«Πρόσεξε, τα αυτιά σου έχουν τοίχους»

Η ε­βδο­μά­δα που πέ­ρα­σε, έ­δω­σε φω­τει­νά χρώ­μα­τα στην γκρί­ζα ει­κό­να των με­γά­λων δρό­μων, των αμ­φι­θεά­τρων, των γει­το­νιών. Υπήρ­ξε μια ποιο­τι­κή αλ­λα­γή στον τρό­πο που φω­νά­ξα­με στις πο­ρείες, στη μα­ζι­κό­τη­τα των συ­νε­λεύ­σεων στα σχο­λεία και στα Α­ΕΙ, στην α­γω­νία για την έκ­βα­ση του α­γώ­να που πά­λι ξε­κί­νη­σε.  

Οι κα­θη­γη­τές των σχο­λείων α­πο­φα­σί­ζουν να συμ­με­τέ­χουν στην α­περ­γία με πρω­το­φα­νή ορ­μή και τα κου­κιά κα­τα­γρα­φής των α­πο­τε­λε­σμά­των ή τα πα­νό των δια­δη­λώ­σεων μάς το α­πέ­δει­ξαν. Η α­γα­νά­κτη­ση σαν ό­χη­μα και ο πο­λι­τι­κός λό­γος που αρ­θρώ­νε­ται στις συ­νε­λεύ­σεις, εί­ναι τα στοι­χεία ε­κεί­να που λει­τουρ­γούν ευερ­γε­τι­κά για τον κλά­δο, αλ­λά εί­ναι και το πρώ­το βή­μα για να ξε­κι­νή­σει το ντό­μι­νο. Η ε­ξα­φά­νι­ση 150 ει­δι­κο­τή­των α­πό την Τε­χνι­κή Εκπαί­δευ­ση, η πλα­στή δια­δι­κα­σία εμ­φά­νι­σης πλε­ο­να­ζό­ντων εκ­παι­δευ­τι­κών στις σχο­λι­κές μο­νά­δες, οι υ­πο­χρεω­τι­κές με­τα­κι­νή­σεις με την α­πει­λή α­πό­λυ­σης, παί­ζουν κα­τα­λυ­τι­κό ρό­λο. Δεν θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­ξει δια­φο­ρε­τι­κή έ­ναρ­ξη σχο­λι­κής χρο­νιάς α­πό αυ­τή που ζού­με -το 90% των εκ­παι­δευ­τι­κών της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας ψή­φι­σαν και ξε­κί­νη­σαν πεν­θή­με­ρη α­περ­γία.

Επί­κει­ται κα­τάρ­ρευ­ση.

Τα Πα­νε­πι­στή­μια και τα ΤΕΙ α­πει­λού­νται με ε­ξα­φά­νι­ση του διοι­κη­τι­κού τους προ­σω­πι­κού. Με α­πλά λό­για, αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι υ­πη­ρε­σίες γραμ­μα­τειών, φοι­τη­τι­κής μέ­ρι­μνας, βι­βλιο­θή­κες, λο­γι­στή­ρια θα υ­πο­λει­τουρ­γούν ή θα πά­ψουν ε­ντε­λώς, με το ε­πό­με­νο βή­μα να μοιά­ζει βέ­βαιο: α­νά­θε­ση έρ­γου σε ι­διώ­τες ερ­γο­λά­βους. Το υ­πο­στη­ρι­κτι­κό προ­σω­πι­κό των Α­ΕΙ, ε­πι­πλέ­ον, εί­ναι ε­κεί­νο που στε­λε­χώ­νει ε­ρευ­νη­τι­κές ο­μά­δες και ερ­γα­στή­ρια, ε­κεί­νο που α­ξιο­ποιεί­ται ό­χι μό­νο στη διοι­κη­τι­κή λει­τουρ­γία, αλ­λά και στην εκ­παι­δευ­τι­κή -ελ­λεί­ψει τα­κτι­κών κα­θη­γη­τών στα Ιδρύ­μα­τα. Χω­ρίς υ­πο­στη­ρι­κτι­κό προ­σω­πι­κό, τα Ιδρύ­μα­τα θα κα­ταρ­ρεύ­σουν α­μέ­σως, α­πό την ε­πό­με­νη μέ­ρα. Η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στις Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις των συλ­λό­γων τους λει­τούρ­γη­σε σαν θρυαλ­λί­δα για την υ­πό­λοι­πη α­κα­δη­μαϊκή κοι­νό­τη­τα και οι α­πο­φά­σεις για πεν­θή­με­ρες ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νες α­περ­γίες ή­ταν πλέ­ον γε­γο­νός. Μα­ζί τους στην α­περ­γία οι σύλ­λο­γοι δι­δα­σκό­ντων, ε­νώ α­κο­λου­θούν α­πο­φά­σεις Συ­γκλή­των για α­να­στο­λές λει­τουρ­γίας των Ιδρυ­μά­των. Απο­τε­λεί βε­βαιό­τη­τα ό­τι οι αλ­λα­γές του σχε­δίου «Αθη­νά» θα συ­νε­χι­στούν και θα ε­πι­φέ­ρουν δια­θε­σι­μό­τη­τες ή α­πο­λύ­σεις και στο δι­δα­κτι­κό/ε­ρευ­νη­τι­κό προ­σω­πι­κό των Α­ΕΙ.

Η μορ­φή και το πε­ριε­χό­με­νο των κι­νη­το­ποιή­σεων έ­φε­ραν στην ε­πι­φά­νεια νέα πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά αυ­τά μπο­ρούν να τρο­φο­δο­τή­σουν τη διεύ­ρυν­ση και τη συ­νέ­χεια των κι­νη­το­ποιή­σεων και α­ξί­ζει να τα δού­με με προ­σο­χή. Κα­ταρ­χάς, ση­μειώ­νε­ται πρω­το­φα­νής συμ­με­το­χή στην α­περ­γία, ε­νώ στις δύο με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις της Δευ­τέ­ρας και της Τε­τάρ­της συμ­με­τέ­χουν ερ­γα­ζό­με­νοι α­πό τους κλά­δους Υγείας, Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης και βέ­βαια φοι­τη­τές και μα­θη­τές. Το αί­τη­μα δεν εί­ναι πλέ­ον η προ­στα­σία της θέ­σης ερ­γα­σίας, ού­τε το μη κλεί­σι­μο κά­ποιας νο­σο­κο­μεια­κής ή σχο­λι­κής μο­νά­δας -αυ­τό που σχη­μα­τί­ζε­ται, εί­ναι η α­παί­τη­ση για διευ­ρυ­μέ­νη πο­λι­τι­κή α­περ­γία. Στό­χος της εί­ναι η α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και των πο­λι­τι­κών του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Ανά­γκη της, η α­νά­πτυ­ξη της κοι­νω­νίας σε έ­ναν άλ­λο δρό­μο. Όχι στα Μνη­μό­νια, ό­χι στη φτω­χο­ποίη­ση της πλειο­ψη­φίας του λα­ού.

Από την κα­τα­νό­η­ση στη δρά­ση.

Από την πλευ­ρά της η κυ­βέρ­νη­ση και οι πρό­θυ­μοι συ­νερ­γά­τες της α­να­μέ­νουν την οι­κο­νο­μι­κή ε­ξάν­τλη­ση των α­περ­γών. Προ­σβλέ­πουν σε μειω­μέ­να πο­σο­στά συμ­με­το­χής και έ­τσι σχε­διά­ζουν την α­πα­ξίω­ση των κι­νη­το­ποιή­σεων -έ­τσι ό­πως πι­στεύουν ό­τι συ­νέ­βη στην ΕΡΤ. Αυ­τό που α­γνοούν, εί­ναι η ύ­παρ­ξη, πλέ­ον, πο­λι­τι­κού λό­γου στις κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες που κι­νη­το­ποιού­νται. Η α­πα­ραί­τη­τη αυ­τή συν­θή­κη α­πο­τε­λεί την ελ­πί­δα της ε­πό­με­νης η­μέ­ρας, αυ­τή εί­ναι ο λό­γος που ό­σοι δεν α­περ­γούν, δεν κα­τα­δει­κνύο­νται ως α­περ­γο­σπά­στες. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι γνω­ρί­ζουν ό­τι η οι­κο­νο­μι­κή δυ­σχέ­ρεια τούς κα­θη­λώ­νει και δεν ε­να­ντιώ­νο­νται ο έ­νας στον άλ­λο. Η κα­τα­νό­η­ση πρέ­πει να με­τε­ξε­λι­χθεί σε δρά­ση και έ­τσι γί­νε­ται α­νά­γκη η πο­λι­τι­κή κί­νη­ση δη­μιουρ­γίας τα­μείου αλ­λη­λεγ­γύης για τους α­περ­γούς -για να α­ντέ­ξουν.

Ένα α­κό­μα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι η μη ύ­παρ­ξη του κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού. Ένα α­πό βα­σι­κά ερ­γα­λεία των κυ­ρίαρ­χων κοι­νω­νι­κών τά­ξεων δεν λει­τούρ­γη­σε στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση. Δεν υ­πήρ­ξαν οι γνω­στές φω­νές δια­μαρ­τυ­ρίας «ε­πει­δή α­περ­γείς, μου δυ­σκο­λεύεις τη ζωή» και αυ­τό φά­νη­κε και στους γο­νείς μα­θη­τών, αλ­λά α­κό­μα και στις πιο συ­ντη­ρη­τι­κές φω­νές που θέ­λουν «α­νοι­κτά Πα­νε­πι­στή­μια» με κά­θε κό­στος. Αυ­τοί που δια­δη­λώ­νουν δεν εί­ναι μό­νο ό­σοι ά­με­σα θί­γο­νται, αλ­λά και αυ­τοί που έως σή­με­ρα γκρί­νια­ζαν. Δά­σκα­λοι και γο­νείς, μα­ζί. Αυ­τά εί­ναι που γεν­νούν τον τρό­μο των ΜΜΕ και τη λυσ­σα­λέα προ­σπά­θειά τους να στρέ­ψουν την προ­σο­χή του κοι­νού τους αλ­λού, να βρουν τρό­πους να τρο­μο­κρα­τή­σουν ξα­νά.

Ο τρό­πος βρέ­θη­κε.

Οι δο­λο­φο­νι­κές ε­πι­θέ­σεις α­πό μέ­λη τής Χ.Α. συν­θέ­τουν έ­να το­πίο το ο­ποίο εξ α­ντι­κει­μέ­νου α­πο­σπά την προ­σο­χή α­πό τα ε­πί­δι­κα της πε­ριό­δου. Ενώ ή­δη εί­χαν πυ­κνώ­σει οι τρα­μπού­κι­κες ε­πι­θέ­σεις, με πρό­σφα­τα πα­ρα­δείγ­μα­τα τα παι­διά της ΚΝΕ στο Πέ­ρα­μα, τη βε­βή­λω­ση στην εκ­δή­λω­ση μνή­μης στο Με­λι­γα­λά, έ­φτα­σε η ώ­ρα να έ­χου­με τον πρώ­το νε­κρό που θα τρα­βή­ξει την προ­σο­χή ό­λων. Δεν ή­ταν η πρώ­τη δο­λο­φο­νία, υ­πάρ­χουν δε­κά­δες υ­πο­θέ­σεις πα­ρα­βία­σης του κοι­νού ποι­νι­κού δι­καίου που εί­τε πε­ρι­μέ­νουν την ε­ξέ­τα­σή τους α­πό τις ει­σαγ­γε­λι­κές αρ­χές, εί­τε εκ­δι­κά­στη­καν και α­παλ­λά­χθη­καν «λό­γω αμ­φι­βο­λιών». Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, η πλη­ρω­μέ­νη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσ­σα χρη­σι­μο­ποιή­θη­κε για την α­πο­στέ­ρη­ση της προ­σο­χής α­πό την α­περ­γία και τα πο­λι­τι­κά της αι­τή­μα­τα, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να σπέρ­νει φό­βο ό­τι οι κι­νη­το­ποιή­σεις πρέ­πει να στα­μα­τή­σουν. Το εί­πε στη Βου­λή, ε­ξάλ­λου, ο ι­δε­ο­λο­γι­κός κα­θο­δη­γη­τής του δόγ­μα­τος «Ευ­ρώ ή Δραχ­μή - ε­μείς ή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ». Τώ­ρα, το α­να­βάθ­μι­σε σε «ε­μείς ή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και εμ­φύ­λιος».

Ακό­μα και ό­σοι έως τώ­ρα εί­χαν υ­ψώ­σει τοί­χους (προ­στα­σίας) στα αυ­τιά τους, κα­τα­λα­βαί­νουν. Το δι­κό μας κα­θή­κον εί­ναι να τους α­πευ­θυν­θού­με, να δώ­σου­με πρό­σω­πο σε ό,τι φο­βού­νται, να κα­τα­λά­βουν ποιο εί­ναι το πραγ­μα­τι­κό δε­ξί χέ­ρι του κα­πι­τα­λι­σμού στην πιο α­κραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη μορ­φή του. Να δουν ό­τι οι δο­λο­φό­νοι φα­σί­στες δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα κοι­νω­νι­κής ορ­γής, αλ­λά δύ­να­μη βοή­θειας των ί­διων κοι­νω­νι­κών δυ­νά­μεων που έ­φε­ραν τα Μνη­μό­νια, αυ­τών που κλεί­νουν τα σχο­λεία, τα Πα­νε­πι­στή­μια και ΤΕΙ, αυ­τών που λη­στεύουν τη γη και τον φυ­σι­κό μας πλού­το. Δη­λα­δή, μέ­ρος του ί­διου του συ­στή­μα­τος. Εί­ναι τό­σο αι­σχρή αυ­τή η μειο­ψη­φία, που χρη­σι­μο­ποιεί κά­θε μέ­σο για να μπο­ρέ­σει να συ­νε­χί­σει την η­γε­μο­νία της -α­κό­μα και να φω­νά­ξει βο­ε­ρά στα τη­λε­πα­ρά­θυ­ρα για την πά­τα­ξη του «φαι­νο­μέ­νου», ση­μειώ­νο­ντας πα­ράλ­λη­λα την ά­με­ση σχέ­ση του με την α­ντί­στα­ση στις Σκου­ριές, στην Εκπαί­δευ­ση, στους χώ­ρους ερ­γα­σίας. Υπό­σχο­νται δια­χεί­ρι­ση της φα­σι­στι­κής βίας, ε­νώ οι α­στυ­νο­μι­κές τους δυ­νά­μεις ει­σβάλ­λουν α­ναί­τια σε συ­νε­λεύ­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων ή σε κα­τει­λημ­μέ­νους δη­μό­σιους χώ­ρους. Χτυ­πούν κά­θε δια­δή­λω­ση, συλ­λαμ­βά­νουν α­δια­κρί­τως και α­πευ­θύ­νουν κα­τη­γο­ρίες, οι ο­ποίες με­τα­τρέ­πο­νται σε κα­κουρ­γη­μα­τι­κές εν μία νυ­κτί.

Ο ή­χος των μα­ζι­κών α­γώ­νων της πλειο­ψη­φίας του λα­ού μας τούς γε­μί­ζει με πα­νι­κό. Το σχέ­διό τους το ξέ­ρουν, το έ­χουν υ­λο­ποιή­σει ξα­νά. Το δι­κό μας συ­νε­χί­ζε­ται στις μα­ζι­κές α­περ­γίες και στις συ­νε­λεύ­σεις στους χώ­ρους ερ­γα­σίας, στις γει­το­νιές. Κά­ποιοι θα βγουν α­πό τις κι­νη­το­ποιή­σεις, κά­ποιοι άλ­λοι θα μπουν, αλ­λά ο κύ­βος έ­χει ρι­φθεί.

Όλοι έ­χουν στρέ­ψει την προ­σο­χή τους στην Αρι­στε­ρά. Δεν έ­χου­με πε­ρι­θώ­ρια υ­πο­χώ­ρη­σης -ού­τε καν στρα­τη­γι­κής, που έ­χει και με­γα­λύ­τε­ρη αί­γλη.

Του Δημήτρη Καλλέργη

www.epohi.gr