Αποχαιρετισμός σήμερα, στο Γιώργο Παναγιωτακόπουλο και σύντομη αναφορά στη μνήμη του.

Του Στέφανου Τζουμάκα

Γνώρισα το Γιώργο στη δικτατορία, ως εργαζόμενο  φοιτητή  στην οδό Πειραιώς, κοντά στη πλατεία της Ομόνοιας. Εργαζόμουν  -τότε ως φοιτητής -στην ίδια περιοχή. Ακολούθησαν οι καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου, οι διώξεις και τα στρατοδικεία. Στη μεταπολίτευση, ξαναβρεθήκαμε στη νεολαία ΠΑΣΟΚ, τη περίοδο που ήμουν γραμματέας.

Ο Γιώργος τότε πήγε κόντρα στο ρεύμα της γενικής πολιτικής  που όλοι  στις σπουδάζουσες αναζητούσαν αρμοδιότητες στα  αμφιθέατρα  της κουλτούρας του λέγοντος και του αντι-λέγοντος, των ατέρμονων αντιπαραθέσεων, των εντυπώσεων  και των επικρατέστερων. Οργάνωσε και ανέπτυξε το χώρο της εργαζόμενης νεολαίας ως μέλος της επιτροπής, ταυτόχρονα εργαζόμενος και  συνέβαλε στην ανάπτυξη της συνδικαλιστικής δράσης της εργαζόμενης νεολαίας. Ιδιαίτερα  πετυχημένες ήταν οι απεργίες ενάντια στον αντεργατικό  νόμο του Λάσκαρη, το γνωστό 330, που καταργήσαμε το 1982, για να επαναφέρουν οι νεοφιλελεύθεροι μετά το 2010 με πιο αντεργατικές  διατάξεις ( σημ.: με τον υπουργό  Λάσκαρη  του Καραμανλή- τότε - είχαμε  ατέλειωτους γέλωτες  με την  δεξιά ανοησία που είχε πει ότι έχει καταργηθεί  η πάλη των τάξεων! Ότι  δεν υπάρχει πάλη των τάξεων!). Ακολούθησε  έντονη πολιτικοποίηση των κινημάτων με αποκορύφωμα την απεργία των 90 ημερών όταν  ανέλαβε Υπουργός Οικονομίας ο Μητσοτάκης πατήρ, που ο Ανδρέας -τότε-τον αποκάλεσε  Εφιάλτη. Τι να πούμε για τον υιό Κυριάκο. Για γέλια και για κλάματα!

Στη συνέχεια, ο Γιώργος ενεργοποιήθηκε συστηματικά στις πολιτικές κινητοποιήσεις και στην οργάνωσή τους, μετά και τις επιτυχημένες γιορτές νεολαίας, σε  ευγενή άμιλλα με τα φεστιβάλ άλλων προοδευτικών οργανώσεων νεολαίας. Η κατεύθυνση ήταν να σπάσουμε την πολιτική  κυριαρχία της δεξιάς, ορθώνοντας και κινητοποιώντας  λαϊκές δυνάμεις, με αναφορά στην Πέμπτη σύνοδο της Κ.Ε,  με τη στρατηγική της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας και τις θέσεις της Συνόδου της Νεολαίας για την Ανοικτή Πολιτική Δράση. Δύο παράλληλες στρατηγικές που οδήγησαν   λαϊκά στρώματα σε εγκατάλειψη συντηρητικών προτιμήσεων, στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και στη νικηφόρα πορεία του 1981.

Ιδιαίτερη σημασία  είχαν οι μεγάλες  πολιτικές συγκεντρώσεις με ομιλητή τον Ανδρέα, σε  πόλεις της χώρας,  που αποκορύφωμα αποτέλεσαν το Ηράκλειο, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, η Λάρισα, τα Γιάννενα και πρωτίστως οι συγκεντρώσεις  της  Αθήνας. Στη πρώτη περίοδο ήταν ένας συνδυασμός εκλογικών αλλά και πολιτικών  κινητοποιήσεων, μετά κατέληξαν σε αντιδεξιές εκλογικές συγκεντρώσεις. Στη συνέχεια  στο ΠΑΣΟΚ άρχισαν τα φαινόμενα του κόμματος του κράτους και σε υποχώρηση του κόμματος της κοινωνικής  βάσης με αντιδεξιά ρητορική και   συντηρητικές πολιτικές που οδήγησαν στην ενσωμάτωση σε ένα σύστημα που θέλαμε να ανατρέψουμε και να αλλάξουμε.

Ακολούθησε το '89 και όσοι είχαμε σοσιαλιστική ιδεολογία και αντί- νεοφιλελεύθερες κοινωνικές και οικονομικές αρχές δώσαμε τις μάχες των μαχών για   να ανατρέψουμε το πρόγραμμα Θάτσερ- Μητσοτάκη, στα πλαίσια μιας πρωτοφανούς κατασυκοφάντησης κάθε  προοδευτικής συλλογικής δράσης, με νέο σύμμαχο τους  εκτός από την ολιγαρχία  και τους καναλάρχες. Όπου  η διαπλοκή κυριάρχησε και οι καναλάρχες  με τους ολιγάρχες οργάνωσαν κοινοβουλευτικές ομάδες  στα κόμματα του δικομματισμού.

Οι μεγάλες αφίσες, τα μεγάλα σκηνικά,  «από το απόψε πεθαίνει η δεξιά» , στο «λαός ΠΑΣΟΚ στην εξουσία», στο «ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», για να οδηγήσουν όλα αυτά και άλλα - στο  πραγματικό για  κάθε καπιταλιστική χώρα - η άρχουσα τάξη  στην εξουσία,  το σύστημα στη κυβέρνηση  στη  δεύτερη φάση και στο τέλος,  η διαπλοκή στη κυβέρνηση και ο λαός  στη πορεία  ανασύνταξης και νέων αγώνων. Η μεγάλη δημαγωγία περί του ότι «το ποτάμι δε  γυρίζει πίσω» ήταν έωλη, και το ποτάμι γύρισε πίσω και  η δεξιά  ζει  και  δεν έχει μόνο παράταξη, δεν έχει μόνο κόμματα, έχει θηριώδεις μηχανισμούς αθλίων λούμπεν  εφοπλιστών, ιδιοκτητών ομάδων και καναλιών σε αγαστή σύμπραξη με εργολάβους  και αργυρώνητους  και αλλοτριωμένους  πολιτικούς  που εγκαταστάθηκαν εκτός από τη δεξιά  και  στη δημοκρατική παράταξη καθώς και εκφυλισμένους κονδυλοφόρους,  σε  μια  καρικατούρα  διεκδίκησης  μιας εξουσίας των ολίγων  και των εχόντων. Γιατί όλος αυτός ο  ετερόκλητος συρφετός που μαίνεται  για εξουσία,  δύναμη  και πλούτο αλλά και άλλοι , όχι μόνο δεν έχουν  καμιά   σχέση  με τη προοδευτική πολιτική, αλλά ούτε καν με τη πολιτική.

 

Ο αγαπητός Γιώργος,  με τον οποίο  συμπορευτήκαμε, υπηρέτησε  με πάθος τις προοδευτικές πολιτικές .Διαφωνήσαμε  για την υποστήριξη  σε   αυθαιρεσίες του αρχηγικού κόμματος  και του πρωθυπουργο-κεντρικού συστήματος  που οδήγησαν σε  εκφυλιστικά φαινόμενα. Διαφωνήσαμε με τους δήθεν θεματοφύλακες της 3^ης του Σεπτέμβρη  που  οι ίδιοι παραβίαζαν.  Διαφωνήσαμε  με πρακτικές πισωγυρισμάτων  και με αντιφάσεις  στη υποστήριξη πολιτικής αρχών, ως μαχόμενοι σε κοινούς αγώνες και προσπάθειες .

Ήταν μια συναρπαστική πορεία .Ασφαλώς και τα επιτεύγματα ήταν σημαντικά .Η μισή και πλέον χώρα  ήταν αποκλεισμένη  για σχεδόν πενήντα  χρόνια .Χιλιάδες άνθρωποι μπήκαν στη προοδευτική πολιτική, χιλιάδες άνθρωποι  βελτίωσαν τη ζωή τους, σπούδασαν, μορφώθηκαν, εργάστηκαν , χωρίς να έχουν «μπάρμπα στη Κορώνη». Το κράτος των πολιτικών  και κοινωνικών διακρίσεων το οδηγήσαμε για μια περίοδο σε ήττα, με θεσμούς ισονομίας και ισοπολιτείας.

Γιώργο έδειξες κουράγιο και στη δοκιμασία της υγείας σου , το ίδιο κουράγιο που έδειξες και σε άλλες περιόδους  μεγάλων απωλειών και πολιτικών και  προσωπικών. Αταλάντευτα θα συνεχίσουμε και με παρακαταθήκη τους αγώνες των συμπατριωτών μας  και γιατί  η χώρα  πρέπει να βγει από τη κρίση αλλά και γιατί οι ρεβανσιστές   δεν δικαιούνται  ούτε ολική, ούτε μερική επαναφορά.