Κάποια «μαζί» ξεκίνησαν απ’ το σχολείο κι αντέχουν ακόμα.

Όλοι μας έχουμε περάσει τη μοναδική αυτή περίοδο της ήβης. Την περίοδο που γεμίζουμε σπυράκια στο πρόσωπο, παρατηρούμε πρωτοφανείς αλλαγές στο σώμα μας κι αρχίζουμε να βλέπουμε τους συμμαθητές μας με άλλο μάτι. Ξαφνικά, τα κορίτσια αρχίζουν να ντύνονται πιο θηλυκά, να βάφονται και να φορούν αρώματα, ενώ τα αγόρια ψηλώνουν απότομα, βγαίνουν βόλτες με τις παρέες τους πίνοντας στα κρυφά μπίρες σε πάρκα και πλατείες κι ανακαλύπτουν ότι η φωνή τους βαραίνει μέρα με την ημέρα.

Οι μικροί επαναστάτες που νομίζουν –κι ελπίζουν– ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, σύμφωνα με τα άγουρα ακόμα «πιστεύω» τους, αργά ή γρήγορα αρχίζουν να εξερευνούν νέες πλευρές του εαυτού τους, εκείνες του πρώτου έρωτα. Κάτι τόσο αγνό κι αθώο, χωρίς δόλο ή συμφέρον να το περιβάλλει, αγγίζει τις εφηβικές ψυχές και τις ταρακουνάει, σε μια περίοδο που κάθε συναίσθημα παίρνει γιγαντιαία διάσταση στην καρδιά και το μυαλό μας.

Κι εκεί που κανείς δεν το περιμένει, τα πρώτα ζευγαράκια αρχίζουν να εμφανίζονται ανάμεσα στις εφηβικές παρέες. Βλέπεις τους συμμαθητές σου να αλλάζουν θέσεις μες στην τάξη, για να κάτσουν δίπλα σε αυτόν που «τους αρέσει», να βολτάρουν μαζί του στα διαλείμματα και να συνομιλούν ώρες ολόκληρες στο τηλέφωνο πριν πέσουν για ύπνο το βράδυ. Ίσως, μάλιστα, πλέον οι σχέσεις των εφήβων να ‘ναι πολύ πιο πολύπλοκες από αυτές που ζούσαμε εμείς. Ίσως η τεχνολογία να ‘χει επιτρέψει στα παιδιά αυτών των ηλικιών να έρχονται πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι παλιότερα. Όσο και να προχωράει ο κόσμος, όμως, τα συναισθήματα είναι τα ίδια και τα ζευγαράκια της δεκαετίας του ’80 δε διαφέρουν και τόσο πολύ απ’ τα ζευγαράκια του σήμερα.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να ζήσουν αυτήν την εμπειρία, να έχουν, δηλαδή, μια σχέση στα 15-16 τους, έχουν νιώσει πώς είναι να σκέφτεσαι ότι έχεις βρει την αληθινή αγάπη. Λόγια μεγάλα, των οποίων την αξία και τη σημασία δεν καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή, γράφονται σε θρανία, σε τοίχους, σε ημερολόγια, σε ραβασάκια. Το πρώτο «σ’ αγαπώ» που θα πεις σε σύντροφό σου είναι κάτι που θα θυμάσαι για πάντα, κάτι που έκανε την καρδιά σου να φτερουγίσει και να πιστέψει στον έρωτα όσο δε θα πιστέψει ποτέ ξανά.

Στην πρώτη σου σχέση δεν έχεις προλάβει να πληγωθείς, ούτε έχεις γνωρίσει την εγωιστική και σκληρή πλευρά των συναισθημάτων, όπως την μαθαίνεις αργότερα. Δε νιώθεις φόβο, δε διστάζεις να ξεστομίσεις τις λέξεις που αντιπροσωπεύουν τα όσα έχεις μέσα σου. Κοιτάς τον άλλο στα μάτια και πιστεύεις με κάθε κύτταρό σου ότι θα μείνετε για πάντα μαζί, ότι τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τον έρωτα που ζείτε εσείς οι δύο.

Η αλήθεια είναι ότι οι πιθανότητες να κρατήσει η σχέση μας απ’ το λύκειο για ολόκληρη τη ζωή μας είναι πολύ μικρές. Για την ακρίβεια, έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο το 14% των γάμων αποτελείται από σχέσεις που κράτησαν απ’ το σχολείο, και τα ποσοστά των διαζυγίων απ’ τους γάμους αυτούς είναι πραγματικά τεράστια. Το σύνηθες είναι να ‘χουμε το πολύ μια-δυο εφηβικές σχέσεις, οι οποίες θα τελειώσουν με το πέρας των σχολικών μας χρόνων και τη φοίτησή μας στο πανεπιστήμιο. Την ίδια στιγμή, βέβαια, υπάρχουν κι εκείνα τα ζευγάρια που βλέπεις να τα ‘χουν απ’ το λύκειο, να ‘χουν μεγαλώσει μαζί, να ‘χουν κάνει οικογένεια και να ‘ναι πιο ευτυχισμένα από ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να σου πει ότι δεν υπάρχουν, γιατί τα βλέπεις γύρω σου, κι ίσως να τα θεωρείς και πρότυπα για τις δικές σου σχέσεις. Μην ξεχνάς, όμως, ότι αυτές είναι απλώς οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Μη σε παίρνει από κάτω. Το ότι δε δούλεψε για τους περισσότερους, δε σημαίνει ότι δε θα δουλέψει και για ‘σένα. Το να μη δουλέψει, επίσης, δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλάζουν κι εξελίσσονται, κι ίσως, τελικά, να μην ταιριάζουν όσο νόμιζαν στην αρχή της σχέσης τους.

Όταν κάποιος τελειώνει το σχολείο και ξεκινάει να ζει την ενήλικη ζωή του, δεν αλλάζει μόνο ο ίδιος αλλά κι ο κόσμος του ολόκληρος. Έχε το μυαλό σου και τα μάτια σου ανοιχτά για όλα όσα θα ‘ρθουν στον δρόμο σου. Καθετί που θα ζήσεις θα είναι μοναδικό με τον δικό του τρόπο, και πρέπει να νιώθεις ευγνώμων που έχεις την ευκαιρία να το ζήσεις.

Ελευθερία Αντωνοπούλου

http://www.tampouloukia.gr