Πρόκειται για δύο -από τα πολλά- τυπικά δείγματα του
σημερινού, μεγάλου σε ποσοστά, ΣΥΡΙΖΑ. Η μία, με οικογενειακές καταβολές στον
χώρο αυτό της παραδοσιακής Αριστεράς, αναδείχτηκε σε στέλεχος πρώτης γραμμής, αν
και δεν εντάσσεται στα κλασικά -ή παραδοσιακά-στελέχη του. Ο άλλος,
νεοπροσήλυτος στον χώρο, μακριά από την κομματική πραγματικότητα, διορίστηκε
υπουργός Οικονομικών χάρη στην αρθρογραφία του (και εδώ στο protagon) και στην
προσωπική σχέση που ανέπτυξε -και εξαιτίας αυτής- με τον Αλέξη Τσίπρα.
Η μία,
η Ζωή, εμφανίζεται (προσοχή στο ρήμα) να ηγείται των αντιδράσεων για την
πιθανολογούμενη συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δανειστές. Έκανε φασαρία
στον Δραγασάκη, όταν πήγε να ενημερώσει ένα κομματικό όργανο. Αλλά λίγες μέρες
μετά, μιλώντας δημοσίως, είπε το αμίμητο: το προεκλογικό σκίσιμο του Μνημονίου
ήταν «σχήμα λόγου».
Ο δεύτερος, ο Γιάννης, έχει σπάσει κάθε
ρεκόρ ομιλίας και γραφής, έχει πει τα πάντα και τα αντίθετά τους, λογικό είναι
να καταφεύγει σε σοφίσματα κι ακόμη λογικότερο, αφού δεν βάζει γλώσσα μέσα, να
λέει και καμιά μπούρδα. Αυτά που είπε τη νύχτα της Δευτέρας (εδώ και υπομονή να έχετε) δεν είναι νέα. Aπλώς επιβεβαιώνουν
τη γνωστή ρήση «τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω» (προσέξτε
ιδιαίτερα τον διάλογο Βαρουφάκη-Χατζηνικολάου για τη «ρήξη» -είναι στην αρχή- κι
αν βγάλετε άκρη, μας το λέτε).
Τι εμφανίζεται (προσοχή στη λέξη) να θέλει η
Ζωή; Να ηγηθεί των αντιδράσεων για τον επιχειρούμενο συμβιβασμό. Τι λέει η ίδια;
Δικαιολογεί την προεκλογική μπαρούφα «θα σκίσουμε το Μνημόνιο». Αυτό σημαίνει η
φράση της «ήταν σχήμα λόγου».
Τι κάνει ο Βαρουφάκης; Αναπτύσσει τη
θεωρία της μπλόφας. Λέει: «Ποτέ δεν ήταν στην
ατζέντα μας η ρήξη. Η εντολή που έχουμε από τον ελληνικό λαό
δεν ήταν για ρήξη. Ηταν να κάνουμε διαπραγμάτευση. Αλλά σε μια διαπραγμάτευση,
αν δεν είσαι διατεθειμένος να σκεφθείς την πιθανότητα να πεις «όχι» -ρήξη με
άλλα λόγια- δεν διαπραγματεύεσαι, απλώς αιτείσαι. Έχουμε εντολή να κάνουμε
διαπραγμάτευση, συμβιβασμούς, έντιμη συμφωνία, αμοιβαίως επωφελή. Αυτό δεν θα
γίνει ποτέ, αν αποκλείεις την ιδέα της ρήξης». Και η κορωνίδα:
«Δεν αποκλείουμε τη ρήξη για να μην την έχουμε»!
Είναι ν' απορεί κανείς πώς
ένας έξυπνος, κατά τεκμήριο, άνθρωπος δεν (δείχνει να) καταλαβαίνει ότι όλα αυτά
δεν αποτελούν τον ορισμό της εξυπνάδας, για να τα επαναλαμβάνει κάθε τόσο.
Μπορούμε να δεχθούμε ότι αν αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο ρήξης, ίσως πετύχεις
περισσότερα σε μια διαπραγμάτευση. Αλλά δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα,
αν λες δημοσίως ότι είναι μπλόφα! Όταν λες «δεν έχω εντολή για
ρήξη» και η ρήξη είναι «ιδέα», δεν σε παίρνουν στα σοβαρά οι απέναντι. Δεν
καταλαβαίνει ο Σόιμπλε ότι μπλοφάρεις; Πόσο μάλλον αν τα έχεις κουβεντιάσει αυτά
κατ' ιδίαν μαζί του.
Ο Βαρουφάκης μπορεί να είναι μετρ στη «θεωρία των
παιγνίων», αλλά είναι φανερό ότι δεν ξέρει από χαρτοπαίγνια. Διαφορετικά, θα
ήξερε ότι η μπλόφα πιάνει ίσως μια φορά, αλλά ο μπλοφαδόρος
είναι μονίμως χαμένος. Και αν λέει δημοσίως και προκαταβολικώς ότι μπλοφάρει,
είναι χαμένος από χέρι.
Εν κατακλείδι: η Ζωή και ο Γιάνης, με όσα λένε,
προαναγγέλλουν αυτό που θα συμβεί. Η συμφωνία θα 'ρθει, κάποιες «κορώνες» θ'
ακουστούν, αλλά στο τέλος θα περάσει. Η Ζωή θα πει «ρήξη, ποια
ρήξη; Σχήμα λόγου ήταν». Και ο Γιάννης θα εξηγήσει, σε μια άλλη νυχτερινή
εκπομπή, πώς η μπλόφα (του) απέτρεψε τη «ρήξη», που ήταν απλώς μια
«ιδέα».
Και όλοι μαζί θα περάσουμε ζωή και κότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου