Ατέρμονη εκλογολογία

Στη χώρα του επικυρίαρχου σουρεαλισμού, μετά από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις (Οκτώβριος 2009, Μάιος 2012, Ιούνιος 2012, Ιανουάριος 2015) σε διάστημα μόλις πέντε ετών και δύο ετυμηγορίες του Eλληνικού λαού στο χρόνο που διανύουμε (εκλογές Ιανουαρίου και δημοψήφισμα Ιουλίου), η χώρα βρίσκεται στο σημείο να συζητά και πάλι για εκλογές!...

Ας δούμε αρχικά ποιος δεν επιθυμεί τις εκλογές.

Πρώτον: Οι θεσμικοί εταίροι και δανειστές μας.

Σίγουρα δεν έχουν τον πρώτο λόγο, εν τούτοις έχουν άμεσο ενδιαφέρον καθότι από την ομαλή πολιτική πορεία της Ελλάδας εξαρτάται η επιτυχία του προγράμματος. Είναι σχεδόν αδιανόητο γι αυτούς να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα θα πάει σε νέες εθνικές εκλογές, τινάζοντας κυριολεκτικά στον αέρα όλο το οικονονομικό έτος μόνο και μόνο για το ξεκαθάρισμα των εσωκομματικών συσχετισμών.

Δεύτερον: Τα κόμματα της Βουλής, που προφανώς οι εκλογές δεν τα ευνοούν.

Η Νέα Δημοκρατία διανύει μια ρευστή κατάσταση, με μεταβατικό πρόεδρο και σίγουρα δεν επιθυμεί εκλογές.
Το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις, χάνει δυνάμεις.
Οι ΑΝΕΛ, όπως φαίνεται στα δημοσκοπικά ευρήματα, μένουν εκτός Βουλής.
Το Ποτάμι παραμένει σε μια σταθερή κατάσταση, χωρίς να κερδίζει απολύτως τίποτα.
Εκλογές δεν θέλει ούτε το Κίνημα, που δεν έχει βρει το βηματισμό του, όπως και η ΔΗΜΑΡ που δημοσκοπικά έχει σχεδόν εξαϋλωθεί.

Τρίτον: Ο ίδιος ο Ελληνικός λαός.

Είναι καταφανώς συντριπτικό το ποσοστό του Ελληνικού λαού που δεν θέλει να οδηγηθεί η χώρα για πολλοστή φορά σε εκλογές. Σε περίπτωση που αυτό συμβεί και με το κίνητρο της ελπίδας/αλλαγής/προοπτικής να έχει εκλείψει, ο μεγάλος νικητής των πρόωρων εκλογών θα είναι η αποχή, κόμματα αποδοκιμασίας όπως η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, αλλά και νέα κόμματα, γραφικά, ως επιλογή διαμαρτυρίας, όπως το κόμμα του Λεβέντη ή του Γκλέτσου.

Ποιος όμως θέλει τις εκλογές;

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Μάλιστα, σύμφωνα με τους εκλογολόγους, μοιάζει μονόδρομος η επιλογή να προχωρήσει σε εκλογές, για να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο, εχοντας επιπλέον τη δυνατότητα και ευκαιρία να κάνει χρήση της λίστας, δηλαδή της επιλογής προσώπων για τα ψηφοδέλτια του κόμματος (ισχύς για 18 μήνες).

Πριν κάνουμε μια εκτίμηση για την κατάληξη της επιλογής να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο παρακάτω πινακάκι της public issue που αφορά στους λόγους που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές του 2015:

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, οι πρώτοι οκτώ λόγοι (που αντιστοιχούν περίπου στο 90%) για τους οποίους κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, σήμερα δεν υφίστανται! Η ελπίδα, η αλλαγή και οι υποσχέσεις έχουν πλήρως αποδομηθεί. Παράλληλα ο θυμός προς τα πρόσωπα Σαμαρά- Βενιζέλου δεν συνιστά πλέον πλεονέκτημα για το ΣΥΡΙΖΑ, καθότι και οι δύο έχουν πάψει να είναι επικεφαλής των κομμάτων τους. Επιπλέον, η απελπισία και η δυσαρέσκεια λόγω της ψήφισης του τρίτου μνημονίου παραμένει στο τραπέζι.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την ψήφο αντίδρασης των πολιτών που θα μετακινηθεί σε ακραία κόμματα αλλά και στην αποστασιοποίηση δια της αποχής.

Παράλληλα, απώλειες θα υπάρξουν από το κομμάτι των ψηφόρων "της δραχμής" αλλά και από το μερίδιο του αντιμνημονιακού μπλοκ που θα εκφραστεί από την Αριστερή Πλατφόρμα. Τεράστια είναι ακόμη η δυσκολία ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει ψηφοφόρους από το κέντρο, καθότι η εξάμηνη πολιτική διαχείριση περισσότερο τον απομάκρυνε από την ψήφο των "νοικοκυραίων" και κυρίως του παραγωγικού ιστού της χώρας, οι οποίοι βλέπουν πια τον Τσίπρα με φόβο. Επί της ουσίας, ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και τα υπόλοιπα κεντρώα κόμματα, έχει σηκωθεί ένα τείχος.

Έτσι, κατά την προσωπική μου εκτίμηση και υπό αυτές τις συνθήκες, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας θα απολέσει 6-10 μονάδες από το ποσοστό του 37% του Ιανουαρίου.

Εν πάση περιπτώσει, το δεδομένο του χαμηλότερου ποσοστού σε σχέση με το Γενάρη οδηγεί μαθηματικά σε κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία μπορεί να προχωρήσει και χωρίς εκλογές, εκτός αν επιθυμεί διακαώς την είσοδο του Λεβέντη στη βουλή.

Δύο είναι οι λογικές περιπτώσεις για τις οποίες θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές.

Η πρώτη - για την οποία διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες - είναι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας (Παπαδήμου) με άλλον πρωθυπουργό και τον ίδιο να παραμένει επικεφαλής του κόμματός του, αφού βέβαια προηγηθούν εκλογές (μερική απώλεια εξουσίας και αποποίηση ευθυνών σε συνδυασμό με κομματική ανασυγκρότηση).

Και η δεύτερη είναι να ωθήσει τα πράγματα, ώστε να τον ρίξουν εντός της Βουλής και να αξιοποιήσει προς τα αριστερά την "προδοσία" (αριστεροί έριξαν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση) και ως προς τα δεξιά να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά του μέσου ψηφοφόρου καθότι διατηρεί υψηλά επίπεδα δημοφιλίας, όσο η αντίληψη του κόσμου περιγράφεται στην περίληψη της φράσης "τι φταίει το παιδί". Σε αυτή την περίπτωση, παρά την πολιτική αναταρραχή και την οικονομική αστάθεια που θα προκαλέσουν οι εκλογές, ο ίδιος μπορεί να μειώσει το κόστος των μέχρι τώρα επιλογών του.

Συνοψίζοντας, το βέβαιο είναι ότι χώρα δεν χρειάζεται εκλογές αλλά μία ευρύτερη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και την εφαρμογή των όρων της συμφωνίας. Παρότι βρισκόμαστε σε πολιτικό αδιέξοδο, οι ενδεχόμενες εκλογές θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο μεγαλύτερο αδιέξοδο (δυστυχώς είναι το πιο πιθανό σενάριο). Και εν τέλει, δεν γίνεται κάθε φορά που οι πολιτικοί βρίσκονται σε κομματικό αδιέξοδο, να προτάσσονται οι εκλογές ως λύση. Ούτε χρειάζεται από μας, τους πολίτες, να μετράμε τους 151 στην αξιολόγηση του Σεπτεμβρίου, στον προϋπολογισμό του Νοεμβρίου και στο καθάρισμα των αυλών μας από το χιόνι του Γενάρη.

Διαβάστε ακόμη.  Μία πρόταση για κυβέρνηση εθνικού ειδικού σκοπού

www.epikairo.com