Όταν το χρυσαφί της άμμου, πλέκει με μονοκοντυλιά το αφρισμένο
άσπρο
κι αυτό χαμένο, από τα τόσα μπλε που συνάντησε στο διάβα του,
σκάει με δύναμη, ταξιδεμένο πάνω στα πόδια σου.
'Όταν κοιτάς ψηλά και δεν ορίζεις, μήτε τον ορίζοντα μήτε την άκρη
του.
Όταν το μπλε το συναντάς μέσα στο άσπρο και ξέρεις, από παιδί που ήσουν,
πως εκεί θα ανήκει για πάντα, λεύτερο και σκλαβωμένο.
Με αυτό το χρυσαφένιο του ήλιου το μαστίγωμα που κάνει για να του δώσει
λάμψη.
Τότε ξέρεις πως εκείνη ακριβώς την στιγμή, το μπλε, το άσπρο και το
χρυσαφί
σου τραγουδούν την πιο όμορφη μελωδία που άκουσαν τα αυτιά σου,
αφήνοντας το γλυκό άρωμα, αυτό του κατάλευκου γιασεμιού
για να σου κλέψουν ματιές και δάκρυα για αυτή την ευτυχισμένη σου
στιγμή,
που κανένας άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να καταλάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου