Γραφει ο Γιωργος Γιαννακης
Ο μερακλης καθότανε στην ακρη στο πεζουλι
αναπολουσε και ελεγε να μαζεφτουνε ουλοι
Να αναψη λεει ο χορος φρασια και ζαγορισιος
κατω απο τον γερο πλατανο
πουνε δασυς ο ισκιος
Ναρθη ο Λιακος ο Γοτιστινος Νασιος απ το Δεματι
για να χορεψουν τσαμικο ζαγορι μπερατι
Να ρθη ο Γουλας μερακλης απ τη Μεγαλη Κραψη
κανεις δεν αποκρινεται
του ρχετε για να κλαψη
Και με τα κεφια τα πολλα μπρατιμια θα γεννουνε
αφου το αιμα θα σμιχθη αδερφια θα πονιουντε
Καθως ο νους του αρμενιζε κι στο βουνο στον πατο
οσπου η ρημαδα ηζωη το πηρε απο κατω
Σαν το θεριο ακουρμενε σε λογγα και σε δαση
μα οτι ονειρευοτανε τα ειχε πια ξεχασει
Μα το μυαλο εφυρανε και δεν μπορη να γιανη
παρακαλουσε τον θεο να ρθη για να τον παρη
Οσπου μια μερα ενα πρωι και μεσα απο τον θρηνο
ζουρνας νταουλια και βιολια και ήχος του κλαρινου
Ολα βαρουσανε γιαυτον του φτιαξανε το κεφι
και ο μερακλης ο φιλος μας τοσο καιρο αντεχει
Γιωργος Γιαννακης
Απόδημος Κραψίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου