Για ποια Ευρώπη μιλούν;

Δεν είναι αυτή η Ευρώπη των λαών

Ήταν τότε, το 1815 που οι αυτοκρατορικές αυλές της Ευρώπης, οι «ελέω θεού μονάρχες», βάφτιζαν ως «τρομοκράτες» τους λαούς και κατέπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των μεγαλύτερων αγαθών. Της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Είναι σήμερα, το 2014 που η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι «ελέω Τραπεζών ηγέτες», προσπαθούν να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. 

Το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας, σε μια χώρα δηλαδή δυτικού τύπου, είναι να έχει μια κυβέρνηση για την οποία η συντριπτική πλειονότητα του λαού της να ντρέπεται για αυτήν. Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει πέρα από κάθε όριο από την στιγμή που δύο κόμματα, όπως τα απομεινάρια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα οποία τα τελευταία 20 χρόνια εξευτέλισαν την χώρα πάνω από όλα στα μάτια του ίδιου της του λαού, συγκρότησαν, με την βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, την λεγόμενη συγκυβέρνηση μετά από την διπλή εκλογική αναμέτρηση το 2012. Ακόμα και όσοι έχουν όφελος από την παραμονή αυτής της επικίνδυνης για τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα κυβέρνησης, λογικά, αν έχουν συνείδηση τουλάχιστον, θα πρέπει κατά βάθος να ντρέπονται και εκείνοι για τον διεθνή διασυρμό της χώρας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά μια ευρωπαϊκή χώρα να θυμίζει μπανανίες ή ακριβέστερα αποικίες άλλων εποχών.

Έφεραν, ψήφισαν και στήριξαν με πρωτοφανή λύσσα τα Μνημόνια. Με θράσος χιλίων πιθήκων, οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για όλα τα δεινά, τα οποία έχουν ενσκήψει στα κεφάλια των περισσοτέρων στην χώρα, απαιτούν (δεν ζητούν απλώς) να παραμείνουν στην εξουσία, να ψηφίζουν ότι θέλουν, όπως το θέλουν, να ταυτίζουν τους εαυτούς τους με τους θεσμούς. Στο «παιχνίδι» και η πτωχευμένη μιντιοκρατία, η οποία συντηρείται με δάνεια των επίσης πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών, την ώρα που υγιείς και κανονικές επιχειρήσεις, αλλά και φυσικά πρόσωπα δεν έχουν πρόσβαση σε κάτι που υποθετικά πάντα είναι αυτονόητο σε μια σύγχρονη χώρα, η οποία στηρίζει την οικονομία της στο τραπεζιτικό σύστημα, όπως δηλαδή συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Ελλάδα όμως δεν είναι μια «κανονική» χώρα, όπως θέλει να την παρουσιάζει η συγκυβέρνηση της ντροπής και της υποταγής στα ξένα και ντόπια συμφέροντα. Δεν είναι, γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, την διέλυσαν. Την κατέστησαν χώρα που την λυμαίνονται εγχώρια και διεθνή παράσιτα.

  

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσα φαινόμενα ανομίας, διαφθοράς, ασυδοσίας και εγκληματικής δράσης. Ποτέ άλλοτε η ίδια η Δημοκρατία δεν είχε συρρικνωθεί τόσο με την περιστολή αυτονόητων δημοκρατικών, ανθρωπίνων, εργασιακών δικαιωμάτων. Ποτέ άλλοτε ένα καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο από την φύση του είναι καταδικασμένο να αποτύχει ως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, δεν έφτασε να είναι ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μόρφωμα με χαρακτηριστικά ακροδεξιάς υφής και πρακτικής. Όλα αυτά έγιναν και κυρίως βιώνονται από την συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας ως αποτελέσματα της διακυβέρνησης από τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η Ελλάδα, από το 2010 και μετά δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ένα πειραματόζωο, πάνω στο οποίο κάνει τις ασκήσεις του το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα των παρασίτων. Με λίγα λόγια, εξετάζουν τα όρια αντοχής και αντίδρασης σε μια χώρα δυτικού τύπου. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι θέλουν να δουν στους πόσους βαθμούς κοινωνικού βρασμού εκτινάσσεται ψηλά το καπάκι.

Αρκετοί διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν έχουν δει ακόμα τα χειρότερα. Αυτό βέβαια δεν είναι μια πεσιμιστική αντίληψη παρά μόνο η ψύχραιμη ανάγνωση και ανάλυση των δεδομένων. Το ΔΝΤ ήταν το όργανο, το οποίο έπρεπε πάση θυσία να μπει στην Ευρώπη για να καλύψει με τον μανδύα του, όλους εκείνους, οι οποίοι έχοντας υποκλέψει την ψήφο των Ευρωπαίων, βρίσκονται σήμερα στις Βρυξέλλες και στην Φρανκφούρτη. Αυτές οι δύο πόλεις είναι το πραγματικό κέντρο των αποφάσεων. Το μεγάλο και σημαντικό είναι ότι αρκετοί, διαβάζοντας εσφαλμένα τα δεδομένα, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση είναι ο λανθασμένος δρόμος, σε μια καταφανή προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Το μέλλον των λαών της Γηραιάς ηπείρου βρίσκεται ξεκάθαρα στην Ευρώπη. Το ζήτημα όμως είναι η Ευρώπη των λαών. Εκείνη η Ευρώπη δηλαδή που οραματίστηκαν οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες της. Η παγίδα κρύβεται στο ότι μερικοί, εσκεμμένα ίσως, συγχέουν την Ευρώπη με την Ιερά Συμμαχία του 1815.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και όταν αυτό γίνεται θυμίζει φάρσα. Οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν να μη το επιτρέψουν. Ήταν τότε, το 1815 που οι αυτοκρατορικές αυλές της Ευρώπης, οι «ελέω θεού μονάρχες», βάφτιζαν ως «τρομοκράτες» τους λαούς και κατέπνιγαν στο αίμα οποιαδήποτε προσπάθεια διεκδίκησης των μεγαλύτερων αγαθών. Της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Είναι σήμερα, το 2014 που η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι «ελέω Τραπεζών ηγέτες», προσπαθούν να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Οι επιλογές των ευρωπαϊκών λαών είναι δύο. Ο ένας είναι ένας ταυτόχρονος ξεσηκωμός των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στα νεοφιλελεύθερα παράσιτα, τα οποία διαφεντεύουν τις τύχες της Ευρώπης. Ο δεύτερος δρόμος είναι πιο ομαλός και περνά μέσα από τις ευρωπαϊκές κάλπες, οι οποίες προορίζονται για τα τέλη της άνοιξης. Περνά επίσης από τις εθνικές κάλπες της κάθε ευρωπαϊκής χώρας χωριστά.

Συμπερασματικά, με μια ψύχραιμη και ρεαλιστική ματιά, οι πιθανότητες επιτυχίας για την πρώτη επιλογή δεν είναι αρκετές, καθώς αυτά τα παράσιτα είναι διατεθειμένα να αιματοκυλίσουν τους λαούς της Ευρώπης. Στην δεύτερη επιλογή, οι Ευρωπαίοι μπορούν να εμπιστευτούν το μέλλον τους στις γνήσιες δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες είναι αποφασισμένες να διεκδικήσουν μαζί με την βοήθεια και συνδρομή των λαών την αλλαγή της Ευρώπης. Πάντως, η ώρα της απόφασης για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης των λαών, τοποθετείται μέσα στο 2014…

Του Κώστα Καπνίση

www.periodista.gr