Το Πανηγύρι του χωριού...

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Όλα τα λιανούρια καρτεράγαμαν πότε θα ρθή του Αϊλιός να πάμε στό πανηγύρι

Ξεκινάγαμε το πρωί περνάμε ρούγες και μονοπάτια για να φτάκουμε στήν εκκλησία

Μετά κατεβαίναμε στη βρύση με τον πλάτανο. Εκεί γινόταν το μεγάλο γλέντι

Ερχόταν ο μεταπράτης με τα ζαχαρκά, ο ένας του ΄έπιανε κουβέντα και ο άλλος του άρπαζε κάνα γλυφιτζούρι

Εγώ συνήθως πήγαινα εκεί στούς μουζικάντες που κουρτίζανε τα όργανα

Βέβαια τότε οι χωριάτες δεν τους είχαν και σε μεγάλη εκτίμηση γύφτους τους ανεβάζανε γύφτους κατεβάζανε.

Θυμάμαι ένας που έπαιζε το ντέφι ήταν μελαμψός και άσχημος και όταν μέθαγε ένας μπάρπας του έλεγε "έλα ρε αδερφέ να σε φιλήσω γιατί εσένα δεν σε φίλησε ούτε η μάνα σου". Η αλήθεια είναι ότι αυτή η συμπαθέστατη φάρα πρόσφερε πολλά. Αυτοί μας διασκεδάζανε, αυτοί μας φτιάχνανε τα αλέτρια, και όλα τα γεωργικά εργαλεία. Βέβαια μετά απο καιρό όλοι καταλάβαμε την αξία τους Εκεί που κρεμάγαν οι κλέφτες τα άρματα αυτοί κρεμάνε τα άργανα

Το χορό ανοίγουν οι γεροντότεροι η βάβω Ρίνα πίσω η θειάκου Τάσαινα Και κοντά η βάβω

Κίτσαινα Χορός αργός στρωτός στα τρίγια [μηλίτσα που είσαι στο γκρεμό].Τα όργανα ορθά στο τόπο[τρείς αδερφούλες ήμασταν]Τα παιδιά κερνάνε τα όργανα. Φέτος κερνάω έλεγε ο μπάρπα Τέλης, του χρόνου θα χορεύεις βάβω παρέα με τον αρχάγγελο. Άμ δε του χρόνου πάλι πρώτη η βάβω στο χορό

Ακολουθούν οι νεότεροι, χορός διπλοκάγκελος μέσα οι γυαίκες έξω οι άντρες, χοροί τοπικοί Βασίλω Αρχόντισσα, Γιάννη Κώστας, εκεί πέφτουνε οι γλυκές ματιές και τα ανάλογα προξενιά

Μετά μπαίνουν οι μερακλήδες. Η χαρά για τα όργανα!!!  Χορεύει ο Γιώργο Κίτσιος παππαδιά τρία ποτήρια καταγής ένα στό κεφάλι. Είναι να κάθεσαι να τον χαζεύεις, έκφραση, κορμοστασιά, εάν ήταν εκεί ο μεγάλος Καζαντσάκης εκεί θα είχε ξεχάσει το Ζορμπά

Το κλαρίνο στα αφτί οι τσέπες ανάποδα γυρισμένες και ας μην έχουμε αύριο ούτε αλεύρι πάμε για δανικά. Ο ήλιος βγαίνει απο το λιθάρι της Μλέτας είναι σαν να τους λεέι ε... σκολάστε του χρόνου πάλι!!!!

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης

Υπογραφές για το βόρειο τμήμα του Ε-65 .. Πιο κοντά Ήπειρος και Θεσσαλία!

Μεγάλο αναπτυξιακό έργο και περιβαλλοντικό έργο πνοής αποτελεί ο αυτοκινητόδρομος Ε65, ο οποίος όταν ολοκληρωθεί θα αποτελέσει μέρος της ευρύτερης διασύνδεσης της Ελλάδας με την Ευρώπη, ενώ στη χώρα μας θα αποτελέσει «συνδετικό κρίκο» με άλλους αυτοκινητοδρόμους και οδικούς άξονες. 

Η σύμβαση για την κατασκευή του Βορείου τμήματος του οδικού άξονα Ε65 υπεγράφη στο υπουργείο Υποδομών και  Μεταφορών, και αποτελεί τμήμα του μεγάλου αυτοκινητόδρομου Κεντρικής Ελλάδας που υλοποιεί η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.

Το κόστος του Νότιου τμήματος είναι 300 εκατ. € και χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ 2014-2020. Το Βόρειο τμήμα του Ε65 (Τρίκαλα – Εγνατία) μήκους 70,5 χλμ έχει προϋπολογισμό 442 εκατ. €, διάρκεια κατασκευής 3 χρόνια με διατομή 2+2 λωρίδες και ΛΕΑ. 

Με τη νέα σύμβαση, αλλά και τις υπόλοιπες προς υπογραφή συμβάσεις που αναμένονται μέσα στο επόμενο διάστημα, το ανεκτέλεστο υπόλοιπο των υπογεγραμμένων συμβάσεων του ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ θα ξεπεράσει τα 3 δισ. ευρώ.

Η κατασκευή του Βόρειου τμήματος του Ε65 θα συμπληρώσει τον αυτοκινητόδρομο Ε65, ενώνοντας δύο κύριους Ελληνικούς άξονες, δηλαδή, την Εγνατία οδό με τον ΠΑΘΕ και θα επιτρέψει τη βέλτιστη χρήση υπαρχουσών δυνατοτήτων αυτοκινητοδρόμων. Το έργο επιτρέπει την πλέον ανταγωνιστική και περιβαλλοντικά φιλική κίνηση από την Αθήνα προς τη Δυτική Μακεδονία και τις αντίστοιχες συνδέσεις με την Ιταλία (μέσω του Λιμένος της Ηγουμενίτσας στην Αδριατική), τα Δυτικά Βαλκάνια, και μέσω εκείνων στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. 

Η σημασία του έργου, ιδιαίτερα σε σχέση με την ανάπτυξη  στην Δυτική Μακεδονία ενισχύεται περαιτέρω, αν ληφθεί υπόψη και η μεταλιγνιτική εποχή (σχετιζόμενη με την ώθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για Ευρωπαϊκό ουδέτερο-κλίμα έως το 2050) το οποίο θα επηρεάσει αρνητικά την υπόψη περιοχή, η οποία είναι κατεξοχήν λιγνιτική-εξορυκτική. Σε αυτό το πλαίσιο η ανάπτυξη της συνδεσιμότητας της Δυτικής Μακεδονίας με την Μητροπολιτική  Αθήνα και την Κεντρική Ελλάδα – θα ενισχύσει την ανάπτυξη, εξορθολογισμό, εκσυγχρονισμό και διαφοροποίηση των οικονομικών κύκλων των εταιριών που βρίσκονται στην περιοχή και θα ενθαρρύνει νέες εταιρείες να εγκατασταθούν μειώνοντας τις επιπτώσεις της ανεργίας στην περιοχή.  

Ο Ε65 σχεδιάστηκε ως νέος αυτοκινητόδρομος 181 χλμ,  που ενώνει τον υφιστάμενο αυτοκινητόδρομο Αθηνών – Θεσσαλονίκης (στο ύψος της Λαμίας) με την Εγνατία Οδό.

Ο Ε65 ήταν ένας από πέντε αυτοκινητοδρόμους που δημοπρατήθηκαν με Σύμβαση Παραχώρησης το 2007, αλλά λόγω της οικονομικής κρίσης, σε πρώτη φάση υλοποιήθηκε το ενδιάμεσο τμήμα του αυτοκινητοδρόμου (Ξυνιάδα – Τρίκαλα) μήκους 77,5 χλμ, που δόθηκε σε κυκλοφορία το 2017.

