Για τον Τάκη Τζάρα, που είναι στους δρόμους της αιωνιότητας.

Γράφει  ο Κώστας Κωνής

Από τον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πρέβεζας αποχαιρετήσαμε σήμερα 2 Μαίου 2019, το μεσημέρι, τον Τάκη Τζάρα, ένα από τους κορυφαίους ιεροφάντες της ηπειρώτικης λαϊκής μουσικής και του λαϊκού τραγουδιού, σολίστα του κλαρίνου και της κιθάρας, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. 'Ηταν από τους τελευταίους κορυφαίους μουσικούς της χρυσής εποχής του ελληνικού πενταγράμμου.

'Ελαχε σε μένα η αγαθή τύχη, να του απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό, να τον ξεπροβαδίσω στους δρόμους της αιωνιότητας που τον περίμεναν τόσοι και τόσοι κορυφαίοι μουσικοί που συνεργάστηκε εν ζωή, αλλά και ο πατέρας του κορυφαίος κλαρινίστας Νίκος Τζάρας, αποδίδοντας, τα Κλάματα, την Γενοβέφα, τον Αλάμπεη, αλλά και άλλους ύμνους της Πρεβεζάνικης και όχι μόνο μουσικής σκηνής.

Τι έχεις καϋμένη Πρέβεζα

(Για τον Τάκη Τζάρα)

Τι έχεις καϋμένη Πρέβεζα

Και είσαι λυπημένη

Κι εβουβαθ'ηκαν τα πουλιά

Κι ο ήλιος πιά δεν βγαίνει;

Μας πήρανε τον σταυραετό

Μες απ' την αγκαλιά μου,

Σαν πλάτανος χωρίς νερό

Μαραίνεται η καρδιά μου.

Η πλάση εσκοτείνιασε

Κι ο ουρανός αντάρα

Κι ο Άδης τώρα χαίρεται

Τον ξακουσμένο Τζάρα.

Στίχοι: Διονύσης Βαγενάς.

Προέρχονταν από μεγάλη μουσική οικογένεια, του μουσικού Νικολάου Τζάρα από την Πρέβεζα, του κορυφαίου Πρεβεζάνου κλαρινίστα όλων των εποχών, με τις μοναδικές και αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών της Πρεβεζάνικης μουσικής σκηνής, από τον οποίο πήρε τα πρώτα μαθήματα και ήταν αυτός που τον οδήγησε στους μουσικούς, άγνωστους για εκείνη την εποχή, δρόμους.

Ο Δημήτρης Τζάρας έζησε για χρόνια δίπλα στους κολοσσούς του ελληνικού τραγουδιού, Στέλιο Καζαντζίδη, Μαρινέλλα, Καίτη Γκρέυ, Τσιτσάνη, Νίνου, Μπιθικώτση, Μπέλλου, Βαμβακάρη και άλλους, ενώ εργάστηκε για χρόνια στην Colymbia.

Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του «Δεν θέλω να πεθάνω και να μην πω όσα ξέρω για εκείνη την εποχή» και κατά καιρούς σε συνεντεύξεις του ξετύλιγε το κουβάρι των αναμνήσεων με συνταρακτικές αποκαλύψεις. Αναμφισβήτητα έζησε σημαντικές στιγμές δίπλα σε όλους αυτούς τους μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού.

Άρχισε να εργάζεται ως μουσικός το 1943.

Τα πρώτα του βήματα έγιναν στο πλευρό του Τάκη Μπίνη, του Βασίλη Τσιτσάνη και της Σωτηρίας Μπέλλου ενώ σημαντικό κεφάλαιο στην πορεία του, όπως ο ίδιος είχε πει, ήταν η φιλία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη με το οποίο για πολλά χρόνια, ήταν μαζί και πολλοί δεμένοι.

Για 60 χρόνια έζησε στην Αμερική όπου εργάστηκε εκεί σε κέντρα.

Σε συνέντευξή του στην espresso, όταν γύρισε από την Αμερική για να μείνει μόνιμα στην Ελλάδα είχε πει «Εδώ θέλω να με θάψουν, κοντά στον πατέρα και στη μάνα μου. Άγιοι άνθρωποι και εξαιρετικοί μουσικοί».

«Ήμουν νοικοκυρόπαιδο, αν και η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή. Η μάνα μου έπαιζε μαντολίνο. Σπουδαία γυναίκα. Από αυτήν έμαθα και κιθάρα. Ο πατέρας μου ήταν ο περίφημος Τζάρας, ξακουστός σε όλη την Ηπειρο» είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του στην espresso και τα μάτια του θόλωναν από τα δάκρυα ενώ θυμόταν που παιδί ξυπόλυτο πήγαινε στα πανηγύρια για το μεροκάματο και ξαφνικά τού έμελλε να γίνει το πρώτο όνομα στις πιάτσες των μουσικών.

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος και η οργανωμένη ηπειρώτικη αποδημία, τον βράβευσε για την προσφορά του στην ηπειρώτικη λαϊκή παράδοση και στη λαϊκή μουσική.

Ο Δημήτρης Τζάρας έφυγε με ένα καημό

Είχε όνειρο να γίνει στην Πρέβεζα ένα μουσείο μουσικών. Στο σπίτι του στην Πρέβεζα, φύλασσε σημαντικά έργα, δίσκους και όργανα αλλά και σπάνιες φωτογραφίες, τα οποία θα δώριζε στο μουσείο.

Φωτο: http://www.pamepreveza.gr