Το κόλλημα

 Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Κολλάει ή δεν κολλάει; Κι αν κολλάει εξαφανίζεται, ιάται ή «φωτιά που τον έκαψε» τον πάσα ένα και βουρ για τον γιατρό. Και τι να κάνει τότε κι αυτός; Απλά να υπογράψει το πιστοποιητικό του θανάτου. Και δεν μιλάμε για κόλλημα ή για κολλητήρια με την κυριολεκτική ή μεταφορική σημασία. Εδώ μιλάμε για ιό, για σατανά που σε στέλνει… Ίσως και άψαλτο.

Η λέξη κόλλημα είναι πολύσημη. Συνήθως εκτοξεύονταν από γυναικεία χείλη προς συγκεκριμένο πρόσωπο. «Α, που να σε κολλήσει κακιά χλαπάτσα παλιοσκερβελέ που θα πεις εμένα βλαμμέν’. Βλαμμένη είναι η γυναίκα σου κι όλο το σόι σου». Ήταν ή πιο ήπια βρισιά. Ήταν βέβαια και το παράπονο του οικοδόμου για τα ένσημα που μεταφέρθηκε επιτυχώς στον κινηματογράφο. «Μάνα δεν μού κολλάν τα ένσημα». Και πόσες φορές σε επισφράγισμα συμφωνίας, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία, δεν την επιβεβαιώσαμε με τον χαιρετισμό: «κόλλα πέντε βρε μπαγάσα». Κι όταν ακόμη μας έπιανε η αγωνία για την ταχύτητα πραγματοποίησης του όποιου εγχειρήματος, πόσες και πόσες φορές δεν διατυπώναμε την περίφημη ρήση «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Ειπώθηκε από γυναίκα πολιορκούμενη ερωτικά. «Μην ζιαγκανιέσαι καθόλ’. Δεν το ‘χω κολημμένο στο κούτελο να το δώσω σε σένα. Να, οι μουστερήδες, στην γραμμή τους έχω, αλλά εγώ τον καλύτερο θα πάρω». Κι άμα επέμενε, να και το κόλλημα. «Σού το είπα. Δε γίνεται τίποτε. Κόλλησε η βελόνα απ’ το γραμμόφωνο και σύ τα ίδια και τα ίδια. Άει σιακάτ’». Σε αληθινό ψηστήρι, όταν «ο ψήστης» έλαβε την αρνητική απάντηση ότι υπάρχει άλλο πρόσωπο, πάλι κι αυτός στο ρήμα κολλάω «κόλλησε». «Μην φοβάσαι. Και λοιπόν; Ένας παραπάνω. Κι αν σου χαλάσουμε τη σαμπρέλα, θα την κολλήσουμε. Κανένα πρόβλημα». Ώσπου τα κατάφερε για να το πει, όχι και τόσο αθώα η κοπελιά «δεν κολλάνε τα κομμάτια του σπασμένου βάζου. Ο γάμος είναι η μοναδική συγκολλητική ουσία». Αν την παντρεύτηκε ή όχι «ένας Θεός το ξέρει».

Τώρα που τα πρωινάδικα επιδίδονται στην μαγειρική να δεις πόσες φορές «κόλλησε το φαΐ στην κατσαρόλα». Κάηκε, ντιπ σκρούμπος έγινε. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Άλλο το μαγείρεμα κι άλλο η πρωινή ενημέρωση. Αληθινό κόλλημα. Βεντούζα στην οθόνη και δεν κολλάει μόνο το φαΐ, αλλά και το μυαλό! Και στη συνέχεια κολλάει και το άντερό μας από την πείνα. Και κίνδυνος υπάρχει μήπως γίνουμε σαν τα παιδάκια της Μπιάφρας, πολύ αδύνατα, καχεκτικά, αληθινά κολλημένα. Σκάνδαλα, ρεμούλες, κλεψίματα και ένα σωρό από τέτοια. «Είχε το μέλι στα χέρια του, άνοιξε το βάζο και το πήρε. Ήταν αχόρταγος και κόλλησαν τα χέρια του. Τον έπιασαν…» Και μετά αρχίζει το τροπάρι. «Μού κόλλησαν τη ρετσινιά, χωρίς να φταίω καθόλου».

«Κόλλησαν τα φρένα», «το παιδί κόλλησε ψείρες στο σχολείο» και κάποτε λέγαμε ότι αυτός είναι κολλημένος στα βιβλία. Τώρα οι εκφράσεις άλλαξαν. Ποιος να διαβάσει. «Φωτό και Δόξα σοι ο Θεός». Το κόλλημα γίνεται στο διαδίκτυο και η λέξη άλλαξε. Έγινε κάψιμο! «Αυτός κάηκε στο ιντερνετ» ή ας το πούμε διαδίκτυο. Κατά συνέπεια κολλημένο μυαλό, κολλημένη σκέψη και κολλημένα όλα τα νοητικά γρανάζια. Αυτό θέλουν οι ιθύνοντες. Να έχουμε, λίγη σκέψη, χωρίς άποψη και κρίση και να είμαστε δουλωμένοι στον κολλώδη αφρό της αδιαφορίας, απάθειας, ωχαδελφισμού και της όποιας μεσαιωνικής ηλιθιότητας.

Τελικά μία είναι η ερώτηση: «Με τη μεταλαβιά κολλάει ο ιός;», αλλά και μία η απάντηση: «Άμα το μυαλό είναι περιτυλιγμένο με νάιλον δεν κολλάνε οι κολλητσίδες ».

Χρήστος Τούμπουρος