Γράφει
η Κατερίνα Σχισμένου.
Δεν
υπάρχει για κανέναν πιο οδυνηρός μήνας
του χρόνου όσο ο Αύγουστος για τον
ξενιτεμένο. Μέσα σε νέο ουρανό και χώρο,
μακριά από κάθε αντοχή και απαντοχή να
θυμάσαι τη μακρινή και πικρή πατρίδα.
Να φέρνεις στα μάτια σου τα πανηγύρια
και τη μάνα που περιμένη με τα χέρια της
σταυρωμένα μια κάποια επιστροφή.Ο
Αύγουστος, ο χειρότερος μήνας του
ξενιτεμένου που αφουγκράζεται στην νέα
πατρίδα τον αέρα και δεν μπορεί να βρεί
την αγάπη του τόπου πουθενά όπου κι αν
ψάξει, στα νέα πανηγύρια και γιορτές.
Καμία γλώσσα και ρυθμός δεν μπορεί
ν΄αλλάξει τη ροή της και τον τρόπο της
όσο κι αν το προσπαθεί ο χρόνος. Κανένα
σπίτι δεν είναι το ίδιο από εκείνο που
μας μπόλιασε με τις πρώτες λέξεις,
αγγίγματα και μυρωδιές. Από κει που
η γιαγιά αφηγήθηκε το παραμύθι, από κει
που η κάπνα από το τζάκι μας καθόρισε
το βλέμμα και την αγάπη γι΄αυτόν τον
τόπο. Γιατί ο τόπος , ο τόπος μας, που
πρώτος στην παγκόσμια ιστορία μας
περιέγραψε ο Όμηρος, είναι εκεί που ο
πιστός σκύλος, ο καπνός, η ανοιχτή πόρτα
με όσους εχθρούς κι αν έχει μέσα, σε
περιμένει. Μπορεί να είναι άνυδρος,
φτωχός, δύσκολος και βραχώδης, όμως εκεί
μεγάλωσες , εκεί έμαθες την αναπνοή και
την ελευθερία όσο και αν σου την στέρησε
και αν σε ανάγκασε να φύγεις. Όλοι ξέρουν
πως μόνο στην πατρίδα θα μοσχοβολάει ο
τελευταίος μας τόπος, όλοι ξέρουν πως
η κλειστή πόρτα του Αυγούστου θα πονά
στην καρδιά και όλοι ξέρουν πως το
πανηγύρι στο χωριό γίνεται πρώτα για
τον ξενιτεμένο και μετά για τον ίδιο
τον τόπο. Τότε ανοίγει ο ουρανός και
ο χαιρετισμός φτάνει μέχρι τα πέρατα
του κόσμου.... «Εγώ στον ήλιο ορκίστηκα
ποτέ μην τραγουδήσω...» Και η μεγαλύτερη
μοναξιά όταν ούτε πια το τραγούδι θα
μιλά στην καρδιά σου, τότε χάθηκε και η
πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου