Ο τόπος δεν χαλάει... Οι άνθρωποι είναι που χαλάνε!

Να προσέχεις μάτια μου...

Χάλασε τούτος ο τόπος μάτια μου, χάλασε...

Τώρα πια θα σου λέω μόνο ιστορίες, αφηγήματα, για την ανέμελη ζωή που ζούσαμε σε τούτο δω το νησί. Το νησί της λεμονιάς και των Αγίων.

Δεν φοβόμασταν μάτια μου, δεν νοιαζόμασταν αν κλείσαμε τα παντζούρια κι αν κλειδώσαμε τις πόρτες. Ορθάνοιχτα τ' αφήναμε και το μόνο που έμπαινε μέσα ήταν ο αέρας και η σκόνη που άπλωνε παντού. Ακόμα και το βράδυ, που κοιμόμασταν ανοιχτά ήτανε.

Ούτε τ' αυτοκίνητα κλειδώναμε και ούτε υπήρχανε αυτά, να, τα συστήματα συναγερμού και οι κάμερες για να γράφουνε, όπως λένε, ποιος περνάει έξω.

Όχι δεν υπήρχανε, δεν χρειάζονταν μάτια μου.

Περπατούσαμε και απολαμβάναμε το σεργιάνι με τα πόδια, στα ήσυχα δρομάκια της γειτονιάς μας και δεν κοιτούσαμε πίσω μας, από φόβο, αν μας παρακολουθεί ή μας κυνηγάει κάποιος...

Μέρα και νύχτα το ίδιο ήτανε... ήσυχα...

Οι γείτονές μας, που ένας ,ένας φεύγει από τούτη τη ζωή, ήταν άνθρωποι αγνοί που αγαπιώντουσαν μεταξύ τους χωρίς ζήλια και πάθοι. Λες και ζούσαμε σε χωριό ενώ είμαστε στη πόλη...πρωτευουσιάνοι...

Τώρα λένε τους σφάξανε για να τους κλέψουν μάτια μου, γιατί είχανε, λέει, λεφτά...δεν νοιαστήκανε όταν τους έπαιρναν τόσο βάναυσα την ζωή τους.

Στο σπίτι είχε κάμερες και συναγερμό...

Λίγο πάρα πέρα μια γριούλα πέθανε γιατί την λήστεψαν κάποιοι ναρκομανείς...για κάτι λίγα χρήματα...φαίνεται ήθελαν την δόση τους.

Τώρα αρπάζουν ό,τι βρουν στις αυλές των σπιτιών, ακόμα και αυτοκίνητα, ποδήλατα.

Χάλασε τούτος ο τόπος μάτια μου χάλασε...

Βάλαμε παντού ασφάλειες, στα παράθυρα, στις πόρτες και δεν περπατάμε χωρίς να κοιτάμε πίσω μας, δεξιά κι' αριστερά μας. Ακούμε θόρυβο και τρομάζουμε.

Αυτά γίνονταν μακριά από εδώ, σε άλλες χώρες μακρινές και τ' ακούγαμε στις ειδήσεις ...” μα πώς μπορούν και ζουν έτσι;” συχνά διερωτόμασταν...και τώρα ζούμε κι' εμείς έτσι ακριβώς.

Δεν το πιστεύω μάτια μου, πως τώρα που μεγάλωσα θα φοβάμαι, θα φοβάμαι για σένα και για όλους μας.

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Κάποιοι ξεχάσανε να είναι άνθρωποι, κάποιοι ξεχάσανε να λένε καλημέρα, κάποιοι ξεχάσανε ν' αγαπάνε.

Να προσέχεις μάτια μου, γιατί ο τόπος δεν χαλάει...οι άνθρωποι είναι που χαλάνε...

Χαρούλα Τσαβαρτσίδη

http://www.tampouloukia.gr