Ανοίξαμε το "Γράμμα της Μουργκάνας" κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι
στα 1806 μ και νιώσαμε τον κάθε ήχο την κάθε συλλαβή και λέξη.. Γίναμε ένα με το
βουνό, σμίξαμε με την Μάνα ....την Μουργκάνα
Μοιρολόι ερμηνευμένο από την Κομπανία του Σπύρου Αντωνίου στην κορυφή της
Μουργκάνας στα πλαίσια της εκδήλωσης «Γράμμα από την Μουργκάνα», από την 2η
Γιορτή Πολιτισμού «Μάνα Μουργκάνα» 2017,
«Μουργκάνα μου περήφανη στον κόσμο ξακουσμένη,
έφαγες νίκες, έφαγες νιους,
έφαγες παληκάρια,
κάθε λιθάρι κ ένας νιος κάθε κλαρί κ κόρη.
Κι ο Στέφανος
εφώναξε από τον κάτω κοσμο:
τι το κακό σας έκανα στα 18 μου χρόνια;»
Μουσική – Στίχοι: Σπύρος Αντωνίου
Βιολί: Βασίλης
Αντωνίου
Λαούτο: Χρήστος Τζέρμπος
Ντέφι:
Γιάννης Χαληγιάννης
Το κλαρίνο για να «μιλήσει» και για να εκφράσει όλα τα συναισθήματα του
ανθρώπου, πρέπει να το κρατά στα χέρια του μάστορας καλός! Να νιώθει εκείνος
πρώτα, κι ύστερα να το λαλεί με το κλαρίνο του.
Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε
το βήμα προς την κορυφή της Μουργκάνας, γνωρίζαμε πως εκείνος που «μιλάει» και
λαλάει ακόμα με την γλώσσα των παλιών Μουργκανιωτών, είναι ο Σπύρος
Αντωνίου!...
Το να καλείς έναν κλαριτζή που αντιπροσωπεύει έναν ολάκερο τόπο
κι εκείνος να αποδέχεται, είναι τιμή και μόνον.
Τον να καλείς όμως έναν άνθρωπο μιας κάποιας ηλικίας, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν
πράττεις σωστά, αν τα καταφέρει να ανέβει κι ένα σωρό άλλους συλλογισμούς κι
ερωτήματα…
Κατά τη διάρκεια της ανάβασής τους στην κορυφή της Μουργκάνας, ο
Λεωνίδας τους αποθανάτισε με τον φωτογραφικό του φακό… κι ήταν σαν να
ερχόντουσαν από μια μακρινή εποχή, όπως εκείνες οι ζυγιές, που διένυαν
χιλιόμετρα κακοτράχαλων δρόμων και μονοπατιών όσπου να φτάσουν στα πανηγύρια των
χωριών της Μουργκάνας…
Καλοντυμένοι και με τα όργανά τους ο καθένας στα
χέρια, ανέβαιναν δίχως βαρυγκόμιες και παράπονα (σαν αυτά που πολλοί από εμάς
εκφράζουμε όταν βρισκόμαστε στις «ανηφοριές»)…
Κι όχι μοναχά ανέβηκαν στην
κορυφή, αλλά φτάνοντας, έπιακαν τους σκοπούς και τα μοιρολόγια, δίχως ανάσα,
γιατί έγερνε ο ήλιος κι έπρεπε να προλάβουμε τη δύση…
«Το μοιρολόι της
Μουργκάνας», «οι Κλέφτες», «ο Οσμαντάκας», «Τ’ ακούσαταν τι γένηκε στου Φώτου τα
χειμάδια», «η Μαργιόλα» και το «Ξενιτεμένο μου πουλί», μας ξύπνησαν μνήμες, μας
θύμισαν τον χαμό τόσων και τόσων παλικαριών πάνω στα βουνά μας, την λεβεντιά των
αντρών και των γυναικών μας, τα μεγάλα κοπάδια που κρατούσαν ζωντανό αυτόν τον
τόπο, τις μοίρες που χτυπούν πολλές φορές αλύπητα την ζωή των ανθρώπων, τον
ξενιτεμό που στις μέρες μας, μας χτύπησε ξανά την πόρτα…
Το ευχαριστώ μοιάζει
να είναι λίγο σε τέτοιες περιπτώσεις…
Θα ευχηθούμε μοναχά να ανταμώσουμε πάλι
στα άγια χώματά μας και να μοιραστούμε όσα η ψυχή του ανθρώπου, όσα η ψυχή του
Μουργκανιώτη, θέλει να βγάλει στην επιφάνεια!
Βασίλη Αντωνίου (βιολί), Χρήστο Τζέρμπο (λαούτο) και Γιάννη Χαληγιάννη
(ντέφι) σας ευχαριστούμε, ήταν κατόρθωμα όλο ετούτο στην κορυφή!
(Ο Ρίτσος, είχε γράψει το 1985 για τον αξέχαστο Χαλκιά:
«Στον ήχο του
κλαρίνου του Τάσου Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει και χορεύει η Ελλάδα -
θάλασσες και βουνά της, δεκαπεντασύλλαβα ποτάμια της, αρματολοί και κλέφτες,
παλικαράκια στριφτομούστακα στη μάχη και στο τσάμικο, μαυροφορούσες
ανταρτομανάδες και κοράσια πλεξουδοστεφάνωτα, πέντε κοτσύφια στον ελαιώνα και,
στο βάθος βάθος, πάντα το άγρυπνο, μερακλωμένο αηδόνι»).
Και με τούτα τα λόγια -ας μας επιτραπεί-
Σε Ευχαριστούμε Σπύρο
Αντωνίου!
Δείτε το video ''Το Μοιρολόϊ της Μουργκάνας'', που γυρίστηκε στην κορυφή της
Μουργκάνας στις 8 Αυγούστου 2017.
Μόνο έχοντας ανεβεί στις κορυφές αυτού του βουνού μπόρεσα πραγματικά να
κατανοήσω την σκληρότητα και τον πόνο των λέξεων από τα βιβλία που διάβαζα για
της μάχες που σημάδεψαν αυτόν τον τόπο.
Μάχες με αντιπάλους .....που τους
περιγράφει τόσο απλοϊκά και ουσιαστικά αείμνηστος Θανάσης Βέγγος "Έλληνες να
ντουφεκάνε Έλληνες;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου