Μοναδικό οδοιπορικό-ανάβαση στη Χιονίστρα

  Μοναχικός οδοιπόρος τόσα χρόνια και φρόντιζα ο σάκος μου να είναι γεμάτος με εφόδια απαραίτητα για την διαδρομή. Μα πριν τον βάλω στον ώμο αυτός βάραινε ακόμα περισσότερο. Μέσα τρύπωνε η λαχτάρα, ο ενθουσιασμός άλλα και η αγωνιά, οι φόβοι για αυτό που ξεκινούσα να γευτώ, να ζήσω. Κάπως έτσι στάθηκα ένα απόβραδο, παραμονή της Παναγίας κάτω από ένα εκκλησάκι της, βουτηγμένο μες στα έλατα της Λαμπανίτσας. Μονάχος ξανά κουβάλησα το «βαρύ φορτίο» διπλά στην Βρύση του χωριού και τότε είναι που μες στο λιγοστό φώς, αντίκρισα τον Στέφανο. Είχε ανταποκριθεί στην πρόσκληση μου για μια νυχτερινή ανάβαση στην Χιονίστρα, ταξιδεύοντας από μακριά για να σταθεί εδώ δίπλα …… συνοδοιπόρος…..

 Μια χειραψία ήταν αρκετή να μου μεταφέρει την  θετική ενέργεια που κουβαλούσε, στο δικό του “σάκο”. Συνοδοιπόροι ανταλλάξαμε ενθουσιασμό και μοιραστήκαμε  το άγχος και τους φόβους μας, και ομολογώ πως για πρώτη φορά ένοιωσα την ανακούφιση από το βάρος που αυτή τη φορά… μοιραστικά με κάποιον άλλο.

 Ανάλαφροι ξεκινήσαμε  και λίγα μέτρα πιο πάνω ανταμώσαμε το φώς του φεγγαριού που ξεπρόβαλε πίσω από το Γλιστερό φωτίζοντας τον ανηφορικό δρόμο για την Αγία Παρασκευή.

 Το νοσταλγικό φώς της Σελήνης έπεφτε στα έλατα και οι σκιές από τις κορφάδες τους μεταμορφωνόταν σε Βουνά, Όρη, εμπειρίες που οι δύο συνοδοιπόροι αντάλλαζαν με σιγανές κουβέντες και μέχρι να φτάσουμε στις Μαρωτές είχαμε “σκαρφαλώσει” στην μισή Ελλάδα.

Ήταν καιρός όμως για τη πρώτη στάση μας – προσκύνημα. Βγαίνοντας λίγο από την πορεία μας περπατήσαμε να ασπαστούμε την…. Αγία Παρασκευή… μα και την Θεσπρωτική Γή. Στο φωτισμένο από το φεγγάρι προαύλιο της Εκκλησίας προσκάλεσα τον Στέφανο προς το “μπαλκόνι”….. Μεταφορικός όρος αλλά καθώς σταθείς στην άκρη του γκρεμού  στις ορθοπλαγιές που σχηματίζουν τα Όρη της Παραμυθιάς και αντικρίσεις τα φώτα της Θεσπρωτίας να χάνονται σιγά σιγά προς τα δυτικά, θα καταλάβεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό μπαλκόνι - πανόραμα  της Φύσης.

 Έτσι απλόχερα μας έδινε δυτικά η φύση το μεγαλείο της, το υπόλοιπο  Ανατολικά, πάνω στην αγέρωχη σκιά της Χιονίστρας, έπρεπε να το κερδίσουμε με πολύ ανάβαση και κόπο ακόμα. Έτσι παίρνοντας τις ανάσες μας αρχίσαμε να βαδίζουμε προς την “χάρη” της.

H διεκδίκηση της Χιονίστρας άρχισε για μας από το Σέλωμα,  αφού ότι χωματόδρομο είχαμε, τον αφήσαμε πίσω μας και μείναμε μόνοι, εμείς και το βουνό ή μάλλον όχι ακριβώς έτσι ....

Παρέλειψα να αναφέρω…. στα εφόδια που κουβαλώ μαζί είναι και μια φωτογραφική μηχανή, το απαραίτητο εργαλείο για να καταγράφω το Φως σε όσες περισσότερες αποχρώσεις μπορώ. Ένα ακόμα "βάρος" για το σάκο, λίγο την τελική ανάβαση βρισκόταν ακόμα στους ώμους μου… και τότε εμφανίστηκε ο τρίτος της παρέας να με “ξελαφρώσει”.

 Στην αρχή ήταν μια φωνή μέσα από ένα ακουστικό, καθώς εμείς παίρναμε τις επόμενες ανάσες μας στο πρώτο ίσιωμα κάτω από την Χιονότρυπα. Λίγο πριν φτάσουμε με τον Στέφανο στην κορυφή έγινε ένα φως, 200 μέτρα πιο χαμηλά,. και στα 1643 μ στην κορυφή της Χιονίστρας ο Γιώργος με μια χειραψία έγινε μέλος της ομάδας, έγινε ο φίλος, ο φωτογράφος, τα έμπειρα μάτια που δαμάζουν με μοναδικό τρόπο τις αποχρώσεις τις Ίριδας.

Η Χιονίστρα ήταν ο στόχος η Ανάβαση, Η Χιονίστρα είναι το σύμβολό, το Βουνό μου  Η Χιονίστρα είναι η Πατρίδα μου…  700 μέτρα πιο χαμηλά, ανάμεσα στα ελατά της βρίσκεται η κοιτίδα των προγόνων μου. Η Χιονίστρα είναι το πρώτο βουνό που σκαρφάλωσα “βαρυφορτωμένος”, μόνος ...και τώρα, το πρώτο που το μοιράστηκα με δύο υπέροχους συνοδοιπόρος που καθώς καθόμασταν πλάι πλάι απολαμβάνοντας το Πρώτο Φως να βγαίνει πίσω από την  Πίνδο, οι πρωινές ακτίνες φώτισαν τα πρόσωπα τους και μέσα από αυτά ξεχώρισα όλη την ένταση και την απόλαυση της διαδρομής που μοιραστήκαμε. Μα κυρίως από τον καθένα τους χωριστά διέκρινα και όλα αυτά που θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω: την Εμπειρία, την Καρτερικότητα την Ηρεμία του Στέφανου και την  Ματιά, το ταλέντο να καταγράφει το Φως του Γιώργου. Κάπως έτσι βρεθήκαν τρεις Ψυχές σε ένα ψηλό βουνό, άγνωστοι πριν μερικές ώρες.Αλλα τώρα πια μετρώντας αντίστροφα τα 1643μ ομορφιάς και συγκίνησης, έγιναν τρεις Φίλοι που μοιραστήκαν μια Ανάβαση, ένα Χάραμα, μια Εμπειρία

"Το Φεγγάρι κάνει βόλτα" ....στης Αγίας Παρασκευής την αυλή.

Η Σελήνη οδηγός και σύντροφος...λίγο πριν την Κορυφή

Απολαμβάνοντας το Χάραμα....

....Ο Γιώργος "δαμάζει" τις αποχρώσεις τις Ίριδας ...

Ξημερώνει ...

Ο Ήλιος ο Πρώτος δίπλα από το Περιστέρι (Λάκμος) 2295 μ. της Πίνδου

Το Ορόσημο στα 1643 μέτρα

.....το αγνάντι της Θεσπρωτίας προς τα δυτικά

  Ή λίμνη Χότκοβα από την κορυφή

Το Λιβάδι ξεσκεπάζεται από την "σκιά" του Βουνού

 

Μετρώντας αντίστροφα τα 1643μ ομορφιάς και συγκίνησης

 

Καταγράφοντας το Φως σε όσες περισσότερες αποχρώσεις

Μια εικόνα αρκεί, Το Βουνό και το Έλατο ....η κοιτίδα τον προγόνων μου.

Το Βουνό αγναντεύει τα "αδέρφια" του ..την Σούρλα …το Μοναστήρι …την Μουσίτσα…το Γλυστερό

Άγρια Ομορφιά

Το Λιβάδι κατεβαίνοντας από το Σέλωμα

Η Χιονίστρα
υπο την σκέπη του Ηλίατορα

Το Φεγγάρι μας  αποχαιρετά και ετοιμάζεται να ξεκουραστεί σε μια αγκάλη Έλατα.

"....Κάπως έτσι βρεθήκαν τρεις Ψυχές σε ένα ψηλό βουνό, άγνωστοι πριν μερικές ώρες άλλα τώρα πια μετρώντας αντίστροφα τα 1643μ ομορφιάς και συγκίνησης, τρεις Φίλοι που μοιραστήκαν μια Ανάβαση, ένα Χάραμα, μια Εμπειρία"

Λεωνίδας Τζάνης


www.atraposroute.blogspot.gr