Αγρίνιο: Ο γαμπρός σκηνοθέτησε ληστεία για να αποφύγει τον γάμο

Ο γαμπρός ομολόγησε πως η ληστεία που είχε καταγγείλει και είχε σαν αποτέλεσμα να μην γίνει ο προγραμματισμένος γάμος, ήταν σκηνοθετημένη. Δεν είχε γίνει ποτέ στο Αγρίνιο, με την υπόθεση να έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης…

Μια πρωτοφανής ιστορία στο Αγρίνιο μεταφέρεται στις δικαστικές αίθουσες. Διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά πολύκροτου σεναρίου καθώς περιλαμβάνει φερόμενο ξυλοδαρμό, μια ληστεία που φέρεται να σκηνοθετήθηκε και ανατροπές στη ζωή μιας γυναίκας που δεν έφταιγε σε τίποτα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…

Mάιος 2019: Σε διαμέρισμα στο Αγρίνιο, λαμβάνει χώρα ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Δυο κουκουλοφόροι, περί τις 20:30 το βράδυ, προβαίνουν σε διάρρηξη κατοικίας ζευγαριού και όταν εισέρχεται σε αυτό ο ένας ένοικος, άνδρας, τον ξυλοφορτώνουν, τον δένουν, τον φιμώνουν και τον αφήνουν αναίσθητο. Κίνητρό τους η ληστεία καθώς αρπάζουν κοσμήματα, χρήματα και άλλα αντικείμενα. Τον άνδρα τον βρίσκουν οικεία του πρόσωπα που τον αναζητούσαν και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Αγρινίου για νοσηλεία.

Η πλέον σοκαριστική ωστόσο διάσταση αφορούσε την αναγκαστική ματαίωση του γάμου του θύματος που ήταν προγραμματισμένος σε δύο ημέρες. Ο άνδρας υπήρξε θύμα της ληστείας λίγη ώρα πριν μεταβεί στο προγαμήλιο γλέντι των δυο οικογενειών. Χαρακτηριστικό άλλωστε πως μεταξύ των κλοπιμαίων ήταν και τα δώρα γάμου.

Νοέμβριος 2019: Ο παθών φέρεται να ανατρέπει πολλά από τα δεδομένα στα πλαίσια της έρευνας της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας στο Αγρίνιο. Ομολογεί πως η ληστεία δεν έγινε ποτέ. Ουδείς τον έδεσε και ουδείς έκλεψε κάτι από το σπίτι. Υποστηρίζει ωστόσο πως ήταν υπαρκτός ο ξυλοδαρμός που υπέστη από άλλο άτομο αλλά τα κίνητρα δεν ήταν η ληστεία, αλλά άλλοι προσωπικοί λόγοι. Φέρεται πάντως να παραδέχτηκε πως έπραξε λάθος που δεν είπε όλη την αλήθεια αλλά-ισχυρίστηκε πως- επινόησε τη ληστεία για να δικαιολογήσει το επεισόδιο που είχε, γιατί ντρεπόταν την οικογένεια της νύφης για αυτό που του συνέβη.

Μετά την εξέλιξη αυτή η Υποδιεύθυνση Ασφάλεια Αγρινίου σχημάτισε δικογραφία σε βάρος του παθόντα και τη διαβίβασε στον αρμόδιο Εισαγγελέα που με τη σειρά του άσκησε ποινική δίωξη για ψευδορκία. Η παρολίγον σύζυγος, πρώην πλέον αρραβωνιαστικιά του έκανε μήνυση. Βασικό θύμα όλης της πρωτοφανούς υπόθεσης σε κάθε περίπτωση είναι η γυναίκα που είδε τον γάμο της να ακυρώνεται αιφνιδίως μια μέρα πριν πραγματοποιηθεί και τα όνειρα της για μια νέα ζωή να καταρρέουν…

Για πολλούς μήνες ήταν και η ίδια πεπεισμένη πως συνέβη ληστεία καθώς δεν γνώριζε την αλήθεια. Όταν το έμαθε έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της… Πλέον είναι πεπεισμένη πως το περιστατικό συνέβη ώστε να μην γίνει ο γάμος. Σημειώνει μάλιστα πως τα «κλοπιμαία» της δήθεν ληστείας που της ανήκαν δεν της επεστράφησαν.

Η ώρα της Δίκης για την ψευδορκία στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αγρινίου έφτασε. Ο «πρωταγωνιστής» της ιστορίας κάθεται εντός της ημέρας, στο εδώλιο του κατηγορουμένου για ψευδορκία. Προηγήθηκαν δυο αναβολές της εκδίκασης. «Ο Εντολέας μου έχοντας απόλυτο σεβασμό στην απονομή της δικαιοσύνης, στο έργο αυτής, καθώς και στο έργο των προανακριτικών υπαλλήλων της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Αγρινίου και για λόγους που θα εκτεθούν κατά την εκδίκαση της υποθέσεώς του που εκκρεμεί στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αγρινίου νοσηλεύτηκε στο Νευροχειρουργικό Τμήμα του ΓΝ Αγρινίου όπου και διεγνώσθηκε ότι υπέστη διάσειση, χωρίς να έχει ενοχοποιήσει κάποιον ψευδώς τόσον με την αρχική, όσο και με την συμπληρωματική του κατάθεση, και είμαστε πεπεισμένοι για την αθωότητα του», υποστηρίζει ο δικηγόρος του κατηγορούμενου.

https://fanpage.gr

Τροχαίο με ένα νεκρό και δύο τραυματίες στην εθνική οδό Άρτας- Πρέβεζας

Τροχαίο με ένα νεκρό και δύο τραυματίες σημειώθηκε αργά το απόγευμα της Δευτέρας στην εθνική οδό Άρτας- Πρέβεζας στο ύψος της Πέτρας. Σύμφωνα με πληροφορίες το ένα εκ των δύο αυτοκινήτων βγήκε από παράδρομο στην εθνική με αποτέλεσμα τη σφοδρή σύγκρουση. Νεκρός είναι ένας 56χρονος. 

Οδηγός και συνοδηγός από το δεύτερο όχημα, ένας 56χρονος και μία 47χρονη μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο Άρτας και νοσηλεύονται εκτός κινδύνου.

https://epirusgate.gr

Η ζωή στα βουνά χωρίς άγχος και στρες. ΒΙΝΤΕΟ

Στα βουνά του Βάλτου, στον τελευταίο της επίγειο παράδεισο, συναντήσαμε την 85χρονη γιαγιά-Σταθούλα, στον τόπο που μεγάλωσε και αρνείται να εγκαταλείψει και μας δείχνει όπως παλιά, πώς μπορούμε εναλλακτικά να τρώμε βιολογικά, υγιεινά και με ασφάλεια, από το αγρόκτημα στο πιάτο μας. 

Η ασφάλεια των τροφίμων αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για όλους μας!

Βίντεο: Ανδρέας Κουτσοθανάσης

Ο Καραϊσκάκης και τα χωρατά του

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Όλοι ξέρουμε για τον γιό της καλόγριας πόσο αθυρόστομος ήταν. Σε μια μάχη δε κατέβασε τα βρακιά του και έδειξε τον πισινό του στους Τούρκους και την έφαγε την μπαταριά στα αχαμνά αλλα ευτυχώς απαλά

Ο Καπετάνιος ζούσε στην αυλή του Αλη Πασά εκεί εκπαιδεύτηκε τις πολεμικές τέχνες.

Πιστός στον πασά έφυγε όταν πέσαν τα Γιάννενα στις δυνάμεις του Σουλτάνου , αλλά και ο πασάς του είχε μεγάλη αδυναμία

Κάθεται σκαρφίζεται τι πλάκα θα σκαρώσει στον πασά.  Φωνάζει τους συντρόφους και τούς λέει ακούστε εδώ θα κάνω μια πλάκα του Πασά ,μεθαύριο τον έχω καλεσμένο την Πασχαλιά. Από σας δεν θέλω τίποτα χορέψτε γλεντήστε και άμα σας ρωτήσει κάτι ο πασάς εσείς θα του πείτε "αλήθεια πασά μου"

Πετάζεται ο Θύμιος τι λες ωρε Καπετάνιε θα μας κρεμάσει στον πλάτανο σαν τον Κατσαντώνη. Μη σκιάζεσαι ωρε Θύμιο εχω τον τρόπο μου ,ένα θέλω από σας στο χορό να έχετε βγαλμένες τις κιλότες Έτσι και έγινε. Έρχεται ο πασάς με τα ασκέρι του, τους καλοδέχονται τρώνε πίνουν και αρχίζουν οι λεβέντες το χορό. Κάποια στιγμή ακούγεται γιος του Αλή να λέει. "Ρε πατέρα που μας έφερες εδώ οι Ρωμιοί χορεύουν και μας δείχνουν τα λιόκια τους"

Τα ακούει ο πασάς τρελαίνεται.Έλα εδώ παλιό μπαστί της καλόγριας τι μασκαραλίκια είναι αυτά. Πασά μου δεν κατάλαβες περάσαμε απ το ποτάμι και ήταν κατεβασμένο βραχήκαν οι κιλότες μας και τις κρεμάσαμε σε κάτι παλούκια άμα δεν πιστεύεις ρώτα και τα παλληκάρια Η αλλιώς στείλε έναν για να δει που είναι κρεμασμένα

Καλά ωρε θέλω και σε πιστεύω, είναι σαν να βλέπω τον ήλιο να βγαίνει από τον Τόμαρο

Γιαννάκης Γιώργος

Απόδημος Κραψίτης

Ρούσα παπαδιά, το μοιρολόι για τα δυο πνιγμένα αδέρφια από το Λεσίνι (Κατοχή).

Ένα παραδοσιακό τραγούδι της περιοχής μας που αναδεικνύει μια τραγική ιστορία με δυο αδέρφια που πνίγηκαν στον ποταμό Αχελώο.

Το τραγούδι που τραγούδησε η Δόμνα Σαμίου και ο Τάκης Καρναβάς, αναφέρεται στον πνιγμό δυο αδερφιών, με το επώνυμο Σωτηρίου, που ζούσαν στο Λεσίνι. 

Σύμφωνα με τις παλαιότερες μαρτυρίες, τα δυο αγαπημένα αδέρφια προσπάθησαν να σώσουν τα γουρούνια που έπεσαν μέσα στο ποτάμι, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο από τα φημισμένα ορμητικά νερά του Αχελώου που είχε πάρει αρκετούς ανθρώπους στο διάβα του τα παλιότερα χρόνια.

Είναι ένας θρήνος που έφτασε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του γλεντιού, δείχνοντας για άλλη μια φορά την επαφή των δύο κόσμων στην λαϊκή παράδοση.

Για το όνομα του τραγουδιού, υπάρχουν φήμες που θέλουν η μητέρα των παιδιών να ήταν παπαδιά χωρίς ωστόσο να έχει εξακριβωθεί κάτι τέτοιο. Γενικά, είναι ένας ύμνος προς τη δύσμοιρη γυναίκα που έχασε τα δυο παιδιά της. Ο ρυθμός του κομματιού είναι 4/4 (2-2).

Μια μοναδική ερμηνεία από τον παπά-Γιάννη, ιερέα του Λεσινίου, σε καταγραφή Νίκου Πλακίδα.

Στίχοι

Σαν πήρα έναν κατήφορο στην ά… στην άκρη στο ποτάμι,

και το ποτά… άιντε ρούσα παπαδιά και το ποτάμι ήταν θολό.

Και το ποτάμι ήταν θολό θολό θολό κατεβασμένο,

σέρνει λιθά… άιντε ρούσα παπαδιά σέρνει λιθάρια ριζιμιά.

Σέρνει λιθάρια ριζιμιά δέντρα δέντρα ξεριζωμένα,

σέρνει και μια άιντε ρούσα παπαδιά σέρνει και μια γλυκομηλιά.

Σέρνει και μια γλυκομηλιά τα μή… τα μήλα φορτωμένη,

κι ανάμεσα άιντε ρούσα παπαδιά κι ανάμεσα στους κλώνους της.

Κι ανάμεσα στους κλώνους της δυ’ αδέ… δυ’ αδέρφια ‘γκαλιασμένα,

τονα τον λε… άιντε ρούσα παπαδιά τονα τον λέγαν Θοδωρή.

Τονα τον λέγαν Θοδωρή, τον άλλο Κωνσταντίνο άιντε ρούσα παπαδιά.

Και η φοβερή ερμηνεία από τον «άρχοντα» του δημοτικού τραγουδιού, Τάκη Καρναβά.

Γενικά, πρόκειται για ένα τραγούδι που έχει λατρευτεί από διάφορα σημεία της Ελλάδος, πρωτίστως της Ρούμελης. Έτσι, σε αυτό το ταξίδι του έχει υποστεί πολλές παραλλαγές, ανάλογα με τον τόπο.

iaitoloakarnania.gr/

http://xiromeronews.blogspot.gr

Οι ορμήνιες του παππού...

Γράφει ο Χρήστος  Α. Τούμπουρος

«Πόση χάρη έχει ο άνθρωπος, άνθρωπος φτάνει να ‘ναι».

Κωστής Παλαμάς.

«Να αποσχολίσεις παιδάκι μ’ να πας παραπέρα, να μην μείν’ς αποκοντριασμένος εδώ, να ανοίξεις για τα καλά τα φωτερά σ’», ήταν σε καθημερινή βάση τα λόγια της γιαγιάς μου, της μεγάλης αυτής δασκάλας της ζωής μου. Έλεγε και τι δεν έλεγε αυτή η άγια γυναίκα. «Βλέπ’ς αυτούς τους ξύπνιους πούρχονται από παραπέρα και παρακάτ’, που ξέρουν τι λέν’ και τι θέλουν και τι πιστεύουν…». Έλεγε, έλεγε, ακόμα μού λέει από τα μνήματα…

«Κάτι θα ξέρει η γιαγιά» έλεγα από μέσα μου. Και την πίστευα. Αλλά στα καπάκια ερχόταν ο παππούς ο θεόσοφος αυτός άγιος ανθρωπάκος που με τη ζεστή του αγκαλιά και τις φιλοσοφημένες ορμήνιες του, με έκανε να τραμπαλίζομαι νοητικά. «Μην την ακούς. Είναι σαϊλεμένη. Αυτό μας έλειπε. Και εδώ στο βουνό, περισσότερο στον κάμπο, αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, ένα γκτσουπ’ αληθινό θα είσαι, αν δεν είσαι άνθρωπος».

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πίστεψα τον παππού. Και από παιδάκι ακόμα μέχρι τώρα προσπαθώ να ορίσω τον άνθρωπο. Τι είναι και ποιος είναι ο άνθρωπος; Βαρύτατος ο σιουμπές. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι ο άνθρωπος δεν ορίζεται. Είναι αυτός που είναι, δηλαδή μια μοναδική και ανεπανάληπτη αξία, αναντικατάστατη και μοναδική. Και γι’ αυτό δεν κατάλαβα προς τι αυτά τα επίθετα «βλαχαδερό», «βλάχοόν» κλπ., που μας φόρτωναν τότε, αλλά ακόμα και σήμερα τα οποία εκστομίζουν διάφοροι -«νοητικές σιαμουνίκλες»- που ασφαλώς τους ήρθε η πνευματική κλιμακτήριος και δεν ξέρουν «κατά πού παν’ και κατά πού διαβαίνουν».

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο», είναι τα λόγια του Λειβαδίτη. Κι άλλα πολλά… Αξίες, ιδανικά, ιδεολογία… Να μην είσαι κωλοτούμπας, να αγωνίζεσαι γι’ αυτήν -την ιδεολογία εννοώ- μεταφέροντας τον σταυρό που σηματοδοτεί έναν καλύτερο κόσμο, μια ατόφια ζωή, και να μην γίνεσαι η κωλοσσούσα της πολιτικής με την έννοια «όπου η τύχη σε φέρει και φέρου και φέρε». Σταθερός στις απόψεις, υπηρέτης της ιδεολογίας σου, αν φυσικά έχεις, με αξιοπρέπεια και άκαμπτο φρόνημα. Διαφορετικά θα σε καταχειριάζει ο Αλεξανδρινός: «Αλλά, (…) τι φταίω εγώ./ Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλοθώ./ Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό./Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».

Επίσης ο άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί ως άνθρωπος, να δείχνει ότι είναι άνθρωπος, συνεργάτης και γενικά συνάνθρωπος. Τέλειοι δεν μπορούμε να είμαστε. Άλλος καλός εδώ, άλλος καλός εκεί και κανένας ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Μοναδικοί και αναντικατάστατοι μόνο στα μνήματα υπάρχουν.

Στη ζωή μου άκουσα και τι δεν άκουσα. Πολλοί πράγματι με απεκάλεσαν και με αποκαλούν «βλαχαδερό», λόγω καταγωγής.«Το βλαχαδερό» ενίοτε γίνεται και τίτλος τιμής γιατί μπορεί να αποτυπώνει την αλήθεια και την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και τη σωφροσύνη, την τιμιότητα και τον αγώνα μιας ζωής, πιστός στην ιδεολογία και τα ιδανικά του, στον μπεσαλίδικο τρόπο ζωής, που απεχθάνεται τα υπόγεια, τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Και βέβαια αναγνωρίζει και σέβεται τη φιλία και «χρωστά ευγνωμοσύνη

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Ο τόπος δεν χαλάει... Οι άνθρωποι είναι που χαλάνε!

Να προσέχεις μάτια μου...

Χάλασε τούτος ο τόπος μάτια μου, χάλασε...

Τώρα πια θα σου λέω μόνο ιστορίες, αφηγήματα, για την ανέμελη ζωή που ζούσαμε σε τούτο δω το νησί. Το νησί της λεμονιάς και των Αγίων.

Δεν φοβόμασταν μάτια μου, δεν νοιαζόμασταν αν κλείσαμε τα παντζούρια κι αν κλειδώσαμε τις πόρτες. Ορθάνοιχτα τ' αφήναμε και το μόνο που έμπαινε μέσα ήταν ο αέρας και η σκόνη που άπλωνε παντού. Ακόμα και το βράδυ, που κοιμόμασταν ανοιχτά ήτανε.

Ούτε τ' αυτοκίνητα κλειδώναμε και ούτε υπήρχανε αυτά, να, τα συστήματα συναγερμού και οι κάμερες για να γράφουνε, όπως λένε, ποιος περνάει έξω.

Όχι δεν υπήρχανε, δεν χρειάζονταν μάτια μου.

Περπατούσαμε και απολαμβάναμε το σεργιάνι με τα πόδια, στα ήσυχα δρομάκια της γειτονιάς μας και δεν κοιτούσαμε πίσω μας, από φόβο, αν μας παρακολουθεί ή μας κυνηγάει κάποιος...

Μέρα και νύχτα το ίδιο ήτανε... ήσυχα...

Οι γείτονές μας, που ένας ,ένας φεύγει από τούτη τη ζωή, ήταν άνθρωποι αγνοί που αγαπιώντουσαν μεταξύ τους χωρίς ζήλια και πάθοι. Λες και ζούσαμε σε χωριό ενώ είμαστε στη πόλη...πρωτευουσιάνοι...

Τώρα λένε τους σφάξανε για να τους κλέψουν μάτια μου, γιατί είχανε, λέει, λεφτά...δεν νοιαστήκανε όταν τους έπαιρναν τόσο βάναυσα την ζωή τους.

Στο σπίτι είχε κάμερες και συναγερμό...

Λίγο πάρα πέρα μια γριούλα πέθανε γιατί την λήστεψαν κάποιοι ναρκομανείς...για κάτι λίγα χρήματα...φαίνεται ήθελαν την δόση τους.

Τώρα αρπάζουν ό,τι βρουν στις αυλές των σπιτιών, ακόμα και αυτοκίνητα, ποδήλατα.

Χάλασε τούτος ο τόπος μάτια μου χάλασε...

Βάλαμε παντού ασφάλειες, στα παράθυρα, στις πόρτες και δεν περπατάμε χωρίς να κοιτάμε πίσω μας, δεξιά κι' αριστερά μας. Ακούμε θόρυβο και τρομάζουμε.

Αυτά γίνονταν μακριά από εδώ, σε άλλες χώρες μακρινές και τ' ακούγαμε στις ειδήσεις ...” μα πώς μπορούν και ζουν έτσι;” συχνά διερωτόμασταν...και τώρα ζούμε κι' εμείς έτσι ακριβώς.

Δεν το πιστεύω μάτια μου, πως τώρα που μεγάλωσα θα φοβάμαι, θα φοβάμαι για σένα και για όλους μας.

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Κάποιοι ξεχάσανε να είναι άνθρωποι, κάποιοι ξεχάσανε να λένε καλημέρα, κάποιοι ξεχάσανε ν' αγαπάνε.

Να προσέχεις μάτια μου, γιατί ο τόπος δεν χαλάει...οι άνθρωποι είναι που χαλάνε...

Χαρούλα Τσαβαρτσίδη

http://www.tampouloukia.gr

Κυκλοφόρησε το 20ο φύλλο της εφημερίδας της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας. Ξεφυλλίστε την

 α

Ο οδηγός έχασε τις αισθήσεις του, ευτυχώς αποφεύχθηκαν τα χειρότερα

Στο νοσοκομείο διακομίσθηκε ο οδηγός λεωφορείου του Πτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Ιωαννίνων μετά από ατύχημα που σημειώθηκε το πρωί του Σαββάτου.

Το λεωφορείο έκανε το καθιερωμένο δρομολόγιο και ήδη είχε παραλάβει εργαζόμενους για να τους μεταφέρει στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης.

Την ώρα που βρισκόταν στο Λυκοτρίχι, ο οδηγός έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε με αποτέλεσμα το όχημα να εκτραπεί και να καταλήξει πάνω στις προστατευτικές μπάρες.

Κανένας από τους επιβαίνοντες δεν τραυματίστηκε ενώ ο ίδιος διακομίσθηκε στο νοσοκομείο.

Στο σημείο έφτασαν δυνάμεις της Τροχαίας ενώ κλήθηκε και η Πυροσβεστική προκειμένου να κόψει τις μπάρες ώστε να μπορέσει να απεγκλωβιστεί και να απομακρυνθεί το όχημα.

https://www.epiruspost.gr

«Το Μουσικό Σχολείο Άρτας συναντά τον Haig Yazdjian»

Το Μουσικό Σχολείο Άρτας & ο Haig Yazdjian σας προσκαλούν το Σάββατο 21 Μαΐου 2022 και ώρα 21.00 στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Παναγίας Παρηγορήτισσας Άρτας, σε ένα ταξίδι «χωρίς διαβατήρια» που φτάνει απ’ την Ανατολή ως τη Δύση και απ’ το βορρά μέχρι το νότο, γεμάτο σκέψεις, συναισθήματα και νοσταλγία.

Ο Haig Yazdjian (Χάϊκ Γιαζιτζιάν) γεννήθηκε στο Χαλέπι της Συρίας από Αρμένιους γονείς και ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1980. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς βιρτουόζους στο ούτι, έχοντας τον δικό του προσωπικό ήχο γεμάτο εκφραστικότητα, αμεσότητα και δεξιοτεχνία. Οι συνθέσεις του ξεχωρίζουν για τον ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπλέκει τον σύγχρονο ήχο με τα ετερόκλητα στοιχεία των μουσικών της Ανατολικής Μεσογείου, δημιουργώντας τα δικά του ηχοχρώματα, επηρεασμένα από την αραβική και αρμενική κουλτούρα.

Μετράει συνεργασίες με σπουδαίους Έλληνες δημιουργούς και τραγουδιστές καθώς επίσης και με διεθνούς φήμης καλλιτέχνες.

Το μουσικό αυτό ταξίδι το ετοίμασαν με πολύ μεράκι οι μαθητές και οι μαθήτριές  του Μουσικού Σχολείου Άρτας με την πολύτιμη βοήθεια των εκπαιδευτικών  τους: Φωτεινή Αρβανιτίδου, Παναγιώτη Γιαννούτσο, Τζωρτζίνα Δημοπούλου, Δημήτρη Καμπόλη, Σπήλιο Κούνα, Αναστασία Σταύρου και Αχιλλέα Τίγκα.

Μαζί μας θα έχουμε τους σπουδαίους μουσικούς και συνεργάτες του Haig: Τάσο Πούλιο στο κανονάκι και Θάνο Χατζηαναγνώστου στα τύμπανα. 

Σας περιμένουμε λοιπόν το Σάββατο 21 Μαΐου και ώρα 21:00 στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Παναγίας Παρηγορήτισσας, για να απολαύσουμε όλοι μαζί αυτή την μουσική περιπλάνηση και να γνωρίσουμε τον κόσμο του Haig Yazdjian.

Κατερίνα Ζήση

Μαθήτρια της Γ’ Λυκείου

«Λαθεύουν και οι παπαδιές…» – Τι σημαίνει η φράση

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

"Ο παππάς τα γένια του βλογάει". Κανόνας στα χωριά. Έτσι το είπαν οι παλιοί, εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Τα είπαν, τα διέδωσαν, τα πιστέψαμε και τα ακολουθούμε. Ευλογημένος καθώς είναι, ευλογημένα θα είναι και τα μέλη της οικογένειάς του και ιδιαίτερα η παπαδιά. Ήθος και τάξη. Κανόνας. Νομοτέλεια.

Έτσι κάπου κάποτε ένας παπάς σ’ ένα χωριό παντοιοτρόπως δόξαζε τον Κύριο και ευλαβικώς αιτούσε απ’ αυτόν, τον Κύριο, Μεγάλη η Χάρη του, να τεκνοποιήσει η παπαδιά. Τι μετάνοιες, τι Ευχέλαια, τι Λειτουργίες σ’ όλα τα εξωκλήσια και στον κεντρικό φυσικά ναό. Γιοκ κούτσκο η παπαδιά.

Ριχτολόγοι και οιωνοσκόποι γνωμάτευσαν πως είναι μαρμάρα. Δεν πρόκειται να κάνει παιδί. Απελπισμένος ο παπάς κατέβηκε στην πόλη και πήγε να φτιάξει τα δικά του υδραυλικά. «Πού ξέρεις, είπε μέσα του. Μπορεί και να φταίω εγώ». Και οι εξετάσεις έγιναν και η απάντηση δόθηκε. «Μουλαΐμκος» ο παπάς. Του ‘ρθε ταμπλάς. Γύρισε στο χωριό, καπίστρωσε και τη μάνα του που είχε ανοίξει το στόμα της και έσερνε, και τι δεν έσερνε της παπαδιάς και έκατσε στα αυγά του. «Θεία θέληση».

Κάποια εποχή όμως διαπίστωσε πως η κοιλιά της παπαδιάς φούσκωνε. Και φούσκωνε χαρακτηριστικά. Έκοψε τα φασόλια και τα ρεβίθια, της απαγόρευσε να τρώει κάτι τέτοιο. «Τα φουσκοκοίλια σε τουμπανιάζουν», της είπε, αλλά αυτή φούσκωνε… Τούρλα η κοιλιά της παπαδιάς.

Πήγαν και στο γιατρό και διαπίστωσε πως η παπαδιά ήταν έγκυος! Τόσο απλά. Έγκυος! Του ‘ρθε του παπά αλατζούτζουρας. Να τον καταπιεί η γη. Μόνο που δεν έβρισε τα θεία. Τα υπόλοιπα τα είπε. Τα κατέβασε όλα. Καντήλια και εικονοστάσια. Και αποφάσισε πως κάποιος παρέσυρε την παπαδιά. Η παπαδιά είναι αγία. Δεν μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο. Σκοτώθ’κε με όλο το χωριό. Όλοι οι άντρες γι’ αυτόν ήταν ένοχοι. Ώσπου κάποιος αψύς του είπε έντονα. «Κάτσε καλά παπά. Φιστικώθ’κε η παπαδιά και θα το πληρώσει όλο το χωριό;» Αρπάχτηκαν μαλλί με μαλλί κι έβαλαν κάτω τις μουτσούνες τους. «Θα σε φάω μωρέ ντιλνέ, θα σού στρίψω το λαρύγγι», φώναζε ο παπάς για να πάρει την απάντηση. «Α, ρε παπά. Με τις μπότες κοιμάσαι. Άιντε στην Παναγία να εξομολογηθείς. Δε σου φταίμε εμείς τίποτε». «Πάω να πάρω το ντ’φέκ’ να σε καθαρίσω», ήταν η απάντηση του παπά. Κι έκοψε κάτ’ να πάει σπίτι τ’ να πάρ’ το ντ’φέκ.

Πέρναγε όμως έξω από την εκκλησία. Και είδε τη μάνα του. «Άει παιδάκι μ’ μέσα στην εκκλησιά να προσευχηθείς στην Παναγιά να σε σχωρέσ’. Θα σ’ φανερώσ’ αυτή τον φταίχτ’». Ο παπάς κοντοστάθηκε και έστριψε κατά την εκκλησία . Μπήκε μέσα και πήγε κατευθείαν στην Ωραία Πύλη. «Παναγία μου, εγώ σε υπηρετώ με ευλάβεια. Ό,τι μού ζητήσεις, εγώ θα το κάνω. Ποιος είναι αυτός ο κερατάς που συγύρισε την παπαδιά και βγήκε γκαστρωμέν’; Με τι μούτρα εγώ να βγω στον κόσμο. Ο άλλος μού είπε πώς φταίει η παπαδιά. Κούνησε λέει την ουρά της. Δεν κάν’ τέτοια πράγματα η παπαδι’ά. Τη βίασαν…»

Και τότε από τον γυναικωνίτη ακούστηκε η ατάκα. «Τέκνον μου λαθεύουν και οι παπαδιές». Το άκουσε ο παπάς σταυροκοπήθηκε τρεις φορές και ανέκραξε: «Ουδείς αναμάρτητος. Λαθεύουν αλήθεια και οι παπαδιές. Αυτό, όμως δεν είναι λάθος. Είναι ξεροπριτσιάλισμα δικό μου, Παναγία μου, σ’χώρεσέ με». Αυτά είπε κι έφυγε για το σπίτι. Από την πίσω πόρτα της εκκλησίας ακολούθησε και η παπαδιά.

Λεξιλόγιο

Μαρμάρα: η στείρα γίδα ή προβατίνα, αλλά και η στείρα γυναίκα

Μουλαΐμκος: ήμερος, ήσυχος υπάκουος, αλλά και στείρος, χαζούλης

Αλατζούτζουρας, ο: αιφνίδια ζάλη, τρικυμία στο κεφάλι

Ντιλνός,ή,ό: χαζός, βλάκας

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Ο Χρήστος Α.Τούμπουρος γεννήθηκε στην Άγναντα Άρτας (Τζουμέρκα). Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και ακολούθως σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έγραψε τέσσερα βιβλία: «Αγναντίτικα Λιχνίσματα», «Το Γυμνάσιο Αγνάντων ο Πνευματικός Φάρος των Τζουμέρκων», «Με την Ηπειρώτικη λαλιά» και «Τραγουδώντας την ξενιτιά», καθώς και εννέα θεατρικά έργα με περιεχόμενο που αφορά τη ζωή στην Ήπειρο.

https://atexnos.gr

Μία συζήτηση της Κατερίνας Σχισμένου με την Έλλη Μάνθα για την παράσταση του Ταρτούφου από το θεατρικό εργαστήρι του Σκουφά

Μία συζήτηση της Κατερίνας Σχισμένου με την Έλλη Μάνθα για την παράσταση του Ταρτούφου από το θεατρικό εργαστήρι του Σκουφά  στην Πνευματική Στέγη του Συλλόγου

1. Και πάλι μαζί με μια νέα παράσταση αυτή τη φορά με Μολιέρο. Γιατί τον επιλέξατε;

 Ο Μολιέρος θεωρείται διαχρονικά από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς και ηθοποιούς που μέσω της τέχνης του κατάφερε να ανάγει την κωμωδία σε κορυφαίο δραματικό είδος, αντίστοιχο της τραγωδίας. Υπήρξε ένας δραματουργός που με δύναμη,τόλμη,φαντασία και ευρηματικότητα κατέγραψε, έκρινε, κατέκρινε και σατίριζε ανοιχτά τον φαρισαϊσμό των ευγενών και της αστικής τάξης ενσαρκώνοντας το πνεύμα των λαϊκών μαζών.

Τα έργα του Μολιέρου είναι εμποτισμένα με την οξυδερκή παρατηρητικότητα που διακρίνει τον σπουδαίο Γάλλο δραματουργό. Αποτελούν μια σατιρική αντανάκλαση της κοινωνίας και των ηθών της εποχής του, διανθισμένα με φιλοσοφικές προεκτάσεις και εμπνευσμένα από την επικαιρότητα. Η ικανότητα του στο σμίλευμα και τη γελοιοποίηση τυπικών χαρακτήρων και συμπεριφορών, καθώς και στην προσεκτική ενδοσκόπηση της ανθρώπινης φύσης και των παθών μας χάρισε μερικούς από τους πιο αξέχαστους θεατρικούς ήρωες, όπως τον Ταρτούφο που φέτος ανεβάζουμε με την θεατρική ομάδα του Μ/Φ Συλλόγου «Ο Σκουφάς».

Η κωμωδία Ταρτούφος, οπως όλες οι κωμωδίες του Μολιέρου, τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο των ιστοριών του. Δεν έχει σκοπό να διδάξει αλλά να καταγγείλει την υποκριτική συμπεριφορά και το ψέμα. Ο Ταρτούφος,όπως τον προσεγγίσαμε σαν ομάδα, δεν είναι μόνο ένας δήθεν θρησκόληπτος απατεώνας που θέλει να επωφεληθεί εισβάλοντας σε μια πλούσια αστική οικογένεια, αλλά είναι και ένας άνθρωπος που κυριεύεται απο κρυφά πάθη, και στο αγώνα του για καταξίωση πέφτει στην παγίδα που ο ίδιος στήνει. Ο τρόπος ζωής της οικογένειας του Οργώνη αντιτίθεται με τα δήθεν πιστεύω του Ταρτούφου, που προσπαθεί να σώσει τις ψυχές τους απο την αμαρτία. Ο ίδιος όμως πως διαχειρίζεται τις κρυφές του επιθυμίες;Στο τέλος πέφτει η μάσκα της υποκρισίας του Ταρτούφου;

Ο Ταρτούφος είναι κωμωδία που γεννά πολλά ερωτήματα κατα την μελέτη του και αφήνει το περιθώριο προσέγγισης με πολλούς τρόπους, δουλεύοντας πάνω στον ηθοποιό και στο σώμα του. Ο ηθοποιός κατα τις πρόβες είναι ελεύθερος να ανακαλύψει τρόπους προσέγγισης του χαρακτήρα που ενσαρκώνει αρχικά σωματικά και ύστερα ερμηνευτικά πάντα σε σχέση με το σύνολο.

Τέτοια κείμενα είναι άχρονα, μας αφορούσαν και θα μας αφορούν πάντα,θέτοντας ζητήματα μεγάλα και ποικιλόμορφα. Το έργο Ταρτούφος γεννά προβληματισμούς απο την ανάγνωση μέχρι και μετά την παράσταση, ανακαλύπτοντας πάντα κάτι νέο. Όλα αυτά με έκαναν να το επιλέξω και να το παρουσίασω στην σκηνή του Μ/Φ Συλλόγου ο «Σκουφάς» με την ομάδα μου.

2. Πιστεύετε πως το κοινό μας, εδώ στην πόλη διψά για θέατρο και τέχνη;

Φυσικά, κάθε άνθρωπος,πιστεύω, έχει ανάγκη την τέχνη, κάθε είδους τέχνης, για να εκφραστεί, να προβληματιστεί, να διερωτηθεί και να γεμίσει την ψυχή του. Και οι άνθρωποι στην πόλη μας έχουν αποδείξει πολλές φορές οτι στηρίζουν όλες τις ενέργειες που γίνονται με αγάπη και σεβασμό.

Το θέατρο οφείλει να εξευγενίσει τις ψυχές των ανθρώπων και οι ηθοποιοί να εξυψώνουν και να απογειώνουν τον άλλον που έχουν απέναντί τους και εαν αυτό δεν συμβαίνει τότε δεν μιλάμε για τέχνη.

3. Πώς καταφέρατε να ξαναρχίσετε  μετά από τους τόσο σκληρούς περιορισμούς λόγω πανδημίας;

Το θεατρικό Εργαστήρι του Μ/Φ Συλλόγου «Ο Σκουφάς» ξεκίνησε απο τον Οκτώβριο αυτή τα μαθήματα με περιορισμούς λόγω πανδημίας. Αλλά η δράση του δεν είχε σταματήσει. Όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες που επικρατούσαν, το Θεατρικό Εργαστήρι ήταν ενεργό με ποικίλες δράσεις, όπως Χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, συμμετοχή σε παρουσίαση βιβλίου, ανέβασμα παράστασης με δύο μονόπρακτα του Άντον Τσέχωφ, βιντεοσκοπημένες παρουσιάσεις , δρώμενο κατά της Βίας των Γυναικών.

Φέτος λοιπόν η παράσταση αυτή είναι αποτέλεσμα πολύμηνων προβών και ασκήσεων με ερευνητικό χαρακτήρα για την προσέγγιση των ρόλων απο τους ηθοποιούς.

Παρουσιάζουμε μια μεταμοντέρνα εκδοχή του έργου διατηρώντας στοιχεία εκείνης της εποχής.

Θέλω προσωπικά και δημόσια να ευχαριστήσω όλους όσους βοήθησαν στην ολοκλήρωση της παράστασης. Ένα μεγάλο ευχαριστώ απο καρδιάς στην Υπεύθυνη Θεατρικού Εργαστηρίου Ειρήνη Νάκου , που είναι πάντα δίπλα μας να μας βοηθά, να μας εμψυχώνει και να επιμελείται με κάθε λεπτομέρεια όλο το στήσιμο της παράστασης.

4. Πιστεύετε πως η τέχνη έχει κάτι να μας πει, να μας διδάξει σε τόσο δύσκολες εποχές;

Απο αρχαιοτάτων χρόνων η τέχνη υπήρχε γιατί κάτι ήθελε να μας μεταφέρει, ειδικά σε δύσκολες εποχές. Τότε ο άνθρωπος είναι που την έχει περισσότερο ανάγκη. Η τέχνη ενώνει τους ανθρώπους ,τους φέρνει κοντά. Δυστυχώς κατα τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε ο σημερινός άνθρωπος χάνει την ενέργειά του, το σώμα του και την ψυχή του και ζεί μια ζωή αποξενωμένη. Ο σημερινός άνθρωπος , και εν μέσω πανδημίας , ζει συνέχεια με τον φόβο και στρέφεται στον εαυτό του και στη μοναχικότητα.Αυτό σε συνδυασμό με την κακή χρήση της τεχνολογίας έχουν ενισχύσει την απομάκρυνση του απο τον συνάνθρωπο.

Ετσι λοιπόν, οι δημιουργοί της τέχνης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την αξία του ανθρώπου. Να βοηθήσουν να μην σβήσει η φλόγα της ένωσης ,να μην χαθεί η ελπίδα.

Στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί Εύη Ματσούκα, Φώτης Παπαφώτης, Χρυσάνθη Γαλάνη, Θωμάς Χρήστου, Φιλύρα Φιλίππα, Νικόλας Μπανταλούκας, Γιώργος Διαμάντης, Γιώργος Σταύρος, Μαρία Ράπτη, Στεργιανή Βερνιώτου, Βάσω Καραβασίλη, Νικολέτα Βίτσιου, Παντελής Σιώζος και Φωτεινή Τσαδήμα.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία : Έλλη Μάνθα
Μετάφραση: Κ. Χ. Μύρης
Σκηνικά : Έλλη Μάνθα, Ειρήνη Νάκου
Σχεδιασμός Κοστουμιών: Ειρήνη Νάκου
Κατασκευή Κοστουμιών: Ευαγγελία Τσώλα
Μακιγιάζ:Φωτεινή Τσαδήμα
Κομμώσεις: Βασιλική Αγγελομένου
Μουσική: Έλλη Μάνθα, Φώτης Παπαφώτης
Φωτογραφία Αφίσας: Γιώργος Σταύρος
Βίντεο- Φωτογραφία: Γιώργος Σταύρος & Στεργιανή Βερνιώτου
Επιμέλεια φωτισμού & ήχου: Γιώργος Νικολακόπουλος “G Sounds & Lights”
Υπεύθυνη Θεατρικού Εργαστηρίου: Ειρήνη Νάκου

Ημερομηνίες Παράστασης: 20-27 Μαίου 2022
(Εκτός Δευτέρα 23 Μαίου)
Ώρα παράστασης: 9:15 μ.μ
Διάρκεια: 90’
Στην Πνευματική Στέγη του Συλλόγου

Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα υγειονομικά μέτρα για την προστασία από την πανδημία.

Κατερίνα Σχισμένου

Ροδαυγή Τζουμέρκων Άρτας. Απολαύστε τα video

Απολαύστε τα video

Η Ροδαυγή, παλαιά ονομασία Νησίστα, είναι ένα καταπράσινο κεφαλοχώρι σκαρφαλωμένο στη μέση περίπου της ανατολικής πλευράς του Ξηροβουνίου, σε υψόμετρο 740 μ. και απλωμένο πάνω από τον Άραχθο. Είναι το μεγαλύτερο από τα χωριά της πλευράς αυτής του βουνού και απέχει από την Άρτα, με τα σημερινά οδικά δεδομένα, 22 χμ.. Το πότε ακριβώς χτίστηκε το χωριό δεν είναι γνωστό. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι ότι στη θέση Κακολάγκαδο, παλιά τοποθεσία του χωριού, υπήρχε το Αθήναιον, η νότια πόλη του Κοινού των Αθαμάνων, του οποίου ίχνη των τειχών του σώζονται μέχρι και σήμερα στη θέση αυτή.

Η Ροδαυγή, παλαιά ονομασία Νησίστα, είναι ένα καταπράσινο κεφαλοχώρι σκαρφαλωμένο στη μέση περίπου της ανατολικής πλευράς του Ξηροβουνίου, σε υψόμετρο 740 μ. και απλωμένο πάνω από τον Άραχθο. Είναι το μεγαλύτερο από τα χωριά της πλευράς αυτής του βουνού και απέχει από την Άρτα, με τα σημερινά οδικά δεδομένα, 22 χμ.. Το πότε ακριβώς χτίστηκε το χωριό δεν είναι γνωστό. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι ότι στη θέση Κακολάγκαδο, παλιά τοποθεσία του χωριού, υπήρχε το Αθήναιον, η νότια πόλη του Κοινού των Αθαμάνων, του οποίου ίχνη των τειχών του σώζονται μέχρι και σήμερα στη θέση αυτή.

Δημόσιοι αμαξιτοί δρόμοι πριν από το 1960 δεν υπήρχαν στο χωριό. Yπήρχαν μόνο δρομάκια βατά στα ζώα και ανώμαλα τα πιο πολλά. Η επικοινωνία με τα αστικά κέντρα, Άρτα και Φιλιππιάδα, γινόταν με τα ζώα, άλογα και αγωγιάτες, ή με τα πόδια ακολουθώντας το ‘’δρόμο‘’ του Αράχθου ή τον ‘’ημιονικό‘’ δρόμο: Πιστιανά, Κιάφα, Κορφοβούνι (Μπρένιστα), Γραμμενίτσα, Άρτα. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας είχε χαρακτηριστεί από τους Τούρκους Κεφαλοχώρι (χανικέζικο) και αποτελούσε την έδρα της διοίκησης.

Ως ‘’Κεφαλοχώρι‘’ η Ροδαυγή ήταν αυτοδιοικούμενη. Τη διοίκηση την αποτελούσαν ο Μουχτάρης (ο πρόεδρος της κοινότητας) και δύο Αγάδες ως σύμβουλοι. Άλλη αρχή ήταν ο Mοντήρης (ο ειρηνοδίκης) και οι Zαπιτιέδες (χωροφύλακες). Από το 1881 μέχρι το 1913 ο Άραχθος ποταμός απετέλεσε το σύνορο μεταξύ του ‘’Ελληνικού‘’ και του ‘’Τούρκικου‘’. Τότε πολλοί Ροδαυγιώτες, για να αποφύγουν την τουρκική καταπίεση, έφυγαν από το χωριό και εγκαταστάθηκαν στο ‘’Ελληνικό‘’, στην απέναντι δηλαδή πλευρά του Αράχθου, όπου δημιούργησαν την Πέρα ή Νέα Νησίστα.

Μορφολογικά το έδαφος της Ροδαυγής παρουσιάζει έντονη ποικιλία χωρίς όμως απότομες μεταπτώσεις. Τον ορεινό όγκο του Ξηροβουνίου, από τα μισά περίπου της πλαγιάς του και κάτω, διαδέχονται μαλακοί λόφοι που καταλήγουν σε μικρές πεδιάδες κοντά στον Άραχθο ποταμό. Και όλα αυτά τυλίγονται σε μία πλούσια βλάστηση, που όμοιά της σπάνια συναντάει κανείς αλλού. Πυκνά δάση, κυρίως από ρείκια και κουμαριές (μακία βλάστηση), αλλά και πλατάνια στις ρεματιές και την παραποτάμια ζώνη, βελανιδιές, καστανιές και οπωροφόρα δέντρα καλύπτουν τον τόπο από άκρη σε άκρη. Και όπου αυτά σταματούν - στα χαμηλότερα μέρη - τα διαδέχονται καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Με όλα τούτα τα χαρακτηριστικά το ροδαυγιώτικο τοπίο, παρά την ποικιλία του, διακρίνεται από κάποιους τόνους ηρεμίας και ηπιότητας.

Από την εποχή που κατοικήθηκε το χωριό έως και τη δεκαετία του 1960 οι συνθήκες ζωής για τον τόπο έμειναν περίπου οι ίδιες. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν πάντα ως κύρια απα-σχόληση τη γεωργία. Η οικονομία δεν παρουσίαζε καμιά ανάπτυξη, γιατί βασιζόταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της στη μικρής κλίμακας γεωργική παραγωγή.

Έτσι το βιοτικό επίπεδο παρέμενε γενικά αρκετά χαμηλό. Ο πληθυσμός στην πλειονότητά του ζούσε πολύ απλά και με μεγάλη λιτότητα από την τοπική παραγωγή, έχοντας περιορίσει τις ανάγκες του στο ελάχιστο. Και όπως ήταν αυτάρκης η οικογένεια στη διατροφή, το ίδιο ήταν και στην αμφίεση και ως προς τα περισσότερα είδη οικιακής χρήσης, ακόμα και ως προς αυτή την κατοικία. Μόνοι τους έχτιζαν κατά κανόνα τα σπίτια τους ακολουθώντας τις τυποποιημένες αρχές μιας απλοποιημένης ε-μπειρικής αρχιτεκτονικής παράδοσης.

Οικισμοί

Η Ροδαυγή πολεοδομικά δεν έχει τον χαρακτήρα ενός συγκεντρωτικού χωριού αλλά αποτελείται από οικισμούς που εκτείνονται σε όλη τη γεωγραφική έκτασή της. Οι οικισμοί αυτοί είναι: το Περδικάρι, ο Άμμος, η Κερασίτσα, η Λάψαινα, το Καθαραβούνι, η Κρανούλα, η Σάντινα, το Σουμέσι, το Ξεράκι και το κεντρικό Χωριό.

Όλοι σχεδόν οι οικισμοί αυτοί είναι χτισμένοι σε μέρη τελείως αθέατα από το κέντρο του χωριού ίσως για το φόβο των επιδρομών. Φαίνεται ότι προτιμήθηκαν τοποθεσίες που συνδύαζαν την ασφάλεια με την ανοικτή θέα προς τον Άραχθο. Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει όλους αυτούς τους οικισμούς είναι ο μη συγκεντρωτικός πολεοδομικός χαρακτήρας τους. Τα σπίτια, ακολουθώντας μια παλιά συνήθεια, δεν χτίζονται το ένα κοντά στο άλλο, αλλά το καθένα περιβάλλεται από καλλιεργήσιμες εκτάσεις. 

Το Καγκελάρι

Με την πολυπληθή παρουσία των απόδημων Ροδαυγιωτών, των ξένων επισκεπτών και με τη συμμετοχή των μόνιμων κατοίκων, γιορτάστηκε η Ανάσταση στο όμορφο χωριό, τη Ροδαυγή μας. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία να ανταμώσουν και να γιορτάσουν μαζί κάτοικοι και ξενιτεμένοι και να ανταλλάξουν ευχές για υγεία, χαρά και ευτυχία και καλό αντάμωμα πάλι το καλοκαίρι.

Το απόγευμα της Τρίτης, αν και εργάσιμη ημέρα η Τρίτη και οι περισσότεροι γύρισαν πίσω στις εργασίες τους, χορεύτηκε ο ονομαστός χορός Καγκελάρι με τη συμμετοχή όλων, χωριανών και ξενοχωριτών. Όλοι νέοι και ηλικιωμένοι, πιάστηκαν θηλυκωτά μεταξύ τους, τραγούδησαν και χόρεψαν το Καγκελάρι διατηρώντας έτσι γνήσιο το έθιμο στο χρόνο. Μετά το πέρας του χορού ο κόσμος, ανάλογα με τις προτιμήσεις του, επέλεξε να διασκεδάσει σε κάποια από τις δυο ορχήστρες που υπήρχαν στο χωριό

Τα Τραγούδια του Λαζάρου

‘’Καλώς σας εύρ’ ο Λάζαρος και φέτος και του χρόνου

με τ’ άσπρα με τα κόκκινα και με τα λουλουδάτα

σαν των Βαγιώ και τη Λαμπρή, σαν ποιο αγαπάει η καρδιά σου;‘’

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η Λαογραφική ομάδα των κατοίκων της Ροδαυγής πλαισιωμένη από παιδιά, μεσήλικες, γέρους και γριές, στο χαγιάτι του ιστορικού Ναού της Αγ. Παρασκευής, τo βράδυ της Παρασκευής 10 του Απρίλη, παραμονή του Λαζάρου, τραγούδησε μερικά από τα 24 τραγούδια που τραγουδιόνταν παλαιότερα από τα παιδιά, τα οποία περνούσαν από όλα τα σπίτια του χωριού, με το στολισμένο καλάθι. Οι νοικοκυραίοι φρόντιζαν να είναι στα σπίτια τους εκείνη την ημέρα και περίμεναν με λαχτάρα τα παιδιά για να παραγγείλουν το τραγούδι της επιθυμίας τους, ενώ τα παιδιά έπρεπε να ξέρουν καλά όλα τα τραγούδια, γιατί αλλιώς δεν γίνονταν δεκτά και δεν θα τύχαιναν το κέρασμα της εποχής εκείνης, όπως αυγά, σύκα ξηρά, καρύδια, γλυκά, χρήματα κλπ.
Όλα τα τραγούδια είχαν τη σημασία τους, γιατί είχαν να κάνουν με τη ζωή και τις ασχολίες των κατοίκων. Ιδιαίτερη όμως βαρύτητα έδιναν στο τραγούδι του ξενιτεμένου, η παραγγελία του οποίου ήταν πολύ συχνή και αυτό επειδή πολλά σπίτια είχαν άνθρωπο στην ξενιτειά.

‘’Παρακαλώ σε ξενιτειά με τα φαρμάκια πο ’χεις,

αυτόν τον νιό που σου’ στειλα, αυτό το παλικάρι

να μην του δώκεις αρρωστιά, να μην του δώκεις χάλι…’’

Η Λαογραφική ομάδα των απανταχού Ροδαυγιωτών, προσπαθεί να διατηρήσει το Πασχαλινό αυτό έθιμο, να κρατήσει ζωντανή την παράδοση, μεταδίδοντας τις μελωδίες των τραγουδιών αυτών στην ψυχή της νέας γενιάς, ιδιαίτερα σήμερα που οι ξέφρενοι ρυθμοί της ζωής έχουν απομακρύνει τους νέους από τις παραδόσεις και τις ρίζες τους με αποτέλεσμα να επέρχεται πολιτιστικός μαρασμός και αλλοτρίωση.
Την τελευταία δεκαετία έγινε μια προσπάθεια καταγραφής και αναβίωσης των τραγουδιών του Λαζάρου με τη βοήθεια φορέων και κάποιων που αγαπούν την παράδοση και κύρια του αείμνηστου Ροδαυγιώτη ιστορητή Κων/νου Διαμάντη, ώστε να μην χαθούν τα ακούσματα και οι μελωδίες των τραγουδιών αυτών με το πέρασμα του χρόνου.
Εξ ίσου σημαντικό έθιμο είναι και ΤΑ ΠΑΘΗ, που τραγουδιούνται πάλι στον ίδιο χώρο και ώρα 7 μ।μ. την Μ.Παρασκευή, με τη διαφορά ότι το καλάθι φέρει μαύρο μαντήλι και δάφνες.

‘’Κάτω στα Ιερουσόλυμα και στου Ιησού τον τάφο

δέντρος εκεί δεν φύτρωνε και δέντρος εφυτρώθη,

το δέντρο ήταν ο Χριστός και η ρίζα η Παναγία

και αυτά τα ριζοκλώναρα ήταν οι Αποστόλοι…’’ 

Οι φορεσιές της Ροδαυγής

Το ένδυμα, η φορεσιά είναι κάτι το μαγικό. Αλλάζει την όψη και την ψυ-χολογία του ανθρώπου, εκπέμπει μηνύματα, δημιουργεί συναισθήματα, ξυπνάει μνήμες.
Το ένδυμα είναι τόσο παλαιό, όσο και ο άνθρωπος των σπηλαίων! Από τις πρωτόγονες κλωστές και τις προβιές έως τα σημερινά κοστούμια πέρασαν πολλά χρόνια. Αλλά ένα δεν άλλαξε: Η σημειολογία της ένδυσης!
Στην ένδυση (αλλά και στα συγγενικά της, επίσης μαγικά, σημάδια υπό-δηση-κόσμημα-κέντημα-κεφαλοκάλυμμα και ακόμη πιο ειδικά στην ψιμυθίωση και στον αρωματισμό) αποκαλύπτεται η οργάνωση και ο πολιτισμός ενός ολό-κληρου λαού!



















Η αντρική φορεσιά 
Η ανδρική φορεσιά της Ροδαυγής χαρακτηρίζεται από λιτότητα στη μορφή και αρμονικό συνδυασμό των χρωμάτων.
Αποτελείται από το παντελόνι που είναι συνήθως σε μπεζ ή άσπρο χρώ-μα φτιαγμένο από χονδρό ύφασμα του αργαλειού, και λέγεται μπουραζάνα ή τσιακτσίρα.
Το πουκάμισο φτιαγμένο συνήθως από βαμβακερό ύφασμα σε άσπρο χρώμα με φαρδιά μανίκια.
Το αμάνικο γιλέκο φτιάχνεται από μάλλινο ύφασμα σε σκούρα απόχρω-ση.
Απαραίτητα εξαρτήματα της φορεσιάς είναι επίσης το ζωνάρι, μονόχρωμο από δίμιτο ύφασμα που μπαίνει στη μέση, η σκούφια για το κεφάλι, και η ασημένια αλυσίδα που στολίζει το στήθος.
Στα πόδια φορούν μαύρα ή κόκκινα τσαρούχια.

Γυναικεία Φορεσιά
Η φορεσιά της Ροδαυγής αντικατοπτρίζει τα αυστηρά ήθη και τις παρα-δόσεις της κλειστής κοινωνίας των Ηπειρωτών.
Αποτελείται από το σιγκούνι, το πουκάμισο, το μαλλινοφουστάνο, την ποδιά και το μαντίλι.
Πιο αναλυτικά, το πουκάμισο, το οποίο είναι και το βασικό ένδυμα της γυναικείας φορεσιάς, είναι κλειστό με κατακόρυφο άνοιγμα ως το λαιμό και έχει άσπρο χρώμα.
Το σιγκούνι ή φλοκάτα είναι αμάνικο πανωφόρι κατασκευασμένο από μαύρο χοντρό ύφασμα και στολισμένο με κορδέλες και κεντήματα από γαϊτά-νι.
Στη μέση δένουν τη μαύρη ποδιά, η οποία είναι έντονα διακοσμημένη στο κάτω μέρος της.
Στο κεφάλι δένουν το μαύρο μαντήλι που στολίζεται από δαντέλα σε διάφορους χρωματισμούς.
Ως συμπλήρωμα της φορεσιάς φορούν στη μέση το ασημοζούναρο, αση-μένια πόρπη με ζώνη και στο στήθος τα φλουριά.
Στα πόδια φορούν μάλλινα τσουράπια με πολύχρωμα κεντήματα και μαύ-ρα ή κόκκινα τσαρούχια.