Υπάρχει ή θα έπρεπε να υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως «δεν χτυπάμε κάποιον που είναι πεσμένος». Σίγουρα η πολιτική δεν είναι χώρος που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος τέτοιοι κανόνες, αλλά θα έπρεπε. Στη ΔΗΜΑΡ αναφέρομαι, που παρά το χαμηλό ποσοστό επιρροής της, έχει κερδίσει μάλλον τα περισσότερα αρνητικά σχόλια των ημερών. Ιδιαίτερα των τελευταίων ωρών. Σχόλια λυσσαλέα μερικές φορές. Τα οποία πολλαπλασιάστηκαν από τότε που βγήκε στη δημοσιότητα η είδηση ότι ναυάγησε η συνεργασία της με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος είδε τον... Θεό και δεν τον φοβήθηκε, τα σχόλια στο διαδίκτυο επικεντρώθηκαν στο μικρό αυτό κόμμα. Αυτό φταίει που έπεσε η κυβέρνηση (ανακριβές, ακόμα και με τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ δεν έβγαινε ο Δήμας, ήθελε και ψήφους... ψεκασμένων), αυτό οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, αυτό έδειξε συμπεριφορά χαμαιλέοντα πηδώντας από τη μια άκρη στην άλλη, και άλλα πολλά και αυστηρά.
Συνήγορός της δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ. Πιστεύω πως ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ αυτοκτόνησε. Το ίδιο το κόμμα, η ηγεσία και τα στελέχη του έχουν την ευθύνη για την πορεία τους. Δεν φταίει κάποιος τρίτος. Κάποιοι ψηφοφόροι της αισθάνθηκαν προδομένοι όταν το κόμμα μπήκε στην κυβέρνηση, κάποιοι, περισσότεροι, ένιωσαν το ίδιο όταν έφυγε από την κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013, κάποιοι, μάλλον οι τελευταίοι, πήραν διαζύγιο όταν άρχισαν οι επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ σήμερα, έχει ένα πρόβλημα ταυτότητας και μάλλον αυτό πρέπει να διαχειριστεί.
Ωστόσο, αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να έχουμε περίσσειες απαιτήσεις από το μικρό αυτό κόμμα. Μοιάζει να ζούμε σ' έναν αγγελικά πλασμένο πολιτικό κόσμο και η ΔΗΜΑΡ έκανε την εξαίρεση. Ζητάμε από ένα μικρό κόμμα να σηκώσει στην πλάτη του ένα βάρος, που είναι φανερό πως δεν άντεχε, και μάλλον κανένα κόμμα δεν αντέχει σε μια χώρα έντονων πολώσεων και εμφυλιοπολεμικού κλίματος.
Ας το δούμε κι αλλιώς. Ό,τι έγινε, έγινε. Τιμωρήθηκε και αυτό μάλλον θα επαναληφθεί στις κάλπες. Η ΔΗΜΑΡ, όμως, δεν παίζει πια ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων, ιδιαίτερα εκείνων της 25ης Ιανουαρίου και όσων θα ακολουθήσουν. Ας ρίξουμε το βάρος μας σ' εκείνους που θα παίξουν. Στον Σαμαρά που κινδυνολογεί ασύστολα, στον ΣΥΡΙΖΑ που απαιτεί δηλώσεις μετάνοιας από τη ΔΗΜΑΡ αλλά είναι έτοιμος να δεχτεί νέους πρώην ΠΑΣΟΚο-αμαρτωλούς ή ψεκασμένους στις τάξεις του, στον Βενιζέλο που έχει γαντζωθεί στην ηγεσία ενός κόμματος που έχει προβλήματα επιβίωσης κ.ο.κ.
Με δυο λόγια, η ΔΗΜΑΡ έπαιξε και έχασε. Ας πάμε παρακάτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου