Το πρώτο τμήμα πέρασε από δω, τη Νέα Μουσιωτίτσα, στο Κοτσέκι, στη Λέμφθη, στη Σεστρίγλα, καταλήγοντας στο Κουκλέσι. Πρώτος νεκρός Δήμος Κωνσταντίνος στη Φούριζα. 

Το δεύτερο τμήμα ξεκινάει από τον Μαχαλά, Σιουργέλι, Σιάλιζα και από κει σταματάει μέσα στο χωριό Κάτω Μουσιωτίτσα. Ο απολογισμός είναι καμμένα σπίτια, αρπαγές ζώων, μικρών και μεγάλων και η αιχμαλωσία 45 ατόμων που κρατήθηκαν ως όμηροι. Μεταξύ αυτών και ο αείμνηστος δάσκαλό μας Σταύρος Σταύρου, αυτόπτης μάρτυρας και πρώτος αφηγητής των γεγονότων από αυτήν εδώ την θέση. Κατάληξη του τμήματος αυτού η Κονσταντίστα.

Το τρίτο τμήμα εσυγκροτείτο από μέλη των ΕΣ-ΕΣ, επρόκειτο για το εκτελεστικό τους απόσπασμα. Περνά από την πλαγιά της Μπητέρας και στο πέρασμά του σκορπά αδιάκριτα το θάνατο. Τραυματίζει τη γριά Κυράννα και σκοτώνει την εγγονή της. Ξεκληρίζει τις οικογένειες Δόση και Κώτσιου στο Μαχαλά. Στο Μετσίτι συναντά τα μικρά ξαδέλφια Αναγνώστου τραυματίζει τον έναν και τον άλλο σκοτώνει. Προχωρώντας φτάνει στο Σπιθάρι. Συγκεντρώνει 78 άτομα στη χωραφιά κατά μήκος ενός δέματος και με ριπή πολυβόλου τους θερίζει όλους ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο. Επιζώντες μόνο δύο: Αναστασίου Κωνσταντίνος, μάρτυρας και Γκόγκας Ιωάννης, 6 χρονών.

Ο μεγάλος αριθμός των νεκρών δεν επέτρεψε την ταφή τους, έτσι τα πτώματά τους δέχθηκε φιλόξενα ένα ξεροπήγαδο. Αλλά το κακό δε σταμάτησε εκεί. Κατηφορίζουν στην Λιάσκα, στην Παναγιά και ξεκληρίζουν τις οικογένειες Γάκιου, Κίστου και Μαρούτσου. Καίνε ζωντανό το γέρο-Τζαβέλλα μαζί με τα πρόβατά του στη στάνη. Στην Πάλια τρεις γυναίκες προτιμούν τον θάνατο παρά την ατίμωση, μεταξύ αυτών η σύζυγος διδασκάλου Γ. Ίκκου. Από εκεί έφτασαν στον επάνω κάμπο του χωριού έχοντας μαζί τους νέους αιχμαλώτους από το Σπιθάρι. Στην πορεία ένας από αυτούς ξεφεύγει. Ο Ξενοφών Γάκιος. Οι άλλοι οδηγούνται στη Βούλιστα, Παναγιά, όπου το ίδιο βράδυ τους εκτελούν, ρίχνοντας τη χαριστική βοή στο κεφάλι, όπως διαπιστώθηκε από την εκταφή τους αργότερα. Διαφεύγει το θάνατο μόνο ένας, που σπρώχνοντας τον δήμιο χάθηκε στο σκοτάδι. ΟΙ πρώτοι σαράντα πέντε αιχμάλωτοι οδηγούνται στο Κεράσοβο, όπου αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν στάθηκαν όμως τυχεροί, γιατί στην επιστροφή τους πέφτουν σε γερμανικό μπλόκο που τους οδηγεί στις φυλακές στα Γιάννενα. 

Το τέταρτο και τελευταίο τμήμα ήταν απλώς η πλαγιοφυλακή των άλλων τμημάτων. 

Στις 27 Αυγούστου άλλο τμήμα Γερμανών καίει 17 άτομα μέσα στο χωριό σε αντίποινα εκτέλεσης Γερμανού αξιωματικού από αντάρτες σε γειτονικό χωριό, οικογένειες Γεωργίου και Αποστόλου Γάκιου. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε 152».

Η περίπτωση Μουσιωτίτσας: Στοιχεία για ένα ιστορικό πλαίσιο

(Ελένη Κουρμαντζή, Λέκτορας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

«..Με την απειλή της συμμαχικής απόβασης στην Ελλάδα το 1943, καινούργια γερμανικά σώματα στρατού μεταφέρονται εδώ – και ειδικότερα στην Ήπειρο – το 22ο Σώμα Στρατού, με κύριο κορμό την 1η Ορεινή Μεραρχία. 

Το παραπάνω Σώμα είχε πολεμήσει στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού μετώπου, στην συνέχεια έδρασε με αντιανταρτικό σκοπό στο Μαυροβούνιο της Γιουγκοσλαβίας και περνώντας στην Αλβανία, εισήλθε στην Ήπειρο στις 9 Ιουλίου του 1943. Αφού στο εν τω μεταξύ πυρπόλησε χωριά και εκτέλεσε κατοίκους στην παραμεθόρια περιοχή της Αλβανίας, το ίδιο έπραξε και στην περιοχή Μπουραζανίου για ελληνικά χωριά, με κυριότερο θύμα το Κεφαλόβρυσο Πωγωνίου.

Το 22ο Σώμα Στρατού έλαβε ως έδρα τα Γιάννενα, όπως και η υπαγόμενη σε αυτό 1η Ορεινή Μεραρχία, η οποία είχε καθαρά αντιανταρτική αποστολή. Άρχισε πολύ σύντομα τηνδράση της με σκοπό την εκκαθάριση της εθνικής οδού Ιωαννίνων-Άρτας, επιχείρηση που κράτησε από τις 18 έως και 26 Ιουλίου 1943, με κυριότερο θύμα αυτή την φορά το χωριό Μουσιωτίτσα. 

Γράφει χαρακτηριστικά ο Μαρκ Μαζόουερ: «Οι προσπάθειες να «εκκαθαριστούν» οι δρόμοι με την αποστολή αποσπασμάτων και από τις δύο πλευρές της κύριας αρτηρίας κατέληξαν σε μια χορεία καμμένων χωριών, αλλά δεν έβαλαν τέρμα στις επιθέσεις των ανταρτών. 

Ο συνταγματάρχης Ζάλμινγκερ, της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, ηγήθηκε μιας τέτοιας αιματηρής επιχείρησης «χτενίσματος» στον δαιδαλώδη δρόμο που διέσχιζε τα βουνά νότια από τα Ιωάννιενα, στα τέλη Ιουλίου». 

Παράλληλα όμως στις 15 Ιουλίου, οι Γερμανοί είχαν επιτεθεί στα χωριά Ασπράγγελοι και Ελάτη Ζαγορίου. Καίγοντας τα σπίτια τους, ενώ στην συνέχεια είχαν αρχίσει να διεισδύουν και προς τα Δωδωνοχώρια. 

Τον Αύγουστο ξεκίνησε και η μεγάλη επιχείρηση με την επωνυμία Augustus, που είχε ως αποτέλεσμα την διείσδυση γερμανικών δυνάμεων στην περιοχή Φαναρίου, οι οποίες, σε συνεργασία με ιταλικές δυνάμεις και Τσάμηδες, έκαψαν εκεί πολλά χωριά και εκτέλεσαν αδιάκριτα κατοίκους. Ξαναγύρισαν ακόμη μια φορά στο χωριό Μουσιωτίτσα, αφού την πρώτη φορά εισήλθαν εδώ την 25η Ιουλίου και είχαν εκτελέσει 135 άτομα και απαγάγει 65 ως ομήρους, εκτελώντας τώρα, στις 27 Αυγούστου, άλλα 17 άτομα, μεταξύ των οποίων ως συνήθως γυναίκες και παιδιά.

Ήδη στις 16 Αυγούστου είχε προηγηθεί μια αιφνίδια επιχείρηση στο Κομμένο της Άρτας, όπου σφαγιάστηκαν άλλοι 317 κάτοικοι ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας, καις ως συνήθως πάλι, πυρπολήθηκε το χωριό. 

Αλλά και στον νομό Ηγουμενίτσας υπήρξαν «αντίποινα», όπως χαρακτηριστικά στην Παραμυθιά, όπου στις 27 Σεπτεμβρίου εκτελέστηκαν 49 πολίτες. 

Στις 29 Σεπτεμβρίου, στο 42ο χιλιόμετρο της οδού Ιωαννίνων-Πρεβέζης, σκοτώθηκε από δυνάμεις του ΕΔΕΣ, ο συνταγματάρχης Γιώζεφ Ζάλμινγκερ, ανιψιός του στρατάρχη Γκέρινγκ, προσωπικός φίλος του Χίτλερ και φανατικός ναζιστής. 

Στις 3 Οκτωβρίου πυρπολούνται οι Λιγκιάδες και σφαγιάζονται 87 άτομα. Από εδώ ξεκινά τον ίδιο μήνα μια σειρά επιχειρήσεων, με την επωνυμία Panther-Tiger-Puma-Hubertus, οι οποίες είχαν ως σκοπό την εκκαθάριση της οδού Ιωαννίνων-Μετσόβου-Τρικάλων από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. 

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο γενικός διοικητής της 1ης Ορεινής Μεραρχίας, δηλαδή μιας μεραρχίας καταδρομών, υπήρξε ο Βάλτερ φον Στέττνερ, φανατικός ναζιστής, ιδιαίτερα πεπεισμένος για κάθε μορφή αντιποίνων, η οποία θα μπορούσε να εξαλείψει την αντίσταση εκ μέρους του πληθυσμού, ανεξαρτήτως εάν αυτό κόστιζε την εξαφάνιση ολόκληρων χωριών.

Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα χωριά κατά χρονολογική σειρά, Μουσιωτίτσα-Κομμένο – Λυγκιάδες, διαπιστώθηκε ότι ο τρόπος εκτέλεσης των αμάχων υπήρξε ιδιαίτερα απεχθής, μέχρι του σημείου μάλιστα να εγκλωβίζουν τον πληθυσμό σε σπίτια και στάνες και να τα πυρπολούν, μη επιτρέποντας με πυροβολισμούς να εξέλθουν τα εγκλωβισμένα άτομα, ώστε να καίγονται μέσα στα ίδια φλεγόμενα κτίσματα. 

Ιδιαίτερα στη Μουσιωτίτσα, έφτασαν στο σημείο να κυνηγήσουν τον άμαχο πληθυσμό πολλά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό, σε απόμακρο και δύσβατο μέρος, με ακροβολισμούς (περίπου 80 ανδρών) της 1ης Ορεινής Μεραρχίας. 

Και για να κατανοήσουμε το κλίμα, ας διαβάσουμε ακόμη δύο αποσπάσματα του Άγγλου ιστορικού Μαρκ Μαζόουερ: «Για πρώτη φορά η Ελλάδα έγινε θέατρο μιας συστηματικής αντιανταρτικής εκστρατείας , και υπέφερε το είδος των καταστροφών που είχαν ήδη ρημάξει κομμάτια της Βοσνίας, της Σερβίας και της Ουκρανίας. Όταν ήρθε η Απελευθέρωση, προς τα τέλη του 1944, πάνω από χίλια χωριά είχαν ισοπεδωθεί. Ένα εκατομμύριο Έλληνες είχαν δει τα σπίτια τους να λεηλατούνται και να καίγονται.. 

Πάνω από 20.000 άμαχοι είχαν σκοτωθεί ή τραυματισθεί, εκτελεστεί, κρεμαστεί ή δαρθεί από τις δυνάμεις της Βέρμαχτ…»

Και συνεχίζει ο Μαρκ Μάζουερ : «Ως έκφραση…των αξιών του Εθνικοσοσιαλισμού, η αντιανταρτική πολιτική της Βέρμαχτ, προσφέρει πολλά στοιχεία για την κατανόηση των ιδεολογικών θεμελίων της Νέας Τάξεως του Χίτλερ, επειδή η Βέρμαχτ, καθόλου λιγότερο από τα SS, αποτελούσε αυτό που ένας Γερμανός ιστορικός ονόμασε «οι δυνάμεις της [ναζιστικής] Weltanschauung[κοσμοαντίληψης]». 

Συνοψίζοντας, κάποιες ειδικότερες αναφορές για τη Μουσιωτίτσα: Είναι γνωστό ότι στις 8 Ιουλίου, οι αντάρτες του Ζέρβα επιτέθηκαν σε μεγάλο φυλάκιο των Ιταλών στο Τέρροβο και το διέλυσαν. Φθάνοντας οι Γερμανοί εδώ, από τις 21 Ιουλίου και ύστερα, θεωρώντας την τακτική που εφάρμοζαν, φαίνεται ότι έκριναν ότι το πολυπληθές χωριό Μουσιωτίτσα, με πληθυσμό 734 κατοίκων, θα έπρεπε να υποστεί την εξαφάνισή του, ώστε πιθανά επίσης να μην μπορέσει ποτά να τροφοδοτήσει και να καλύψει αντάρτες.

Και καταλήγοντας, και στην περίπτωση της Μουσιωτίτσας, όπως και στην συνέχεια των άλλων χωριών που κάηκαν από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής σε όλη την Ελλάδα, στοιχειοθετούνται νομικά, εγκλήματα πολέμου σε πολλαπλή μορφή: Δεν εκτελούνται κατ΄ αρχή κατόπιν δίκης, ένοπλοι, άστολοι αντάρτες που επιτίθενται και σκοτώνουν Γερμανούς στρατιώτες, δεν εκτελούνται καν ύποπτοι για επίθεση άνδρες ικανοί να φέρουν όπλα, αλλά μη ύποπτοι ειρηνικοί πολίτες ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, και μάλιστα κάτω από θηριώδεις συνθήκες, ώστε να φρίττει ο κάθε αναγνώστης της πρόσφατης ιστορίας΄ τείνουμε να αναχθούμε έτσι στην χαρακτηριστική περίπτωση του Κομμένου της Άρτας, όπου εκτελέστηκαν ακόμη και τα σκυλιά των κατοίκων.

Δυστυχώς για τη Μουσιωτίτσα, ούτε κατάθεση στη Δίκη της Νυρεμβέργης υπήρξε, ούτε καν κάποια έρευνα στάθηκε ποτέ πάνω σε αυτή την περίπτωση΄ πέρα από τις ζωντανές, τραγικές μαρτυρίες κάποιων επιζώντων κατοίκων του χωριού, σήμερα για τη στοιχειοθέτηση των γεγονότων της 25ης Ιουλίου και 22ας Αυγούστου 1943, πρέπει να στραφούμε προς τα γερμανικά αρχεία…».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η προσφορά της Μαρτυρικής Μουσιωτίτσας στη Νεώτερη Ιστορία-Χρονικό του Ολοκαυτώματος (Ιούλιος-Αύγουστος 1943), 

Γεωργία Σταύρου-Αναγνώστου, Έκδοση: Κοινότητα Μουσιωτίτσας, 1998.

www.filonoi.gr