Το βόρειο τμήμα του έργου περιλαμβάνει:

•    Δύο (2) σήραγγες με συνολικό μήκος 65μ και 400μ

•    Δύο (2) σήραγγες με εκσκαφή και επανεπίχωση ( Cut & Cover ) με συνολικό μήκος 264μ και 180μ ανά διεύθυνση

•    Τριάντα μία (31) γέφυρες/ άνω διαβάσεις

•    Έξι (6) κόμβοι (Βασιλική, Καλαμπάκα, Γρεβενών, Οξύνεια, Αγιόφυλλο – Καρπερό, Εγνατία) ενώ θα ολοκληρωθεί ο κόμβος Τρικάλων 

•    Δύο (2) κέντρα Εκμετάλλευσης και Συντήρησης (ΚΕΣ)

•    Ένα (1) Μετωπικό Σταθμό διοδίων (Οξύνεια) και τρεις (3) πλευρικοί σταθμοί

Σε όλο το μήκος του έργου θα κατασκευασθούν χώροι Στάθμευσης και Ανάπαυσης, καθώς και νέο δευτερεύον οδικό δίκτυο (εξυπηρέτησης και κάθετων αξόνων) για την εξυπηρέτηση των γειτονικών περιοχών.

https://www.epiruspost.gr

Κυκλοφόρησε σήμερα το νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου «ραγιάς-Μέρες και νύχτες 1821»

Διαβάστε τι γράφει ο συγγραφέας για το νέο του μυθιστόρημα

Το νέο μου μυθιστόρημα «ραγιάς-Μέρες και νύχτες 1821» από σήμερα στα βιβλιοπωλεία.

Σημειώνω ότι, πέρα από τη μυθοπλασία, τους ήρωες και τα νοήματα ο αναγνώστης θα σχηματίσει ολοκληρωμένη εικόνα για όσα συνέβηκαν τα προεπαναστατικά χρόνια και καθ’ όλη τη διάρκεια του ξεσηκωμού.

Μικρή περίληψη του βιβλίου, χωρίς να αποκαλύπτεται η μυθοπλασία:

1816-1829. Πάτρα, Τριπολιτσά, Ναύπλιο, Μεσολόγγι, Καρύταινα, Κομπότι, Πέτα, Αρκαδιά (Κυπαρισσία), Μυστράς, Βασιλικό Κορινθίας, Ναβαρίνο, Μπαρδουνοχώρια, Γεράκι, Λεβίδι, Κανδήλα, Λάλα, Φανάρι, Αράχωβα…….

Αφότου ο Αγγελής βρέθηκε φυλακισμένος στο κοτέτσι του Σαχίν Αγά, το μίσος φώλιασε στην ψυχή του σαν φαρμακερό φίδι.

Κατά την εκρηκτική και συγχρόνως σαγηνευτική του πορεία μπαίνει στη δούλεψη ενός στριφνού και τσιγκούνη πραματευτή, που σου πουλά κωλοφωτιά για καντήλι. Τον ζώνει το μολυβένιο σύγνεφο της σκλαβιάς και του εξευτελισμού των ραγιάδων. Σμίγει με την Κερασία, όπου στο πρόσωπό της βουτάνε και κολυμπούν τα όνειρα. Απαντιέται με κοτζαμπάσηδες, κολίγους και συμπολεμιστές που είναι πιότερο από αδέρφια και γυναίκα την ώρα της μάχης, ενώ ένα Τουρκόπουλο κλαίει κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό, μα τόσο μικρό για τη μοναξιά του.

Στον δρόμο του και δύο γέροντες οι οποίοι ξεψαχνίζουν το κίνητρο για κάθε τι, μα και τη γλυκιά και φαρμακερή ουσία του «εγώ», η πλανεύτρα Ασπασία, διαβολικοί ξένοι, ντόπιοι τυχοδιώκτες, ο επί τριάντα έξι χρόνια αμίλητος Συμεών, ένας καβαλάρης που σώζει αιχμάλωτες Τουρκοπούλες και ο τρανότερος οχτρός του λεύτερου ανθρώπου, ο φόβος.

Ο Αγγελής βιώνει το μεγαλείο και τη σκοτεινή πλευρά του ματοβαμμένου Εικοσιένα, γκρεμίζοντας μυθεύματα και φανερώνοντας καταχωνιασμένες αλήθειες. Σφιχταγκαλιάζεται με τη φωτιά του ξεσηκωμού, μπαίνει στη θέση του «άλλου», μεταβολίζει την αγριότητα σε ελπίδα, λύτρωση και γλυκασμό και βροντοφωνάζει: «Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ραγιάς σε τίποτα!»

Παραθέτω και ένα απόσπασμα από το «ραγιάς-Μέρες και νύχτες 1821», το οποίο αποτελεί τη θεματική κορωνίδα του βιβλίου:

«Λέγεις, Συμεών, ότι κάποιοι δε θέλουν ν’ ανήκουν πουθενά. Εγώ θαρρώ πως δεν μπορείς να βγεις απ’ το πετσί σου όπου και να κρυφτείς, όπου και να πας. Φωλιάζει κει μέσα και ριζώνει ολάκερος κόσμος. Απ’ το φίλημα της μάνας σου ως τα μολογήματα των παππούδων σου και τη ζωή που άπλωσαν τριγύρω σου όσοι σμίγουν σε ό,τι νοματίζει κανείς φυλή και γένος.

»Όσο για τη βουκέντρα, την αιτία, το γιατί ή το κίνητρο καταπώς το λαλείτε, γέροντες, ξετεντώστε το και ξεψαχνίστε το μέχρι το μεδούλι, δε βλάπτει, ακονίζεται έτσι ο νους. Όμως με τα λόγια έρχεσαι να ξεσπυρίσεις τα καμωμένα, δεν είσαι μέσα στη λαύρα τους.

»Κείνο που έμαθα είναι πώς όταν ρίχνεσαι με το τουφέκι και το χατζάρι στη μάχη, είσαι έτοιμος ν’ αποθάνεις κι αυτό θα πει πως πια δε θέλεις να είσαι ραγιάς. Κι όταν φτάνεις να λες δε με κόφτει αν θ’ αποθάνω, όλοι σε λογαριάζουν και σε σκιάζονται. Κανένας δεν μπορεί να σε σταματήσει, μόνο ο χάροντας που πια δεν τον λογαριάζεις εσύ.

»Το ξεκίνημα είναι μια αυλακιά, ίσια, ζαβή, βαθύτερη ή και σαν ξεσγάλισμα στο πετσί σου. Σου δίνει μια αμπωξιά και σε πάει ως παρακάτω, παραπατώντας ή και με σωστές δρασκελιές. Έτσι αρχίσαμε τον ξεσηκωμό, με την αμπωξιά των Φιλικών, και φεύγαμε όπως οι λαγοί μόλις θωρούσαμε τους Τούρκους. Επειδή, πέρα απ’ τα κακορίζικα άρματά μας, τους υψώσαμε πάνω απ’ τη δική μας δύναμη και μας έκοβε τα ποδάρια ο τρανότερος οχτρός του λεύτερου ανθρώπου, ο φόβος.

»Πασχίζω να πω ότι δε φτάνει το ξεκίνημα. Δεν πήζει και δε ζυγιάζεται εύκολα στον νου σου πως σήμερα είσαι ζωντανός κι αύριο με τη θέλησή σου θα βρίσκεσαι κάτω απ’ τη γης ή θα σε τρώγουν τα όρνια. Σε βασανίζει το κρίμα για τους ιδικούς σου μα και για σένα τον ίδιο, για τη ζήση και τα νιάτα σου. Έρχονται στιγμές που κιοτεύεις, σε μαυλίζει ο ήλιος, τα πουλιά, τα λουλούδια, ο αέρας π’ ανασαίνεις, η αγκάλη που καρτεράς να σε σφίξει στη θέρμη της. Και μη γελαστεί κανένας και πιστέψει ότι γεννήθηκαν αντρειωμένοι όσοι τα έβαλαν με οχτρούς που φάνταζαν ανίκητοι κι ας είχαν κάποιοι αποκοτιά πιότερη απ’ των αλλωνών. Στου καθενός το γουδί χτυπιόνταν οι γλυκασμοί της ζωής με το σκοτάδι του θανάτου και μαζί τα κουσούρια κι όλα τα στραβά τους. Και τούτο τους κάμνει ακόμα πιο άξιους και σπουδαίους.

»Μήτε πρέπει ν’ αδικεί κανείς όσους λοξοδρόμησαν ή ξέπεσαν σε κακουργίες, καθισμένος στο μιντέρι του ή στην φραντσέζικη καρέκλα του, αλάργα απ’ τις φωτιές που καίγανε κείνους. Τους έκρεναν γυναίκες και λιμασμένα απ’ την πείνα παιδιά, φωνές άγνωρες, νιόφερτες, φωνές δικών τους, σκοτωμένων ή ατιμασμένων, φωνές αιώνων που πλέξανε χίλιων λογιών φράχτες στον λογισμό τους. Μα και καινούριοι φόβοι και σχέδια, γεννήματα απ’ το αναποδογύρισμα του παλιού κόσμου και το νέο διαφέντεμά του. Και, είναι αλήθεια, πως όλοι ορέγονται να υψωθούν σε αφέντες και θαρρούν αξιότερο τον εαυτό τους απ’ τους άλλους.

»Είμαι σίγουρος πως όποια παντρολογήματα κι αν γίνονταν στον νου όσων χόρεψαν τον αντικριστό χορό με τον χάροντα στο αλώνι του πολέμου, τους έσμιγε η θέληση να φτιάξουμε πατρίδα. Κι ας μην τη νογούσε ο καθένας με τον ίδιο τρόπο. Το μπόλι που μπήγονταν στο κορμί ολωνών και ρουφούσε το αίμα τους για να βλαστήσει, τ’ ανάθρεψαν μύρια δεσίματα στους πίσω χρόνους ως τους τωρινούς. Οι κατοπινοί ας κάμουν το βλαστάρι καλύτερο.

»Για μένα έχει αξία να γεννηθεί και να στεριώσει γερά μέσα στον άνθρωπο η φωνή που κράζει: Δε θα ζήσω σαν ραγιάς! Μα να ξεύρει, όποιος λάβει την απόφαση, ότι τούτο θα ζητήσει μέχρι το αίμα του και να ‘ναι έτοιμος να το δώκει.

»Να μην είμαι ραγιάς στον Τούρκο, που με πατούσε στον σβέρκο και δε με λογάριαζε για πλάσμα ανθρωπινό. Όμως να μη γίνομαι και ραγιάς στο πλάνεμα του ξένου, στα δανεικά λεφτά του, που τα γυρεύει με τους τόκους διπλά και τρίδιπλα και με κρατάει έτσι μόνιμα σκλάβο. Να χρειάζεται να στέρξει για να μοιράσω τα χωράφια σε όσους πότισαν με αίμα τούτη τη γης, γιατί λέει τα βάλαμε αμανάτι στα δάνεια. Είναι ωσάν να σου παίρνουν τη γυναίκα και σου ζητάνε λύτρα για να σ’ τη δώκουν πίσω. Προτιμάω να τρώγω ψωμί και κρεμμύδι και να ‘χω το ίρτζι μου. Να μη φοράω συντρόφι, άμα δεν έχω, κι όχι να διακονεύω μεταξωτά βρακιά και να μου χουφτώνει ο δανειστής τούς πισινούς. Θα τρώγω όσα βγάνω.

»Ραγιάς είναι και κείνος που γίνεται υποτακτικός σε χίλια δυο σκιάγματα κι ας τα έμπηξαν στον νου και στην ψυχή του οι πρωτύτεροι.

»Άμα περπατάς με το τι θα πει ο κόσμος, αν στέκεσαι συνεχώς δίβουλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μετράς τη γνώμη των άλλων, άμα γυρεύεις το ντάντεμα οποιανού διαφεντεύει τη ζωή σου κι αν καρτεράς τον κάθε Μόσκοβο να σε σώσει τότε είναι ραγιάδικο το βήμα σου. Ούτε να λογαριάζεις πως σου χρωστούν οι ξένοι, γιατί πάλι αλληθωρίζεις. Ραγιάς κι όποιος δέχεται στα πατήματα της στράτας του να τον κοιτούν από ψηλά κι όχι ίσια στα μάτια.

»Δε θέλεις να είσαι ραγιάς; Μάθε να λες όχι κει που πρέπει κι ας το πλερώσεις. Να βαστάς το σέβας σου, την αξιοπρέπεια. Να βαστάς το φωτεινό σου εγώ, τη γλυκιά κι όχι τη φαρμακερή του ουσία. Δεν είμαι ραγιάς θα πει και ξανοίγω τον νου μου, τον παιδεύω με χίλια ρωτήματα, αλλά και με τα γράμματα και με τις επιστήμες. Γιατί ο κόσμος του ανθρώπου είναι σαν το καρύδι, κλείνεται μέσα στο τσόφλι. Κι άμα δεν το σπάσεις, δε γλέπεις μακρύτερα. Όποιος το καταφέρει, θα δει να πλαταίνει ο κόσμος κι αυτά που θαρρούσε ότι γνωρίζει.

»Τούτο πεθυμώ κι ονειρεύομαι για το αύριο, μα με πολλούς στο πλάι μου. Άμα δοκιμάσει να κτίσει ένας όλα τα σπίτια της Ελλάδας, θα χρειαστεί αιώνες. Αντίθετα αν κτίσει κάθε νοικοκύρης το δικό του, θα τελέψουν σε μήνες.

»Θέλω να μην είμαι ραγιάς σε κανέναν. Ούτε η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ούτε οποιοσδήποτε άλλος σε μένα. Να μην είμαι ραγιάς μήτε σε ξένο, μήτε σε δικό, μήτε του κορμιού, μήτε σε όσα δε συνταιριάζονται με τον λεύτερο άνθρωπο. Ραγιάς σε τίποτα!»

 

Γιάννης Καλπούζος

5 ορεινοί προορισμοί που δίνουν άλλο νόημα στις καλοκαιρινές διακοπές

Τα Ζαγοροχώρια, τα Τζουμέρκα και άλλα σπουδαία ορεινά σημεία τα έχουμε συνδυάσει με χειμερινές εξορμήσεις: πώς είναι, όμως, το καλοκαίρι; Η απάντηση ίσως κρύβει τον φετινό προορισμό των διακοπών σας

Το καλοκαίρι μπορεί οι περισσότεροι να το έχουμε συνδέσει με νησιά και παραλίες, δεν είναι όμως λίγοι εκείνοι που παίρνουν τα βουνά, αναζητώντας δροσιά, ηρεμία, αλλά και φθηνότερα καταλύματα. Αυτοί είναι πέντε ορεινοί προορισμοί γεμάτοι θέλγητρα, για όσους δεν μετράνε τα μπάνια του καλοκαιριού.

Ζαγοροχώρια

Τα Ζαγοροχώρια το χειμώνα βουλιάζουν κάθε Σαββατοκύριακο από τους επισκέπτες, οι ηπειρώτες ωστόσο τα θεωρούν πολύ πιο όμορφα το καλοκαίρι, που τα βουνά είναι καταπράσινα και μπορείς να φτάσεις παντού, χωρίς τις δυσκολίες που προκαλεί το χιόνι και το κρύο. Δύο εθνικοί δρυμοί, οι ποταμοί Αώος και ο Βοϊδομάτης με τα αριστουργηματικά πέτρινα γεφύρια τους, καθώς και σαρανταέξι χωριά δεν εξαντλούνται σε μία μόνο επίσκεψη, οπότε ξεκινήστε από τα βασικά. Στο Μονοδένδρι θα πάτε για τις εξαιρετικές πίτες που έχουν κάνει διάσημο ένα από τα εστιατόρια της κεντρικής πλατείας εδώ και χρόνια. Καθίστε κάτω από τα πλατάνια και δοκιμάστε όσες ηπειρώτικες πίτες αντέχετε, πίνοντας το χωριάτικο αφρώδες ημίγλυκο ροζέ που οι ντόπιοι εμφιαλώνουν σε μπουκάλια μπίρας. Πριν το φαγοπότι, γιατί μετά αποκλείεται να είστε σε θέση, επισκεφθείτε το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, απ’ όπου μπορείτε να δείτε το φαράγγι του Βίκου σε όλο του το μεγαλείο. Στο Καπέσοβο, πόλος έλξης είναι η κεντρική πλατεία με τη στέρνα του 1848, στην οποία στεγάζεται το ομώνυμο καφενείο-γλυκοπωλείο. Εδώ μπορείτε να προμηθευτείτε και τοπικά προϊόντα, φτιαγμένα με ό,τι προσφέρει η Πίνδος. Το Δίλοφο εντυπωσιάζει με την αρχιτεκτονική του και επιβάλλεται να το περπατήσετε –για πολλούς πρόκειται για το ομορφότερο από όλα τα χωριά. Καθίστε για ένα τσίπουρο στην πλατεία του χωριού και αν πεινάτε μη διστάσετε, εδώ τρώνε και οι Γιαννιώτες. Σε αντίθεση με το Δίλοφο, που τον χειμώνα ερημώνει, το Τσεπέλοβο σφύζει από ζωή, καθώς είναι το μεγαλύτερο χωριό του Ζαγορίου. Με αρχιτεκτονική λίγο διαφορετική από τα άλλων χωριών, έχει επιβλητικά αρχοντικά, μια όμορφη πλατεία με μαγαζιά για όλα τα γούστα και τον Άγιο Νικόλαο, τη σημαντικότερη εκκλησία της ευρύτερης περιοχής και εξαιρετικό δείγμα της ηπειρώτικης εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Το Πάπιγκο είναι γνωστό τοις πάσι, εξαιρετικά τουριστικό αλλά και πολύ όμορφο. Εδώ θα έρθετε αν είστε περιπετειώδεις τύποι, καθώς μπορείτε να κάνετε ράφτινγκ, πεζοπορία, ορειβασία, ιππασία και τα σχετικά. Αν πάλι σας έχει λείψει η θάλασσα, εκτός από το …δροσερό ποτάμι, υπάρχει και κάτι μοναδικό: οι «Κολυμπήθρες» στο ρέμα του Ρογκοβού, δηλαδή μια σειρά από μεγάλες, φυσικές πισίνες που το νερό έχει λαξέψει στον βράχο. Δε θα δυσκολευτείτε να τις εντοπίσετε, τις ξέρουν κι άλλοι!

Τζουμέρκα

Αγέρωχο, πέτρινο, γαντζωμένο σε μια κάθετη πλαγιά, το Συρράκο πιστεύω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα στην Ελλάδα.

Τα Τζουμέρκα πολλοί τα έχουν ακούσει, λιγότεροι, όμως, τα έχουν επισκεφθεί. Η δυσκολία στην πρόσβαση κατά τη διάρκεια του χειμώνα ίσως είναι ένας από τους λόγους –παρότι ο δρόμος δεν κλείνει από το χιόνι, είναι στενός, απότομος, στριφογυριστός, απόκρημνος, γενικότερα η χαρά του υψοφοβικού. Το καλοκαίρι τα βουνά δείχνουν -και είναι- πιο βατά, είναι λοιπόν ευκαιρία να το πάρετε απόφαση για μια ανάβαση στα επιβλητικά Τζουμέρκα. Καταπράσινες πλαγιές, αγριολούλουδα, πουλιά, αγριογούρουνα(!), άφθονα άγρια βατόμουρα, τα πάντα μπορεί να συναντήσει κανείς στο δρόμο του –και μερικές πετρούλες που πέφτουν που και που. Τίποτα όμως δεν θα σας προϊδεάσει για την εντυπωσιακή εικόνα που θα αντικρύσετε φθάνοντας στο Συρράκο. Αγέρωχο, πέτρινο, γαντζωμένο σε μια κάθετη πλαγιά, το χωριό του Κώστα Κρυστάλλη πιστεύω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα στην Ελλάδα. Ο πλούτος του παρελθόντος, όταν οι ντόπιοι έμποροι έφτασαν να πουλάνε τις φημισμένες αδιάβροχες μάλλινες κάπες τους ακόμα και στον στρατό του Μέγα Ναπολέοντα, έχει προικίσει το Συρράκο με πανέμορφα αρχοντικά, βρύσες, γεφύρια και το παλιό πέτρινο σχολείο που δεσπόζει στο κέντρο του. Αφήστε το αυτοκίνητο στην είσοδο του χωριού -μια και σας είναι εντελώς άχρηστο-, προμηθευτείτε γκλίτσες γιατί το χωριό είναι κάθετο και περιπλανηθείτε στα αυθεντικά καλντερίμια του. Αν είστε στοιχειωδώς αθλητικοί τύποι, μην παραλείψετε να πάρετε το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι και οδηγεί στο απέναντι δίδυμο χωριό, τους Καλαρρύτες. Μετά από σαράντα περίπου λεπτά -εκτός κι αν κολυμπήσετε στο ποτάμι- θα φτάσετε στο χωριό που φημιζόταν για την ασημουργία του κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα και είναι η πατρίδα του διάσημου Bulgari. Aν βρείτε ανοιχτό το Μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας μπείτε να το δείτε, αυτό όμως που επιβάλλεται είναι να πιείτε έναν καφέ ή ένα τσίπουρο με πεντανόστιμους μεζέδες στο καφενείο «Άκανθος», ηλικίας 176 ετών, που λειτουργεί ασταμάτητα από το 1840. Σε περίπτωση, πάλι, που πάτε στους Καλαρρύτες με το αυτοκίνητο, κάντε μια στάση στη Μονή Κηπίνας, ένα Μέγα Σπήλαιο τσέπης από πέτρα, σχεδόν αόρατο από μακριά, χτισμένο το 1212. Δίπλα από την εκκλησία ξεκινά ένα σπήλαιο, το επισκέψιμο κομμάτι του οποίου έχει μήκος τριακόσια μέτρα. Πάρτε φακό, γιατί είναι σχεδόν αφώτιστο, και προετοιμαστείτε για συναντήσεις με νυχτερίδες.

Μαίναλο

Η Δημητσάνα είναι η μεγάλη μου αγάπη, το χωριό στο οποίο επιστρέφω συστηματικά εδώ και εικοσιπέντε χρόνια.

Το Μαίναλο μέσα σε είκοσι χρόνια έγινε εξαιρετικά δημοφιλής χειμερινός προορισμός. Τα χωριά του γέμισαν ξενώνες που οι τιμές τους απογειώνονται μόλις μπει ο Νοέμβρης, καθώς η ζήτηση είναι τεράστια. Το καλοκαίρι είναι η ώρα της προσγείωσης και μπορεί κανείς άφοβα να κανονίσει μια εκδρομή στην περιοχή που λάτρεψαν ο Βιργίλιος, ο Γκαίτε και οι περιηγητές που μορφοποίησαν το αρκαδικό ιδεώδες, την αναπόληση του βουκολικού παραδείσου. «Arca deorum» (Κιβωτό του Θεού), ονόμασαν οι Ρωμαίοι τον τόπο όπου, σύμφωνα με τους μύθους, γεννήθηκε η ζωή. Σήμερα τα χωριά της Αρκαδίας έχουν αναγεννηθεί και υπάρχουν λόγοι να τα επισκεφθεί κανείς όλα. Η «Αγία Τριάδα», ωστόσο, είναι η Βυτίνα, η Δημητσάνα και η Στεμνίτσα. Η Βυτίνα δεν είναι τόσο εντυπωσιακή κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται όμως κοντά στο χιονοδρομικό του Μαινάλου, έχει παλμό, πολλές και καλές ταβέρνες που σερβίρουν τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως εξαίσιο κόκορα με χυλοπίτες, αλλά και άφθονα μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα, οπότε μην παραλείψετε να αγοράσετε όσπρια, ζυμαρικά, βότανα αλλά και εξαιρετικό ελατίσιο μέλι. Η Δημητσάνα είναι η μεγάλη μου αγάπη, το χωριό στο οποίο επιστρέφω συστηματικά εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Οδηγώντας από τη Βυτίνα, μετά από μια στροφή ξεπροβάλλει ξαφνικά μπροστά σου και σου κλέβει την καρδιά. Γεμάτη πέτρινους πύργους, υψώνεται περήφανη πάνω από το φαράγγι του Λούσιου η «μπαρουταποθήκη του αγώνα», καθώς εδώ έφτιαχναν μπαρούτι κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Επισκεφθείτε το Μουσείο Υδροκίνησης, που διαφωτίζει σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των νερόμυλων, των νεροτριβών, των βυρσοδεψίων και όλων των χρήσεων που αξιοποιούσαν τα πολύτιμα νερά του ποταμού και μην ξεχάσετε να ταξιδέψετε στον μαγικό κόσμο της σπουδαίας Βιβλιοθήκης της Δημητσάνας. Πάρτε μπακλαβάδες και πυραυλάκια από τη μικρή βιοτεχνία γλυκών που λειτουργεί στο χωριό και ξεκινήστε να γνωρίσετε δύο ιστορικά μοναστήρια: τη Μονή Προδρόμου (16ος αι.) και τη Μονή Φιλοσόφου (963 μ.Χ.), γνωστή και ως «Κρυφό Σχολειό». Η Στεμνίτσα μοιάζει αρκετά με τη Δημητσάνα και από τα μεταβυζαντινά χρόνια αποτελεί αργυροχρυσοχοϊκό και μεταλλουργικό κέντρο. Σήμερα λειτουργεί εκεί παραδοσιακή Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας και σε αυτήν οφείλεται η ύπαρξη καταστημάτων που πουλάνε κοσμήματα και δίνουν ένα καλλιτεχνικό προφίλ στο χωριό. Λιγότερο γνωστά αλλά γεμάτα εντυπωσιακά πέτρινα κτίρια είναι τα Λαγκάδια, το χωριό των φημισμένων Λαγκαδινών κτιστών που ήταν περιζήτητοι και γυρνούσαν σε μπουλούκια κατασκευάζοντας γεφύρια, σπίτια, βρύσες, σχολεία και εκκλησίες. Μια βόλτα στην ιδιαίτερη πατρίδα του Θεόδωρου Δεληγιάννη είναι αρκετή για να καταλάβετε πόση καλλιτεχνία μπορεί να χωρέσει στο χτίσιμο της πέτρας. Η Αρκαδία προφανώς δεν εξαντλείται με μία επίσκεψη, είναι σίγουρο ότι θα επανέλθετε, χωρίς ποτέ να σας απογοητεύσει.

Πάρνωνας

Ο Κοσμάς Κυνουρίας είναι ένα κεφαλοχώρι στον Πάρνωνα.

Όταν αγοράσαμε αυτοκίνητο, η πρώτη μας εκδρομή ήταν στον Κοσμά Κυνουρίας, ένα κεφαλοχώρι στον Πάρνωνα. Έχοντας άγνοια κινδύνου, διαλέξαμε να πάμε από δασικό δρόμο, ο οποίος ήταν χωματόδρομος σχεδόν αδιάβατος, καθώς ήταν σπαρμένος με μεγάλες πέτρες. Δεν έφτανε που κοντεύαμε να σπάσουμε το αμαξάκι μας, χαθήκαμε κι από πάνω, μέχρι που συναντήσαμε το ερημητήριο ενός ιδιόρρυθμου, ωραίου τύπου, μιας κάποιας ηλικίας. Στην ερώτησή μας για το πώς να πάμε στον Κοσμά, απάντησε με πρόσκληση να πιούμε μαζί του ένα κρασί, το οποίο συνοδευόταν από ομελέτα με άγρια σπαράγγια. Απόγευμα πια, εντελώς μεθυσμένοι, καταλήξαμε στο χωριό με τις πετρόχτιστες βρύσες με τα λιοντάρια στην κεντρική πλατεία, το οποίο μας εντυπωσίασε τόσο ώστε να ξαναπάμε άλλες δυο φορές έκτοτε. Σχετικά κοντά στον Κοσμά είναι και το Γεράκι, που κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους και εκτός από την αρχαία ακρόπολή του, έχει μεσαιωνικό κάστρο και τριάντα βυζαντινούς ναούς, που χρονολογούνται από τον 12ο μέχρι τον 15ο αιώνα, με σπάνιες αγιογραφίες. Η Καστάνιτσα είναι ένα ακόμα όμορφο χωριό του Πάρνωνα, σημαντικότερο θέλγητρο του οποίου είναι το …φαγητό. Καθίστε στις ταβέρνες του για να φάτε τα πάντα με κάστανα, από γλυκό κάστανο και καστανόπιτα, μέχρι μοσχάρι με κάστανα, φυσικά. Αν έχετε χρόνο μπορείτε να πεταχτείτε και στα Άνω Δολιανά, τη γενέτειρα του Κώστα Λαλιώτη, που ο ίδιος φρόντισε να είναι του κουτιού. Προσωπικά, αγαπώ περισσότερο τα Τζίντζινα, που το τραγουδιστό όνομά τους αντικαταστάθηκε από το ελληνοπρεπέστερο Πολύδροσο, που μάλλον κανείς δεν χρησιμοποιεί. Στα Τζίντζινα ήταν η πρώτη μας εκδρομή με τη μηχανή –φαίνεται ότι τα τροχοφόρα μας παίρνουν το βάπτισμα του πυρός στον Πάρνωνα. Δύο πράγματα θυμάμαι χαρακτηριστικά: το καταπράσινο βουνό με το πολλά μονοπάτια για πεζοπορία και το κρύο που τρώγαμε κάθε βράδυ, Αύγουστο μήνα –φορούσαμε όλα μας τα ρούχα μαζί και το τσούζαμε για να ζεσταθούμε.

Πήλιο

Το βουνό των Κενταύρων, εξάλλου, συνδυάζει ιδανικά το βουνό με τη θάλασσα,

 καθώς βρέχεται από τα νερά του Αιγαίου και διαθέτει μια σειρά από καταπληκτικές 

παράλιες, ισάξιες των γειτονικών Σποράδων.

Το Πήλιο για μένα είναι ο απόλυτος ορεινός καλοκαιρινός προορισμός. Πηγαίναμε οικογενειακώς από τότε που ήμουν παιδί, όταν ελάχιστοι Έλληνες το προτιμούσαν και έχω προλάβει πραγματικά αθώες εποχές που μου άφησαν και μερικά ψυχικά τραύματα, καθώς πάσχιζα να πιω φρεσκοαρμεγμένο γάλα, από την κατσίκα του ξενοδόχου. Όποτε δεν έχουμε κάποια καλύτερη ιδέα ή δε θέλουμε να ταξιδέψουμε με πλοίο, πάντα καταλήγουμε στο Πήλιο και δεν το μετανιώνουμε ποτέ. Το βουνό των Κενταύρων, εξάλλου, συνδυάζει ιδανικά το βουνό με τη θάλασσα, καθώς βρέχεται από τα νερά του Αιγαίου και διαθέτει μια σειρά από καταπληκτικές παράλιες, ισάξιες των γειτονικών Σποράδων. Το Πήλιο το έχουμε γυρίσει όλο, πάντα όμως μένουμε σε ένα από τα αγαπημένα μας ορεινά χωριά, καθώς δε μας πειράζει να κάνουμε όσα χιλιόμετρα χρειαστεί για να πάμε στις παραλίες που προτιμάμε, με πρώτο και καλύτερο τον ανεμοδαρμένο Μυλοπόταμο, που τον έχω προλάβει με ολοστρόγγυλα μεγάλα βότσαλα, πριν τον αποψιλώσουν οι φυσιολάτρες της κακιάς ώρας. Η Τσαγκαράδα είναι το χωριό των παιδικών μου χρόνων και δεν υπάρχει περίπτωση να μην πιω τον καφέ μου κάτω από το τεράστιο πλατάνι της πλατείας της Αγίας Παρασκευής, όπου κάποτε σκαρφαλώναμε με λύσσα, κάτι που εξακολουθούν να κάνουν όλα τα πιτσιρίκια. Εδώ θα πάρω πάντα και γλυκό του κουταλιού: απίθανο φιρίκι και καρυδάκι εκτός συναγωνισμού. Οι Μηλιές και η Βυζίτσα είναι διπλανά χωριά που αλληλοσυμπληρώνονται. Στις Μηλιές θα βρείτε ωραία all day στέκια με καλή μουσική -το ένα ανήκει στην Τάνια Τσανακλίδου-, θα περπατήσετε μέχρι το σταθμό που καταλήγει ο «μουντζούρης» που έρχεται από τα Άνω Λεχώνια, μια διαδρομή που αξίζει να κάνετε, ενώ επιβάλλεται μια επίσκεψη στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και την ιστορική Βιβλιοθήκη του χωριού. Η Βυζίτσα έχει εντυπωσιακά αρχοντικά που τα περισσότερα λειτουργούν σαν ξενώνες και η διαμονή εκεί θα σας ταξιδέψει στο χρόνο, ενώ όμορφη είναι και η καταπράσινη κεντρική της πλατεία. Ο Λαύκος είναι άλλο ένα χωριό που προτιμάμε, αν και αρχικά αγνοούσαμε την ύπαρξή του. Βρίσκεται στο νότιο Πήλιο, αγναντεύει τον Παγασητικό και έχει μια από τις πιο γοητευτικές πλατείες του βουνού. Εδώ υπάρχει το καφενείο-κουρείο του Εμμανουήλ Φορλίδα, που λειτουργεί αδιαλείπτως από το 1785. Στον πρώτο όροφο που παλαιότερα ήταν χάνι, είχαν φιλοξενηθεί ο Παπαδιαμάντης και ο Βάρναλης, που υπηρέτησε ως λυκειάρχης στην κοντινή Αργαλαστή. Από τον Λαύκο κατάγεται ο ζωγράφος και γλύπτης Θανάσης Φάμπας, έργα του οποίου φιλοξενούνται στο Φάμπειο Μουσείο, κοντά στην πλατεία. Οι διακοπές στο Πήλιο δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένες, χωρίς μια νύχτα με τσίπουρα στην πλατεία του Αγίου Λαυρεντίου, που μοιάζει σαν ψεύτικη. Καθίστε σε ένα από τα αυθεντικά παραδοσιακά καφενεία και θα δείτε με κάθε τσίπουρο να καταφτάνει και ένας διαφορετικός μεζές, όλο και πιο «σοβαρός» όσο τα καραφάκια αυξάνονται. Αν μείνετε στο χωριό, δε χρειάζεται να ανησυχείτε. Έτσι κι αλλιώς, όλες οι μετακινήσεις γίνονται με τα πόδια.

www.lefkadazin.gr

Η ευτυχία μας είναι τα παιδιά μας

Ναι, είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έχουμε τα παιδιά μας.

“Αχ πότε θα μεγαλώσουν;” κάτι που συχνά διερωτόμασταν όσο τα παιδιά μας ήταν μικρά και οι πιο μεγάλοι μας απαντούσαν “ Να τους χαίρεστε τώρα που είναι μικροί και τους έχετε κοντά σας, γιατί αύριο θα φύγουν και θα τους ψάχνετε.”

Ξαφνικά αδειάζει το σπίτι...το ξαφνικά όμως, είναι κάτι χρόνια, από τότε που τα παιδιά ήταν μικρά. Από τότε που έπαιζαν, φώναζαν, τσακώνονταν με την ανεμελιά που χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία.

Πόσο δίκαιο είχαν...μεγάλωσαν άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν στους δικούς τους ουρανούς...και η φωλιά άδειασε.

Σχολεία, φροντιστήρια, διαβάσματα, από το πρωί στο τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα. Αυτό το πήγαινε-έλα, μας κούραζε αλλά ήταν ευχάριστο και τώρα που το νοσταλγώ ήταν μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα μας. Με το πήγαινε-έλα από το σπίτι, στο σχολείο, στα φροντιστήρια, στις ψυχαγωγικές μας βόλτες, κάναμε τις πιο ωραίες συζητήσεις και λέγαμε τα νέα της ημέρας. Δεν έλειπαν βέβαια και οι καβγάδες μας, για το ποιος θα μιλήσει πρώτος, ενώ φτάνοντας σπίτι πεινασμένοι, το θέμα μας ήταν ποιος θα σερβιριστεί πρώτος. Σ' όλα αυτά είχε βρεθεί μια φόρμουλα για να κυλούν όλα ομαλά.

Πόσα βράδια ξενυχτήσαμε γιατί ήταν άρρωστα και πόση λαχτάρα παίρναμε όταν ανέβαζαν πυρετό; Πώς να κλείσεις μάτι όταν το παιδί σου ψήνεται στο πυρετό και πνίγεται στο βήχα;

Το σπίτι ήταν γεμάτο και η λέξη μαμά διαπερνούσε την κάθε γωνιά του σπιτιού.

Υπήρχαν και οι στιγμές που ερχόταν η κούραση και λέγαμε “ δεν αντέχω άλλο”, όμως ήταν η αγάπη, αυτή η ανιδιοτελής, αληθινή αγάπη που μας έδινε την δύναμη να προχωράμε. Όλα γι' αυτές τις αθώες ψυχούλες, που τώρα πια έγιναν άνδρες, έγιναν γυναίκες.

Σπουδάζουν, δουλεύουν, ερωτεύονται, παντρεύονται...πόσο άδειο και βουβό είναι τώρα το μικρό μας σπιτάκι; Ο καθένας τους πήρε το δρόμο του και παλεύει για να φτιάξει το μέλλον του.

Ποιο να σκεπάσω τις νύχτες του χειμώνα για να μην κρυώνει;. Αυτή η αποστολή έχει πια τελειώσει. Η αγωνία του πυρετού έχει τελειώσει . Τώρα έχουν πάρει σειρά άλλα. Να προσέχουν που οδηγούν στους δρόμους, να πάρουν το πτυχίο,να βρουν μια δουλειά...κι' έπειτα να κάνουν ένα καλό γάμο...κι' έπειτα τα εγγονάκια...Κάποιοι άλλοι από μας , όμως, ζουν στην αγωνία των ναρκωτικών, του ποτού, του τζόγου, του εγκλήματος.

Πολλές είναι οι φορές, που κάθομαι στο άδειο μου πλέον σπίτι και οι θύμισες μου ζωντανεύουν όλες εκείνες τις γλυκιές στιγμές, που δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ. Μπαινόβγαιναν από την μια πόρτα του σπιτιού στην άλλη και ήταν ευτυχισμένα γιατί δεν είχαν ακόμα καταλάβει τι γινόταν εκεί έξω, γιατί όπως όλα τα παιδιά του κόσμου τους χαρακτήριζε η αγνότητα, η αθωότητα. Μια αγνότητα και μια αθωότητα που την ζούσαμε, έστω και στο ελάχιστο μαζί τους.

Εκεί που αναπολώ την κάθε μου μέρα του τότε, σκάω χαμόγελο και νοιώθω ευλογημένη που ένοιωσα όλα εκείνα τα συναισθήματα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου. Μεγαλώνουν, τους καμαρώνουμε και τελικά ζούμε γι' αυτά. Αν όχι για όλους, για τους περισσότερους από εμάς είναι η απόλυτη ευτυχία. Γεγονός είναι άλλωστε που όταν μας ρωτάνε τι είναι για μας η ευτυχία ή αν είμαστε ευτυχισμένοι, η απάντηση μας είναι “ Ναι, είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έχουμε τα παιδιά μας. Η ευτυχία μας είναι τα παιδιά μας.”

Χαρούλα Τσαβαρτσίδη

http://www.tampouloukia.gr

Επίθεση με βιτριόλι σε έξι Μητροπολίτες, ανάμεσά τους οι Άρτας και Κονίτσης

Πανικός επικράτησε το απόγευμα Τετάρτης στην Μονή Πετράκη, όταν έξι ιερείς και ο φρουρός της Μονής Πετράκη δέχτηκαν επίθεση με βιτριόλι, με αποτέλεσμα όλοι τους να μεταφερθούν με τραύματα στο Λαϊκό Νοσοκομείο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη Συνοδικό Δικαστήριο, στο οποίο δικαζόταν ιερέας από τη Βέροια. Οι έξι Μητροπολίτες αποτελούσαν τη σύνθεση Συνοδικού Δικαστηρίου το οποίο εξέτασε υπόθεση με ιερέα. Πρόκειται για μια διαδικασία παράλληλη με την Διαρκή Ιερά Σύνοδο που είχε ξεκινήσει σήμερα.

Ξαφνικά και κατά την διάρκεια της εκφώνησης της απόφασης ο υπό έλεγχο ιερέας έβγαλε ένα μπουκάλι με καυστικό υγρό και επιτέθηκε εναντίον των μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου.

Επικράτησε πανικός, όμως ο δράστης δεν κατόρθωσε να διαφύγει, αφού συνελήφθη από την αστυνομική φρουρά της Μονής κι από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που έφθασαν άμεσα στο σημείο μετά την επίθεση.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες οι τραυματισμένοι που οδηγούνται στο νοσοκομείο φέρουν εγκαύματα σε διάφορα σημεία του σώματος τους, με δυο εξ αυτών να τραυματίζονται σοβαρά στο πρόσωπο. Ωστόσο, κανενός η ζωή δεν βρίσκεται σε κίνδυνο.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες επίθεση δέχτηκαν οι Μητροπολίτες Κηφισίας, Γλυφάδας, Άρτας, Ζακύνθου, Κασσανδρείας και Κονίτσης.

https://www.epiruspost.gr

Οι Σκοπιανοί κατέβασαν πανό των "Τσάμηδων", που έγραφε "Αγαπώ την Τσαμερία"!!!

 Και στα Σκόπια,  οι "Τσάμηδες", εκτός από την Αλβανία, κάνουν αυτή την εβδομάδα εκδηλώσεις με γενικό τίτλο "Αγαπώ την Τσαμερία", τιμώντας, όπως ανιστόρητα λένε, τη "γενοκτονία" των προγόνων τους από τους Έλληνες.

Σε εμφανή σημείο ανάρτησαν στην πλατεία “Skënderbeu” των Σκοπίων πανό, που έγραφε "Αγαπώ την Τσαμερία".

Οι αρχές της γειτονικής χώρας, θεωρώντας ότι η ενέργεια αυτή στρέφεται κατά της Ελλάδας, έδωσαν εντολή στη Σκοπιανή Αστυνομία και κατέβασε τη σημαία!

Μέχρι και τα Σκόπια θεωρούν προκλητικές τις δράσεις των "Τσάμηδων"!!! 

https://katoci.blogspot.com

Αναμνήσεις:Το Αμίλητο Νερό που κουβαλούσε μια Μαρία για το Έθιμο του Κλήδονα

Στην ελληνική λαογραφία με τον όρο αμίλητο νερό ονομάζεται το νερό εκείνο που μεταφέρεται από νεαρές κοπέλες (ανύπαντρες), για την εκτέλεση του λεγόμενου μαντικού εθίμου του “Κλήδονα”.

Συγκεκριμένα το αμίλητο νερό μεταφέρεται με στάμνες από πηγή ή πηγάδι ή ποταμό, το βράδυ της παραμονής του εορτασμού της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή στις 24 Ιουνίου, και αμέσως μετά τη δύση του Ηλίου. Χαρακτηρίζεται αμίλητο διότι θα πρέπει κατά τη μεταφορά του οι κοπέλες να κρατήσουν απόλυτη σιγή έναντι οποιονδήποτε αστειοτήτων, πειραγμάτων, προκλήσεων ή και εκφοβισμών, αν υποστούν από τ΄ αγόρια που προστρέχουν στο δρόμο τους ειδικά γι΄ αυτό το σκοπό.

Εξ αυτού προέρχεται και η έκφραση “τ΄ ακούω στον Κλείδωνα” που σημαίνει δεν δίνω σημασία ούτε απαντώ για κάτι.

Παραμονή και ανήμερα της εορτής της γέννησης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, Αγιάσος Λέσβου, Πάρος και Αιτωλικό Μεσολογγίου γιορτάζουν με παραδοσιακό τρόπο τα πανάρχαια έθιμα του Κλήδονα και τα Κάψαλα (Αγιστρου)

Ο ΚΛΗΔΟΝΑΣ είναι ένα πολύ παλιό έθιμο και το συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά και σε Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, σύμφωνα με την οποία αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου.

Το έθιμο πραγματοποιείται στις 23 και 24 Ιουνίου, που συμπίπτει με το θερινό ηλιοστάσιο.

Η λέξη Κλήδονας είναι αρχαία (ομηρική, Κλήηδών – Κληδών που σημαίνει φήμη, αγγελία, άκουσμα οιωνισμού, μαντική ρήση, ευτυχές μήνυμα). Σύμφωνα με τις παραδόσεις, ο λαός πιστεύει ότι ο Αϊ Γιάννης φέρνει τύχη γι’ αυτό και λέγεται ριζικάρης αλλά και φανιστής γιατί φανερώνει την τύχη.

Η διήμερη γιορτή, παραδοσιακά, περιελάμβανε τρεις φάσεις: την προετοιμασία, όπου παραμονή του Αϊ Γιάννη, γινόταν το άναμμα της φωτιάς και το πέρασμα πάνω από αυτήν καθώς και η μεταφορά του αμίλητου νερού, την έκθεση στα άστρα, και το άνοιγμα του Κλήδονα, ανήμερα της εορτής, με τα ριζικά και στη συνέχεια η γιορτή έκλεινε με διασκέδαση για τους συμμετέχοντες.

Το έθιμο

Την παραμονή του Αϊ Γιαννιού τα αγόρια της γειτονιάς άναβαν τρεις μεγάλες φωτιές στη σειρά, μόλις άρχιζε να σουρουπώνει. Για προσανάμματα χρησιμοποιούσαν τα Μαγιάτικα στεφάνια που έφερναν τα κορίτσια. Πάνω από τις φωτιές πηδούσανε όλοι, αγόρια, κορίτσια και παντρεμένες κρατώντας μια πέτρα πάνω από το κεφάλι τους. Λέγανε πως αν πηδήσεις τρεις φορές είναι καλό για την υγεία σου και επιπλέον φεύγουν οι ψύλλοι και οι κοριοί!

Αμέσως μετά, οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονταν σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου ανέθεταν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια Μαρία, της οποίας και οι δύο γονείς να είναι στη ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Το έλεγαν αμίλητο, γιατί κατά τη μετάβαση των κοριτσιών στη βρύση και κατά την επιστροφή, δεν έπρεπε να μιλήσουν. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου γινόταν ο κλήδονας, άδειαζαν το νερό σε πήλινο δοχείο (γκουμάρι το έλεγαν στην Αγιάσο της Λέσβου), στο οποίο η κάθε κοπέλα έριχνε από ένα αντικείμενο ριζικό ή σημάδι, όπως δαχτυλίδι, σκουλαρίκι, κουμπί, δαχτυλήθρα κτλ. Στη συνέχεια κάλυπταν το δοχείο με ένα πανί και το έβαζαν σε κάποιο σημείο μέσα στο σπίτι ή στο φούρνο ή το κλείδωναν με κλειδαριά.

Το τοποθετούσαν στην ύπαιθρο, ή στην ταράτσα σπιτιού, ή κάτω από τριανταφυλλιά, για να τον δουν τη νύχτα τ’ άστρα. Την επομένη το πρωί, τον έπαιρναν μέσα στο σπίτι πριν τον δει ο ήλιος, ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων.

Ανήμερα, άνοιγε ο κλήδονας από εκείνον που το κλείδωσε. Τα αντικείμενα καθώς έβγαιναν με τυχαία σειρά στο κάθε ένα απαγγέλλανε ένα αυτοσχέδιο δίστιχο-προφητεία για τον κάτοχο του σημαδιού. Οταν οι κοπέλες επέστρεφαν στα σπίτια τους, προσέχανε ποιο όνομα ή λέξη θα πρωτοάκουγαν στο δρόμο και το συσχετίζανε με την ανοικτή τύχη τους εκείνη τη βραδιά.

ΑΓΙΑΣΟΣ ΛΕΣΒΟΥ

Τα Κάψαλα και ο Κλήδουνας

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ, ορεινό κεφαλοχώρι νοτιοανατολικά της Λέσβου (25 χλμ. από Μυτιλήνη), αναβιώνουν τα έθιμα Κάψαλα (Αγιστρου) – Κλήδουνας, με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Καρναβαλικού Συλλόγου Αγιάσου «Ο ΣΑΤΥΡΟΣ».

Η πομπή θα ξεκινήσει την επόμενη Κυριακή 23/6, στις 18.00, από το Καμπούδι με τη συνοδεία παραδοσιακής κομπανίας, θα κάνει στάση για χορό στο Σταυρί και θα καταλήξει στην Αγορά. Θα ανάψει η φωτιά για να ακολουθήσει το άγιστρο, θα γίνει η παραδοσιακή τηγανόπιτα και θα βγει ο κλήδονας. Θα παίξουν τα Σαντούρια και τα έγχορδα του Αναγνωστηρίου και θα χορέψει το εφηβικό του τμήμα.

«Αγιστρου» λένε στην Αγιάσο, τη διαδικασία ανάμματος και υπερπήδησης της φωτιάς, προκειμένου να διωχθεί, να εξορκιστεί, να εξαγνιστεί το μίασμα. Ονομασία που προέρχεται από τη λέξη άγος που σημαίνει μίασμα, μόλυσμα.

ΠΑΡΟΣ

Ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα

ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ, από τις 21 έως τις 23 Ιουνίου, αναβιώνει το έθιμο του Κλήδονα, όπου οι κάτοικοι ανάβουν μεγάλες φωτιές και καίνε τα Πρωτομαγιάτικα στεφάνια. Τα άλματα πάνω από τη φωτιά εξορκίζουν τα κακά πνεύματα, ενώ μια άλλη παράδοση θέλει να αποκαλύπτεται στις ανύπαντρες ο μέλλοντας σύζυγος τους.

Τα πιο γνωστά πανηγύρια γίνονται στον Πρόδρομο, στη Νάουσα και στην Αλυκή όπου οι θαλασσινοί μεζέδες και η παραδοσιακή μουσική κρατά μέχρι το πρωί.

Ο Πρόδρομος τιμάει με θρησκευτικές εκδηλώσεις στις 23 και 24 Ιουνίου τον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, πολιούχο του χωριού, ενώ στο πανηγύρι του Κλήδονα συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου. Στην Αλυκή στην παραλία γίνεται το κάψιμο των Μάηδων με τη συνοδεία παραδοσιακών χορών και ζωντανής μουσικής. Στη Νάουσα το έθιμο αναβιώνει στον αύλειο χώρο του Αγίου Αθανασίου, στις Λεύκες στην πλατεία Ηρώων με το κάψιμο των Μάηδων, στον Κώστο στην πλατεία του χωριού, στη Μάρπησσα στην πλατεία Παπά –Γιώργη Στάμενα κτλ.

ΑΙΤΩΛΙΚΟ

Τα Ριζικάρια

ΣΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ, στην Αιτωλοακαρνανία, 10 χλμ. βορειοδυτικά του Μεσολογγίου, πόλη ανεπτυγμένη σ’ ένα μικρό νησάκι στο μέσον περίπου της λιμνοθάλασσας Αιτωλικού-Μεσολογγίου, αναβιώνει το έθιμο του Κλήδονα, με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου «Το Αιτωλικό».

Τα «Ριζικάρια – Στις φωτιές του Αϊ Γιαννιού» θα αναβιώσουν την Κυριακή 23 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, στη Δυτική παραλία (Αγαλμα) στο Αιτωλικό.

Να σημειώσουμε ότι ο Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος «Το Αιτωλικό» ιδρύθηκε το 1982, προσφέροντας με τις δράσεις του στον πολιτισμό του τόπου.

πηγες ethnos.gr/βικιπαιδεια

https://xiromeropress.gr