Κανείς δεν είναι κανενός και κανείς δε χόρτασε με τόστ

οι λόγοι για να «θρηνήσεις» αν θέλεις...

Ας είμαστε ρεαλιστές. Τραγούδια έχουν γραφτεί, πολλά δάκρυα έχουν χυθεί, πόνος και καψούρα για τον έρωτα εκείνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που πήρε την απόφαση να μην είναι «δικός σου». Μόνο σε έμενα ανάβουν τα λαμπάκια με αυτήν τη κτητικότητα ή είμαστε πολλοί; Τι θα πει είσαι δικός μου; Ή και το άλλο το καλό, που το ακούς συνήθως στις αρχές. «Αυτόν τον άνθρωπο θα τον κατακτήσω» Δεν είναι κολακευτικό, sorry, είναι τρομακτικό. Κατακτάμε στόχους και όνειρα, όχι ανθρώπους.

Αλλά ήρθε αυτός ο έρωτας. Αυτή η φλόγα που σε έκαψε κι έτσι όπως ήρθε στη ζωή σου φοβόσουν μην τη χάσεις ξαφνικά. Μάλιστα. Τον έζησες, τον γεύτηκες, τον μύρισες, τον άγγιξες. Βρήκες επιτέλους τον άνθρωπο εκείνο που σου γέννησε συναισθήματα πρωτόγνωρα ή ξέθαψε εκείνα που είχες κρύψει βαθιά μέσα σου, γιατί κάποτε η έντασή τους σε τρόμαξαν. Όλα πολύ, όλα στο κόκκινο, χτίζοντας μια σχέση συνεξάρτησης.

Παρατηρώντας τη σχέση σας με τίτλο «ανήκουμε ο ένας στον άλλον ολοκληρωτικά» λες και είστε αμάξια- θα τρελαθούμε τελείως- εκρήξεις και τσακωμοί άνευ ουσιαστικού λόγου διαδραματίζονταν, με τον έναν να είναι σε θέση επίθεσης και τον άλλον σε άμυνα. Όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε τη συσχέτιση, όντας και οι δύο κτητικοί, η ζήλια ήταν μόνιμα σε αυτό το γήπεδο. Οι ρόλοι άλλαζαν διαρκώς, πολλά γκολ μπήκαν μέχρι που έληξε το ματς. Με τους ζηλότυπους να κατηγορούν συνέχεια το «κτήμα» τους, ότι αυτό φταίει που ζηλεύει, γιατί «προκαλεί». Άρα είναι η αιτία, και κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη του. Φυσικό και επόμενο να μη «ζήσουν καλά και εμείς καλύτερα»

Αυτού του είδους η κτητικότατα είναι αυτοκαταστροφική. Διότι τρώγεσαι με τα ρούχα σου, με τη ψυχή σου την ίδια, γιατί ξεκίνησες και έζησες έναν έρωτα (και πολύ καλά έκανες ως εδώ) έχοντας όμως ως δεδομένο ότι ο άνθρωπος αυτός, πλέον σου ανήκει και θα είναι «πάντα» εκεί για εσένα,. Ήρθαν τα πράγματα έτσι, γελάστε, εσείς τα πήγατε εκεί, που επιλέγει το αμόρε σου να φύγει από αυτή τη σχέση. Χάνοντας το κεκτημένο σου χάνεις και τη γη κάτω από τα πόδια σου. Πέφτεις τα πατώματα, το δράμα γίνεται ένα με το είναι σου, προσπαθείς να δεις τι έφταιξε, ποιο ήταν το λάθος αφού ήσουν εκεί με πάθος διεκδικώντας κάθε μέρα τον «δικό σου». Άκρη δε βγάζεις. Δε λέω ότι είναι πιο εύκολος ένας χωρισμός όταν κάνεις τη συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Ίσως είναι και πιο επώδυνος.

Σε μία σχέση δικά σου είναι τα συναισθήματα που νιώθεις, η επιμονή και υπομονή που δείχνεις και η αγάπη που έχεις μέσα σου και τόσο απλόχερα επιλέγεις να δώσεις. Αυτά είναι δικά σου. Όχι, ο άνθρωπος που τα δίνεις. Κι όταν διαφωνείτε, μη ταράζεσαι, μη θλίβεσαι είστε δύο ολόκληροι διαφορετικοί κόσμοι με κοινά θέλω. Άμα θέλετε λοιπόν και οι δύο, εάν εσύ καταλαβαίνεις τις βαθύτερες ανάγκες σου, εάν μπορεί και είναι πρόθυμος ο άνθρωπός σου να τις ικανοποιήσει, τότε ναι, θα τη βρείτε τη λύση.

Εάν πάλι δε συμβεί αυτό και το ταίρι σου επιλέξει να συνεχίσει τη πορεία του χωρίς εσένα συνοδοιπόρο, οι λόγοι για να «θρηνήσεις» αν θέλεις, είναι η συναισθηματική επένδυση που έκανες κι όχι γιατί έχασες το κεκτημένο σου.

Κατερίνα Παπαδοπούλου

http://www.tampouloukia.gr