Την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου η Άννα Διαμαντοπούλου
μιλά στους Βασίλη Χιώτη και Νότη Παπαδόπουλο για το πολιτικό σκηνικό, το ΠΑΣΟΚ
και τους 58 και την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε.
Για τη δική της θέση στο πολιτικό σκηνικό.
«Για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα, που ήμουν τόσα
χρόνια στην πολιτική, το να βγω και να πω ότι με απογοήτευσε το πολιτικό
σύστημα, είναι υποκριτικό και δεν θα το κάνω. Αυτό, όμως, που πιστεύω είναι ότι
μετά την κρίση, την κατάσταση αυτή που ζούμε και έχει αλλάξει τόσο πολύ τις ζωές
των ανθρώπων και έχει φέρει αυτή την απελπισία, δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα
και αυτοί που το υπηρετούν να μην καταλάβουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει
θεμελιωδώς, ριζικά. Να μην είναι τίποτα όπως πριν. Και τίποτα δεν άλλαξε και γι'
αυτό χρειάζεται κάτι απολύτως νέο στην πολιτική ζωή.»
Για την πρωτοβουλία των 58.
«Εάν απαντηθούν τα δύο ζητήματα που είναι κάτι
νέο και η απάντηση στο ερώτημα πώς θα βγούμε από την κρίση, να μην είναι
διαδικαστικό δηλαδή το θέμα, πολλοί άνθρωποι θα προστρέξουν. Βεβαίως κι εγώ, σε
ό,τι μπορώ να προσφέρω.»
Για το ΠΑΣΟΚ.
«Το ΠΑΣΟΚ που και για μένα υπήρξε ο χώρος με τον
οποίο μπήκα στην πολιτική και εξέφρασε ένα λαϊκό κίνημα, θα το κρίνει η ιστορία.
Δεν μπορεί να κριθεί μόνο του. Πραγματικά, δεν έχω σχέση αυτή τη στιγμή, αλλά θα
σας πω με μια απλή έκφραση ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν με εκφράζει καθόλου και δεν
θεωρώ ότι έκανε αυτά που μπορούσε να κάνει σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο για να
αλλάξει τα δεδομένα, ακόμη και για τον εαυτό του.
Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο που
διαχειρίστηκε την κυβέρνηση, από τις προγραμματικές συμφωνίες που έγιναν και το
ενσωμάτωσαν απολύτως, από τον τρόπο που χειρίστηκε τη διαχείριση του κράτους σαν
να μην άλλαξε τίποτα, από τον τρόπο που μπαίνουν και διορίζονται οι ηγεσίες των
οργανισμών, από τη μάχη που δεν έδωσε για να υποστηρίξει πολύ σημαντικές
μεταρρυθμίσεις που είχε κάνει το ίδιο, με αποτέλεσμα να αποδέχεται ακόμη και
σήμερα τη συμφωνία ή τα πισωγυρίσματα με τις δυνάμεις οπισθοδρόμησης της χώρας
πολλές φορές και βεβαίως από τον τρόπο που διαχειρίστηκε τις σχέσεις του με τα
υπόλοιπα κόμματα που αποτέλεσαν την κυβέρνηση.
Πολύ απλά, θα έλεγα ότι ενσωματώθηκε στη Ν.Δ.
δίχως να προχωρήσει σε προγραμματικές συμφωνίες όπως κάνουν όλα τα κόμματα που
μπαίνουν σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό στην Ευρώπη, γιατί έχουμε ανάλογες
εμπειρίες. Ο τρόπος που δεν υποστήριξε το παρελθόν του και οι παθογένειες οι
κομματικές που διατηρούνται. Αυτά είναι πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν ριζικά
και δεν έγιναν και βεβαίως είναι θέμα της πολιτικής του ηγεσίας.
Ενσωματώθηκε απολύτως στη Ν.Δ. και μέσα από την
κυβερνητική λειτουργία και μέσα από τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε σε
αρκετά ζητήματα.
Θα σας έφερνα ως παράδειγμα, που μπορούμε πολύ
σωστά να χρησιμοποιήσουμε, πώς γίνονται οι συνεργασίες κομμάτων. Δεν μαζεύονται
οι αρχηγοί σε ένα γραφείο... Μπορούμε να την αποκτήσουμε αυτήν την εμπειρία,
γιατί δεν είμαστε 100 χρόνια πίσω. Δεν μαζεύονται οι αρχηγοί σε ένα γραφείο, σε
ένα δωμάτιο και να γράφουν ένα κείμενο, μετά να το υπογράφουν και να μοιράζουν
τα υπουργεία. Δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτό στην εποχή που ζούμε, γιατί μετά
γίνονται αυτά που βλέπουμε και το ΠΑΣΟΚ από το 12% των εκλογών πάει στο 4%. Δεν
λέω ότι η ανάγκη της χώρας και αυτό που θα έπρεπε (να κάνουν) το ΠΑΣΟΚ και η
Ν.Δ. - γιατί έχουν και οι δύο μια μεγάλη κυβερνητική εμπειρία - είναι η συμφωνία
η προγραμματική να είναι επί του μνημονίου. Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης σας
θυμίζω ότι ανακοινώθηκε, ως προγραμματική συμφωνία, γιατί δεν συνεδρίασαν οι
κοινοβουλευτικές ομάδες ή τα κομματικά όργανα, από τους δύο αρχηγούς. Ούτε
επιστήμονες... Και τι λέει; Ότι χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Ποιος το κάνει; Οι άνθρωποι που θέλουν να κινήσουν τα πράγματα μπροστά και που
σ' αυτή τη φάση οι 58 δεν είναι πολιτικοί, στην ιστορία δεν συμβαίνει αυτό. Οι
πολιτικοί είναι αυτοί που τραβάνε και ακολουθούν οι υπόλοιποι. Αλλά σ' αυτό το
ρημαδιό που έχει γίνει η πολιτική ζωή και στην απαξίωση των πάντων, αυτό είναι
λύση να υπάρξουν άνθρωποι με κοινωνικό κεφάλαιο που θέλουν να τραβήξουν μπροστά.
Αυτό έχουν παρουσιάσει και γι' αυτό έχουν μιλήσει. Έχουν κάνει μια ομπρέλα και
στην τελευταία τους ανακοίνωση μιλάνε για κόμματα που θέλουν να έρθουν με τις
δομές τους και την ανεξαρτησία τους και γι' αυτό μιλούν. Αλλά νομίζω ότι αυτό
δεν απαντά στα αιτήματα της κοινωνίας και είναι η δική μου ανάλυση. (Η κοινωνία
θέλει) κάτι νέο και μια συγκεκριμένη θέση. Δεν απαντούν μόνον οι 58 στο πώς
παρουσιάζονται και ποιους εμπεριέχουν, αλλά πρέπει να γίνουν σαφείς.
Εγώ, συνοψίζοντας και για να το κάνω καθαρό, τις
δυνάμεις μου θα τις διαθέσω και θα παλέψω και θα προσφέρω ό,τι μπορώ σε κάτι
νέο, που θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.»
Για τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκφράσει καμία εναλλακτική.
Πετροβολάει χωρίς να εκφράζει εναλλακτική και γι' αυτό δεν έχει την εμπιστοσύνη
(του κόσμου).»
Για την ελληνική προεδρία στην Ε.Ε.
«Έχουμε την ελληνική προεδρία, η οποία, όπως και
κάθε προεδρία, δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει η Ελλάδα, διότι όλες οι
προεδρίες, μετά την αλλαγή της Συνθήκης, έχουν διαχειριστικό χαρακτήρα. Το μόνο
που θα μπορούσε να κάνει είναι με τα φώτα της προεδρίας, έστω και στο περιθώριο
της ατζέντας, είναι να διοργανώσει μια διεθνή διάσκεψη στα πρότυπα του Breton
Woods, όπου αποφασίστηκε μια πολιτική που αφορούσε διεθνώς, τον κόσμο. Μπορεί να
γίνει κάτι τέτοιο και είναι προετοιμασμένο. Έχουμε μόνο το πρόβλημα της Ελλάδας;
Η Ελλάδα έχει μεν ένα χρέος-βουνό, αλλά το ίδιο έχουν και οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και
άλλες χώρες στον κόσμο. Είναι μια πραγματικότητα στη σημερινή οικονομική
κατάσταση. Μπορούμε και πρέπει να διατυπώσουμε την άλλη άποψη, ώστε η Ελλάδα,
στο τέλος της προεδρίας τον Ιούνιο, να φέρει μια αντίπαλη πρόταση, ένα αντίπαλο
δέος στην υπάρχουσα προσέγγιση; Προτείνω λοιπόν να υπάρξει αυτή η διάσκεψη, όπου
θα κληθούν από την ελληνική προεδρία προσωπικότητες και πρώην ηγέτες, όπως ο
Σρέντερ και ο Μπλαιρ, που είναι απελευθερωμένοι τώρα και δεν είναι αυτής της
άποψης. Έχουν άλλη δυνατότητα να μιλήσουν τώρα και όχι εθνικές προτεραιότητες.
Να καταθέσουμε έτσι μια άλλη άποψη σε διεθνές επίπεδο. Η ελληνική προεδρία θα
έχει την ευθύνη να το οργανώσει αυτό, αλλά θα έχει μια διεθνή υποστήριξη. Θα
συγκεντρώσουμε τις προσωπικότητες και από Έλληνες, όπως ο Βαγιανός, ο Μεγίρ και
ο Βέττας, πολύ σημαντικοί Έλληνες οικονομολόγοι, που έχουν κάνει μια άλλη
πρόταση, πώς θα πάμε σε σταδιακή μείωση του χρέους με συγκεκριμένες
μεταρρυθμίσεις και ένα συμβόλαιο μεταρρυθμίσεων.»
Για την πρωτοβουλία της σχετικά με τη
χρηματοδότηση της παιδείας.
«Μαζί με τον Ζακ Ντελόρ, τον αντίστοιχο γαλλικό
οργανισμό και άλλους έχω κάνει έναν οργανισμό, το «Δίκτυο». Με αυτόν κάνουμε
πρωτοβουλίες που αφορούν το Νότο και την Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ελλάδα,
αυτή τη στιγμή, έχει ένα πρόβλημα στην παιδεία και δεν είναι μόνο η
χρηματοδότηση, η οποία έχει πάει στο μηδέν, αφού τα χρήματα γίνονται όλο και
λιγότερα. Αυτό, σύμφωνα και με τον ΟΟΣΑ, έχει επιπτώσεις στο μέλλον. Υπάρχει μια
ανάγκη, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουμε από την κρίση, να δούμε τι θα κάνουμε με
τη χρηματοδότηση της παιδείας. Και έχουμε κάνει μια πρόταση με τον κ. Πισσαρίδη,
τον Κύπριο νομπελίστα οικονομολόγο και η πρόταση αυτή που ξεκινά να μαζέψει
υπογραφές σε όλη την Ευρώπη από επτά νέους σε επτά χώρες, λέει ότι από τον
υπολογισμό του ελλείμματος σε κάθε χώρα, ανεξαρτήτως του Συμφώνου Σταθερότητας
που είχαμε στο παρελθόν ή του μνημονίου ή των συμφωνιών που υπογράφει κάθε χώρα,
να εξαιρείται ένα κομμάτι του προϋπολογισμού για την παιδεία που απέχει από το
ποσοστό του μ.ο. της Ευρωζώνης.»
Σχολιασμός: Το να διαβάζεις και
να ακούς την Διαμαντοπούλου σίγουρα σου αφήνει προστιθέμενη αξία και δεν περνούν
απαρατήρητα αυτά που λέει στο δημόσιο διάλογο. Η ιδέα της για την αξιοποίηση της
ελληνικής προεδρίας μέσω της διοργάνωσης μιας διεθνούς διάσκεψης στο οποίο θα
συζητηθεί η σύναψη ενός "συμβολαίου μεταρρυθμίσεων" είναι εύστοχη και βάζει
σοβαρό ζήτημα σε μια ατζέντα "tabula rasa" των Σαμαρά-Βενιζέλου. Επίσης η
πρωτοβουλία οι δαπάνες για την παιδεία να εξαιρούνται από τους εθνικούς
προϋπολογισμούς συνιστά ιδέα προοδευτική, που μπορεί να συμβάλλει στον
σπουδαιότερο πόρο της ανάπτυξης: την παιδεία και την εκπαίδευση των νέων
ανθρώπων.
Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα όσα λέει η Διαμαντοπούλου
μπορούν να αποτελέσουν καλή μαγιά για την οργάνωση και τη λειτουργία ενός
μοντέρνου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Πρωτοβουλία των
"58" έχουν κάτσει σοβαρά να ασχοληθούν. Αυτό που κρατάμε όμως είναι η αιτία που
εκείνη μπήκε στο ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρίζοντάς το "λαϊκό κίνημα". Καμία ως τώρα
πρωτοβουλία στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "λαϊκό
κίνημα" και πράγματι μέχρι στιγμής η λύση της εξίσωσης "λαϊκότητα" και
"μεταρρυθμιστική ατζέντα" φαντάζουν ασυμβίβαστα ενδεχόμενα, μιας και είτε
λαϊκιστής χωρίς θέσεις θα είσαι (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ), είτε "μεταρρυθμιστής της
γυάλας", δίχως καμία κοινωνική ανταποκρισιμότητα (πάνω κάτω οι κινήσεις που
έχουν ξεφυτρώσει από το 2012 και έπειτα). Αφού η ίδια δηλώνει παρούσα στο
πολιτικό προσκήνιο, ίσως η συγκρότησή της συμβάλλει στη σύζευξη των δύο έως τώρα
"ασυμβίβαστων ενδεχομένων"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου