Η βία της επόμενης μέρας.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Ημέρα του παιδιού, ημέρα κατά της βίας των γυναικών... Πόσο κοντά άραγε να βρίσκονται αυτά τα δύο σημεία γυναίκες και παιδιά που πορεύονται απροστάτευτα πια στο χέρι κάθε γονιού τιμωρού , κάθε ισχυρού και κραταιού που θέλει να τιμωρήσει να βασανίσει- να κάνει τι;

Δεν είναι μόνο γνώρισμα κάθε κοινωνίας που βυθίζεται- όπως για παράδειγμα η ελληνική, που λόγω κρίσης οι ανάγκες πληθαίνουν και οι υποχρεώσεις δεν βγαίνουν και ο κάθε απογοητευμένος έως απελπισμένος δεν ξέρει πια πώς να εκτονωθεί και πώς να εκφραστεί μιας και είναι γεγονός πως έχουμε και τεράστιο έλλειμμα παιδείας πια ως λαός.

Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά περπατάμε, συνεχίζοντας το αρχαίο μας δράμα που μας φόρτωσε η αρχαία κληρονομιά συν τοις άλλοις και η ελληνική μας γραφικότητα να πλέουμε στο κύμα ανυπεράσπιστοι. Απλά η κρίση σηκώνει πιο εύκολα χέρι στον ανυπεράσπιστο και τον αδύναμο, στον αφανή και μικρό. Παιδιά κακοποιημένα , γυναίκες και μητέρες σε άθλια κατάσταση να μην ξέρουν πού ν΄απευθυνθούν αλλά κι αν απευθυνθούν τι θα αλλάξουν, πώς θα προστατευθούν πού θα φιλοξενηθούν και για πόσο μιας και συνήθως είναι άνεργες ή άπορες  και η κακή τύχη και βασανισμένη μοίρα συνεχίζεται.

Αυτός που γνώριζε πολύ καλά την βία, ειδικά στην πατρίδα του και δημιούργησε μια κοσμο-φιλοσοφική θεώρηση πάνω στο ζήτημα της βίας ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι, δηλώνοντας πως  «η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια.» Όσο εξαθλιωνόμαστε ως λαός τόσο θα σκοτώνουμε για ένα 20 ευρώ θα εγκληματούμε για το τίποτε ,πάνω στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

«Η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο.» Θα ξαναπεί ο Γκάντι. Δεν υπάρχει καλή βία μόνο παρανοϊκή και ισοπεδωτική. Δεν υπάρχει καλό ξύλο και βία προς το παιδί τον άνθρωπο το ζώο. «Ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί, είναι καταδικασμένο» θα μας πεί ο Χένρι Μίλλερ και το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Δεν επιβιώνει αλλά και ούτε μπορεί να επιβληθεί κάτι με τη βία ούτε μακροπρόθεσμα αλλά ούτε και βαθιά , το μόνο που στεριώνει είναι το μίσος και η βαρβαρότητα.

Όσο για τη γυναικεία βία το μόνο που ψιθυρίζω είναι θλίψη και απόγνωση. Ειδικά για την περιοχή μας που και τα ποσοστά και  κρούσματα είναι πολλά και γίνονται περισσότερα κι ακόμη περισσότερα αυτά που φτάνουν ως απόηχοι στ΄αυτιά μας , ως ιστορίες μεταξύ συζητήσεων ως γνώση κι επίγνωση μεταξύ γυναικείων προσώπων που βλέπω και διακρίνω. Πώς να τραγουδήσεις εάν κλαις; Και απ΄όσο φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ να κλαίμε στη βία της επόμενης μέρας και ημερών μας...

Κατερίνα Σχισμένου