Σοβαρότης μηδέν.

Υπήρχε κάποτε μια αχνή ελπίδα πως μες στη θολούρα του εγχώριου πολιτικού σκηνικού, έτσι όπως το διαμόρφωσαν οι συγκυρίες, θα μπορούσε μια στοιχειωδώς υπεύθυνη πολιτική δύναμη να σώσει τα προσχήματα. Υπήρχε μια υποψία ότι το ανακάτεμα της τράπουλας από την κατάρρευση των παλιών κομματικών σχηματισμών θα έβγαζε κάτι αν όχι απαραίτητα καλό τουλάχιστον συμπαγές. Κάτι τέλος που θα έπειθε τον ταλαιπωρημένο ψηφοφόρο ότι πλέον μπορεί να απαγκιστρωθεί από το άρμα ενός δίπολου που κατάφερε να καθιερωθεί μέσα από την επί δεκαετίες συστηματική εξαπάτηση του. Τζίφος.

Ο Σύριζα κατάφερε να γιγαντώσει τα ποσοστά του φέροντας την ιδιότητα μιας μη δοκιμασμένης λύσης. Μετατράπηκε από κόμμα κοινωνικής διαμαρτυρίας και ρομαντικής ουτοπίας σε ισότιμο ανταγωνιστή της εξουσίας. Μα ακόμα και έτσι θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τη μετάλλαξη του με ρεαλισμό και σοβαρότητα. Παρουσιάζοντας ιδέες λιγότερο μεγαλόπνοες και περισσότερο εφαρμόσιμες, αφορίζοντας στην πράξη τον λαϊκισμό των παλιών ηγεσιών και όχι φλερτάροντας μαζί του, θέτοντας τις μακροχρόνιες προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους απαλλαγμένου από τις υπάρχουσες παθογένειες και όχι σπεκουλάροντας πάνω στα σαθρά θεμέλια τους.

Πολύ περισσότερο, σε αυτή την προσπάθεια απαιτούνταν στελέχη καταρτισμένα, μετρημένα στο δημόσιο λόγο, ικανά στο πεδίο της αντιπαράθεσης. Άλλωστε η ταυτότητα ενός κόμματος δεν διαμορφώνεται μόνο από τις εξαγγελίες του αλλά και τους ανθρώπους που το στελεχώνουν. Εδώ το μόνο που κατάφεραν στην Κουμουνδούρου ήταν να συγκεντρώσουν έναν αχταρμά από καρικατούρες συμπλέοντας περισσότερο στο πνεύμα του μεσημεριανού lifestyle, προσβλέποντας σε μικροπολιτικά οφέλη, υιοθετώντας μέχρι και τους κανόνες της «επάρατης» οικογενειοκρατίας.

Από τα εκλογικά οφέλη που θα μπορούσε να αποκομίσει, βάσει των συνθηκών, ο Σύριζα δείχνει να καρπώνεται τα ελάχιστα δυνατά, στηριζόμενος αποκλειστικά στην αντιμνημονιακή ρητορεία του και ανταγωνιζόμενος συχνά τους Ανεξάρτητους Έλληνες σε γραφικότητα ή ακόμα και τη Χρυσή Αυγή σε υστερία. Από τον Τατσόπουλο μέχρι την Κωνσταντοπούλου και τον Παναγούλη, ένας περιπλανώμενος θίασος φτηνής επιθεώρησης τείνει να δώσει στο μέσο ψηφοφόρο μια και μόνο εντύπωση, αυτή της απόλυτης έλλειψης στοιχειώδους σοβαρότητας. Μήπως έχει φτάσει η στιγμή, τώρα που μια υπεύθυνη, εκσυγχρονισμένη αριστερά δείχνει περισσότερο αναγκαία από ποτέ άλλοτε, το κόμμα της να επαναπροσδιορίσει τις αρχές του.

Αχιλλέας Σωτηρέλλος

www.athensvoice.gr