Μεταξύ των μέτρων που θα πρέπει να εφαρμοστούν με το τρίτο
Μνημόνιο, το επόμενο διάστημα, είναι η πλήρης υιοθέτηση της εργαλειοθήκης του
ΟΟΣΑ, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η ρύθμιση για το χρόνο διατήρησης του
γάλακτος, πέραν του σημερινού επταημέρου σε 11ημέρο. Όπως δηλαδή ζητούσε η
τρόικα των Θεσμών και ήθελε να νομοθετήσει ο Κωστής Χατζηδάκης , πρίν από
ενάμιση χρόνο. Θυμόμαστε όλοι τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε τότε από τους βουλευτές
ΝΔ , ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, τις σφοδρές αντιδράσεις των κτηνοτρόφων παραγωγών και του
τότε υπουργού Γεωργίας, Αθ. Τσαυτάρη.
Στην υπόθεση του γάλακτος
συμπυκνώνεται, κατά τη γνώμη μου, μεγάλο μέρος του πολιτικού προβλήματος
της χώρας και οι κυριαρχούσες νοοτροπίες που οδήγησαν στη κρίση.
Πρόκειται
στην ουσία για το δίλημμα: Θα συνεχίσουμε με το μοντέλο του παρασιτικού
καπιταλισμού των εισαγωγών, που μας έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας ή θα
στηρίξουμε και θα αναβαθμίσουμε καθαρούς οικονομικούς κανόνες , την εθνική
παραγωγή για να εμπλακούν σε αυτή και αρκετοί νέοι άνεργοι; Και μάλιστα στον
πρωτογενή τομέα όπου όλες οι σοβαρές μελέτες δείχνουν ότι είναι ένα από γερά
θεμέλια για να σταθεί η χώρα στα πόδια της.
Η απάντηση στο ερώτημα με την
αποδοχή και μάλιστα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (!) της περίφημης εργαλειοθήκης
του ΟΟΣΑ, στο τρίτο Μνημόνιο είναι ότι χρειάζεται να σπάσουν αυγά για να γίνει
πλήρης και σε βάθος μεταρρύθμιση.
Το ζήτημα δεν είναι παρωνυχίδα, δεν αφορά
την εξυπηρέτηση εκλογικής πελατείας, ούτε έχει να κάνει μόνο με τους 3.500
κτηνοτρόφους που αντιδρούν.
Αυτό το επιχείρημα δεν στέκει, συν τοις άλλοις,
γιατί δεν λαμβάνει υπόψιν κι όσους άμεσα ή έμμεσα, απασχολούνται σε όλο το φάσμα
της αλυσίδας στη παραγωγή του γάλακτος, και των παραγώγων του που ανέρχονται
σχεδόν σε 350.000 ανθρώπους. Επιπλέον, πρόκειται για μια αγορά, σύμφωνα με τα
τελευταία στοιχεία, ετήσιου τζίρου 500 εκατομμυρίων, και έτσι η διένεξη έχει
βαθιά πολιτικό και οικονομικό υπόβαθρο.
Σήμερα το γάλα έχει τιμή παραγωγού
από 0,35-0,40 λεπτά. Πωλείται στη λιανική από 0,90- 1,50 ευρώ, δηλαδή πάνω από
300% ακριβότερα. Που πηγαίνουν αυτά; Αφενός στην επεξεργασία που κάνουν στο
προϊόν 4-5 γαλακτοβιομηχανίες οι οποίες, εναρμονισμένα κυριαρχούν στην αγορά και
ασκούν επιρροή σε ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος. Αφετέρου στη
διανομή και τα σημεία πώλησης , σούπερ μάρκετ, μίνι μάρκετ , γαλακτοπωλεία της
γειτονιάς κ.α. Οι καταναλωτές ωστόσο επιβαρύνονται. Αντί λοιπόν να παρέμβει
δυναμικά η αδρανούσα Επιτροπή Ανταγωνισμού και να «σπάσει» τις συντονισμένες
εμπορικές πρακτικές, προτιμώνται , για να πέσουν οι τιμές , οι εισαγωγές. Μόνο
που έτσι ωφελούνται οι μεγάλες γαλακτοπαραγωγές χώρες και οι εγχώριοι
εισαγωγείς, ενώ περιορίζονται οι Έλληνες παραγωγοί. Και το γάλα παραμένει
ακριβότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Έτσι λοιπόν όταν δεν γίνονται ουσιαστικές
μεταρρυθμίσεις και ρήξεις με τα πλέγματα εξουσίας, ώστε να πέσουν οι τιμές, η
"λύση" είναι ενίσχυση των εισαγωγών και η "κονόμα" των αεριτζήδων. Δηλαδή, καμία
αλλαγή στην νοοοτροπία που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Το εντυπωσιακό,
ωστόσο, είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει «τσακωμένη» με τις
μεταρρυθμίσεις. Αυτές είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμισμένες ιδεολογικά με την
σοσιαλδημοκρατική παρακαταθήκη την οποία απεκδύονται.
Μόνο όμως που όσο
συνεχίζεται ο ανορθολογισμός και ο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός, ελλοχεύει ο
κίνδυνος να κρατήσει τη χώρα σε τέλμα, επί μακρόν. Τα αποτελέσματά τους τα
βιώνουμε ασφυκτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου